Βραβεία

Με Μεγάλη Χαρά και Πολύ Υπερηφάνεια, η
ΑΠΟΘΗΚΗ ΣΚΕΨΗΣ
ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ
Για πρώτη και μάλλον τελευταία φορά, 

μια Σουαρέ για την

απονομή των Βραβείων "Δημήτρης"
(Είναι σαν τα βραβεία Όσκαρ αλλά με περισσότερο γκραβιτάς)

(Όλα τα μπλε λινκ οδηγούν στο YouTube άλμπουμ ή το τραγούδι στο οποίο αναφέρονται)

Ι

ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΛΜΠΟΥΜ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ
(σε χρονολογική σειρά)

The Beatles, Sargent Pepper’s Lonely Hearts Club Band
26 Μαΐου 1967

Ακούγεται καθώς διαβάζουμε Αριστοτέλη

The Moody Blues, To Our Childrens Childrens Children
21 Νοεμβρίου 1969

Ακούγεται κατά την διάρκεια βροχερού απογεύματος, Κυριακή

Simon and Garfunkel, Bridge over Troubled Water
26 Ιανουαρίου 1970

Ακούγεται σε επαρχιακό λεωφορείο.

Pink Floyd, The Dark Side of the Moon
1 Μαρτίου 1973

Ακούγεται σε σκοτεινό δωμάτιο με πολλά κεριά
(κατά προτίμηση με σύντροφο, ιδίως για το Us and Them)

ΙΙ

ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Jimmy Durante, Make Someone Happy
Broadway, 1960

Jimmy Durante, Young at Heart
1953

Dooley Wilson, As time goes by

Casablanca, 1942

Frank Sinatra, One For My Baby (And One More For the Road)

1949

ΙΙI

ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΠΙΟ ΥΠΕΡΟΧΟΙ ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΖΩΓΡΑΦΩΝ

Σούρουπο σε Καναδική Λίμνη, Φρέντερικ Ρέμινγκτον, 1905
Συλλογή Ουίλιαμ Κοχ, Παλμ Μπητς, Φλόριδα

Μου μεταδίδει το ίδιο δέος, ειρήνη και ελπίδα που αισθάνωμαι σε ένα αεροπλάνο πάνω από την ακτή του Λαμπραντόρ
καθώς προσεγγίζω τον Νέο Κόσμο.

Σε αυτή την φωτογραφία του Ουίλιαμ Κοχ βλέπετε το έργο του Ρέμινγκτον να κρέμεται δίπλα του κάτω αριστερά.
Άρθρο για την Συλλογή του Κοχ.

Νάννυ και Ρόουζ, Σκοτ Πράιορ, 1983
1,67 επί 1,47 μέτρα
Μουσείο Καλων Τεχνών, Βοστόνη

Η απόλυτη ομορφιά της Νέας Αγγλίας.

Ο δρόμος, τα σπίτια, μπροστινό μπαλκόνι, οι σίτες, το φως, η Νάννυ, τα ρούχα της του σπιτιού,
η Ρόουζ, φύλακας ήρεμος και έμπιστο μέλος της οικογένειας...
μέσα από τα μάτια του Σκοτ, καθώς τον κοιτάζει η Νάννυ σαν να την παίρνει φωτογραφία.
Η απόλυτη ομορφιά της Νέας Αγγλίας.

Εχει καφέ ή τσάι στην κούπα της η Νάννυ; Το βάζο με το μέλι προτείνει τσάι.

Σελίδα έργων του Σκοτ Πράιορ

Αυτοβιογραφία του Σκοτ Πράιορ

Ο κόσμος της Κριστίνα, Άντριου Γουάηεθ, 1948
121 επί 81 εκατοστά
Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Νέα Υόρκη
Σελίδα με πληροφορίες

Το βλέπω σαν λαχτάρα, φυλακισμένη.

Συνήθως δεν ταυτίζουμε τους ανοιχτούς αγρούς με φυλακή, αλλά υποθέτω ότι εννοώ την φυλακή όπου μας βάζει ο νους μας όταν δεν έχει τα φτερά να ξεφύγει από μια κατάσταση (και λέω "νους" αντί ψυχή, γιατί είναι ο νους που συνήθως σταματά την ψυχή).

