Τελικά το να έχει κανείς όλες τις απαντήσεις δε σημαίνει τίποτα. Ως λαμπερό παράδειγμα παραθέτω το γεγονός ότι ξέρουμε πλέον πως η απάντηση στη πιο σημαντική ερώτηση του σύμπαντος είναι "42". Αλλά, δυστυχώς, κανείς δεν θυμάται την ερώτηση.
Το οποίο και μας οδηγεί στο Κουνγκ Φου. Όχι στην πολεμική τέχνη αυτή καθ' αυτή αλλά στην τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας των '70 όπου ο Ντέηβηντ Κάραντάϊν έλεγε κάθε Τετάρτη στις 10 το βράδυ από την ΥΕΝΕΔ στους τίτλους της αρχής ότι: "Προσπαθώ όχι να ξέρω τις απαντήσεις αλλά να καταλαβαίνω τις ερωτήσεις".
Τι άλλο να πει κανείς μετά από αυτό!
Έ! όλο και κάτι θα βρω να πω...
Αυτό που προσπαθώ συνεχώς να εκφράσω, όπως και στην προηγούμενη ανάρτηση, είναι το ότι τίποτα αρνητικό, αφαιρετικό ή απόφθεγμα κριτικής δεν έφερε ποτέ τα αποτελέσματα που φέρνει η θετικότητα, η ευελιξία της σκέψης, η εύρεση κοινού χώρου μεταξύ διαφορετικών ιδεών. Έμφαση στην εύρεση κοινού χώρου αντί για υπογράμμιση των σημείων διαφωνίας.
Πριν τρείς-τέσσερεις μέρες μου άναψε ένας γλόμπος πάνω απ' το κεφάλι, που φώτισε μια άλλη οδό που μπορώ να ακολουθήσω για να το εκφράσω καλύτερα. Ο γλόμπος ήταν κάτι που έγραψε σε απάντησή του σε ένα σχόλιο στην ανάρτησή του Η Τελευταία Ομιλία Ενός Χαρισματικού Ανθρώπου ο Αθεόφοβος: Έγραψε: "εδώ έχουμε Ελληνική ΑΝΤΙκαρκινική Εταιρεία, ενώ οι αμερικανοί Αμερικανική Εταιρεία Καρκίνου"
Πράγματι, στα βαλκάνια ξεκινάμε από τον φόβο που οδηγεί στην αντίθεση. Όχι μόνο Βαλκάνια! Μεσόγειος! Η Ιταλία είναι Ολυμπιονίκης στο άθλημα. Η πρώτη λέξη στο οτιδήποτε είναι "όχι" και έχουν ανάγει σε επιστήμη να εξηγούν γιατί κάτι δεν γίνεται, και όταν προτείνεις λύση με χαρά αναλύουνε τα προβλήματα της λύσης μέχρι που σου έρχεται να τους πιάσεις απ' το γιλέκο και να αρχίσεις να φωνάζεις "Ξυπνήστε! Κουνηθείτε! Κάντε Κάτι!" Από τις πρώτες φράσεις που ζήτησα να μάθω στα Ιταλικά είναι η φράση: "Δεν με ενδιαφέρει το τι δεν μπορεί να γίνει. Με ενδιαφέρει το τι προτείνετε να γίνει!"
Και, μετά την συζήτηση με το ellinaki στην προηγούμενη ανάρτηση, σκέφτομαι: Λέμε, αφού πεθάνουμε δεν πάμε πουθενά, δεν υπάρχει θεός, το παπαδαριό εκμεταλλεύεται τους αφελείς, και λοιπά, γνωστά, βοήθειά μας, δίκιο μπορεί να έχουμε, αλλά σε τι ωφελεί η άρνηση για χάρη και μόνο της άρνησης. Είναι τόσα που η προσωπική εμπειρία του καθενός, μεταφυσική ή του δρόμου, είναι πολύ δύσκολο να εκφράσει με τις πεζές λεξούλες και ήχους που βγαίνουν απ' το στόμα μας:
Στην φούρια μας να βροντοφωνάξουμε την απάντηση, χάνουμε την ερώτηση.
Μα προτρέχω. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή με ορισμένα στοιχεία που θα με βοηθήσουν να εικονογραφήσω την πρότασή μου λίγο πιο κάτω, αν έχω ακόμα την προσοχή σας.
