Το τέρας

Μια φορά τον χρόνο έρχεται σε κάθε μπλογκ εκείνη η στιγμή όταν ο οικοδεσπότης  αναρωτιέται πως να γράψει ένα ενδιαφέρον και ξεχωριστό επετειακό! Όταν μάλιστα το επετειακό είναι το πρώτο, η απόφαση είναι ακόμα πιο δύσκολη! Μετά από πολύ σκέψη επέλεξα τον ναρκισσισμό. Και, στο δεύτερο μέρος του επετειακού, θα σας πω και μια ιστορία σχετική με τα της προηγούμενης ανάρτησης!  Το μπλογκ το έφτιαξα Παρασκευή, 10 Απριλίου του 2009, για να υπάρχω ως επώνυμος σχολιαστής σε άλλα μπλογκ. Συγκεκριμένα στου Αθεόφοβου, που ήταν το πρώτο μπλογκ στο οποίο με είχαν οδηγήσει οι Άγιοι Σέργιος και Βάκχος, μεγάλη η χάρη τους! Όσο τα σχόλιά μου πονοκεφάλιαζαν τον Αθεόφοβο με την συνεχή τους επιμήκυνση, και υπομονετικά μου απαντούσε, τόσο συνειδητοποιούσα ότι είχα μπει σε ένα κόσμο θαυμαστό και πρωτόγνωρο, γεμάτο από ανθρώπους που θα ήθελα μια μέρα, όταν μεγαλώσω, να τους μοιάσω.

Έτσι, στις 7 Φεβρουαρίου του 2010 άλλαξα τον στόχο τούτου του μπλογκ και ξεκίνησα να γράφω. Και για αυτό σας ζητώ συγγνώμη. Αλλά, και σας ευχαριστώ γιατί αυτή η Αποθήκη Σκέψης θα ήταν άδεια χωρίς εσάς, που είστε γνωστοί ως:

Αθεόφοβος, Βάσσια, latecomer, ria, Δείμος του Πολίτη , Τελευταίος, epanechnikov, ManBlogg, Ύπνος, Squarelogic, Locus Publicus, ellinaki, AdeGia, Roadartist, ESKARINA, Glam, NdN, kapetanios, Α. Παπαγιάννης, Φάνης Ξημεράκης, Scarlett, Elva, Αντρέας Κ, Vassper, Batcic, και, φυσικά, Ανώνυμος...

 

Μετά από:
126 αναρτήσεις
609 σχόλια (εκτός των δικών μου)
120.285 λέξεις (εκτός σχολίων)
άλλες 95.000 λέξεις, περίπου, σχολίων
9.145 επισκέψεις (εκτός από τις δικές μου)
και
αμέτρητες φωτογραφίες,

ο απολογισμός με κάνει ευγνώμονα για την γνωριμία και φιλία που μου προσφέρετε εσείς, οι μπλογκίστες τους οποίους, επί σχεδόν ένα χρόνο πριν αρχίσω να γράφω, θαύμαζα, θαυμάζω τώρα, και θα ήθελα μια μέρα να μοιάσω.

Βέβαια η πλήρης ιστορία περιλαμβάνει και τον άνθρωπο και το περιβάλλον που επέτρεψαν για πρώτη φορά την διάθεση και ατμόσφαιρα μέσα στην οποία η Αποθήκη Σκέψης μπόρεσε να ανοίξει την πόρτα της και να την κρατήσει ανοιχτή: την αγάπη και συμπαράσταση της γυναίκας μου της Μαργαρίτας, και την ευλογημένη ειρήνη του Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε και των συγχωριανών μας.

