Είναι αξέχαστο όταν έστω και απλά, προσωπικά όνειρα μιας ολόκληρης ζωής γίνονται ξαφνικά πραγματικότητα, όπως συνέβη σε εμένα την Κυριακή, 4 Δεκεμβρίου 2022 στο Κέντρο Ερευνών Δελφινιών, DRC, στο Marathon Key, ένα από τα Keys, νησάκια της Φλόριδας στον Κόλπο του Μεξικού, στην μέση της απόστασης από το Key Largo και το Key West.
Μας φιλοξενούσαν στο εξοχικό τους στο διπλανό Key, το Duck Key, οι γονείς του αδελφικού φίλου του Κώστα μας, του Τζάστιν, ο Μάικλ και η Λορήν. Η σύζυγος του Τζάστιν η Έμιλι είναι Marine Biologist και είχε εργαστεί για ένα χρόνο στο DRC πριν χρόνια. Το DRC δεν είναι τουριστικός προορισμός αλλά αυτό καθ’ αυτό Κέντρο Ερευνών. Μάλιστα είναι το DRC που πριν λίγα χρόνια δημοσίευσε την ανακάλυψη ότι οι μαμάδες δίνουν πραγματικά ονόματα στα νεογέννητά τους που αποτελούνται από συγκεκριμένα και μοναδικά σφυρίγματα τα οποία γίνονται το όνομα του κάθε δελφινιού για όλη του την ζωή, και με το όνομά του αυτό το καλούν όλα τα άλλα δελφίνια.
Μαζί με τα άλλα κεφάλαια και δωρεές που δέχεται το Κέντρο για την λειτουργία του οργανώνει και επί αμοιβή ιδιαίτερες συναντήσεις μεταξύ ανθρώπων και δελφινιών. Δυό-τρείς από τους επιστήμονες που εργάζονται εκεί έχουν και τον ρόλο εκπαιδευτή. Εκπαιδευτή όχι τόσο των Δελφινιών όσο των ανθρώπων που θέλουν να επικοινωνήσουν με τα Δελφίνια. Πως επικοινωνούν, θα ρωτήσετε… Με χειρονομίες τις οποίες καταλαβαίνουν με την λογική τους. Μην ξεχνάμε ότι ενώ το γένος Homo που κάποιος ο οποίος είχε αίσθηση του χιούμορ το ονόμασε «σοφό» (Sapiens) βρίσκεται στην σημερινή μορφή εξέλιξής του επί 250 χιλιάδες χρόνια ενώ τα Δελφίνια βρίσκονται στην σημερινή μορφή εξέλιξής τους τα τελευταία έντεκα έως πέντε, περίπου εκατομμύρια χρόνια.
Τα θηλαστικά των ωκεανών ξεκίνησαν το μακρύ τους ταξίδι πριν 62 εκατομμύρια χρόνια σαν τετράποδα ζωντανά της στεριάς. Εδώ και 38 εκατομμύρια χρόνια κατοικούν αποκλειστικά στους ωκεανούς. Κάποτε στο μέλλον μερικά από τα είδη θηλαστικών όπως φάλαινες και δελφίνια ίσως και να επιστρέψουν στην στεριά.
Ενώ έμαθα τις βασικές χειρονομίες και τι σήμαιναν, μια στιγμή σκέφτηκα να κάνω μια χειρονομία που να μην είναι στο λεξιλόγιο που διδάχτηκα. Και το δελφίνι την κατάλαβε απόλυτα, αμέσως και αποφάσισε να ανταποκριθεί. Όπως θα δείτε παρακάτω προς το τέλος, έδειξα τον ώμο μου, χτυπώντας τον απαλά, και η Diva, εννέα ετών, ακούμπησε τον λαιμό της σε εναγκαλισμό. Όταν αυθόρμητα την έσφιξα λίγο περισσότερο στην αγκαλιά μου, ανταποκρίθηκε φέρνοντας το κεφάλι της κοντύτερα στο δικό μου και ακουμπώντας περισσότερο από το υπόλοιπο κορμί της στο δικό μου, καθώς η γιαγιά Tursi, 49 ετών, κοίταζε.