1974. Jonathan Livingstone Seagul. Το βιβλίο, όχι η ταινία. Προς το τέλος όταν ο Jonathan αφήνει τον μαθητή του Fletcher Seagul να συνεχίσει να διδάσκει τους νέους γλάρους, φεύγοντας ο Jonathan λέει στον Fletcher: "...μην τους αφήσεις να με κάνουνε θεό. Είμαι ένας απλός γλάρος σαν και αυτούς... απλά μ' αρέσει να πετάω..."
πρώτη καμπάνα.
1975. Λονδίνο, Hyde Park, σαιζλόνγκ κοντά στην λίμνη: Διαβάζω το βιβλίο 2001 Η Οδύσσεια του Διαστήματος, μπας και βγάλω άκρη από το εσωτερικά ακαταλαβίστικο, αξεπέραστο αριστούργημα του Κιούμπρικ.
Η τέλεια γνώση αντιπροσωπεύεται με τέλειους αριθμούς που αντιπροσωπεύονται σε ένα όγκο τριών διαστάσεων με αναλογίες 1 προς 4 προς 9. Όταν στην αυγή των αιώνων ανθρωποειδής γενναιότερος φτάνει επί τέλους να την ακουμπήσει, την επομένη μέρα, χτυπώντας το κόκαλο μιας λεοπάρδαλης δεξιά και αριστερά καταλαβαίνει ότι η νεκρή λεοπάρδαλη μπορεί να συνεχίσει να σκοτώνει. Έχει στα χέρια του τώρα ένα όπλο που θα βοηθήσει το είδος του να επιζήσει την μεγάλη ξηρασία.
Και τελειώνει το κεφάλαιο ο Κλαρκ: "Αν και ήταν τώρα κυρίαρχος του κόσμου, δεν ήταν σίγουρος πιά θα ήταν η επόμενη κίνησή του. Αλλά κάτι θα σκεφτότανε".
Αργότερα, πολύ αργότερα, ένας άνθρωπος στην σελήνη τολμά πάλι να απλώσει το χέρι του να ακουμπήσει την τέλεια γνώση.
Και πάλι αργότερα, ανάμεσα στις σελήνες του Δία, ο αστροναύτης Ντέηβιντ Μπόουμαν πλησιάζει και πάλι το μονολιθικό μέλλον και περνάει από την Πύλη των Αστρων για να ζήσει όλες τις ζωές των ανθρώπων και να γεννηθεί ένα Έμβρυο ανάμεσα στα άστρα. "Εκτόξευσε την σκέψη του δια μέσου των ετών φωτός και επέστρεψε στη Γη".
Και τελειώνει το βιβλίο ο Κλαρκ: "Αν και ήταν τώρα κυρίαρχος του κόσμου, δεν ήταν σίγουρος πιά θα ήταν η επόμενη κίνησή του. Αλλά κάτι θα σκεφτότανε".
δεύτερη καμπάνα.
Αυτό που προσπαθώ συνεχώς να εκφράσω, όπως και στην προηγούμενη ανάρτηση, είναι το ότι τίποτα αρνητικό, αφαιρετικό ή απόφθεγμα κριτικής δεν έφερε ποτέ τα αποτελέσματα που φέρνει η θετικότητα, η ευελιξία της σκέψης, η εύρεση κοινού χώρου μεταξύ διαφορετικών ιδεών. Έμφαση στην εύρεση κοινού χώρου αντί για υπογράμμιση των σημείων διαφωνίας.
Πριν τρείς-τέσσερεις μέρες μου άναψε ένας γλόμπος πάνω απ' το κεφάλι, που φώτισε μια άλλη οδό που μπορώ να ακολουθήσω για να το εκφράσω καλύτερα. Ο γλόμπος ήταν κάτι που έγραψε σε απάντησή του σε ένα σχόλιο στην ανάρτησή του Η Τελευταία Ομιλία Ενός Χαρισματικού Ανθρώπου ο Αθεόφοβος: Έγραψε: "εδώ έχουμε Ελληνική ΑΝΤΙκαρκινική Εταιρεία, ενώ οι αμερικανοί Αμερικανική Εταιρεία Καρκίνου"
Πράγματι, στα βαλκάνια ξεκινάμε από τον φόβο που οδηγεί στην αντίθεση. Όχι μόνο Βαλκάνια! Μεσόγειος! Η Ιταλία είναι Ολυμπιονίκης στο άθλημα. Η πρώτη λέξη στο οτιδήποτε είναι "όχι" και έχουν ανάγει σε επιστήμη να εξηγούν γιατί κάτι δεν γίνεται, και όταν προτείνεις λύση με χαρά αναλύουνε τα προβλήματα της λύσης μέχρι που σου έρχεται να τους πιάσεις απ' το γιλέκο και να αρχίσεις να φωνάζεις "Ξυπνήστε! Κουνηθείτε! Κάντε Κάτι!" Από τις πρώτες φράσεις που ζήτησα να μάθω στα Ιταλικά είναι η φράση: "Δεν με ενδιαφέρει το τι δεν μπορεί να γίνει. Με ενδιαφέρει το τι προτείνετε να γίνει!"
