 |
| Winchester Cathedral |
Δεν είχα πάει στην Αγγλία από το 2008, εκτός από λίγες ώρες το 2009 για μια κηδεία στην οποία μετέφερα κι εγώ μια αγαπημένη μητέρα στην τελευταία της κατοικία... Το 2008 είχα περάσει 10 μέρες με παλιούς φίλους και "οκογένεια", από την Υόρκη μέχρι το Σάουθάμπτον και το Λονδίνο, οδηγώντας το κόκκινο τζιπ μου από την Στοκχόλμη στην Αθήνα, σε εκείνο το ταξίδι όπου έμελλε να σταματήσω για πάντα στο Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, στα Απέννινα της Ιταλίας.
Εδώ, κοντά στο Σαν Μπενεντέτο, μεγαλώνει μια νεαρή Ιταλίδα που ονειρεύεται να σπουδάσει Αγγλική Λογοτεχνία στην Αγγλία. Μόλις το έμαθα πριν μερικούς μήνες, η Μαργαρίτα κι εγώ αναλάβαμε τα περεταίρω, και, αφού έψαξα τα σωστότερα πανεπιστήμια και τρόπους να εκπληρώσει τα όνειρά της, διαλέξαμε το πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, και το Κολλέγιο του Μπρίστολ όπου θα κάνει τα A-Levels της για να μπει στο πανεπιστήμιο.
Μου αρέσει να κάνω ότι μπορώ για να πιάνουν τα όνειρά τους τα νέα παιδιά. Τι άλλο σκοπό έχουν οι ενήλικοι, οι υποτιθέμενοι ενήλικοι τουλάχιστον, από το να βοηθάν τους νεότερους να φτάσουν μακρύτερα από τους ίδιους.
Έχοντας πάει σχολείο στην Αγγλία κι εγώ, κι έχοντας ζήσει εκεί από τα 17 έως τα 25 μου, και έχοντας μεγαλώσει τον εαυτό μου εκεί, ήξερα και τα κατατόπια.
Κι έτσι, την περασμένη Τετάρτη, μέχρι την Κυριακή, η Μαργαρίτα κι εγώ πήγαμε την Μαρία στην Αγγλία, στην συνέντευξη που της είχα κλείσει στο κολέγιο του Μπρίστολ.
Μείναμε με τον "αδελφό" μου και την οικογένειά του στο σπίτι τους στο Λονδίνο, και μια νύχτα στο New Forest, κοντά στο Σάουθάμπτον, με την Νταϊάνα και τον Ίαν. Η Νταϊάνα ήταν δασκάλα μου Αγγλικών σε φροντιστήριο στο Φάληρο το 1973, και πάντα πηγαίνω και τους βλέπω για λίγες μέρες -είναι μέρος της ζωής μου.
Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο του Στάνστεντ, βορειοανατολικά του Λονδίνου, ένοιωσα αμέσως την γνώριμη ηρεμία του να οδηγώ στα αριστερά του δρόμου με το τιμόνι στα δεξιά του αυτοκινήτου, όπως είναι φυσικό για μένα -στο Λονδίνο έκανα τα μαθήματα οδήγησης και εκεί πείρα το δίπλωμά μου το 1979. Η πρώτη έκπληξη, από κάτι γνώριμο που μου λείπει τόσα χρόνια ήρθε σχεδόν αμέσως, στον Αυτοκινητόδρομο 11, όταν από την τρίτη σιγανή λωρίδα έβγαλα τόξο να μπω δεξιά στην μεσαία, και το αυτοκίνητο που ερχόταν στην δεξιά λωρίδα γρηγορότερα από εμένα έκοψε ταχύτητα βλέποντας το φλας μου για να με αφήσει να περάσω μπροστά του. Δάκρυσα, πιστέψτε με. Σήκωσα το χέρι σε "ευχαριστώ", και ξανά αργότερα, και ξανά, και ξανά, μέχρι που θυμήθηκα ότι δεν χρειάζεται να λέω ευχαριστώ για κάτι το φυσικό που όλοι το κάνουνε σε εκείνους τους δρόμους... Εκεί δεν χρειάζεται κανείς το αυτοκίνητό του για να αποδείξει στους άλλους ότι έχει λειτουργώντα (ή μη) γεννητικά όργανα.
