Όνειδος...

Η χρυσή εποχή της πτήσης έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί... Πάει ο καιρός του Μπόινγκ 707 όπου σερβίριζαν σε πραγματικά πιάτα με μεταλλικά μαχαιροπήρουνα, γυάλινα ποτήρια και υφασμάτινες πετσέτες, με ένα σταχτοδοχείο στην κάθε θέση. Πάει ο καιρός που οι εταιρείες προσπαθούσαν να εξυπηρετήσουν και να υπηρετήσουν τους επιβάτες, ιδίως στο τέρμιναλ και για την επιβίβαση.

Τρανταχτό παράδειγμα η Ryanair με την οποία μπορείς να πετάξεις από Ιταλία στο Λονδίνο για 30 Ευρώ. Και όταν το αεροπλάνο προσγειώνεται, πριν καν βγει από τον διάδρομο για να πάει προς το τέρμιναλ, ακούς μια τρουμπέτα από τα μεγάφωνα να κάνει το καουμπόικο τα-ντα-τα-ντα-τα-ντα-τα-ντα-τα-ντααααααα! και μια ενθουσιασμένη γυναικεία φωνή ανακοινώνει "Άλλη μια πτήση της Ryanair έφτασε στον προορισμό της στην ώρα της!"

Τώρα πια τα μπουλούκια των επιβατών είναι ζωντανά, αγελάδες και πρόβατα, και οι εταιρείες ξέρουν ότι αν φέρονται σαν να είναι οι επιβάτες πίθηκοι δεν πειράζει γιατί υπάρχουν πολλοί και τα έσοδα δεν θα πέσουν -γιατί στο τέλος οι επιβάτες δεν έχουν άλλη επιλογή. Οι επιβάτες άλλωστε διαλέγουν το φτηνότερο και δεν τους ενδιαφέρει η ποιότητα -εφ' όσον το αεροπλάνο προσγειώνεται σχετικά απαλά σε διάδρομο και όχι σε βουνό ή θάλασσα απότομα.

Με τους πατριωτικούς και θρησκευτικούς αγώνες δε, οι οποίοι στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 δημιούργησαν το καινούργιο σλόγκαν "Η OsamaAir σας προσγειώνει κατευθείαν μέσα στο γραφείο σας", για να περάσεις από ασφάλεια αεροδρομίου πρέπει να βγάλεις ζώνες, παπούτσια, (σώβρακα, αν είσαι ομορφούλης) και να μην έχεις κανένα υγρό σε χειραποσκευή. Μια φορά στο Παρίσι χάρισα σε έναν ασφαλίτη ένα μπουκάλι αντρική κολόνια Prada (The Devil, always, wears Prada).

Κάποτε τα αεροδρόμια έστελναν υπαλλήλους στις ουρές της ασφάλειας για να περάσουν με προτεραιότητα τους επιβάτες των οποίων η πύλη έκλεινε σύντομα. Που τέτοιες αβρότητες πλέον...


Ναι. Και έτσι, μετά από 41 χρόνια στον αέρα και κοντά στις 125 πτήσεις στην Ευρώπη και Αμερική, με γιό συγκυβερνήτη αερογραμμών, και μακρά πείρα βετεράνου ταξιδευτή, έχω την ντροπή να σας ανακοινώσω ότι η ταξιδιωτική ζωή όπως την ήξερα έλαβε τέλος, και ποτέ δεν θα είναι η ίδια.

