Τού- Τού-Τουουουού!
(τσάφ-τσούφ-τσάφ-τσούφ-τσάφ-τσούφ)
Κι εκεί που το τραίνο πήγαινε, οι επιβάτες λέγανε και τίποτα να περνάει η ώρα...
- Αγαπητέ, μόλις επέστρεψα από το πρώτο βαγόνι. Το εστιατόριο είναι λουξ και δεν περιγράφεται! Και οι δημόσιοι χώροι έχουν ατομικά καθίσματα! όχι άχυρο στο πάτωμα και πάγκους.
- Τι λε ρε! Κι εμάς μας έχουνε γραμμένους, δηλαδή! Τουλάχιστον έφαγες καλά;
- Δυστυχώς μόνο ένα κουλουράκι! Μόλις πήρα από το σελφ σέρβις τρία πιάτα καταπληκτικά και πήγα να πληρώσω, είδανε από το εισιτήριο μου το βαγόνι μας και με πληροφόρησαν ότι με τέτοιο εισιτήριο οι τιμές του εστιατορίου έχουν 150% προσαύξηση.
- Ρε τους καριόληδες!
- Και καθώς στεκόμουνα στη γωνία και μασούλαγα το κουλουράκι μου σιγά-σιγά να κρατήσει λίγο παραπάνω, με κοιτάγανε και μουρμουρίζανε...
- Τι λέγανε οι κάφροι;
- Κάτι ψιλοάκουσα ότι εμείς λέει δεν λαδώνουμε αρκετά τις ρόδες του βαγονιού μας και τους καθυστερούμε το τραίνο...
- Φτού τους αχάριστους! Ο Προπαπούς μας φταίει που εφηύρε το τραίνο και τους άφησε να πάρουν την ιδέα!
- Και σκέφτονται μου φαίνεται να αφήσουνε το βαγόνι μας πίσω στον επόμενο σταθμό!
- Ε! τώρα θα δούνε! Πριν την επόμενη διασταύρωση στις γραμμές θα κόψουμε το βαγόνι μας μόνοι μας και θα συνεχίσουμε στην καινούργια γραμμή χωρίς την αφεντιά τους!
- Θαύμα! Είσαι διάνοια! ...μα ...στάσου: πως θα συνεχίσει να πηγαίνει το βαγόνι χωρίς μηχανή μπροστά;
- Θα πηγαίνουμε συνέχεια από κατηφόρες!
- Έκτακτα! Τά 'χεις βλέπω μελετημένα όλα! ...μα δεν σου κρύβω ότι έχω μια μικρή απορία...
- Τ' είναι μανάρι μου, πες μου!
- Να... δεν θα ήταν πιο απλό να πάρουμε το ξύλο από τους πάγκους και να το φτιάξουμε ατομικά καθίσματα, να πετάξουμε το άχυρο και να σφουγγαρίσουμε το πάτωμα; και να βάλουμε και δύο βάρδιες να πηγαίνουν να λαδώνουνε τις ρόδες που και που; Ίσως και να χτίσουμε μια μικρή τουαλέτα στη γωνία...
-Α! Μα εσύ είσαι τελείως κομφορμίστας! σκλάβος! ότι σου πούνε εσύ το κάνεις;
- Ε, όχι δηλαδή, αλλά,
- Αλλά τίποτα! Άστους αυτούς να γκρινιάζουνε. Απλώς μας ζηλεύουνε! Όλοι!
- Έλα ρε παιδί! τόσο κακό είναι να βάλουμε μια δυό ανέσεις; Τι κακό είναι να ξηλώσουμε τους πάγκους και να τους κάνουμε καθίσματα;
- Τόσο απλό νομίζεις είναι;
- Βγάζεις όλα τα ξύλα, τα κόβεις, τα καρφώνεις: κάθισμα!
- Και το σχέδιο ποιός θα το αποφασίσει;
- Ποιό σχέδιο;
- Του καθίσματος! Τι θα είναι; μαλακό, σκληρό, ψηλή πλάτη ή κοντή; με φτερά ή χωρίς;
- Μα έχει σημασία το...
- Αν έχει σημασία! όχι πες μου, ποιανού σχέδιο θα κάνουμε; Εκεινού εκεί που κάθεται στη γωνία τσαντισμένος 60 χρόνια γιατί ήθελε να είχαμε κολλήσει σε άλλο τραίνο; ή εκεινού που μας κόλλησε σ' αυτό το τραίνο αλλά πήρε εισιτήριο για το πρώτο βαγόνι και μας επισκέπτεται να μας δώσει περίσσεμα από το πιάτο του;
- Δεν μπορούμε να τα κάνουμε εμείς τα σχέδια;
- Φίλτατε, καλά θα ήτανε αλλά ο κώλος μας έχει πονέσει τόσο απ' τους πάγκους που οι περισσότεροι ενδιαφέρονται να τους ξηλώσουν και δεν έχουν φτάσει ακόμα στο που θα κάτσουνε μετά...
