Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Ουρανοί





Για την Scarlett και τον Τζων Μπόη, και όσους κοιτάνε ψηλά,
Μερικοί ουρανοί απ' την ζωή.
Με κλικ γίνονται ακομα πλατύτεροι...





Από το σπίτι μου στην Μασαχουσέτη, και οι επόμενες τρεις...





Δύο πρωινά στην πεδιάδα της Romagna κοντά στο Forlì

Αλβανία

Αδριατική

Απέννινα, και η επόμενη...


Υμηττός

Πειραιάς από Παλιό Φάληρο, την ημέρα των πυρκαγιών του Αυγούστου 2007

Γερμανία



Μασαχουσέτη, και οι επόμενες τρεις.




Plymouth, Μασαχουσέτη

Αδριατική


Βενετία











Όνειδος...









Η χρυσή εποχή της πτήσης έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί... Πάει ο καιρός του Μπόινγκ 707 όπου σερβίριζαν σε πραγματικά πιάτα με μεταλλικά μαχαιροπήρουνα, γυάλινα ποτήρια και υφασμάτινες πετσέτες, με ένα σταχτοδοχείο στην κάθε θέση. Πάει ο καιρός που οι εταιρείες προσπαθούσαν να εξυπηρετήσουν και να υπηρετήσουν τους επιβάτες, ιδίως στο τέρμιναλ και για την επιβίβαση.

Τρανταχτό παράδειγμα η Ryanair με την οποία μπορείς να πετάξεις από Ιταλία στο Λονδίνο για 30 Ευρώ. Και όταν το αεροπλάνο προσγειώνεται, πριν καν βγει από τον διάδρομο για να πάει προς το τέρμιναλ, ακούς μια τρουμπέτα από τα μεγάφωνα να κάνει το καουμπόικο τα-ντα-τα-ντα-τα-ντα-τα-ντα-τα-ντααααααα! και μια ενθουσιασμένη γυναικεία φωνή ανακοινώνει "Άλλη μια πτήση της Ryanair έφτασε στον προορισμό της στην ώρα της!"

Τώρα πια τα μπουλούκια των επιβατών είναι ζωντανά, αγελάδες και πρόβατα, και οι εταιρείες ξέρουν ότι αν φέρονται σαν να είναι οι επιβάτες πίθηκοι δεν πειράζει γιατί υπάρχουν πολλοί και τα έσοδα δεν θα πέσουν -γιατί στο τέλος οι επιβάτες δεν έχουν άλλη επιλογή. Οι επιβάτες άλλωστε διαλέγουν το φτηνότερο και δεν τους ενδιαφέρει η ποιότητα -εφ' όσον το αεροπλάνο προσγειώνεται σχετικά απαλά σε διάδρομο και όχι σε βουνό ή θάλασσα απότομα.

Με τους πατριωτικούς και θρησκευτικούς αγώνες δε, οι οποίοι στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 δημιούργησαν το καινούργιο σλόγκαν "Η OsamaAir σας προσγειώνει κατευθείαν μέσα στο γραφείο σας", για να περάσεις από ασφάλεια αεροδρομίου πρέπει να βγάλεις ζώνες, παπούτσια, (σώβρακα, αν είσαι ομορφούλης) και να μην έχεις κανένα υγρό σε χειραποσκευή. Μια φορά στο Παρίσι χάρισα σε έναν ασφαλίτη ένα μπουκάλι αντρική κολόνια Prada (The Devil, always, wears Prada).

Κάποτε τα αεροδρόμια έστελναν υπαλλήλους στις ουρές της ασφάλειας για να περάσουν με προτεραιότητα τους επιβάτες των οποίων η πύλη έκλεινε σύντομα. Που τέτοιες αβρότητες πλέον...


Ναι. Και έτσι, μετά από 41 χρόνια στον αέρα και κοντά στις 125 πτήσεις στην Ευρώπη και Αμερική, με γιό συγκυβερνήτη αερογραμμών, και μακρά πείρα βετεράνου ταξιδευτή, έχω την ντροπή να σας ανακοινώσω ότι η ταξιδιωτική ζωή όπως την ήξερα έλαβε τέλος, και ποτέ δεν θα είναι η ίδια.

