Οδηγώντας

 

Μου άρεσε πάρα πολύ να κυκλοφορώ με διώροφο λεωφορείο και με τον υπόγειο, που στο Λονδίνο λέγεται Tube. Αλλά το όνειρό μου ήταν ένα αυτοκίνητο. Έκανα μαθήματα στο Λονδίνο, στην τότε εργατική συνοικία του Ίσλινγτον, πριν η συνοικία γίνει κυριλέ και πανάκριβη αργότερα, οδηγώντας βέβαια στα αριστερά του δρόμου με το τιμόνι στο δεξί κάθισμα του αυτοκίνητου. Ετσι έμαθα να οδηγώ και έτσι, ενστικτωδώς, μου φαίνεται πιο φυσικό. Έκανα τις εξετάσεις τρεις φορές γιατί στην Αγγλία του 1977 έπρεπε να μάθεις να οδηγείς σωστά –όχι να δίνεις κατοστάρικο στον Χατζηαβάτη για να σου δίνει δίπλωμα και μετά να λες ότι όλοι οι άλλοι οδηγοί είναι μαλάκες εκτός από εσένα. Το καλοκαίρι του 1978 ήμουνα έτοιμος αλλά δεν είχα λεφτά για αυτοκινητάκι. Κι’ έτσι τον Ιούλιο του 1978 αγόρασα μια μεταχειρισμένη μοτοσυκλέτα Χόντα 125, ένα μπουφάν μοτοσικλετιστή και ένα κράνος. Όταν αγόρασα το κράνος πλήρωσα κάτι παραπάνω να είναι καλό, με σιαγώνα και πλεξιγκλάς κάλυμα μπροστά.

Λάτρευα την μοτοσυκλετούλα μου!

Πήγαινα παντού. Ξαφνικά το σύμπαν είχε μεγαλώσει.

Έφτανα και έξω από το Λονδίνο... Ένα από τα αγαπημένα μου μέρη ήταν ένα δάσος, το Έπινγκ Φόρεστ, βορειοανατολικά του Λονδίνου. Με την μοτοσυκλέτα μου και την φωτογραφική μου μηχανή, ποιός με έπιανε!

Αυτή τη φωτογραφία την πήρα στο Έπινγκ Φόρεστ τον Αύγουστο του 1978:

Ήμουνα έτοιμος να ξεκινήσω την κινηματογραφική μου σχολή. Πήγα για κάτι χαρτιά στο Ελληνικό Προξενείο στο Χόλαντ Παρκ, δίπλα στο Νότινγκ Χιλ. Για τα εφτά χρόνια που ήμουνα στο Λονδίνο, το ρολόι στην αίθουσα αναμονής του Ελληνικού Προξενείου έδειχνε την σωστή ώρα μόνο δυό φορές το εικοσιτετράωρο γιατί ήταν σταματημένο. Όταν πήρα τα χαρτιά μου έφυγα με την μοτοσυκλέτα μου να πάω στην σχολή μου στο Κόβεντ Γκάρντεν.

Πήρα τον Μπέησγουώτερ Ρόουντ που είναι το βόρειο μέρος του Χάυντ Παρκ. Στο σημείο Λανκάστερ Γκέητ σταματούσα για το φανάρι μπροστά μου. Από τα αριστερά μου, από δικό του «Στοπ», όπου δεν σταμάτησε, ξεπετάχτηκε ένα αυτοκίνητο και με κάρφωσε. Πετάχτηκα μπροστά και θυμάμαι αυτά τα δυό-τρία δευτερόλεπτα πολύ καλά γιατί και εκείνη ακόμα τη στιγμή τα ένοιωσα και τα αντιλαμβανόμουνα σαν σε αργή κίνηση. Θυμάμαι πως έφτασα στην άσφαλτο και συνέχισα να σέρνομαι για καναδυό μέτρα πάνω στην άσφαλτο. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα ήταν η αίσθηση και ο ήχος του να τρίβεται η άσφαλτος πάνω στο πλεξιγκλάς του κράνους μου, το οποίο βρισκόταν μεταξύ της ασφάλτου και του προσώπου μου. Θυμάμαι που σκεφτόμουνα ότι αν δεν είχα αγοράσει αυτό το σχέδιο κράνους με σιαγώνα και πλεξιγκλάς, δεν θα είχα πλέον πρόσωπο. Και θα ήταν κρίμα γιατί μου αρέσει το πρόσωπό μου. Ξέρετε για πιο σχέδιο κράνους μιλάω; Το έχουν πολλοί και σήμερα στην Αθήνα και τους βλέπω να το φοράνε στον αγκώνα τους, πιασμένο από την σιαγώνα στον αγκώνα, επειδή είναι και πολύ κουλ να φοράς κράνος στον αγκώνα και δείχνεις έτσι και πόσο νοήμων και ανέμελος είσαι, και πόσο καλά ξέρεις να οδηγείς.

