Στα Βραχώδη Όρη

Rocky Mountain Dreaming

The way that you wander
ls the way that you choose
The day that you tarry
ls the day that you lose
Sunshine or thunder
A man will always wonder
Where the fair wind blows

Τα Βραχώδη Όρη, the Rocky Mountains, ή απλά the Rockies, στην βορειοαμερικανική ήπειρο ξεκινάν από τον Βόρειο Καναδά και ορθώνονται σαν τοίχος επί 3.000 χιλιόμετρα στα νότια, μέχρι λίγο πριν από το Μεξικό. Το πλάτος τους είναι περίπου 500 χιλιόμετρα, και σε μερικά μέρη φθάνουν να καλύπτουν 800 χιλιόμετρα. Οι ψηλότερες κορφές τους φθάνουν τα 14.500 πόδια, ή, 4.350 μέτρα. Τα πιό γνωστά μας Rockies βρίσκονται στο Κολοράντο, το Γουαϊόμινγκ και την Γιούτα. Περίπου 1.000 χιλιόμετρα μήκος και 600 πλάτος.

Εκεί, επί χιλιάδες χρόνια ήταν τα προπατορικά εδάφη φυλών όπως οι Κρόου, Φλάτχεντς, Αρόπαχο, Τσεγιέν, Τσεροκή, και ανατολικά, προς τους Μαύρους Λόφους της Νότιας Ντακότα, οι Λακότα (Σιού). Επί μερικές δεκαετίες στα μέσα του 19ου αιώνα βρίσκονταν εκεί και κάμποσοι λευκοί, οι άνθρωποι των βουνών, Mountain Men, που ζούσαν, και επιζούσαν μόνοι τους στη φύση και έβγαζαν το βιός τους από τα βουνά πιάνοντας κάστορες, αρκούδες και άλλα ζωντανά των οποίων η γούνα καλοπληρώνονταν κάθε καλοκαίρι από τους εμπόρους στο Σέντ Λούις.

Μια από τις ταινίες που άλλαξε την ζωή μου και έμεινε πάντα μέσα μου λέγονταν Jeremiah Johnson, του Σύντνεϋ Πόλακ με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, γυρισμένη από τους δυό φίλους με αγάπη στα κτήματα του Ρέντφορντ στη Γιούτα, και στο Κολοράντο. Ίσως να την έχετε δει ως Τζερεμία Τζόνσον ο Αλύγιστος. Ίσως και να εκπλαγείτε όταν σας πω ότι κάθε τι στην ταινία ήταν η αληθινή ιστορία του Mountain Man John Johnston. Ο πραγματικός Johnston πέθανε σε ένα γηροκομείο στο Λος Άντζελες γύρω στο 1900. Εβδομήντα τόσα χρόνια αργότερα, η σωρός του μεταφέρθηκε σε ένα μικρό μνημείο που του έστησαν οι σημερινοί κάτοικοι της γης που είχε αγαπήσει στο Γουαϊόμινγκ. Ένας από τους τέσσερεις που κουβάλησαν την σωρό στο μικρό μνημείο ήταν ο Ρέντφορντ...

Είδα την ταινία σε ένα θερινό σινεμά στο Παλιό Φάληρο όταν ήμουν 14 χρονών, δεν την ξέχασα ποτέ και την έχω δει άπειρες φορές. Θυμάμαι προς το τέλος της ταινίας, όταν έχει ζήσει ήδη πολλά χρόνια στα βουνά και έχει επιζήσει δεκάδες επιθέσεις των Κρόου (ο αληθινός Johnston επέζησε 20 χρόνια βεντέτας με τους Κρόου οι οποίοι είχαν δολοφονήσει την γυναίκα του που καταγόταν από τους Φλάτχεντ -σε μία συγκεκριμένη επίθεση οι Κρόου είχαν στείλει 20 γενναίους εναντίων του), προς το τέλος λοιπόν της ταινίας ένας άλλος κυνηγός του λέει ότι είναι ίσως καιρός να γυρίσει και να πάει σε μια πόλη για ασφάλεια. Ο Τζόνσον απαντά: "Μπα... έζησα σε πόλη..."

Μετά από τα 20 χρόνια βεντέτας με τους Κρόου, όπως στο τέλος της ταινίας, ο πραγματικός Johnston και οι Κρόου έγιναν αδέλφια. Από τότε και μετά, ο Johnston αναφερόταν στους Κρόου ως "οι αδελφοί μου".

Η πρώτη φορά πού βρέθηκα στο Κολοράντο ήταν πολύ σημαντική στιγμή για μένα. Οι απέραντες πεδιάδες της Βορείου Αμερικής δεν έχουν ούτε ένα λόφο επί 1.500 χιλιόμετρα από το Οχάϊο μέχρι το Κολοράντο. Η γή σηκώνεται σιγά σιγά χωρίς να το καταλαβαίνει κανείς, και μέχρι να φθάσουμε στο Ντένβερ του Κολοράντο, η πεδιάδα έχει φθάσει υψόμετρο 1.500 μέτρα. Είκοσι χιλιόμετρα από το Ντένβερ τα Βραχώδη Όροι σηκώνονται σαν τοίχος από το βορά ως το νότο, όσο βλέπει το μάτι.

Από το 2000 μέχρι το 2007 που έφυγα από την Αμερική πήγα πολλές φορές και για πελάτες μου των οποίων τα γραφεία ήταν στους πρόποδες, και για διακοπές με τον γιό μου. Ο γιός μου και εγώ λέγαμε τα Rockies "home".  Αν μας άκουγε ποτέ κανείς να λέμε "let's go home" δεν καταλάβαινε ότι εννοούσαμε το Κολοράντο. Κάναμε κάθε χειμώνα σκι που το υπεραγαπάμε, στα μέρη Vail, Aspen, Snowmass, Beaver Creek, Copper Mountain, Breckenridge, Keystone, Arapahoe Basin... Κι ένα καλοκαίρι πήγαμε έξι ώρες με άλογα, με οδηγό ένα γέρο cow boy, πάνω στα 2.500 έως 3.000 μέτρα...

Ο μικρός από το Φάληρο που μεγάλωσε παίζοντας καομπόϋδες και ινδιάνους στην αυλή, τα κατάφερε μετά από 30 χρόνια να σκαρφαλώσει μέσα στην οθόνη του θερινού σινεμά και να πάρει και τον γιό του απ' το χέρι.

Τις μπότες, τα τζήν, τα καπέλα, τις μπαντάνες, και τις πόρπες της ζώνης δεν τις πήραμε από τουριστικές μπουτίκ, αλλά από ένα συνεργικό μαγαζί που πουλά εφόδια και ζωοτροφές στου αγρότες. Όταν περπατούσαμε στο δρόμο ή μπαίναμε σε μιά καντίνα για χυλοπίτες, φασόλια κι αυγά δεν μας κοίταζε κανείς γιατι όλοι ήταν ντυμένοι έτσι... και άν βρεθείτε ποτέ στο Κολοράντο να θυμάστε ότι ένας γνήσιος κάομπόϋ δεν βγάζει το καπέλο του ποτέ. Ούτε στην καντίνα.


Έφτιαξα μια ξεχωριστή σελίδα, όπως τις άλλες που έχω κάνει, από τις δέκα συνολικά που μας επιτρέπουν πέρα του μπλόγκ, και έβαλα 42 φωτογραφίες από τα Βραχώδη Όρη. Μπορείτε να βρείτε την σελίδα στο μενού σελίδων πάνω αριστερά, ή κάντε κλικ εδώ.