Και, μετά την συζήτηση με το ellinaki στην προηγούμενη ανάρτηση, σκέφτομαι: Λέμε, αφού πεθάνουμε δεν πάμε πουθενά, δεν υπάρχει θεός, το παπαδαριό εκμεταλλεύεται τους αφελείς, και λοιπά, γνωστά, βοήθειά μας, δίκιο μπορεί να έχουμε, αλλά σε τι ωφελεί η άρνηση για χάρη και μόνο της άρνησης. Είναι τόσα που η προσωπική εμπειρία του καθενός, μεταφυσική ή του δρόμου, είναι πολύ δύσκολο να εκφράσει με τις πεζές λεξούλες και ήχους που βγαίνουν απ' το στόμα μας:
Στην φούρια μας να βροντοφωνάξουμε την απάντηση, χάνουμε την ερώτηση.
Μα προτρέχω. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή με ορισμένα στοιχεία που θα με βοηθήσουν να εικονογραφήσω την πρότασή μου λίγο πιο κάτω, αν έχω ακόμα την προσοχή σας.
1974. Jonathan Livingstone Seagul. Το βιβλίο, όχι η ταινία. Προς το τέλος όταν ο Jonathan αφήνει τον μαθητή του Fletcher Seagul να συνεχίσει να διδάσκει τους νέους γλάρους, φεύγοντας ο Jonathan λέει στον Fletcher: "...μην τους αφήσεις να με κάνουνε θεό. Είμαι ένας απλός γλάρος σαν και αυτούς... απλά μ' αρέσει να πετάω..."
πρώτη καμπάνα.
1975. Λονδίνο, Hyde Park, σαιζλόνγκ κοντά στην λίμνη: Διαβάζω το βιβλίο 2001 Η Οδύσσεια του Διαστήματος, μπας και βγάλω άκρη από το εσωτερικά ακαταλαβίστικο, αξεπέραστο αριστούργημα του Κιούμπρικ.
Η τέλεια γνώση αντιπροσωπεύεται με τέλειους αριθμούς που αντιπροσωπεύονται σε ένα όγκο τριών διαστάσεων με αναλογίες 1 προς 4 προς 9. Όταν στην αυγή των αιώνων ανθρωποειδής γενναιότερος φτάνει επί τέλους να την ακουμπήσει, την επομένη μέρα, χτυπώντας το κόκαλο μιας λεοπάρδαλης δεξιά και αριστερά καταλαβαίνει ότι η νεκρή λεοπάρδαλη μπορεί να συνεχίσει να σκοτώνει. Έχει στα χέρια του τώρα ένα όπλο που θα βοηθήσει το είδος του να επιζήσει την μεγάλη ξηρασία.
Και τελειώνει το κεφάλαιο ο Κλαρκ: "Αν και ήταν τώρα κυρίαρχος του κόσμου, δεν ήταν σίγουρος πιά θα ήταν η επόμενη κίνησή του. Αλλά κάτι θα σκεφτότανε".
Αργότερα, πολύ αργότερα, ένας άνθρωπος στην σελήνη τολμά πάλι να απλώσει το χέρι του να ακουμπήσει την τέλεια γνώση.
Και πάλι αργότερα, ανάμεσα στις σελήνες του Δία, ο αστροναύτης Ντέηβιντ Μπόουμαν πλησιάζει και πάλι το μονολιθικό μέλλον και περνάει από την Πύλη των Αστρων για να ζήσει όλες τις ζωές των ανθρώπων και να γεννηθεί ένα Έμβρυο ανάμεσα στα άστρα. "Εκτόξευσε την σκέψη του δια μέσου των ετών φωτός και επέστρεψε στη Γη".
Και τελειώνει το βιβλίο ο Κλαρκ: "Αν και ήταν τώρα κυρίαρχος του κόσμου, δεν ήταν σίγουρος πιά θα ήταν η επόμενη κίνησή του. Αλλά κάτι θα σκεφτότανε".
δεύτερη καμπάνα.