Όνειδος, αίσχος και ταπείνωση.
Έχασα την πρώτη μου πτήση.

~~~

Όλα άρχισαν όταν ο αντιπρόσωπος της Hertz μας διαβεβαίωσε, δύο φορές, ότι μπορούσαμε να γεμίσουμε το ντεπόζιτο του αυτοκινήτου στην επιστροφή, στην περιοχή πάρκινγκ της Hertz στο αεροδρόμιο του Stansted κοντά στο Λονδίνο. Πέντε το πρωί, με την Hertz κλειστή έως τις έξι, και ούτε μια κάνουλα σε απόσταση ανεφοδιασμού, αναγκάστηκα να χάσω δεκαπέντε-είκοσι λεπτά ξαναβγαίνοντας από το αεροδρόμιο να ψάξω ανοιχτό πρατήριο βενζίνης.

Η Μαργαρίτα είχε πει στην Μαρία επανειλημμένα να μην πάρει τίποτα υγρά ή κρέμες στην χειραποσκευή, και ταξιδεύαμε και οι τρεις με σακίδια στην πλάτη, για ταχύτητα και για να μην πληρώσουμε έξτρα αποσκευές στην Ryanair. Οι ακτίνες στην ασφάλεια του αεροδρομίου σήμαναν συναγερμό, και ένας πολύ, μα πολύ ηλικιωμένος Άγγλος τζέντλεμαν ανακάλυψε οδοντόπαστα, υγρό καθαρισμού φακών επαφής, και καναδυό άλλα υγρά στο σακίδιο της Μαρίας. Οι άκρας ειλικρίνειας και σεβασμού αβρότητες μεταξύ του τζέντλεμαν εκείνου και εμού συνεχίστηκαν επί δέκα πέντε λεπτά καθώς έψαχνε για εκρηκτικά στην οδοντόκρεμα και εγώ προσπαθούσα να εξηγήσω ότι προτιμούμε να τα αφήσουμε τα υγρά να τα πετάξει στα σκουπίδια και να τρέξουμε στην πτήση μας που έκλεινε. Όταν όμως είσαι υπό υποψία ότι έχεις ανεπίτρεπτες ουσίες στις χειραποσκευές σου δεν μπορείς να φύγεις πριν ο κύριος (ή κυρία) της ασφάλειας καθαρίσει το όνομά σου και την υπόληψή σου...

Κι έτσι δεκα πέντε λεπτά αργότερα, τρέχαμε προς την πύλη 47...

Οι οθόνες έλεγαν για την πτήση μας "Final Call"...

Στα 385 μέτρα από την ασφάλεια έως την πύλη, η Μαργαρίτα και η Μαρία κατάφεραν να αποκτήσουν απόσταση 75 μέτρων μπροστά από τον τρέχοντα υποφαινόμενο βετεράνο και διαβητικό ταξιδευτή, φτάνοντας στην πύλη πρώτες, καθώς τις έβλεπα, και την πύλη, μπροστά μου, 70 μέτρα, 68, 63, 58.... καθώς η πύλη όλο και με πλησίαζε, καθώς ο μάλλινος σκούφος μου συγκρατούσε τα ποτάμια του ιδρώτα της προσπάθειάς μου...

Το σύστημα δημοσίων ανακοινώσεων ανακοίνωσε ότι η πύλη για την Μπολόνια ετοιμαζότανε να κλείσει. Ήμουνα στα 48,5 μέτρα από την πύλη.

Στην πύλη, ο κύριος με το τουρμπάνι άνοιξε την μισοκλεισμένη πόρτα να μπουν μέσα η Μαργαρίτα και η Μαρία. Η Μαργαρίτα έδειξε τον τρέχοντα βετεράνο και διαβητικό ταξιδευτή σύζυγό της εκλιπαρώντας τον Κυρίαρχο της Πύλης να με περιμένει. Ήμουνα στα 37 μέτρα και ο μάλλινος σκούφος μου ήταν μούσκεμα και δεν συγκρατούσε πλέον τα ποτάμια του ιδρώτα της προσπάθειάς μου.

Ο Κύριος της Πύλης με κοίταξε καθώς έτρεχα, στα 34 μέτρα, σήκωσε τα χέρια του ψηλά, είπε "Ξεχάστε το!", έκλεισε την πύλη, την κλείδωσε, και έφυγε καθώς έφτανα.

Το αεροπλάνο κάθισε εκεί, στην πύλη, άλλα είκοσι δύο λεπτά, με τις σκάλες στην θέση τους και την πόρτα της ατράκτου ανοιχτή.
...
Εν τω μεταξύ:

Μόλις ο κύριος εξαφανίστηκε καθώς έφτανα, άρχισα να προσπαθώ να βρω προσωπικό της Ryanair σε απόσταση λαχανιάσματος από την πύλη. Βρήκα μια συνοδό εδάφους και της είπα, με φωνή κάπως επείγουσα, ότι τέσσερεις επιβάτες για Μπολόνια (οι τρεις μας και μια άσχετη τέταρτη δεσποινίδα) ήταν στην πύλη, το αεροπλάνο ήταν κι αυτό στην πύλη, αλλά η πύλη είχε κλειδωθεί.