Όνειδος, αίσχος και ταπείνωση.
Έχασα την πρώτη μου πτήση.

~~~






Όλα άρχισαν όταν ο αντιπρόσωπος της Hertz μας διαβεβαίωσε, δύο φορές, ότι μπορούσαμε να γεμίσουμε το ντεπόζιτο του αυτοκινήτου στην επιστροφή, στην περιοχή πάρκινγκ της Hertz στο αεροδρόμιο του Stansted κοντά στο Λονδίνο. Πέντε το πρωί, με την Hertz κλειστή έως τις έξι, και ούτε μια κάνουλα σε απόσταση ανεφοδιασμού, αναγκάστηκα να χάσω δεκαπέντε-είκοσι λεπτά ξαναβγαίνοντας από το αεροδρόμιο να ψάξω ανοιχτό πρατήριο βενζίνης.

Η Μαργαρίτα είχε πει στην Μαρία επανειλημμένα να μην πάρει τίποτα υγρά ή κρέμες στην χειραποσκευή, και ταξιδεύαμε και οι τρεις με σακίδια στην πλάτη, για ταχύτητα και για να μην πληρώσουμε έξτρα αποσκευές στην Ryanair. Οι ακτίνες στην ασφάλεια του αεροδρομίου σήμαναν συναγερμό, και ένας πολύ, μα πολύ ηλικιωμένος Άγγλος τζέντλεμαν ανακάλυψε οδοντόπαστα, υγρό καθαρισμού φακών επαφής, και καναδυό άλλα υγρά στο σακίδιο της Μαρίας. Οι άκρας ειλικρίνειας και σεβασμού αβρότητες μεταξύ του τζέντλεμαν εκείνου και εμού συνεχίστηκαν επί δέκα πέντε λεπτά καθώς έψαχνε για εκρηκτικά στην οδοντόκρεμα και εγώ προσπαθούσα να εξηγήσω ότι προτιμούμε να τα αφήσουμε τα υγρά να τα πετάξει στα σκουπίδια και να τρέξουμε στην πτήση μας που έκλεινε. Όταν όμως είσαι υπό υποψία ότι έχεις ανεπίτρεπτες ουσίες στις χειραποσκευές σου δεν μπορείς να φύγεις πριν
ο κύριος (ή κυρία) της ασφάλειας καθαρίσει το όνομά σου και την υπόληψή σου...

Κι έτσι δεκα πέντε λεπτά αργότερα, τρέχαμε προς την πύλη 47...


Οι οθόνες έλεγαν για την πτήση μας "Final Call"...

Στα 385 μέτρα από την ασφάλεια έως την πύλη, η Μαργαρίτα και η Μαρία κατάφεραν να αποκτήσουν απόσταση 75 μέτρων μπροστά από τον τρέχοντα υποφαινόμενο βετεράνο και διαβητικό ταξιδευτή, φτάνοντας στην πύλη πρώτες, καθώς τις έβλεπα, και την πύλη, μπροστά μου, 70 μέτρα, 68, 63, 58.... καθώς η πύλη όλο και με πλησίαζε, καθώς ο μάλλινος σκούφος μου συγκρατούσε τα ποτάμια του ιδρώτα της προσπάθειάς μου...

Το σύστημα δημοσίων ανακοινώσεων ανακοίνωσε ότι η πύλη για την Μπολόνια ετοιμαζότανε να κλείσει. Ήμουνα στα 48,5 μέτρα από την πύλη.

Στην πύλη, ο κύριος με το τουρμπάνι άνοιξε την μισοκλεισμένη πόρτα να μπουν μέσα η Μαργαρίτα και η Μαρία. Η Μαργαρίτα έδειξε τον τρέχοντα βετεράνο και διαβητικό ταξιδευτή σύζυγό της εκλιπαρώντας τον Κυρίαρχο της Πύλης να με περιμένει. Ήμουνα στα 37 μέτρα και ο μάλλινος σκούφος μου ήταν μούσκεμα και δεν συγκρατούσε πλέον τα ποτάμια του ιδρώτα της προσπάθειάς μου.

Ο Κύριος της Πύλης με κοίταξε καθώς έτρεχα, στα 34 μέτρα, σήκωσε τα χέρια του ψηλά, είπε "Ξεχάστε το!", έκλεισε την πύλη, την κλείδωσε, και έφυγε καθώς έφτανα.

