Free

Λένε ότι αυτό που αξίζει στην ζωή είναι να μην τα παρατάς ποτέ, και να επιμένεις. Από πολλά, πολλά χρόνια όμως πιστεύω ότι η νοοτροπία αυτή είναι άνευ αξίας, και μάλιστα καταστρεπτική, αν δεν ξέρεις πότε κάτι πρέπει να αφεθεί να φύγει. Δεν είναι εύκολο ούτε γρήγορο... αλλά είναι λυτρωτικό και σου επιτρέπει να δίνεις τον εαυτό σου σε αυτά που έχουν πραγματική αξία.

Οι γονείς μου, μου έμαθαν ότι ο θάνατος είναι κάτι το απόλυτο για το οποίο δε μπορείς να κάνεις τίποτα. Κάθε στιγμή που βουρλίζεσαι μέσα στην θλίψη και τις αναμνήσεις είναι μια στιγμή χαμένη από την ζωή. Μου το έλεγαν πάντα, αλλά έπρεπε να πεθάνουν για να συνειδητοποιήσω τι έλεγαν. Πρέπει να καταλαβαίνει κανείς πότε κάτι είναι νεκρό. Και να προχωρεί. Αυτό το μπλογκ με βοήθησε να καταλάβω πια ότι και η Ελλάδα είναι νεκρή. Ή ίσως ότι ποτέ δεν ήταν αυτό που ήλπιζα. Και έφυγε από πάνω μου σιγά-σιγά το πέπλο της κατάθλιψης που αισθάνεται ο καθένας που αγαπά ένα τόπο αλλά τον βλέπει και για το τι είναι, και το τι δεν είναι... Και μένουν μόνο οι άνθρωποι... ανθρώπους που εκτιμάς όποιοι και να είναι και όπως και να τους γνώρισες. Και δεν είναι Έλληνες ή Κινέζοι ή Εσκιμώοι, αλλά απλά άνθρωποι. Και μαζί με τον θάνατο που επέτρεψε για την Ελλάδα μέσα μου αυτό το μπλογκ επίσης έφερε και την ζωή στα πρόσωπα εκείνων που εκτιμώ και για τους οποίους ενδιαφέρομαι.

Η Ελλάδα βέβαια δεν πέθανε μέσα μου από μόνη της. Την σκότωσαν οι άλλοι εκείνοι οι άνθρωποι, τους οποίους δεν εκτιμώ και για τους οποίους δεν ενδιαφέρομαι. Και δυστυχώς εκείνοι είναι πολύ περισσότεροι. Είναι η ίδια η ταυτότητα μιας χώρας την οποία δεν μισώ πια γιατί σταμάτησα μάλλον να την αγαπάω. Αδιαφορία. Υπάρχουν εκείνοι οι διανοούμενοι, οι ακτιβιστές, οι σοφολογιότατοι που δοκιμι-άζουν σαπουνόφουσκες σαν να υπάρχει κάτι οτιδήποτε που μπορεί να γίνει για να διορθωθούν αυτά -χωρίς να καταλαβαίνουν ότι ο καρκίνος δεν  αυτορυθμίζεται -και ότι οι ίδιοι αποτελούν μέλος του καρκινώματος. Και εκείνοι για τους οποίους ενδιαφέρομαι υποφέρουν μέσα στην ομίχλη...

Ήρθε ο Κώστας για 6 μέρες και κάθισε μαζί μας. Ήρθε πρώτη θέση δωρεάν, γύρισε πρώτη θέση δωρεάν, και δυό ώρες πάνω από τον Ατλαντικό ήταν στο πιλοτήριο με τους άλλους πιλότους και τα λέγανε. Η ζωή του είναι τέλεια. Οι αεροσυνοδοί είχαν βάλει λοταρία ποιά θα μαντέψει την ηλικία του. Το είχαν για πολύ νέο και τον κάνανε 30 ή 32. Όταν τους είπε ότι είναι 22 δεν το πιστεύανε. Λίγοι μπορούν να καταλάβουν ότι δεν πήγε Πανεπιστήμιο για να γίνει πιλότος. Ήταν ήδη πιλότος με άδεια πριν πάει πανεπιστήμιο. Στο πανεπιστήμιο αποφοίτησε με BCs Αεροναυτικές Επιστήμες το οποίο μπορεί να το χρησιμοποιήσει σε πολλές βιομηχανίες από Μπόινγκ μέχρι ΝΑΣΑ. Και το τετραετές το τέλειωσε σε τρία χρόνια κάνοντας περισσότερα μαθήματα μαζί, καθώς ήταν εκπαιδευτής στην σχολή πτήσης, καθώς ήταν ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας, καθώς ήταν υπεύθυνος ενός ορόφου φοιτητικών διαμερισμάτων, και καθώς ίδρυσε και προέδρευσε του πανεπιστημιακού κάδου του διεθνούς συνδικάτου πιλότων αερογραμμών... Και μαζί με τι υποτροφίες του, και με το να τελειώσει γρηγορότερα, γλύτωσε κάπου 85.000 δολάρια από τα 248.000 που θα είχαν κοστίσει όλα αυτά που έκανε.

