Η σωρός του Βέρνον Όλσεν, 91 ετών, από το Πορτ Σάρλοτ της Φλώριδας, θα ταφή στις 7 Δεκεμβρίου, 2011, μέσα στο θωρηκτό Αριζόνα, κοντά στους 1.117 συντρόφους του που σκοτώθηκαν το πρωί της 7ης Δεκεμβρίου του 1941 όταν Γιαπωνέζικη βόμβα βρήκε την πυριτιδαποθήκη του Αριζόνα βυθίζοντας το θωρηκτό, το οποίο αφέθηκε στην θέση εκείνη σαν μνημείο, και τελικός τόπος ανάπαυσης του πληρώματος.
Μια απλή, λευκή κατασκευή σαν γέφυρα, που πλέει πάνω από το βυθισμένο θωρηκτό στο αγκυροβόλιο του στο νησί Φορντ του λιμανιού του Περλ Χάρμπορ, είναι ο τόπος όπου κάθε χρόνο ξεκινά η τελετή θύμησης της ημέρας εκείνης που έχει μείνει στην Ιστορία σαν ημέρα αίσχους.
Μόνο περίπου 8.000 από τις 84.000 στρατιώτες και ναύτες που ήταν στο Περλ Χάρμπορ στις 7 Δεκεμβρίου του 1941 ζουν ακόμη και είναι κοντά 90 χρονών ή και περισσότερο. Τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, τους βοηθούσαν τα τελευταία χρόνια να κρατήσουν ψηλά την σημαία των Ηνωμένων Πολιτειών στις ετήσιες τελετές, και φέτος έλυσαν τον επίσημο σύνδεσμο που είχαν δημιουργήσει το 1958 για την θύμηση εκείνης της ημέρας, λόγω της ηλικίας τους, που τους απαγορεύει πλέον να διοργανώνουν τις τελετές... Από εδώ και πέρα, την επίσημη ευθύνη για τις τελετές θα έχουν οι σύνδεσμοι που επισημοποίησαν τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Επίσης να αναφέρουμε ότι στις 2 Ιανουαρίου του 2011 έφυγε από την ζωή ο ταγματάρχης Ρίτσαρντ Γουίντερς, ο άνθρωπος που οδήγησε τον λόχο "Ε" (Easy Company) από την Νορμανδία στο εξοχικό του Χίτλερ, την Φωλιά του Αετού, στις Άλπεις, και που έγινε σε εμάς γνωστός από το βιβλίο του Αμπρός και την τηλεοπτική σειρά του Στήβεν Σπήλμπεργκ και του Τομ Χανκς, Band of Brothers.
Θυμάμαι στην Μασαχουσέτη όταν πήγαινα τον γιό μου μικρούλη στον κόλπο του θωρηκτού, για να ανέβουμε και να μπούμε μέσα στο θωρηκτό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου "Μασαχουσέτη", και, δίπλα στο θωρηκτό, σε ένα Υποβρύχιο. Δίπλα στο υποβρύχιο το Μουσείο, που συντηρείται από βετεράνους και από την Πολιτεία, και έχει απ' έξω την επιγραφή-αφιέρωση: "Στα πληρώματα που είναι ακόμα περιπολία" (εκείνους που δεν επέστρεψαν εννοεί).
Και έξω από το Πολιτειακό Νοσοκομείο Βετεράνων της Κονεκτικούτης, η επιγραφή: "Υπηρετούμε εκείνους που υπηρέτησαν".
Αναρωτιέμαι, αισθάνεται κανείς να βουρκώνουν τα μάτια του, όχι μόνο με την θύμηση των παραπάνω, αλλά με την συνειδητοποίηση ότι οι αντίστοιχες εθνικές μνήμες, και περηφάνια, και συνείδηση στην Ελλάδα, για την δική μας ιστορία και κοινωνία, είναι απλά ένα ακόμα εργαλείο των κομματόσκυλων... και των ..."προοδευτικών" ...και κανένας απ' ότι ξέρω δεν ενδιαφέρεται, κι αν τα θυμάται τα θυμάται μόνο για να πει κάποια πολιτική μπαρούφα, ή για να μουντζώσει την σημαία πάνω από τη Βουλή του...
Ίσως δεν μας ενδιαφέρει να θυμόμαστε, επειδή τότε θα πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν πολεμήσαμε μόνο εναντίων εκείνων που ήθελαν να πάρουν την γη μας, αλλά πολεμήσαμε με ίση λύσσα και αδελφός εναντίων αδελφού. Πάντα το κάναμε αυτό... γιατί να σταματήσουμε τώρα, και γιατί να θυμόμαστε.
Αυτός άλλωστε μπορεί να είναι και ο λόγος που ένας άνθρωπος συνηθισμένος στην Ελληνική πραγματικότητα με την οποία ζει, ποτέ δεν θα πιστέψει ότι είναι δυνατόν, ή πως είναι δυνατόν, ποτέ, ένας άστεγος και ένας εκατομμυριούχος στην Αμερική να σταθούν δίπλα-δίπλα και να βγάλουν το καπέλο τους όταν παίζεται ο Εθνικός Ύμνος.
Υπάρχει βέβαια πάντα η δικαιολογία ότι, τι να κάνουμε, τόσο κακές κυβερνήσεις που έχουμε... δεν φταίμε εμείς!
Επίσης να αναφέρουμε ότι στις 2 Ιανουαρίου του 2011 έφυγε από την ζωή ο ταγματάρχης Ρίτσαρντ Γουίντερς, ο άνθρωπος που οδήγησε τον λόχο "Ε" (Easy Company) από την Νορμανδία στο εξοχικό του Χίτλερ, την Φωλιά του Αετού, στις Άλπεις, και που έγινε σε εμάς γνωστός από το βιβλίο του Αμπρός και την τηλεοπτική σειρά του Στήβεν Σπήλμπεργκ και του Τομ Χανκς, Band of Brothers.
Θυμάμαι στην Μασαχουσέτη όταν πήγαινα τον γιό μου μικρούλη στον κόλπο του θωρηκτού, για να ανέβουμε και να μπούμε μέσα στο θωρηκτό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου "Μασαχουσέτη", και, δίπλα στο θωρηκτό, σε ένα Υποβρύχιο. Δίπλα στο υποβρύχιο το Μουσείο, που συντηρείται από βετεράνους και από την Πολιτεία, και έχει απ' έξω την επιγραφή-αφιέρωση: "Στα πληρώματα που είναι ακόμα περιπολία" (εκείνους που δεν επέστρεψαν εννοεί).
Και έξω από το Πολιτειακό Νοσοκομείο Βετεράνων της Κονεκτικούτης, η επιγραφή: "Υπηρετούμε εκείνους που υπηρέτησαν".
Αναρωτιέμαι, αισθάνεται κανείς να βουρκώνουν τα μάτια του, όχι μόνο με την θύμηση των παραπάνω, αλλά με την συνειδητοποίηση ότι οι αντίστοιχες εθνικές μνήμες, και περηφάνια, και συνείδηση στην Ελλάδα, για την δική μας ιστορία και κοινωνία, είναι απλά ένα ακόμα εργαλείο των κομματόσκυλων... και των ..."προοδευτικών" ...και κανένας απ' ότι ξέρω δεν ενδιαφέρεται, κι αν τα θυμάται τα θυμάται μόνο για να πει κάποια πολιτική μπαρούφα, ή για να μουντζώσει την σημαία πάνω από τη Βουλή του...
Ίσως δεν μας ενδιαφέρει να θυμόμαστε, επειδή τότε θα πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν πολεμήσαμε μόνο εναντίων εκείνων που ήθελαν να πάρουν την γη μας, αλλά πολεμήσαμε με ίση λύσσα και αδελφός εναντίων αδελφού. Πάντα το κάναμε αυτό... γιατί να σταματήσουμε τώρα, και γιατί να θυμόμαστε.