Και την στιγμή εκείνη ακούστηκε από τα μεγάφωνα η εξής ανακοίνωση:
- Αχτούνγκ-Αχτούνγκ! σε λίγο φθάνουμε στο θέρετρο. Ο μηχανικός ζητά συγγνώμη για την καθυστέρηση 70 ετών να φτάσουμε στον προορισμό. Οι επιβάτες να ετοιμαστούνε για αποβίβαση. Οι άνδρες δεξιά, οι γυναίκες αριστερά και να κρατάτε τις αποσκευές σας.
- Αγαπητέ, μόλις επέστρεψα από το πρώτο βαγόνι. Το εστιατόριο είναι λουξ και δεν περιγράφεται! Και οι δημόσιοι χώροι έχουν ατομικά καθίσματα! όχι άχυρο στο πάτωμα και πάγκους.
- Τι λε ρε! Κι εμάς μας έχουνε γραμμένους, δηλαδή! Τουλάχιστον έφαγες καλά;
- Δυστυχώς μόνο ένα κουλουράκι! Μόλις πήρα από το σελφ σέρβις τρία πιάτα καταπληκτικά και πήγα να πληρώσω, είδανε από το εισιτήριο μου το βαγόνι μας και με πληροφόρησαν ότι με τέτοιο εισιτήριο οι τιμές του εστιατορίου έχουν 150% προσαύξηση.
- Ρε τους καριόληδες!
- Και καθώς στεκόμουνα στη γωνία και μασούλαγα το κουλουράκι μου σιγά-σιγά να κρατήσει λίγο παραπάνω, με κοιτάγανε και μουρμουρίζανε...
- Τι λέγανε οι κάφροι;
- Κάτι ψιλοάκουσα ότι εμείς λέει δεν λαδώνουμε αρκετά τις ρόδες του βαγονιού μας και τους καθυστερούμε το τραίνο...
- Φτού τους αχάριστους! Ο Προπαπούς μας φταίει που εφηύρε το τραίνο και τους άφησε να πάρουν την ιδέα!
- Και σκέφτονται μου φαίνεται να αφήσουνε το βαγόνι μας πίσω στον επόμενο σταθμό!
- Ε! τώρα θα δούνε! Πριν την επόμενη διασταύρωση στις γραμμές θα κόψουμε το βαγόνι μας μόνοι μας και θα συνεχίσουμε στην καινούργια γραμμή χωρίς την αφεντιά τους!
- Θαύμα! Είσαι διάνοια! ...μα ...στάσου: πως θα συνεχίσει να πηγαίνει το βαγόνι χωρίς μηχανή μπροστά;
- Θα πηγαίνουμε συνέχεια από κατηφόρες!
- Έκτακτα! Τά 'χεις βλέπω μελετημένα όλα! ...μα δεν σου κρύβω ότι έχω μια μικρή απορία...
- Τ' είναι μανάρι μου, πες μου!
- Να... δεν θα ήταν πιο απλό να πάρουμε το ξύλο από τους πάγκους και να το φτιάξουμε ατομικά καθίσματα, να πετάξουμε το άχυρο και να σφουγγαρίσουμε το πάτωμα; και να βάλουμε και δύο βάρδιες να πηγαίνουν να λαδώνουνε τις ρόδες που και που; Ίσως και να χτίσουμε μια μικρή τουαλέτα στη γωνία...
-Α! Μα εσύ είσαι τελείως κομφορμίστας! σκλάβος! ότι σου πούνε εσύ το κάνεις;
- Ε, όχι δηλαδή, αλλά,
- Αλλά τίποτα! Άστους αυτούς να γκρινιάζουνε. Απλώς μας ζηλεύουνε! Όλοι!
- Έλα ρε παιδί! τόσο κακό είναι να βάλουμε μια δυό ανέσεις; Τι κακό είναι να ξηλώσουμε τους πάγκους και να τους κάνουμε καθίσματα;
- Τόσο απλό νομίζεις είναι;
- Βγάζεις όλα τα ξύλα, τα κόβεις, τα καρφώνεις: κάθισμα!
- Και το σχέδιο ποιός θα το αποφασίσει;
- Ποιό σχέδιο;
- Του καθίσματος! Τι θα είναι; μαλακό, σκληρό, ψηλή πλάτη ή κοντή; με φτερά ή χωρίς;
- Μα έχει σημασία το...
