Ψυχοσύνθεση

Και καθώς το πλοίο έτριβε την καρίνα του πάνω στις ξέρες, όλοι φοβόντουσαν, μα όλοι ήξεραν και ποιός φταίει, για τον καθένα κάποιος άλλος -αλλά κανείς δεν έπιανε το τι φταίει.

Το σημερινό τοπίο της Ευρώπης είναι τόσο πεντακάθαρο. Η κινητήρια δύναμις, η μόνη που έχει ακόμα λεφτά, είναι η πειθαρχημένη Γερμανία. Το Ηνωμένο Βασίλειο ετοιμάζεται πάλι για την Μάχη της Αγγλίας, Ευρώπη-αλλά-όχι-εντελώς-Ευρώπη. Οι μικρές απειθάρχητες, φτωχότερες χώρες, που τράβηξαν το καράβι προς τις ξέρες -όπως είχε προβλέψει η κοινή λογική, είναι οι πρώτες που θα γδαρθούν πάνω στα βράχια.

Και η Γαλλία, η Γαλλία, παίζει τώρα τον τζοτζέ της Γερμανίας.

Η Ελλάδα πως τα κατάφερε να είναι το πρώτο ντόμινο που έπεσε; Θέλω να προτείνω δύο αίτια για τα οποία δεν ακούω να συζητούν πολλοί -έτσι για να ακούσω την γνώμη σας.


Πρώτον: Το κόστος ζωής στην Ελλάδα, επί καμιά δεκαετία είναι το ίδιο αν όχι λίγο ακριβότερο από την υπόλοιπη Ευρώπη. Σίγουρα πιο ακριβό από της Αμερικής. Μιλάω για τα τρόφιμα, βενζίνη, ρούχα, κόστος ηλεκτρικού, νερού, φυσικού αερίου, αυτοκινήτων, και λοιπά. Μόνο τα νοίκια είναι χαμηλότερα από παντού στην Ευρώπη, ενώ τα ακίνητα, όταν άξιζαν κάτι, πουλιόντουσαν κι αυτά το ίδιο ή και ακριβότερα από άλλες χώρες. 

Οι μισθοί των απλών ανθρώπων όμως, πάντα ήταν μεταξύ του μισού έως και του ενός τετάρτου των μισθών της υπόλοιπης Ευρώπης. Και αυτό έκανε το κόστος της ζωής για τον κάθε άνθρωπο να φαίνεται δύο έως τέσσερεις φορές πιο ακριβό από όσο το ένοιωθε ο Γερμανός, ο Γάλλος, και λοιποί.

Πως είναι δυνατόν να περίμενε κανείς ότι ένας λαός που υπήρχε επί τουλάχιστον δεκαετία σε τέτοια σχέση κόστους ζωής/αποδοχών, θα πλήρωνε όλους τους φόρους του, θα υπάκουε νόμους, δεν θα δημιουργούσε παραοικονομία, και δεν θα ερχόταν στην θέση που ήρθαμε. Και τα κομματόσκυλα άλλωστε, και οι πολιτικοί, σε αυτήν την πραγματικότητα υπήρχαν και δρούσαν. Αυτή η πραγματικότητα έκανε το έδαφος εύφορο για το πελατειακό κράτος και τα συνεπαγόμενά του. Ο πλούσιος Έλληνας του φτωχού κράτους ήταν στην πραγματικότητα ανέκαθεν πάμπτωχος χωρίς να συνειδητοποιεί πως και γιατί.

Γιατί λοιπόν, και πως, χτίστηκε η εν Ευρωζώνη οικονομία της Ελλάδας με ίσο ή ακριβότερο κόστος ζωής αλλά τόσο μικρότερους μισθούς;


Δεύτερον: δεν ξέρω πως να το πω περισσότερο απλά: η ψυχοσύνθεση/νοοτροπία που σκέπτεται με δεκατέσσερις μισθούς είναι μια ραγιάδικη νοοτροπία δουλοπάροικου φεουδαρχικής εποχής. Πρώτον, δίνει στους φεουδάρχες την δυνατότητα να μειώσουν τις αποδοχές των δουλοπάροικων κατά 15% χωρίς να πουν ότι μειώνουν τον "μισθό" μια που ο μηνιαίος μισθός παραμένει ο ίδιος. Αν δε, πουν ότι μειώνουν τον μηνιαίο μισθό (ή σύνταξη) κατά 20% και κόβουν και τον δέκατο τέταρτο μισθό, τότε η πραγματική μείωση είναι 26%.

