 |
| Winchester Cathedral |
Δεν είχα πάει στην Αγγλία από το 2008, εκτός από λίγες ώρες το 2009 για μια κηδεία στην οποία μετέφερα κι εγώ μια αγαπημένη μητέρα στην τελευταία της κατοικία... Το 2008 είχα περάσει 10 μέρες με παλιούς φίλους και "οκογένεια", από την Υόρκη μέχρι το Σάουθάμπτον και το Λονδίνο, οδηγώντας το κόκκινο τζιπ μου από την Στοκχόλμη στην Αθήνα, σε εκείνο το ταξίδι όπου έμελλε να σταματήσω για πάντα στο Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, στα Απέννινα της Ιταλίας.
Εδώ, κοντά στο Σαν Μπενεντέτο, μεγαλώνει μια νεαρή Ιταλίδα που ονειρεύεται να σπουδάσει Αγγλική Λογοτεχνία στην Αγγλία. Μόλις το έμαθα πριν μερικούς μήνες, η Μαργαρίτα κι εγώ αναλάβαμε τα περεταίρω, και, αφού έψαξα τα σωστότερα πανεπιστήμια και τρόπους να εκπληρώσει τα όνειρά της, διαλέξαμε το πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, και το Κολλέγιο του Μπρίστολ όπου θα κάνει τα A-Levels της για να μπει στο πανεπιστήμιο.
Μου αρέσει να κάνω ότι μπορώ για να πιάνουν τα όνειρά τους τα νέα παιδιά. Τι άλλο σκοπό έχουν οι ενήλικοι, οι υποτιθέμενοι ενήλικοι τουλάχιστον, από το να βοηθάν τους νεότερους να φτάσουν μακρύτερα από τους ίδιους.
Έχοντας πάει σχολείο στην Αγγλία κι εγώ, κι έχοντας ζήσει εκεί από τα 17 έως τα 25 μου, και έχοντας μεγαλώσει τον εαυτό μου εκεί, ήξερα και τα κατατόπια.
Κι έτσι, την περασμένη Τετάρτη, μέχρι την Κυριακή, η Μαργαρίτα κι εγώ πήγαμε την Μαρία στην Αγγλία, στην συνέντευξη που της είχα κλείσει στο κολέγιο του Μπρίστολ.
Μείναμε με τον "αδελφό" μου και την οικογένειά του στο σπίτι τους στο Λονδίνο, και μια νύχτα στο New Forest, κοντά στο Σάουθάμπτον, με την Νταϊάνα και τον Ίαν. Η Νταϊάνα ήταν δασκάλα μου Αγγλικών σε φροντιστήριο στο Φάληρο το 1973, και πάντα πηγαίνω και τους βλέπω για λίγες μέρες -είναι μέρος της ζωής μου.
Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο του Στάνστεντ, βορειοανατολικά του Λονδίνου, ένοιωσα αμέσως την γνώριμη ηρεμία του να οδηγώ στα αριστερά του δρόμου με το τιμόνι στα δεξιά του αυτοκινήτου, όπως είναι φυσικό για μένα -στο Λονδίνο έκανα τα μαθήματα οδήγησης και εκεί πείρα το δίπλωμά μου το 1979. Η πρώτη έκπληξη, από κάτι γνώριμο που μου λείπει τόσα χρόνια ήρθε σχεδόν αμέσως, στον Αυτοκινητόδρομο 11, όταν από την τρίτη σιγανή λωρίδα έβγαλα τόξο να μπω δεξιά στην μεσαία, και το αυτοκίνητο που ερχόταν στην δεξιά λωρίδα γρηγορότερα από εμένα έκοψε ταχύτητα βλέποντας το φλας μου για να με αφήσει να περάσω μπροστά του. Δάκρυσα, πιστέψτε με. Σήκωσα το χέρι σε "ευχαριστώ", και ξανά αργότερα, και ξανά, και ξανά, μέχρι που θυμήθηκα ότι δεν χρειάζεται να λέω ευχαριστώ για κάτι το φυσικό που όλοι το κάνουνε σε εκείνους τους δρόμους... Εκεί δεν χρειάζεται κανείς το αυτοκίνητό του για να αποδείξει στους άλλους ότι έχει λειτουργώντα (ή μη) γεννητικά όργανα.