- Αν έχει σημασία! όχι πες μου, ποιανού σχέδιο θα κάνουμε; Εκεινού εκεί που κάθεται στη γωνία τσαντισμένος 60 χρόνια γιατί ήθελε να είχαμε κολλήσει σε άλλο τραίνο; ή εκεινού που μας κόλλησε σ' αυτό το τραίνο αλλά πήρε εισιτήριο για το πρώτο βαγόνι και μας επισκέπτεται να μας δώσει περίσσεμα από το πιάτο του;
- Δεν μπορούμε να τα κάνουμε εμείς τα σχέδια;
- Φίλτατε, καλά θα ήτανε αλλά ο κώλος μας έχει πονέσει τόσο απ' τους πάγκους που οι περισσότεροι ενδιαφέρονται να τους ξηλώσουν και δεν έχουν φτάσει ακόμα στο που θα κάτσουνε μετά...
Και την στιγμή εκείνη ακούστηκε από τα μεγάφωνα η εξής ανακοίνωση:
- Αχτούνγκ-Αχτούνγκ! σε λίγο φθάνουμε στο θέρετρο. Ο μηχανικός ζητά συγγνώμη για την καθυστέρηση 70 ετών να φτάσουμε στον προορισμό. Οι επιβάτες να ετοιμαστούνε για αποβίβαση. Οι άνδρες δεξιά, οι γυναίκες αριστερά και να κρατάτε τις αποσκευές σας.
Δημήτρη για κάποιον λόγο δεν άφηνε σχόλια το μπλογκ οπότε πρώτα γράφω ένα δοκιμαστικό μην παιδεύομαι άδικα
ΑπάντησηΔιαγραφήΩ! Απ' ό,τι βλέπω αποκαταστάθηκε το πρόβλημα, δεν θυμάμαι τι ακριβώς δοκίμασα να γράψω όταν το πρωτοδιάβασα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραία ιστοριούλα, τον συμπάθησα τον τύπο που δείχνει ωχαδερφιστής μα απλά έχει απελπιστεί.. (εάν κατάλαβα καλά βέβαια)
Αλήθεια, ο προορισμός με τις γυναίκες δεξιά και τους άντρες αριστερά μαζί με τις εντολές στα γερμανικά έχει τις ανατριχιαστικές προεκτάσεις που φαντάζομαι;
Αγαπητέ Latecomer κατάλαβες σωστότατα. Μέσα στη βαθειά λύπη για το που βρίσκεται η πατρίδα μας, μέσα από κάποια απελπισία και θυμό, προσπάθησα να δώσω μια πλήρη και απλή εικόνα της πραγματικότητας όπως την βλέπω. Λίγο Monty Pythonesque, όπου το τέλος (όπου αναφέρεται ο προορισμός) ενεργεί σαν το ζωγραφισμένο τεράστιο πόδι σε κινούμενο σχέδιο που κατέβαινε ξαφνικά από τα ουράνια και έκανε λιώμα τους πάντες, σε τόσα από τα σκετς τους και με τους ιδίους τους Monty Python και με κινούμενα σχέδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε πιο συγκεκριμένη γραμμή, το τέλος της Ιστορίας πράγματι έχει τις ανατριχιαστικές προεκτάσεις που φαντάζεσαι, και είναι ένας άλλος τρόπος για να επαναλάβω την γνώμη που είχα γράψει στην Άνοιξη για τον Χίτλερ και τη Γερμανία, ότι: ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έγινε γιατί η Γερμανία χρειαζόταν να επεκταθεί στην Ευρώπη και η Ιαπωνία στραγγαλιζόταν οικονομικά στο εμπόριο του Ειρηνικού από την Αμερική. Εβδομήντα χρόνια μετά η μισή Αμερική από το Εμπάϊαρ Στέητ Μπίλντινγκ μέχρι το Λος Άντζελες ανήκει στην Ιαπωνία και στην Ευρώπη έχουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, και δέχομαι στοιχήματα για το από που ξεκίνησε η ιδέα της ΕΕ και πια είναι σήμερα η κινητήρια δύναμη της μηχανής. Ή μήπως πιστεύουμε ότι τα αίτεια και οι βλέψεις που γεννούν ένα πόλεμο σταματάνε να υπάρχουν όταν σταματήσουν οι εχθροπραξίες, και ότι η Ιστορία των λαών εξελίσσεται με τετραετή προγράμματα;
Η ερώτηση εδώ είναι: ποιός κέρδισε τελικά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Και τι δύναμη έχουμε εμείς, το τελευταίο βαγόνι, να κάνουμε τι;...