Τράγοι

Το καθοριστικό παράδειγμα για την έννοια της έκφρασης Αποδιοπομπαίος Τράγος:

"Ας το πούμε ξεκάθαρα: Ήταν ένα λάθος. Η Ελλάδα μπήκε στο Ευρώ με νούμερα που ήταν αναληθή και η οικονομία της δεν ήταν έτοιμη να αναλάβει την ολοκλήρωση της αφομοίωσης στην Ευροζώνη. Ήταν μια απόφαση που πάρθηκε, πιστεύω, το 2001, για την οποία τώρα πληρώνουμε τις συνέπειες."

Νικολά Σαρκοζί, 28η Οκτωβρίου 2011

Τουλάχιστον, κύριε Σαρκοζί, στις 28 Οκτωβρίου του 1940, η Ελλάδα δεν είχε κάποια κυβέρνηση-μαριονέττα των Γερμανών σε κάποιο Βισύ. Και με τον ίδιο παραλληλισμό, η Ελλάδα σήμερα ίσως να μην έχει πρωθυπουργό με γεννητικά όργανα και σπονδυλική στήλη, αλλά τουλάχιστον η Ελλάδα δεν παίζει τον τζοτζέ της κυρίας Μέρκελ όπως μερικοί-μερικοί που ακολουθούν φαίνεται τις καλύτερες παραδόσεις του Βισύ.

Μπορεί η Ελληνική κυβέρνηση σήμερα να είναι το πρότυπο του "ναι, κύριε, ότι πείτε κύριε", αλλά το κάνει αυτό λόγω ανικανότητας. Δεν το κάνει για να απομακρυνθεί από τις ευθύνες της, να στρίψει αλά Γαλλικά, και να την απλώσει στο Βισύ.

Ναι, η Ελληνική κυβέρνηση το 2001 έδωσε ψευδή στοιχεία.
(και εσείς οι μέγιστοι οικονομολόγοι δεν είχατε καταλάβει τίποτα; σας την έφερε ολονών ο Σημίτης;)

Ναι, οι Έλληνες πολίτες φοροδιέφυγαν και θα φοροδιαφεύγουν.

αλλά,

Όχι, τελικά δεν είναι απατεώνες, το οποίο αποδεικνύεται με ένα πολύ απλό σκεπτικό:

Για να πληρώσει κανείς φόρους πρέπει να έχει να τους πληρώσει. Ακόμα και το 1995-2005, που ήταν υποτίθεται τα καλύτερα χρόνια του Έλληνα, ο Έλληνας είχε μέσο εισόδημα 20% έως 35% του εισοδήματος των υπόλοιπων της Ευρωζώνης, καλείτο όμως να ζήσει με κόστος ζωής ίσο, ή και σε μερικά σημεία ακριβότερο, της υπόλοιπης Ευρωζώνης.

Όταν καλείσαι να διοχετεύσεις τα 35.000 Ευρώ που βγάζεις τον χρόνο σαν Γάλλος ή Γερμανός σε 18.000 κόστος ζωής, 8.000 σε αποταμίευση, διακοπές, έξτρα έξοδα, κλπ., και 7.000 σε φόρους, τους φόρους τους πληρώνεις. Όταν όμως σου ζητάν 7.000 για φόρους και παίρνεις κάπου 15.000 συνολικό εισόδημα τον χρόνο, τότε, για να μπορέσεις να ζήσεις όπως οι συν-εταίροι σου της Ευρωζώνης, θα δανειστείς, θα ξαναδανειστείς, προσωπικά και σαν κράτος, και θα χάσεις κάθε σεβασμό και για το σύστημα και για το υποτιθέμενο καθήκον του πολίτη.

Ο μέσος Έλληνας δεν είχε και πολύ ιδέα τι έκανε ή δεν έκανε η κυβέρνησή του για να του δώσει αυτά που απαιτούσε, και ναι, πράγματι, εξέλεξε ηλίθιους και ανδρείκελα να τον αντιπροσωπεύσουν γιατί μόνο αυτούς ανέδειξε.

Ουδείς αναμάρτητος, αλλά όταν μετράς κάποιου τις αμαρτίες τουλάχιστον απόδωσέ του τις πραγματικές του αμαρτίες. Μην εφευρίσκεις αμαρτίες του Έλληνα για να συγκαλύψεις τις αμαρτίες τις δικές σας, κύριε Σαρκοζί.

ΟΧΙ, κύριε Σαρκοζί. Δεν επιτρέπεται να πεις "τώρα πληρώνουμε τις συνέπειες της εισαγωγής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη", για να πάρετε όλοι άφεση αμαρτιών δική σας.  

Τράγοι μπορεί να είμαστε. Αλλά, αποδιοπομπαίοι τράγοι δεν δεχόμαστε να γίνουμε, ούτε για την ευγενική σας φάτσα.

