Εκλογικά

Συνέλευση ενός αρτι σχηματισθέντος πολιτικού και επαναστατικού κόμματος,

Μεσόγειος, πριν 2023 χρόνια (πάρτε-δώστε πέντ'έξι χρόνια)

Η Ελλάδα έχει περίπου 10.640.000 κατοίκους.

Από αυτούς, 9.945.502, ένα 93% του πληθυσμού, θεωρούνται εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι.

Με την ηλικία των 83 ετών ως μέσο όριο ζωής στην Ελλάδα, απλή αριθμητική προτείνει ότι είναι περίεργο τα παιδιά μικρότερα από 17 χρονών συν τους αλλοδαπούς που μετριούνται στον συνολικό πληθυσμό να αριθμούν συνολικά μόνο 7% του πληθυσμού, μόνο 744.800 ψυχές.

Αυτό σημαίνει ή ότι ο πληθυσμός είναι κατά πολύ περισσότερος από 10.640.000, ή ότι οι ζώντες και πραγματικοί ψηφοφόροι είναι πολύ λιγότεροι από 9.945.502, ή και τα δύο. Η απλή λογική προτείνει ότι με 83 χρόνια ζωής, εκείνοι στα πρώτα 16 χρόνια ζωής, συν τους αλλοδαπούς κατοίκους, είναι πάνω-κάτω ένα 12% με 14%, ίσως και 15% και όχι μόνο 7%.

Με εγγεγραμμένους ψηφοφόρους 9.945.502 από τους οποίους ψήφισαν 6.060.589, φαίνεται μια αποχή 39.06%, που την λένε 40% για στρογγύλεμα.

Όμως, εφ’ όσον ο αριθμός των εγγεγραμμένων δεν είναι δυνατόν να αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα είτε σε αριθμό είτε σε ποσοστό πληθυσμού, και ο πραγματικός αριθμός εκείνων που μπορούν να ψηφίσουν πρέπει να είναι κοντύτερα στα 9.000.000 ή λιγότερο, η πραγματική αποχή είναι γύρω στα  30% με 32%, και όχι 39% ή 40%.

Σε οποιεσδήποτε εκλογές, οπουδήποτε, ένα περίπου 15% με 20% αποχής για πολλούς λόγους, απουσία, ασθένεια, αναπόφευκτη εργασία, κλπ., είναι αναμενόμενο. Το οποίο προτείνει ότι στις εκλογές του 2023 κάπου 10% με 15% των ψηφοφόρων, κάπου  900.000 με 1.300.000 είναι εκείνοι που δεν πήγαν να ψηφίσουν ως κάποια έκφραση συγκεκριμένης διαμαρτυρίας, πέρα από την συνηθισμένη και αναμενόμενη αποχή.

Εκτός από την αποχή, τα λευκά και άκυρα είχαν σύνολο 158.244, όπου τα λευκά είναι πάντα κάποιου είδους διαμαρτυρία και τα άκυρα μπορούν να οφείλονται και σε λάθος του κάθε ψηφοφόρου.

Γιατί λοιπόν τόση «διαμαρτυρία», γύρω στο ένα εκατομμύριο ή περισσότεροι;

Στην Ελλάδα των 10.640.000, έχουμε 36 κόμματα.
Αυτό και μόνο θα έπρεπε να λέει πολλά, προς συζήτηση. Μπορεί κανείς να το δει ως «δημοκρατικό» ή απλά ως παιδαριωδώς γελοίο.
Από αυτά τα 36 κόμματα, τα πρώτα πέντε πήραν αρκετούς ψήφους για να βγάλουν έδρες στην Βουλή.
Από τα υπόλοιπα 31 που μείναν έξω, τέσσερα πήραν πάνω από 100.000 ψήφους το καθένα, 17 πήραν πάνω από 10.000 ψήφους το καθένα, και 11 πήραν  λιγότερες. (Ιδιαίτερη μνεία στο κόμμα Έλληνες Οικολόγοι που πήρε μία [1] ψήφο, προφανώς του προέδρου τους [σημειωτέο ότι αυτό το κόμμα Οικολόγων της μίας ψήφου είναι διαφορετικό από τους Πράσινους των 35.169 ψήφων]).