Οδήγησα κάπου 800 χιλιόμετρα σε πέντε μέρες, στο Λονδίνο, τον Νότο, την Δύση... και ήταν σαν να ήμουν εκεί μόλις χτες... Μια ανάμνηση από κάθε γωνία και κάθε περιοχή αυτοκινητόδρομου...
Στον δρόμο από το Λονδίνο στο Μπρίστολ την Πέμπτη το πρωί προπαρασκεύασα την Μαρία για την συνέντευξή της. Είναι τόσο λυπηρό το πόσα κόμπλεξ, χειροπέδες, κρυμμένη οργή και φίμωτρα βάζουν στα νέα παιδιά τα Μεσογειακά, γελοία, ανίκανα συστήματα εκπαίδευσης και οι δάσκαλοι. Και είναι χαρά να βλέπεις μια νέα κοπέλα όπου μέσα της δεν κατάφεραν ακόμα να σβήσουν την μικρή φωτίτσα της ελπίδας και της προσωπικής συνειδητής ύπαρξης. Θα ξέρουμε σε δυό βδομάδες αν θα βρίσκεται εκεί τον Σεπτέμβριο. Κι αν όχι θα βρω αλλού. Θα τα καταφέρει η Μαρία κι ας είναι το τελευταίο πράγμα που κάνω.
Μέσα στο Κολέγιο αισθάνθηκα τόσο συνεπαρμένος στις αναμνήσεις του όταν ήμουν εγώ εκεί καθημερινά, μαθητής. Τα γνώριμα κτήρια και οργάνωση... οι γνώριμοι δάσκαλοι και προσωπικό, με το χαμόγελο και το ενδιαφέρον, που είναι εκεί για να βοηθήσουν τα παιδιά, αντί να είναι τα παιδιά εκεί για να φουσκώσουν το εγώ των δασκάλων.
Λέω "μαθητές" και "δάσκαλοι". Όχι "φοιτητές" και "Καθηγητές". Δεν μου αρέσουν οι εξεζητημένοι τίτλοι. Τους απεχθάνομαι τόσο όσο λυπάμαι εκείνους που τους χρησιμοποιούν. Κι αν ήμουνα καθηγητής στο Καίμπριτζ, αν με ρωτούσανε τι είμαι θα απαντούσα ότι βοηθάω τα παιδιά να αποκτήσουν τις γνώσεις που τους ενδιαφέρουν. Και θα το έλεγα αυτό μασουλώντας διακριτικά ένα σάντουιτς λευκό ψωμί με λιγάκι βούτυρο και ψιλοκομμένο αγγούρι. Και τσάι Ερλ Γκρέυ με λίγες σταγόνες λεμόνι. Ποτέ γάλα στο Ερλ Γκρέυ.
Από την ώρα που η Μαρία έφτασε στην Αγγλία είχε αρχίσει να ηρεμεί. Μέσα στο κολέγιο πριν την συνέντευξη την είδαμε λίγο σκεπτική και την ρωτήσαμε αν αισθάνεται ανήσυχη ή στρεσαρισμένη. Όχι μας λέει χαμογελώντας. Είμαι προβληματισμένη γιατί για πρώτη φορά δεν είμαι ανήσυχη ή στρεσαρισμένη.
Το Σάββατο το μεσημέρι μας πήγα κάπου που δεν θα μπορούσα να φύγω από την Αγγλία αν δεν πάω: Τσάινατάουν, Σόχο, πέντε λεπτά από το Κόβεντ Γκάρντεν και την σχολή όπου έμαθα κινηματογράφο και δίδαξα φωτογραφία. Εκεί μας συνάντησε και η Κάθυ με τον Πωλ, καλή μου φίλη από τον καιρό που εργαζόμασταν στην Ελλάδα τα '80 για τον τουρισμό.