Το αεροπλάνο κάθισε εκεί, στην πύλη, άλλα είκοσι δύο λεπτά, με τις σκάλες στην θέση τους και την πόρτα της ατράκτου ανοιχτή.
...

Εν τω μεταξύ:

Μόλις ο κύριος εξαφανίστηκε καθώς έφτανα, άρχισα να προσπαθώ να βρω προσωπικό της Ryanair σε απόσταση λαχανιάσματος από την πύλη. Βρήκα μια συνοδό εδάφους και της είπα, με φωνή κάπως επείγουσα, ότι τέσσερεις επιβάτες για Μπολόνια (οι τρεις μας και μια άσχετη τέταρτη δεσποινίδα) ήταν στην πύλη, το αεροπλάνο ήταν κι αυτό στην πύλη, αλλά η πύλη είχε κλειδωθεί.

Η συνοδός εδάφους σηκώθηκε από την καρέκλα της και άρχισε να περιφέρεται προς την γενική κατεύθυνση της πύλης 47, νωχελικά, κοιτώντας τα αεροπλάνα έξω από τις πύλες, σαν να αναρωτιότανε που βρίσκεται και τι είναι αυτοί οι μεγάλοι αλουμινένιοι σωλήνες με φτερά... Δεν μου απήντησε ποτέ, όσο κι αν παρακάλεσα να μου πει τι να κάνω, ή τουλάχιστον να μου εξηγήσει τι προσπαθεί να κάνει η ίδια...

Μετά από λίγα λεπτά την άφησα να περιφέρεται μπροστά μου και λαχάνιασα φτάνοντας στο γκισέ εξυπηρέτησης πελατών της Ryanair.

Εκεί, προσπάθησα να εξηγήσω στην δεσποινίδα και την κυρία που με άκουγαν αδιάφορα, ότι το αεροπλάνο ήταν εκεί, εμείς είμασταν εδώ, αλλά έπρεπε να βρισκόμαστε εκεί αντί για εδώ.

Αυτό ήταν μια έννοια και γενική ιδέα που δεν μπόρεσα να μεταδώσω επαρκώς στο προσωπικό που με άκουγε. Πράγματι, το βρίσκω συνήθως δύσκολο να σχηματίζω προτάσεις με λέξεις σε στιγμές όπου ταυτόχρονα αφρίζω στο στόμα και κάνω επίδειξη στάσεων από το Κάμα Σούτρα.

Η συνδιάλεξη έκλεισε όταν σταμάτησα να προσπαθώ να εξηγήσω, και, απορημένος ειλικρινά, τις ρώτησα "are you, actually, human?" Και η δεσποινίς μου έδωσε ένα κομμάτι χαρτί με την διεύθυνση της ταχυδρομικής θυρίδας παραπόνων της Ryanair.

Κ
ουνώντας τους μάλλινους σκούφους μας στον αέρα αποχαιρετήσαμε το αεροπλάνο μας καθώς έφευγε από την πύλη 22 λεπτά αργότερα. Μια άλλη δεσποινίδα μας συνόδεψε πίσω στο τέρμιναλ και μας έδειξε το γραφείο εκδόσεως εισιτηρίων της Ryanair.

Η υπάλληλος της Ryanair μας πληροφόρησε ότι δεν υπάρχουν πτήσεις για Μπολόνια, ή για οπουδήποτε αλλού στην βόρεια Ιταλία μέχρι το επόμενο πρωινό, την Δευτέρα. Μας είπε αν θέλουμε να πάμε κάπου στην βόρειο Ιταλία σήμερα Κυριακή, θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε αν άλλες αεροπορικές εταιρείες είχαν πτήσεις σήμερα.

Καθώς στεκόμασταν ουρά στο κλειστό και έρημο γκισέ της EasyJet κοιτούσα επιμελώς τις οθόνες αναχωρήσεων. Πρόσεξα κάτι που με έκανε να πάρω την Μαργαρίτα και να επιστρέψουμε στην υπάλληλο στο γκισέ της Ryanair.