Αυτός άλλωστε μπορεί να είναι και ο λόγος που ένας άνθρωπος συνηθισμένος στην Ελληνική πραγματικότητα με την οποία ζει, ποτέ δεν θα πιστέψει ότι είναι δυνατόν, ή πως είναι δυνατόν, ποτέ, ένας άστεγος και ένας εκατομμυριούχος στην Αμερική να σταθούν δίπλα-δίπλα και να βγάλουν το καπέλο τους όταν παίζεται ο Εθνικός Ύμνος.
Υπάρχει βέβαια πάντα η δικαιολογία ότι, τι να κάνουμε, τόσο κακές κυβερνήσεις που έχουμε... δεν φταίμε εμείς!
και εμείς εδώ έτσι τιμούμε τους ήρωες της πατρίδας μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήρώτα ένα μαθητή τρίτης λυκείου αν ξέρει ποιος είναι ο δαβάκης...
Τυχαία σήμερα έπεσα σε αυτό το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=YElZyCQNiOg#!
Έψαξα λίγο και βρήκα ότι είναι ένα ποίημα του Γιώργου Σουρή (1853-1919) :
Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.
Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
Κάπου διάβασα ότι το έγραψε σατιρίζοντας την πρώτη χρεοκοπία επί Τρικούπη.
Τελικά διαπιστώνω ότι δεν ήταν προφήτης. Εμείς δεν έχουμε αλλάξει.
Ρία μου, ποιός Δαβάκης; αααα... η πλατεία στη Αμφιθέα; (πάντως ποιά είναι η Τζούλια ξέρουνε, έτσι;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Mastermeeple είναι ένα καταπληκτικό ποίημα που αποδεικνύει πράγματι ότι κάποιοι, μη λέμε ονόματα και θίγουμε υπολήψεις, δεν έχουν αλλάξει για τουλάχιστον ένα αιώνα. Θα μπορούσε ο Σουρής να το είχε γράψει σήμερα... ας ελπίσουμε να μην είναι το ίδιο σε άλλα εκατό χρόνια... αν υπάρχει Ελλάδα σε άλλα εκατό χρόνια...
Σ' ευχαριστώ που το ανάρτησες!
1. Παππούς γνωστής μου πλησιάζει τα ενενήντα και χρειάζεται βοήθεια. Είναι βετεράνος του δευτέρου παγκοσμίου και γι αυτό δικαιούται γηροκομείο. Όμως ... δεν μπορεί να πάρει μαζί του στο γηροκομείο και την γυναίκα του με την οποία είναι παντρεμένος πάνω από 60 χρόνια!!! Τόση πια τιμή στους βετεράνους! Ίσως θα πρέπει να του βάλουν και πρόστιμο που δεν πήρε διαζύγιο τόσα χρόνια! Χαλάει την πιάτσα και κόβει το φαί των δικηγόρων, χα, χα!
ΑπάντησηΔιαγραφή2. Για την τιμή στους βετεράνους του Βιετνάμ ... χμ, ας μην το ξεκινήσουμε καν!!!
3. Τουλάχιστον οι βετεράνοι του Ιραν-Κόντρα έβγαλαν λεφτά. Και σταμάτησαν και τους κομουνιστές που κόντευαν να καταλάβουν την αμερικανική ήπειρο.
4. Να και μερικά ακόμη σχετικά στοιχεία στα οποία είναι number one:
Number One?
Αγαπητέ Χριστάκη, καλημέρα. Για τα τέσσερα σημεία του σχολίου σου:
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Για το πρώτο, σου ζητώ συγγνώμη αλλά δεν έχω καταλάβει το νόημα.
- Υποθέτω ότι ο βετεράνος αυτός και η σύζυγος του είναι στις ΗΠΑ;
- Ναι, υπάρχουν γηροκομεία για βετεράνους με χαμηλό ή και μηδέν κόστος ανάλογα με περίπτωση και πολιτεία.
- Και ναι, πράγματι, εν έχω ακούσει πουθενά να έχουν μικτά γηροκομεία. Έχουμε στην Ελλάδα;
- Στις ΗΠΑ υπάρχουν Assisted Living Communities, είτε για μεμονωμένους ανθρώπους είτε για ζευγάρια. Το ξέρου αυτό οι συγγενείς της γνωστής σου;
Πάντως δεν έχω καταλάβει το πνεύμα ή το νόημα που δίνεις στο σημείο αυτό του σχολίου.
2. Όσον αφορά την τιμή στους βετεράνους του Βιετνάμ, πράγματι ο έξω κόσμος και ιδίως εκείνοι που λατρεύουν να μισούν την Αμερική δεν έχουν ιδέα τι γεύση έχει αυτό το γλειφιτζούρι. Όταν άρχισαν να γυρνάνε πίσω κατά το 1966 τα παιδιά που είχανε καταπιεί την προπαγάνδα, άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι επέστρεφαν σε μια κοινωνία που έβλεπε τον πόλεμο αυτό με πολύ διαφορετικά μάτια από ότι τους είχανε πουλήσει οι πολιτικοί από την δολοφονία του Κέννεντυ και μετά. Ήταν ακριβώς το Αμερικανικό κοινό και οι Βετεράνοι που επέτυχαν, πρώτον να μην ζητήσει επανεκλογή ο Τζόνσον το 68, και να αποσυρθεί η Αμερική από το Βιετνάμ το 74-75. Οι άνθρωποι, πολίτες και βετεράνοι, όσοι και από τους μεν και τους δε είδαν την αλήθεια και είχαντα κότσια, κατάφεραν να αλλάξουν το πολιτικό τοπίο και την συνείδηση της κοινωνίας.
Το 1983 άνοιξε το μνημείο των βετεράνων του Βιετνάμ, ένα από τα ωραιότερα και πιο βαθειά εντυπωσιακά μνημεία στον κόσμο, στην Ουάσινγκτον, και ήμουν εκεί την εβδομάδα που άνοιξε. Μπορείς να δεις περισσότερα εδώ: http://dimitristhinks.blogspot.com/2010/03/am.html
Από το 1965 μέχρι το 2005, η κατανόηση του πολέμου του Βιετνάμ, η αντιμετώπιση από την κοινωνία των βετεράνων στρατιωτών αλλά και ανώτερων αξιωματικών και πολιτικών υπευθύνων, αναλόγως με την ανάμιξη και θέση του καθενός, μπόρεσε και κατάφερε μια πολύ σημαντική αλλαγή στον τρόπο που μια κοινωνία ενηλικιώνεται στον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζει τον εαυτό της: Όταν φτάσαμε στους επαίσχυντους πολέμους του Ιράκ και του Αφγανιστάν, η κοινωνία μπόρεσε να ξεχωρίσει και να πει I support our troops, but I do not support the war, το οποίο μεταφράζεται στο ότι υποστηρίζω τους συμπολίτες μου που υπηρετούν την πατρίδα μας αλλά δεν υποστηρίζω αυτά τα οποία οι πολιτικοί τους διατάζουν να κάνουνε. Σκέψου το, ότι μια κοινωνία μπορεί να φτάσει σε ένα τέτοιο διαχωρισμό ιδεών -μια διαδικασία ενηλικίωσης, όπως είπα, που ξεκίνησε από τότε που επέστρεφαν οι πρώτοι βετεράνοι του Βιετνάμ.
3. Το νούμερο τρία έχει μια ενισχυμένη δόση θυμού και ειρωνείας που δεν μου επιτρέπουν να ξεχωρίσω τι ακριβώς προσπαθείς να πεις.
4. Στην σελίδα που παραθέτεις στο λινκ, διαβάζω επίσης ότι ένα μικρό παιδάκι πέθανε, είδε τον παράδεισο, και επέστρεψε στην ζωή. Κάτω από αυτήν την ιστορία βλέπω πολλούς τίτλους με αποκαλυπτική φρασεολογία "σοκ". Το όνομα της ιστοσελίδας είναι Η Οικονομική Συντριβή. Στα 20 σημεία του κεντρικού άρθρου υπάρχουν πολλά πράγματα ακριβή. Όταν αναφέρει όμως κανείς πράγματα ή γεγονότα εκτός πλαισίου (out of context), μπορεί να αλλάζει την σημασία τους και απόχρωσή του για να υποστηρίζουν φαινομενικά ότι απόψεις θέλει κανείς. Θα προτιμούσα να μου παρέθετες κάποιο λινκ ποιο αξιόπιστης και σοβαρής ιστοσελίδας ώστε να βλέπαμε πως τα ίδια γεγονότα και αλήθειες μπορεί να ειδωθούν υπό εντελώς διαφορετικό φως. Από ιστοσελίδες στο ιντερνέτ άλλο καλό. Το θέμα είναι να μπορεί να ξεχωρίζει κανείς, όχι την αλήθεια της βάσης των γεγονότων αλλά βάση ποίων ιδεών ποιες αλεπούδες τα κάνουν κρεμαστάρια.