Οι αποδοχές ενός ανθρώπου έχουν να κάνουν με την εργασία του, και η εργασία του μετριέται σε χρόνο: ώρες, λεπτά... και ο χρόνος έχει 12 μήνες, όχι 13 ή 14. Οι αποδοχές έπρεπε να μετριούνται σε ετήσιο μισθό ή ωριαίο μισθό για να σημαίνουν κάτι πραγματικό. Υπάρχουν 2.080 εργάσιμες ώρες τον χρόνο εκ των οποίων οι διακοπές που είναι δικαίωμα του εργαζόμενου είναι μεταξύ 80 και 160 ώρες τον χρόνο.

Χωρίς να συνειδητοποιεί αυτήν την πραγματικότητα, και με το να "βλέπει" 14 μισθούς, πως μπορεί ο Έλληνας να μην σκέφτεται σαν δουλοπάροικος;

Προσθέτοντας δε, το κόστος της ζωής σε συνδυασμό με τις χαμηλές αποδοχές, πως να λειτουργήσει αυτό το κράτος.

Μιλάω για την κοινωνία και οικονομία μέχρι 2009. Από εκεί και πέρα μέχρι σήμερα, τα πράγματα έχουν κατρακυλήσει πολύ από τις παραπάνω περιγραφές.

Αν οι μισθοί από 1990 έως 2009 είχαν φτάσει τα 28.000 Ευρώ τον χρόνο, και ο κόσμος πληρωνόταν 1.076 Ευρώ κάθε δύο εβδομάδες, χοντρικά, και από αυτά τα 1.076 Ευρώ, τα 176 πήγαιναν από τον εργοδότη κατ' ευθείαν στην εφορία στο όνομα του εργαζομένου, αφήνοντας 900 Ευρώ στον εργαζόμενο κάθε δύο βδομάδες:
- Θα υπήρχε φοροδιαφυγή;
- Θα υπήρχε ανάγκη για ρουσφέτι και πελατειακό κράτος;
- Θα υπήρχε κανάλι για τόσα δάνεια που κατέληγαν στις τσέπες των επιτήδειων;
- Θα είχαμε φτάσει εδώ που φτάσαμε με τον τρόπο που φτάσαμε.

Αν οι εργοδότες σε άλλες χώρες με το ίδιο κόστος ζωής και τις ίδιες αγορές (μια Κοινή Αγορά της ΕΕ) μπορούσαν να δίνουν τέτοιους μισθούς, γιατί δεν μπορούσαν στην Ελλάδα;

Ίσως ο Έλληνας, μην ξέροντας τι σημαίνει να πιάνει μια απλή δουλειά της σειράς και να πληρώνεται 20-30.000 Ευρώ τον χρόνο, στο χέρι κάθε δυό βδομάδες, δεν φαντάστηκε ποτέ ότι το δικαιούταν, αν και άλλοι λαοί στην ίδια οικονομική ένωση το επιτύχαιναν. Δεν ήξερε τι έπρεπε να προσδοκεί και να απαιτεί. Ίσως, αντί να ψήνει πίτα στον Άγιο Φανούριο η γιαγιά για την δουλειά στην Ολυμπιακή, να έπρεπε η μαμά και ο μπαμπάς να απαιτούσαν απο το πελατειακό κράτος τους, συλλογικά, κάτι περισσότερο από τα ψίχουλα που τους ικανοποιούσαν.

Βέβαια το καθεστώς της δουλοπαροικίας των δεκατεσσάρων χαμηλότατων μισθών ήταν εις ώφελος των φεουδαρχών, αλλά μη μου πείτε ότι φταίγαν οι φεουδάρχες και όχι οι δουλοπάροικοι που δεν είχαν καταλάβει και απαιτήσει, εν τέλει εικοστού αιώνα, ποιά ταυτότητα και προσδοκίες έπρεπε να είχαν από μια κοινωνία μέλος της Κοινής Αγοράς της Ευρωπαϊκής Ένωσης! 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ξεκίνησε σαν Κοινή Αγορά. ΕΟΚ. Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.

Ο στόχος ήταν αποφυγή πολέμων και ευημερία.

- Έπρεπε να καταργηθούν τα σύνορα. Καταργήθηκαν.
- Έπρεπε να υπάρξει κοινό νόμισμα. Έγινε.
- Έπρεπε να υπάρξει κοινό Υπουργείο Οικονομικών. Δεν έγινε.

πάνω απ' όλα:

- Έπρεπε να απαιτηθούν κοινοί νόμοι, ή ένας παν-Ευρωπαϊκός νόμος, μισθολογίου, αποδοχών και κατώτατων ορίων, σε όλη την περιοχή που λειτουργούσε με το ίδιο νόμισμα και τις ίδιες τιμές αγαθών.

Δεν έγινε.

Κατά τ' άλλα, ο Βενιζέλος είναι εξουθενωμένος, και πιστεύει ότι το μνημόνιο είναι αδιέξοδο.