Ζήτησα συγγνώμη, με άμεση παραδοχή του ότι η ευγενική δεσποσύνη μας είχε ήδη διαβεβαιώσει ότι δεν υπήρχαν άλλες πτήσεις σήμερα προς βόρειο Ιταλία, αλλά πήρα το θάρρος να ρωτήσω αν υπάρχει ίχνος αληθείας στους ισχυρισμούς του πίνακα αναχωρήσεων, ότι η Ryanair έχει, λέει, πτήσεις προς την Πάρμα και προς την Βενετία μέσα στις επόμενες δυόμισι ώρες.


Η υπάλληλος κοίταξε την οθόνη της με την άκρη του ματιού της και αποφάνθηκε ότι οι πτήσεις αυτές πράγματι έμελλε να συμβούν ακριβώς όπως ισχυριζόταν ο πίνακας. Γεωφυσικές, ηφαιστειακές δυνάμεις και κίνηση των ηπείρων είχαν ξαφνικά τοποθετήσει και την Πάρμα και την Βενετία στην γενικότερη περιοχή της βόρειας Ιταλίας!

Μιά που η
Πάρμα είναι δίπλα στην Μπολόνια και η Βενετία αρκετά μακρύτερα, κοίταξε την πτήση της Πάρμα πρώτα, και, με μεγάλη προσωπική ικανοποίηση μας πληροφόρησε ότι ήταν πλήρης. Εκείνη την στιγμή ήξερα ότι θα ήταν πιο εύκολο να γίνουμε δεκτοί σε επίσημο χορό του Λευκού Οίκου φορώντας πουκάμισα από την Χονολουλού παρά να μπούμε στην πτήση της Πάρμας.

Η πτήση της Βενετίας είχε θέσεις, αλλά με 150 Ευρώ αντί 30 Ευρώ το άτομο. Καθώς έδινα την Βίζα μου της είπα "There you go. Enjoy it in good health". "I will", μου απήντησε.


(Σημειωτέο ότι την πρώτη φορά που πέρασα ασφάλεια, το σακίδιό μου πέρασε ανενόχλητο και εγώ χτύπησα τα κουδούνια της μαγνητικής πόρτας χωρίς να βρουν τι τα χτύπησε μετά από πολύ προσωπικό και ρομαντικό ψάξιμο. Την δεύτερη φορά που πέρασα την ίδια ασφάλεια, εγώ πέρασα από την πόρτα ανενόχλητος αλλά το σακίδιό μου στις ακτίνες χτύπησε καμπάνα και το ψάξανε, χωρίς να βρούνε τίποτα. Πράμα που σημαίνει ότι όλα αυτά είναι κοροϊδίες και μας δουλεύουνε με τις ασφάλειές τους για να καλύπτουνε τον κώλο τους από τις εφημερίδες και τα κανάλια την επόμενη φορά που κάποιος θα αποφασίσει να πει αντίο στην άδικη ζωή και να πάρει μερικούς μαζί του για παρέα)

Η πτήση της Πάρμας ήταν στην διπλανή πύλη της πτήσης της Βενετίας, και φεύγαν και οι δύο την ίδια ώρα. Ρώτησα στην Πάρμα αν μπορούσαν να μας ειδοποιήσουν δίπλα, στην πύλη της Βενετίας, όταν ετοιμαζόντουσαν να κλείσουν την πύλη και τύχαινε να είχαν τρεις άδειες θέσεις για Πάρμα, εξηγώντας την κατάστασή μας. Η Κυρίαρχος της Πύλης της Πάρμας μου εξήγησε ότι αυτό θα μπορούσαν να το είχαν προβλέψει στο γκισέ εκδόσεως εισιτηρίων στο τέρμιναλ, βάζοντας τα ονόματά μας σταντμπάι στο μανιφέστο της Πάρμας καθώς είχαμε εισιτήρια για Βενετία, αλλά δεν ήταν δυνατόν να γίνει αυτό από προσωπικό της πύλης...