Τα πέντε κόμματα που μπαίνουν στην Βουλή ψηφίστηκαν από 4.957.473 ψηφοφόρους. Αυτό σημαίνει ότι από το σύνολο των 5.902.345 εγκύρων ψήφων, 944.872 Έλληνες, ή 16% των εγκύρων ψήφων δεν αντιπροσωπεύονται στην Βουλή, επειδή επέλεξαν ένα από τα 31 κόμματα που δεν είχαν αρκετή υποστήριξη ούτε για μια έδρα. Πολλοί άνθρωποι δεν αντιπροσωπεύονται, και τα 36 κόμματα θα έλεγε κανείς ότι είναι πολλά για μια μικρή χώρα: 295.000 άνθρωποι, ή 250.000 ψηφοφόροι, κεφαλές, ανά κόμμα. 

Στην μόνη άλλη Δυτική χώρα με τόσα κόμματα ανά κεφαλή, στην ούνα-φάτσα-ούνα-ράτσα Ιταλία, όπου είχαν 66 κυβερνήσεις τα τελευταία 75 χρόνια, σχεδόν μια κυβέρνηση κάθε ενάμισι χρόνο περίπου, τώρα, με 60.000.000 πληθυσμό, έχουν κάπου 22 κόμματα με κάπου 2.728.000 ανθρώπους, κεφαλές, ανά κόμμα. Στην Ελλάδα, 18% του πληθυσμού της Ιταλίας, επαναλαμβάνω, 36 κόμματα με 295.000 κεφαλές ανά κόμμα.

Δηλαδή, στην Ελλάδα, αφού βγει κυβέρνηση στις 25 Ιουνίου 2023, ένα σύνολο ανθρώπων μεγαλύτερο από περίπου δύο εκατομμύρια ανθρώπους (αποχή, λευκά-άκυρα και μη αντιπροσωπευόμενους στην Βουλή), ένα 20% του πληθυσμού, θα αισθάνονται ότι δεν τους αντιπροσωπεύει το κράτος στο οποίο θα αναγκάζονται να πληρώνουν φόρους, και μέσα στο οποίο να ζουν. ...και να παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους και τα μηχανάκια τους.

~~~

Κολοσσαίο της Ιερουσαλήμ

Μονομαχίες, Ματινέ για παιδιά

- Είστε το Μέτωπο των Ιουδαίων;

- Άντε γαμήσου.

- Τι;

- «Μέτωπο των Ιουδαίων…»; Εμείς είμαστε το Ιουδαϊκό Μέτωπο!

- Εμείς στο Ιουδαϊκό Μέτωπο, οι μόνοι που μισούμε περισσότερο από τους Ρωμαίους είναι το Μέτωπο των Ιουδαίων!

- Και το Ιουδαϊκό Δημοφιλές Μέτωπο!

- Ναι, ναι! 

- Και το Ιουδαϊκό Μέτωπο!

- Εμείς είμαστε το Ιουδαϊκό Μέτωπο!

- Μα νόμιζα ότι εμείς είμαστε το Δημοφιλές Μέτωπο…

- Τι να απέγινε το Δημοφιλές Μέτωπο;

- Εκεί είναι. Κάθετε εκεί παρακάτω μόνος του. Διασπαστή!!!

~~~

 

Μερικά πράγματα στη ζωή είναι κακά,

Άλλα σε κάνουν να θυμώνεις πολύ!

Και άλλα σε κάνουν να βρίζεις και να καταριέσαι.

Όταν μασάς το καμένο πάχος της ζωής,

Μην παραπονιέσαι. Σφύριζε!

Και αυτό θα τα κάνει όλα να γυρίσουν στο καλύτερο

 

Και…

 

 

Πάντα να κοιτάς την φωτεινή μεριά της ζωής…

Λα λα… τραλά λα-λά λαλά λα λα!

Πάντα να κοιτάς την ελαφριά μεριά της ζωής…

Λα λα… τραλά λα-λά λαλά λα λα!

Αν η ζωή σου φαίνεται σάπια, έχεις ξεχάσει κάτι:

Να γελάς και να χαμογελάς και να χορεύεις και να τραγουδάς

Όταν είσαστε πεσμένοι, μην είστε ανόητοι, παιδιά,

Φτιάξτε τα χείλια σας και αρχίστε να σφυρίζετε,

Αυτό είναι το κλειδί!

Και πάντα να κοιτάτε την σωστή μεριά της ζωής…

Λα λα… τραλά λα-λά λαλά λα λα!

Γιατί η ζωή είναι τελείως παράλογη,

Και ο θάνατος είναι η τελευταία λέξη.

