Υποδομή

Πολύ καιρό όχι μιλάμε -άλλοι αέρες φυσάνε και μ' αρέσει.

Άλλωστε η Ελληνική μπλογκόσφαιρα έχει αρχίσει να εκπέμπει νέκρα...

Έπεσα με τα μούτρα σε websites και δεν κοιμάμαι απ' τη χαρά μου -σοβαρά. Έμπνευση λέει δώσε και παίρνω αμπάριζα και βγαίνω κιόλας.

Λοιπόν, μετά το μπλογκ της Αθηνάς και την σελίδα του Τάκη σχεδίασα κι έφτιαξα την αρχή της Κάρμεν, και μια που τά 'κανα αυτά λέω δεν κάνω και την δικιά μου από την αρχή που έχω να την αγγίξω τέσσερα χρόνια; και την έκανα κι αυτή. Και μετά λέω τώρα που τά 'κανα αυτά δεν ξαναφτιάχνω από την αρχή και την σελίδα του χωριού μπας και αρχίσουμε καμιά επανάσταση; και την ξανασχεδίασα και την έφτιαξα κι αυτή. Όλα στο χέρι βέβαια και της ώρας! (εκτός της Αθηνάς που είναι καταδικασμένη στο γουωρντπρες). Εδώ στην thinkworks δεν χρησιμοποιούμε αυτοματισμούς και γουωρντπρεσσάδικα για ερασιτέχνες. Εδώ φτιάχνουμε τον μεζέ όπως τον έφτιαχνε ο Απότσος.

Καθώς ελάμβαναν χώρα τα παραπάνω, με το τζάκι να σιγοκαίει νόμιμο ξύλο από πίσω μου, λίγο πιο έξω από το σπίτι, καναδυό χιλιόμετρα έξω από το χωριό, ο πέτρινος τοίχος που είχαν χτίσει στις κορδέλες με 186.000 Ευρώ του Δήμου για να συμμαζέψουν την κατολίσθηση του 2010 έφυγε σαν καστράκι στην άμμο από την κατολίσθηση της 18 Μαρτίου 2013. Και έκλεισε ο δρόμος που είναι και η μοναδική αρτηρία απ' ευθείας μεταξύ Φορλί και Φλωρεντίας.

Και με κάτι τέτοια ενώνεται ένα χωριό. Τέλος πάντων, αν βάλετε την σελίδα στο γκουγκλ να την μεταφράσει θα βγάλετε κάποια άκρη.

Εδώ είμαστε λοιπόν, ακάθεκτοι στον δρόμο της δημιουργίας, χτίζοντας την νέα υποδομή για τις μπίζνες του αύριο μια που σήμερα δεν χρειαζόμαστε. Υπάρχει πιο πολύ δουλειά πραγματική από όση ώρα έχω για να την κάνω -γι αυτό και τα παραπάνω τά 'κανα αντί ύπνου :-)

Later!
Be good.
Don't do anything I wouldn't do...

Αυτή ήταν η προειδοποιητική στις 21 Ιανουαρίου. Η ωραία έγινε 18 Μαρτίου.

Carmen

H Κάρμεν Σιλβεστρόνι ( 1939-1997) γεννήθηκε στο Φορλί της επαρχίας Ρομάνια στην Ιταλία, η τέταρτη από εφτά αδελφές και δύο αδελφούς. Εφηύρε την δική της ζωή και δεν συμβιβάστηκε ποτέ.  Ταξίδεψε στην Ρουμανία, την Βουλγαρία, Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία, Συρία, Ιορδανία, Τουρκία, Περσία, Νότιο Αμερική και στην Ινδία. Ταξίδεψε με γκαμήλα, με ένα ημιφορτηγό φολκς βάγκεν των '60... Δίδαξε από το 1967 έως το 1995 στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Μολόνια. Όταν έφυγε από καρκίνο στις 17 Μαρτίου του 1997 η Κάρμεν μας παρέδωσε το σύνολο της εργασίας της: κάπου 2.040 έργα τέχνης, από πρόχειρα σχέδια με στυλό έως αγάλματα που τώρα στέκονται στις πλατείες του Φορλί και πίνακες και γλυπτά σε ιδιωτικές συλλογές. Το Φορλί ονόμασε ένα από τα πάρκα του για την Κάρμεν αφού πέθανε.

