Δεν έχουμε ιδέα πως επικοινωνούν οι ζωντανοί οργανισμοί μεταξύ τους. Δεν έχουμε καν την παραμικρή ιδέα για το ποιοι οργανισμοί «σκέφτονται» ή έχουν κάποιο βαθμό αυτοσυνείδησης. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι εμείς, οι αυτοαποκαλούμενοι εξυπνότεροι («σοφότεροι») των μεγάλων πιθήκων, μετά από 6.000.000 χρόνια εξέλιξη των μεγάλων πιθήκων και 250.000 χρόνια παρουσίας μας ως Homo Sapiens (Σοφός Άνθρωπος), σκεφτόμαστε, και επικοινωνούμε τις σκέψεις μας σε διάφορες γλώσσες που αναπτύξαμε στον χρόνο, γεωγραφικές περιοχές, ράτσες και φυλές του είδους μας.
Πρώτα συμβαίνει στον νου η συναίσθηση, η αίσθηση, μετά η σκέψη που δίνει δομή στην αίσθηση, και μετά η λογική κατανόηση. Η κατανόηση κωδικοποιείται σε λέξεις, σύνταξη και έκφραση μιας γλώσσας. Μιλάμε με τους ήχους τους οποίους οι άλλοι κατανοούν σαν γλώσσα, ή γράφουμε με γραφή που απεικονίζει την γλώσσα.
Και έτσι επιτελείται το μεγάλο ταξίδι, η μεγάλη περιπέτεια της επικοινωνίας, που ξεκινά σαν αίσθηση, μετατρέπεται σε σκέψεις, που με την σειρά τους μεταφράζονται, αποδίδονται σε μια γλώσσα με λεξιλόγιο και συντακτικό –αυτά σε κλάσμα δευτερολέπτου στον εγκέφαλο. Τότε, η γλώσσα αποδίδεται με ηχητικά κύματα και ο αποδέκτης των ηχητικών κυμάτων, ο ακροατής, μετατρέπει τα ηχητικά κύματα σε γλώσσα, μετά σε κατανόηση, σε σκέψη και τέλος σε αισθήματα. Από αισθήματα, αισθήσεις στην συνείδηση του ομιλούντος σε αισθήματα, αισθήσεις στην συνείδηση του ακροατή. Και αντί για ομιλία και ηχητικά κύματα, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και γραφή με γράμματα που αθροίζονται σε λέξεις που χτίζουν προτάσεις για να διαβαστούν με τα μάτια αντί να ακουστούν με τα αυτιά.
Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον είναι ότι ποτέ δεν είμαστε σίγουροι, ποτέ δεν γνωρίζουμε, αν η αίσθηση που ξεκίνησε την διαδικασία κατέληξε ως η ίδια αίσθηση στον νου του αποδέκτη, του ακροατή ή του αναγνώστη. Αν γίναμε απόλυτα κατανοητοί σε αυτό το σκεπτικό το οποίο εμείς θέλαμε να αποδώσουμε όταν χρησιμοποιήσαμε την γλώσσα μας. Η λογική και η σπουδή μας προτείνουν ότι πολύ σπάνια η αίσθηση στο νου όπου ξεκίνησε είναι η ίδια με την αίσθηση, κατανόηση, στο νου όπου κατέληξε. Πάντα η ολική και τελική επικοινωνία επιτελείτε κατά προσέγγιση. Ποτέ με ακρίβεια, επειδή δεν υπάρχουν δύο άνθρωποι ίδιοι, με τον ίδιο νου.
Να εξηγηθώ. Σκεφτείτε ένα χρώμα. Οποιοδήποτε χρώμα. Εγώ σκέφτομαι το κόκκινο. Σκεφτείτε εσείς όποιο θέλετε. Τώρα προσπαθήστε να περιγράψετε το χρώμα αυτό με λέξεις, σε κάποιον που είναι εκ γενετής τυφλός. Πως περιγράδετε ένα χρώμα σε κάποιον που δεν έχει δει χρώμα ποτέ;
Ο άνθρωπος έχει την ενστικτώδη ανάγκη να «μιλήσει» σε βαθμό πολύ ισχυρότερο της όποιας ανάγκης έχει να «ακούσει». Το να μιλήσει κανείς ενισχύει το «Είναι» του, το «Εγώ» του, εκφράζοντας τις σκέψεις του εμπεδώνοντάς τες σαν αντιπροσωπευτικές αποδείξεις της ύπαρξής του. Το να ακούσει το «Είναι» κάποιου άλλου, ενστικτωδώς, υποσυνείδητα εκλαμβάνεται σαν «απειλή» ή επίθεση, αν οι γνώμες διαφέρουν.
