Ζωή

όλες οι φωτογραφίες © 2011 Αποθήκη Σκέψης/thinkworks.com

Καινούργιες φωτογραφίες γύρω από το χωριό.

Βιασμός

Η ισότητα είναι μια έννοια εκτός φύσης, δημιουργημένη από το ανθρώπινο πνεύμα και όχι από τη σάρκα. Στην φύση δεν υπάρχει ισότητα: υπάρχουν οι δυνατότεροι και οι ασθενέστεροι, οι θύτες και τα θύματα. Αυτό λέγεται επιβίωση του ισχυρότερου, και ο ίδιος που μπορεί να είναι ισχυρός σε μια συγκεκριμένη περίπτωση, όπως η γάτα είναι ισχυρότερη του ποντικιού, είναι ασθενέστερος σε μια άλλη περίπτωση, όπως όταν βάλει κανείς ένα σκύλο μπροστά στην μέχρι προ ενός λεπτού ισχυρή γάτα. Η φύση λειτουργεί χωρίς ισότητα. Και η φύση οδηγεί την ζωή να αμύνεται και να επιβιώνει επιτιθέμενη και αμυνόμενη -ποτέ συνεργαζόμενη.

Το μοναδικό δημιούργημα της φύσης που, απ' όσο γνωρίζουμε, κατάφερε να δημιουργήσει ένα διαφορετικό κόσμο, εσωτερικό, πνευματικό, είναι τα ανθρώπινα όντα, γυναίκες και άνδρες που μπορούν να δημιουργούν ποίηση, ιδανικά, αξίες πέρα της ωμής φυσικής τους πραγματικότητας. Αλλά και με τον καινούργιο αυτό εσωτερικό κόσμο, τα ανθρώπινα όντα δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν τα φυσικά τους ένστικτα και οι κοινωνίες που δημιούργησαν αποτελούντο από αφεντικά και σκλάβους, πλούσιους και φτωχούς, άρχοντες και εξαρτώμενους, δυνατούς και αδύνατους, άνδρες και γυναίκες.

Ένα από τα μελανά σημεία του ανθρωπίνου πολιτισμού των τελευταίων χιλιάδων ετών είναι η επιβολή άνισης μεταχείρισης και κοινωνικής θέσης στις γυναίκες. Αυτή η ανάρτηση δεν θα προσπαθήσει να αναλύσει το θλιβερό αυτό γεγονός, το οποίο στην Ελλάδα παραδειγματίζεται τόσο καλά όσο οπουδήποτε αλλού, αλλά, θα προσπαθήσει να περιγράψει τα αποτελέσματα χρησιμοποιώντας ένα πρόσφατο γεγονός.

Για της γυναίκες της Δυτικής Αφρικής, ο βιασμός είναι μια καθημερινή πραγματικότητα, μια ρουτίνα, ένα τρομερό "κατηγορώ" για τον Δυτικό πολιτισμό που το ανέχεται αν όχι το προκαλεί. Το κράτος της Guinea, ανάμεσα στη Sierra Leone, Liberia, Gambia, Mali και Cote d'Ivoire, δεν είναι εξαίρεση.

Μια γυναίκα που μεγάλωσε μέσα στην ωμή πραγματικότητα των καθημερινών βιασμών, στην Γουινέα, την Γαλλική Γουινέα, και έδωσε ζωή σε ένα κοριτσάκι όταν η ίδια ήταν μόλις 17 ετών, κατάφερε, στα 25 της χρόνια να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ και να εγκατασταθεί νόμιμα στην Νέα Υόρκη. Εκεί δούλεψε βρίσκοντας δουλειά σαν υπάλληλος του ακριβού ξενοδοχείου Sofitel, δίπλα στην Times Square, όπου κράτησε την δουλειά της με το ξενοδοχείο για τρία χρόνια. Το Μανχάταν ήταν ένας πλανήτης διαφορετικός από το μέρος όπου μεγάλωσε, και, όσο ήταν η Νέα Υόρκη διαφορετική, τόσο δεν διέφερε και πολύ σε ένα σημαντικό κανόνα: την επικράτηση του ισχυρότερου, την ανάγκη επιβίωσης, το κυνήγι μεταξύ θυτών και θυμάτων.