Την Κάθυ την έχω θαυμάσει και την σέβομαι πολύ. Αγάπησε την Ελλάδα, αγάπησε Έλληνα, τον παντρεύτηκε, έκανε δυό Ελληνόπουλα, ζούσε στην Κρήτη σαν Ελληνίδα. Μέχρι που ο Έλληνας έκανε τα Ελληνικά του, και αναγκάστηκε να πάρει τα παιδιά της και τα μάτια της και να γυρίσει στην Υόρκη. Τα παιδιά μεγάλωσαν στην Βόρεια Αγγλία. Επί μήνες τώρα το προξενείο την κυνηγάει για τον στρατό των παιδιών που είναι και Έλληνες. Ζητάνε χαρτιά επί χαρτιών... αποδείξεις ότι τα συντηρεί εκείνη, ταπεινωτικές ερωτήσεις και διεισδύσεις στην προσωπική ζωή εξευτελιστικές... στο τέλος, μετά από μήνες μαλακίες τους ρώτησε τι θα γίνει αν δεν πάνε στο στρατό και της απάντησαν ότι δεν θα μπορούν να πατήσουν στην Ελλάδα. Δεν πειράζει, τους απάντησε. Αν θέλουν διακοπές μπορούν να πάνε στην Τουρκία. Αυτό κατάφερε η Ελλάδα σε μία γυναίκα που είχε δώσει την ζωή της και την αγάπη της στην Ελλάδα.
Περπατήσαμε στο New Forest. Ήταν New τουλάχιστον τον ενδέκατο αιώνα όταν ο Γουίλιαμ ο Κατακτητής το ανακύρηξε δάσος για το βασιλικό κυνήγι. Ένα αριστούργημα της φύσης... και της διατήρησής της.
Η φύση είναι δυνατότερη από κάθε κόμπλεξ ανωτερότητας με το οποίο μπορεί να αυταπατάται ένα αποτυχημένο είδος ζωής που προορίζεται να πάει γραμμή στη λήθη αφού καταστρέψει όλα όσα του έδωσε ή μάνα του η Γη, και αφού πετάξει στα σκουπίδια κάθε ελπίδα που θα μπορούσε να του είχε δώσει ο νους και η ψυχή με την οποία είχε προικιστεί. Όταν όμως απολαμβάνεις ένα τσάι, με μπισκότα και με κρέμα από το Ντέβον, σε έναν υγρό από την ψιχάλα Αγγλικό κήπο, ενός μικρού σπιτιού που μεγάλωσε τρείς επιστήμονες με μισθούς δυό δασκάλων, τότε, καθώς αφήνεις με ενδιαφέρον να τελειώσει ότι θέλει να πει ο συνομιλητής σου ώστε να απαντήσεις εσύ μετά, καθώς θα σε ακούει με ενδιαφέρον και θα περιμένει να τελειώσεις όλο τον συλλογισμό σου πριν τον καλοσκεφτεί και σου απαντήσει... τότε πιστεύεις ότι υπάρχουν ανάμεσά μας εκείνοι που θα έχουν ζήσει άξια και θα έχουν πάρει και θα έχουν δώσει στην ζωή τόσα πράγματα που οι περισσότεροι τα χάνουν ανάμεσα στις δικαιολογίες, τα κόμπλεξ και την αμορφωσιά που φέρνει ο υπέρ του δέοντος ναρκισσισμός του εγώ...
Η πραγματική μπύρα, η Αγγλική Real Ale, δεν καταπίνετε με γουλιές. Χύνεται στο λαρύγγι κατευθείαν από το ποτήρι στο στομάχι χωρίς αντανακλαστικά και κινήσεις του λαρυγγιού...