Κάτι το αξιοσημείωτο το οποίο ελάχιστοι γνωρίζουν ή κατανοούν σε όλη του την έκταση και σημασία είναι ότι η δομή του οργανικού εγκεφάλου ως προς την σκέψη, και η γλώσσα την οποία μιλάει κανείς, επηρεάζουν εξελικτικά η μία την άλλη. Η δομή της σκέψης υπαγορεύει το προοδευτικό χτίσιμο και εξέλιξη της γλώσσας και η εξελισσόμενη γλώσσα επηρεάζει την εξέλιξη της δομής της σκέψης, και των οργανικών συνάψεων όπως χτίζονται και εξελίσσονται στον οργανικό εγκέφαλο.
Η κινητήρια δύναμη για αυτή την διαδικασία είναι η κοινωνική συνείδηση και οργάνωση οποιασδήποτε ομάδας ανθρώπων βάση γεωγραφίας, κλίματος, και το πως διαμορφώνονται οι συλλογικές ανάγκες. Έτσι, διαφορετικές κοινωνίες, με ιδιαίτερες στην κάθε μια κουλτούρες και απόδοση σημασίας στις πτυχές της καθημερινής ζωής, διαφέρουν τόσο πολύ μεταξύ τους. Και, η γλώσσα, και ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίον εκφράζεται η γλώσσα, σε τόνο φωνής, ύψος φωνής, χειρονομίες καθώς μιλά κανείς, και εκφράσεις του προσώπου και των ματιών, αλλάζει ριζικά μεταξύ διαφορετικών κοινωνιών, με εξάρτηση στη συλλογική αυτοπεποίθηση μιας κοινωνίας. Παραδείγματος χάριν, σε κοινωνίες με χαμηλού επιπέδου συλλογική αυτοπεποίθηση οι άνθρωποι μιλάν με υψηλότερο τόνο φωνής, χειρονομίες, και διακόπτουν συνεχώς τον συνομιλητή. Ενώ άλλες κοινωνίες με υψηλότερο βαθμό συλλογικής αυτοπεποίθησης επιδεικνύουν στις συνομιλίες τους περισσότερη σιγουριά που εκφράζεται με χαμηλότερους τόνους φωνής, λιγότερες χειρονομίες και κάποιο σεβασμό στην ομιλία του άλλου χωρίς διακοπές.
Επίσης, η κάθε λέξη έχει μια έννοια ειδική και ιδιαίτερη σε κάθε κουλτούρα. Μια κοινωνία-γλώσσα έχει λέξεις οι οποίες, μεραφρασμένες σε άλλη γλώσσα, έχουν νόημα λίγο διαφορετικό, και μερικές φορές δεν υπάρχουν κάν. Παραδείγματος χάριν, η αίσθηση της Αγγλικής λέξης Home δεν έχει αντίστοιχη λέξη στα Ελληνικά, παρά, ίσως, λίγο, στην λέξη Εστία στα Αρχαία Ελληνικά. Και η Αγγλική αίσθηση νοήματος της λέξης Fairness δεν έχει καμία αντίστοιχη λέξη στα Ιταλικά. Δεν εννοώ το αν υπάρχει μετάφραση στο λεξικό αλλά αν υπάρχει αντίστοιχη λέξη που να αποδίδει το ίδιο αίσθημα, την ίδια αίσθηση.
Σκεφτείτε για μια στιγμή τις τρεις παραπάνω παραγράφους, στις θαυμαστές και τρομερές τους προεκτάσεις.
Κατά τα τελευταία 5.000 χρόνια δημιουργήθηκαν περίπου 7.139 αναγνωρισμένες γλώσσες στην υφήλιο με περίπου 300 διαφορετικά συστήματα γραφής.