Αγαπητέ Χριστάκη, η ανάρτησή μου έκανε μια σύγκριση του πως δύο κοινωνίες βλέπουν την πρόσφατη ιστορία τους και τους συμπολίτες τους. Ότι και να πούμε για την μία από τις δύο κοινωνίες, τις ΗΠΑ όσον αφορά το δικό σου σχόλιο, για να αλλάξουμε την οπτική της ανάρτησης πρέπει να μιλήσουμε και για την άλλη κοινωνία -αλλά για την Ελλάδα δεν είπες τίποτα. Περιμένω το αντίστοιχο σχόλιο γι αυτήν. Σ' ευχαριστώ και καλή σου μέρα.
Με μπέρδεψες τελείως με το παιδάκι, αλλά τελικά επέστρεψα στη σελίδα και είδα ότι αναφέρεσαι σε ... διαφήμιση στο Amazon που τυχαίνει να υπάρχει στο παραπάνω site.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε που την είχα προσέξει, γιατί συνήθως δεν προσέχω διαφημίσεις. Όμως τώρα που το βλέπω, πρόκειται για το εξής βιβλίο:
Heaven is for Real: A Little Boy's Astounding Story of His Trip to Heaven and Back
Αυτό βλέπω ότι στο Amazon έχει 4.3 αστέρια από 2,274 χρήστες και είναι:
Amazon Best Sellers Rank: #42 in Books
(Δικό μου αντίδραση: !!!!!!!!!)
Επιπλέον, για τους συγγραφείς λέει:
Todd Burpo is pastor of Crossroads Wesleyan, a wrestling coach, a volunteer fireman, and he operates a garage door company with his wife, Sonja, who is also a children’s minister, busy pastor’s wife, and mom. Colton, now an active 11-year-old, has an older sister Cassie and a younger brother Colby. The family lives in Imperial, Nebraska.
Lynn Vincent is the New York Times best-selling writer of Same Kind of Different as Me and Going Rogue: An American Life. The author or co-author of nine books, Vincent is a senior writer for WORLD magazine and a lecturer in writing at the King’s College in New York City.
=====
Συνοπτικά, μιλάμε για ένα κλασικό αμερικάνικο μπεστ σέλερ. Που είναι η διαφωνία σου;;;; Τι δεν σου αρέσει; Μήπως για τα γούστα σου είναι "αμερικανιά"; Εμένα μου φαίνεται πιο αθώο και από τη γαλοπούλα!!!
:-)))
Το παραπάνω βιβλίο βέβαια δεν έχει καμιά σχέση με το θέμα. Το ανέφερες απλά για να μειώσεις το site που έδωσα. Εγώ πάντως δεν μίλησα για το site, άλλωστε δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο, ούτε συμφωνώ με τις απόψεις του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως τα στατιστικά του είναι αληθινά, γιατί όλα έχουν λινκ σε γνωστές πηγές. Αν πιστεύεις ότι έστω και ένα από τα στατιστικά είναι ψέματα, τότε πες το μου σε παρακαλώ. Γιατί πάνω από όλα με ενδιαφέρει η αλήθεια, όχι οι εντυπώσεις.
Να αντιγράψω κάποια λίγα, για περισσότερα, δες τη λίστα εδώ:
Number One
#1 The United States has the highest incarceration rate in the world and the largest total prison population on the entire globe.
#2 According to NationMaster.com, the United States has the highest percentage of obese people in the world.
#3 The United States has the highest divorce rate on the globe by a wide margin.
#4 The United States is tied with the U.K. for the most hours of television watched per person each week.
#5 The United States has the highest rate of illegal drug use on the entire planet.
#6 There are more car thefts in the United States each year than anywhere else in the world by far.
#7 There are more reported rapes in the United States each year than anywhere else in the world.
#8 There are more reported murders in the United States each year than anywhere else in the world.
#9 There are more total crimes in the United States each year than anywhere else in the world.
#10 The United States also has more police officers than anywhere else in the world.
#11 The United States spends much more on health care as a percentage of GDP than any other nation on the face of the earth.
#12 The United States has more people on pharmaceutical drugs than any other country on the planet.
#13 The percentage of women taking antidepressants in America is higher than in any other country in the world.
Μάλιστα, αγαπητέ Χριστάκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή από όλα όσα έγραψα στην απάντησή μου το μόνο που θεώρησες άξιο απάντησης είναι αυτό για το σάιτ που έδωσες. Και ότι, κατά τη γνώμη σου, τα γούστα μου πρέπει να είναι "Αμερικάνικα", ότι και να σημαίνει για σένα αυτό.
Παραμένεις δε, εκτός θέματος της ανάρτησης.
Όπως ξέρεις Χριστάκη η μόνη πείρα μου με συζήτησή σου, είναι αυτά τα δύο σχόλιά σου σε αυτή την ανάρτηση, το σχόλιό σου στην πρόσφατη ανάρτησή μου "Ιτάλια" (το οποίο, μη έχοντας να κάνει με την Αμερική ήταν ωραίο σχόλιο και σου βγήκε καλά), και, εκείνη η μακρήγορη συζήτηση που είχαμε στου φίλου Squarelogic, σε αυτή την ανάρτησή του: http://squarelogic.blogspot.com/2011/08/blog-post.html
Παίρνω το θάρρος να σου προτείνω, ότι με τον τρόπο που συζητάς αφήνεις τον εαυτό σου ανοικτό να παρεξηγηθεί ως πικρόχολος, άδειος συζητητής με κάποια απωθημένα εναντίων των ΗΠΑ, ή/και των Αμερικανών.
Αν θυμάμαι καλά είχες πει σε εκείνη τη συζήτηση ότι είχες ζήσει κάμποσο στις ΗΠΑ αλλά έφυγες και γύρισες στην Ελλάδα. Ένας άνθρωπος που ζει στις ΗΠΑ, φεύγει για έναν από τους παρακάτω λόγους:
1. Δεν του αρέσει η Αμερική και φεύγει,
ή,
2. Αναγκάζεται από κάποιες προσωπικές συνθήκες να φύγει, ασχέτως αν το θέλει ή όχι,
ή,
3. Αποτυχαίνει και αναγκάζεται να φύγει.
Όποιος από τους 3 λόγους και να είναι κοντύτερα στον δικό σου λόγο για τον οποίον έφυγες, πρέπει να σου πω ότι η συζήτησή σου, ή, η έλλειψη αυτής, αφήνει την δυνατή γεύση μιας αλεπούς που όσα δεν φτάνει τα κάνει κρεμαστάρια. Όπως σου είχα προτείνει και στην προηγούμενη συζήτησή μας, πιστεύω ότι θα εύρισκες κάποια αξία στο να λιγοστέψεις την χολή και να αυξήσεις την ικανότητα του να ονειρεύεσαι στην ζωή σου.
Για την ώρα πάντως, εμένα προσωπικά, η τεχνική σου, όσον αφορά την συζήτηση σου σχετικά με ότι έχει να κάνει με την νέμεση σου την Αμερική, με αφήνει αδιάφορο. Θα μου επιτρέψεις να μην λάβω μέρος. Πάρτο ότι έχεις δίκιο κι εγώ έχω άδικο, πάρτο ότι δεν ξέρω όσα ξέρεις εσύ, πάρτο ότι είμαι Αμερικανάκι, πάρτο όπως θέλεις. Αλλά συγχώρησε μου σε παρακαλώ την αδιαφορία από μέρους μου του να συνεχίσω συζήτηση, μια που δεν μπορώ να φτάσω το επίπεδο της δικιάς σου.