Από το αεροδρόμιο Βενετία-Τρεβίζο, πήραμε λεωφορείο για τον σταθμό τραίνων Βενετία-Μέστρε (όπου κανένα από τα δύο δεν βρίσκεται μέσα στην Βενετία), και στον σταθμό του Μέστρε τρέξαμε να προλάβουμε το τραίνο για Μπολόνια που μόλις έφευγε από την πλατφόρμα 10 και κόστιζε 11,50 Ευρώ το άτομο. Οι υπόγειες σκάλες για την πλατφόρμα 10 ήταν για κάποιο ανεξιχνίαστο λόγο κλειδωμένες και τρέξαμε στην πλατφόρμα 6 που ήταν ξεκλείδωτη και από εκεί έφευγε το λουξ και γρήγορο τραίνο για Μπολόνια με 44 Ευρώ το άτομο. Μιάμιση ώρα αργότερα πήραμε το λεωφορείο από τον σταθμό της Μπολόνιας προς το αεροδρόμιο όπου μας περίμενε το πράσινο Λαντ Ρόβερ μας...


Αργότερα, εξιστόρησα την οδύσσεια σε έναν συγκυβερνήτη της USAirways που τυγχάνει άμεσης συγγένειας προς εμένα, και η απάντησή του ήταν: " Holy. Shit. That is the most insane thing I've heard in a while. The worst part is your story is all too familiar. Happens here too. Gate agents are vicious- I deal with them everyday numerous times, and they are the keys to my two-leg commute when I list to jumpseat, and many a time have almost wanted to strangle them. I am so so so sorry for what you went through dad- Venice....busses, trains, donkeys, mules, and a hitchhike later. Wow. You must be drained."
 





















ΥΓ. Πάντα ταξίδευα στην Ευρώπη με Ελληνικό Ευρωπαϊκό διαβατήριο. Έφευγα και έμπαινα Αμερική με το Αμερικανικό και αλώνιζα Ευρώπη με το Ελληνικό. Αυτή τη φορά, για πρώτη φορά από το 1975, αποφάσισα να πάω στην Αγγλία σαν Αμερικανός (για λόγους προσωπικής ηθικής -δεν μπορώ να τα ψέλνω όπως τα ψέλνω και μετά να χρησιμοποιώ το Ελληνικό διαβατήριο). Φεύγοντας από Μπολόνια για Αγγλία όμως ο υπεύθυνος που έλεγχε διαβατήρια δεν ήταν ικανοποιημένος γιατί δεν έβρισκε σφραγίδα εισόδου στην Ιταλία, στο Αμερικανικό διαβατήριο. Του έδειξα την Ιταλική μου ταυτότητα και αυτό τον ηρέμησε λίγο. Επίσης του έδειξα και την Ελληνική ταυτότητα, και του εξήγησα ότι άφησα την ταυτότητά μου του Θιβέτ στο σπίτι -αλλά οι Ιταλοί δεν πιάνουν Βρετανικό πνεύμα... του εξήγησα ότι το τελευταίο ήταν αστειάκι να γελάσουμε... Τουλάχιστον, στην Αγγλία, η ουρά διαβατηρίων ΕΕ ήταν 20 λεπτά και δεν υπήρχε ψυχή στα "Άλλα" διαβατήρια.













Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Γαλήνη







Winchester Cathedral





Δεν είχα πάει στην Αγγλία από το 2008, εκτός από λίγες ώρες το 2009 για μια κηδεία στην οποία μετέφερα κι εγώ μια αγαπημένη μητέρα στην τελευταία της κατοικία... Το 2008 είχα περάσει 10 μέρες με παλιούς φίλους και "οκογένεια", από την Υόρκη μέχρι το Σάουθάμπτον και το Λονδίνο, οδηγώντας το κόκκινο τζιπ μου από την Στοκχόλμη στην Αθήνα, σε εκείνο το ταξίδι όπου έμελλε να σταματήσω για πάντα στο Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, στα Απέννινα της Ιταλίας.