Οι περισσότερο διαδεδομένες γλώσσες τον εικοστό πρώτο αιώνα είναι:
- Αγγλικά: περίπου 1,5 δισεκατομμύρια ομιλούντες,
- Μάνταριν Κινεζικά: περίπου 1,2 δισεκατομμύρια ομιλούντες,
- Χίντι (Ινδία): περίπου 550 εκατομμύρια ομιλούντες,
- Ισπανικά: περίπου 550 εκατομμύρια ομιλούντες,
- Γαλλικά: περίπου 300 εκατομμύρια ομιλούντες,
- Πορτογαλικά: περίπου 250 εκατομμύρια ομιλούντες.
Άλλες γλώσσες μιλούνται σήμερα από περίπου 5 δισεκατομμύρια ανθρώπους.
Οι δύο γλώσσες που θεμελίωσαν τον Δυτικό (Ευρωπαϊκό) πολιτισμό:
- Αρχαία Ελληνικά,
- Λατινικά.
Οι Δυτικές γλώσσες, όπως Αγγλικά, Ισπανικά και Γαλλικά στην εξέλιξή τους έχουν συγχωνεύσει λέξεις που υπήρχαν στα Αρχαία Ελληνικά και στα Λατινικά. Τα Αρχαία Ελληνικά ήταν μια εξέλιξη αιώνων των γλωσσών των ινδοευρωπαϊκών φυλών νοτιοανατολικά του Καυκάσου.
Σήμερα, περίπου 14 εκατομμύρια άνθρωποι μιλάν νέα Ελληνικά και περίπου 90 εκατομμύρια άνθρωποι μιλάν Ιταλικά. Ενώ τα νέα Ελληνικά είναι απ’ ευθείας εξέλιξη των Αρχαίων Ελληνικών, και νέο-Έλληνες μπορούν να καταλάβουν περίπου 30%-40% των Αρχαίων Ελληνικών χωρίς να τα έχουν σπουδάσει, οι ομιλούντες Ιταλικά δεν μπορούν να καταλάβουν καθόλου Λατινικά, μηδέν, αν δεν τα έχουν σπουδάσει.
Τα Αρχαία Ελληνικά ήταν η διεθνώς ομιλούμενη γλώσσα γύρω από την Μεσόγειο πριν 2.000 χρόνια, όπως είναι σήμερα τα Αγγλικά. Ακόμα και οι κάτοικοι της Γαλιλαίας και της Ιουδαίας που μιλούσαν την Αραμαϊκή, οι περισσότεροι είχαν και μια δεύτερη γλώσσα, για το εμπόριο, η οποία ήταν συχνότερα τα Αρχαία Ελληνικά παρά η Εβραϊκή γλώσσα (Αραμαϊκή και Εβραϊκή είναι δύο διαφορετικές γλώσσες). Αν και η γλώσσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν τα Λατινικά, η πλειοψηφία των λαών μιλούσε και Αρχαία Ελληνικά. Τα Λατινικά κατέληξαν πλέον μια «νεκρή» γλώσσα γύρω στο 600 με 750 της Κοινής Εποχής, στην Δύση. Παρέμειναν μόνο σαν η γλώσσα της Ρωμαιοκαθολικής Χριστιανικής Λειτουργίας μέχρι το 1965, ίσως επειδή είναι ευκολότερο να κρατήσει κανείς έναν λαό υποχείριο όταν δεν καταλαβαίνει την γλώσσα στην οποία του ψέλνουν οι παπάδες. Στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με επί 1,120 χρόνια θρησκευτικό επίκεντρο την Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη-Ίστανμπουλ (εις-την-πόλη) τα Αρχαία Ελληνικά επικράτησαν σαν επίσημη γλώσσα του κράτους από τα χρόνια του Ιουστινιανού (482-565, Αυτοκράτορας 527-565 ΚΕ). Τα Ελληνικά επιβίωσαν εξελισσόμενα επί 14 αιώνες, ακόμα και κατά τα 380 χρόνια όταν τα Νότια Βαλκάνια ήταν Οθωμανική Αυτοκρατορία, και, μετά τον λόξιγκα της Καθαρεύουσας που εφευρέθηκε το τέλος του 18ου αιώνα και σταμάτησε να χρησιμοποιείται την δεκαετία των 1980, σήμερα τα Ελληνικά μιλιούνται από τους νέους Έλληνες στην Ελλάδα και την διασπορά.