Όταν, έχοντας μπει σε μια σουίτα να κάνει την δουλειά της, αντιλήφθηκε ότι δεν ήταν μόνη, και βρέθηκε μπροστά σε ένα γυμνό άνδρα που την κοίταζε σαν γυναίκα, θα πρέπει, σε κλάσματα του δευτερολέπτου να άντλησε από όλη της την γνώση και εμπειρία για να ξεπεράσει το κάθε επόμενο λεπτό. Εμειρία 32 χρονών, 7 στο Μανχάταν και 25 στην Γουινέα.

Από την δική του πλευρά ο άνδρας δεν ήταν οποιοσδήποτε, ούτε απλά πλούσιος και δυνατός. Έχοντας βγεί από το ντους επρόκειτο να ντυθεί, να πάρει μια λιμουζίνα για το αεροδρόμιο, να κάτσει σε μια καράκλα πρώτης θέσης ενός τζάμπο αεροπλάνου, το οποίο ήταν ο εθνικός μεταφορέας της Ευρωπαϊκής χώρας της οποίας θα γινόταν Πρόεδρος τον επόμενο χρόνο. Επρόκειτο να πετάξει στην Ευρώπη, όπου θα συναντιόταν με την Καγκελάριο της Γερμανίας, και μετά με αντιπροσώπους άλλων χωρών για να συζητήσει την οικονομική, πολιτική και κοινωνική μοίρα εθνών και εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.

Αυτός ο άνδρας και αυτή η γυναίκα δεν θα μπορούσαν να κατάγονται από κόσμους και πραγματικότητες πιο διαφορετικές.

Τι έγινε τα επόμενα λεπτά δεν θα μάθουμε μάλλον ποτέ. Μπορούμε όμως να προτείνουμε ότι όσο διαφορετικά περιστατικά και να εικονογραφούν τώρα, αυτός ο άνδρας και αυτή η γυναίκα, λένε και οι δύο την αλήθεια.

Γιατί, είναι πολύ πιθανόν, η εξερεύνηση και το προοίμιο που ξεκίνησε ο άνδρας, διερωτώμενος αν θα ήθελε και θα δεχόταν η γυναίκα αυτή να διασκέδαζε μια στιγμή συνάντησης και συμπλοκής από αυτές που στον κόσμο του ήταν καθημερινά δεδομένα, είναι πιθανόν αυτό να το είδε με τα δικά της μάτια η γυναίκα σαν τα πρώτα βήματα για αυτό που ήταν καθημερινό δεδομένο στον δικό της κόσμο: ένα βιασμό.

Και όπως είναι η φρόνημη πρακτική επιβίωσης στην Δυτική Αφρική, ίσως να αποφάσισε να μην προβάλει αντίσταση μέχρι το δευτερόλεπτο που θα έβρισκε ευκαιρία να δραπετεύσει. Μια παθητική στάση που ο άνδρας ερμήνευσε βάση του δικού του κόσμου σαν συναίνεση.

Μετά από τα πιασίματα, το παιχνιδιάρικο κυνηγητό και το στοματικό σεξ, ήρθε η ώρα της ερωτικής πράξης. Ο άνδρας δεν περίμενε ότι η γυναίκα θα αρνιόταν κι έτσι εκείνη κατάφερε να του ξεφύγει.

Τότε, εκείνη τη στιγμή, ο άνδρας κατάλαβε ότι κάτι δεν ήταν σωστό. Σε δευτερόλεπτα συνειδητοποίησε ότι μπορεί ο ίδιος να βρίσκεται σε κίνδυνο. Και έφυγε για το αεροπλάνο ξεχνώντας το κινητό του. Στην αφέλεια και μπέρδεμα της στιγμής μάλιστα τηλεφώνησε στο ξενοδοχείο να τους πει ότι ήταν στο αεροδρόμιο και ότι είχε ξεχάσει το κινητό του.

Το Μανχάταν όμως είναι μια πόλη όπου η ισότητα, αν και δεν υπάρχει, επιβάλλεται, τουλάχιστον στους νόμους και τις διαδικασίες. Εκεί οποιοσδήποτε και να είναι ο θύτης θα γίνει θύμα, και το θύμα θα βρει πως έχει δύναμη, κάτω από το νόμο, που σε καμία άλλη χώρα δεν την ονειρεύονται καν.

