Πλάνες

 

Πολλά νέα την τελευταία εβδομάδα. 

Ο νομός μας της Εμίλια-Ρομάνια της Ιταλίας είδε έξι μηνών βροχή σε τρεις μέρες. Στις πόλεις κάτω, οι δρόμοι είναι ποτάμια και οι πλατείες λίμνες. Τίποτα τέτοιο δεν έχει καταγραφεί στα ιστορικά αρχεία από τον καιρό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Εδώ στα βουνά, 250 κατολισθήσεις απέκλεισαν τα πάντα. Το χωριό μας είδε πράγματα που κανείς δεν έχει δει ποτέ, και είμασταν από τους πολύ τυχερούς. Αλλού, πολύ χειρότερα.

Στην Ελλάδα οι δημοσκοπήσεις, ω, έκπληξη, είχαν πέσει έξω. Το Τσίριζα δεν ήταν 7 μονάδες πίσω αλλά 20. Η Ελληνική οικονομία σώθηκε και οι Έλληνες θα μπορούν τώρα, όπως οι περισσότεροι Αμερικανοί, να ονειρεύονται ότι μια μέρα μπορεί να γίνουν πλούσιοι. 

Όμως, ούτε μπορούμε να πιστεύουμε ότι η Ιταλία δεν θα δει ακόμα χειρότερη βροχή τώρα που το κλίμα που ξέραμε είναι ανάμνηση, ούτε τώρα που οι Ελληνικές τράπεζες θα ξεσαλώσουν ακόμα περισσότερο μπορεί να περιμένει κανείς πολίτης ότι θα είναι, για τις τράπεζες, τίποτα περισσότερο από ένα νούμερο --με όλες τις διαφορετικές έννοιες αυτής της έκφρασης. 

Βέβαια, το να πιστεύει κανείς Ρωμιός ότι το αγράμματο τσογλάνι που παριστάνει την «Αριστερά» θα του έδινε τίποτα περισσότερο από ότι θα του δώσει το οικονομικό κατεστημένο, θα είναι τόσο χαζό όσο το να χτίζουν οι Ιταλοί πόλη μέσα στην αποξηραμένη αρχαία κοίτη ενός ποταμού ο οποίος πριν λίγες μέρες θυμήθηκε τα παλιά του λημέρια και επέστρεψε.

Αυτή η κατολίσθηση έγινε πάνω από την ράχη όπου είναι χτισμένο και το σπίτι μας. Το χώμα σταμάτησε 200 μέτρα πάνω από εμάς. Αλλά βρήκε προς τα αριστερά του χαμηλότερο έδαφος, στην κοιλότητα που περνά κάτω από τον κήπο μας, και εκεί έκανε χείμαρρο. Στην αεροφωτογραφία βλέπετε την ολοκαίνουργια αλλά άδεια τώρα κοίτη του χειμάρρου που πέρασε κάτω από τον κήπο μας και λίγα μέτρα δεξιά του σπιτιού στην φωτογραφία που τώρα είναι μέσ’ την λάσπη. Την περασμένη πέμπτη το βράδυ γύρω στις 11 μμ ανοίξαμε τα παράθυρα και μέσ' το σκοτάδι ακούγαμε το πολύ, πολύ νερό ενός χείμαρρου που δεν υπήρχε πριν δύσει ο ήλιος.

Η πρώτη από πολλές κατολισθήσεις, 100 μέτρα από το χωριό, που μας απέκλεισαν στα 43 χιλιόμετρα και πέντε χωριά από εμάς στην πόλη κάτω.

Ο δήμαρχός μας, πιο ψηλός με άσπρα μαλιά, και η Μαργαρίτα με στολή πίσω. Εργαζόταν 12 ώρες την μέρα, και βράδυ, και εκτός από τον συντονισμό και όλα όσα έκανε, ήθελε να γυρνάει στο χωριό να την βλέπουν, και παρκάριζε και το υπηρεσιακό κάτω στην πλατεία, ώστε να μην αισθάνονται εγκαταλελειμένοι από το κράτος. Ειμαι πάρα πολύ υπερήφανος που είμαι σύζυγός της, και εδώ ειναι το σπίτι μας.

Δυόμισι χιλιόμετρα δυτικά του χωριού, ο δρόμος προς το χωριό Μαράντι δεν υπάρχει πια. Οκτώ φωτογραφίες παραπάνω, η αρχή της κατολίσθησης πλάτους περίπου 120 μέτρων και μήκους περίπου ενός χιλιομέτρου όπου τα πάντα κατρακύλησαν περίπου 300 μέτρα. Στην τρίτη, τέταρτη και πέμπτη φωτογραφία παραπάνω βλέπετε που κατρακύλησε ο δρόμος που βρισκόταν εκεί που βλέπετε τον δρόμο κομμένο στην έκτη και έβδομη φωτογραφία.

Εφτά φωτογραφίες παραπάνω, στο βάθος-βάθος, εκεί που είναι ένα σκούρο φυτό, βλέπετε την συνέχεια του δρόμου. Ενδιάμεσα... λείπει. Είναι 300 μέτρα πιο κάτω.

Αν αυτός ο δρόμος είναι να ξανανείξει ποτέ, μόνο με γέφυρα πάνω από την κατολίσθηση.

Στην δεύτερη φωτογραφία παραπάνω, στο βάθος κάτω ήταν ένα ρέμα. Η κατολίσθηση ενήργησε σαν φράγμα και τώρα εκεί υπάρχει μια καινούργια λίμνη.

Εδώ παρακάτω βλέπετε την σύγκριση του επιπέδου του νερού των δύο χειμάρρων που πάντα ενοννόντουσαν στο χωριό μας, του Ρίο Ντέστρο και της Ακουακέτα, και γινόντουσαν ο ποταμός Μοντόνε που πάει στην πόλη του Φορλί και βγαίνει στην Αδριατική. Δεξιά την περασμένη Πέμπτη και αριστερά εχτές, αφού άρχισε να κατεβαίνει η στάθμη του νερού (η στάθμη είναι η κόκκινη γραμμή και οι δύο φωτογραφίες είναι σε κλίμακα μεταξύ τους).

Που πήγε όλο αυτό το νερό; Εδώ:

~~~

Το Αββαείο μας, η ράχη μας και το σπίτι μας, όταν άρχισε να βγαίνει ο ήλιος.

Η μικρή μας ράχη, πάνω από το χωριό, είναι το μόνο μέρος που είναι σκέτος βράχος.
Το υπόλοιπο χωριό, γύρω-γύρω μας, μπορούν να "φύγουν" αλλά το Αββαείο και λίγα από τα σπίτια πίσω του,

συμπεριλαμβανομένου του δικού μας, θα μείνουν.

Οι μοναχοί ξέρανε που χτίζανε μοναστήρια τον έννατο αιώνα...

~~~

~~~