Η αμέσως μεγαλύτερη αδελφή της Κάρμεν, η Γκαμπριέλα, είναι η μητέρα της Μαργαρίτας. Και η Κάρμεν ήταν πάντα και είναι στην καρδιά της Μαργαρίτας, σαν δεύτερη μητέρα και σαν προσωπική, στενή φίλη.

Πριν ενάμιση χρόνο ξεκίνησα φωτογραφήσεις των έργων της Κάρμεν, και ξεκίνησα να φτιάχνω μια ιστοσελίδα για να παρουσιάσω το έργο της. Επί τέλους κατάφερα να αναρτήσω το ξεκίνημα του χώρου της Κάρμεν στην δεκάτη έκτη επέτειο από τον θάνατό της. Προσπαθώντας να ανεβάσω κάτι που να φαίνεται συμπληρωμένο και σωστό την περασμένη Πέμπτη, 14 Μαρτίου, δεν κοιμήθηκα τις τέσσερεις μέρες πριν την επέτειο παρά μια-δυό ώρες εδώ κι εκεί. Τις τελευταίες 26 ώρες έμεινα κολλημένος στην καρέκλα μου.

Όπως όλες μου οι ιστοσελίδες, και η δουλειά μου γενικά, τα πάντα γίνονται "στο χέρι" χωρίς βοηθητικά προγράμματα, με απόλυτα δικό μου σκεπτικό και σχέδιο. Έτσι, I only have myself to blame when something is not right, και είμαι προσωπικά υπεύθυνος για την κάθε λεπτομέρεια που παραδίδω. Κάθε πίξελ, κάθε βαθμός χρωματισμού και απόχρωσης, κάθε χιλιοστό σημείου τοποθέτησης είναι επιλεγμένο συνειδητά, με αγάπη γι αυτόπου φτιάχνω, και στην προκειμένη περίπτωση με αγάπη για την Κάρμεν.

Η Μαργαρίτα από καιρό τώρα μου είχε δώσει να φοράω στο σπίτι μια παλιά ζακέτα που φορούσε εκείνη χρόνια πριν με γνωρίσει, και την φορούσα συνέχεια, και τώρα όπως πάντα, καθώς έφτιαχνα τον ιστοχώρο. Αυτό που δεν ήξερα μέχρι προχτές ήταν ότι η ζακέτα αυτή ήταν της Κάρμεν.




http://www.carmensilvestroni.org
Για μια "κάτοψη" (χάρτη) του ιστοχώρου, μπορείται να πάτε εδώ:
http://www.carmensilvestroni.org/MappaDelSito.html

Κύκλοι

Αυτή η φωτογραφία έχει ιδιαίτερη σημασία...
Για αυτά που δεν φαίνονται.

Αυτά που βλέπουμε είναι ένα αεροπλάνο 90 επιβατών, CRJ700 να απογειώνεται από ένα αεροδρόμιο, φωνογραφημένο από το πιλοτήριο ενός ιδιωτικού μονοκινητήριου Cessna 182 (και μία λεπίδα της προπέλας του Cessna έχει παγώσει από το κλείστρο της φωτογραφικής μηχανής, αλλά, επειδή γυρίζει πολύ γρήγορα έχει αποτυπωθεί καμπυλωτή σαν χατζάρα ενώ στην πραγματικότητα είναι ίσια).