Ίσως λοιπόν ούτε ο άνδρας ούτε η γυναίκα λένε ψέματα. Ίσως να λένε και οι δύο αλήθεια. Η γυναίκα πέρασε στιγμές παρά την θέλησή της και γλύτωσε από βιασμό. Ο άνδρας ποτέ δεν είχε καταλάβει ότι η προσοχή του δεν είχε βρει ανταπόκριση, παρά μόνο παθητική άμυνα.

Η γυναίκα αυτή από την Γουινέα, άλλαξε τον ρου της Ιστορίας της Ευρώπης.

Και, του χρόνου, στην 13η σαιζόν της σειράς Law and Order, Special Victims Unit, μπορεί να δούμε ένα επεισόδιο εμπνευσμένο από την ημέρα που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι του Dominique Strauss-Kahn, μιας φτωχιάς γυναίκας από την Γουινέα της Δυτικής Αφρικής (απ' όπου κατάγονται οι περισσότεροι άνθρωποι που είχαν απαχθεί και μεταφερθεί στην Αμερική σαν σκλάβοι), και της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης. Και, αφού δούμε και εκείνο το επεισόδιο, θα τα ξεχάσουμε όλα αυτά και θα συνεχίσουμε την καθημερινή προσπάθειά μας για επιβίωση, είτε σαν θύματα, είτε σαν θύτες.

Ήθος

Ίσως να μην υπάρχει δουλειά στην Ελλάδα αυτές τις μέρες, και η ανεργία να αυξάνεται, αλλά, αναρωτιέμαι τι κάνουν οι Έλληνες, ιδίως οι νέοι Έλληνες, για να βρουν δουλειά, να την κρατήσουν, να την κάνουν καλά, και να προοδεύσουν. Όνειρα άπιαστα μου λέτε, σήμερα. Πιθανώς. Θέλω όμως την γνώμη σας για το πόσο διαδεδομένο είναι το πρόβλημα που θα περιγράψω σήμερα, το οποίο έχει να κάνει με το εργασιακό ήθος.

Έχω ένα φίλο, στην Αθήνα, δέκα χρόνια μεγαλύτερό μου, κι είναι φωτογράφος της γειτονιάς. Όταν ήμουνα δεκατεσσάρων, κι εκείνος εικοσιτέσσερα, με έμαθε πως να εμφανίζω αρνητικό στο χέρι, με φως από καύτρα τσιγάρου. Από τότε που έφυγα δεν είχαμε κοινό τίποτα εκτός από την δεκαπεντάλεπτη επίσκεψη-έκπληξη που του έκανα στο μαγαζί όποτε γύρναγα για λίγες μέρες στη γειτονιά από την Αγγλία και μετά την Αμερική. Για μένα, είναι σαν τον "Αλφρέντο" στο "Σινεμά ο Παράδεισος", αν θυμάστε την ταινία.

Είναι από τους τελευταίους που κατέχουν την τέχνη του να ρετουσάρουν κατ' ευθείαν στο αρνητικό. Διαβατήρια, ταυτότητες, γάμους. Ένα είδος παλιού τεχνίτη υπό εξαφάνιση. Αργότερα κατάλαβα ότι δεν ξέρει από φωτισμό... στη δουλειά του είναι αυτοδίδακτος, εμπειρικός... αλλά για μένα είναι πάντα ο "Αλφρέντο". Η γειτονιά έχει άλλα δύο φωτογραφεία, μεγαλύτερα, από χρόνια ψηφιακά, και ο "Αλφρέντο" είναι ο φτηνότερος με την λιγότερη δουλειά, και ο τελευταίος με φιλμ. Κατά το 2005-6, η δουλειά άρχισε να ψυχορραγεί και το Ευρώ να γίνεται όλο και πιο δυσεύρετο. Μεγάλες δυσκολίες. Τον ρώτησα γιατί δεν αγοράζει ψηφιακό εξοπλισμό με δώσεις και με κοίταξε λέγοντας ότι δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για να φάνε. Κάπου κατάλαβα ότι συν τα λεφτά το πρόβλημα ήταν ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να μπει στην καινούργια τεχνολογία.