Το να φύγει η κυβέρνηση της Ελλάδας αμέσως, είναι απαραίτητο. Και, πράγματι, όποιος και να την αντικαταστήσει θα είναι ανήμπορος να διορθώσει οτιδήποτε από την διεθνή συγκυρία -και ίσως η πτώση της Ελληνικής κυβέρνησης τώρα να φέρει δεινά πιο γρήγορα από ότι θα έρθουν ούτως ή άλλως, και να φέρει ίσως και περισσότερα δεινά. Θα είναι όμως η επιλογή του λαού, των ανθρώπων που αντιπροσωπεύετε όλοι σας.

...όχι.

Στις 27 Οκτωβρίου του 2010 είχα ρωτήσει έναν Έλληνα 18 χρονών, "αν αύριο ήταν 28 Οκτωβρίου 1940 θα έτρεχες με τραίνο ή με φορτηγό ή με τα πόδια να πας στην Πίνδο να πολεμήσεις;" Και μού απήντησε το παιδί:

-Όχι!

Και συνέχισε: "Ποιό καλά θα μας κυβερνούσαν οι ξένοι από εμάς. Τι να πάω να υπερασπιστώ;"

Όλα τα άλλα φίλοι μου είναι παπάρια αριστερά, δεξιά, άνωθεν-κάτωθεν, μέσα, έξω παπάρια, τίποτα παραπάνω.

Εμείς χτίσαμε αυτό το ΟΧΙ της 27ης Οκτωβρίου 2010, και εμείς το δώσαμε στις άδειες ψυχές των παιδιών αυτής της χώρας, τις οποίες εμείς επί 50 χρόνια αδειάσαμε για να γεμίσουμε την εφημερία μας. Δεν πρόκειται να βγάλω ούτε λόγο, ούτε να κάνω αναλύσεις. Νομίζω το Ελληνόπουλο που μου έδωσε αυτή την απάντηση, σας, μας, ανέλυσε όλους πλήρως.

Και για να δανειστώ και να παραφράσω μια έκφραση από την πιο πρόσφατη ανάρτηση ενός μπλόγκερ για τις σκέψεις του οποίου έχω μεγάλο σεβασμό: Είναι ώρα πια όλοι, απ' τ' αριστερά μέχρι τα δεξιά, να σκάσουνε και να δουλέψουνε.

Όνειρα

Piper Cub (produced 1937-1947) -it's a day-off from all that work...

Όταν κανείς φτάνει να είναι:

- Πρόεδρος του φοιτητικού κλάδου του διεθνούς συνδικάτου πιλότων αερογραμμών,
- Εκπαιδευτής πιλότων στην καλύτερη σχολή του κόσμου,
- Αρχισυντάκτης της εφημερίδας του Πανεπιστημίου που λέγεται "Το Χάρβαρντ των Ουρανών",
- Σύμβουλος υπεύθυνος ενός ορόφου φοιτητών και φοιτητικών διαμερισμάτων,
- Τελειώνει το Πανεπιστημιακό του πτυχίο BSc μέσα σε τρία χρόνια φοίτησης, αντί για τα κανονικά τέσσερα χρόνια,
- Έχει ήδη επαφές με εταιρίες σαν την Delta για να γίνει πιλότος αερογραμμών σε τζετ πριν γίνει 22 χρονών,
- και εργάζεται κάπου 18 ώρες την ημέρα...

...η ζωή μπορεί να γίνει πληκτική, πως να το κάνουμε. Γι αυτό και βοηθάει πάντα να έχει κανείς μια κάποια φωτογένεια, και να τον αγαπάει ο κινηματογραφικός φακός, ώστε να ξεδώσει για μερικές μέρες έχοντας πρώτο ρόλο στην ταινία την οποία γυρίζει το Πανεπιστήμιο του, εν είδη ντοκιμαντέρ-προόθησης του πανεπιστημίου για την Αμερικανική τηλεόραση.

Ο Κώστας (ο γιός μου, για όσους δεν έχουν διαβάσει τις διάφορες προηγούμενες αναρτήσεις περί του φέρελπι νέου), τυχαίνει να έχει μια ευλογημένη ζωή ακριβώς κατά την άνωθεν περιγραφή. Όχι, δεν είναι επιστημονική φαντασία -ο Κώστας οδήγησε το Γκραν Τσεροκή του τον Αύγουστο του 2009, τότε ήταν 18 χρονών, από το Γυμνάσιό του στην Μασαχουσέτη προς το Πανεπιστήμιό του στην Φλόριδα, και τα υπόλοιπα είναι μια ιστορία αγάπης, αυτοπεποίθησης, δουλειάς, αναγνώρισης και ευλογημένης επιτυχίας, μοναδικής...

Οι φωτογραφίες αυτές είναι από το γύρισμα της ταινίας όπου πρωταγωνιστεί. Το μονοκινητήριο είναι ένα Cessna Skycatcher, ο ολοκαίνουργιος αντικαταστάτης του παλιού Cessna 152, και το δικινητήριο είναι το Diamond DA42. Τα γυρίσματα τελειώνουν σήμερα 27 Οκτωβρίου, και στις 29 Οκτωβρίου το πανεπιστήμιο τον στέλνει σε ένα φημισμένο Air Show όπου θα αντιπροσωπεύσει την σχολή και θα κάνει βόλτες σε παιδάκια 7-17 ετών στο διθέσιο Skycatcher, έτσι για να ξεδώσει κι αυτός λίγο μετά από τα γυρίσματα!