Στο ταξίδι προς τις σελήνες του Δία, ο Ντέηβιντ Μπόουμαν και ο Φρανκ Πουλ συζητούν ότι πρέπει να αποσυνδέσουν το κεντρικό κομπιούτερ, τον εγκέφαλο της αποστολής, HAL9000, γνωστό σαν Χαλ, για να κάνουν ορισμένα τεστ και να καταλήξουν στον λόγο για τον οποίο έκανε ένα λάθος. Αυτό που δεν ήξεραν είναι ότι ο Χαλ ήταν προγραμματισμένος με τον πραγματικό σκοπό της αποστολής. Επίσεις ήταν προγραμματισμένος να τους κρύβει την αλήθεια: να λέει ψέματα.
Το πρόγραμμα του να ξέρει την αλήθεια και το πρόγραμμα του να προσποιείται ένα ψέμα δημιούργησαν στον υπολογιστικό εγκέφαλο του Χαλ ένα σύμπλεγμα το οποίο δεν μπορούσε να λύσει με την λογική. Ο Χαλ έπαψε να "σκέφτεται" σωστά, και έκανε το λάθος για το οποίο οι δύο αστροναύτες αποφάσισαν να τον αποσυνδέσουν να τον ελέγξουν και να τον επανασυνδέσουν μετά.
Ο Χαλ έμαθε τα σχέδιά τους -αν και πήραν την προφύλαξη να συζητήσουν σε ένα ηχητικά απομονωμένο χώρο, ο Χαλ έβλεπε τα χείλη τους να κουνιούνται. Και τα διάβαζε. Μετά, ο Χαλ δολοφόνησε τον Φρανκ Πουλ και προσπάθησε να δολοφονήσει τον Ντέηβιντ Μπόουμαν ο οποίος όμως κατάφερε να αποσυνδέσει τελικά την χαλασμένη μηχανή.
Ο Χαλ έκανε λάθος γιατί δεν μπορούσε να ζήσει ταυτόχρονα την αλήθεια και το ψέμα.
Ο Χαλ σκότωσε γιατί υπερασπιζόταν την ζωή του σε αυτοάμυνα. "Η αποσύνδεση," γράφει ο Κλαρκ, "έστω και για λίγο, ήταν ένας ύπνος. Και ο Χαλ δεν είχε κοιμηθεί ποτέ, και δεν ήξερε ότι κάποιος μπορεί να ξυπνήσει από τον ύπνο. Για αυτόν, ο ύπνος ήταν θάνατος".
τρίτη καμπάνα.
Το πρόγραμμα του να ξέρει την αλήθεια και το πρόγραμμα του να προσποιείται ένα ψέμα δημιούργησαν στον υπολογιστικό εγκέφαλο του Χαλ ένα σύμπλεγμα το οποίο δεν μπορούσε να λύσει με την λογική. Ο Χαλ έπαψε να "σκέφτεται" σωστά, και έκανε το λάθος για το οποίο οι δύο αστροναύτες αποφάσισαν να τον αποσυνδέσουν να τον ελέγξουν και να τον επανασυνδέσουν μετά.
Ο Χαλ έμαθε τα σχέδιά τους -αν και πήραν την προφύλαξη να συζητήσουν σε ένα ηχητικά απομονωμένο χώρο, ο Χαλ έβλεπε τα χείλη τους να κουνιούνται. Και τα διάβαζε. Μετά, ο Χαλ δολοφόνησε τον Φρανκ Πουλ και προσπάθησε να δολοφονήσει τον Ντέηβιντ Μπόουμαν ο οποίος όμως κατάφερε να αποσυνδέσει τελικά την χαλασμένη μηχανή.
Ο Χαλ έκανε λάθος γιατί δεν μπορούσε να ζήσει ταυτόχρονα την αλήθεια και το ψέμα.
Ο Χαλ σκότωσε γιατί υπερασπιζόταν την ζωή του σε αυτοάμυνα. "Η αποσύνδεση," γράφει ο Κλαρκ, "έστω και για λίγο, ήταν ένας ύπνος. Και ο Χαλ δεν είχε κοιμηθεί ποτέ, και δεν ήξερε ότι κάποιος μπορεί να ξυπνήσει από τον ύπνο. Για αυτόν, ο ύπνος ήταν θάνατος".
τρίτη καμπάνα.
Θυμάστε τις παλιές μαυρόασπρες τηλεοράσεις; Όταν την σβήναμε έκανε μια αχνή στιγμιαία λάμψη η οθόνη και μετά το φως γρήγορα εστιαζόταν στο κέντρο της οθόνης και έμενε εκεί σαν λαμπερή κουκίδα φωτός για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να σιγοσβήσει.