Πρέπει να αντιμετωπίσεις την τελική κουρτίνα με μια υπόκλιση.

Ξεχάστε τις αμαρτίες σας,

Δώστε μια γκριμάτσα στο ακροατήριο,

Διασκεδάστε το, είναι η τελευταία σας ευκαιρία ούτως ή άλλως.

~~~

Πλάνες

 

Πολλά νέα την τελευταία εβδομάδα. 

Ο νομός μας της Εμίλια-Ρομάνια της Ιταλίας είδε έξι μηνών βροχή σε τρεις μέρες. Στις πόλεις κάτω, οι δρόμοι είναι ποτάμια και οι πλατείες λίμνες. Τίποτα τέτοιο δεν έχει καταγραφεί στα ιστορικά αρχεία από τον καιρό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Εδώ στα βουνά, 250 κατολισθήσεις απέκλεισαν τα πάντα. Το χωριό μας είδε πράγματα που κανείς δεν έχει δει ποτέ, και είμασταν από τους πολύ τυχερούς. Αλλού, πολύ χειρότερα.

Στην Ελλάδα οι δημοσκοπήσεις, ω, έκπληξη, είχαν πέσει έξω. Το Τσίριζα δεν ήταν 7 μονάδες πίσω αλλά 20. Η Ελληνική οικονομία σώθηκε και οι Έλληνες θα μπορούν τώρα, όπως οι περισσότεροι Αμερικανοί, να ονειρεύονται ότι μια μέρα μπορεί να γίνουν πλούσιοι. 

Όμως, ούτε μπορούμε να πιστεύουμε ότι η Ιταλία δεν θα δει ακόμα χειρότερη βροχή τώρα που το κλίμα που ξέραμε είναι ανάμνηση, ούτε τώρα που οι Ελληνικές τράπεζες θα ξεσαλώσουν ακόμα περισσότερο μπορεί να περιμένει κανείς πολίτης ότι θα είναι, για τις τράπεζες, τίποτα περισσότερο από ένα νούμερο --με όλες τις διαφορετικές έννοιες αυτής της έκφρασης. 

Βέβαια, το να πιστεύει κανείς Ρωμιός ότι το αγράμματο τσογλάνι που παριστάνει την «Αριστερά» θα του έδινε τίποτα περισσότερο από ότι θα του δώσει το οικονομικό κατεστημένο, θα είναι τόσο χαζό όσο το να χτίζουν οι Ιταλοί πόλη μέσα στην αποξηραμένη αρχαία κοίτη ενός ποταμού ο οποίος πριν λίγες μέρες θυμήθηκε τα παλιά του λημέρια και επέστρεψε.

Αυτή η κατολίσθηση έγινε πάνω από την ράχη όπου είναι χτισμένο και το σπίτι μας. Το χώμα σταμάτησε 200 μέτρα πάνω από εμάς. Αλλά βρήκε προς τα αριστερά του χαμηλότερο έδαφος, στην κοιλότητα που περνά κάτω από τον κήπο μας, και εκεί έκανε χείμαρρο. Στην αεροφωτογραφία βλέπετε την ολοκαίνουργια αλλά άδεια τώρα κοίτη του χειμάρρου που πέρασε κάτω από τον κήπο μας και λίγα μέτρα δεξιά του σπιτιού στην φωτογραφία που τώρα είναι μέσ’ την λάσπη. Την περασμένη πέμπτη το βράδυ γύρω στις 11 μμ ανοίξαμε τα παράθυρα και μέσ' το σκοτάδι ακούγαμε το πολύ, πολύ νερό ενός χείμαρρου που δεν υπήρχε πριν δύσει ο ήλιος.

Η πρώτη από πολλές κατολισθήσεις, 100 μέτρα από το χωριό, που μας απέκλεισαν στα 43 χιλιόμετρα και πέντε χωριά από εμάς στην πόλη κάτω.

Ο δήμαρχός μας, πιο ψηλός με άσπρα μαλιά, και η Μαργαρίτα με στολή πίσω. Εργαζόταν 12 ώρες την μέρα, και βράδυ, και εκτός από τον συντονισμό και όλα όσα έκανε, ήθελε να γυρνάει στο χωριό να την βλέπουν, και παρκάριζε και το υπηρεσιακό κάτω στην πλατεία, ώστε να μην αισθάνονται εγκαταλελειμένοι από το κράτος. Ειμαι πάρα πολύ υπερήφανος που είμαι σύζυγός της, και εδώ ειναι το σπίτι μας.

Δυόμισι χιλιόμετρα δυτικά του χωριού, ο δρόμος προς το χωριό Μαράντι δεν υπάρχει πια. Οκτώ φωτογραφίες παραπάνω, η αρχή της κατολίσθησης πλάτους περίπου 120 μέτρων και μήκους περίπου ενός χιλιομέτρου όπου τα πάντα κατρακύλησαν περίπου 300 μέτρα. Στην τρίτη, τέταρτη και πέμπτη φωτογραφία παραπάνω βλέπετε που κατρακύλησε ο δρόμος που βρισκόταν εκεί που βλέπετε τον δρόμο κομμένο στην έκτη και έβδομη φωτογραφία.

Εφτά φωτογραφίες παραπάνω, στο βάθος-βάθος, εκεί που είναι ένα σκούρο φυτό, βλέπετε την συνέχεια του δρόμου. Ενδιάμεσα... λείπει. Είναι 300 μέτρα πιο κάτω.

Αν αυτός ο δρόμος είναι να ξανανείξει ποτέ, μόνο με γέφυρα πάνω από την κατολίσθηση.

Στην δεύτερη φωτογραφία παραπάνω, στο βάθος κάτω ήταν ένα ρέμα. Η κατολίσθηση ενήργησε σαν φράγμα και τώρα εκεί υπάρχει μια καινούργια λίμνη.

Εδώ παρακάτω βλέπετε την σύγκριση του επιπέδου του νερού των δύο χειμάρρων που πάντα ενοννόντουσαν στο χωριό μας, του Ρίο Ντέστρο και της Ακουακέτα, και γινόντουσαν ο ποταμός Μοντόνε που πάει στην πόλη του Φορλί και βγαίνει στην Αδριατική. Δεξιά την περασμένη Πέμπτη και αριστερά εχτές, αφού άρχισε να κατεβαίνει η στάθμη του νερού (η στάθμη είναι η κόκκινη γραμμή και οι δύο φωτογραφίες είναι σε κλίμακα μεταξύ τους).

Που πήγε όλο αυτό το νερό; Εδώ:

~~~

Το Αββαείο μας, η ράχη μας και το σπίτι μας, όταν άρχισε να βγαίνει ο ήλιος.

Η μικρή μας ράχη, πάνω από το χωριό, είναι το μόνο μέρος που είναι σκέτος βράχος.
Το υπόλοιπο χωριό, γύρω-γύρω μας, μπορούν να "φύγουν" αλλά το Αββαείο και λίγα από τα σπίτια πίσω του,

συμπεριλαμβανομένου του δικού μας, θα μείνουν.

Οι μοναχοί ξέρανε που χτίζανε μοναστήρια τον έννατο αιώνα...

~~~

~~~

Υποκειμενικά

 

Ενώ είναι υπέροχο το να μπορεί κανείς να ξεχωρίζει γεγονότα από γνώμες, είναι πολύ δύσκολο να προσδιορίσει το αν ένα γεγονός μπορεί να αποδοθεί με δυο ή περισσότερες διαφορετικές γνώμες.

Παραδείγματος χάριν, μπορούμε να πούμε ότι 2 + 2 = 22, επειδή παίρνουμε δύο δυάρια και τα βάζουμε το ένα δίπλα στο άλλο. Όμως, πάντα θα βρεθεί κάποιος να πει ότι όοοχι: δύο πράματα και άλλα δύο πράματα μαζί γίνονται συνολικά τέσσερα και όχι είκοσι δύο.

Υπάρχει και η οπτική που προσέφεραν οι Μπητλς, με το τραγούδι τους Ο Ανόητος Πάνω στον Λόφο (The Fool on the Hill).

