Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Αναγνώριση








Υπάρχουν και καλά νέα, έστω προσωπικά, να διαβάζει κανείς στις εφημερίδες αυτές τις μέρες.

Η εφημερίδα USA Today, είναι η μόνη, και μεγάλη, εθνική εφημερίδα των ΗΠΑ. Σήμερα, στην πρώτη σελίδα της USA Today, η φωτογραφία του Κώστα Σιβύλλη, και η συνέντευξη που έδωσε την περασμένη εβδομάδα.

Το άρθρο, και το βίντεο όπου ο Κώστας δίνει συνέντευξη, βρίσκεται εδώ:
http://travel.usatoday.com/flights/story/2011/06/Demand-for-airline-pilots-set-to-soar/48661596/1






Ο Κώστας είναι:

- Εκπαιδευτής πιλότων στην σχολή του Πανεπιστημίου του, Embry Riddle Aeronautical University, στην Daytona Beach της Florida, το λεγόμενο "Χάρβαρντ των ουρανών",

- Πρόεδρος και Ιδρυτής του Πανεπιστημιακού κλάδου της Ένωσης Πιλότων Αερογραμμών (ALPA), του συνδικάτου πιλότων των ΗΠΑ,

- Αρχισυντάκτης της εφημερίδας Avion, του Πανεπιστημίου,

- Resident Advisor για ένα όροφο φοιτητικών διαμερισμάτων του πανεπιστημίου,

- Τον Μάϊο του 2012 θα αποφοιτήσει με Bachelor of Science in Aeronautical Science, σε τρία, αντί τα κανονικά τέσσερα, χρόνια, και θα συνεχίσει για το Masters.

Εχθές, ένας από τους μαθητές του έκανε την πρώτη πτήση "solo", και αυτή είναι η παραδοσιακή φωτογραφία που κρέμασαν στον τοίχο της σχολής.

Είναι 20 χρονών. Το όνειρό του είναι κυβερνήτης σε υπερατλαντικές πτήσεις.




Για σήμερα το πρωί θα ήθελα να πάρω τον τίτλο του πιο περήφανου πατέρα στον πλανήτη.











15 σχόλια:

  1. Απίστευτο; ΣΥΓΧΑΡΗΤΉΡΙΑ φίλε Δημήτρη!
    Με θλίψη διαπιστώνω πως αν έμενες Ελλάδα, ο γιος σου δε θα είχε ίσως αυτή τη μετεξέλιξη, αλλά και πάλι πιστεύω θα υπήρχαν λόγοι για να αισθάνεσαι περήφανος! Να του δώσεις τις καλύτερες ευχές μου, πάντα να είναι ευτυχισμένος, δυνατός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Για σήμερα το πρωί θα ήθελα να πάρω τον τίτλο του πιο περήφανου πατέρα στον πλανήτη."

    Δικαιωματικά ο τίτλος αυτός σου ανήκει Δημήτρη.

    Συγχαρητήρια στον Κώστα και εις ανώτερα. Θα έλεγα ότι με τον χαρακτήρα και τους κόπους του, "the sky is the limit" γι'αυτόν. Αλλά στην περίπτωσή του αυτός ο στόχος έχει επιτευχθεί κυριολεκτικά οπότε θα πρέπει να αλλάξουμε το απόφθεγμα και να λέμε κάτι άλλο . Ίσως "the stars are the limit" ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συγχαρητήρια και στους 2.Οντως δικαιούσαι να είσαι περήφανος.Εύχομαι υγεία και τύχη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δημήτρη, για σήμερα, για αύριο και για πάντα θα έχεις τον τίτλο του πιο περήφανου πατέρα στον πλανήτη. Και μαζί με σένα, είτε το πιστεύεις είτε όχι είμαστε περήφανοι κι όλοι εμείς που δεν γνωρίζουμε μεν τον Κώστα, αλλά γνωρίζουμε τον πατέρα του, τον Άνθρωπο, τον οδηγό και πρότυπο του. Και είμαστε κι εμείς εκεί ψηλά μαζί με σένα, να τον καμαρώνουμε. Πίστεψέ με, αληθινά σου το λέω, μετά τη δική σου χαρά έρχεται και η δική μας. Αληθινή και πραγματική χαρά.

    Να είσαι καλά πάντα και να τον καμαρώνεις να φτάνει όλο και ψηλότερα, όλο και μακρύτερα.

    Μπράβο του και μπράβο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Επέστρεψα να συνυπογράψω το σχόλιο του teleytaiou. :):) καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. συγχαρητήρια!!!!!!!!!!!!!
    πάντα χαρες να παίρνεις από το γιο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μεγάλη μέρα σήμερα, και δεν μπόρεσα να απαντήσω μέχρι τώρα, αλλά σας ευχαριστώ όλους! Εν τω μεταξύ, εγώ ακόμα δεν έχω δει το βίντεο λόγω ταχύτητας λιντερνετ στο χωριό! Πρέπει να πάω κάτω στην πόλη να το δω!