Το φως και το σκοτάδι, το μαύρο και το άσπρο δεν υπάρχουν πραγματικά. Είναι απλά ο τρόπος που ο ανθρώπινος εγκέφαλος ζωγραφίζει για την φαντασία μας τον κόσμο από τις πληροφορίες που λαβαίνει όταν κύματα ενέργειας επηρεάζουν τον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού και στέλνουν με το οπτικό νεύρο τα κατάλληλα στοιχεία στον εγκέφαλο.
Καταλαβαίνουμε τον κόσμο με φως και σκοτάδι. Με χρώματα. Με άσπρο και με μαύρο.
Όταν κοιμόμαστε χάνουμε την αίσθηση του χρόνου. Ένα όνειρο μπορεί να μας κάνει να νομίζουμε ότι το ζούμε σε διάστημα ωρών ή και ημερών, ενώ ο νευρολόγος που στέκεται δίπλα μας ξέρει ότι το όνειρό μας κράτησε μέσα στον εγκέφαλο μόνο τριάμισι λεπτά της ώρας.
Ας συνδυάσουμε το κλείσιμο της παλιάς μαυρόασπρης τηλεόρασης, το γεγονός ότι το φως και το σκοτάδι είναι ψευδαισθήσεις του εγκέφαλου, και το ότι χάνουμε την επαφή με την πραγματική ώρα και χρόνο όταν κοιμόμαστε.
Το σώμα πεθαίνει, η καρδιά σταματά, ο εγκέφαλος δεν δέχεται αίμα και οξυγόνο και σταματά. Ήρθε ο Θάνατος.
Ο εγκέφαλος κάνει περίπου τέσσερα λεπτά της ώρας να σταματήσει αφού σταματήσει η καρδιά.
Πια είναι λοιπόν η διαδικασία του σταματήματος του εγκεφάλου από την γωνία βλέψεως της συνείδησης την οποία περικλείει; Τι συμβαίνει αυτά τα τέσσερα λεπτά;
Προτείνω το εξής σενάριο:
Όταν σταματά η καρδιά, το πρώτο που συμβαίνει στον εγκέφαλο είναι να αρχίσει την διαδικασία ενός λήθαργου, σαν ύπνο. Ο λήθαργος θα γίνει βαθύς ύπνος, ο εγκέφαλος θα αρχίσει να νεκρώνεται έως να νεκρωθεί τελείως. Ο άνθρωπος είναι νεκρός. Το σώμα, ακόμη και αυτό το καταπληκτικό όργανο που του έδινε συνείδηση και προσωπική ύπαρξη, θα εξαφανιστεί με τα χρόνια.
Καθώς ο άνθρωπος που πεθαίνει μπαίνει στον επιθανάτιο λήθαργο και ύπνο αρχίζει να χάνει την αίσθηση του χρόνου και του τόπου. Η διαδικασία δεν έχει επιστροφή, ο ύπνος γίνεται βαθύτερος. Ας υποθέσουμε ότι καθώς η διαδικασία προχωρεί η συνείδηση του θνήσκοντος, αποκολλημένη από τον πραγματικό χρόνο συνεχώς όλο και περισσότερο χάνει την αίσθηση του χρόνου -σαν να διανύει σε κάθε βήμα την μισή απόσταση που απομένει, κι έτσι δεν φτάνει ποτέ, συνειδητά, στο τέλος -καθώς η συνείδηση χάνεται και εξαφανίζεται χωρίς να καταλαβαίνει την εξαφάνιση της.
Με αυτό το εικαστικό, ένας άνθρωπος που πεθαίνει μπορεί και να "ζήσει" (σε εισαγωγικά) μια ολόκληρη "αιωνιότητα" (σε εισαγωγικά) τα τελευταία 2-3 λεπτά καθώς θα χάνεται σε έναν τέλειο και τελικό ύπνο.
Και, όπως ρώτησε και ο Μπίλλυ Σαίηξπηαρ δια στόματος του πρίγκηπα της Δανίας:
"Τι όνειρα μπορεί να έρθουν, όταν πετάξουμε αυτό το εφήμερο σαρκίο;"
Καθώς ο λήθαργος προχωρεί και τα σύνορα ανάμεσα στην συνείδηση και υποσυνείδητο αρχίζουν να ανοίγουν, τα όνειρα αυτής της στιγμιαίας αιωνιότητας, βασισμένα στο αν υποσυνείδητα ο άνθρωπος πιστεύει ότι έχει διαπράξει εγκλήματα ή ότι έχει ζήσει μια καλή ζωή, θα γεμίσει αυτή τη τελευταία στιγμιαία αιωνιότητα με ενοχές και δυστυχία, ή με γαλήνη και ευτυχία.