Αλήθεια! #2

...Συνέχεια από το προηγούμενο.

Ο Γιωργάκης έκλεισε την πόρτα του δωματίου πίσω του ακουμπώντας την με την πλάτη. Δεν την έσπρωξε, αλλά έκλεισε σιγά με το βάρος του, καθώς έπεσαν τα βλέφαρά του και άφησε μια εκπνοή, σιγά, σιγά. Γαμώ τη κηδεία σου πατέρα, εγώ μόνο μια θέση σ' ένα πανεπιστήμιο ήθελα, ήταν σαν να σκεφτόταν. Ένα σπιτάκι, μια μόνιμη έδρα. Ένα άσπρο φράχτη και πράσινο γρασίδι. Με ότι δυνάμεις του είχαν απομείνει εκείνη τη στιγμή κούνησε το κορμί του μπροστά και έκανε τα λίγα βήματα μέχρι το κρεβάτι με την σοκολάτα μέντα πάνω στο μαξιλάρι. Εκάθησε στην άκρη του κρεβατιού και έβγαλε ένα κινητό από την τσέπη του. Το κοίταξε, το ξανάβαλε στην τσέπη του, έψαξε με τα δάχτυλά του στο τσεπάκι της καρδιάς και έβγαλε ένα άλλο κινητό. Πατώντας ένα κουμπί το έφερε στο αριστερό αυτί.

Πάρε τον χοντρό και πες του να μου τηλεφωνήσει. Όχι αυτόν. Τον άλλο. Στο ξενοδοχείο είμαι. 

Πάτησε άλλο ένα κουμπί, έβαλε το κινητό πίσω στο τσεπάκι και με το δεξί χέρι πήρε από το μαξιλάρι την σοκολάτα μέντα και την έβαλε στο στόμα του. Μετά την έβγαλε από το στόμα του, την ξετύλιξε από το ασημόχαρτο και την ξανάβαλε στο στόμα του σπρώχνοντάς την με την γλώσσα του στον ουρανίσκο.

Τα μάτια του Γιωργάκη κοιτούσαν ευθεία μπροστά, πέρα από τον τοίχο για κάμποση ώρα. Χτύπησε από την κάτω τσέπη το πρώτο κινητό που είχε πάει να πιάσει πριν, και τώρα το έφερε στο αυτί του χωρίς να αλλάξει την αόριστη ματιά στην οποία είχε παραδοθεί.

Θέλεις ακόμα να γίνεις πρόεδρος; ...Δικό σου. ...Δεκαοχτώ, εικοσιτέσσερις μήνες το πολύ. Θα γίνεις και εθνοσωτήρας. Το θέλεις; ...Δώσε μου ένα χρόνο περίπου, μπαίνεις αντιπρόεδρος, θα φαίνεσαι εσύ. Θα τους πάμε στον πάτο 10 μέτρα και μετά θα τους σηκώσεις εσύ. Καναδυό μέτρα.

Τίποτα. Θέλουνε αντιπερισπασμό από τα δικά τους, και μετά θέλουνε συμβόλαια για να κάθονται πιο κοντά στον αγωγό για το αέριο. Και στην Μέση Ανατολή από την άλλη. Και θέλουνε φτηνό εργατικό μέσα στη ζώνη που μετά θα το παίξουνε ανάπτυξη.

Πρέπει να ισοπεδωθούν με του υπόλοιπους. Να δηλώνουν εφορία, να την πληρώνουνε, ή τα χάνουνε. Να έρθει η μέση φορολογία στα κοινά επίπεδα.

Γι αντάλλαγμα μας δίνουνε εξάρτηση μέσω δανείων να μην μπορούν να μας αφήσουνε στη μοίρα μας. ...ποιά μοίρα μας τώρα; μη μου τη σπας! Που θα πάω να τη βρω τη πηδημένη τη μοίρα μας αλλού; στο Ισραήλ ή στην Κούβα; Ή ν' αρχίσω να στέλνω πλουτώνιο στο άλλο το ψώνιο τον Σάχη της Περσίας και πάσας Ιρανοπληξίας; Μήπως να οργανώσουμε τουριστικές και πολιτιστικές ανταλλαγές με τον Γκαντάφι απ' την τέντα του; Που να πάμε ρε χοντρέ! τους έχουμε ανάγκη και μας δίνουν εξάρτηση γι αντάλλαγμα. ...Καλά δε θα σε λέω χοντρό.

Πως να γίνει; με δάνεια. Πρώτα εκατό-εκατό τριάντα, σε δόσεις, μετά θα προγραμματίσουν άλλα τόσα, μετά θα αρνηθούν τα δεύτερα να βάλουν τον φόβο του Θεού στο μεδούλι, μετά θα αλλάξουν τις συμβάσεις... και... τι;

Δισεκατομμύρια. Δις. Ναι, εκατό-εκατόν τριάντα.