Όσο για την σύγκριση ΗΠΑ-Ελλάδα, κατά τη γνώμη μου αυτό που συχνά κάνεις ότι ότι συγκρίνεις το Μανχάταν με τα Σεπόλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια, θα ήταν το ίδιο ανούσιο να συγκρίνεις το Κάμντεν με την Βουλιαγμένη. Εγώ αυτό που θα ήθελα να σου θυμίσω είναι ότι όταν συγκρίνεις το Μαναχάταν με τα Σεπόλια, κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σου να θυμάσαι με ποιο τρόπο έκαναν τα λεφτά τους οι καθώς πρέπει κύριοι στο Μανχάταν. Των περισσοτέρων η ηθική είναι πολύ χαμηλότερη από των γύφτων. Ναι, δουλεύουν σκληρά, αλλά όχι για να παράγουν, αλλά για να παρασιτήσουν στη πλάτη του υπόλοιπου πλανήτη. Αυτοί είναι που συντηρούν 10 χρόνια τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, τον μεγαλύτερο πόλεμο στην ιστορία των ΗΠΑ. Και αυτοί είναι που κοιμίζουν τον κόσμο ώστε κανείς δεν συζητά αυτό το αξιοσημείωτο ΡΕΚΟΡ!!!
Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αποτελούν "μοντέλα" για κανένα. Αυτοί οι παλιάνθρωποι είναι πολύ χειρότεροι από τα δικά μας κομματόσκυλα.
Όσο για τα δικά μας τα Ελληνικά, τι παραπάνω να πω; Τα βρωμερά κομματόσκυλα που έχουμε είναι η καταστροφή της πατρίδας μας. Δεν θα είναι πάνω από το 1% του πληθυσμού, αλλά έχουν ρημάξει τη χώρα. Είμαστε μπανανία στην οποία τίποτα δεν λειτουργεί σωστά. Μας κυβερνά μια μαφία από πράσινους και μπλε παλιανθρώπους.
Όμως το υπόλοιπο 99% του πληθυσμού είναι κατά βάση καλοί άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν όπως μπορούν. Να το ξαναπώ: κατά βάση καλοί άνθρωποι. Γι αυτό δεν έχουμε τόσες ψυχικές παθήσεις, διαζύγια και βία όπως στις ΗΠΑ. Δεν είναι η Ελλάδα κόλαση και οι ΗΠΑ παράδεισος, και ας ελπίσουμε ότι δεν πρόκειται να γίνει στο μέλλον.
Και συγκεκριμένες απαντήσεις:
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Ο 88χρονος παππούς της φίλης μου είναι Αμερικανός βετεράνος και δεν μπορεί να πάει σε γηροκομείο γιατί είτε πρέπει να παρατήσει τη γυναίκα του ή πρέπει να πληρώνει για την γυναίκα του κάτι τρελά ποσά που δεν τα έχουν. Θα ήταν αυτονόητο ότι στο γηροκομείο πρέπει να καλυφτεί από την ασφάλεια και η γυναίκα του, αλλιώς είναι δώρο-άδωρο. Όπως και πολλές "παροχές" βέβαια, που είναι catch-22.
2. Έζησα κι εγώ πολλά χρόνια στις ΗΠΑ και γνωρίζω καλά για τους βετεράνους του Βιετνάμ και πόσο καλά ζουν. Στην Καλιφόρνια που ήμουν είχε αρκετούς στα φανάρια.
Επίσης γνωρίζω καλά ότι οι Αμερικανοί είναι μανούλες στο public relations. Η ιστορία που αναφέρεις, είναι καθαρά κάτι τέτοιο: public relations. Τίποτα άλλο! Δεν έχει καμιά σχέση με το πόσο βοηθάει η χώρα τους βετεράνους. Δεν έχει καμιά σχέση με τη ζωή του μέσου βετεράνου σήμερα. Οι απλοί άνθρωποι, ναι τους αγαπούν και τους τιμούν. Όχι το κράτος όμως. Ούτε οι πολιτικοί. Στην πράξη έχουν πολύ δύσκολη ζωή.
3. Το τρία σημαίνει ότι υπάρχουν "βετεράνοι" που έχουν θησαυρίσει με τις μπίζνες των πολέμων. Για παράδειγμα, οι προμηθευτές κάθε είδους του Ιράκ κλπ. Αυτοί οι "βετεράνοι" περνούν πολύ καλά. Οι υπόλοιποι ... άστο καλύτερα.
4. Στο site που έδωσα, απλώς δες τα στατιστικά, και όποια δεν τα πιστεύεις δες και τις πηγές τους. Θα μάθεις πράγματα που δεν τα φανταζόσουν. Δεν έχει σημασία το site, δες τα στατιστικά μόνο.
Ναι, οι πετυχημένοι στις ΗΠΑ περνούν πάρα πολύ καλά. Όπως άλλωστε και οι πετυχημένοι στην Βραζιλία, την Κίνα και αλλού. Όμως ένα κράτος κρίνεται από 1) το πως ζει ο μέσος άνθρωπος και 2) πως αντιμετωπίζει τους αποτυχημένους και τους αδύνατους.
===
Να είσαι καλά και τα ξαναλέμε...
Μάλιστα, αγαπητέ Χριστάκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο το έγραψα αρχικά στις 4:33 μμ, +01:00, πριν γράψεις τις άλλες δύο απαντήσεις σου των 4:33 και 4:53, αλλά συνεχίζει να με καλύπτει οπότε το μετατοπίζω κάτω από τα δικά σου, και σου ανταποδίδω κι εγώ: Να είσαι καλά και τα ξαναλέμε.
Η απάντηση μου είχε ως εξής:
Δηλαδή από όλα όσα έγραψα στην απάντησή μου το μόνο που θεώρησες άξιο απάντησης είναι αυτό για το σάιτ που έδωσες. Και ότι, κατά τη γνώμη σου, τα γούστα μου πρέπει να είναι "Αμερικάνικα", ότι και να σημαίνει για σένα αυτό.
Παραμένεις δε, εκτός θέματος της ανάρτησης.
Όπως ξέρεις Χριστάκη η μόνη πείρα μου με συζήτησή σου, είναι αυτά τα δύο σχόλιά σου σε αυτή την ανάρτηση, το σχόλιό σου στην πρόσφατη ανάρτησή μου "Ιτάλια" (το οποίο, μη έχοντας να κάνει με την Αμερική ήταν ωραίο σχόλιο και σου βγήκε καλά), και, εκείνη η μακρήγορη συζήτηση που είχαμε στου φίλου Squarelogic, σε αυτή την ανάρτησή του: http://squarelogic.blogspot.com/2011/08/blog-post.html
Παίρνω το θάρρος να σου προτείνω, ότι με τον τρόπο που συζητάς αφήνεις τον εαυτό σου ανοικτό να παρεξηγηθεί ως πικρόχολος, άδειος συζητητής με κάποια απωθημένα εναντίων των ΗΠΑ, ή/και των Αμερικανών.
Αν θυμάμαι καλά είχες πει σε εκείνη τη συζήτηση ότι είχες ζήσει κάμποσο στις ΗΠΑ αλλά έφυγες και γύρισες στην Ελλάδα. Ένας άνθρωπος που ζει στις ΗΠΑ, φεύγει για έναν από τους παρακάτω λόγους:
1. Δεν του αρέσει η Αμερική και φεύγει,
ή,
2. Αναγκάζεται από κάποιες προσωπικές συνθήκες να φύγει, ασχέτως αν το θέλει ή όχι,
ή,
3. Αποτυχαίνει και αναγκάζεται να φύγει.
Όποιος από τους 3 λόγους και να είναι κοντύτερα στον δικό σου λόγο για τον οποίον έφυγες, πρέπει να σου πω ότι η συζήτησή σου, ή, η έλλειψη αυτής, αφήνει την δυνατή γεύση μιας αλεπούς που όσα δεν φτάνει τα κάνει κρεμαστάρια. Όπως σου είχα προτείνει και στην προηγούμενη συζήτησή μας, πιστεύω ότι θα εύρισκες κάποια αξία στο να λιγοστέψεις την χολή και να αυξήσεις την ικανότητα του να ονειρεύεσαι στην ζωή σου.