Έτσι αυτός που πεθαίνει θα πάει για την αιωνιότητα στον παράδεισο ή τη κόλαση που μια ολόκληρη ζωή έχτισε στο υποσυνήδητό του για τον εαυτό του, για τα τελευταία τέσσερα λεπτά.
(και μια που κάποιος που είναι τόσο δυστυχισμένος ή απελπισμένος ώστε να αυτοκτονήσει, και αυτοκτονεί, πεθαίνει σε δυστυχία και απελπισία, λέει η θρησκεία ,για να βοηθήσει τον κόσμο να ζησει, ότι η αυτοκτονία σε στέλνει γραμμή στην κόλαση, μια που μόνο παράδεισο δεν θα βρείς καθώς έχεις φτάσει σε τέτοιο σημείο που δίνεις τέλος στη ζωή σου)
...γιατί όχι;
Όλες οι θρησκείες κάπου σε στέλνουν, από τον παράδεισο ή την κόλαση, σε κάποια μετεμψύχωση, σε κάποιο υπόκοσμο... Καμία μα καμία θρησκεία δε λέει ότι πεθαίνεις και σε τρώνε τα σκουλήκια, τέρμα. Αυτό είναι γιατί οι θρησκείες υπάρχουν μόνο επειδή υπάρχει μεγάλη ζήτηση για Ελπίδα.
Ειλικρινά πιστεύω, και κρίμα θα είναι να βρίσκομαι σε πλάνη, ότι την γνώση θα την ακουμπήσουμε μόνο μέσω της επιστήμης, αλλά, ο δρόμος για να καταλάβουμε τις πραγματικές ερωτήσεις, που μέχρι να έρθει ο καιρός της επιστήμης απαντούσε η φιλοσοφία, περνάει μέσα από την εικονογράφηση που προσέφεραν οι θρησκείες σε εκείνους που δεν είχαν την γνώση ή την επιστήμη να σκεφτούν ανεξάρτητα και λογικά.
Και πριν αποκλείσουμε τα παραμύθια πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν.
Αν ο Δημόκριτος κατάλαβε το άτομο 2.000 χρόνια πριν αποδείξουμε την ύπαρξή του δεν βλέπω γιατί άλλοι σαν αυτόν να μην κατάλαβαν άλλα, που τα ξέρουμε εμείς σήμερα, και να τα παρουσίασαν μέσα από τα μόνα παραμύθια που μπορούσε να πιάσει ο κόσμος.
Δεν βλέπω κανένα πρόβλημα με το να πω σε κάποιον:
- Πίστευε σε κάτι και πίστευε σ' αυτό το ένα πράγμα, μην αλλάζεις σαν ανεμόμυλος. Μη σκοτώσεις κανένα, αγάπα τους γονείς σου, αγαπάτε ο ένας τον άλλον, μη πηδάς τη γυναίκα του γείτονα, μη κλέβεις... και θα είσαι ευτυχισμένος καθώς θα πεθαίνεις.
Δεν βλέπω τίποτα στραβό με το να τα πιστεύει κάποιος αυτά και να τα ακολουθεί χωρίς να έχει τις επιστημονικές και ιατρικές γνώσεις για να ξέρει να τα αναλύσει.
Αν η υπόθεση και σενάριο που έδωσα παραπάνω κρατάει νερό, τότε με ποιά μούτρα θα πούμε σε κάποιον Όχι, δεν υπάρχει ούτε κόλαση ούτε παράδεισος!
Όταν κάποιος με ρωτάει αν πιστεύω ότι υπάρχει μετά θάνατο ζωή, η πρώτη μου αντίδραση είναι να θέσω επί τάπητος την ερώτηση:
Εννοείς από το σημείο βλέψεως αυτού ο οποίος πεθαίνει, ή ενός παρατηρητή;
Το φως και το σκοτάδι, το μαύρο και το άσπρο δεν υπάρχουν πραγματικά. Είναι απλά ο τρόπος που ο ανθρώπινος εγκέφαλος ζωγραφίζει για την φαντασία μας τον κόσμο από τις πληροφορίες που λαβαίνει όταν κύματα ενέργειας επηρεάζουν τον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού και στέλνουν με το οπτικό νεύρο τα κατάλληλα στοιχεία στον εγκέφαλο.
Καταλαβαίνουμε τον κόσμο με φως και σκοτάδι. Με χρώματα. Με άσπρο και με μαύρο.