Σύνολο θα φτάσει καμιά τετρακοσαριά.

Μέχρι το '21. 2021. Θα πάρει ως το '13 και άλλα οχτώ δικά σου. Από το '11 θα φαίνεσαι εσύ, ίσως και να το πάρεις '12 ανάλογα με την αντίδραση.

Μου τό 'πανε τώρα. Αναλυτικά. ...καλά! πήγαινε εσύ να τους πεις να πάνε να γαμηθούνε. Πες τους το όταν θα είσαι εσύ, με τον άλλο τον μαλάκα να ζητάει εκλογές.

Όχι. Τον Εβραίο δεν τον φοβάμαι. Κάπου θα του την στήσουνε αργά η γρήγορα. Αλλά η γκόμενα και ο φιόγκος είναι για μπίζνες. Απ' αυτούς δεν ξεμπερδεύουμε. Την δουλειά την θέλεις;

Λαός-ξελαός, αυτά είναι να γίνουνε. Εμένα μού 'λαχε να ειμαι εδώ. Αν το είχες πάρει εσύ το πόστο τότε που στην είχε δώσει, θα ήσουνα τώρα εσύ σ' αυτό το κωλοδωμάτειο, και θά 'βαζες εσύ να μου τηλεφωνήσουν να σε πάρω εγώ να σου μιλάω για τον λαό. Τα σκυλάδικα μόνο κράτα ανοιχτά και τα Εξάρχεια. Το θέλεις το πόστο ή όχι. Αν όχι πες το μου τώρα να κάνω εκλογές να πετάξω το μπαλάκι στο μαλάκα να δούμε εκείνος πως θα τα βγάλει πέρα. Τουλάχιστον μαζί θα κρατήσουμε μια σταθερότητα για τα μάτια.

...θ' αρχίσει να κάνει θορύβους από την κομισιόν, εγώ θα τσακιστώ στα ταξίδια, θα πάρουμε τα πρώτα σε τέσσερεις-πέντε μήνες, και θα το πάμε λάου-λάου ένα-ενάμιση χρόνο μέχρι να έρθουν σε τέτοια απόγνωση που ότι ψίχουλα και να τους δώσεις μετά θα σε βγάλουν για άλλα οχτώ. Το θέλεις ή δεν το θέλεις; θέλω να κοιμηθώ.

Στ' αρχ... δε μ' ενδιαφέρει. Κάπου θα πάω.

Εντάξει. Ετοιμάσου. Καληνύχτα.

Ο Γιωργάκης έβαλε την τηλεόραση, αλλάζοντας που και που κανάλια. Μετά από δυό-δυόμιση ώρες σηκώθηκε από κει που είχε μείνει καθισμένος στο κρεβάτι, έλυσε τη γραβάτα του, έβγαλε το σακάκι του και έπεσε στο κρεβάτι σπρώχνοντας τα παπούτσια με τα πόδια του να πέσουνε στο πάτωμα. Κοιμήθηκε με τα φώτα και την τηλεόραση ανοιχτή.

"Κι εμείς εδώ είμαστε ακόμα..."
(The Chinese Leadership)

Αλήθεια!

Και τα μπλογκ έχουνε γενέθλια και γιορτή. Η Αποθήκη σκέψης έγινε ενός έτους στις 7 Φεβρουαρίου, ο εορτασμός έγινε με την ανάρτηση  "Το Τέρας", και περπατάμε τα δύο! Η γιορτή συνήθως είναι τα δύο μηδενικά μετά από το νούμερο των αναρτήσεων, δηλαδή, 100, 200, 300, κλπ., και, ενώ γιορτάσαμε εδώ τις 100 αναρτήσεις στις 6 Δεκεμβρίου του 2010, με την ανάρτηση "Νάννυ και Ρόουζ", μου διέφυγε εντελώς το 200, το οποίο πέρασε απαρατήρητο στις 15 Αυγούστου 2011, χρονιάρα μέρα.

Έτσι, και για να καλυφτεί η παράληψη λες και ήταν ηθελημένη επί σχεδίου, η Αποθήκη Σκέψης, φέρνοντάς σας πρωτοποριακά άλλη μια ξεχωριστή εμπειρία, θα αρχίσει να γιορτάζει όχι τα δύο μηδενικά αλλά τα τρία ίδια νούμερα!

Και ενώ τα τρία θα είναι ομοούσια αποτελώντας έναν και μόνο αριθμό, το σημαντικότερο νούμερο, με το νόημα, θα είναι το πρώτο και όχι το μεσαίο.

Σήμερα γιορτάζουμε 222 αναρτήσεις! Χρόνια μας πολλά, κι εις ανώτερα, να ζήσουμε να αναρχούμεθα να μας χαιρόσαστε!

Αυτό σημαίνει ότι ο Νικολά και η Αγγέλα θέλοντες, θα είμαστε εδώ να τα πούμε στις 333, στις 444, 555, και ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος και ο Πάγκαλος μόνο ξέρουν τι θα βρω να γράψω για το 666.