Αμέσως έτρεξαν οι περαστικοί συμπεριλαμβανομένων δύο αστυνομικών να βοηθήσουν. Ένας από τους περαστικούς ήταν γιατρός και μετά από μια σύντομη εξέταση καθώς ήμουνα τέζα στη μέση του δρόμου μου είπε ότι έχει σπάσει ο αριστερός μου αστράγαλος και είπε στους αστυνομικούς να καλέσουν ασθενοφόρο. Οι αστυνομικοί επίσης πήραν τα στοιχεία του οδηγού που βγήκε από δικό του «Στοπ» και έπεσε επάνω μου. Στο ασθενοφόρο στο δρόμο για το νοσοκομείο παρακάλεσα να τηλεφωνήσουν στην σχολή μου να τους πουν ότι δεν θα πάω σήμερα. Όταν στο νοσοκομείο με περιποιήθηκαν και μου έβαλαν γύψο στο πόδι, μου έδωσαν πατερίτσες μεταλλικές που έπιαναν στα χέρια και αγκώνες, και μου είπαν ότι μια καθηγήτρια από την σχολή μου τους τηλεφώνησε και τους είπε να μου πουν να πάω να μείνω στο σπίτι της με την οικογένειά της τις επόμενες μέρες, όπου και πήγα …μια αίσθηση θαλπωρής για τρεις μέρες που βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου περισσότερο από όσο βοήθησαν τα παυσίπονα.

Το επόμενο πρωί της μέρας που έφυγα από το σπίτι της καθηγήτριας να επιστρέψω στο δωμάτιό μου του πρώτου ορόφου, άκουσα το όνομά μου από τον δρόμο, πήγα στο παράθυρο, και κάτω στο πεζοδρόμιο είδα τους γονείς μου που είχαν τρέξει από την Αθήνα.

Τις επόμενες έξι εβδομάδες ανέβαινα-κατέβαινα στο λεωφορείο και ανεβοκατέβαινα εφτά πατώματα του σχολείου με τις πατερίτσες μια και δεν είχε ασανσέρ. Πριν το Κόβεντ Γκάρντεν γίνει κέντρο κουλτουριάρικο και καλών τεχνών ήταν Αγορά, κυρίως λαχανικών. Μπορεί να θυμάστε το Κόβεντ Γκάρντεν σαν Αγορά λαχανικών από την ταινία του Χίτσκοκ Frenzy (1972). Και η σχολή μου, μια δεκαετία νωρίτερα πριν γίνει σχολή ήταν ένα τεράστιο κτήριο αποθήκη για μπανάνες. Μας άρεσε πολύ να λέμε ότι σπουδάζουμε σε μια αποθήκη για μπανάνες. Και οι μπανάνες δεν χρειάζονται ασανσέρ. 

Όσο για τον οδηγό που με χτύπησε, ήταν ένας Μαλάκας Έλληνας φοιτητής που οδηγούσε την Άλφα Ρομέο του εφοπλιστή μπαμπά χωρίς άδεια οδήγησης. Ο εφοπλιστής μπαμπάς όμως είχε πολλούς δικηγόρους και δεν είδα δεκάρα. Τα στοιχεία του τα έδωσε στους Αστυνομικούς καθισμένος μέσα στο αυτοκίνητό του και έφυγε. Δεν βγήκε καν έξω να δει τον άνθρωπο που χτύπησε, το γουμάρι. Νόμιζα ότι είχα δραπετεύσει 17 χρονών, αλλά η Μάνα Ελλάς φαίνεται κρατά ντεφτέρια και κανονίζει λογαριασμούς, ακόμα και στο Λονδίνο να έχεις καταφύγει να σωθείς.