Τα Δελφίνια στον ωκεανό ζούν περίπου 25 χρόνια. Στο DRC, 20 με 25 Δελφίνια φτάνουν και τα 50 χρόνια και περισσότερο. Στο DRC ζουν σε λίμνες, περιφραγμένες. Όταν έρχεται καταιγίδα, όπως ένας χάρικέην, ανοίγουν οι πόρτες για να φύγουν στον ωκεανό όπου θα είναι ασφαλέστερα στην κακοκαιρία. Όταν περάσει η καταιγίδα επιστρέφουν μόνα τους. Στις δεκαετίες της λειτουργίας του Κέντρου, ούτε ένα δελφίνι δεν αποφάσισε να παραμείνει στον ωκεανό. Όλα, πάντα επιστρέφουν μόνα τους --δεν τα ψάχνουν καν.
Η συνάντηση αυτή, γύρω στην μία ώρα, ήταν για μένα κάτι το πολύ ιδιαίτερο, το πολύ σημαντικό, που το ονειρευόμουνα σχεδόν όλη μου την ζωή, από παιδί στην πλώρη για την Τήνο με τα Δελφίνια να συναγωνίζονται τον Απόλωνα και το Ναϊάς, χωρίς να περιμένω ποτέ ότι επρόκειτο να πραγματοποιηθεί η λαχτάρα αυτή. Όπως θα δείτε παρακάτω, όταν η Diva και η Tursi με πήγαν βόλτα, άρχισα να κλαίω ασταμάτητα σαν να ήθελε η ψυχή μου να εκφραστεί, ανάμεσα σε δέος και συγκίνηση, και δεν ήξερε πως…
Φωτογράφος: Μαργαρίτα!
~~~
Μπράβο, Δημήτρη! Πολύ χαίρομαι που πραγματοποίησες αυτό σου το όνειρο. Και μακάρι να μπορέσετε να ξαναπάτε. Εκπληκτικές φωτογραφίες και φυσικά ζηλεύω. Υπέροχα, πανέμορφα πλάσματα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά Χριστούγεννα τώρα στα όμορφα βουνά σας μετά την εκπληκτική αυτή εμπειρία!
Σ’ ευχαριστώ, Scarlett μου!
ΔιαγραφήΌλα εξαρτώνται από το να αναγνωρίζει κανείς την ευκαιρία και να την αρπάζει αμέσως. Η Λορήν έγραψε στην Μαργαρίτα ότι μπορεί να κολυμπήσει με δελφίνια κοντά στο σπίτι τους και αμέσως φώναξα Τι; Που; Πως; Πότε; Εγώ! Μάλιστα ρώτησα την Έμιλι αν είναι ΟΚ να φορέσω το κόκκινο-χτυπητό μαγιό ή να φέρω ένα γκρι-μπλε σκούρο και μου είπε ότι το χρώμα του μαγιό μου δεν έχει σημασία για τα Δελφίνια :-) Καλύτερα, γιατί το μπλε είναι από πριν χάσω κιλά και σίγουρα θα έφευγε ιδίως όταν με κάνανε περίπατο η Diva και η Tursi!
Καλά σου Χριστούγεννα και Ευτυχισμένο το 2023!
Εχουμε και υποκαταστήματα στα Keys εμείς κύριε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε διεθνής εταιρεία, τι μας περάσατε; ;-) ;-)
Τέτοια όνειρα αγαπητέ Δημήτρη πρέπει να πραγματοποιούνται. Το οφείλουμε στον εαυτό μας.
Ακόμα θυμάμαι το πόσο με είχε συναρπάσει η διαδρομή Miami - Key West. Το τελευταίο με απογοήτευσε λίγο, αλλά η διαδρομή ήταν (και μάλλον ακόμα είναι) από μόνη της breathtaking που λέμε και στα ελληνικά.