Οδήγησα κάπου 800 χιλιόμετρα σε πέντε μέρες, στο Λονδίνο, τον Νότο, την Δύση... και ήταν σαν να ήμουν εκεί μόλις χτες... Μια ανάμνηση από κάθε γωνία και κάθε περιοχή αυτοκινητόδρομου...
Στον δρόμο από το Λονδίνο στο Μπρίστολ την Πέμπτη το πρωί προπαρασκεύασα την Μαρία για την συνέντευξή της. Είναι τόσο λυπηρό το πόσα κόμπλεξ, χειροπέδες, κρυμμένη οργή και φίμωτρα βάζουν στα νέα παιδιά τα Μεσογειακά, γελοία, ανίκανα συστήματα εκπαίδευσης και οι δάσκαλοι. Και είναι χαρά να βλέπεις μια νέα κοπέλα όπου μέσα της δεν κατάφεραν ακόμα να σβήσουν την μικρή φωτίτσα της ελπίδας και της προσωπικής συνειδητής ύπαρξης. Θα ξέρουμε σε δυό βδομάδες αν θα βρίσκεται εκεί τον Σεπτέμβριο. Κι αν όχι θα βρω αλλού. Θα τα καταφέρει η Μαρία κι ας είναι το τελευταίο πράγμα που κάνω.
Μέσα στο Κολέγιο αισθάνθηκα τόσο συνεπαρμένος στις αναμνήσεις του όταν ήμουν εγώ εκεί καθημερινά, μαθητής. Τα γνώριμα κτήρια και οργάνωση... οι γνώριμοι δάσκαλοι και προσωπικό, με το χαμόγελο και το ενδιαφέρον, που είναι εκεί για να βοηθήσουν τα παιδιά, αντί να είναι τα παιδιά εκεί για να φουσκώσουν το εγώ των δασκάλων.
Λέω "μαθητές" και "δάσκαλοι". Όχι "φοιτητές" και "Καθηγητές". Δεν μου αρέσουν οι εξεζητημένοι τίτλοι. Τους απεχθάνομαι τόσο όσο λυπάμαι εκείνους που τους χρησιμοποιούν. Κι αν ήμουνα καθηγητής στο Καίμπριτζ, αν με ρωτούσανε τι είμαι θα απαντούσα ότι βοηθάω τα παιδιά να αποκτήσουν τις γνώσεις που τους ενδιαφέρουν. Και θα το έλεγα αυτό μασουλώντας διακριτικά ένα σάντουιτς λευκό ψωμί με λιγάκι βούτυρο και ψιλοκομμένο αγγούρι. Και τσάι Ερλ Γκρέυ με λίγες σταγόνες λεμόνι. Ποτέ γάλα στο Ερλ Γκρέυ.
Από την ώρα που η Μαρία έφτασε στην Αγγλία είχε αρχίσει να ηρεμεί. Μέσα στο κολέγιο πριν την συνέντευξη την είδαμε λίγο σκεπτική και την ρωτήσαμε αν αισθάνεται ανήσυχη ή στρεσαρισμένη. Όχι μας λέει χαμογελώντας. Είμαι προβληματισμένη γιατί για πρώτη φορά δεν είμαι ανήσυχη ή στρεσαρισμένη.
Το Σάββατο το μεσημέρι μας πήγα κάπου που δεν θα μπορούσα να φύγω από την Αγγλία αν δεν πάω: Τσάινατάουν, Σόχο, πέντε λεπτά από το Κόβεντ Γκάρντεν και την σχολή όπου έμαθα κινηματογράφο και δίδαξα φωτογραφία. Εκεί μας συνάντησε και η Κάθυ με τον Πωλ, καλή μου φίλη από τον καιρό που εργαζόμασταν στην Ελλάδα τα '80 για τον τουρισμό.