Από το φωτογραφείο της γειτονιάς, με την γυναίκα του, μεγαλώσαν δυό άντρακλες δύο μέτρα ο καθένας. Ο μεγαλύτερος τέλειωσε ηλεκτρολόγος, αλλά μέχρι και σήμερα που πλησιάζει τα 30 δουλεύει κάνοντας παράδοση στα σπίτια για μια πιτσαρία. Ο μικρότερος, το 2007 ψαχνότανε και είχε βρει δουλειά να μετακινεί αυτοκίνητα για μια εταιρία ενοικιάσεως.

Το 2007 γύρισα στην γειτονιά από την Αμερική για τα καλά. Ήταν δύσκολο να βοηθήσω γιατί είμαι μικρότερος, είμαι ο "μαθητής" και ο ¨Αλφρέντο" είναι ένας άνθρωπος με περηφάνια υγιή και τσίπα. Σκέφτηκα λοιπόν και έκανα το εξής:

Του είπα ότι από το γραφείο μου που έκλεισα στην Αμερική έφερα "καμπόσα" κομπιούτερ που δεν έχω τι να τα κάνω, και έλεγα, αν δεχότανε και το θεωρούσε καλή ιδέα, να αφήσω ένα στο μαγαζί για να μάθει κομπιούτερ ο μικρότερος. Στην πραγματικότητα είχα φέρει μόνο ένα κομπιούτερ και ένα λαπτοπ. Του εγκατέστησα το κομπιούτερ, και με μετασχηματιστή για το Αμερικάνικο ρεύμα ηλεκτρικού. Επί δύο μήνες πήγαινα και έκανα μάθημα Photoshop στον νεαρό. Ο πατέρας του ήθελε να μάθει για να δουλεύει μαζί του και μετά να του αφήσει το φωτογραφείο.

Τον Φεβρουάριο του 2008 πήγα πέντε βδομάδες στην Στοκχόλμη και φωτογράφισα περίπου 350 προϊόντα για ένα κατάλογο. Γυρνώντας στην Ελλάδα τον Απρίλιο είχα μόλις γνωρίσει την Μαργαρίτα και επρόκειτο να φύγω για την Ιταλία μονίμως.

Του λέω του νεαρού: Κοίτα, εγώ φεύγω, αλλά ξέρεις ήδη αρκετά για Photoshop και όλα όσα έχουμε πει. Βάση του τι ξέρω ότι ξέρεις θέλω να σου δώσω μια δουλειά που μπορείς να την κάνεις άνετα. Έχω εδώ 350 φωτογραφίες αντικειμένων φωτογραφημένων πάνω σε άσπρο χαρτί. Πρέπει να χρησιμοποιήσεις το εργαλείο του Photoshop που λέγεται "λάσο" για να ξεχωρίσεις το κάθε αντικείμενο σε κάθε του λεπτομέρεια, κάνοντας σιγά-σιγά κλικ-κλικ-κλικ με το ποντίκι ακλουθώντας σε λεπτομέρεια το σχήμα του, και αφού το επιλέξεις όλο να κάνεις copy/paste για να πέσει πάνω σε τέλειο λευκό φόντο.

- Η δουλειά είναι πολύ απλή, του εξήγησα, θέλει μόνο υπομονή και επιμονή. Εγώ χρειάζομαι περίπου 5-8 λεπτά για την κάθε μία, οπότε εσύ πες να κάνεις 20 λεπτά τη μία. Δηλαδή, κάπου 100-120 ώρες δουλειά όλα μαζί. Κάπου τρεις βδομάδες. Όταν τις τελειώσεις θα σου δώσω δώρο μια καινούργεια ψηφιακή μηχανή Nikon, με φακό zoom και φλας για το εργαστήριό σου με τον μπαμπά, και το κομπιούτερ θα είναι δικό σου. Δηλαδή, αξία κάπου 2.500 Ευρώ για κάπου 3 βδομάδες δουλειά. Και καθώς περνάει ο καιρός αργότερα θα σου στέλνω κι άλλες τέτοιες δουλειές. Τι λες.

Το παιδί σκέφτηκε λίγο και είπε: Είναι πολλά 2.500 Ευρώ για τρεις βδομάδες δουλειά κύριε Δημήτρη.

