Η Τζέσικα Λανγκ στο ρόλο του Άγγελου του Θανάτου, "Angelique",
στην ταινία του Μπομπ Φόση, All That Jazz (1979).
Είναι πάνω από δυό βδομάδες που γυρίσαμε σπίτι από την Ελλάδα, έτοιμος με νέες αναρτήσεις οι οποίες, δυό τρείς απ' αυτές, ήταν ήδη σχεδόν έτοιμες -μα έπιασε ξαφνική κακοκαιρία και τα κανονικά δρομολόγια δεν εκτελεστήκαν!
Πρώτα ήταν το ότι συμπτωματικά και αναπάντεχα έπεσα με τα μούτρα 14 ώρες την ημέρα να παραδώσω μέρος μιας δουλειάς σε πελάτη. Δεν είχε μείνει μέρος του εγκεφάλου που να λειτουργεί κανονικά!
Μετά όμως ήταν και το άλλο... η πραγματικότητα του να παρακολουθώ καθημερινά, σε αργή κίνηση, τον εφιάλτη της πατρίδας μου με είχε, και έχει, μουδιάσει...
Έγραφα καλές εκθέσεις στο δημοτικό και στο γυμνάσιο, και πάντα μου άρεσε η τέχνη του λόγου, αλλά εδώ και 35 χρόνια το "είναι" μου σκεφτόταν σε γλώσσα και κουλτούρα Αγγλο-Αμερικανική. Μόνο τώρα πρόσφατα ανακάλυψα πάλι την αγάπη μου για τα Ελληνικά, 15-20 χρόνια αφού ανακάλυψα την Ελλάδα στην Αμερική. Και άρχισα αυτό το μπλογκ, με την ειρήνη και ευτυχία που μας δίνει η ζωή εδώ στο σπίτι μας στο χωριό, στα βουνά, και ωθούμενος από τα εξαιρετικά μπλογκ του Αθεόφοβου, της Βάσσιας και όλων των καινούργιων φίλων που διαβάζω, με διαβάζουν και σχολιάζουμε.
Μα, όπως είπα μούδιασα λίγο και δεν ξέρω πως να κάνω αναρτήσεις για τα διάφορα ενδιαφέροντά μου, σαν να μην τρέχει τίποτα, την στιγμή που παρακολουθώ αυτό το τρομερό δυστύχημα σε αργή κίνηση...
Ένα σημαντικό στοιχείο που κάνει αυτές τις μέρες να ξεχωρίζουν από άλλες μέρες δύσκολες είναι το ότι αυτή την φορά το πρόβλημα δεν είναι δυνατόν να μικρύνει σε μέγεθος, μα ότι και να κάνουν οι Έλληνες μέσα στην Ελλάδα. Μπορούν να επωμισθούν τα μέτρα και να κάνουν θυσίες υπεράνθρωπες όλοι ενωμένοι. Μπορούν να κάνουν εμφύλιο και να τα κάψουνε όλα. Και οτιδήποτε ενδιάμεσα. Στο τέλος, ότι και να κάνουν οι Έλληνες μέσα στην Ελλάδα, η Ελλάδα θα συνεχίσει να χρωστάει 350+ δις Ευρώ.
Αυτό το χρέος, και οι ευθύνες και υποχρεώσεις που δίνει στην Ελλάδα, δεν θα αλλάξουν με τίποτα, ότι και να κάνει κανείς. Και μου φαίνεται πως όλοι λίγο πολύ μυρίζονται την αλήθεια αυτού του γεγονότος της τύχης της νεώτερης Ελλάδας.
Η Ελλάδα, στο πρόσωπο του κάθε Έλληνα, περνά αυτή τη στιγμή από τα Πέντε Στάδια του Θανάτου:
Άρνηση
Θυμός
Διαπραγματεύσεις
Κατάθλιψη
Αποδοχή
Και ο καθένας τα περνάει αυτά τα στάδια γρήγορα ή σιγά με μια σειρά το ένα μετά το άλλο, ή άλλη σειρά, ή και τα πέντε ταυτόχρονα... ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Και στο τέλος, ο προορισμός και το αποτέλεσμα δεν είναι δυνατόν να αλλάξουν γιατί δεν εξαρτώνται από εμάς. Εξαρτώνται από άλλους, μη Έλληνες, εκτός Ελλάδας.
"Οι κυβερνήσεις από το 1980 και μετά φταίνε", λέει ο κόσμος, και ας τους πάρουμε όλους όσους είναι ακόμα ζωντανοί από εκείνες τις κυβερνήσεις παλιές και πρόσφατες να τους στήσουμε στον τοίχο. Δεν θα αλλάξει το νούμερο του χρέους. Και, στο κάτω-κάτω, ο νεοέλληνας δεν μπόρεσε να καταλάβει ποτέ ότι το "κράτος" και οι "κυβερνήσεις" δεν είναι κάποιος πασάς ή κάποιος σουλτάνος ή κάποιο διαστημόπλοιο... Το κράτος, πάντα, ήμασταν εμείς! Και το κράτος πάντα καθρέπτιζε το πραγματικό ποιόν του λαού.