Η συνοδός εδάφους σηκώθηκε από την καρέκλα της και άρχισε να περιφέρεται προς την γενική κατεύθυνση της πύλης 47, νωχελικά, κοιτώντας τα αεροπλάνα έξω από τις πύλες, σαν να αναρωτιότανε που βρίσκεται και τι είναι αυτοί οι μεγάλοι αλουμινένιοι σωλήνες με φτερά... Δεν μου απήντησε ποτέ, όσο κι αν παρακάλεσα να μου πει τι να κάνω, ή τουλάχιστον να μου εξηγήσει τι προσπαθεί να κάνει η ίδια...

Μετά από λίγα λεπτά την άφησα να περιφέρεται μπροστά μου και λαχάνιασα φτάνοντας στο γκισέ εξυπηρέτησης πελατών της Ryanair.

Εκεί, προσπάθησα να εξηγήσω στην δεσποινίδα και την κυρία που με άκουγαν αδιάφορα, ότι το αεροπλάνο ήταν εκεί, εμείς είμασταν εδώ, αλλά έπρεπε να βρισκόμαστε εκεί αντί για εδώ.

Αυτό ήταν μια έννοια και γενική ιδέα που δεν μπόρεσα να μεταδώσω επαρκώς στο προσωπικό που με άκουγε. Πράγματι, το βρίσκω συνήθως δύσκολο να σχηματίζω προτάσεις με λέξεις σε στιγμές όπου ταυτόχρονα αφρίζω στο στόμα και κάνω επίδειξη στάσεων από το Κάμα Σούτρα.

Η συνδιάλεξη έκλεισε όταν σταμάτησα να προσπαθώ να εξηγήσω, και, απορημένος ειλικρινά, τις ρώτησα "are you, actually, human?" Και η δεσποινίς μου έδωσε ένα κομμάτι χαρτί με την διεύθυνση της ταχυδρομικής θυρίδας παραπόνων της Ryanair.

Κουνώντας τους μάλλινους σκούφους μας στον αέρα αποχαιρετήσαμε το αεροπλάνο μας καθώς έφευγε από την πύλη 22 λεπτά αργότερα. Μια άλλη δεσποινίδα μας συνόδεψε πίσω στο τέρμιναλ και μας έδειξε το γραφείο εκδόσεως εισιτηρίων της Ryanair.

Η υπάλληλος της Ryanair μας πληροφόρησε ότι δεν υπάρχουν πτήσεις για Μπολόνια, ή για οπουδήποτε αλλού στην βόρεια Ιταλία μέχρι το επόμενο πρωινό, την Δευτέρα. Μας είπε αν θέλουμε να πάμε κάπου στην βόρειο Ιταλία σήμερα Κυριακή, θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε αν άλλες αεροπορικές εταιρείες είχαν πτήσεις σήμερα.

Καθώς στεκόμασταν ουρά στο κλειστό και έρημο γκισέ της EasyJet κοιτούσα επιμελώς τις οθόνες αναχωρήσεων. Πρόσεξα κάτι που με έκανε να πάρω την Μαργαρίτα και να επιστρέψουμε στην υπάλληλο στο γκισέ της Ryanair.

Ζήτησα συγγνώμη, με άμεση παραδοχή του ότι η ευγενική δεσποσύνη μας είχε ήδη διαβεβαιώσει ότι δεν υπήρχαν άλλες πτήσεις σήμερα προς βόρειο Ιταλία, αλλά πήρα το θάρρος να ρωτήσω αν υπάρχει ίχνος αληθείας στους ισχυρισμούς του πίνακα αναχωρήσεων, ότι η Ryanair έχει, λέει, πτήσεις προς την Πάρμα και προς την Βενετία μέσα στις επόμενες δυόμισι ώρες.

Η υπάλληλος κοίταξε την οθόνη της με την άκρη του ματιού της και αποφάνθηκε ότι οι πτήσεις αυτές πράγματι έμελλε να συμβούν ακριβώς όπως ισχυριζόταν ο πίνακας. Γεωφυσικές, ηφαιστειακές δυνάμεις και κίνηση των ηπείρων είχαν ξαφνικά τοποθετήσει και την Πάρμα και την Βενετία στην γενικότερη περιοχή της βόρειας Ιταλίας!

Μιά που η Πάρμα είναι δίπλα στην Μπολόνια και η Βενετία αρκετά μακρύτερα, κοίταξε την πτήση της Πάρμα πρώτα, και, με μεγάλη προσωπική ικανοποίηση μας πληροφόρησε ότι ήταν πλήρης. Εκείνη την στιγμή ήξερα ότι θα ήταν πιο εύκολο να γίνουμε δεκτοί σε επίσημο χορό του Λευκού Οίκου φορώντας πουκάμισα από την Χονολουλού παρά να μπούμε στην πτήση της Πάρμας.

Η πτήση της Βενετίας είχε θέσεις, αλλά με 150 Ευρώ αντί 30 Ευρώ το άτομο. Καθώς έδινα την Βίζα μου της είπα "There you go. Enjoy it in good health". "I will", μου απήντησε.

