Αντίο

Οι προετοιμασίες για την αναχώρηση ξεκίνησαν 19 Δεκεμβρίου του 1972 με την τελευταία αποστολή στην Σελήνη, με τον Απόλλωνα 17. Τριάντα οκτώ χρόνια και έξι μήνες αργότερα, μήνες μόνο αφού φωτογραφήθηκαν τα απομεινάρια μιας από τις αποστολές, η αναχώρηση γίνεται πλήρης με την τελευταία προσγείωση του διαστημικού λεωφορείου στις 20 Ιουλίου.

Μια εποχή τελείωσε και είναι ώρα να πούμε Αντίο.

Μια εποχή που ξεκίνησε το 1452 όταν στο μικρό χωριό Βίντσι της Τοσκάνης γεννήθηκε ένα αγοράκι που το ονόμασαν Λεονάρδο.

Και έληξε το 1972 όταν η ανθρωπότητα χαμήλωσε τα μάτια της από τα ουράνια, κοίταξε μέσα της, βαθύτερα και βαθύτερα, πολλαπλασιάζοντας γεωμετρικά τον όγκο των πληροφοριών που μπορούσε να μοιραστεί, αφαιρώντας έτσι την αξία από την πληροφορία εις όφελος του όγκου των πληροφοριών, οι οποίες, με περισσότερο και περισσότερο επιφανειακή εκπαίδευση, χάνουν  πλέον την σημασία τους.

Η πρώτη μου ανάρτηση σε αυτό το μπλογκ, "Επιτάφιος για μια Εποχή" ήταν πάνω σε αυτό το θέμα. Σήμερα, λίγες ώρες πριν πω, εγώ τουλάχιστον, αυτό το Αντίο, και δεχτώ το σκοτάδι του επικείμενου νέου Μεσαίωνα, σας αφήνω με μερικές φωτογραφίες του ονείρου του τι θα μπορούσαμε να είχαμε καταφέρει αν δεν είχαμε κουραστεί τόσο πολύ από το 1452 έως το 1972.

Οι τελευταίες είναι του γιού μου, από τον Φεβρουάριο του 2010 όταν είχε παρακολουθήσει μια εκτόξευση σαν προσκεκλημένος της NASA, αντιπροσωπεύοντας το πανεπιστήμιό του, 50 μίλια βόρεια του ακρωτηρίου Κέννεντυ.

Ήθελε να πάει στην τελευταία εκτόξευση, 8 Ιουλίου, αλλά δεν μπόρεσε γιατί έπρεπε να εργάζεται εκείνη την ημέρα στην δουλειά του σαν εκπαιδευτής πιλότων. Είπε τότε ότι "δεν πειράζει" γιατί θα μπορέσει να δει την εκτόξευση από το αέρα, κοιτώντας νότια από το "δικό του" αεροπλάνο. Τελικά όμως ήταν συννεφιά, και μπόρεσε μόνο να ακούει τους ελεγκτές εναερίου κυκλοφορίας της NASA στα ακουστικά του.

Μετά, μου έγραψε ότι δεν τον στεναχώρησε καθόλου που δεν είδε την τελευταία εκτόξευση, γιατί, όπως είπε: "Εκείνη την στιγμή πετούσαμε στον ίδιο εναέριο χώρο: οι Αστροναύτες έκαναν εκείνο που αγαπούν, και εγώ έκανα εκείνο που αγαπώ -η ζωή ειναι καλή".

Αντίο, λοιπόν στο τι θα μπορούσαμε να είμαστε.

Από το STS130, φωτογραφίες που πήρε ο γιός μου, Φεβρουάριο 2010:

Το κτήριο αυτό, δίπλα στο οποίο παρκάρισε το Jeep του ο Κώστας, είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα κτίσματα στον κόσμο. Λέγεται Vehicle Assembly Building, ή VAB, κτίστηκε το 1968 και μέσα του χωρούσε, όρθιος, ο πύραυλος Κρόνος 5 που πήγε στο φεγγάρι. Οι διαστάσεις αυτού του κτηρίου είναι: 218,2 μέτρα μήκος επί 157,9 μέτρα πλάτος, και έχει ύψος 160,3 μέτρα, δηλαδή όσο ένας ουρανοξύστης 62 ορόφων (πάνω από 2 φορές το ύψος του Πύργου της Αθήνας). Κάθε φορά που απογειώνεται από το αεροδρόμιό του ο Κώστας, αν είναι καθαρή μέρα, βλέπει αυτό το κτήριο 50 μίλια (80 χιλιόμετρα) νότια. Μέσα εκεί συναρμολογούντο όλοι οι πύραυλοι, και από το 1981 ετοιμάζονταν εκεί τα διαστημικά λεωφορεία, τα οποία μετά, σε τεράστια οχήματα-πλατφόρμες με ερπύστριες, πήγαιναν στις εξέδρες εκτόξευσης.