Την Κάθυ την έχω θαυμάσει και την σέβομαι πολύ. Αγάπησε την Ελλάδα, αγάπησε Έλληνα, τον παντρεύτηκε, έκανε δυό Ελληνόπουλα, ζούσε στην Κρήτη σαν Ελληνίδα. Μέχρι που ο Έλληνας έκανε τα Ελληνικά του, και αναγκάστηκε να πάρει τα παιδιά της και τα μάτια της και να γυρίσει στην Υόρκη. Τα παιδιά μεγάλωσαν στην Βόρεια Αγγλία. Επί μήνες τώρα το προξενείο την κυνηγάει για τον στρατό των παιδιών που είναι και Έλληνες. Ζητάνε χαρτιά επί χαρτιών... αποδείξεις ότι τα συντηρεί εκείνη, ταπεινωτικές ερωτήσεις και διεισδύσεις στην προσωπική ζωή εξευτελιστικές... στο τέλος, μετά από μήνες μαλακίες τους ρώτησε τι θα γίνει αν δεν πάνε στο στρατό και της απάντησαν ότι δεν θα μπορούν να πατήσουν στην Ελλάδα. Δεν πειράζει, τους απάντησε. Αν θέλουν διακοπές μπορούν να πάνε στην Τουρκία. Αυτό κατάφερε η Ελλάδα σε μία γυναίκα που είχε δώσει την ζωή της και την αγάπη της στην Ελλάδα.
Περπατήσαμε στο New Forest. Ήταν New τουλάχιστον τον ενδέκατο αιώνα όταν ο Γουίλιαμ ο Κατακτητής το ανακύρηξε δάσος για το βασιλικό κυνήγι. Ένα αριστούργημα της φύσης... και της διατήρησής της.
Η φύση είναι δυνατότερη από κάθε κόμπλεξ ανωτερότητας με το οποίο μπορεί να αυταπατάται ένα αποτυχημένο είδος ζωής που προορίζεται να πάει γραμμή στη λήθη αφού καταστρέψει όλα όσα του έδωσε ή μάνα του η Γη, και αφού πετάξει στα σκουπίδια κάθε ελπίδα που θα μπορούσε να του είχε δώσει ο νους και η ψυχή με την οποία είχε προικιστεί. Όταν όμως απολαμβάνεις ένα τσάι, με μπισκότα και με κρέμα από το Ντέβον, σε έναν υγρό από την ψιχάλα Αγγλικό κήπο, ενός μικρού σπιτιού που μεγάλωσε τρείς επιστήμονες με μισθούς δυό δασκάλων, τότε, καθώς αφήνεις με ενδιαφέρον να τελειώσει ότι θέλει να πει ο συνομιλητής σου ώστε να απαντήσεις εσύ μετά, καθώς θα σε ακούει με ενδιαφέρον και θα περιμένει να τελειώσεις όλο τον συλλογισμό σου πριν τον καλοσκεφτεί και σου απαντήσει... τότε πιστεύεις ότι υπάρχουν ανάμεσά μας εκείνοι που θα έχουν ζήσει άξια και θα έχουν πάρει και θα έχουν δώσει στην ζωή τόσα πράγματα που οι περισσότεροι τα χάνουν ανάμεσα στις δικαιολογίες, τα κόμπλεξ και την αμορφωσιά που φέρνει ο υπέρ του δέοντος ναρκισσισμός του εγώ...
Η πραγματική μπύρα, η Αγγλική Real Ale, δεν καταπίνετε με γουλιές. Χύνεται στο λαρύγγι κατευθείαν από το ποτήρι στο στομάχι χωρίς αντανακλαστικά και κινήσεις του λαρυγγιού...
οι φωτογραφίες μεγαλώνουν με κλικ.
 |
| Winchester Cathedral |
 |
| Joan of Arc |
 |
| Margherita and the Millennium Oak |
 |
| The woods are lovely, dark and deep, but I have promises to keep, and long to go before I sleep... |
 |
| A tree trying to walk away |
 |
| Two Italians in Chinatown |
 |
| Bristol |
 |
| Happiness is a pint of Real Ale |
 |
| Happiness is Orange |
 |
| Happiness is a pint of Guiness |
 |
| Pub Grub! Yam! |
 |
| Bath Abbey |
 |
| After the interview |
 |
| Jane Austen's grave in Winchester Cathedral |
 |
| Two Redwoods in the New Forest |
 |
| A Redwood in the New Forest |
 |
| Theout of towners |
 |
| With Cathy and Paul in search of barbequed pork and rice |
 |
| Chinatown! |
 |
| Ding Dang Ding Dong, Dong Dang Ding Dong... |
 |
| Her Majesty's a very nice girl! some day I'm gonna make her mine, oh yeah! |