Όταν κοιμόμαστε χάνουμε την αίσθηση του χρόνου. Ένα όνειρο μπορεί να μας κάνει να νομίζουμε ότι το ζούμε σε διάστημα ωρών ή και ημερών, ενώ ο νευρολόγος που στέκεται δίπλα μας ξέρει ότι το όνειρό μας κράτησε μέσα στον εγκέφαλο μόνο τριάμισι λεπτά της ώρας.
Ας συνδυάσουμε το κλείσιμο της παλιάς μαυρόασπρης τηλεόρασης, το γεγονός ότι το φως και το σκοτάδι είναι ψευδαισθήσεις του εγκέφαλου, και το ότι χάνουμε την επαφή με την πραγματική ώρα και χρόνο όταν κοιμόμαστε.
Το σώμα πεθαίνει, η καρδιά σταματά, ο εγκέφαλος δεν δέχεται αίμα και οξυγόνο και σταματά. Ήρθε ο Θάνατος.
Ο εγκέφαλος κάνει περίπου τέσσερα λεπτά της ώρας να σταματήσει αφού σταματήσει η καρδιά.
Πια είναι λοιπόν η διαδικασία του σταματήματος του εγκεφάλου από την γωνία βλέψεως της συνείδησης την οποία περικλείει; Τι συμβαίνει αυτά τα τέσσερα λεπτά;
Προτείνω το εξής σενάριο:
Όταν σταματά η καρδιά, το πρώτο που συμβαίνει στον εγκέφαλο είναι να αρχίσει την διαδικασία ενός λήθαργου, σαν ύπνο. Ο λήθαργος θα γίνει βαθύς ύπνος, ο εγκέφαλος θα αρχίσει να νεκρώνεται έως να νεκρωθεί τελείως. Ο άνθρωπος είναι νεκρός. Το σώμα, ακόμη και αυτό το καταπληκτικό όργανο που του έδινε συνείδηση και προσωπική ύπαρξη, θα εξαφανιστεί με τα χρόνια.
Καθώς ο άνθρωπος που πεθαίνει μπαίνει στον επιθανάτιο λήθαργο και ύπνο αρχίζει να χάνει την αίσθηση του χρόνου και του τόπου. Η διαδικασία δεν έχει επιστροφή, ο ύπνος γίνεται βαθύτερος. Ας υποθέσουμε ότι καθώς η διαδικασία προχωρεί η συνείδηση του θνήσκοντος, αποκολλημένη από τον πραγματικό χρόνο συνεχώς όλο και περισσότερο χάνει την αίσθηση του χρόνου -σαν να διανύει σε κάθε βήμα την μισή απόσταση που απομένει, κι έτσι δεν φτάνει ποτέ, συνειδητά, στο τέλος -καθώς η συνείδηση χάνεται και εξαφανίζεται χωρίς να καταλαβαίνει την εξαφάνιση της.
Με αυτό το εικαστικό, ένας άνθρωπος που πεθαίνει μπορεί και να "ζήσει" (σε εισαγωγικά) μια ολόκληρη "αιωνιότητα" (σε εισαγωγικά) τα τελευταία 2-3 λεπτά καθώς θα χάνεται σε έναν τέλειο και τελικό ύπνο.
Και, όπως ρώτησε και ο Μπίλλυ Σαίηξπηαρ δια στόματος του πρίγκηπα της Δανίας:
"Τι όνειρα μπορεί να έρθουν, όταν πετάξουμε αυτό το εφήμερο σαρκίο;"
Καθώς ο λήθαργος προχωρεί και τα σύνορα ανάμεσα στην συνείδηση και υποσυνείδητο αρχίζουν να ανοίγουν, τα όνειρα αυτής της στιγμιαίας αιωνιότητας, βασισμένα στο αν υποσυνείδητα ο άνθρωπος πιστεύει ότι έχει διαπράξει εγκλήματα ή ότι έχει ζήσει μια καλή ζωή, θα γεμίσει αυτή τη τελευταία στιγμιαία αιωνιότητα με ενοχές και δυστυχία, ή με γαλήνη και ευτυχία.
Έτσι αυτός που πεθαίνει θα πάει για την αιωνιότητα στον παράδεισο ή τη κόλαση που μια ολόκληρη ζωή έχτισε στο υποσυνήδητό του για τον εαυτό του, για τα τελευταία τέσσερα λεπτά.