But the fool on the hill sees the sun going down

And the eyes in his head see the world spinning 'round

Πάντα μου άρεσε η μουσική, την αγαπώ, την έχω ανάγκη –όχι μόνο άκουγα και τραγουδούσα αλλά και έπαιζα. Από το 1977 ως το 2003 αγόρασα τρεις κιθάρες, αρκετές φυσαρμόνικες φολκ, μέχρι κι’ ένα μεταχειρισμένο πιάνο με ουρά που αργότερα το πούλησα και ένα ηλεκτρικό πιάνο που τώρα το έχω στην Αθήνα, αλλά και της γιαγιάς που δεν μπορεί ούτε να κουρδιστεί πια... Πάντα μόνο για μένα, μια που δεν έμαθα πως να παίζω καλά, πάντα αυτοδίδακτος σε όλα, πράμα ίσως καλό ίσως και όχι. Μια φορά μόνο, για ένα χρόνο περίπου, πριν πέντε χρόνια, εδώ στο χωριό, έπαιξα σε ένα συγκρότημα νεαρών χωριανών, όπου ο νεότερος ήταν μεγαλύτερος από εμένα, εκτός ίσως από τον ντράμερ, στον οποίον είχα δώσει το παρατσούκλι άνιμαλ, από τον ντράμερ του Μάπετ Σόου, και τα τραγούδια μας ήταν ηλικίας από 40 ετών και πάνω…

 

Εκτός από την κιθάρα μου, που η συγκεκριμένη είναι Ventura του 1972, Γιαπωνέζικη αντιγραφή μιας Martin, και την αγόρασα μεταχειρισμένη στην Κονεκτικούτη το 1983, τραγουδούσα κιόλας γιατί ήμουνα ο μόνος από τα παιδιά που ήξερε τα λόγια των τραγουδιών και μίλαγε και Αγγλικά. Φυσικά, με το πουκαμισάκι μου του μπέησμπωλ από το Bluebird Cafè, το γνωστό στέκι στην Nashville του Τενεσή. 

Αυτά είναι Beatles, Baez, Bob Dylan, The Eagles... Arlo Guthrie... Stairway to Heaven...

Και έπαιξα και σε μια ροκ μπαντ δύο μελών το 2005…

Χωρίς ιδιαίτερο σκεπτικό ή απόφαση, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω τραγουδήσει από το 2020
και ίσως είναι καιρός να συνεχίσω, μαθαίνοντας κάτι καινούργιο για μένα,
το Tears in Heaven (1992) του Έρικ Κλάπτον,
το οποίο για τον Έρικ έχει ιδιαίτερη ιστορία. 

Ξέροντας λίγο από μουσική και αρκετά από επαγγελματισμό και μάρκετινγκ αναρωτιέμαι γιατί άραγε τα τελευταία 20-25 χρόνια όλο και περισσότερο τα τραγούδια, οι τραγουδιστές και η εμπειρία της μουσικής πεθαίνουν στο σκοτάδι της βιομηχανικής παραγωγής με ανικανότητα, στημένη υποκρισία ότι είναι δήθεν σημαντικοί, και τον θλιβερό μηδενισμό δια μέσου της αλυσίδας προκατασκευασμένης ηλεκτρονικής φόρμουλας χωρίς την παραμικρή σταγόνα ταλέντου και ψυχής. Ή, αισιοδοξίας. I can still remember, the day the music died... But, didn't we have fun, then.