Για την ώρα πάντως, εμένα προσωπικά, η τεχνική σου, όσον αφορά την συζήτηση σου σχετικά με ότι έχει να κάνει με την νέμεση σου την Αμερική, με αφήνει αδιάφορο. Θα μου επιτρέψεις να μην λάβω μέρος. Πάρτο ότι έχεις δίκιο κι εγώ έχω άδικο, πάρτο ότι δεν ξέρω όσα ξέρεις εσύ, πάρτο ότι είμαι Αμερικανάκι, πάρτο όπως θέλεις. Αλλά συγχώρησε μου σε παρακαλώ την αδιαφορία από μέρους μου του να συνεχίσω συζήτηση, μια που δεν μπορώ να φτάσω το επίπεδο της δικιάς σου.
Τώρα είδα την απάντησή σου. Εγώ επέστρεψα στην πατρίδα μου γιατί πίστευα ότι η Ελλάδα θα τα πάει καλά και θα πλησιάσει την Ευρώπη, οπότε δεν υπάρχει λόγος να γίνω μόνιμος μετανάστης και να μετράω πότε θα μου δώσουν 5 μέρες άδεια να έρθω να δω τους γονείς μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαψεύστηκα οικτρά και το έχω μετανιώσει πλήρως. Γιατί στις ΗΠΑ δεν θα ήμουν στο κάτω 50%. Και ακόμη το σκέφτομαι να ξενιτευτώ και πάλι. Γιατί εδώ πάμε από το κακό στο χειρότερο και μυαλό δεν βάζουμε.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν μπορώ να δω πόσο χάλια είναι το κάτω 50% στις ΗΠΑ. Έχω συγγενείς και στο κάτω 50% και στο πάνω. Και πραγματικά με φοβίζει η ιδέα ότι ένα τυχαίο γεγονός, ας πούμε ένα τροχαίο, μπορεί να σε ρίξει στο κάτω 50% και η ζωή σου να γίνει κόλαση. Δεν είναι πια όπως το 1960 που όποιος δούλευε πρόκοβε. Τώρα είναι η εκμετάλλευση της εκμετάλλευσης και αν κάτι πάει στραβά σε κλαιν οι ρέγγες...
Και μην με μπερδεύεις με αριστερούς και άλλα φύκια. Τους αμερικανούς τους αγαπώ και πιστεύω ότι έχουν σώσει τον πλανήτη 3 φορές τα τελευταία 100 χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μάλλον είναι οι μόνοι που θα τον σώσουν και πάλι. Αν μπορέσουν. Τα πράγματα είναι χάλια για τους ίδιους τους αμερικανούς. Κερδίζουν μόνο οι πλούσιοι. Οι απλός κόσμος δουλειά και ανησυχία μήπως κάτι πάει στραβά και καταστραφούν. Παλιότερα δεν ήταν έτσι. Όσο περνούν τα χρόνια γίνεται χειρότερη η κατάσταση.
Αγαπητέ μου Χριστάκη, σε παρακαλώ μην παρεξηγήσεις αυτά που γράφω στην παραπάνω απάντησή μου, τα οποία τα εννοώ και με καλύπτουν, και, θέλω να διευκρινίσω ότι ποτέ δεν έχω πει ότι υπάρχουν παράδεισοι και κολάσεις, ή ότι οι ΗΠΑ και η Ελλάδα είναι το ένα ή το άλλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλύτερα το έχει εκφράσει ο γιός μου, γεννημένος στην Βοστώνη που τον μεγάλωσα εκεί 17 χρόνια, ο οποίος λέει ότι πράγματα που είναι καλά στις ΗΠΑ δεν είναι καλά στην Ελλάδα, και πράγματα που είναι καλά στην Ελλάδα δεν είναι καλά στις ΗΠΑ. Δεν είπε κανείς ποτέ ότι η Ελλάδα είναι κόλαση ή ότι όλοι οι Έλληνες είναι έτσι ή αλλιώς, ούτε λέει κανείς ότι οι ΗΠΑ είναι παράδεισος ή ότι όλοι οι Αμερικανοί είναι έτσι ή αλλιώς.
Δεν έχω την παραμικρή ιδέα ποιά ήταν η εμπειρία σου στις ΗΠΑ, αλλά ξέρω για μένα τουλάχιστον ότι και ως Αμερικανός πολίτης που μεγάλωσα τον γιό μου να είναι Ελληνόπουλο στην Αμερική, και τώρα διαπρέπει εκεί, αλλά και σαν γεννημένος Έλληνας πολίτης, είμαι υπερήφανος και για τις δύο πατρίδες μου, και την γέννας και της επιλογής, και μπορώ να λύομαι την Ελλάδα και μπορώ να λυπάμαι που οι ΗΠΑ αλλάζουν ακριβώς όπως λες, και ελπίζω να μπορώ να τα συζητώ αυτά όλα.
Όμως πρέπει ξανά να σου πω ότι από την δική μου μεριά συχνά δίνεις την εντύπωση ότι εξαπολύεις μια ολική, γενική και ανελέητη επίθεση με τον τρόπο που γράφεις, και βγάζεις πολλά πράγματα εκτός πλαισίου, έστω λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίον επιτίθεσαι, όπως θα σου έλεγα και αν είμαστε εκεί, take it easy, man, take a chill pill!
Η ανάρτηση αυτή μιλά, και πάλι, για το πως δύο λαοί αντιμετωπίζουν την πρόσφατη ιστορία τους, και τι περιέχει η πρόσφατη ιστορία τους. Σε αυτό εστιάζει το θέμα μας εδώ. Μου φαίνεται όμως ότι μόλις διαβάσεις "ΗΠΑ" βλέπεις το κόκκινο πανί και νομίζεις ότι τα πάντα που διαβάζεις κατηγορούν την Ελλάδα για κόλαση και την Αμερική την ανεβάζουν σε επίπεδο παράδεισου, με γενικότητες, και βάζεις φωτιά στο δάσος. Κοίτα και τα δέντρα. Για ορισμένα δέντρα μιλάει αυτή η ανάρτηση!
Και εγώ διάβασα το σχόλιό σου των 5:06 και πραγματικά σου εύχομαι ότι το καλύτερο για την απόφασή σου πάνω σε όλα αυτά.
Καλό σου βράδυ.
Αγαπητέ thinks,
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως να σου δημιουργείται αυτή η άποψη γι αυτά που σου γράφω επειδή απλώς δεν πρόκειται για το συνηθισμένο γράψιμο cheerleader! Εμένα μου φαίνεται βαρετό να γράφω "wow, συμφωνώ!!!". Προτιμώ να συζητώ για κάτι ουσιαστικό όταν διαφωνώ, όταν έχω να πω κάτι διαφορετικό. Αλλιώς δεν αξίζει τον χρόνο μου.
Όλα τα posting σου που με ενοχλούν είναι "μπράβο οι ΗΠΑ", "φτου η Ελλάδα" ... Στο τελευταίο σου σχόλιο λες ότι δεν το βλέπεις έτσι το πράγμα, αλλά συνήθως αυτά που γράφεις είναι σταθερά ΗΠΑ-λευκό, Ελλάδα-μαύρο. Ε, για να επαναφέρω την ισορροπία, σου θυμίζω πόσα μαύρα έχουν οι ΗΠΑ. Δεν διαφωνώ ότι και η Ελλάδα έχει τα χάλια της.
Για παράδειγμα λες, "Η ανάρτηση αυτή μιλά, και πάλι, για το πως δύο λαοί αντιμετωπίζουν την πρόσφατηιστορία τους, και τι περιέχει η πρόσφατη ιστορία τους."
Ε, λοιπόν, τα τελευταία 20 χρόνια η πρόσφατη ιστορία των ΗΠΑ έχει πόσους πολέμους περιέχει; Για μέτρησε! Αυτά είναι τα "πρόσφατα"!
