Abetone

Βρήκα το ωραιότερο, για μένα, χιονοδρομικό κέντρο ανατολικά του Μισισιπή! Το λένε Αμπετόνε, που Ιταλικά σημαίνει κάτι σαν "μεγάλο έλατο", και είναι στην μέση των Απενίνων, στα σύνορα της Τοσκάνης και της Εμίλια-Ρομάνια, νοτιοδυτικά της Μπολόνιας. Τρεισήμισι ώρες με το αυτοκίνητο από το χωριό. Ή μάλλον, δεν το βρήκα εγώ: η Μαργαρίτα μου το βρήκε και το πόσο υπέροχο είναι ήταν η μεγάλη έκπληξη. Καλύτερο σκι και από τους Δολομίτες και από τις Άλπεις απ' όπου έχω πάει, για μένα τουλάχιστον.

Η κορφή είναι περίπου 1900 μέτρα και η βάση, το χωριό Αμπετόνε απ' όπου ξεκινάνε τα αναβατόρια, περίπου 1380 μέτρα, δηλαδή, κάθετα, το κέντρο έχει ύψος κατάβασης περίπου 500 μέτρα. Από την μπροστινή μεριά του βουνού, που βλέπει βορειοανατολικά, ανεβαίνεις μέχρι την κορφή με κλειστά οχήματα και μπορείς να κατέβεις από διάφορες συνδεόμενες πίστες και μονοπάτια, και έχει και άλλα δύο αναβατόρια με καρέκλες που πάνε σε διαφορετικά σημεία του μπροστινού βουνού.

Στο Κολοράντο, αν και οι κορυφές είναι στα 4.300 μέτρα, η βάση είναι γύρω στα 2.500 με 3.200 μέτρα, οπότε το κάθετο είναι μεταξύ 500 και 1.500 μέτρων. Το χιονοδρομικό κέντρο του Βέηλ είναι περίπου 9 επί 13 χιλιόμετρα (ένα κέντρο) με κάθετες έως και 920 μέτρα.

Από την κορυφή του Αμπετόνε μπορείς να κατέβεις και από την πίσω μεριά, όπως και στο Βέηλ, πάλι με διαφορετικές συνδεόμενες πίστες, που οδηγούν στην περιοχή Βαλ ντι Λούτσε, και άλλα τρία αναβατόρια καρέκλες που οδηγούν σε άλλες δύο κορφές και όλες τις ενδιάμεσες συνδεόμενες πίστες.

Υπέροχος σχεδιασμός, συντήρηση στις πίστες, πολύ απότομες πίστες και εναλλασσόμενες ευκολότερες. Ποτέ δεν χάρηκα το σκι τόσο πολύ, μακριά από τα βραχώδη όρη. Μάλιστα, το μπροστινό βουνό μου θυμίζει λιγάκι Μπρέκενριντζ του Κολοράντο, και από πίσω φέρνει λίγο σαν το Γκέημ Κρηκ και τα Μπακ Μπόουλς του Βέηλ...

Το' χω ξαναπεί, αλλά για μένα δεν υπάρχει ωραιότερη αίσθηση από το να κατεβαίνεις μια πίστα ψηλά στα βουνά... Και όσο καλύτερο το χιονοδρομικό κέντρο τόσο περισσότερο το φχαριστιέσαι, καθώς αισθάνεσαι τα σκι σου να χαράζουν το χιόνι, αναπτύσσοντας ταχύτητα, στρίβοντας ζιγκ-ζαγκ στην μέση της πίστας για γρήγορα, ή πηγαίνοντας από άκρη σ' άκρη για να ελαττώνεις ταχύτητα, αποφασίζοντας που πρόκειται να στρίψεις, αφήνοντας ένα σπρέυ χιονιού ψηλότερο από εσένα καθώς στρίβεις ή καθώς σταματάς...