 

~~~

Αμάθεια

 

Η Ελλάδα, η χώρα των παράλληλων μονολόγων. 
Γιώργος Σεφέρης 

Φωτογραφία, Απρίλιος 2023: 

Δυο Ελλάδες, η παλιά, νησάκι στο τέλμα της σημερινής.

Η πρώτη φωτογραφία, 15 Απριλίου, η δεύτερη 30 Απριλίου από το μπαλκόνι μας.
Η διαφορά δεν είναι στην ποιότητα ή την επεξεργασία της κάθε φωτογραφίας:

Ο υπερ-τηλεφακός 800 mm έχει συμπιέσει τα πεντέμισι χιλιόμετρα στην ατμόσφαιρα,
όπου η οπτική συμπίεση του αέρα ενεργεί σαν φίλτρο,
και φαίνεται η διαφορά της ποιότητας του αέρα σε μια μέρα συγκρινόμενη με άλλη.

«Η Ελλάδα, η χώρα των παράλληλων μονολόγων»... Έτσι την θρήνησε ο Σεφέρης.

Λέγεται ότι αμάθεια σημαίνει αμορφωσιά, αγραμματοσύνη, δηλαδή την έλλειψη γνώσης. Όμως ειπώθηκε πριν χιλιάδες χρόνια ότι γερνάει κανείς πάντα μαθαίνοντας, και ότι όσα περισσότερα μαθαίνει κανείς τόσο συνειδητοποιεί το πόσο λίγα γνωρίζει.

...και ίσως ότι αυτά που γνώριζε δεν ήταν έτσι, και ότι οι πυξίδες που του πούλαγαν παραπλανούσαν.

Η αμάθεια από μόνη της δεν είναι ντροπή αλλά, τουναντίων, είναι η καθημερινή αλήθεια, ιδίως για εκείνους που μαθαίνοντας περισσότερα βρίσκουν το πόσο ελάχιστα, πραγματικά γνωρίζουν. 

Είναι λυπημένη βαθιά η ψυχή που κρύβεται κάτω από το πέπλο της πίστης ότι κατέχει γνώση και δίνει αναμφισβήτητα εμπιστοσύνη στους καθοδηγούντες. Ψυχές που εκφράζουν η μια στην άλλη αυτά που πιστεύουν όχι χρησιμοποιόντας τα αυτιά τους σε συζητήσεις συνεχών ερωτήσεων, αλλά χρησιμοποιόντας το στόμα τους σε παράλληλους μονόλογους. 

Μονόλογους, επειδή φοβούνται να ρωτήσουν αν αυτά που πιστεύουν μπορεί να είναι κάστρα στην άμμο, να ρωτήσουν αν εκείνοι που οδηγούν γυρνάν σε κύκλους, να ρωτήσουν αν πρόκειται για μεταξωτές κορδέλες ή φύκια, και, αντί να εξελίσσονται, επαναλαμβάνουν μονότονα αυτό που επιλέγουν να πιστεύουν.

Η αμάθεια όμως μπορεί να είναι και δηλητήριο για μια ψυχή και για μια κοινωνία όταν έντεχνα πασουσιάζεται σαν γνώση, για να κρατήσει εναν λαό χαμηλά και χειραγωγημένο. Εκεί, χαμηλά, όπου η πλάνη και η απλοποίηση παρουσιάζονται σαν μάθηση. Αυτό το δηλητήριο το ποτίζουν στις ψυχές εκείνοι οι δικτάτορες που ω σαν διδάκτορες θησαυρίζουν πάνω στους ώμους εκείνων στους οποίους αφηγούνται το παραμύθι που λαχταράν ν' ακούσουν.

Ένας παράλληλος μονόλογος δεν προσφέρει ερωτήσεις και απαντήσεις που να γεννάν καινούργιες ερωτήσεις και περαιτέρω απαντήσεις, και επόμενες ερωτήσεις. Δεν προσφέρει την μέθοδο την οποία μας μετέφερε ο Πλάτωνας ότι την δίδαξε ο Σωκράτης. Σε εκείνους που αρκούνται στο να θεωρούν πλήρες εκείνο που γνωρίζουν ήδη, η συνεχής αμφισβήτηση με ερώτηση-απάντηση προκαλεί τον φόβο της αβεβαιότητας.

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.
Γιώργος Σεφέρης

Σ’ αυτόν τον τόπο όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι…

Γιώργος Σεφέρης

Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό.

Γιώργος Σεφέρης

Ευνουχισμένοι διανοούμενοι, μικροί ανίκανοι και τυφλοί κυβερνήτες.
 Γιώργος Σεφέρης

Είναι πιο δύσκολο για τους διδάσκοντες δικτάτορες, τους μικρούς ανίκανους και τυφλούς κυβερνήτες, τους ευνουχισμένους διανοούμενους, να σφετεριστούν, ή να αποκρύψουν, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με ιδέες και πνεύματα που έχουν λάβει αναγνώριση αδιαμφησβήτητη. Αναγνώριση σαν αυτή που δόθηκε σε δύο συμπολίτες μας, απο τους οποίους ο ένας μιλά με τις παραπάνω ρήσεις και ο άλλος έγραψε αυτό:

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά
κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Οδυσσέας Ελύτης

Πόσοι έχουν επιμείνει να παρουσιάσουν τα λόγια αυτά σαν έπαινο για αυτή την χώρα, όταν δεν είναι παρά θρήνος γραμμένος με μια δύναμη σπάνια, με αβάσταχτη ειλικρίνια και διορατικότητα, και πραγματική τέχνη γραπτού λόγου --που τα αποδίδω εδώ παρακάτω με την πενιχρή, ανεπαρκή και πεζή μου γραφή.

- Όμορφη, όχι ομορφότερη,

- Παράξενη: που προκαλεί έκπληξη, απορία, σκέψεις, που είναι ή συμβαίνει κατά τρόπο ασυνήθιστο, παράδοξο, δυσερμήνευτο:  περίεργη, ιδιότροπη, αλλόκοτη,

- Μου 'λαχε, σαν σε λαχνό χωρίς να έχω επιλογή,

- Ξεκινάει να κάνει κάτι αλλά σαν αποτέλεσμα έρχεται το αντίθετο,

- Χτίζει χωρίς να σκέφτεται τι, πως και που, ή γιατί,

- Φεύγει να βρει τύχη αλλού, καλύτερα, πάντα με αγάπη για τον τόπο που αφήνει πίσω, απροσάρμοστη στο που πάει,

- Μένει άπορη και προσπαθεί ξανά,

- Πάει να οργανωθεί, να αντιδράσει, αλλά σταματά,

- Πάει να ψαχτεί και πετυχαίνει το απροσδόκητο,

- Με λιγοστά εφόδια προσπαθεί πράγματα για τα οποία θα χρειαζόταν πολύ περισσότερα,

- Ζητά τόσα πολλά, μα παραδίδεται στους δικτάτορες που διδάσκουν την αφήγηση που λαχταρούν.

Μια Πατρίδα περίεργη, ιδιότροπη, αλλόκοτη.

Μια Εστία αφιλόξενη σήμερα και κρύα, οργισμένη στους δρόμους και στα πεζοδρόμια, απομονωμένη σε διαμερίσματα-κουτιά σαν να είναι το καθένα νησάκι μόνο του στον ωκεανό... όπου το φιλότιμο κατάντησε τσιτάτο... όπου ονειρεύεται ο κόσμος την ζεστασιά της φωτιάς που έκαιγε πριν χιλιάδες χρόνια, ωραιοποιημένη τώρα και εξιδανικευμένη με τα χρώματα της φαντασίας από ψυχές ανήμπορες να βρουν κάτι στο σήμερά τους... Δεν υπάρχουν πια Μινωικοί, Δαναοί, Μακεδόνες, Δωριείς, Αχαιοί, Ίωνες, Αιολείς στην θύμηση. Υπάρχει μόνο ένας μύθος που τον λένε «οι Αρχαίοι Έλληνες», και εκείνοι είμαστε εμείς, λένε προς εαυτούς μέσα από την χνουδωτή ζεστασιά του συμπλέγματος της υπεροπτικής φαντασίωσης.

Όπου, παρουσιάζει ένα Μουσείο κάτι αποσιωπώντας περισσότερο από το μισό της αλήθειας του θέματος, και για να μην τολμήσει κανείς να υποθέσει το κίνητρο του γιατί άραγε εν γνώση του το Μουσείο τα αποσιωπά αυτά, αντ' αυτού προτιμούν να υποβιβάζουν την σημασία της αλήθειας και των ντοκουμέντων, και της Ιστορίας. Μη μου τους κύκλους τάραττε, γιατί μ' αρέσουν οι κύκλοι μου και τους έχω ανάγκη. Τα γεγονότα άλλωστε, λένε, μπορούν να έχουν διάφορες ερμηνείες.

Να τους διδάσκουν ότι υπάρχει άσπρο, μαύρο, και πολλά γκρι, να τους λες ναι, αλλά υπάρχουν και τόσα χρώματα εκτός από το γκρι, και η απάντηση: «Αυτή είναι η άποψή σου» --Μη και αμφισβητήσουμε τα κίνητρα εκείνων που επιλέγουν να παρουσιάζουν μόνο τα γκρι.

Για όσο όμως ένας λαός λαχταρά το παραμύθι για να αποδώσει εις εαυτόν και εις τύρρανους αξία, τόσο τα Μουσεία και οι «διδάκτορες» θα του το πουλάνε το παραμύθι και τα γκρι, έντεχνα και με χαμόγελο, από το βάθρο τους, φορώντας τις τενεκεδένιες περικεφαλαίες τους με τα λοφία από φύκια.