Οι γλώσσες, βέβαια, συνεχώς δανείζονται και υιοθετούν λέξεις από άλλες γλώσσες. Στα νέα Ελληνικά, πολλές καθημερινές λέξεις, όπως κομοδίνο, πόρτα, σκάλα, φινιστρίνι, είναι Ιταλικές, και στα νέα Ελληνικά πολλές άλλες λέξεις είναι δανεισμένες από τα Αγγλικά και Γαλλικά, και Τουρκικά των Οθωμανών. Δυτικές γλώσσες έχουν δανειστεί από τα Ελληνικά, κυρίως επιστημονικούς και ιατρικούς ορισμούς. Λέγεται ότι ο Καθηγητής και Ακαδημαϊκός Ξενοφών Ζολώτας απευθύνθηκε σε πολυπληθές ακροατήριό στην Αγγλική Γλώσσα, και, με την εξαίρεση λίγων άρθρων, προθέσεων και συνδέσμων, οι λέξεις που χρησιμοποίησε ήταν όλες Ελληνικές, υπάρχουσες στην Αγγλική γλώσσα. Αυτό είναι αλήθεια και μπορείτε να διαβάσετε την ομιλία εδώ, δημοσιευμένη από το Πανεπιστήμιο Αθηνών Προσπαθώ πάντα να σας βρίσκω συνδέσμους κάποιου κύρους:
http://users.uoa.gr/~nektar/history/language/greek_language_without_teacher.htm.
Επίσης λέγεται ότι τα Ελληνικά παρά λίγο να είχαν ψηφιστεί σαν επίσημη γλώσσα των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής. Αυτό είναι μύθος χωρίς ανταπόκριση στην πραγματικότητα, ένα καλαμπούρι που είχε κάνει ο Benjamin Franklin που οι νεο-Έλληνες το πήραν στα σοβαρά, όπως εξηγεί σε αυτή την σελίδα το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες:
https://www.sscnet.ucla.edu/polisci/faculty/boneill/trickster.html
Από τον «θάνατο» των Λατινικών γύρω στο 700, η Ιταλική γλώσσα αναπτύχθηκε τους επόμενους πέντε αιώνες στην καθομιλουμένη, και στις αρχές του 14ου αιώνα, ο Δάντης Αλιγιέρης, ο οποίος έγραψε την τρίπτυχη Θεία Κωμωδία, Κόλαση, Καθαρτήρι, Παράδεισος, θεωρείται ο πατέρας της Ιταλικής γλώσσας. 'Οπου, η Κόλαση θεωρείται αριστούργημα και ο Παράδεισος θεωρείται πληκτικό ως το τρίτο βιβλίο. Η Ιταλική γλώσσα εξελίχθηκε στην Τοσκάνη και την Φλωρεντία. Ακόμα και σήμερα, η Ιταλία είναι χωρισμένη σε διαλέκτους μερικές των οποίων απέχουν σημαντικά από τα Ιταλικά, και υπάρχουν σοβαρές διαφορές ακόμα και ανάμεσα στην χρήση και ήχο (προφορά) των ίδιων των Ιταλικών από περιοχή σε περιοχή. Η Ρομάνια που πριν 2.000 χρόνια ήταν μέρος της Γαλατίας μέχρι το σύνορο γραμμένο από τον ποταμό Ρουβικώνα στα νότια κοντά στο Ρίμινι, μέχρι και σήμερα έχει διάλεκτο κοντύτερα στα Γαλλικά παρά τα Ιταλικά (Ναι, πράγματι, η Μαργαρίτα και εγώ, και η οικογένειά μας ζούμε στο νότιο-ανατολικό άκρο της αρχαίας Γαλατίας). Όταν πρωτοήρθα να ζήσουμε εδώ στην Ρομάνια στην Ιταλία πριν 16 χρόνια, λίγα χιλιόμετρα απο τα σύνορα της Τοσκάνης στα δυτικά, ανακάλυψα ότι καταλάβαινα Ρομανιόλικη διάλεκτο, λόγω του ότι ήξερα Γαλλικά, όταν ακόμα δεν καταλάβαινα λέξη Ιταλικά. Στην Ρομανιόλικη διάλεκτο, παραδείγματος χάριν, το ναι δεν είναι σι αλλά ουί, που ακούγεται λιγάκι σαν γούι (με ελαφρό γάμα στην αρχή).