οι φωτογραφίες μεγαλώνουν με κλικ.
 |
| Winchester Cathedral |
 |
| Joan of Arc |
 |
| Margherita and the Millennium Oak |
 |
| The woods are lovely, dark and deep, but I have promises to keep, and long to go before I sleep... |
 |
| A tree trying to walk away |
 |
| Two Italians in Chinatown |
 |
| Bristol |
 |
| Happiness is a pint of Real Ale |
 |
| Happiness is Orange |
 |
| Happiness is a pint of Guiness |
 |
| Pub Grub! Yam! |
 |
| Bath Abbey |
 |
| After the interview |
 |
| Jane Austen's grave in Winchester Cathedral |
 |
| Two Redwoods in the New Forest |
 |
| A Redwood in the New Forest |
 |
| Theout of towners |
 |
| With Cathy and Paul in search of barbequed pork and rice |
 |
| Chinatown! |
 |
| Ding Dang Ding Dong, Dong Dang Ding Dong... |
 |
| Her Majesty's a very nice girl! some day I'm gonna make her mine, oh yeah! |
Ολα καλα. Αλλά οχι και "αληθινη μπυρα" η ale (μπρρρρρ).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την guiness δεν εχω αντιρρησεις, κατι που αποδεικνυει οτι η γυναικα σου ξερει περισσοτερα απο εσενα στον τομεα της μπυρας ;-)
ΥΓ οι φωτο υπεροχες. Αλλά μαλλον εισαι συνηθισμενος να το ακους αυτο.
Ω, κάπταιν, μάι κάπταιν, μ' αρέσει κι εμένα η Guinness, αλλά όχι τόσο όσο η Ale, και, όταν έχει κανείς περιορισμένο χρόνο στην διάθεσή του... Ευτυχώς η Μαργαρίτα αγαπά και ξέρει την Ιρλανδία όσο εγώ την Αγγλία, πράγμα που αποδεικνύει ότι μπορεί να υπάρξει ειρήνη στο Μπέλφαστ! Οι φωτό πάρθηκαν γρήγορα αλλά με αγάπη :-)
ΔιαγραφήΕπιθεώρησε και την απάντηση που δίνω στον John Boy μας...
Πόσο θα συμφωνήσω με τον Κάπταιν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ale είναι ολίγον μπλιαχ, η Guiness πίνεται άνετα, αλλά κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και διάθεση, οι γυναίκες ξέρουν πάντα καλύτερα (αυτό είναι θέσφατο!), αν και η δικιά μου καμιά φορά πίνει Kölsch, που είναι επίσης μπλιαχ :)
Προσωπικά τρελαίνομαι για κάτι Βέλγικες μοναστηριακές και για κάποιες "λευκές" Βαυαρέζικες (αν και την καλύτερη μπύρα στη ζωή μου την έχω πιει σε ένα καταγώγιο στην Πράγα, αλλά αυτή ήταν pils και πικρή σαν τον θάνατο!)
Με τον αγγλικό τρόπο οδήγησης έχω οδηγήσει στην Κύπρο και πήγα να σκοτωθώ, αλλά νομίζω στην Αγγλία δεν θα είχα τέτοιο θέμα, ίσως να το δοκιμάσω κάποια στιγμή (να μην αναφερθώ σε περισσότερες λεπτομέρειες για τον τρόπο οδήγησης στην Κύπρο)
Μπράβο σας πάντως για την βοήθεια προς την κοπέλα!
(πάντως κι εγώ μικρός είμαι ακόμα, κάντε κάτι και για μένα να γλυτώσω τα χαράτσια)
(κι όπως σου έχω ξαναπεί, θαυμάζω τους άντρες που γουστάρουν ψηλότερες γυναίκες από αυτούς, είναι κάτι που υποδηλώνει γενναιοδωρία!)