Η μοτοσυκλέτα δεν σήκωνε επιδιόρθωση. Κι’ έτσι το σύμπαν μίκρυνε πάλι και έπρεπε να περιμένω ενάμιση χρόνο μέχρι ο Θείος και Νονός μου να μου δώσει χίλιες λίρες να αγοράσω ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο δέκα ετών. Ήταν ένα υπέροχο Μίνι Μόρις 1000 του 1970! Χρώμα, μωβ! 'Οταν πρωτοκυκλοφόρησε, οι Μπητλς ήταν ακόμα μαζί.

Εδώ βλέπετε τον Ντέηβιντ, τον προτζεξιονίστα της σχολής, που δείχνει πόσο πολύ αγαπήθηκε το μωβ Μίνι του Δημήτρη! (το οποίο μάλιστα το οδήγησα μέχρι την Αθήνα και πίσω στο Λονδίνο -και, λόγω της πινακίδας, του είχα δώσει το παρατσούκλι Τέντυ Ρούζβελτ)

Έξι μήνες πριν τελειώσω την κινηματογραφική σχολή άρχισα να διδάσκω φωτογραφία για ενήλικους στην ίδια σχολή (ο κινηματογράφος και η φωτογραφία είναι δύο διαφορετικά πράγματα). Ο μικρότερης ηλικίας μαθητής ήταν πιο μεγάλος σε ηλικία από τον δάσκαλο. Καμιά φορά μερικοί μαθητές κι' εγώ μπαίναμε στο Μίνι μου την Κυριακή και πηγαίναμε για φωτογραφικές εκδρομές.

Η Λαίδη Σάρα και ο Τζων (ναι, ήταν πραγματική Λαίδη με τίτλο).

Άλλοι δύο μαθητές, η Πένυ και ο Μπολάζι.
Ο Μπολαζι ήταν ο ηθοποιός μέσα στο κουστούμι του Alien στην ταινία Alien (1979) του Ρίντλη Σκοτ).

 Το τελευταίο μου αυτοκίνητο στην Αγγλία, το 1983, ήταν ένα Λάντσια Μπέτα Κουπέ 1600
(πολύ μεταχειρισμένο)
Τότε πια, έμενα σε ένα δωμάτιο στο Μπελσάιζ Παρκ νότια του Χαμπστεντ,
μετά από ένα χρόνο στο Ίσλινγκτον και τρία χρόνια στο Χάηγκέητ.

Όταν κανείς επιβάτης μου έλεγε ανήσυχος ότι βγαίνει καπνός από το καπώ,
έλεγα, ναι, ναι, δεν είναι τίποτα, λίγο λάδι καίγεται πάνω στη μηχανή.
Βέβαια δεν το έλεγα Ελληνικά όπως εδώ, τό 'λεγα Αγγλικά και με φλέγμα.

Το Avebury ήταν αγαπημένος προορισμός...
Καλό Pub, καλή εξοχή, καλό περπάτημα... Ιστορία... πραγματική νότιος Αγγλία.

Ευτυχώς τουλάχιστον δεν έτυχε να ξανασυναντήσω Έλληνα-με-αυτοκίνητο στον δρόμο...

Πάντως, μου έτυχε στον δρόμο περιπολικό που με σταμάτησε και μάλιστα την ημέρα που το αγόρασα, το Λάντσια 1600. Με το που το αγόρασα από μια μάντρα πήρα τον καλύτερό μου φίλο τον Νικ και πήγαμε 160 χιλιόμετρα δυτικά στην πόλη του Bath να το γιορτάσουμε με καμιά-δυό πάιντς (pint = 500 ml Real Ale). Στην επιστροφή στον αυτοκινητόδρομο Μ4, μεσάνυχτα, το πάτησα λίγο και σύντομα είδα τα μπλε φώτα να αναβοσβήνουν στον καθρέφτη μου. Σταμάτησα και ήρθε στο παράθυρο ο αστυνομικός.

- Γκουντ ήβνινγκ, σερ (χαιρετισμός με τα δάχτυλα στο πηλήκιο). Ξέρετε με τι ταχύτητα πηγαίνατε.