Επίσης, έχει υπάρξει συζήτηση για το αν η Κριστίνα έχει κάποιο σωματικό πρόβλημα, συζήτηση που ξεκινά από το ότι το κορμί της πάνω από την μέση της προσπαθεί να συρθεί μπροστά ενώ κάτω από την μέση της το κορμί της φαίνεται άπραγο. Και φυσικά, το δεξί χέρι θυμίζει πολύ την ψυχική ασθένεια της ανορεξίας, αν όχι απλή πείνα. Εγώ προσωπικά το βλέπω σαν κινητική δυναμική απεικόνιση της πρώτης υπόθεσης που πρότεινα εδώ, υπερβαίνοντας την πραγματική ιστορία που μπορείτε να διαβάσετε στο παραπάνω λινκ.

Φθινοπωρινός Ρυθμός Νο.30, Τζακσον Πόλλοκ, 1950
5,26 επί 2,66 μέτρα
Μητροπολιτικό Μουσείο της Τέχνης, Νέα Υόρκη

Το έργο αυτό το δημιούργησε ο Τζάκσον για μένα προσωπικά, οχτώ χρόνια πριν γεννηθώ.
Επιτρέπω στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης να το φυλάσσει και να το εκθέτει,
και το επισκέπτομαι κάθε φορά που βρίσκομαι στο Μανχάταν.
(καλύτερη ώρα είναι νωρίς Σάββατο απόγευμα, και μετά, από την Πέμπτη Λεωφόρο στο Σέντραλ Παρκ που είναι το Μετ, πας και παίρνεις τον 82 δρόμο ανατολικά στην Δευτέρα Λεωφόρο νότια, που έχει λιγότερη κίνηση εκείνη την ώρα, ίσως για μια μπριζόλα, στου Κήν'ς στον δρόμο 36, ή, αντί να στρίψεις δεξιά στον 36 συνεχίζεις στην Δευτέρα καρφί για Ηστ Βίλατζ για κανένα Ντέλι -αν και είναι ωραία και η άπερ ηστ σάιντ, Μπορούμε να περπατήσουμε λίγο για κανένα καφέ)

Που και που του αλλάζουν θέση και αλλάζουν και τον πάγκο μπροστά από τα 5 μέτρα του,
που είναι για να κάθεσαι και να χάνεσαι μέσα στις τρεις+1 διαστάσεις του.
Αλλά δεν πειράζει, εγώ το βρίσκω πάντα, όπου και να κρέμεται,
κάθωμαι, απλώνω τα φτερά μου και πετώ μέσα του.

2015 με τη μαμά μας και τον μπαμπά μας, ταξίδι από την Ιταλία

Και ένα βίντεο 5'25" που γυρίσαμε στο Μετ με τον Κώστα τον Ιούλιο του 2007,

δυό μέρες πριν φύγω από την Αμερική να είμαι κοντά στην μητέρα μου στην Αθήνα καθώς πέθαινε,
ελπίζοντας για μήνες, αλλά έπεσε σε κόμα πριν φτάσω και έσβησε τέσσερεις εβδομάδες αργότερα,
τέσσερεις μήνες αφού είχε φύγει ο πατέρας μου.

ΙV

ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ
(που δεν υπάρχει πια)

LEE HO FOOK

Εδώ μιλάμε για το μικρό Lee Ho Fook στην Macclesfield Street, 

όχι το μεγάλο Lee Ho Fook γύρω από την γωνία στην Gerrard Street.

Το μεγάλο Lee Ho Fook είχε αναφερθεί στο κλασσικό τραγούδι του 1978

Werewolves of London, του Γουώρεν Ζέβον

"I saw werewolf with a Chinese menu in his hand

Walking through the streets of SoHo in the rain

He was looking for the place called Lee Ho Fooks

For to get a big dish of beef chow mein"

Βέβαια, το μοσχαρίσιο τσάο μέην, το οποίο ήθελε ο Λυκάνθρωπος στο τραγούδι, το σέρβιραν στο μεγάλο Lee Ho Fook, αλλά όχι στο μικρό. Στο μικρό Lee Ho Fook με τα έξι τραπέζια μπορούσες να βρεις μόνο τρία πιάτα: χοιρινό και ρύζι, πάπια και ρύζι, ή χοιρινό, πάπια και ρύζι. Εγώ έπαιρνα πάντα χοιρινό και ρύζι, γιατί ενώ η πάπια ήταν καταπληκτική, το χοιρινό ήταν καταπληκτικότερο.