Ποιά ήταν άραγε η Ελλάδα; Μην ήταν οι αρχαίες πολιτείες; μην ήταν η Ρωμιοσύνη της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας; Μην ήταν η Ελλάδα που σηκώθηκε το 1821, άρχισε να φαγώνεται το 1827 και την σώσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις, φάγαμε τον Καποδίστρια και μας κάτσανε τον Όττο...
Ποιά ήταν άραγε η Ελλάδα... Ήταν η δεξιά ή η Αριστερά ή το Κέντρο... Χρόνια τώρα δεν υπάρχει ούτε Αριστερά, ούτε Κέντρο, ούτε Δεξιά: Υπάρχουν μόνο εκείνοι που τρώνε και εκείνοι που δεν τρώνε.
Ποιά ήταν άραγε η Ελλάδα...
Την δικιά μου Ελλάδα την ανακάλυψα στη Μασσαχουσέττη. Και η Ελλάδα που ξέρω εγώ θα επιζήσει, ατόφια, με την γλώσσα της, τα ήθη και έθιμα, τις παραδώσεις της, στην Αμερική και την Αυστραλία. Εκεί η Ελλάδα υπάρχει ακόμα.
Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο, ή μεθαύριο, βλέπω μόνο τις ενστικτώδεις αντιδράσεις του έθνους καθώς περνά από τα Πέντε Στάδια του Θανάτου.
ΥΓ. Εκπλήσσομαι τρομερά με αυτά που γράφω γιατί πάντα είμαι ψυχή αισιόδοξη, μαθημένος να εστιάζω στις λύσεις, όχι στα προβλήματα. Αν κανείς μπορεί να μου δείξει μια ακτίνα φωτός για την πατρίδα μας θα είμαι ευγνώμων...
Δημήτρη καλώς σε ξαναβρίσκουμε,
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μα, όπως είπα μούδιασα λίγο και δεν ξέρω πως να κάνω αναρτήσεις για τα διάφορα ενδιαφέροντά μου, σαν να μην τρέχει τίποτα, την στιγμή που παρακολουθώ αυτό το τρομερό δυστύχημα σε αργή κίνηση..."
Πόσο αλήθεια. Άκουγα χτες όλη μέρα τα νέα στο BBC και κοιτούσα το ποστ μου για... τους χάρτες στο πανεπιστήμιό μου με μια ανείπωτη θλίψη του πόσο έχω αποκοπεί απο την ελληνική πραγματικότητα.
Έχεις δίκιο πως ό,τι και να γίνει θα χρωστάμε τα ίδια. Νομίζω όμως πως έχει τεράστια σημασία το τι θα γίνει. Το BBC μετέδιδε πως ο κόσμος δεν έχει πρόβλημα να κάνει θυσίες, η οργή προέκυψε από το ότι ξέρει πως οι θυσίες του πάλι θα πάνε χαμένες. Έχει κουραστεί να πληρώνει συνέχεια αυτός και μετά από κάθε σκάνδαλο να μην μπαίνει ούτε ένας στη φυλακή, να μην δημεύεται ούτε μια περιουσία, να τον κοροϊδεύουνε στα μούτρα του.
Latecomer, σ' ευχαριστώ και ελπίζω να μην λείπω πολύ από τα μπλογκ μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά λες ότι το τι θα γίνει έχει τεράστια σημασία, και ηθική για μας, και οικονομική για την επιβίωση της Ευρώπης, αλλά δεν έχω βρεί λόγο ακόμα να αντικρούσω ότι και οι μεγαλύτερες θυσίες απλά θα μετατοπίσουν το πρόβλημα 3 χρόνια στο μέλλον.
Κι εγώ πρώτος θα συμφωνήσω με αυτό που γράφεις, από το BBC και θα ζητήσω να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι -βέβαια, αρκετοί από τους υπεύθυνους τυγχάνουν σήμερα ακόμα βουλευτές ή/και μέλη της κυβέρνησης...
Αν ήταν ποτέ δυνατόν να υπάρξει δικαιοσύνη, νόμιμα, και να τιμωρηθούν συγκεκριμένοι για πράξεις ή απραξία που μας οδήγησε εδώ, ή να λασπωθεί η μνήμη εκείνων που πρόλαβαν και πέθαναν αφού φάγανε, τότε μια τέτοια δικαιοσύνη γρήγορη και αδέκαστη θα έσωζε ίσως το πρόσωπο της Ελλάδας και θα έστελνε ένα μήνυμα σε άλλους, ντόπιους και στο εξωτερικό...