Εδώ, κοντά στο Σαν Μπενεντέτο, μεγαλώνει μια νεαρή Ιταλίδα που ονειρεύεται να σπουδάσει Αγγλική Λογοτεχνία στην Αγγλία. Μόλις το έμαθα πριν μερικούς μήνες, η Μαργαρίτα κι εγώ αναλάβαμε τα περεταίρω, και, αφού έψαξα τα σωστότερα πανεπιστήμια και τρόπους να εκπληρώσει τα όνειρά της, διαλέξαμε το πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, και το Κολλέγιο του Μπρίστολ όπου θα κάνει τα A-Levels της για να μπει στο πανεπιστήμιο.

Μου αρέσει να κάνω ότι μπορώ για να πιάνουν τα όνειρά τους τα νέα παιδιά. Τι άλλο σκοπό έχουν οι ενήλικοι, οι υποτιθέμενοι ενήλικοι τουλάχιστον, από το να βοηθάν τους νεότερους να φτάσουν μακρύτερα από τους ίδιους.

Έχοντας πάει σχολείο στην Αγγλία κι εγώ, κι έχοντας ζήσει εκεί από τα 17 έως τα 25 μου, και έχοντας μεγαλώσει τον εαυτό μου εκεί, ήξερα και τα κατατόπια.

Κι έτσι, την περασμένη Τετάρτη, μέχρι την Κυριακή, η Μαργαρίτα κι εγώ πήγαμε την Μαρία στην Αγγλία, στην συνέντευξη που της είχα κλείσει στο κολέγιο του Μπρίστολ.

Μείναμε με τον "αδελφό" μου και την οικογένειά του στο σπίτι τους στο Λονδίνο, και μια νύχτα στο New Forest, κοντά στο Σάουθάμπτον, με την Νταϊάνα και τον Ίαν. Η Νταϊάνα ήταν δασκάλα μου Αγγλικών σε φροντιστήριο στο Φάληρο το 1973, και πάντα πηγαίνω και τους βλέπω για λίγες μέρες -είναι μέρος της ζωής μου.

Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο του Στάνστεντ, βορειοανατολικά του Λονδίνου, ένοιωσα αμέσως την γνώριμη ηρεμία του να οδηγώ στα αριστερά του δρόμου με το τιμόνι στα δεξιά του αυτοκινήτου, όπως είναι φυσικό για μένα -στο Λονδίνο έκανα τα μαθήματα οδήγησης και εκεί πείρα το δίπλωμά μου το 1979. Η πρώτη έκπληξη, από κάτι γνώριμο που μου λείπει τόσα χρόνια ήρθε σχεδόν αμέσως, στον Αυτοκινητόδρομο 11, όταν από την τρίτη σιγανή λωρίδα έβγαλα τόξο να μπω δεξιά στην μεσαία, και το αυτοκίνητο που ερχόταν στην δεξιά λωρίδα γρηγορότερα από εμένα έκοψε ταχύτητα βλέποντας το φλας μου για να με αφήσει να περάσω μπροστά του. Δάκρυσα, πιστέψτε με. Σήκωσα το χέρι σε "ευχαριστώ", και ξανά αργότερα, και ξανά, και ξανά, μέχρι που θυμήθηκα ότι δεν χρειάζεται να λέω ευχαριστώ για κάτι το φυσικό που όλοι το κάνουνε σε εκείνους τους δρόμους... Εκεί δεν χρειάζεται κανείς το αυτοκίνητό του για να αποδείξει στους άλλους ότι έχει λειτουργώντα (ή μη) γεννητικά όργανα.

Οδήγησα κάπου 800 χιλιόμετρα σε πέντε μέρες, στο Λονδίνο, τον Νότο, την Δύση... και ήταν σαν να ήμουν εκεί μόλις χτες... Μια ανάμνηση από κάθε γωνία και κάθε περιοχή αυτοκινητόδρομου...