Το αεροδρόμιο είναι το διεθνές της Daytona Beach, πίσω μας είναι το σιρκουί των αγώνων Ντεητόνα 500, και αριστερά μας είναι το πανεπιστήμιο Έμπρυ Ρίντλ ,και η σχολή πτήσης του Έμπρυ Ριντλ. Στο πιλοτήριο του Cessna την φωτογραφία την παίρνει ο ιδιοκτήτης του Cessna, ο Τζάστιν, που είναι ακόμα φοιτητής στο πανεπιστήμιο, και στο πιλοτήριο του αεροπλάνου της US Airways Express που απογειόνεται, συγκυβερνήτης είναι ο γιός μου ο Κώστας. Ο Τζάστιν και ο Κώστας, και όλοι οι φίλοι τους άρχισαν το πανεπιστήμιο μαζί και τα παιδιά αποφοιτούν τον Μάιο, αλλά ο Κώστας έκανε τα μαθήματα πιο συμπυκνωμένα και αποφοίτησε τον περασμένο Μάιο, ένα χρόνο πριν τους φίλους του. Ενώ, είχε αρχίσει ήδη να εργάζεται σαν εκπαιδευτής πιλότων στην σχολή από το τέλος του πρώτου έτους, καθώς συνέχιζε να σπουδάζει στο πανεπιστήμιο (άλλο το πιλοτάρισμα, άλλο το πανεπιστήμιο).

Ο Τζάστιν έβαλε αυτή την φωτογραφία στο FB του και έγραψε: "Πλήρης κύκλος! Ένας από τους καλύτερούς μου φίλους απογειώνει ένα CRJ700 από την Ντεητόνα Μπητς. Κάποτε φοιτητής εδώ, μετά εκπαιδευτής και τώρα συγκυβερνήτης αερογραμμών! Συγχαρητήρια Κώστα!"

Ο Κώστας προσπαθεί να γυρνάει Σαββατοκύριακα στην Ντεητόνα όπου έχει ακόμη το διαμέρισμά του που το μοιράζεται με έναν άλλο από τους φίλους του. Ο ίδιος είναι βασισμένος στην Ντέητον του Οχάιο (άλλο Ντέητον, άλλο Ντεητόνα), όπου μοιράζεται ένα σπίτι με άλλους πιλότους που είναι βασισμένοι στην Ντέητον αλλά τα κανονικά τους σπίτια είναι αλλού... και ξεκινάει τις πτήσεις του από εκεί, όπου πρέπει να φτάσει παίρνοντας πρώτα δύο αεροπλάνα για να φτάσει εκεί από το σπίτι του. Αλλά όλες του οι πτήσεις οπουδήποτε στον κόσμο είναι δωρεάν. Όπως και της άμεσης οικογένειάς του (χε-χε-χε!). Που και που παίρνει έναν δυό από τους φίλους του και πάνε για Σαββατοκύριακο δωρεάν στο Βέγκας, ή το Ελ-Έη, που λενε... Άλλα Σαββατοκύριακα παίρνουν το Cessna του Τζάστιν και πάνε στο εξοχικό του σε ένα από τα μικρά νησάκια μεταξύ του Μαϊάμι και του Κη Γουέστ... Πότε προλαβαίνει να κοιμηθεί... δύσκολη ζωή... Εχτές πέταξε 20 ώρες χωρίς ύπνο, κάπου έξι πτήσεις... Μία την προσγείωσε βράδυ με χιονοθύελλά στο Οχάιο...

Συμβουλή

Δεν έχω δουλέψει μέρα στη ζωή μου από τότε που αποφάσισα να μην εργάζομαι για άλλους με μισθό. Πάνε 18 χρόνια. Και πριν δηλαδή, όχι ότι δούλευα και πολύ. Όταν έχεις διαλέξει να κάνεις αυτό που είσαι, μέσα σου, δεν το αισθάνεσαι για δουλειά. Αισθανόμουνα ότι δούλευα, που και που μόνο, όταν τύχαινε το αφεντικό μου να είναι μαλάκας. Και όπως όλοι ξέρουμε, ο μόνος τρόπος να αποφύγει κανείς να βρει στον δρόμο του μαλάκες που το παίζουν αφεντικά (ή οτιδήποτε άλλο τους καπνίσει) είναι να πάρει άλλο δρόμο. Υπάρχουν βέβαια και μαλάκες πελάτες, αλλά αυτούς τους έδινα πάντα σε άλλους επαγγελματίες, που μου ήταν υπόχρεοι για την πελατεία και γλύτωνα εγώ -έτσι, εδώ και δέκα οχτώ χρόνια έχω μόνο φίλους που είναι και πελάτες, στην Αμερική και στη Σουηδία.