Ποιο άλλο κράτος έκανε τόσους πολέμους αυτά τα 20 χρόνια;
Πόσοι από τους πολέμους αυτούς είναι "σωστοί" και βελτιώνουν τον κόσμο μας και τη ζωή μας;
Έστω και μόνο για τις ΗΠΑ, χωρίς να δίνουμε δεκάρα για όλους τους υπόλοιπους που καταστράφηκαν, φέρονται καλά στους πρόσφατους βετεράνους τους; Έχουν απαγορέψει ακόμη και να δείχνει τα φέρετρα η τηλεόραση.
Παρόλα αυτά, εσύ για το όλο θέμα λες τι ωραία που κάνουν οι ΗΠΑ και τι χάλια η Ελλάδα! Η οποία, αν μη τι άλλο, δεν σκότωσε κανένα σε πόλεμο τα τελευταία 20 χρόνια. Ε, κάτι είναι κι αυτό! Να λοιπόν ένα θετικό για την πατρίδα μας για το οποίο θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι, ενώ θα έπρεπε να θλιβόμαστε για το που πάνε οι ΗΠΑ. Για την Ελλάδα όμως δεν έχεις τίποτα θετικό αλλά λες:
"με την συνειδητοποίηση ότι οι αντίστοιχες εθνικές μνήμες, και περηφάνια, και συνείδηση στην Ελλάδα, για την δική μας ιστορία και κοινωνία, είναι απλά ένα ακόμα εργαλείο των κομματόσκυλων..."
Ενώ δηλαδή για τις ΗΠΑ δεν είναι εργαλείο για τα κομματόσκυλα, αλλά αντίθετα οι βουλευτές στέλνουν τα παιδιά τους στην πρώτη γραμμή στο Ιράκ; Ή μήπως είναι πρώτοι στις φωτογραφίσεις με τους "ήρωες"; Ή μήπως δεν εκμεταλλεύονται τους συναισθηματισμούς και τους φτωχούς που κατατάσσονται για να βγάλουν λεφτά κάτι blackwater; Δηλαδή η Πέιλιν, η Μπάχμαν και οι λοιποί είναι αγνοί πατριώτες χωρίς συμφέρον; Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις, σκέφτονται κυρίως το καλό της πλειοψηφίας και του απλού αμερικανού;
Η Ελλάδα έχει δυστυχώς πολλή μαυρίλα. Το θλιβερό όμως είναι ότι έχουν και οι ΗΠΑ ακόμη πολλή μαυρίλα! Και όσο και αν φαίνεται παράξενο, στα περισσότερα θέματα είναι παρόμοια τα προβλήματα, έστω κι αν εκ πρώτης όψεως δεν είναι προφανές κάτι τέτοιο. Απλώς από τη μια πρόκειται για ένα πολύ μικρό κράτος 10 εκ. κατοίκων, και από την άλλη για τη μοναδική παγκόσμια υπερδύναμη. Και για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να το θυμόμαστε αυτό.
Αγαπητέ Χριστάκη, σ' ευχαριστώ γιατί αυτό το σχόλιό σου το καταλαβαίνω πολύ καλύτερα και μπορώ να απαντήσω με περισσότερη σιγουριά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ' αρχάς δεν έχει cheerleaders εδώ, της Αμερικής ή οτι/οποιουδήποτε άλλου... Με τιμά το επίπεδο των φίλων σχολιαστών που διαλέγουν να συζητάν για τα θέματα που σκέφτομαι, και δεν έχω ποτέ διαβάσει σε αυτό το μπλογκ σχόλια που να είναι ύμνοι άνευ νοήσεως για οποιοδήποτε θέμα έχουμε συζητήσει. Οι φίλοι αναγνώστες που δεν είναι οικείοι με τις ιδιαιτερότητες της Αμερικανικής κουλτούρας ίσως να μην ξέρουν ότι ο όρος "cheerleader" σε μια συζήτηση είναι όρος υποτιμητικός αν όχι υβριστικός. Κάτι τέτοιο, εδώ, δεν είναι "συνηθισμένο", όπως το λες.
Όσο για το "wow-συμφωνώ", πολλές φορές οι φίλοι μου κι εγώ συμφωνούμε σε διάφορες απόψεις, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο είμαστε φίλοι: Οι φίλοι εκτιμούν αλλήλους, νομίζω, όχι για την γνώμη τους αλλά για τον τρόπο τους του σκέπτεσθαι και της έκφρασης και σύνταξης των απόψεών τους -άσχετα με το αν συμφωνούν.
Βλέπω τώρα, μετά τα παραπάνω, μια σημαντική διαφορά μεταξύ μας, Χριστάκη, η οποία ίσως να έχει να κάνει κάτι με την δυσκολία που βρίσκεις στο να φιλτράρεις το θέμα της ανάρτησης:
Είπες ότι πήγες στην Αμερική αλλά γύρισες γιατί νόμιζες ότι η Ελλάδα θα τα πήγαινε καλά με την Ευρώπη, διαψεύστηκες, και το μετάνιωσες. Αναφέρεις την Αμερική ως ένα ξένο μέρος και την Ελλάδα ως πατρίδα. Και φυσικά τίποτα το στραβό με αυτά, τουναντίον μάλιστα, προς τιμήν σου που σκέφτεσαι έτσι.
Όμως, κανείς δεν μπορεί ποτέ να επιτύχει στη ζωή, ή να είναι ευτυχισμένος ποτέ, σε μια χώρα αν δεν την αγαπά και αν δεν την έχει κάνει πατρίδα του. Home. Δεν χρειάζεται υπό αυτές τας συνθήκες ποτέ να φύγει από την πατρίδα του γιατί θα είναι πιο ευτυχισμένος σαν φτωχός στην πατρίδα παρά πλούσιος στα ξένα.
Εγώ έφυγα από την Ελλάδα τρεις φορές. Στα 17 πήγα για εφτάμιση χρόνια στην Αγγλία, και έδωσα μορφή στον εαυτό μου εκεί, όχι γιατί αναγκάστηκα να φύγω από την Ελλάδα αλλά επειδή ήθελα να βρίσκομαι στην Αγγλία όπου ταίριαζα καλύτερα από όσο ταίριαξα ποτέ στην Αθήνα από τη μέρα που γεννήθηκα.
Στα 30 πήγα στην Βοστώνη, και εκεί ανακάλυψα το μέρος και τους ανθρώπους με τους οποίους ταίριαζα σαν γάντι. Έγινα Αμερικανός υπήκοος, απέκτησα και μεγάλωσα τον γιό μου εκεί, έγινα δάσκαλος μπέης μπωλ για μικρά παιδιά, δίδαξα φωτογραφία, και έχτισα μια εταιρία που ακόμα με συντηρεί με πελάτες δεκαετίας και πάνω που έγιναν πια φίλοι μου. Ούτε στα 30 είχα ανάγκη να φύγω ούτε από την Ελλάδα ούτε από την Αγγλία. Ο προορισμός της ψυχής μου όμως ήταν η Βόρειος Αμερική. Βλέπεις ο τρόπος και τα κίνητρα με τα οποία αντιμετωπίζουμε το να βρισκόμαστε στην Αμερική είναι πολύ διαφορετικά.
Στα 49 παντρεύτηκα Ιταλίδα και θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου στην Ιταλία, σε ένα χωριό στου οποίου τον κύκλο πλέον ανήκω. Μπορώ να το κάνω αυτό γιατί δεν έχω τίποτα πια να αποδείξω σε κανένα, ούτε στον εαυτό μου, και δεν χρειάζομαι, ούτε είχα ονειρευτεί ποτέ τίποτα που να μην το έχω ήδη. Και, σαν Ελληνο-Αμερικανός κουβαλάω μέσα στην καρδιά μου, και την ψυχή μου, την Μασαχουσέτη, τα Βραχώδη Όρη, το Μανχάταν, και την Ελλάδα, το παλιό Φάληρο, τα νησιά, την ιστορία, την γλώσσα και τις παραδόσεις: την Ρωμιοσύνη...
