Υποκειμενικά

 

Ενώ είναι υπέροχο το να μπορεί κανείς να ξεχωρίζει γεγονότα από γνώμες, είναι πολύ δύσκολο να προσδιορίσει το αν ένα γεγονός μπορεί να αποδοθεί με δυο ή περισσότερες διαφορετικές γνώμες.

Παραδείγματος χάριν, μπορούμε να πούμε ότι 2 + 2 = 22, επειδή παίρνουμε δύο δυάρια και τα βάζουμε το ένα δίπλα στο άλλο. Όμως, πάντα θα βρεθεί κάποιος να πει ότι όοοχι: δύο πράματα και άλλα δύο πράματα μαζί γίνονται συνολικά τέσσερα και όχι είκοσι δύο.

Υπάρχει και η οπτική που προσέφεραν οι Μπητλς, με το τραγούδι τους Ο Ανόητος Πάνω στον Λόφο (The Fool on the Hill).

But the fool on the hill sees the sun going down

And the eyes in his head see the world spinning 'round

Πάντα μου άρεσε η μουσική, την αγαπώ, την έχω ανάγκη –όχι μόνο άκουγα και τραγουδούσα αλλά και έπαιζα. Από το 1977 ως το 2003 αγόρασα τρεις κιθάρες, αρκετές φυσαρμόνικες φολκ, μέχρι κι’ ένα μεταχειρισμένο πιάνο με ουρά που αργότερα το πούλησα και ένα ηλεκτρικό πιάνο που τώρα το έχω στην Αθήνα, αλλά και της γιαγιάς που δεν μπορεί ούτε να κουρδιστεί πια... Πάντα μόνο για μένα, μια που δεν έμαθα πως να παίζω καλά, πάντα αυτοδίδακτος σε όλα, πράμα ίσως καλό ίσως και όχι. Μια φορά μόνο, για ένα χρόνο περίπου, πριν πέντε χρόνια, εδώ στο χωριό, έπαιξα σε ένα συγκρότημα νεαρών χωριανών, όπου ο νεότερος ήταν μεγαλύτερος από εμένα, εκτός ίσως από τον ντράμερ, στον οποίον είχα δώσει το παρατσούκλι άνιμαλ, από τον ντράμερ του Μάπετ Σόου, και τα τραγούδια μας ήταν ηλικίας από 40 ετών και πάνω…

 

Εκτός από την κιθάρα μου, που η συγκεκριμένη είναι Ventura του 1972, Γιαπωνέζικη αντιγραφή μιας Martin, και την αγόρασα μεταχειρισμένη στην Κονεκτικούτη το 1983, τραγουδούσα κιόλας γιατί ήμουνα ο μόνος από τα παιδιά που ήξερε τα λόγια των τραγουδιών και μίλαγε και Αγγλικά. Φυσικά, με το πουκαμισάκι μου του μπέησμπωλ από το Bluebird Cafè, το γνωστό στέκι στην Nashville του Τενεσή. 

Αυτά είναι Beatles, Baez, Bob Dylan, The Eagles... Arlo Guthrie... Stairway to Heaven...

Και έπαιξα και σε μια ροκ μπαντ δύο μελών το 2005…

Χωρίς ιδιαίτερο σκεπτικό ή απόφαση, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω τραγουδήσει από το 2020
και ίσως είναι καιρός να συνεχίσω, μαθαίνοντας κάτι καινούργιο για μένα,
το Tears in Heaven (1992) του Έρικ Κλάπτον,
το οποίο για τον Έρικ έχει ιδιαίτερη ιστορία. 

Ξέροντας λίγο από μουσική και αρκετά από επαγγελματισμό και μάρκετινγκ αναρωτιέμαι γιατί άραγε τα τελευταία 20-25 χρόνια όλο και περισσότερο τα τραγούδια, οι τραγουδιστές και η εμπειρία της μουσικής πεθαίνουν στο σκοτάδι της βιομηχανικής παραγωγής με ανικανότητα, στημένη υποκρισία ότι είναι δήθεν σημαντικοί, και τον θλιβερό μηδενισμό δια μέσου της αλυσίδας προκατασκευασμένης ηλεκτρονικής φόρμουλας χωρίς την παραμικρή σταγόνα ταλέντου και ψυχής. Ή, αισιοδοξίας. I can still remember, the day the music died... But, didn't we have fun, then.

 

~~~