Υπάρχει βέβαια το θέμα των αποδοχών. Πρέπει να ζήσει κανείς. Σε αυτό με βοήθησε ο Ίκαρος. Τον θυμάστε, οι μεγαλύτεροι, τον Ίκαρο; που έκανε όλες τις εκπομπές για τα αυτοκίνητα στο ραδιόφωνο και τηλεόραση, και ο πρώτος που έκανε τηλεπαιγνίδια, τα '60 και '70 και λίγο '80; Είχαμε γίνει φίλοι προς το τέλος της ζωής του. Μου είχε πει λοιπόν ο Ίκαρος, όταν ήμουνα 25 χρονών, Δημήτρη, πούλα την δουλειά σου στην σωστή τιμή, ή δίνε την δωρεάν, αλλά ποτέ μην κάνεις έκπτωση. Αυτά ήταν λόγια σοφά.

Γι' αυτό και δεν πρόκειται ποτέ να ψάξω ή να δεχτώ πελάτη στην Ελλάδα, στην Ιταλία, και μάλλον ούτε στην Αγγλία. Ανατολικά του Ατλαντικού ωκεανού οι εξευτελιστικές τιμές για εργασία και οι πανηλίθιες προσδοκίες των πελατών θα με έκαναν να εργαστώ τέσσερεις φορές περισσότερο και να στρεσαριστώ δέκα φορές περισσότερο από όσο όταν εργάζομαι για το μέρος όπου εφευρέθηκε η αγορά μου, δυτικά του Ατλαντικού.

Και αυτό με αφήνει ελεύθερο, και χαρούμενο, να κάνω αυτό που αγαπάω, σαν δώρο, για τους φίλους που αγαπώ. Ένα υπέροχο αφεντικό και άξιος τεχνίτης που γνώρισα το 1984 και είχαμε γίνει στενοί φίλοι μέχρι που έφυγε το 2008 ήταν ο Ντίνος. Του είχα κάνει, πριν δέκα χρόνια και, την ιστοσελίδα του και τώρα, αφού έφυγε, την διατηρώ με το όνομά του, όσο ζω. Ελπίζω να συνεχίσει να την κρατάει ζωντανή ο Κώστας.

Και άλλη μια πρόσφατη χαρά ήταν να φτιάξω κάτι για τον Τάκη, τον αδελφό του Ντίνου, που το τέλειωσα σήμερα. Αυτά είναι χαρά, τιμή και αφήνουν ένα χαμόγελο -όταν χρησιμοποιείς ότι εργαλεία κουβαλάς για να φτιάξεις κάτι χωρίς να σκέφτεσαι τα τετριμμένα, μόνο για να το φτιάξεις, για ένα κάποιον που αξίζει περισσότερα από όσα έχεις να προσφέρεις. Αυτό είναι ελευθερία. Ευχαριστώ τους φίλους που με εμπιστεύονται.

Crosscountry

Προχθές η Μαργαρίτα ο Φρανσέσκο και άλλος ένας συνάδελφος πήγαν στο απέναντι βουνό και έκαναν μια άσκηση για 8-9 ωρίτσες, πηγαίνοντας κάμποσα χιλιόμετρα cross country (περπατητά, πάνω-κάτω αντί για κατέβασμα, που είναι πολύ πιο δύσκολο). Μεταξύ μας, cross country και downhill, η Μαργαρίτα κι εγώ καλύπτουμε τα βουνά πλήρως.

Τις φωτογραφίες αυτές τις πήρε η Μαργαρίτα, καθώς εγώ απολάμβανα το τζάκι μας και εργαζόμουνα στο Μανχάταν...
Με κλικ μεγαλώνουνε!