Αγαπητέ μου Τζων Μπόη, καμία έκπληξη ότι η Ale που βρίσκει κανείς από την άλλη μεριά του Αγγλικού Καναλιού είναι μπλιαχ! Εδώ, ακόμα και στην Αγγλία πρέπει να ξέρεις που να πας! Μόνο σε Public House και μόνο από βαρέλι, και ντόπια, μη αποστειρωμένη. Μέχρι το 1979 η πραγματική Αγγλική Ale είχε σχεδόν εξαφανιστεί και ξεκίνησε η CamRA: Campaign For Real Ale. Είχα τον χάρτη της Αγγλίας της CamRA στο αυτοκίνητο πάντα με τα Pub όπου σερβίριζαν πραγματική Ale. Προσωπικά προτιμούσα την Royal Oak που την παρασκεύαζε ένας τοπικός οίκος, Huntsman Ales, κοντά στο Bath και το Bristol. Δεν υπάρχει πια. Και το Pub όπου την απολάμβανα έγινε γιάπικο παμποεστιατόριο...
ΔιαγραφήΒλέπεις, υπάρχουν τεσσάρων ειδών μπύρες: Η Lager (Amstel, Heineken, Fix, Budweiser, κλπ.), το Stout (Guinness), οι μποτιλιαρισμένες από μικρά ζυθοποιία που λέγονται και Ales αλλά δεν είναι αληθινές (με την πραγματική έννοια της λέξης "αληθινό'), και μετά υπάρχει η Αγγλική Ale, η οποία δεν μπορεί να αποστειρωθεί άρα δεν μπορεί να μπει σε μπουκάλι, ή να ταξιδέψει μακριά. Γι' αυτό την πίνουμε σε θερμοκρασία δωματίου, γιατί το κρύο του ψυγείου (όπως και η αποστείρωση) θα σκότωνε τους οργανισμούς που κάνουν την συνεχή ζύμωση. Τον παλιό καιρό ένα Pub ήταν καλό όταν δεν άφηνε την Ale να ξινίσει και ήταν φρέσκια με σωστή συνεχιζόμενη ζύμωση και προσοχή στα βαρέλια.
"Ales" στην Ευρώπη, και στην Αγγλία σε μπουκάλια, και στην Βοστώνη, έχω δοκιμάσει κι εγώ και δεν αξίζουν τίποτα για μένα. Προτιμώ lager παρά τις ales που κυκλοφορούν. Και από τις πραγματικές, πρέπει να διαλέξεις πια σου αρέσει: Δεν λέμε ότι όλες οι Real Ale είναι σώνει και καλά καλές :-)
Όπως κάθε καλός ιππότης ξέρει, όταν περπατάς πρέπει να κρατάς τον τοίχο στα αριστερά σου ώστε να έχεις χώρο στα δεξιά να τραβήξεις το σπαθί σου από την αριστερή μεριά της ζώνης σου. Γι' αυτό και το πρώτο σύστημα οδήγησης στον κόσμο σε έχει να πηγαίνεις στα αριστερά :-) Εντελώς ιπποτικά δε, όταν οδηγείς στην Αγγλία, η πρώτη σου φροντίδα είναι για τους πεζούς πρώτα και τους άλλους οδηγούς! Τα φλας είναι το στόμα και η ομιλία του αυτοκινήτου και τα βγάζεις για να πράξουν αναλόγως οι άλλοι :-) και μετά να κάνεις εσύ αυτό που θέλεις... Εκεί μάλιστα, οι άλλοι αντιδρούν με το να τοποθετηθούν όπως πρέπει για να κάνεις αυτό που θέλεις, και δεν σε μουντζώνουνε :-)))
Πες μου τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις (πράγμα που μάλλον θα το καταφέρεις πριν από εμένα μια και δεν με βλέπω να μεγαλώνω άλλο) και θα κάνουμε ότι μπορούμε :-) Από γενναιοδωρία άλλο καλό!!