Μπορείτε να δείτε το μικρό Lee Ho Fook σε αυτό το καρέ από την ταινία του 1973 A Touch of Class, με τον Τζωρτζ Σήγκαλ και την Γκλέντα Τζάκσον για το οποίο πήρε και Όσκαρ (η Γκλέντα Τζάκσον, όχι το Lee Ho Fook). Είναι στα δεξιά και γράφει Lee Ho Fook με πράσινα γράμματα. Αντί για το μαύρο Ταξί του Λονδίνου μπορείτε να φανταστείτε το μωβ Μίνι-Μόρις του Δημήτρη παρκαρισμένο εκεί, συχνά. Καμιά φορά με κλήση στο παρμπρίζ για παράνομη στάθμευση (όταν η λαχτάρα για χοιρινό και ρύζι έφτανε σε επίπεδα έκτακτης ανάγκης).

Πήγαινα χρόνια, λοιπόν, στο μικρό Lee Ho Fook. Για Μπάρμπεκιου Χοιρινό και λευκό Ρύζι, με λίγες σταγόνες σάλτσα σόγια στο ρύζι και ένα κουταλάκι του γλυκού καυτή σάλτσα πιπεριάς στην άκρη του πιάτου δίπλα στο ρύζι, με τις κομμένες φέτες χοιρινού πάνω από το ρύζι. Άξιζε να βουτήξεις λίγο την άκρη των τσοπστικς στην σάλτσα πιπεριάς πριν προσθέσεις λίγο ρύζι και μια φέτα χοιρινό. Διακόπτωντας την χρήση των τσοπστικς, αφήνοντάς τα εφαπτόμενα παράλληλα στο μήκος τους με την μύτη στην άκρη του πιάτου, που και που, για να σηκώσεις με τα δύο χέρια στα χίλια σου την μικρή κούπα τσάι γιασεμί. Με τα δύο χέρια (και κλειστά μάτια) γιατί τα ξεχωριστά βήματα εμπειρίας του φαγητού στην Κινεζική πληρότητα είναι για όλες τις αισθήσεις συμπεριλαμβανομένης της σεινηδητοποίησης, όπως έλεγε και ο Κομφούκιος --ή, ίσως να το διάβασα στο Μικρό Κόκκινο Βιβλίο του Μάο... ξεχνάω. 

Το Χοιρινό και ρύζι είναι επίσης καταπληκτικό όταν τελειώνεις τα γυρίσματα στην αποθήκη μπανάνας μεσάνυχτα και κάποιος το φέρνει σε χάρτινα κουτάκια στο στούντιο "Β", με Σαμπάνια σε χαρτοπότηρα.

Θυμάμαι κάμποσα καλά και αγαπημένα εστιατόρια και φαγητά στις τέσσερεις χώρες όπου έζησα (άλλα δύο που έρχονται στο μυαλό είναι Η Φωλιά Των Κυνηγών στη Βάρη, και το Σούσι Μαν ένα μικρό εστιατοριάκι σούσι σχετικά-κοντά στο Μπόστον Κόλετζ και ανάλογα από το πότε με ρωτήσετε μπορεί να αναφέρω πρώτα τη Βάρη, ή πρώτα το Σούσι), αλλά όποτε μου έρχεται αυθόρμητα ένα ετσιατόριο και ένα πιάτο στη θύμηση, είναι πάντα και χωρίς εξαίρεση το χοιρινό και ρύζι στο μικρό Lee Ho Fook, στο ΣόΧο, στην Τσάινατάουν του Λονδίνου. Που δεν υπάρχει πια. 

(Και για να είναι πλήρης η δευτερεύουσα αναφορά, την Φωλιά των Κυνηγών στην Βάρη για το αρνί σούβλας και το κοκορέτσι, όπου άλλα στη Βάρη είναι για φτύσιμο, και το Σούσι γενικά επίσης και για αυγά αχινού που μου θυμίζουν πάντα να βουτάω για αχινό στην Βουλιαγμένη παιδί με την μητέρα μου, και μπορώ τώρα να πω ότι θεωρώ τον αχινό από το νησί Χοκάιντο βόρεια της Ιαπωνίας καλύτερο από αχινό της Σάντα Μπάρμπαρα στην Καλιφόρνια ενώ οι αχινοί της Βουλιαγμένης είναι πολύ μικροί)

Τελευταία φορά που πήγα στο μικρό Lee Ho Fook στην Τσάινατάουν του Λονδίνου και φάγαμε χοιρινό και ρύζι ήμουνα με την Κριστίν, την μητέρα του Κώστα και σύζυγο 1984-2001. Ήταν απόγευμα 30 Δεκεμβρίου 1999, 24 ώρες πριν πάμε τον Κώστα στο Στόουνχέντζ, στο Σώλσμπερυ Πλέην για το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του Εικοστού Αιώνα. Ξαναπήγα μόνος μου, με το κόκκινο τζηπ μου από την Μασαχουσέτη τον Απρίλιο του 2008, αλλά το μικρό Lee Ho Fook δεν υπήρχε πια.