- Όφισερ, απαντώ γλυκά, πιστεύω ότι μάλλον πρέπει να έκανα κάπου 90 μίλια… (145 χλμ).

- Πηγαίνατε με 106 (170 χλμ) αλλά θα τα πούμε 90 γιατί πάνω από 95 πρέπει να σας αφαιρέσω την άδεια επί τόπου.

- Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!

- Υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος που επιτρέψατε στον εαυτό σας τέτοια ταχύτητα;

- Αγόρασα το αυτοκίνητο πριν 7 ώρες, ορίστε οι αποδείξεις και η καινούργια ασφάλεια. Δεν είχα ποτέ τόσο καλό αυτοκίνητο και βλέποντας τον αυτοκινητόδρομο εντελώς άδειο μεσάνυχτα, έκανα αυτό το λάθος από την χαρά που είχα για το καινούργιο αυτοκίνητο.

Με ευχαρίστησε για την ειλικρίνειά μου, ανταλλάξαμε ευχές για ένα καλό βράδυ, πήρα την κλήση μου και φύγαμε. Τρεις μήνες αργότερα έλαβα επιστολή από εκείνο το τοπικό αστυνομικό τμήμα του Νιούμπερυ, μεταξύ Μπαθ και Λονδίνου, ότι αποφάσισαν να μην δώσουν συνέχεια στην παράβασή μου και ακυρώσανε την κλήση.

~~~

Οι Λευκοί βράχοι του Ντόβερ

We'll meet again

Don't know where

Don't know when

But I know we'll meet again some sunny day

Keep smiling through

Just like you always do

'Til the blue skies chase those dark clouds far away

And I will just say hello

To the folks that you know

Tell them you won't be long

They'll be happy to know

That as I saw you go

You were singing this song

We'll meet again

Don't know where

Don't know when

But I know we'll meet again some sunny day

and we did meet again! we did! many, many times...

In front of one of my most favorite and personal places:
Winchester Cathedral
Been coming home here since 1975

God, I've missed you, my exquisite pint of Ale...
come to daddy!

The Fam, together in Suffolk, 2018.

I'm 60 and you, mate, a mere 58. Babe in arms.

And in Hampshire, in The New Forest

with Diana and Ian

Και ήταν και το σωρπράιζ πάρτυ για τα εξηκοστά γεννέθλια του Χάκαν το 2018!
στην παλιά μας γειτονιά, στο Ίσλινγκτον.
Ενώ ο Χάκαν έμεινε στο Λονδίνο, και ο Νικ είναι γέννημα και θρέμα Λονδίνο,
εγώ έφυγα τον Δεκέμβριο του 1983 και πέρασα έναν ωκεανό για την γυναίκα που είχα ερωτευτεί.
Έριξα το τσάι μου στο λιμάνι της Βοστόνης και υιοθέτησα την παντοτινή μου πατρίδα.
Όμως η Αγγλία είναι η Εστία που με έχτισε, μέχρι 25 χρονών.

Τα γεννέθλια του Χάκαν είναι 26 Οκτωβρίου, μέρα που έχει να κάνει και με μένα κάτι.

Έβγαλα και λόγο...

Μπορεί, είπα, μεταξύ άλλων, ο Χάκαν ο Νικ και εγώ να γνωριστήκαμε την πρώτη μέρα
του Κολεγίου το 1976, εδώ στο Λονδίνο, λίγα τετράγωνα νότια από εδώ, αλλά ο παππούς και η γιαγιά του Χάκαν και ο δικός μου παππούς και η γιαγιά ήταν γείτονες μέχρι το '25 γιατί του Χάκαν ζούσαν στην Ιστανπούλ και οι δικοί μου στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Χάκαν και η Ντομινίκ ήρθαν στο San Benedetto in Alpe το επόμενο καλοκαίρι,
καλέσαμε καλεσμένους στην αυλή και μονομαχήσαμε:
Ελληνικό γκριλ και σαλάτες και Τούρκικο γκριλ και σαλάτες.

Κέρδισε η Πολίτικη σαλάτα του Χάκαν και ισοφαρήσαμε στα κεφτεδάκια.

...and I know we'll meet again some sunny day

~~~