Ένα βράδυ ήθελε να μας δείξει μια ταινία που αγαπάει πολύ, το Adjustment Bureau του 2011 με τον Ματ Ντέημον, όπου δυο άνθρωποι αγαπιούνται τόσο πολλοί που αν και το να είναι μαζί δεν ήτανε στο σχέδιο του "Θεού" εκείνοι δεν τα παράτησαν μέχρι που έβαλαν τον "Θεό" να ξαναγράψει το βιβλίο του σχεδίου ώστε να μπορούν να είναι πάντα μαζί. Ο Κώστας λέει ότι για εκείνον η ταινία αυτή είναι για την Μαργαρίτα και εμένα. Ήμαστε λέει τα πρότυπά του. Και πράγματι, η ταινία λέει ότι η Ελεύθερη Θέληση είναι μια οπτασία για να ξεγελάμε τον εαυτό μας, μέχρι που αραιά και που κάποιος ή κάποιοι προσπαθούν με τέτοια επιμονή που την αποκτούν. Αυτό πρέπει να το πω για τον εαυτό μου. Είχα την ευλογία να ξέρω τι ήταν εκείνα για τα οποία άξιζε να επιμένω μέχρι να γίνω ελεύθερος.

Και προχτές καθόμουνα εδώ στα κομπιούτερ με το ακουστικό και το μικρόφωνο και έπαιρνα μέρος σε μια σύσκεψη στην Αμερική με άλλους τρείς, ο καθένας σε διαφορετικά μέρη του κόσμου, πολυεθνική εταιρεία με τους διευθυντές να σχεδιάζουν τα επόμενα βήματα των εργαλείων της στρατηγικής. ... δύο ώρες.... και κατά την μέση του σύσκεψης χαμογέλασα γιατί συνειδητοποίησα ότι την κατεύθυνα εγώ δίνοντας λύσεις και πλοήγηση σε αυτά που συζητούσαμε για να αποφασίσουμε. Όχι και άσκημα για ένα παιδάκι από το Παλιό Φάληρο. Το σπίτι μας, η ζωή μας είναι μια ευλογία. Στα καλά καθούμενα, που και που, η Μαργαρίτα κι εγώ λέμε ο ένας στον άλλον "ευχαριστώ". Γιατί; "γι' αυτή τη ζωή".

Έχω πάρα πολλά πράγματα να εργαστώ αλλά ποτέ δεν φαίνονται σαν εργασία. Κάθε μέρα είναι μια ολόκληρη ζωή. Μια ήρεμη, αγαπημένη, ελεύθερη ύπαρξη. Αυτό το μπλογκ δεν ήτανε ποτέ τίποτα παραπάνω από ένα "Αγαπητό ημερολόγιο..." όπου έγραφα τι έχω μέσα μου, και το έκανα στα Ελληνικά, γιατί καμία άλλη γλώσσα που ξέρω δεν είχε αφήσει μπαγκάζια και σκελετούς μέσα μου που να πρέπει να βγουν. Βγήκαν. Και τώρα πια δεν αισθάνομαι αγανάκτηση ή θυμό ή λύπη ή αγωνία ή συμπόνια για την Ελλάδα και για το μέρος του εαυτού μου που ήταν Έλληνας. Χαμογελάω γιατί δεν αισθάνομαι πια τίποτα για την Ελλάδα, ή τα Ελληνικά. Είναι κάτι το λυτρωτικό. που επιτρέπει να είμαι ότι είμαι από δεκαετίες τώρα χωρίς να αναρωτιέμαι κάθε τρεις και λίγο ποιά είναι η σχέση μου με το μέρος όπου έτυχε να γεννηθώ και να περάσω τα παιδικά μου χρόνια.

Μένουν οι άνθρωποι. Η οικογένεια, οι φίλοι, οι συγγενείς, και οι άνθρωποι που εκτιμώ και αγαπάω εδώ στο μπλογκ... είναι άνθρωποι, στην ζωή μου.

Μια ζωή την οποία δεν μπορούσα να είχα ονειρευτεί ότι υπάρχει -ότι μπορεί να είναι έτσι...

Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας το λένε Τζούλια. Η Τζούλια συνήθως είναι στολισμένη δίπλα στο τζάκι από αρχές Δεκεμβρίου μέχρι μετά τα Φώτα. Φέτος αργήσαμε να την ανεβάσουμε πάνω από το κελάρι, και την κρατήσαμε να αισθανθεί Χριστουγεννιάτικα ο Κώστας, στο χιόνι, δίπλα στο τζάκι... Ακόμα πίσω μου είναι και αναβοσβήνει καθώς γράφω. Θα την βάλουμε την Τζούλια να κοιμηθεί μέχρι τον επόμενο Δεκέμβριο... Μόλις τελειώσουν οι άνευ ζάχαρης σοκολάτες που μου έφερε ο Κώστας και τις ακούμπησε δίπλα στην φάτνη.

Αυτό το μπλογκ είναι μέρος της έκφρασής μου και δεν πρόκειται να ακούσετε από εμένα τα "αντίο", "θα τα πούμε σύντομα", "να τα λέμε", κλπ. Εδώ θα είμαι να γράφω στο Αγαπητό ημερολόγιο. Κι αν τύχει να γράψω τίποτα που αρέσει ή βοηθάει κανέναν, τιμή μου θά 'ναι. Κι αν τσαντίσω κανέναν πρέπει να μου τα ψάλει. Επώνυμα όμως :-)

Έξω χιονίζει πολύ... It's a wonderful life. A good life. Full and fulfilled and fulfilling. Peaceful, with only love and certainty. Accomplishment. Blessing. Happiness. Liberty. And, freedom from all the trappings of what to be and how to be while you are being... I believe that every thing is part of a truth, interconnected. I can hope because I know it only depends on Margherita and myself to give birth to hope from inside of us. The knowledge that everything happens for  a purpose but only if you are free-enough to recognize it and seize it. Seize the day. Our Way.