Για τα δελφίνια, τι να πω; Αποτύπωσες την ευτυχία σου στις φωτογραφίες. Εμπειρία ζωής.
Νάσαι καλά, πάντα τέτοια. Καλές γιορτές.
Ε, το μόνο που μένει είναι στην επόμενη επίσκεψη να σε βρω στο υποκατάστημα, να μοιραστούμε δύο (ή περισσότερες) Corona με λάιμ καθώς ακούμε Jimmy Buffet! Εγώ θα φτιάξω τα τσηζμπέργερς ιν πάραντάις!
ΔιαγραφήΗ διαδρομή Κη Λάργκο-Κη Γουέστ βέβαια είναι καταπληκτική με στιγμή αποθέωσης την γέφυρα των οκτώ μιλίων (13 χλμ) πάνω από το νερό, με τον Ατλαντικό στα αριστερά και τον Κόλπο του Μεξικού στα δεξιά. Όσο για το Key West (όπου είχα ξαναπάει το 1989), συμφωνώ. Εκτός από τον μικρό Λευκό Οίκο του Τρούμαν και το σπίτι του Χέμινγουαίη είναι λυπηρό το που έχει καταντήσει. Και το Σλόπι Τζό’ς είναι πια αφόρητο. Το μόνο άλλο μέρος στην Αμερική για σύγκριση είναι η Πρόβινστάουν στην άκρη του Κέηπ Κοντ της Μασσαχουσέτης, και η Πρόβινστάουν είναι πολύ καλύτερη κατά την γνώμη μου.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια αναγκάστηκα να μεταγραφώ φορολογικά από την Μασσαχουσέτη μου στην Φλώριδα, αλλά δεν με είχε χτυπήσει κατακούτελα μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου που μου δώσανε άδεια οδηγήσεως Φλώριδας και κάνανε μια τρύπα πάνω στον αριθμό στην άδειά μου της Μασσαχουσέτης! Και δώστου κι’ άλλο κλάμα ο Δημήτρης, αλλά αυτό όχι από συγκίνηση. Τουλάχιστον η ψήφος μου τώρα θα κάνει κάποια διαφορά… Εν τω μεταξύ, η διαφορά μεταξύ του Τραμπ (στο Μαρ-α-Λάγκο της Φλόριδας) και του Ντε Σάντις (του …Κυβερνήτη μου) είναι ακριβώς σαν να λέμε η διαφορά μεταξύ Κινγκ Κονγκ και Γκοντζίλα.
Μετά από τις φωτογραφίες, τι άλλο να προσθέσω για τα Δελφίνια… Όσο και να το γνωρίζει κανείς και να το περιμένει, η νοημοσύνη τους είναι εκπληκτική δια ζώσης. Μάλιστα, η Τούρσι που ήταν μεγαλύτερης ηλικίας από την Ντίβα, μου έδωσε την θετική ενστικτώδη εντύπωση πρωτοβουλίας σε επικοινωνία, για να μην πω και αίσθηση του χιούμορ στις πράξεις της. Και, εκτός από τα Δελφινικά ονόματά τους γνωρίζουν και αυτά που τους δίνουν οι άνθρωποι. Τεκμηριωμένα, όποτε τα αποκαλούσαμε Ντίβα, ή Τούρσι, η Ντίβα ή η Τούρσι γύριζαν να μας κοιτάξουν καταλαβαίνοντας ότι τους καλούσαμε. Πολύ περισσότερο θετικά και συγκεκριμένα απ’ ότι έχω δει να ανταποκρίνονται στο όνομά τους σκύλοι ή γάτες (οι γάτες βέβαια πολύ λιγότερο από τους σκύλους μια που καρφάκι δεν τους καίγεται).
Να ‘σαι καλά, Jolly Roger μου! Καλές Γιορτές, υγεία και χαρά!