Υπήρξαν κάμποσες πολύ ενδιαφέρουσες στιγμές τον περασμένο χρόνο και οι πιο πρόσφατες από αυτές ήταν ο σάλος με την marianaonice (Μαριάνα στον Πάγο), και επίσης όλες μας οι συζητήσεις εδώ και στα δικά σας μπλογκ περί φιλοσοφίας, αθεϊσμού, ιστορίας, επιστήμης... Ξεκίνησα την πρωτοχρονιά με το πρώτο από εκείνα τα ποστ, το "Τι Άθεος Είμαι", και δεν ξέρω αν το έχετε παρακολουθήσει, αλλά τα σχόλια σ' εκείνη την ανάρτηση έχουν περάσει τα 70 και συνεχίζονται, κυρίως μεταξύ των Epanechnikov, ManBlogg, και εμού.

Η προηγούμενη ανάρτηση, "Οι Ρεβιζιονιστές", εμπνευσμένη, όπως και μερικές άλλες, από πρόσφατες αναρτήσεις του Δήμου, είχε να κάνει με ευθανασία, αυτοκτονία, εκτρώσεις και το ήθος του Ιατρού.

Σκέφτηκα λοιπόν να σας πω σήμερα μια ιστοριούλα, ακριβώς όπως μου την έλεγαν εμένα, και όπως την έλεγαν στα πάρτυ, οι γονείς μου.

Το 1958 δεν υπήρχαν υπερηχογραφήματα. Μόνο ακτινογραφίες. Ο μαιευτήρας, στον οποίον είχε πάει η μητέρα μου, έκανε μια ακτινογραφία να δούνε τι πρόκειται να εισβάλει στον κόσμο του πλανήτη μας. Άπειρος ακόμα από φωτογραφίες, κουνήθηκα κατά την διάρκεια της έκθεσης της πλάκας, και ο γιατρός ανακοίνωσε στους γονείς μου ότι δυστυχώς πρόκειται περί τέρατος, ή υδροκέφαλο, ή, ίσως, με δύο κεφάλια. Ο γιατρός συνέστησε επέμβαση και άμεσο τερματισμό της κυοφορίας.

Οι γονείς μου το σκέφτηκαν πάρα πολύ. Η μητέρα μου πήγε και στον Άγιο Νικόλαο στην Ασκληπιού να ανάψει κεράκι και να προσευχηθεί στον Άγιο. Τελικά αποφάσισαν να φτάσουν στον ένατο μήνα, και ότι ήθελε ο Θεός.

Ο Γιατρός με πολλές ενστάσεις αναγκάστηκε να συμφωνήσει υπό τον όρον ότι θα έκανε καισαρική, έτοιμος να δώσει τέλος στο έμβρυο επί τόπου.

Όταν έφτασε ο αστερισμός του Τοξότη, η μητέρα μου ανέβηκε άλλη μια φορά τα σκαλιά του Άγιου Νικόλα στην Ασκληπιού και μετά πήγε γραμμή για την κλινική. Της έδωσαν το χλωροφόρμιο και το τελευταίο που θυμόταν ήταν τα εργαλεία στο τραπέζι δίπλα της που δεν φαινόντουσαν σαν εργαλεία για γέννα. Κάθε άλλο μάλιστα, αν θυμάμαι από τις περιγραφές της.

Τελικά, ο γιατρός είχε δίκιο, εκτός μόνο από το είδος του τέρατος που επρόκειτο να διεκδικήσει την θέση του ανάμεσα σε ανθρώπους και ζώα, ανάμεσα σε θεούς και άθεους. Στον τρίτο πλανήτη ενός ξεχασμένου αστρικού συστήματος σε μια μακρινή γωνιά ενός τυπικού και ειρηνικού γαλαξία, σε ένα σύμπαν τριών διαστάσεων και χρόνου που σφύζει από ζωή και δεν φοβάται την ανυπαρξία.

Και έτσι έφτασα να υπάρχω σήμερα ώστε να μπορώ άφοβα να λέω ότι πρέπει να σταματάμε την κυοφορία όταν ξέρουμε ότι το έμβρυο είναι προβληματικό, και ότι δεν υπάρχουν θεοί και άγιοι, εκτός βέβαια από τους Αγίους Σέργιο και Βάκχο του Καραγάτση, μεγάλη ή χάρη τους.

Ο Δεύτερος Χρόνος ξεκινά εδώ!