    Έχει λάβει πάνω από 250 emails από άγνωστους μέχρι πιλότους 747 και United Airlines, και το πανεπιστήμιο έστειλε το λινκ σε όλο τον κόσμο, και ο Πρόεδρος του Πανεπιστημίου το κοινοποίησε στο Board of Directors. Η σελίδα του στο Facebook διαλύθηκε από το traffic και δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή.



    Αγαπητή μου roadartist, σ' ευχαριστούμε και για τα δύο σχόλια! Την συνέντευξη την έδωσε πριν πάνω από βδομάδα, αλλά ποτέ δεν φανταζόμασταν πρώτη σελίδα και βίντεο! Έχεις δίκιο για το ότι δεν θα είχε την αναγνώριση αυτή στην Ελλάδα. Πάντα την αγαπούσε, και την πονάει τώρα, αλλά γεννήθηκε και τον μεγάλωσα στην Αμερική. Το 2006, ανοίγοντας πόρτες με αμερικανικό θράσος στο αεροδρόμιο (ψάχνοντας φτάνεις και στην Πόλη) τον έφτασα στον διευθυντή της σχολής πιλότων της Ολυμπιακής και μιλήσανε όταν ήταν 15 χρονών με 50 ώρες και 3 χρόνια ήδη πίσω του. Ο Έλληνας ήταν καλός και σωστός άνθρωπος και φέρθηκε θαυμάσια στον Κώστα, αλλά οι προοπτικές, ακόμα και το 2006, φαινόντουσαν καταθλιπτικές μπροστά στον αέρα αυτοπεποίθησης και αισιοδοξίας που ποτίζεσαι μόλις επιστρέφεις στον Νέο Κόσμο (και δεν εννοώ πίσω από το Φιξ). Μετέφρασα το σχόλιό σου, όλα τα σχόλια και του τα έστειλα. Πιστεύω ότι και να είχε μεγαλώσει στην Ελλάδα, έχεις δίκιο, θα ήμουνα υπερήφανος για το τι θα είχε κάνει και εδώ. Τα λάθη των παιδιών οφείλονται στους γονείς, αλλά οι επιτυχίες τους είναι απόλυτα των παιδιών των ίδιων.



    Φίλε Μάνο θα τον κρατώ αυτόν τον τίτλο πάντα. Είμαι υπερήφανος γι αυτόν. Κατάφερε πολλά, πιο πολλά από όσα ονειρευόταν και το κατάφερε με το σπαθί του, με το ποιός είναι -με το ποιός κατάφερε να γίνει παρά όλες τις δυσκολίες με τις οποίες μεγάλωσε μέσα στο σπίτι του. Τώρα, he can truly shoot for the stars, from his "office" in the front left seat of a 747, looking at them before dawn over the Atlantic, at 38,000 feet... και με όλα τα δωρεάν εισιτήρια θα σας βλέπουμε και καμιά φορά στο μεγάλο μήλο. Ακούω ήδη στα αυτιά μου την απάντηση της αεροσυνοδού στον επιβάτη που σχολιάζει τι καλή πτήση που είναι: "Το αεροπλάνο το πετάει για την ώρα ο μπαμπάς του κυβερνήτη".



    Αγαπητέ squarelogic σ' ευχαριστούμε!! προχθές μου έλεγε ότι και να του προσφέρουνε καλή δουλειά θα τελειώσει και το Masters πρώτα να το έχει, γιατί το πιλοτήριο εξαρτάται μόνο από το ετήσιο τσεκ απ υγείας. Φαίνεται ότι παρά το ύψος της πορείας του είναι καλά προσγειωμένος!



    Φίλε μου Κώστα, πολύ όμορφα λόγια, απ' την καρδιά, και θα τα διαβάσει και ο Κώστας. Αν και όπως είπα και στην Roadartist, τα λάθη είναι του γονιού και οι επιτυχίες του παιδιού! Αλλά περήφανο με κάνει κάθε μέρα και περισσότερο εκεί που δεν περίμενα πως είναι δυνατό να γίνει περισσότερο... Σ' ευχαριστώ για την χαρά που μου δίνεις και για ελπίζω να τον γνωρίσεις μια μέρα. Στον αέρα, ο συνονόματός σου είναι στην φύση του, στο στοιχείο του, γεννημένος για την ζωή που διάλεξε και κατάφερε να φτάσει!