Αν κάποιος με ανάγκαζε ποτέ να διαλέξω μεταξύ των δύο διαβατηρίων μου δεν θα χρειαζόταν η παραμικρή σκέψη για την απόφαση.
Μπορώ να αισθάνομαι πατριωτισμό για τις ΗΠΑ, και μπορώ να αισθάνομαι οίκτο για την Ελλαδίτσα, την λευκοντυμένη ξανθούλα του Σωλομού, καθώς της τρώνε το κορμάκι τα σκουλήκια και οι κατσαρίδες της ξερολίασης, της βαγαποντιάς, της αντίδρασης, της διχόνοιας, και του "δεν φταίω εγώ! όλοι οι άλλοι φταίνε!".
(συνεχίζεται)
(συνέχεια από το προηγούμενο σχόλιο προς Χριστάκη)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο θέμα μας, η ανάρτηση εστιάζει στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπου η Ελλάδα έχει νομίζω να καυχηθεί για ένα Αλβανικό Έπος και για μια αντίσταση στο Ρούπελ εναντίων του 3ου Ράιχ πολύ πιο εντυπωσιακή από το Περλ Χάρμπορ. Εστιάζει η ανάρτηση στο πως βλέπει η σημερινή κοινωνία τα επιτεύγματά της και τους βετεράνους της. Επίσης στις απαντήσεις μου σε εσένα σου εξήγησα πως η Αμερικανική κοινωνία ενηλικιώθηκε μέσω του Βιετνάμ ώστε να φτάσει τώρα να λέει "υποστηρίζω τους στρατιώτες μας, αλλά όχι τον πόλεμο".
Πού ακριβώς διαφωνούμε;
Εγώ μιλάω για τους καθημερινούς ανθρώπους, όχι για τις κυβερνήσεις. Στην Ελλάδα όμως η πλειοψηφία των καθημερινών ανθρώπων είναι οι πελάτες των κυβερνήσεων τις οποίες εκλέγουν, πληρώνοντας με την ψήφο τους για το ρουσφέτι. Πέρα από αυτό, οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν είναι περήφανοι για το Βιετνάμ, το Ιράκ ή το Αφγανιστάν, γιατί έχουν καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Είναι όμως υπερήφανοι για το 1942-1945. Οι Έλληνες, εν τω μεταξύ, έχουνε σκεπάσει το 1940-1941 με το πέπλο του εμφυλίου... και μουντζώνουνε την Βουλή, και την σημαία πάνω στην Βουλή, χωρίς να καταλαβαίνουν καν ότι μουντζώνουν τους εαυτούς τους.
Αγαπητέ thinks,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τη μια έχεις δίκιο να προσπαθείς να αναγάγεις τις απόψεις του συνομιλητή σου στις εμπειρίες του. Και καταλαβαίνω ότι εσύ θεωρείς ότι η Αμερική σου φέρθηκε καλά, έχεις και διπλή υπηκοότητα οπότε είναι δίκιο να λες καλά λόγια. Και μένα καλά μου φέρθηκε. Και η Ελλάδα καλά μου φέρθηκε ως τώρα. (Για το μέλλον δεν είμαι καθόλου σίγουρος... αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.)
Όμως πέρα από τις προσωπικές μας επιτυχίες και αποτυχίες, στις συζητήσεις μου θέλω να είμαι αντικειμενικός. Δεν μπορώ παρά να βλέπω τι γίνεται και λίγο παραπέρα. Και αυτό που βλέπω σήμερα είναι ότι η ζωή των πολλών γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Όλο και πιο αβέβαιη. Θα περίμενε κανείς ότι με την σημερινή τεχνολογία οι άνθρωποι θα δούλευαν λιγότερο σε σχέση με το 1960, θα ήταν πιο σίγουροι, θα υπήρχε μέριμνα για όλους, ακόμη και για τους ανίκανους (ε, δεν γίνεται να είναι όλοι ικανοί). Τα μέσα και οι γνώσεις υπάρχουν. Τι λείπει;
Αντί αυτού, τα πράγματα σιγά σιγά πηγαίνουν πίσω αντί για μπροστά. Χειροτερεύουν αντί να βελτιώνονται! Ανεργία, πείνα, άστεγοι, αβεβαιότητα, κόσμος χάνει τις δουλειές και τα σπίτια του. Όχι παντού και όχι όλοι βέβαια, αλλά το πρόβλημα είναι ότι αυξάνονται αντί να μειώνονται...
Και μιλάω πάντα για τις ΗΠΑ, που είναι η χώρα που επηρεάζει όλες τις άλλες, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Τα τελευταία χρόνια τα έχουν κάνει μαντάρα οι Αμερικανοί και πρέπει επιτέλους να συνέλθει ο απλός κόσμος, αλλιώς όλη η Δύση θα βουλιάξει. Έδωσαν λευκή επιταγή στις μεγάλες εταιρίες που έβγαλαν όλη τη παραγωγή από τη χώρα και την πήγαν στην κομουνιστική Κίνα. Ο κόσμος μένει άνεργος και οι μεγαλομάνατζερ παίρνουν τρελά μπόνους! Αν είναι δυνατόν! Και μετά ο απλός άνθρωπος πρέπει να ανταγωνιστεί τον Κινέζο που δουλεύει σαν σκλάβος. Και αν δεν τα καταφέρει φταίει ο ίδιος, του φορτώνουν και το ψυχολογικό πρόβλημα!
Κάνουν πολέμους που δημιουργούν εχθρούς χωρίς λόγο και χωρίς κανένα κέρδος για τον μέσο άνθρωπο. Και αυτοί που τα αποφασίζουν όλα αυτά τα καταστροφικά για τις ΗΠΑ, στις τηλεοράσεις το παίζουν μεγάλοι πατριώτες!
Ναι, ο μέσος αμερικανός αγαπά τη χώρα του και τιμά τη σημαία του, και καλά κάνει. Όμως ισχύει το ίδιο γι αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις; Ενεργούν για το καλό της χώρας και του μέσου ανθρώπου όπως επιτάσσει το σύνταγμα; Διότι να θυμηθούμε ότι η κυβέρνηση πληρώνεται για να φροντίσει το συμφέρον των πολλών, όχι των λίγων.
Και νομίζω ότι τα παρόμοια είναι τα θέματα και στην Ελλάδα. Ίσως με άλλο τρόπο, αλλά στην ουσία το ίδιο είναι. Για παράδειγμα, στο θέμα σου (των βετεράνων) στην Ελλάδα έχουμε παρελάσεις παντού, ενώ οι Αμερικανοί όχι. Δεν είναι λίγο. Δεν μπορείς να βρεθείς στην Ελλάδα στις 28 Οκτωβρίου ή στις 25 Μαρτίου και να μην καταλάβεις κάτι διαφορετικό. Στις ΗΠΑ μόνο στις 4 Ιουλίου γίνεται κάτι ανάλογο, αλλά και πάλι είναι μικρότερο. Και στην Ελλάδα ο απλός ο κόσμος την αγαπά τη χώρα του, έστω κι αν δεν φαίνεται έντονα. Οι πολιτικοί όμως, νοιάζονται μόνο για την τσέπη τους...
Και κάπου πρέπει να τονίσουμε ότι οι Αμερικανοί πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν μεγάλη ευθύνη. Και προς τον εαυτό τους και προς τον υπόλοιπο πλανήτη. Και λόγω ιστορίας, αλλά και λόγω πλούτου και ισχύος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα θυμηθούμε ότι αυτοί έδωσαν το οκτάωρο, το πενθήμερο, την ασφάλιση, τον ελάχιστο μισθό, τη ψήφο στις γυναίκες, τα δικαιώματα σε μειονότητες, τους νόμους κατά discrimination. Οι Αμερικανοί εδραίωσαν τη μεγάλη και δυνατή μεσαία τάξη.
Καθώς φαίνεται έχουν πλέον βαλθεί οι μεγάλες εταιρίες τους μαζί με τις τράπεζες να τα καταργήσουν όλα αυτά. Σε όλο το πλανήτη.
