Το φακελάκι

Πως είναι δυνατόν...

Ένας από τους πιο αγαπημένους μου κωμικούς είναι ο Λούης Μπλακ που στην Αμερική ωρύεται κατά της ανοησίας και ανικανότητας της κυβέρνησης και κάθε κοινωνικού φαινομένου που αξίζει γελοιοποίηση.

Είχε κάνει ένα ρεσιτάλ σε μεγάλο θέατρο της Ουάσινγκτον το 2005. Κατά το μέσο της παράστασης, αφού τέλειωσε ένα ωραίο ανέκδοτο και γέλασαν όλοι, ο Μπλακ σοβαρεύτηκε και περίμενε το ακροατήριο να ησυχάσει. Όταν όλοι σταμάτησαν για να ακούσουν το επόμενο καλαμπούρι, ο Λούης Μπλάκ, χωρίς να αλλάξει την σοβαρή του έκφραση είπε το όνομα του αντιπρόεδρου των ΗΠΑ:

-Ντικ Τσέηνη.

Το ακροατήριο λύθηκε στα γέλια! Ο Μπλακ δεν άλλαξε έκφραση και περίμενε να σταματήσουν τα γέλια. Μετά, πάντα σοβαρά, συνέχισε:

-Νομίζω είναι υπέροχο αυτό: έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που δεν χρειάζεται πια να εργαστώ και να γράψω ένα καλαμπούρι για να γελάσετε... Απλά λέω το όνομα του αντιπροέδρου, σκάτε όλοι στα γέλια, τελειώσαμε, προχωράμε στο επόμενο θέμα.

~

Και σκέπτομαι εγώ ότι, πράγματι, υπάρχουν σε κάθε γλώσσα λέξεις ή ονόματα, που το άκουσμά τους φέρνει στο μυαλό εντύπωση τελείως διαφορετική από αυτό που σημαίνει στο λεξικό, επειδή, για κάποιο λόγο, η λέξη έχει ταυτιστεί με κάτι άλλο στην καθημερινότητα του λαού.

Ας κάνουμε ένα πείραμα για παράδειγμα: Θα σας πω μια λεξούλα:

Φακελάκι!

Είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν γέλασε, και το εύχομαι στην Ελλάδα, να έρθει μια μέρα που όλοι να γελάμε όταν ακούμε αυτή τη λέξη, γιατί, όπως είπε και ο Καραγάτσης, ένας λαός που γελά είναι πιο επικίνδυνος από ένα λαό που κλαίει.

Είμαι επίσης σίγουρος ότι όταν διαβάσατε την λέξη αυτή, δεν σας ήρθε στο μυαλό ένας μικρός λευκός φάκελος που χωράει μέσα μια καρτ βιζίτ. Μάλλον θα πρέπει να σας ήρθε στο μυαλό ένα κάποιο χρηματικό ποσό που τοποθετείται σε ένα μικρό φάκελο για να δοθεί ως αμοιβή, ή δωροδοκία, ή πουρμπουάρ, ή χαράτσι.

Το Φακελάκι στην Ελλάδα το δέχονται πολλά επαγγέλματα, πχ ένας πολιτικός μηχανικός μου είχε δώσει ένα κοστολόγιο αναμενομένων εξόδων που συμπεριλάμβανε και 1000 Ευρώ δωροδοκιών για να βγει η άδεια (εγώ, φρέσκος από την Αμερική, είχα βάλει τα γέλια). Αλλά το επάγγελμα με το πιό διαδεδομένο και καθημερινό φακελάκι, είναι το επάγγελμα του γιατρου! (στην Ελλάδα)

Στην Ελλάδα οι Γιατροί δέχονται φακελάκια καθημερινά, ως αναμενόμενη ρουτίνα και μέρος του αδήλωτου εισοδήματός τους.

Στην Ελλάδα οι Έλληνες δίνουν φακελάκια σαν να είναι αποδεκτός νόμος ότι για να γίνει κάποιος καλά πρέπει να δωροδοκήσει όλους τους γιατρούς που βλέπει μπροστά του.

-Μαρία, ο παππούς άρχισε να βήχει πάλι! Στείλε τον μικρό στο περίπτερο να αγοράσει φακελάκια κι εγώ πάω να πουλήσω το κτήμα!

Υπάρχει ένας Έλληνας γιατρός που να μεν έχει δεχθεί φακελάκι ποτέ στη ζωή του;

Υπάρχει Έλληνας που δεν πιστεύει σαν μέρος της καθημερινής γνώσης του πολίτη ότι αν πάει σε γιατρό, ο γιατρός περιμένει φακελάκι;

Έχει προτείνει ακόμη κανείς την ιδέα να βάζουμε όποιο γιατρό πιάνεται με φακελάκι σε ένα κλουβί στο Σύνταγμα και οι περαστικοί να του πετάνε ντομάτες, αυγά, λάχανα κλπ; Πως, μα πως είναι δυνατόν ένας λαός να μην έχει πάρει τους κερδοσκόπους του Ιποκριτικού Όρκου με τις λεμονόκουπες;

Σ' αυτό το σημείο τι παραπάνω να γράψω... θα ακολουθήσω το παράδειγμα του Λούης Μπλακ...