Στον δρόμο από το Λονδίνο στο Μπρίστολ την Πέμπτη το πρωί προπαρασκεύασα την Μαρία για την συνέντευξή της. Είναι τόσο λυπηρό το πόσα κόμπλεξ, χειροπέδες, κρυμμένη οργή και φίμωτρα βάζουν στα νέα παιδιά τα Μεσογειακά, γελοία, ανίκανα συστήματα εκπαίδευσης και οι δάσκαλοι. Και είναι χαρά να βλέπεις μια νέα κοπέλα όπου μέσα της δεν κατάφεραν ακόμα να σβήσουν την μικρή φωτίτσα της ελπίδας και της προσωπικής συνειδητής ύπαρξης. Θα ξέρουμε σε δυό βδομάδες αν θα βρίσκεται εκεί τον Σεπτέμβριο. Κι αν όχι θα βρω αλλού. Θα τα καταφέρει η Μαρία κι ας είναι το τελευταίο πράγμα που κάνω.

Μέσα στο Κολέγιο αισθάνθηκα τόσο συνεπαρμένος στις αναμνήσεις του όταν ήμουν εγώ εκεί καθημερινά, μαθητής. Τα γνώριμα κτήρια και οργάνωση... οι γνώριμοι δάσκαλοι και προσωπικό, με το χαμόγελο και το ενδιαφέρον, που είναι εκεί για να βοηθήσουν τα παιδιά, αντί να είναι τα παιδιά εκεί για να φουσκώσουν το εγώ των δασκάλων.

Λέω "μαθητές" και "δάσκαλοι". Όχι "φοιτητές" και "Καθηγητές". Δεν μου αρέσουν οι εξεζητημένοι τίτλοι. Τους απεχθάνομαι τόσο όσο λυπάμαι εκείνους που τους χρησιμοποιούν. Κι αν ήμουνα καθηγητής στο Καίμπριτζ, αν με ρωτούσανε τι είμαι θα απαντούσα ότι βοηθάω τα παιδιά να αποκτήσουν τις γνώσεις που τους ενδιαφέρουν. Και θα το έλεγα αυτό μασουλώντας διακριτικά ένα σάντουιτς λευκό ψωμί με λιγάκι βούτυρο και ψιλοκομμένο αγγούρι. Και τσάι Ερλ Γκρέυ με λίγες σταγόνες λεμόνι. Ποτέ γάλα στο Ερλ Γκρέυ.

Από την ώρα που η Μαρία έφτασε στην Αγγλία είχε αρχίσει να ηρεμεί. Μέσα στο κολέγιο πριν την συνέντευξη την είδαμε λίγο σκεπτική και την ρωτήσαμε αν αισθάνεται ανήσυχη ή στρεσαρισμένη. Όχι μας λέει χαμογελώντας.  Είμαι προβληματισμένη γιατί για πρώτη φορά δεν είμαι ανήσυχη ή στρεσαρισμένη.

Το Σάββατο το μεσημέρι μας πήγα κάπου που δεν θα μπορούσα να φύγω από την Αγγλία αν δεν πάω: Τσάινατάουν, Σόχο, πέντε λεπτά από το Κόβεντ Γκάρντεν και την σχολή όπου έμαθα κινηματογράφο και δίδαξα φωτογραφία. Εκεί μας συνάντησε και η Κάθυ με τον Πωλ, καλή μου φίλη από τον καιρό που εργαζόμασταν στην Ελλάδα τα '80 για τον τουρισμό.

Την Κάθυ την έχω θαυμάσει και την σέβομαι πολύ. Αγάπησε την Ελλάδα, αγάπησε Έλληνα, τον παντρεύτηκε, έκανε δυό Ελληνόπουλα, ζούσε στην Κρήτη σαν Ελληνίδα. Μέχρι που ο Έλληνας έκανε τα Ελληνικά του, και αναγκάστηκε να πάρει τα παιδιά της και τα μάτια της και να γυρίσει στην Υόρκη. Τα παιδιά μεγάλωσαν στην Βόρεια Αγγλία. Επί μήνες τώρα το προξενείο την κυνηγάει για τον στρατό των παιδιών που είναι και Έλληνες. Ζητάνε χαρτιά επί χαρτιών... αποδείξεις ότι τα συντηρεί εκείνη, ταπεινωτικές ερωτήσεις και διεισδύσεις στην προσωπική ζωή εξευτελιστικές... στο τέλος, μετά από μήνες μαλακίες τους ρώτησε τι θα γίνει αν δεν πάνε στο στρατό και της απάντησαν ότι δεν θα μπορούν να πατήσουν στην Ελλάδα. Δεν πειράζει, τους απάντησε. Αν θέλουν διακοπές μπορούν να πάνε στην Τουρκία. Αυτό κατάφερε η Ελλάδα σε μία γυναίκα που είχε δώσει την ζωή της και την αγάπη της στην Ελλάδα.