Γι αυτό πιστεύω ότι πρέπει στην κριτική μας να είμαστε πολύ πιο σκληροί με αυτούς απ' ότι με τους Έλληνες. Στην Ελλάδα ήμασταν πάντα ανίκανοι και οι πιο έξυπνοι Έλληνες μετανάστευαν στις ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί τι δικαιολογία έχουν;;; (what's their excuse?)
Αγαπητέ Χριστάκη, πολύ μου άρεσαν και τα δύο τελευταία σου σχόλια και είναι χαρά να απαντήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ' αρχάς, όσον αφορά την αντικειμενικότητα, έχω μάθει ότι ο καλύτερος τρόπος να προσπαθήσουμε να την πλησιάσουμε είναι με την κατανόηση ότι είναι ανεπίτευκτη -γιατί και μόνο η σκέψη μας και οι ερμηνείες των γεγονότων της δίνει υποκειμενική απόχρωση. Όταν το βλέπω έτσι νομίζω πως μπορώ να πλησιάσω την αντικειμενικότητα λίγο περισσότερο.
Πράγματι η Αμερική μου φέρθηκε καλά, και είμαι τυχερός που ήρθαν έτσι τα πράγματα, γιατί καλύτερα από το να ταίριαζα και να αγαπούσα μια πατρίδα που δεν μου είχε φερθεί καλά. Θα την αγαπούσα ότι και να μου είχε κάνει. Την καταλαβαίνω και την πιστεύω άσχετα από το αν πέτυχα ή όχι, αν μου φέρθηκε καλά ή όχι.
Το ωραίο είναι ότι συμφωνώ κατά λέξη με ότι γράφεις. Δεν ξέρω πόσο έχεις διαβάσει από το μπλογκ μου, αλλά και εγώ συχνά λέω και προσπαθώ να τεκμηριώσω ότι μπαίνουμε σε μια καινούργια εποχή σκοταδισμού. Ένα καινούργιο Μεσαίωνα. Από τον Λεονάρντο μέχρι τη Σελήνη η ανθρωπότητα κουράστηκε, όπως είχε κουραστεί από τον Όμηρο μέχρι την Υπατία, και πέφτει πάλι για ύπνο.
Οι ΗΠΑ οδηγούν το ροχαλητό αλλά δεν φταίνε σε αυτό περισσότερο από όσο έφταιγε η Ελλάδα η οποία ήταν απλά το πρώτο ντόμινο που έπεσε στην Ευρωπαϊκή/παγκόσμια κρίση. Πιστεύω ότι οι δυνάμεις για τις οποίες μιλάμε, κοινωνιολογικά έχουν πολύ διαφορετικές ρίζες, συνδέσεις, δυναμική και αίτια από ότι φαίνεται επιφανειακά. Αυτά που επισημαίνεις τα βλέπω σαν αφορμή, αλλά όχι σαν αίτια.
Οι δική μου Αμερική, δεν είναι εκεί που κοιτάς εσύ... είναι στις κωμοπόλεις, στο Midwest, στα χωράφια που οι γονείς του συνοικισμού τα φτιάχνουν σε γηπεδάκια μπέης μπωλ για τις ομάδες των παιδιών τους, που εθελοντικά προπονούν και οργανώνουν. Είναι στην σκόνη την φωτισμένη από τον απογευματινό ήλιο, που σηκώνει ένας νεαρός γλιστρώντας στο χώμα στην τρίτη βάση καθώς τεντώνει μια δίπλα σε τρίπλα. Είναι όταν αφήνεις το χοτ ντογκ σου στην καρέκλα, στέκεσαι όρθιος και κρατάς με το ένα χέρι το χέρι του γιού σου και με το άλλο το καπέλο σου πάνω από την καρδιά καθώς παίζεται ο εθνικός ύμνος πριν αρχίσει το παιγνίδι. Αυτή η Αμερική, Χριστάκη θα συνεχίσει να υπάρχει, και σε κρίση, και σε depression, όπως υπήρξε τότε που την τραγούδησε ο Γούντι Γκάθρι. Και όταν οι "ηγεμόνες του σύμπαντος" χάσουν τα πάντα στην δουλειά τους στην Γουώλ Στρητ, σ' αυτή την Αμερική θα επιστρέψουν όπου θα τους περιμένουν στις κωμοπόλεις τους εκείνοι τους οποίους είχαν αφήσει πίσω...
Ισχύουν τα παραπάνω για αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις; φυσικά όχι. Αλλά αυτοί που θα επιζήσουν, όπως πάντα με πληγές αλλά ζωντανοί, δεν θα είναι οι αφέντες αλλά οι λαοί. Η ζωή.
Μπορεί τα αφεντικά να λυγίζουν το σύνταγμα μέχρι να σπάει, αλλά αρκετοί δεν μένουν ατιμώρητοι, και όλοι, φεύγουν αν θέλουμε μετά τις εκλογές.
Τα σημάδια για τα οποία γράφεις βρίσκονται παντού, και έχεις δίκιο, αλλά, είναι σημάδια του καιρού και δεν έχουμε περισσότερη δύναμη να αλλάξουμε τίποτα από όσο αν προσπαθούσαμε να σταματήσουμε τη βροχή -ή να αλλάξουμε την φύση μας και το DNA του ανθρώπινου είδους. Αυτό που πρέπει να κάνουμε, νομίζω, είναι να προετοιμαστούμε, να βάλουμε τους αγαπημένους μας και τους εαυτούς μας στην καλύτερη θέση από την οποία να επιβιώσουμε όλα αυτά που σωστά βλέπεις γύρω μας. Και να μην είμαστε μόνοι μας αλλά με αυτούς που σκέπτονται σαν εμάς.
(συνεχίζεται)
(συνέχεια από το προηγούμενο σχόλιο προς Χριστάκη)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣέβομαι την άποψή σου ότι έχουμε πολλές παρελάσεις στην Ελλάδα, αλλά δεν βρήκα πουθενά όσο μεγάλωνα εκεί ένα μέρος που να έχει διατηρηθεί, προσεγμένα, με αγάπη και περηφάνια από του καθημερινούς ανθρώπους για την κάθε μέρα. Τελευταία φορά που πήγα κάπου τον γιό μου ήταν στο Παλαμήδι στο Ναύπλιο, και μόνο σκουπίδια, γόπες και χαρτιά και άδειες σακούλες βρήκαμε γύρω μας. Όταν τον μεγάλωνα στην Μασαχουσέτη έβλεπε άλλα πράγματα... Κάνεις λάθος πάντως: δεν είναι μόνο η 4η Ιουλίου. Είναι και η Ημέρα των Ευχαριστιών (Plymouth, pilgrim fathers), Martin Luther King Day, Labor Day, Memorial Day... Columbus Day... Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ σου είναι παντού γύρω σου συνέχεια.
Που τη βρήκες "μικρότερη" την 4η Ιουλίου; Έχεις σταθεί όρθιος με άλλους 450.000 ανθρώπους στην Esplanade δίπλα στο ποτάμι στην Βοστώνη να δεις τα πυροτεχνήματα καθώς η συμφωνική ορχήστρα Boston Pops παίζει το 1812 του Τσαϊκόφσκι με πραγματικούς πυροβολισμούς από κανόνια του Αμερικανικού στρατού και καμπάνες από τις εκκλησίες της πόλης, καθώς γίνεται το ίδιο σε όλες τις μεγαλουπόλεις και κωμοπόλεις της Αμερικής;
Πράγματι οι Αμερικανοί έχουν μεγάλη ευθύνη γιατί είναι η Ρωμαίοι του σήμερα καθώς ζούμε την Pax Americana στην δύση. Αλλά Χριστάκη μου, αυτός είναι ο άνθρωπος, αυτή είναι η ανθρωπότητα, αυτή είναι η Ρόδος και αυτό είναι και το πήδημα. Και πάντα έτσι ήταν. Εξελίσσεται, σιγά-σιγά, αλλά μην περιμένεις να αλλάξει στο άψε-σβήσε μερικών αιώνων ή χιλιετηρίδων...
http://dimitristhinks.blogspot.com/2010/12/blog-post_19.html
Καλό σου βράδυ αγαπητέ Χριστάκη.