Τώρα, παραγγέλνω συστατικά από την Κίνα, έρχονται εδώ στο χωριό και με την παραδοσιακή συνταγή συνθέτω την δική μου σπιτική μπάρμπεκιου σως για χοιρινό (σε φούρνο γκαζιού οριζόντιο γιατί δεν έχω κάθετο φούρνο -επίσης όταν πρόκειται για κόψιμο κρέατος οι Ιταλοί χασάπηδες δεν έχουν ιδέα τι τους γίνεται, γενικά). Υπάρχει βέβαια και Κινέζικη μάρκα προκατασκευασμένης σάλτσας αυτού του είδους αλλά τι να την κάνεις; μια συνταγη ζωντρανεύει με το χέρι και την προσωπική επέμβαση και όχι από τυποποιημένη γενικότητα. Αλλά οι προσπάθειές μου απέχουν ακόμα πολύ από το να φτάσουν στην κατάσταση νιρβάνα (內心的平靜 [Nèixīn de píngjìng]) της απλής τελειότητας του χοιρινό και ρύζι του μικρού Lee Ho Fook.

Μπαρμπεκιου Χοιρινό ψητό, Πάπια ψητή.

Όταν το 2008 δεν βρήκα πια το μικρό Lee Ho Fook πήγα σε ένα άλλο, αλλά μετά από δυό μπουκιές σηκώθηκα και έφυγα.

(Σημ. Η Κινεζική κουζίνα είναι πολύ διαφορετική στην κάθε χώρα, και η κουζίνα στην Αγγλία,