Περπατήσαμε στο New Forest. Ήταν New τουλάχιστον τον ενδέκατο αιώνα όταν ο Γουίλιαμ ο Κατακτητής το ανακύρηξε δάσος για το βασιλικό κυνήγι. Ένα αριστούργημα της φύσης... και της διατήρησής της.

Η φύση είναι δυνατότερη από κάθε κόμπλεξ ανωτερότητας με το οποίο μπορεί να αυταπατάται ένα αποτυχημένο είδος ζωής που προορίζεται να πάει γραμμή στη λήθη αφού καταστρέψει όλα όσα του έδωσε ή μάνα του η Γη, και αφού πετάξει στα σκουπίδια κάθε ελπίδα που θα μπορούσε να του είχε δώσει ο νους και η ψυχή με την οποία είχε προικιστεί. Όταν όμως απολαμβάνεις ένα τσάι, με μπισκότα και με κρέμα από το Ντέβον, σε έναν υγρό από την ψιχάλα Αγγλικό κήπο, ενός μικρού σπιτιού που μεγάλωσε τρείς επιστήμονες με μισθούς δυό δασκάλων, τότε, καθώς αφήνεις με ενδιαφέρον να τελειώσει ότι θέλει να πει ο συνομιλητής σου ώστε να απαντήσεις εσύ μετά, καθώς θα σε ακούει με ενδιαφέρον και θα περιμένει να τελειώσεις όλο τον συλλογισμό σου πριν τον καλοσκεφτεί και σου απαντήσει... τότε πιστεύεις ότι υπάρχουν ανάμεσά μας εκείνοι που θα έχουν ζήσει άξια και θα έχουν πάρει και θα έχουν δώσει στην ζωή τόσα πράγματα που οι περισσότεροι τα χάνουν ανάμεσα στις δικαιολογίες, τα κόμπλεξ και την αμορφωσιά που φέρνει ο υπέρ του δέοντος ναρκισσισμός του εγώ...

Η πραγματική μπύρα, η Αγγλική Real Ale, δεν καταπίνετε με γουλιές. Χύνεται στο λαρύγγι κατευθείαν από το ποτήρι στο στομάχι χωρίς αντανακλαστικά και κινήσεις του λαρυγγιού...


οι φωτογραφίες μεγαλώνουν με κλικ.
















Winchester Cathedral





Joan of Arc

Margherita and the Millennium Oak








The woods are lovely, dark and deep, but I have promises to keep, and long to go before I sleep...





A tree trying to walk away

Two Italians in Chinatown


Bristol

Happiness is a pint of Real Ale

Happiness is Orange

Happiness is a pint of Guiness



Pub Grub! Yam!



Bath Abbey


After the interview










Jane Austen's grave in Winchester Cathedral




Two Redwoods in the New Forest

A Redwood in the New Forest



Theout of towners

With Cathy and Paul in search of barbequed pork and rice

Chinatown!

Ding Dang Ding Dong, Dong Dang Ding Dong...

Her Majesty's a very nice girl! some day I'm gonna make her mine, oh yeah!