- Κοίτα, του λέω: Κάνοντας αυτή τη δουλειά, θα εργάζεσαι για μια Σουηδική δουλειά μιας Αμερικανικής εταιρείας. Στην Αμερική αυτός ο μισθός είναι στάνταρ. Δεν είναι πολύς. Και δεν θα ήταν σωστό για μένα να σε πληρώσω Ελληνικό μισθό βγάζοντας Αμερικανικά κέρδη. Θα ήταν σαν να σε εκμεταλευόμουνα. Και επειδή δεν μπορείς να δουλεύεις νόμιμα πάνω σ'  αυτό, αντί μετρητά μισθό, προτείνω να σου κάνω αυτό το δώρο για το εργαστήριό σας που είναι και νόμιμο, και αναγκαίο, και αντιπροσωπεύει μισθό σωστό για την εταιρεία μου.

- Εντάξει κύριε Δημήτρη, μου λέει, θα το κάνω!

- Σ' ευχαριστώ! του λέω. Θα με βοηθήσεις πραγματικά.

Του έδωσα ένα χαρτί με γραπτές οδηγίες τι να κάνει και πως, με τι εργαλεία σε κάθε φωτογραφία και του άφησα και μερικά δείγματα που είχα τελειώσει εγώ,  να βλέπει σαν παράδειγμα.

Τις επόμενες δύο μέρες καθώς περνούσα με την Μαργαρίτα έξω από το κλειστό μαγαζί το βράδυ, έβλεπα το φως πίσω εκεί που δούλευε. Δύο μέρες αργότερα τον πήρα τηλέφωνο.

- Πως πάει η δουλειά; χρειάζεσαι καμιά βοήθεια;

- Πολύ καλά κύριε Δημήτρη! Έχω τελειώσει τις μισές!

- Τι λες μωρέ! Συγχαρητήρια! Κιόλας;!; Έρχομαι να δω!

Κοιτάω την δουλειά που είχε τελειώσει...

- Για στάσου, του λέω. Απ' ότι βλέπω δεν χρησιμοποίησες το εργαλείο "λάσο" αλλά το εργαλείο "μαγικό ραβδί".

- Ναι! μου λέει χαρούμενος! με ένα κλικ τελειώνω την κάθε μια σε ένα λεπτό.

- Μα, για να δούμε το χαρτί που σου άφησα... εδώ γράφει να χρησιμοποιήσεις το "λάσο";

- Ναι, μου λέει, αλλά βρήκα το "μαγικό ραβδί μόνος μου, και νόμιζα ότι δεν το ξέρατε ότι υπάρχει.

- Το "λάσο" σιγά-σιγά διαλέγει την κάθε λεπτομέρεια, ενώ το "μαγικό ραβδί" διαλέγει μαζικά περιοχές παρεμφερούς φωτεινότητας. Έτσι διαλέγεις και λίγο από το παλιό φόντο, ή και κόβεις λίγο από το αντικείμενο ανάλογα με την φωτεινότητα. Έκανες μεγέθυνση να δεις τα αποτελέσματα του τι έκανες σε κάθε φωτογραφία;

- Όχι.
- Κοίτα τώρα την λεπτομέρεια. Την βρίσκεις αποδεκτή τη δουλειά;
-...όχι.

- Αυτές, κοίτα τες τώρα, αυτή, κι αυτή και εκείνη, και η άλλη, σε λεπτομέρεια... είναι όλες λαπάς. Σούπα, Αδύνατο να δοθούν σε πελάτη.

- ...

- Δεν πειράζει, τον ενθαρρύνω. Ήταν μόνο δυό μέρες, ευτυχώς. Πρέπει να τις ξαναρχίσεις από την αρχή και αυτή την φορά να κάνεις ακριβώς αυτό που συμφώνησες με τον "πελάτη" σου. Τι λες;

- ... να το σκεφτώ και να σας πω κύριε Δημήτρη.

- Πάρε με όποτε θέλεις και πες μου. Καλή σου νύχτα. Άντε σπίτι να ξεκουραστείς.

Σε 2 ώρες χτυπάει το τηλέφωνο.

- Κύριε Δημήτρη, το σκέφτηκα.

- Και τι αποφάσισες;

- Είναι πολύ δουλειά. Δεν θα μπορέσω να την κάνω.

- Κανένα πρόβλημα, μη σε απασχολεί, θα την κάνω εγώ.

- Έχετε καμιά άλλη δουλειά να μου δώσετε αργότερα;

- Δεν ξέρω, του απάντησα, μάλλον όχι για την ώρα. Σ' ευχαριστώ πάντως!