Με τα χρόνια καθώς μαθαίνω καλύτερα και καλύτερα, είμαι ευγνώμων που αγόρασα τα τελευταία μου σκι που χρησιμοποιώ τώρα. Πάντα Ροσινιόλ, τα προηγούμενά μου δεν θα είχαν ποτέ μπορέσει να κάνουν αυτά που κάνω τώρα -δεν θα είχαν κατέβει τις περισσότερες πλαγιές. Τα καινούργια μου που αγόρασα το 2008, Ροσινιόλ Ζενιθ 11, που τότε κάνανε 1.100 ευρώ έχουν χτίσιμο και τεχνολογία που σου επιτρέπει μεγαλύτερες ταχύτητες και χάραγμα στην βαθιά πούδρα ή τον πάγο χωρίς καμία αστάθεια, και με αποφασιστικότητα. Τα παλιά μου έκαναν 200 δολάρια στην Αμερική και ήταν περισσότερο για αρχαρίους -η συμπεριφορά τους σε δύσκολες πλαγιές ήταν σαν ρόδες αυτοκινήτου χωρίς ζυγοστάθμιση ή ευθυγράμμιση. Τα τελευταία χρόνια στην Αμερική αντί να τα χρησιμοποιώ, έπαιρνα να δοκιμάσω καινούργια καλά μοντέλα, που τα δίνανε για διαφήμιση για μια μέρα... κι έτσι έμαθα τι να αγοράσω τελικά το 2008. Τα Ροσινιόλ πάντα τα καλύτερα. Ίσως και τα Σάλαμον. Τα χειρότερα, πάντα, τα Τέκνικα και τα Βόλκι. Η χαρά του να μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη στα σκι σου και να στηρίζεσαι την τεχνική σου και μόνο είναι ανείπωτη.

Επίσης σημαντική είναι η μπότα. Αν δεν εφαρμόζει σωστά, και αν δεν έχει σωστά υλικά και τεχνολογία και δέστρες, τα πόδια κουράζονται, ή πονάνε, ή κρυώνουνε. Μου κάνει εντύπωση στην Ευρώπη πως ο κόσμος αγοράζει ότι του πουλάνε και μετά νομίζει ότι έχουν πρόβλημα τα πόδια του, ενώ μια απλή επιθεώρηση αποδεικνύει ότι απλά φταίνε οι μπότες. Ή τα σκι.

Και η ατμόσφαιρα πολύ διαφορετική από τους Δολομίτες, όσον αφορά όχι μόνο τις πίστες και την σχεδίαση του χιονοδρομικού κέντρου, αλλά και των ίδιων των σκιέρ. Στους Δολομίτες είναι σαν να οδηγείς στην Πατρών-Κορίνθου. Εδώ στα Απέννινα, στο Αμπετόνε, θύμιζε περισσότερο τον σεβασμό προς τους άλλους που βρίσκεις στα χιονοδριμικά κέντρα της Αμερικής.

Στο Κολοράντο πάντα μπορούσα να εμπιστεύομαι τους γύρω μου όπως με εμπιστεύονταν εκείνοι. Αν και το πρόβλημα των σανίδων (snowboard) είναι και στην Αμερική και στην Ευρώπη ολίγον χουλιγκανικό, στο Αμπετόνε τους είδα όλους πολύ πιο σωστούς, ευγενικούς, και σεβόμενους τους γύρω τους όχι μόνο για ευγένεια αλλά και για ασφάλεια. Σε δύο μέρες στο βουνό συνάντησα μόνο δύο ηλίθιους που έτρεχαν μπροστά από τον λιγότερο μαθημένο φίλο μου κόβοντάς του τον δρόμο. Στους Δολομίτες έχει έναν ηλίθιο όχι την μέρα αλλά το δεκαπεντάλεπτο.

Το Αμπετόνε λοιπόν μας κέρδισε, και έκλεισε την φετινή σαιζόν θριαμβευτικά. Την επόμενη φορά που θα έρθει ο Κώστας εδώ χειμώνα θα πάμε κατ'ευθείαν από το αεροδρόμιο της Μπολόνιας για σκι στο Αμετόνε. Έχουμε να κάνουμε μαζί σκι από τους Δολομίτες το 2009, το Μάτερχορν, 2008, το Λουν Μάουνταιν, Νιου Χάμπσιαρ, 2007, και τελευταία φορά στο Κολοράντο στο Βέηλ, Μπρέκενριντζ, Κόπερ, και Αράπαχο το 2006.

Σας αφήνω με φωτογραφίες από τα τοπία και τις πίστες.

Όλες οι φωτογραφίες μεγαλώνουν στις 1300 pixels με κλικ.