    Ρία μου, σ' ευχαριστώ! η χαρά του είναι και δικιά μου, και δικιά μας. Είναι μεγάλο πράγμα να βρει ένας άνθρωπός τον εαυτό του, να κυνηγήσει αυτό που θέλει εκείνος, και να το πιάνει, κάθε μέρα με τη γροθιά του... και τα φτερά του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Συγχαρητήρια για το γιό Δημήτρη. Και εις ανώτερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σ' ευχαριστώ αγαπητέ μου Epanechnikov! Μακάρι πάντα έτσι να έρχεται η ζωή στον νεαρό αυτό που έφτασε κιόλας ψηλότερα απ' όλα τα όνειρα που είχε κάνει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μπορεί οι επιτυχίες του γιου σου, Δημήτρη, να οφείλονται κύρια στις ικανότητες και στη δουλειά του, αλλά θα πρέπει κι εκείνος να αισθάνεται τυχερός που σε είχε από μικρό σύμμαχο και υποστηρική των ονείρων του.

    Τα σημερινά του "φτερά" εσύ του τα άνοιξες.
    Είναι μια αναγνώριση που τώρα είναι ακόμη νωρίς για εκείνον , αλλά κάποτε πιστεύω πως θα σου την αποδώσει.
    Δίχως να θελω καθόλου να μειώσω την επιτυχία του, σε κάποιες βάσεις στηρίχτηκε αυτή. Στους ανθρώπους που τον υποστήριξαν όταν έπρεπε και στη χώρα που σου επιτρέπει να πραγματοποιείς όνειρα όταν τα κυνηγάς


    (Προσπαθω από προχτες να αφησω αυτα τα λογια, αλλα ο Blogger δεν μου το επετρεπε)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σ' ευχαριστώ αγαπητή μου Scarlett γι αυτά τα λόγια, και για το ότι προσπάθησες παρά τον "δαίμονα" του blogspot, ο οποίος συχνά τ κάνει θάλασσα για μας τους σχολιαστές!

    Είναι βάλσαμο μετά από τα 17 χρόνια τα οποία έμεινα στην Αμερική για εκείνον, να βλέπω την πρόοδό του, και να ακούω τα όμορφα λόγια που γράφεις, και εσύ, και οι άλλοι φίλοι μου, και μου τα λέει έτσι και ο ίδιος, τρία χρόνια τώρα... μάλιστα, όταν πριν 3 χρόνια πετάξαμε μαζί στην Βοστώνη, με την Μαργαρίτα, σε μια στιγμή μου είπε "δικό σου το αεροπλάνο", και το πέταξα 20 λεπτά, μια σκηνή που ήταν οργανωμένη από εκείνον εναρμονίζοντας τον καιρό που του "έδινα" εγώ το "αεροπλάνο" στο simulator του κομπιούτερ όταν ήταν μικρός... εκείνη η στιγμή ήταν πολύ μεγάλη για μένα, και ήταν δύσκολο να πετάω το αεροπλάνο με βουρκωμένα μάτια... Αλλά όσο βάλσαμο είναι να το ακούω, τόσο αισθάνομαι αυθόρμητα ότι εκείνος αξίζει τόσο πολύ περισσότερο έπαινο γιατί με το σπαθί του τα κατάφερε...

    Η χώρα βέβαια επίσης βοηθά, όχι τόσο στο χαρακτήρα του παιδιού αλλά στο ότι η προσπάθειες και οι αξίες μπορούν εκεί να καρποφορήσουν. Θυμάμαι, μεγαλώνοντας στην Αθήνα, εγώ από τα 16 ποτέ δεν είχα το παραμικρό πρόγραμμα να μείνω στην Ελλάδα, και παρά το Γαλλικό σχολείο, ο δρόμος ήταν ευθύς προς το Λονδίνο χωρίς συζήτηση... μόνο που χαράμισα 2 χρόνια νομική για τον πατέρα μου πριν με βοηθήσει η students counselor να μεταπηδήσω στον κινηματογράφο και την φωτογραφία... Ο Κώστας τουλάχιστον πετούσε πραγματικό αεροπλάνο από 12 χρονών και η πορεία του ήταν ανοιχτή στην ψωχή του χωρίς Ελληνικά παραπειστικά όνειρα των γονέων :-)

    Σ' ευχαριστώ Scarlett :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μια που ο Blogger μου επετρεψε να σχολιάσω , ας το ξαναπροσπαθησω...:)