Στο 9-9-9 όμως, αν φτάσουμε ποτέ εκεί, πάμε γραμμή στον Λευκό Οίκο για λόγους που, όσοι διαβάζετε κανένα νέο πέρα του ωροσκοπίου της Αλέκας, θα γνωρίζετε καλά.

Για σήμερα λοιπόν, ημέρα 222, σας έχω μια ανάρτηση ξεχωριστή. Θα αποκαλύψω την ύψιστη σοφία του νομοθετικού και δημοσιονομικού έργου της Κυβερνήσεως μας, καλά να είναι, ο Θεός να τους κόβει χρόνια και να μας δίνει μέρες!

Προσπαθούσα να σκεφτώ, και ένοιωσα ένα πόνο πάνω από το αριστερό αυτί, καθώς μου ήρθε η εξής ιδέα: Έχοντας ζήσει εφτά χρόνια στην Αγγλία, και γνωρίζοντας εκ των έσωθεν καλά Σουηδία και Γαλλία, και έχοντας πείρα από την Γερμανία την οποία θα προτιμούσα να μην έχω, συνειδητοποιώ ότι πρόσεξα πως όλοι αυτοί οι λαοί, οι καθημερινοί άνθρωποι αυτών των λαών, είναι τρομερά νομοταγείς, οικονομικά υπεύθυνοι και σαν πολίτες και σαν άτομα, δεν φοροδιαφεύγουν, σέβονται και το κράτος τους και την κυβέρνηση τους κι ας μην την ψήφισαν. Μπορεί αν δεν την ψήφισαν να την μέμφονται. Αλλά την σέβονται.

Και, πως να το κάνουμε, εντάξει, εμείς δεν είμαστε έτσι.

Θα μου πείτε δε φταίμε εμείς, φταίνε οι κυβερνήσεις, οι ξένοι, οι Αμερικάνοι, οι Εβραίοι, και φυσικά η Τουρκοκρατία, ναι, ναι, δεν αντιλέγω, αλλά το γεγονός είναι ότι, να, πως να το κάνουμε, με όλο μας το δίκιο βέβαια, δεν είμαστε σαν τους υπόλοιπους. Εκείνοι θα μας λέγανε ότι ήμαστε ο τρελός του χωριού! Τρελοί είναι και φαίνονται εκείνοι, σαφώς το σαφές.

Αλλά είμαστε στο τέλος, λίγο διαφορετικοί.

Κι έτσι σκέφτηκα ότι μάλλον αυτό που πρέπει να έγινε είναι ότι μια μέρα που τα λέγανε ο Γιωργάκης, η Αγγέλα και ο Νικολά, κι ήταν εκεί και ο Ντομινίκ που τά 'ριχνε στην Αγγέλα γιατί δεν είχε άλλο θήλυ στο δωμάτιο, του είπανε του Γιωργάκη:

Κοίτα, μικρέ, τι θα γίνει; έχετε να μας ζητήσετε δανικά με υπόσταση από τότε που ζούσε ο συγχωρεμένος ο μπαμπάς σου. Μας έχετε μπουχτίσει στις παπάρες από Σημίτη και δε συμμαζεύεται αλλά μια καλή μπάζα είναι καιρός πια να πάρετε.

Μα πως θα ξεπληρώσουμε κι άλλα; μπορεί να ρώτησε απορημένος ο Γιωργάκης. Μη ταράζεσαι! Του βα μπιέν, έβριθινκ γουιλ μπι αλράιτ! του χαμογελάει ο Ντομινίκ και του χαϊδεύει τον ώμο καθώς με το άλλο χέρι χούφτωσε την Αγγέλα η οποία έβγαλε μια φωνούλα στιγμιαίας έκπληξης. Άστα σε μας.

Μα θα με σουβλίσουνε σαν τον Αθανάσιο Διάκο, διαμαρτυρήθηκε, πιθανώς, ο Γιωργάκης.

Θα τους σουβλίσουμε πρώτα εμείς, είπε με παγωμένη έκφραση η Αγγέλα καθώς με μια γρήγορη και διακριτική κίνηση τράβηξε το χέρι του Ντομινίκ από τον πισινό της.

Οι πολίτεζ ζας δεν είναι πάρα πολύ νομιμοφγών, ζεν είναι έτσι; σήκωσε τους ώμους του ο Νικολά.

Έ, ίσως, κι εμείς στην Αμέρικα δεν μπορώ να πω ότι συμφωνούμε πολύ με την φορολογική ενημερότητα των περισσοτέρων στην Ελλάδα... ψέλλισε ο Γιωργάκης.

Βλέπεις! αναφώνησε ο Ντομινίκ: Τι βουά! Έχεις μοχλό!

Τι μοχλό; ρωτάει μπερδεμένος ο Γιωργάκης.

Νομοθέτησέ τους να γίνουν Ευρωπαίοι, και πάρτους πίσω και μερικά από αυτά που τρώγανε  τόσα χρόνια!

Μα δεν τα φάγανε όλοι... λίγοι τα φάγανε, πολλά μαζί!