1. Για να ξεκινήσω από το τέλος και για να στο πω τραγουδιστά, υπάρχει ένα άσμα που λέει..."θέλω να γίνω μπουφετζής σε τούρκικους μπουφέδες", στην πραγματικότητα και να μην θέλω να γίνω αυτό, εκεί με βλέπω στην καλύτερη περίπτωση, για γιουσουφάκι το κόβω χλωμό, είμαι σιτεμένο αγόρι :)
Διαγραφή2. Υπάρχουν και οι καπνιστές μπύρες που παρασκευάζονται σε κάποια μέρη στη Βαυαρία, είτε τις λατρεύεις, είτε τις μισείς, ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.
3. Στην Κύπρο δηλαδή οδηγούν ιπποτικά;
3. Στην Κύπρο δεν οδήγησα ο ίδιος, αλλά με οδήγησαν πολύ οι άνθρωποι του γραφείου. Θα έλεγα ότι εκεί δεν οδηγούν τόσο ιπποτικά όσο κλέφτικα-και-αρματωλά...
Διαγραφή2. Ντίττο! Άλλο να καπνίζεις πίνοντας μπίρα και άλλο να πίνεις καπνιστή μπίρα! Μπλιάχ!
1. Σε νοιώθω! είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις όλες τις καλές δουλειές να πηγαίνουν στα λιγότερο σιτεμένα αγοράκια!
καλά, το τραγούδι λέει για τεκέδες κι όχι για μπουφέδες, αλλά τέλος πάντων!
Διαγραφή...και για να κουτσομπολέψουμε και λίγο, τι εννοείς όταν λες ότι ο Έλληνας σύζυγος έκανα τα Ελληνικά του;
Έλα να μπούμε σε πικάντικες λεπτομέρειες :)
Ξέρεις... τα συνηθισμένα... η γυναίκα σε δεύτερη φυσική επιλογή, τα οικονομικά μακριά από την σύζυγο όσα και να δίνει εκείνη για να σώνει τις ...επιχειρήσεις του άντρα της... αγριάδες, τσαμπουκάς... απιστίες (νομίζω)... ξενοφοβία (κι ας παντρεύτηκε Αγγλίδα)... τα στάνταρ. Αλλά χειρότερο από όλα είναι ο υπεροπτικός ρατσισμός που φέρνει τα άλλα έθνη σε δεύτερη αν όχι τρίτη κατηγορία μετά από το αδάμαστο Ελληνικό πνεύμα που έχει πάντα δίκιο... κάτι στο οποίο η Κάθυ κι εγώ συμφωνούμε απόλυτα, ότι δηλαδή σε μια ανησυχητική πλειοψηφία των Ελλήνων ο ρατσισμός σε διάφορες εκδόσεις είναι τόσο εμπεδωμένος που οι άνθρωποι ειλικρινά αρνούνται ότι τον έχουν γιατί πραγματικά δεν τον συνειδητοποιούν μην ξέροντας πως να τον αναγνωρίσουν...
Διαγραφήόλα καλα αλλά εμένα με συγκίνησε αυτό που έκανες. που έψαξες να βρεις το κατάλληλο κολλέγιο, που τη συνόδευσες, που της στάθηκες.
ΑπάντησηΔιαγραφήόλα τα αλλα δε με απασχολούν. ο εκπληκτικός δικός σου χαρακτήρας και της μαργαρίτας με εντυπωσιάζουν. και χαίρομαι πραγματικά που σε γνώρισα και έχω τσουγκρίσει ένα ποτήρι κρασί μαζί σας.
είστε από τις πιο σημαντικές μου γνωριμίες!!!