Άφησα το κομπιούτερ στο εργαστήριό τους άλλα δύο χρόνια. Δεν του έδωσα μηχανή ψηφιακή. Μόλις πριν λίγους μήνες το πήρα πίσω το κομπιούτερ, όταν ρώτησα το φίλο μου αν τους βοηθά και μου είπε ότι δεν το χρησιμοποιούν καθόλου. Πριν κάμποσους μήνες έβαλαν ενέχυρα κάτι πράγματα και αγόρασε μια ψηφιακή με την οποία τον ακολουθεί ο γιός του στους γάμους και τα βαφτίσια καθώς εκείνος χρησιμοποιεί την δική του μηχανή με το φιλμ.

Την τελευταία φορά που τον είδα στη γειτονιά τον ρώτησα τι κάνει το παιδί και αν μαθαίνει. Ο φίλος μου, μου είπε ότι το παιδί είναι καλά, αλλά είχε στεναχωρηθεί τότε που τον άφησα μόνο του και έφυγα χωρίς να τον βοηθήσω.

Δεν είπαμε τίποτα άλλο πάνω σ' αυτό γιατί ο σύνδεσμός μας είναι αρκετά δυνατός για να μην τον βαρύνουμε με αυτό που έκανα στον γιό του.

Για την επόμενη απεργία και επιθέσεις κατά των κακών αλλοδαπών πότε πάμε;

Άνθρωποι

Από την πρώτη στιγμή που άρχισα να παίρνω φωτογραφίες, όταν ήμουν 11 χρονών, και αργότερα που το έκανα μέρος της ζωής μου από τα 17, είχα μια ιδιαίτερη ανάγκη να δημιουργώ φωτογραφίες από φευγάτες, ανθρώπινες στιγμές. 

Πάντα θαύμαζα τους γνωστούς φωτογράφους η δουλειά των οποίων και σήμερα με συνεπαίρνει όπως την πρώτη φορά που την είδα. Ο καλός μου φίλος, που μου λείπει κάθε μέρα, εδώ και τρία χρόνια από τότε που έφυγε, την ημέρα, κατά σύμπτωση, που είχα αγοράσει την καινούργια μου Nikon και θα πήγαινα να του τη δείξω αλλά δεν πρόλαβα, έλεγε ότι, "κάθε άνθρωπος έχει την δική του ιδιαίτερη ομορφιά, και εναπόκειται στον φωτογράφο να την βρει και να την αναδείξει." Η ιστοσελίδα που του είχα φτιάξει, και την οποία κρατώ τώρα ζωντανή στη μνήμη του, βρίσκεται στα "Links", κάτω από τη φωτογραφία του φτερού, στην αριστερή κολόνα.

Οι 80 φωτογραφίες σε αυτή την ανάρτηση είναι ένα περιληπτικό δείγμα των στιγμών που έχω κρατήσει μαζί μου από τα μέρη που πέρασα και τους ανθρώπους που γνώρισα, ή που είδα στον κόσμο γύρω μου.

Οι φωτογραφίες αυτές δεν πάρθηκαν σαν μέρος της επαγγελματικής μου απασχόλησης με την φωτογραφία, αλλά τις παίρνω μια ζωή μόνο για μένα, χωρίς σκοπό κέρδους, και γι' αυτό είναι πάντα αφιερωμένες στον φίλο μου τον Ντίνο, που όλοι αγαπήσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια, στους γονείς μου, και φυσικά, στην Μαργαρίτα μου και στον γιό μου.

όλες οι φωτογραφίες © 1975-2011 Αποθήκη Σκέψης/thinkworks.com
Απαγορεύεται η αντιγραφή

All photographs, © 1975-2011 Thoughts Warehouse/thinkworks.com
Copying prohibited, All rights reserved