Μαζί τα φάγατε! Έτσι πες τους, τον νουθετεί ο Ντομινίκ καθώς ο Νικολά προσέφερε λίγο Ροκφορ από ένα δίσκο που κρατούσε μια καμαριέρα. Ο Ντομινίκ ζήτησε συγγνώμη και είπε ότι έπρεπε να πάει στην κουζίνα μια στιγμή, και η Αγγέλα πήρε τον λόγο:

Νομοθέτησέ τους πριν σε νομοθετήσουν!

Μα με ποιά δικαιολογία να τους νομοθετήσω; ρώτησε ιδρωμένος ο Γιωργάκης.

Τα δάνεια φυσικά! εξήγησε η Αγγέλα.

Ποιά δάνεια;

Αυτά που θα πάρεις τώρα!

Γιατί να πάρω δάνεια τώρα;

Για να μην ζε ζουβλίσουνε όταν τους νομοσετήσεις να γίνουν Ευρωπαιοί! Ζεν τά 'παμε; φώναξε ανυπόμονα ο Νικολά.

Ήταν Φεβρουάριος του 2010. Μόλις είχε ξεκινήσει τούτο το μπλογκ, εδώ και 222 αναρτήσεις!

"Μην μας ξεχνάτε κι εμάς..."
(The Chinese Leadership)

Σωτηρία

"Μετά τη διαγραφή Κατσέλη πληθώρα βουλευτών ζητούν μετά τη Σύνοδο Κορυφής ο πρωθυπουργός να πάει είτε σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, είτε σε εκλογές",
λένε τα νέα του Αντένα εδώ:
http://www.ant1online.gr/Politics/Goverment/Pages/201110/48af15f1-d97c-4305-8bb9-21e6ff91439f.aspx
και η Ελευθεροτυπία εδώ: 
http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=319872

Τι ακριβώς σημαίνει "Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας";

Σημαίνει ότι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που τώρα τσακώνονται από το βήμα της Βουλής (ή ανδρείκελα που θα αντιπροσωπεύουν τους ανθρώπους αυτούς ή τις θέσεις τους) θα μπορούν να τσακώνονται πίσω από κλειστές πόρτες.

Τι ακριβώς σημαίνουν αυτή τη στιγμή "Εκλογές";

- Ή θα βγει το ΠΑΣΟΚ για άλλα τέσσερα χρόνια και θα συνεχίσει την σημερινή πορεία.
- Ή θα βγει η Νέα Δημοκρατία η οποία θα προσπαθήσει να ανατρέψει τα πράγματα και να τηρήσει υποσχέσεις, το οποίο θα το καταφέρει όσο κατάφερε να κάνει το ίδιο ο Ομπάμα όταν βγήκε με υποσχέσεις να σώσει την Αμερικανική οικονομία, να σταματήσει τους πολέμους, να κάνει πρόγραμμα υγείας στις ΗΠΑ, και λοιπά.
- Ή δεν θα βγει πλειοψηφία και θα κυβερνήσει κάποια συμμαχία, στην οποία περίπτωση επιστρέφουμε στο ότι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που τώρα τσακώνονται από το βήμα της Βουλής θα μπορούν να τσακώνονται πίσω από κλειστές πόρτες.

Άσχετα με όλα αυτά, η πραγματικότητα παραμένει ότι υπάρχει μια πρωτόγνωρη διεθνής οικονομική και κοινωνική κρίση στο σκηνικό της οποίας η Ελλάδα είναι μια κορφή παγόβουνου και τίποτα που θα κάνει η Ελλάδα, ή που θα πάθει η Ελλάδα, δεν αλλάζει το μεγαλύτερο σκηνικό. Γιατί η Ελλάδα δεν είναι η ασθένεια αλλά το σύμπτωμα. Και ανεδείχθη η Ελλάδα ως πρώτο σύμπτωμα λόγω της ανωριμότητας, κουτοπονηριάς και κλέψας του κλέψαντος που επέδειξε τα τελευταία 30 χρόνια.

Η παγκόσμια οικονομία και δημοσιονομική αρχιτεκτονική απλά δεν ήταν έτοιμη για την πορεία η οποία ήταν προδιαγραμμένη και "χτισμένη" στο ίδιο της το DNA.


Αλλά, για να μην μπερδευόμαστε σε λεπτομέρειες ας κοιτάξουμε το πρόβλημα από μια απλή οπτική.

Η ουσιαστική έννοια της "Οικονομίας" έχει να κάνει με:

- Βάση ενός μισθού, πόσος χρόνος εργασίας ενός εργαζομένου χρειάζεται για να αγοράσει απαραίτητα προϊόντα. Δηλαδή, πόσα λεπτά, ή ώρες πρέπει να εργαστεί κάποιος για να αγοράσει ένα κιλό ψωμί, ένα πακέτο 12 χαρτιών τουαλέτας, ένα λίτρο βενζίνης, ένα διαμέρισμα, κλπ.