την οποία θεωρώ καλύτερη, είναι πολύ διαφορετική από την Κινεζική κουζίνα που βρίσκει
κανείς στην Αμερική, ή στην Ιταλία ή στην Ελλάδα. Και φυσικά έχει σημασία και το από
που προέρχεται η κάθε κουζίνα, Πεκίνο, Καντον, Χονκ Κονγκ κλπ.)

~~~

BONUS TRACK

Will You? Χέηζελ Ο'Κόνορ, 1980

(το καλύτερο σαξ-σόλο...)

You drink your coffee,

I sip my tea,

And we're sitting here, playing so cool,

Thinking, 'What will be, will be.'

And it's getting kind of late now,

Oh, I wonder if you'll stay now,

Stay now, stay now, stay now,

Or will you just politely say 'Goodnight'?

I move a little closer to you,

Not knowing quite what to do and I'm

Feeling all fingers and thumbs,

I spill my tea, oh silly me,

It's getting kind of late now,

I wonder if you'll stay now,

Stay now, stay now, stay now,

Or will you just politely say 'Goodnight'?

And then we touch, much too much,

This moment has been waiting for a long, long time,

Makes me shiver,

Makes me quiver,

This moment I am so unsure,

This moment I have waited for,

Well is it something you've been waiting for,

Waiting for too?

Take off your eyes,

Bare your soul,

Gather me to you and make me whole,

Tell me your secrets,

Sing me the song,

Sing it to me in the silent tongue.

It's getting kind of late now,

I wonder if you'll stay now,

Stay now, stay now, stay now,

Or will you just politely say 'Goodnight'?

sax-solo

Η Χέηζελ Ο’Κόννορ, τότε 25 χρονών, είχε γυρίσει την πρώτη της ταινία, Breaking Glass (1980), με δικά της τραγούδια, στα καινούργια στούντιο Σάμουελσον, στο βόρειο Λονδίνο. Η εταιρεία Σάμουελσον ήταν οι αντιπρόσωποι της Παναβίζιον στην Βρετανία (Τις κινηματογραφικές μηχανές Πάναφλεξ Παναβίζιον δεν μπορείς να τις αγοράσεις, δεν πουλιούνται, μόνο να τις νοικιάσεις για μια παραγωγή ταινίας). Τώρα και με το καινούργιο στούντιο, εμείς από την Κινηματογραφική σχολή στο Κόβεντ Γκάρντεν είμασταν τακτικοί θαμώνες, και το όλο συγκρότημα Σάμουελσον το λέγαμε «Σάμμυ’ς». Και την παραγωγή του Breaking Glass την είχαμε πάρει πολύ σοβαρά.

Η Χέηζελ Ο’Κόννορ, είχε μεγάλη επιτυχία το '80 αλλά μετά η βιομηχανία την εξαφάνισε γιατί δεν δεχότανε τον κομφορμισμό που απαιτούσαν τα γρανάζια της βιομηχανίας. Είναι το καλύτερο παράδειγμα που γνωρίζω, ανθρώπου που στάθηκε κόντρα στον ποταμό ότι και να κόστισε.

Ήταν τότε που η βιομηχανία προσπαθούσε να βγάλει λεφτά από το κύμα Πανκ. Ζούσα ένα-δύο χιλιόμετρα από εκεί που γεννήθηκε το Πανκ στο εργατικής τάξης Ανατολικό Λονδίνο το 1976. Βέβαια την στιγμή που το Πανκ έγινε γνωστό και άρχισε να βγάζει μια δεκάρα, πέθανε. Επειδή η φύση του Πανκ ήταν η επαναστατική δεικτική αντίδραση-αναίρεση εκ μέρους των περιθωριασμένων νέων (μόλις δέκα χρόνια αφού η Βρετανική οικονομία είχε αναδυθεί από την εποχή που αγόραζες τρόφιμα με κουπόνια μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο). Την στιγμή που άρχισαν οι Sex Pistols και οι Stranglers κλπ., να βγάζουν λεφτά, η ουσία του Πανκ έπαψε να υπάρχει και τα επόμενα 3 με 5 χρόνια έκανε ότι έκανε και τελείωσε με τον Τζόνυ Ρότεν των Sex Pistols να κάνει, δεικτικά, εμετό κατεβαίνοντας μια Χολυγουντιανή σκάλα ντυμένος με σμόκινγκ, τραγουδώντας ειρωνικά και με σαρκασμό το My Way του Φρανκ Σινάτρα. 

Τα τραγούδια δεν ήταν ακριβώς Πανκ, αλλά, όπως και μέχρι σήμερα, μια βιομηχανοποιημένη, οργανωμένη και καλοπισμένη εμπορική έκδοση του Πανκ για κατανάλωση. Ένα από τα τραγούδια της Χέηζελ από την ταινία, το «Will You?» (μπλε λινκ πάει στο YouTube), ξεχωρίζει για μένα, πάνω από τα άλλα, σαν ένα εκπληκτικό τραγούδι εντελώς ξεχωριστό από το που, πότε και πως γεννήθηκε, σαν να αναβλύζει από μια νεανική ψυχή χωρίς πείρα της ζωής που προσπαθεί να βρει την ντροπαλή ισορροπία, μέσα από μια εξωτερικά απαράδεκτη περσόνα, μεταξύ πόθου και αβεβαιότητας. Είναι υπέροχο στην απλότητα και ειλικρίνειά του, και το δεύτερο μισό είναι το πιο εντυπωσιακό σόλο σαξόφωνου που έχω ακούσει. 

Αν ακολουθήσετε το λινκ και δείτε το βίντεο και το ακούσετε, μην χάσετε την αντιπαράθεση της νέας Πανκ κοπέλας που αντιπροσωπεύει την ψυχή που λέει τα λόγια, και το σαξόφωνο, που αντιπροσωπεύει την ενήλικη κατεστημένη παρουσίαση του τι περιμένει κανείς από το καθιερωμένο. 

Τώρα, εδώ στο χωριό, με τον καινούργιο μας ενισχυτή Denon DRA-800H, 150W, και ηχεία Klipsch R-820F και R-100SW, το ακούω συχνά όταν λείπουν οι γείτονες από τα διπλανά σπίτια (ελπίζοντας να μην με καταγράψει ο σεισμογράφος). Το ακούω από το 1980…

~~~

ΥΓ.
Πιο Σημαντικό Άλμπουμ για την Ελληνική Μουσική

Κυκλοφορώ και Οπλοφορώ
Σταμάτης Κραουνάκης - Λίνα Νικολακοπούλου - Άλκηστις Πρωτοψάλτη
1989

Η Άλκηστις ήταν υπέροχος ανθρωπος.

Της είχα κάνει δώρο την φωτογράφηση του γάμου της στο δημαρχείο

όταν συνεργαζόμουνα σαν βοηθός του Ντίνου.

Μετά από τοσα χρόνια ο δίσκος που μου έχει μείνει,
με την μεγάλη του τότε σημασία για την Ελληνική Μουσική,
πριν αναλάβη δράση η ντόπια βιομηχανία και τα γραναζάκια της,

είναι αυτός.

~~~