~~~

Περάσαμε που λέτε τρεις βδομάδες στο Παλιό Φάληρό μας, στον Φλοίσβο μας. Βρεθήκαμε με ανθρώπους αγαπημένους. Αλλά είδαμε και στους δρόμους και τα πεζοδρόμια του κέντρου της Αθήνας την οργή, τον εγωκεντρισμό και την αυξανόμενη έλλειψη σεβασμού προς τους άλλους και προς οποιονδήποτε κανόνα ή νόμο. Είδαμε τον κόσμο να έχει καταντήσει χειρότερα από όσο τον είδαμε ποτέ κατά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Έχουν πραγματικά ξεσαλλώσει, μου φαίνεται... Είναι λυπηρό, εξοργιστικό και γελοίο το να προσπαθεί κανείς να κυκλοφορεί στο κέντρο της Αθήνας πια. Αλλά ήταν επείγον να πάμε στην Κεντρική Αγορά, στην Αθηνάς, να πάρουμε Αρμένικο παστουρμά για το χωριό να κάνω κανένα πεϊνιρλί. Και έχουν οργανώσει και τους μονόδρομους για να επιτυγχάνουν τον μέγιστο βαθμό φρακαρίσματος. Θέλει πολύ προσπάθεια για να πηδήξουνε το κυκλοφοριακό με τα ασυνάρτητα φανάρια και τους μονόδρομους έτσι ώστε να μην κινείται τίποτα. Εύγε! Από την γωνία Πέμπτης Λεωφόρου και δρόμου 57 ως τον δρόμο 17 στην Δευτέρα Λεωφόρο, πεντέμιση ώρα αιχμής το απόγευμα στο Μανχάταν, 25 λεπτά. Από ψηλά στην Καλλιθέα ως την Ομόνοια τρεις το απόγευμα, 75 λεπτά. Όσο για τα μηχανάκια, έχουν πλέον εισέλθει στην σφαίρα της εγκληματικότητας συνδυασμένη με πλήρη ηλιθιότητα. Πιστεύουν ίσως ότι είναι  οι Ούνοι του Ατίλα καβάλα σε άλογα. Σύντομα ίσως τα μηχανάκια να κουβαλάνε και σπαθιά! Ή τόξα και βέλη. Εν τω μεταξύ, στην Ιταλία, η πλειοψηφία της εκλεγμένης ανοιχτά πλέον φασιστικής κυβέρνησης αρνήθηκε να συμπεριλάβει την έκφραση του ότι «ο Ιταλικός λαός είναι εναντίων του φασισμού» στο ψήφισμα για την εθνική εορτή της 25ης Απριλίου, την επέτειο της απελευθέρωσης της Ιταλίας από τον φασισμό το 1945. Και έπεσε στην Ιταλική Βουλή κλοτσοπατινάδα βίας απείρου κάλλους, για να μην συμπεριληφθεί το ότι οι Ιταλοί είναι «αντιφασίστες». Στην Ιταλία άλλωστε, την γενέτειρα του φασισμού, έχουμε και αριστερούς φασίστες αλλά νομίζω και στην Ελλάδα τους έχετε; Η Ελλάδα πάει για εκλογές, και στο Ελληνικό θα χτίσουνε, λένε οι αφίσες, «πράσινο» ουρανοξύστη με «θέα στο αύριο» και πάρκα για το λαό. Και εμπορικά κέντρα. Τους λες «πράσινο» ή «βιολογικό» και τ' αγοράζουν όλοι. Τους λες για «θέα στο αύριο» και δεν κοιτάνε το σήμερα. Είναι νύχτα και τ’ αστέρια μάτια σαν ορχήστρα μάς κοιτάνε και όλα μας τα χρόνια, σαν πληγές από μαστίγιο πονάνε. Είδα ανθρώπους σε τραπέζια να τρώνε με δεκαοχτώ μασέλες μα είδα και στην Αθήνα τους Ευρωπαίους να φοράνε φουστανέλες. Κι όλα μοιάζουν μαγικά είναι μαζικά και διαρκώς αμέ-ρικά-νικά. Και το ψέμα σαν τιμάριθμος ψηλώνει, μα το αυτί σου κατεργάρη δεν ιδρώνει. (Γιάννης Μαρκόπουλος, 1979)

Γυρνάμε τώρα, 2 Μαΐου, στο χωριουδάκι μας, να βλέπουμε από το βουνό μας τον κόσμο να στριφογυρίζει προς την λήθη σαν νερό στην αποχέτευση μιας μπανιέρας. Και να ζητάω από όποιον νέο ή νέα βρω μπροστά μου συγγνώμη για το τι τους αφήνουμε, και για την αμάθεια που τους διδάξαμε για γνώση...

~~~

Και το φεγγάρι της Αθήνας, 30 Απριλίου 9 το βράδυ από το μπαλκόνι μας:

~~~