- Όταν οι συνολικές ώρες εργασίας του τον μήνα δεν φτάνουν για να αγοράσει τα απαραίτητα (αυγά και φασόλια -όχι εξοχικό με πισίνα), τότε υπάρχει πρόβλημα. Αυτή η έννοια κάνει τα προϊόντα να φαίνονται "ακριβά" ή "φτηνά".

- Πόσες οικογένειες δεν έχουν δουλειά ή άλλο εισόδημα. Αυτό προσδιορίζει το πως μπορεί, ή όχι, να κινείται η αγορά.

Όλα τα άλλα, εισαγωγές, εξαγωγές, πληρωμές δόσεων δανείων από προσωπικά έως Εθνικά, ελλείμματα προϋπολογισμού, όλα τα άλλα, είναι επεκτάσεις των δύο παραπάνω και λειτουργούν με αυτά σαν κότα και αυγό.

Φερ' ειπείν όταν οι εργαζόμενοι αγοράζουν εισαγόμενα, η εγχώρια παραγωγή πέφτει, ο αριθμός θέσεων εργασίας πέφτει, ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει εφορία, το κράτος πτωχαίνει, δεν έχει να πληρώσει δόσεις δανείων ή να καλύψει ελλείμματα, και λοιπά.

Ας προσθέσουμε στα παραπάνω ότι η διεθνής οικονομία επί 40 χρόνια, από προσωπικό έως εθνικό επίπεδο βασίστηκε σε δάνεια και τώρα υπάρχουν στα χαρτιά περισσότερα δανεικά και οφειλές σε τόκους από όσα πραγματικά χρήματα υπάρχουν στον πλανήτη.


Το μοντέλο έχει φτάσει στο τέλος του. Δεν μπορεί να διορθωθεί από εαυτού. Από την Αραβική Άνοιξη έως την κατάληψη της Γουώλ Στρητ, οι ανθρώπινες μονάδες από καταναλωτές αρχίζουν να γίνονται άνθρωποι. Και μάλιστα άνθρωποι πανικοβλημένοι, αγανακτισμένοι και, προ παντός, φτωχοί. Διότι το προϊόν που αγόραζαν: το οικονομικό σύστημα αντιπροσωπευόμενο από τις κυβερνήσεις, δεν μπορεί πια να λειτουργήσει. Το προϊόν έσπασε, έχει ραγίσει, και η ανθρώπινη φύση θα αναδείξει εν καιρώ κάτι το καινούργιο.

Αυτό όμως θα έρθει εν καιρώ, εν πολύ καιρώ, ίσως γενεές, και εν τω μεταξύ ο κόσμος πρέπει να ζήσει.

Ο καθένας θα επιβιώσει, ή όχι, με διαφορετικούς τρόπους. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, ίσως το πρώτο βήμα να είναι η απομάκρυνση από τα αστικά κέντρα και από αγορές χωρίς εργασία. Μια σανίδα στο ωκεανό ίσως έχει πιο πολλές πιθανότητες σωτηρίας από το κατάστρωμα ενός πλοίου που βουλιάζει.

Από ένα μικρό, αυτοσυντήρητο χωριουδάκι στα βουνά, Καλό Σαββατοκύριακο!

ΥΓ. Για αποφυγή παρεξήγησης, δεν επιτίθεμαι στον καπιταλισμό, ούτε στον σοσιαλισμό, ούτε στον κομουνισμό, ούτε πρεσβεύω ένα από αυτά. Απλά επισημαίνω την πιθανότητα πως με την πραγματικότητα των 7-8 δισεκατομμυρίων στομάτων στον πλανήτη, μετά την αποτυχία του κομουνισμού, την διαφθορά του σοσιαλισμού, και την φαινομενική αποτυχία του καπιταλισμού, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα αδιέξοδο, ελλείψη άλλου συστήματος ή λύσης. Και πιστεύω/πρεσβεύω, ότι η Ζωή θα βρει λύση, η οποία δεν θα είναι απαραίτητα βασισμένη στα σχέδια, προσδοκίες και όνειρα μας...

Τα όνειρά μας άλλωστε δεν παρουσιάστηκαν αυθαιρέτως στο νου μας: τοποθετήθηκαν εκεί από τα ερεθίσματα γύρω μας που προσέφερε το σύστημα που πεθαίνει.

ΥΓ2. Στις ΗΠΑ, όπου το κόστος ζωής είναι χαμηλότερο από της Ελλάδας, το "όριο φτώχιας" θεωρείται ότι είναι 22.000 δολάρια τον χρόνο (1.400 Ευρώ τον μήνα) για μια τετραμελή οικογένεια.

Αποφάσεις

Μια σκοτεινή και κρύα νύχτα, με καταιγίδα, καθώς οδηγείτε σ' ένα δρόμο στην ερημιά, βλέπετε μες το χιόνι μια στάση λεωφορείου, και εκεί περιμένουν τρία άτομα.

1. Μια πολύ ηλικιωμένη κυρία που φαίνεται ετοιμοθάνατη στο κρύο, το χιόνι και τον αέρα.

2. Ο καλύτερός σας φίλος από τα χρόνια τα παλιά που μια φορά μάλιστα σας είχε σώσει τη ζωή.