Τα Ιταλικά όπως μιλιούνται σήμερα (τα Ιταλικά αυτά καθ'αυτά, ξεχωριστά από τις τοπικές διαλέκτους) στην Τοσκάνη, την Ρομάνια και την Εμίλια, διαφέρουν σημαντικά από τα Ιταλικά που μιλιούνται στην Ρώμη, και τα Ιταλικά της Ρώμης διαφέρουν από Ιταλικά άλλων περιοχών, όπως και στις άλλες περιοχές διαφέρουν μεταξύ τους. Είδαμε πρόσφατα το αριστούργημα της ηθοποιού-σεναριογράφου-παραγωγού και σκηνοθέτριας Πάολα Κορτελέζι, «C'è ancora domani» (Υπάρχει ακόμα αύριο), γυρισμένο το 2023 στα Ιταλικά όπως μιλούνται από τον καθημερινό κόσμο στην περιοχή της Ρώμης. Η σύζυγός μου η Μαργαρίτα που είναι Ιταλίδα από την Ρομάνια, έχοντας τελειώσει πανεπιστήμιο στην Φλωρεντία, δεν μπορούσε να καταλάβει κάπου 10% με 20% από τον διάλογο της ταινίας που άκουγε στα Ιταλικά της Ρώμης, και εγώ, 16 χρόνια στην Ιταλία, που έχω φτάσει πλέον μια περίπου 70%-80% χρήση των Ιταλικών εδώ στην Ρομάνια, άντε να κατάλαβα 5%-10% του διαλόγου της ταινίας που δεν είχε υποτίτλους και σταματούσαμε για να μου πει η Μαργαρίτα τι κατάλαβε εκείνη από την προφορά και συντακτικό και λεξιλόγιο της Ρώμης. Επίσης μέσω της ταινίας αυτής κατάλαβα γιατί τώρα, που επί τέλους μιλάω Ιταλικά, καταλαβαίνω μόνο τα μισά από όσα λέει ο κουνιάδος μου που είναι από την Ρώμη.
Σχετικά με την Ιταλική κουλτούρα-κοινωνία την οποία η ταινία «C'è ancora domani» (2023) πραγματεύεται, και από την οποία ταινία είναι οι εικόνες πάνω από την ανάρτηση και κάτω από αυτή την παράγραφο, γράφω αυτή την μια (μακρύγορη) παράγραφο, ειδικά για την ταινία, και δεν πρέπει να την διαβάσετε, πηδήξτε την παράγραφο αυτήν τώρα!, αν δεν έχετε δει την ταινία και θέλετε να την δείτε, γιατί πρόκειται να αποκαλύψω την μεγάλη έκπληξη του τέλους! Σπόιλερ αλέρτ, που λένε στ' Αγγλικά... Οι κοινωνικές πραγματικότητες του 1946 της ταινίας δεν έχουν αλλάξει στην Ιταλία μέχρι σήμερα, 2024. Αρκετοί από τα Ιταλικά αρσενικά όχι μόνο θεωρούν τις συζύγους τους υπηρέτριες χωρίς καμίας αξίας μυαλό, ή σκέψη άξια να ακουστεί από το στόμα τους, αλλά τις δέρνουν, συχνά βίαια, επειδή έτσι τους έχει μάθει η κοινωνία τους ότι πρέπει να τις κρατάνε στην «θέση» τους επειδή δεν έχουν που αλλού να πάνε, και η θρησκεία τους δε επιτρέπει διαζύγιο. Μάλιστα, η σκηνοθέτης είχε την πολύ καλή ιδέα, όταν ο σύζυξ ξυλοδέρνει την γυναίκα του, το κάνουν χορογραφημένο σαν μπαλέτο, το οποιο δείχνει πόσο θεμελειώδες μέρος της κουλτούρας είναι η βία κατά των γυναικών. Σε όλη την ταινία βλέπουμε να χτίζεται η στρατηγική της ηρωίδας-συζύγου για το πως να δραπετεύσει από τον άντρα της που την σπάει στο ξύλο. Στην τελευταία σκηνή φεύγει από το σπίτι να πάει κάπου κρυφά από τον άντρα της, όπως