(Σημειωτέο ότι την πρώτη φορά που πέρασα ασφάλεια, το σακίδιό μου πέρασε ανενόχλητο και εγώ χτύπησα τα κουδούνια της μαγνητικής πόρτας χωρίς να βρουν τι τα χτύπησε μετά από πολύ προσωπικό και ρομαντικό ψάξιμο. Την δεύτερη φορά που πέρασα την ίδια ασφάλεια, εγώ πέρασα από την πόρτα ανενόχλητος αλλά το σακίδιό μου στις ακτίνες χτύπησε καμπάνα και το ψάξανε, χωρίς να βρούνε τίποτα. Πράμα που σημαίνει ότι όλα αυτά είναι κοροϊδίες και μας δουλεύουνε με τις ασφάλειές τους για να καλύπτουνε τον κώλο τους από τις εφημερίδες και τα κανάλια την επόμενη φορά που κάποιος θα αποφασίσει να πει αντίο στην άδικη ζωή και να πάρει μερικούς μαζί του για παρέα)

Η πτήση της Πάρμας ήταν στην διπλανή πύλη της πτήσης της Βενετίας, και φεύγαν και οι δύο την ίδια ώρα. Ρώτησα στην Πάρμα αν μπορούσαν να μας ειδοποιήσουν δίπλα, στην πύλη της Βενετίας, όταν ετοιμαζόντουσαν να κλείσουν την πύλη και τύχαινε να είχαν τρεις άδειες θέσεις για Πάρμα, εξηγώντας την κατάστασή μας. Η Κυρίαρχος της Πύλης της Πάρμας μου εξήγησε ότι αυτό θα μπορούσαν να το είχαν προβλέψει στο γκισέ εκδόσεως εισιτηρίων στο τέρμιναλ, βάζοντας τα ονόματά μας σταντμπάι στο μανιφέστο της Πάρμας καθώς είχαμε εισιτήρια για Βενετία, αλλά δεν ήταν δυνατόν να γίνει αυτό από προσωπικό της πύλης...

Από το αεροδρόμιο Βενετία-Τρεβίζο, πήραμε λεωφορείο για τον σταθμό τραίνων Βενετία-Μέστρε (όπου κανένα από τα δύο δεν βρίσκεται μέσα στην Βενετία), και στον σταθμό του Μέστρε τρέξαμε να προλάβουμε το τραίνο για Μπολόνια που μόλις έφευγε από την πλατφόρμα 10 και κόστιζε 11,50 Ευρώ το άτομο. Οι υπόγειες σκάλες για την πλατφόρμα 10 ήταν για κάποιο ανεξιχνίαστο λόγο κλειδωμένες και τρέξαμε στην πλατφόρμα 6 που ήταν ξεκλείδωτη και από εκεί έφευγε το λουξ και γρήγορο τραίνο για Μπολόνια με 44 Ευρώ το άτομο. Μιάμιση ώρα αργότερα πήραμε το λεωφορείο από τον σταθμό της Μπολόνιας προς το αεροδρόμιο όπου μας περίμενε το πράσινο Λαντ Ρόβερ μας...

Αργότερα, εξιστόρησα την οδύσσεια σε έναν συγκυβερνήτη της USAirways που τυγχάνει άμεσης συγγένειας προς εμένα, και η απάντησή του ήταν: " Holy. Shit. That is the most insane thing I've heard in a while. The worst part is your story is all too familiar. Happens here too. Gate agents are vicious- I deal with them everyday numerous times, and they are the keys to my two-leg commute when I list to jumpseat, and many a time have almost wanted to strangle them. I am so so so sorry for what you went through dad- Venice....busses, trains, donkeys, mules, and a hitchhike later. Wow. You must be drained."
 

ΥΓ. Πάντα ταξίδευα στην Ευρώπη με Ελληνικό Ευρωπαϊκό διαβατήριο. Έφευγα και έμπαινα Αμερική με το Αμερικανικό και αλώνιζα Ευρώπη με το Ελληνικό. Αυτή τη φορά, για πρώτη φορά από το 1975, αποφάσισα να πάω στην Αγγλία σαν Αμερικανός (για λόγους προσωπικής ηθικής -δεν μπορώ να τα ψέλνω όπως τα ψέλνω και μετά να χρησιμοποιώ το Ελληνικό διαβατήριο). Φεύγοντας από Μπολόνια για Αγγλία όμως ο υπεύθυνος που έλεγχε διαβατήρια δεν ήταν ικανοποιημένος γιατί δεν έβρισκε σφραγίδα εισόδου στην Ιταλία, στο Αμερικανικό διαβατήριο. Του έδειξα την Ιταλική μου ταυτότητα και αυτό τον ηρέμησε λίγο. Επίσης του έδειξα και την Ελληνική ταυτότητα, και του εξήγησα ότι άφησα την ταυτότητά μου του Θιβέτ στο σπίτι -αλλά οι Ιταλοί δεν πιάνουν Βρετανικό πνεύμα... του εξήγησα ότι το τελευταίο ήταν αστειάκι να γελάσουμε... Τουλάχιστον, στην Αγγλία, η ουρά διαβατηρίων ΕΕ ήταν 20 λεπτά και δεν υπήρχε ψυχή στα "Άλλα" διαβατήρια.