(και μια που κάποιος που είναι τόσο δυστυχισμένος ή απελπισμένος ώστε να αυτοκτονήσει, και αυτοκτονεί, πεθαίνει σε δυστυχία και απελπισία, λέει η θρησκεία ,για να βοηθήσει τον κόσμο να ζησει, ότι η αυτοκτονία σε στέλνει γραμμή στην κόλαση, μια που μόνο παράδεισο δεν θα βρείς καθώς έχεις φτάσει σε τέτοιο σημείο που δίνεις τέλος στη ζωή σου)
...γιατί όχι;
Όλες οι θρησκείες κάπου σε στέλνουν, από τον παράδεισο ή την κόλαση, σε κάποια μετεμψύχωση, σε κάποιο υπόκοσμο... Καμία μα καμία θρησκεία δε λέει ότι πεθαίνεις και σε τρώνε τα σκουλήκια, τέρμα. Αυτό είναι γιατί οι θρησκείες υπάρχουν μόνο επειδή υπάρχει μεγάλη ζήτηση για Ελπίδα.
Ειλικρινά πιστεύω, και κρίμα θα είναι να βρίσκομαι σε πλάνη, ότι την γνώση θα την ακουμπήσουμε μόνο μέσω της επιστήμης, αλλά, ο δρόμος για να καταλάβουμε τις πραγματικές ερωτήσεις, που μέχρι να έρθει ο καιρός της επιστήμης απαντούσε η φιλοσοφία, περνάει μέσα από την εικονογράφηση που προσέφεραν οι θρησκείες σε εκείνους που δεν είχαν την γνώση ή την επιστήμη να σκεφτούν ανεξάρτητα και λογικά.
Και πριν αποκλείσουμε τα παραμύθια πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν.
Αν ο Δημόκριτος κατάλαβε το άτομο 2.000 χρόνια πριν αποδείξουμε την ύπαρξή του δεν βλέπω γιατί άλλοι σαν αυτόν να μην κατάλαβαν άλλα, που τα ξέρουμε εμείς σήμερα, και να τα παρουσίασαν μέσα από τα μόνα παραμύθια που μπορούσε να πιάσει ο κόσμος.
Δεν βλέπω κανένα πρόβλημα με το να πω σε κάποιον:
- Πίστευε σε κάτι και πίστευε σ' αυτό το ένα πράγμα, μην αλλάζεις σαν ανεμόμυλος. Μη σκοτώσεις κανένα, αγάπα τους γονείς σου, αγαπάτε ο ένας τον άλλον, μη πηδάς τη γυναίκα του γείτονα, μη κλέβεις... και θα είσαι ευτυχισμένος καθώς θα πεθαίνεις.
Δεν βλέπω τίποτα στραβό με το να τα πιστεύει κάποιος αυτά και να τα ακολουθεί χωρίς να έχει τις επιστημονικές και ιατρικές γνώσεις για να ξέρει να τα αναλύσει.
Αν η υπόθεση και σενάριο που έδωσα παραπάνω κρατάει νερό, τότε με ποιά μούτρα θα πούμε σε κάποιον Όχι, δεν υπάρχει ούτε κόλαση ούτε παράδεισος!
Όταν κάποιος με ρωτάει αν πιστεύω ότι υπάρχει μετά θάνατο ζωή, η πρώτη μου αντίδραση είναι να θέσω επί τάπητος την ερώτηση:
Εννοείς από το σημείο βλέψεως αυτού ο οποίος πεθαίνει, ή ενός παρατηρητή;
Η παλιά τηλεόραση κλείνει... το φώς στην άκρη του τούνελ;
ΥΓ. Φαντάζομαι τι σκέφτεστε: Ο Δημήτρης σκαρφίστηκε σοφιστείες για να νομίζει ότι θα πάει κάπου μετά θάνατον. Πλάνη! Πλάνη! Δεν πάμε πουθενά! Αγαπητοί μου, το παραπάνω εικαστικό δεν πιστεύω ότι ισχύει για μένα γιατί, για μένα, είναι συνειδητό, άρα θα το περιμένω, άρα δεν θα γίνει. Τα παραπάνω είναι μόνο γι αυτούς που πιστεύουν σε κάτι, και όχι στο τίποτα, για αυτούς των οποίων το υποσυνείδητο και όχι η συνείδηση θα λειτουργήσει καταλυτικά τα τελευταία 3-4 λεπτά... Για τους πτωχούς τω πνεύματι. Εγώ υπ' αυτάς τας συνειδητάς συνθήκας που θα πάω ιδέα δεν έχω. Πάντως, εδώ που είμαι ήδη είναι τόσο όμορφα, εδώ στο βουνό οι δυό μας. Εγώ δεν χρειάστηκε καν να πεθάνω για να πάω στον Παράδεισο...