περιμέναμε όλη την ταινία ότι θα κάνει, και την παρότρυνε και η κόρη της και οι φίλες της. Αλλά, αντί να πάει σε κάποιον άλλο άντρα, ή να φύγει να πάει κάπου να ζήσει μόνη της να γλυτώσει, πάει και στέκεται ουρά πρωί-πρωί με εκατοντάδες άλλες γυναίκες να ψηφίσουνε στις εκλογές την ημέρα των εκλογών, όταν επιτράπηκε για πρώτη φορά η ψήφος στις γυναίκες στην Ιταλία, εκλογές 2 Ιουνίου 1946. Και την κοιτάζει να ψηφίζει, περήφανη, η κόρη της και ανήμπορος ο σύζυγος της, και εκείνη χαμογελά περήφανα. Η γυναίκα αυτή, όπως τόσες άλλες, θεώρησε πιο σημαντικό το να ψηφίσει από το να γλυτώσει από τον άντρα της, ίσως επειδή γνώριζε ότι μόνο μια βελτειωμένη θέση στην κοινωνία θα έφερνε αποτέλεσμα στο να βελτειωθούν οι συνθήκες διαβίωσης των γυναικών στο μέλλον. Συνθήκες που εξακολουθούν σήμερα. Παρεμπιπτόντως, οι πρώτες εκλογές όπου Ελληνίδες μπορούσαν να ψηφίσουν έγιναν στην Ελλάδα 19 Φεβρουαρίου 1956, σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα.
Λένε ότι η ταινία είναι μαυρόσπρη αλλά δεν είναι. Είναι μονόχρωμη με πράσινη απόχρωση όπως φαίνεται στις εικόνες από την ψηφιακή ταινία. Σέπια θα το καταλάβαινα, αλλά, πράσινη; Ακόμα προσπαθώ να φανταστώ τι σκεφτόταν ο διευθυντής φωτογραφίας και η σκηνοθέτης-συγγραφέας-παραγωγός. Γιατί πράσινη; Μου θυμίζει τους εν πλήρη αγνοία καταναλωτές που αγοράζουν και βάζουν στα σπίτια τους τις καινούργιες κρύες, μπλε-φως λάμπες χωρίς να έχουν ιδέα ότι προκαλούν κλινική κατάθλιψη με τον καιρό. Ο κόσμος ο δόλιος ιδέα δεν έχει τι σημαίνει η διαφορά, γραμμένη στο κουτί της λάμπας, «ζεστή, 2700 βαθμούς Κέλβιν», στην θερμοκρασία φωτός που είχαμε από την εφεύρεση της ηλεκτρικής λάμπας, ή, «κρύα, 5000 βαθμούς Κέλβιν». Υπάρχουν πολλοί που βάζουν διαφορετικές λάμπες στους ίδιους πολυελαίους χωρίς να καταλαβαίνουν καν, ή να ενδιαφέρονται, ότι χρησιμοποιούν λάμπες διαφορετικής χρωματικής θερμοκρασίας στο ίδιο δωμάτιο, ή ότι επιλέγουν λάμπες «κρύου» χρώματος για τα δωμάτια και το καθιστικό. Και την κουζίνα. Στην κουζίνα μάλιστα βάζουνε και φθορισμού. Χωρίς ιδέα ότι υπάρχουν μελέτες οι οποίες προτείνουν ότι από 5000Κ και πάνω η επίθεση του κρύου φωτός στα μάτια και τον εγκέφαλο με τον καιρό μπορεί να προκαλέσουν κλινική κατάθλιψη. Είναι σαν τις λέξεις. Σαν την γλώσσα που μιλάμε. Αν δεν γνωρίζουμε την πραγματική έννοια των λέξεων και των νοημάτων, απλά λέμε ασάφειες, γεγονός για το οποίο κανείς δεν ενδιαφέρεται.
Ίσως η πράσινη απόχρωση της ταινίας να στόχευε στο να συμβάλει στην γενικότερη αίσθηση κατάθλιψης και φόβου που ήθελε η σκηνοθέτης να δώσει η ταινία στο ακροατήριο. Είναι και αυτό μια επικοινωνία, αλλά με αισθήσεις αντί με λέξεις.