Αν κανείς μπορεί να μου δείξει μια ακτίνα φωτός για την πατρίδα μας θα είμαι ευγνώμων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρά τα καλά λόγια που έγραψες για μένα,και τον γενικώτερα αισιόδοξο χαρακτήρα μου, δεν βλέπω για την ώρα φως στο τούνελ...
Αθεόφοβε, ευχαριστώ, έστω και αυτό το "για την ώρα" που έγραψες αφήνει, έστω και συντακτικά, την προϋπόθεση κάποιου αύριο, που το χρειαζόμαστε τόσο πολύ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρη ως αισιόδοξη φύση επίσης, θα συμφωνήσω με την ανάλυση/απογραφή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ΄ ένα δεν ή μάλλον αρνούμαι να συμφωνήσω.. στην αποδοχή.
Όχι δεν είναι αποδοχή, είναι επιβολή. Κι όσο περνάει από το χέρι μου δεν θα τους αποδεχτώ ούτε αυτούς, ούτε τα "έργα και ημέρες" τους.
Όχι πια!
Δεν έχω που να στραφώ πολιτικά, που να αναθαρρήσω, παρά μόνο σε μας, τους πολίτες και συνανθρώπους μου. Δεν θα με/ μας προδώσουν.
Εύχομαι ένα καλό Σ/Κ φίλε μου.
:-)
Βάσσια μου, το σκέφτομαι ξανά και ξανά αυτό που έγραψες, ότι δεν είναι αποδοχή αλλά επιβολή, και αμέσως νοιώθω πόσο δίκιο έχεις με αυτή τη διαφοροποίηση όρων... και πώς όταν ο "θάνατος" δεν είναι αποδεκτός αλλά επιβάλλεται παρά την θέληση... τότε, είναι δολοφονία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα και το ότι δεν έχουμε οι περισσότεροι, πράγματι, που να στραφούμε πολιτικά, παρά μόνο σε μας τους ίδιους, πολίτες και συνανθρώπους μου θυμίζει ότι κάθε έπος ξεκίνησε μόνο αφού ενώθηκε ένας λαός... και ίσως αυτό μπορεί να γίνει τώρα, να πετάξουμε από το σπίτι μας τις αράχνες των κομμάτων που δεν αντιπροσωπεύουν πια κανέναν...
Η ΝΔ ήταν το όχημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και αφού το άφησε και έγινε Πρόεδρος η ΝΔ φόρεσε τα ρούχα της ... δεξιάς. Το ΠΑΣΟΚ ήταν το όχημα του Ανδρέα Παπανδρέου, εκείνου που ο Αλέξανδρος Παναγούλης είχε αποκαλέσει φασίστα πριν σκοτωθεί στην Βουλιαγμένης... Μετά από τον Ανδρέα το ΠΑΣΟΚ έγινε το όχημα εκείνων που μισούσαν τη ΝΔ και παρίσταναν τους πραγματικούς νεοέλληνες. Το ΚΚΕ, καλά αυτό είναι σκέτο Σταλινικό καλαμπούρι που δραπέτευσε από το μουσείο -δεν χρειάζεται καν σοβαρή συζήτηση. Το ΣΥΡΙΖΑ; Ο κουβάς όσων δεν ταιριάζουν πουθενά αλλού;
Κάτι καινούργιο πρέπει να γεννηθεί, από εμάς. Για μας.
Και πρέπει να απονεμηθεί επί τέλους και δικαιοσύνη...
Βάσσια, καλό σου Σαββατοκύροακο.
Δεν ξέρω πόσο δύσκολο σου είναι, αλλά πάντως γράφεις υπέροχα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔήμο, σ' ευχαριστώ, πραγματικά, γιατί θεωρώ την επικοινωνία ιδεών διαμέσου του λόγου ως την πλέον λεπτή, πολύπλοκη, αποδοτική τεχνική, και καμιά φορά τέχνη, που έχει δημιουργήσει το είδος μας σ' αυτόν τον πλανήτη. Τα Ελληνικά τα θυμάμαι σαν ένα συνονθύλευμα Παπαδιαμάντη, Δέλτα, Καραγάτση, Καζαντζάκη και Αθήνα των '70... Η σκέψη μου ξεκινά με συντακτικό Αγγλικό και καμιά φορά κοιτάζω στο λεξικό να μεταφράσω κάποια λέξη από τα Αγγλικά στα Ελληνικά -αλλά πάντα οι Ελληνικές φράσεις και παράγραφοι βγαίνουν στο τέλος και ρέουν μόνες τους και ατόφιες. (Τρείς λέξεις από το λεξικό για αυτή μου την απάντηση).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ύφος, ο φραστικός και λεκτικός πλούτος και η δομή που βρίσκουμε στα δικά σου γραπτά/διατριβές στο Δείμος του Πολίτη, βρίσκονται σε βαθμίδες επιτηδειότητας που μπορούν και να αποτελούν στόχο και φιλοδοξία για κάποιον που εκτιμά την εντρύφηση και πραγμάτευση μέσω του λόγου.