    Μου θυμισες άθελά σου Δημητρη, ένα μικρό αποσπασμα από τη Γη των ανθρωπων του Εξυπερύ (ξερεις αυτου που εγραψε τον μικρο πριγκιπα).
    Υποθετω πως θα γνωριζεις πως ο ιδιος ηταν παθιασμενος πιλοτος, πως μοιραζε το ταχυδρομειο και πως χαθηκε μια μερα με το αεροπλανο του κατα τη διαρκεια του Β' Παγκοσμιου πολεμου.
    Σε μια λοιπον απο αυτες τις πτησεις του, εν μεσω πολεμου, κι ενω του άρεσε να φιλοσοφει κατα τη διαρκεια τους, κοιτουσε τα σπιτακια κατω, σκεφτοταν τους ανθρωπους που τα κατοικουσαν και ειδικα τα παιδια που εξαιτίας του πολεμου δεν θα μπορουσαν πια να ονειρευονται ελευθερα, και διατυπωσε εκεινη τη σκεψη που για παντα εχει χαραχτει μεσα μου: πως εκει κατω κοιμουνταν κι ονειρευονταν καποιοι μελλοντικοι Μοτσαρτ, καποια παιδια με απιστευτα ταλεντα , που ομως ποτε δεν θα τους δινοταν η ευκαιρια να τα αξιοποιησουν, λογω πολεμου, φτωχιας, αμορφωσιας των γονιων τους...
    Κι αυτο ήταν που περισσοτερο τον στεναχωρουσε απ'όλα τα δεινα του πολέμου.Ότι ο πολιτισμος και η προοδος πηγαιναν πισω
    .....
    Δεν ειναι πάντα πολεμος, Δημητρη, δε χρειαζεται να ειναι παντα κατι τοσο ακραιο και σκληρο.
    Αλλα τα ονειρα ανθουν και καρποφορουν μονο στο καταλληλο περιβαλλον και με τη σωστή βοηθεια.

    Προσωπικά διχως να σας γνωριζω ουτε εσενα ουτε τον γιο σου, νομιζω πως ο χαρακτηρας που τον βοηθησες να καλλιεργήσει ειναι σημαντικοτερος απο όλες τις μεγαλες επιτυχιες του.
    Διχως και παλι να θελω στο ελαχιστο να τις μειωσω.
    Αλλά στα δύσκολα, μ'αυτον θα τα βγαλει περα και με τις αρχες και τις αξιες με τις οποιες μεγαλωσε

    Καλή σου μερα:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αγαπητή μου Scarlett, δεν θυμόμουν αυτή την ιστορία, πάντως Saint-Exupéry και Le Petit Prince είχα διαβάσει στα Γαλλικά από το σχολείο -αν και γρήγορα βρέθηκε βαθύτερα ακόμα στην ψυχή μου τοJonathan Livingston Seagull στα Αγγλικά από το 1973... Και τώρα με αυτή την ιστορία μου θύμισες ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, το "Από ψηλά" του Κώστα Χατζή!

    Όταν βρίσκομαι κοντά σε παιδιά ο εαυτός μου παίρνει δεύτερη θέση και πρώτη παίρνει η φύση του να δώσουμε στα παιδιά με τρόπο που εκείνα να δέχονται ότι θετικό μπορεί να έχει μέσα η ψυχή του ανθρώπου για να φτάσουν εκείνα όσο πιο ψηλά μπορούν, μέσα σε μια ευτυχία που να μπορούν να γεννάν από μόνα τους στην ψυχή τους, με δύναμη προσωπική, όλη τους τη ζωή, πέρα από το περιβάλλον, ίσως έτσι επηρεάζοντας θετικά το περιβάλλον και την κοινωνία -αντί το αντίθετο.

    Και τώρα που έρχεται και μένει μαζί μας ο 17χρονος ανιψιός μας κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο... και αύριο αν δώσει η ζωή και σε μας παιδιά όπως ελπίζουμε... και εγώ θα μπορώ επί τέλους στα 60 και 70 να λέω ότι δεν ήταν και τόσο κακό που δεν "μεγάλωσα" ούτε εγώ ποτέ... Χθες είδαμε με την Μαργαρίτα το Finding Neverland με τον Johhny Depp, την ιστορία του παως γράφτηκε ο Πήτερ Παν, και συνέχεια δακρύζαμε. Και όταν μπήκε βράδυ από το παράθυρο στο σκοτεινό λιβινγκ ρουμ μια πυγολαμπίδα, ξέραμε πως ήταν η tinkerbell!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δημήτρη, συγχαρητήρια!
    Κρίνοντας με βάση τη χαρά που νιώθω εγώ, κάθε φορά που η εφτάχρονη κόρη μου παίρνει στο σχολείο άριστα με δύο τόνους, μπορώ να καταλάβω πόση μεγάλη χάρα νιώθεις εσύ τώρα και πόσο περήφανος πρέπει να είσαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Σ΄ ευχαριστώ Θωμά. Πράγματι είναι κάτι υπέροχο και μοναδικό αυτό που αισθανόμαστε βλέποντας τα παιδιά μας να κυνηγάνε τα όνειρά τους και να τα πιάνουνε. Νάσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.