Η δυσκολία επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων στην ταλαίπωρη αυτή Γη που «κυβερνάται» από τους εξυπνότερους των μεγάλων πιθήκων, όπου «επικοινωνία» αφορά την κατανόηση σκέψεων και μεταφορά τους σε συζήτηση με άλλους, δυσκολεύεται όχι μόνο μεταξύ διαφορετικών γλωσσών αλλά και λόγω της ημιμάθειας και της άγνοιας ανάμεσα σε ανθρώπους που μιλάν την ίδια γλώσσα.
Σαν παράδειγμα, μερικές σημαντικές λέξεις στην νέο-Ελληνική γλώσσα, την ρίζα και το ακριβές νόημα των οποίων απλά δεν γνωρίζει η μέγιστη πλειοψηφία των Ελλήνων συμπεριλαμβάνουν τις λέξεις: Ρατσισμός, Φασισμός, Εθνικισμός, Ναζισμός, Δεξιά, Αριστερά, και τόσες άλλες που ο κόσμος σήμερα τις έχει γλειφιτζούρι αλλάζοντας το νόημά τους επειδή δεν γνωρίζουν το πραγματικό νόημα και ρίζα της κάθε μίας.
Όσο για την νεο-Ελληνική γλώσσα, και πόσο περήφανοι είστε που οι παπούδες σας ήταν οι Αρχαίοι Έλληνες του Όμηρου, σήμερα έλαβα ειδοποίηση από την ΔΕΗ:
my, να σας χαρώ, δεν ντρεπόμαστε, και δε ντρέπεστε που δεν τους παίρνετε με τα κλούβια αυγά.
Όταν σας αλλάζουν την γλώσσα το χάβετε αδιάφορα;
Και πόσες Αγγλικές λέξεις λένε ανά πεντάλεπτο οι τηλεπαρουσιαστές σας, να δείξουν πόσο κουλ είναι, να ουμ; Γελοίοι.
Και αφού βιάσουν την γλώσσα σας με αγγλικές λέξεις μας θυμίζουν και ότι εμείς, ρε, δώσαμε πολιτισμό.
Γελοίοι.
Να και μια Ελληνική ιστοσελίδα ειδήσεων που λέγεται in και έχει μενού με Αγγλικές λέξεις.
Συγχαρητήρια παιδιά, την gamate την γλώσσα σας χωρίς να σας καίγεται little nail.
Και ειδήσεις περί ΣΥΡΙΖΑ ως Game of Thrones σε live streaming, λέει. Ξέρουμε Αγγλικά, ρε! Κουλ! Ευρωπέος.
Μου θυμίζει τους malakes που φτιάξανε την Αγγλική μετάφραση της ιστοσελίδας του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης στου Φιξ
και την επικεφαλίδα στις οδηγίες του πως να πάει κανείς στο Μουσείο την γράψανε How to Come, που στα Αγγλικά σημαίνει:
Πως να Έρθετε σε Οργασμό.
Μέχρι που τους έστειλα εγώ μήνυμα και το διόρθωσαν, αλλά ούτε ένα ευχαριστώ δεν είπαν.
Δεν έχετε τον θεό σας...
Α προπό, η περισσότερο παρεξηγημένη λέξη, όχι μόνο στα Ελληνικά αλλά σε κάθε γλώσσα, είναι η λέξη «θεός». Η λέξη αυτή η οποία υπάρχει από τότε που υπήρξε ανθρώπινη σκέψη, και με την χρήση της οποίας οι μεγάλοι πίθηκοι διέπραξαν ανά τις χιλιετηρίδες τις αισχρότερες ακρότητες στο όνομα του «θεού».