φιλιά
Ρία μου, σ' ευχαριστούμε... είναι από αυτά τα πράγματα που θα έπρεπε να είναι αντιληπτά όταν δεν γίνονται, και να ήταν φυσικό να τα κάνουν όλοι... Εγώ πάντα φέρομαι έτσι, χωρίς όμως να προσπαθώ να αλλάξω ή να "βελτιώσω" κανέναν: αρκετές φορές έχω προσπαθήσει να ανοίξω τις κατάλληλες πόρτες, αν όμως κάποιος δεν θέλει ή δεν μπορεί να τις διαβεί, αυτό δεν είναι κάτι που θα με ενοχλούσε -απλά το κατανοώ. Στην περίπτωση της Μαρίας, έχει δουλειά μπροστά της, αλλά αναγνωρίζω την σπίθα μέσα της που μπορεί να την βοηθήσει.
ΔιαγραφήΦιλιά κι από μας, και ελπίζουμε το επόμενο ποτηράκι να είναι σύντομα :-)
Η οδήγηση στην Αγγλία είναι πολιτιστική εμπειρία και ξεκούραση από μόνη της, εκτός όταν αρχίζει ο... κατακλυσμός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντυπωσιάζουν οι βυζαντινές εικόνες στον καθεδρικό ναό, κάτι που έχω δει και σε άλλα ανάλογα μνημεία.
Finally, I am sure you meant "Pub grub", not "grab".
Είναι πραγματικά χαρά να οδηγεί κανείς στην Αγγλία, και πράγματι ξεκούραση... Δεν το έχω συναντήσει αυτό πουθενά αλλού και έχω κάνει πάνω από 600.000 χιλιόμετρα σε δύο ηπείρους...
ΔιαγραφήΤις Βυζαντινές εικόνες στην Winchester Cathedral τις παρήγγειλαν από έναν Ρώσσο Ορθόδοξο φημισμένο Αγιογράφο, σε τεχνοτροπία Κωνσταντινούπολης του δέκατου τρίτου αιώνα επειδή "ήθελαν το περιβάλλον να αντιπροσωπεύει όλη την Χριστιανοσύνη", και τοποθετήθηκαν, νομίζω, το 1999.
Of course, you are quite correct. One may grab some grub, but, grabbing a grab would be simply uncivilized. I have applied the appropriate correction to the text. Thank you for noticing that! :-) And my subsequent American naturalization just ain't no excuse! Thankfully, the natives do not hold that little 1773 incident at Boston harbor against me and are still putting the kettle on, for the occasional cup of tea...
Καλησπέρα :-)
Σωστό φωτορεπορτάζ, Δημήτρη :) Έφερες τον χειμώνα στην οθόνη μου, έπειτα από τους καύσωνες της Μελβούρνης! Είμαι σίγουρη ότι τα περάσατε υπέροχα κι ελπίζω το κορίτσι να περάσει! :)
ΔιαγραφήΕγώ, εν αντιθέσει με εσένα, έμαθα να οδηγώ Ελλάδα. Κι όποιος μάθει να οδηγεί στην ζούγκλα, μπορεί να οδηγήσει σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη αρκεί, και το υπογραμμίζω αυτό, να σέβεται τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας.
Δυσκολεύτηκα λιγάκι με την αριστερή λωρίδα/δεξί τιμόνι εδώ, και δεν κάνω ποτέ μεγάλες αποστάσεις καθώς έχω βολευτεί με το τραίνο.
Σ' ευχαριστώ Αγριμιώ.
ΔιαγραφήΠάντως μαθαίνοντας να οδηγεί κανείς στην ζούγκλα δεν μπορεί να πει ότι απαραίτητα γνωρίζει τους κανόνες αν υπάρχουν μερικοί τους οποίους δεν του τους έμαθε κανείς, στη ζούγκλα. Μέχρι, ας πούμε, την χρήση των φλας όταν μπαίνει κανείς σε Αγγλικό roundabout (κυκλική διασταύρωση, πλατεία)... για την οποία συγκεκριμένη περίπτωση ξέρω ότι ο ΚΟΚ διαφέρει ή είναι ελλιπής σε άλλες χώρες... (Ελλιπής στον Ελληνικό ΚΟΚ και διαφορετικός στον Αμερικανικό)
Μακάρι να τα καταφέρει η Μαρία :-)