Amsterdam, 1982

San Benedetto in Alpe, tired at the end of the Folk Festival, 2009

Lady of a village on Corfu, Pantokratoras, 1988

Swanage Railway, Dorset, 2008

Discussion #1, Jerusalem, 1987

Indecision, Florence, 2008

The entertainer, Swanage, Dorset, 2008

Bethlehem, Palestine, 1987

Teatime, London, 1977

Emma and Alice and Nick and Isabelle, Hampstead Heath, London, 2008

Annette and Paolo, Eremo feast, 2009

Leicester Square girls, London, 1977

Old man of the port, Mykonos, 1988

Construction man by the Nat west building, London, 1982

Wondering about the wedding, Romagna, Italy, 2009

Palestinian man, Jerusalem, 1987

Younger and older, Paris, 2008

Espresso and cigarette, Bologna, 2011

Per Rialto, Venice, 1979

A third man, Vienna, 2008

Questions, Bologna, 2011

Anti-Apartheit demonstration, Trafalgar Square, London, 1982

Actor and tourist, Checkpoint Charlie, Berlin, 2008

Banker, City of London, 1978

Relatives at a hospital, Forli, Romagna, Italy, 2009

Afternoon at the hospital cafeteria, Forli, Romagna, Italy, 2009

Greeting, Forli, Romagna, Italy, 2009

Don't forget, Bologna, 2011

Intermezzo, Bologna, 2011

Divides, Bologna, 2011

Gum sellers, Cozumel, Mexico, 1989

Waiting at Heathrow Airport, 1978

A Muslem woman, set in her culture of Islam, Jerusalem, 1987

Home from work, Highgate, london, 1977

Father of the bride, Romagna, Italy, 2009

Street games, Venice, 1979

Isabelle and Alice, at home in London, 2008

Good advice, Romagna, Italy, 2010

Cigarette break from family luncheon, Romagna, Italy, 2009

Late for work, Vienna, 2008

Lena at her studio, Forli, 2008

Skipping stones, Scarborough, Yorkshire, 1983

Prayer, Romagna, Italy, 2010

Mine, Romagna, Italy, 2009

Signor Nanneti Primo, Romagna, Italy, 2010

Making a snowman, private island in the Stockholm archipelago, 2008

Teacher at school outing to a museum, Negev Desert, Israel, 1987

Newspaper vendor, London, 1978

Walking alone, Romagna, Italy, 2009

On the bridge, Stockholm, 1979

The tube, London, 1976

At the Camaldoli Inn, Tuscany, 2009

The bride's make-up, Romagna, Italy, 2009

Waiting for the bride, Romagna, Italy, 2009

Giulianna bringing the fresh eggs, Romagna, Italy, 2008

Olympic runners #1, Athens, 2004

Fallafel, Jerusalem, 1987

Bar women, Romagna, Italy, 2008

Hide and seek, Stockholm, 1979

Fiddler, San Benedetto in Alpe Folk Festival, 2009

Impromptu singing, Eremo, Romagna, Italy, 2009

Waiting for a date, Montmartre, Paris, 2008

Confessions, Romagna, Italy, 2010

Grilling kebabs, Jerusalem, 1987

An afternoon walk in the square, Montmartre, Paris, 2008

Making a living, Forli, Romagna, Italy, 2008

Discussion #2, Jerusalem, 1987

Low season, Piazza San Marco, Venice, 2008

Cellphone, Piazza San Marco, Venice, 2008

Striking a pose, Piazza San Marco, Venice, 2008

Best boy, Romagna, Italy, 2009

Best offers, Romagna, Italy, 2009

Best efforts, Romagna, Italy, 2009

Afternoon coffee at the bazaar, Jerusalem, 1987

Making other plans, Romagna, Italy, 2008

Olympic runners #2, Athens, 2004

Dancers, New Year's Ball, San Benedetto in Alpe, 2010

Funeral, Jerusalem, 1987

Strangers on a bus, Amsterdam, 1982

People, New York, 2004

Film:
1975-2001: Ektachrome Professional, Kodak Plus-X & Tri-X, Ilford FP4 & HP5
2001-today: Digital, and Adobe Photoshop 5 through CS3

Cameras:
1975-1977: Zenith SLR, lenses: 50, 135 and 400mm
1977-1979: Fujica 605 SLR lenses: 28, 50, 135 mm
1979-1986: Canon A1 & AV1 SLR, lenses: 28, 35-70, 70-210 mm
1982-2003: Hasselblad C500, lenses: 50, 85, 105 mm
1986-2001: Canon T90, A1 and AV1, lenses: 28, 35-70, 70-210 mm
2001-today: Olympus, Sony Cybershot pocket Digital
2008-today: Nikon D300 DSLR, lenses: 12-24, 24-85, 80-200 mm

Black and white photos:
1975-2001: Digital scans from handmade darkroom prints on Ilford Gallery paper.
2001-today: Digital files (color) manipulated in Adobe Photoshop