Πόσα εκατομμύρια έκαψαν ζωντανους και ζωντανές στην πυρά στο όνομα του θεού;
Είτε ακούγεται «θεός», ή «dio», «dieu», «god», «deus», «ilah», «бог», «ईश्वर», «אלוהים», «上帝», «𓊹𓊹𓊹», όπως και να ακούγεται και να γράφεται, αυτή είναι η μία λέξη που σημαίνει κάτι διαφορετικό για τον καθένα και διαχωρίζει τους πάντες δικαιολογώντας, ως αιτιολογία, τα πάντα… είτε εννοεί μια οντότητα, ή μια ιδιότητα, είτε είναι ένας ή πολλοί, ή είναι μια ποιητική μεταφορά, ή έστω και μία ολική αναπαράσταση του τι δεν γνωρίζουμε ή δεν κατανοούμε, δημιουργεί πάντα, σίγουρα μια οπτική υποταγής και επιβολής που απομακρύνει την οποιαδήποτε ευθύνη για οτιδήποτε από τον κάθε ένα, από το κάθε άτομο. Μεγάλα πράματα η ευθύνη και η υπευθυνότητα, εκτός αν τα φορτώνουμε όλα στην λέξη «θεός» ή την λέξη «παράδοση» και η ευθύνη, θαυματουργά φεύγει από πάνω μας.
Ο di Michelino παρουσιάζει από οπτική του 150υ αιώνα την πνευματική ταυτότητα που έφερε ο Dante στην Φλωρεντία,
130 χρόνια πρωτύτερα με το δώρο του των λέξεων και της γλώσσας.
Το ότι το δώρο το έφερε στην Φλωρεντία είναι βέβαια ολίγον σχετικό,
μια και τον είχανε εξορίσει και έγραψε την Divina Commedia στην εξορία.
Μάλιστα, φεύγοντας για την εξορία έμεινε στο χωριουδάκι μας τον χειμώνα 1302-1303
και χρησιμοποίησε τα τοπία μας, τ' όνομα του χωριού μας και τον καταρράκτη μας στο έργο του.
Η ταμπλέτα Kish θεωρείται ευρέως ως η παλαιότερη γραφή στον κόσμο που έχει επιβεβαιωθεί.
Η πλάκα βρέθηκε στο Ιράκ στη θέση της αρχαίας πόλης των Σουμερίων Kish και χρονολογείται γύρω στο 3500 ΠΚΕ,
πριν 5.500 χρόνια.
Αυτή η γραφή είναι ο πρόδρομος του Γκιλγκαμές, του Ομήρου και του Σαίξπηρ.
Το Έπος του Γκιλγκαμές, γραμμένο πριν το 2000 ΠΚΕ, πάνω από 4.000 χρόνια πριν σήμερα, διδάσκει ότι η φυσική αθανασία και η μακροζωία είναι ανέφικτα. Κάποιος μπορεί να ζήσει για πάντα, ωστόσο, με το να τον θυμούνται για τις αξιοθαύμαστες πράξεις του και για όσα αφήνει πίσω του.
Η πιο σημαντική συνεισφορά της Ιλιάδας και της Οδύσσειας στον Ελληνικό πολιτισμό (1200-323 ΠΚΕ), που γράφτηκαν γύρω στο 800 ΠΚΕ, πριν 2.800 χρόνια, ήταν το να παράσχει ένα κοινό σύνολο αξιών που κατοχύρωνε τις ιδέες των Ελλήνων για τον εαυτό τους, ενώνοντας τις φυλές των Δωριέων, Ιώνων, Αχαιών και Αιολέων, όπως και των Δαναών, κάτω από την ομπρέλα κοινής καταγωγής από το μυθικό πρόσωπο Έλληνας. Τα επικά ποιήματά του Όμηρου παρείχαν ένα σταθερό πρότυπο ηρωισμού και ηθικής υπό την επιτήρηση και παρεμβολές των Θεών, Ημίθεων και Ηρώων.
Αργότερα, κάπου 2.400 χρόνια αργότερα από τον Όμηρο και 3.500 χρόνια μετά το Γκιλγκαμές, το έργο του Σαίξπηρ, τέλη δέκατου έκτου, αρχές δέκατου έβδομου αιώνα, διδάσκει να ακούμε τους πάντες αλλά να συνομιλούμε με λίγους. Πολύ συχνά, οι άνθρωποι ακούν για να ανταπαντήσουν με το τι πιστεύουν εκείνοι, ήδη, αντί να ακούν με την πρόθεση να καταλάβουν και να εξελιχθούν πνευματικά. Προσπαθήστε πραγματικά να ακούσετε τι έχει να πει κάποιος - η ακρόαση (όπως και η ανάγνωση) είναι μια από τις πιο ειλικρινείς μορφές σεβασμού, ξεκινώντας από τον ίδιο μας τον εαυτό.