3. Ο άνθρωπος-ταίρι που ψάχνατε σ' όλη σας τη ζωή: το τέλειο κορμί, κορμοστασιά, "αέρα" και μάτια γεμάτα πάθος και ειλικρίνεια, ομορφιά από μέσα κι απ' έξω.

Το Smart αυτοκινητάκι σας χωρά μόνο ένα άτομο συν εσάς. Σε ποιόν από τους τρείς θα προσφέρετε αυτή τη μοναδική θέση;

Η απάντηση που έδωσε ο νικητής ανάμεσα σε 200 υποψήφιους, σε αυτή την ερώτηση που αποτελούσε μέρος μιας αίτησης για δουλειά σε κάποια εταιρεία, ήταν:

"Θα δώσω τα κλειδιά του αυτοκινήτου στον παλιό μου φίλο να πάει την ηλικιωμένη κυρία και τον εαυτό του στο κοντινότερο νοσοκομείο, κι εγώ θα μείνω στην στάση να περιμένω με τον άνθρωπο των ονείρων μου."

Κρίμα που η δουλειά για την οποία ήταν η αίτηση δεν ήταν η Πρωθυπουργία της Ελλάδος.

Αύριο

Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να διατηρήσει μισθούς πάνω από 200, άντε 300 Ευρώ τον μήνα για κανέναν, και η κατάσταση θα κοντρολαριστεί κατά κει που είναι απαραίτητο είτε αφήνοντας τους μισούς άνεργους και δίνοντας 500 Ευρώ στους υπόλοιπους, είτε δίνοντας δουλειά σε περισσότερους με 250 Ευρώ. Και μια και με 250 Ευρώ θα γίνει της μουρλής, καλύτερα να δώσουν κάτι που ακούγεται περισσότερο. Ας πούμε Εκατό Εκατομμύρια δραχμές το μήνα. Τότε, το διαμέρισμά σας θα αξίζει Τρισεκατομμύρια δραχμές, αλλά ένας Ευρωπαίος θα μπορεί να το αγοράσει εισάγοντας μόνο 10.000 Ευρώ. Επίσης τα αυγά και το χαρτί τουαλέτας θα εξομοιωθούν με την αγοραστική δύναμη των Εκατό Εκατομμυρίων δραχμών. Για κάτι τέτοιο πρόκειται.


Υπάρχουν δύο ειδών Έλληνες σήμερα:

Α. Εκείνοι που πιστεύουν ότι έρχεται η καταστροφή,
Β. Εκείνοι που πιστεύουν ότι η καταστροφή θα αποφευχθεί.

Αυτά τα δύο είδη χωρίζονται σε δύο υποείδη το καθένα:

Α1. Εκείνοι που θέλουν την καταστροφή για να ισοπεδωθούν όλα,
Α2. Εκείνοι που βλέπουν την καταστροφή σαν την μόνη ρεαλιστικά πιθανή οδό,
Β1. Εκείνοι που πιστεύουν αυτά που τους λένε οι οικονομολόγοι και πολιτικοί,
Β2. Εκείνοι που βρίσκονται σε άρνηση.

Τα είδη και τα υποείδη έχουν το καθένα το κοινό τους. Υπάρχουν εκείνοι που φταίνε και το ξέρουν, εκείνοι που φταίνε αλλά δεν το ξέρουν, εκείνοι που θέλουν μέλλον, εκείνοι που έχουν παρελθόν, εκείνοι που δεν μπορούν να αντικρύσουν ένα μέλλον το οποίο αποδεικνύει ότι το παρελθόν τους είναι ένα μηδενικό. Και πάει λέγοντας.

Υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να λυντσάρουν τους οικονομολόγους, τους καθηγητές, τους υφηγητές, τους πολιτικούς και κάθε είδους "αυθεντίες".

Υπάρχουν εκείνοι που βρίσκουν ελπίδα σε αυτά που λένε οι φωστήρες της γνώσης, κατά το Ελληνικόν: "Μα έτσι είπε ο κύριος καθηγητής!"

Και υπάρχουν και εκείνοι που πιστεύουν ότι στο τέλος της ταινίας ο καουμπόης με το άσπρο καπέλο πάντα νικά τους καουμπόηδες με τα μαύρα καπέλα, ξεχνά όμως να κοιτάξει στον καθρέπτη να δεί ότι το καπέλο του είναι μαύρο.

Ένα πράγμα είναι για μένα σίγουρο, όπως έγραψα στον αγαπητό Hades σε σχόλιο καθώς έγραφα συγχρόνως την ανάρτηση αυτή:

Τελικά όσο και να φταίει ο κάθε Έλληνας, αυτή τη στιγμή πλέον έχει πάψει να έχει αυτό σημασία. Σημασία έχει πως θα επιζήσουν 11.000.000 άνθρωποι, τουλάχιστον 3.000.000 των οποίων είναι παιδιά με το μέλλον μπροστά τους. Τα άλλα 3.000.000 στην άλλη άκρη που έχουν το μέλλον πίσω τους... αυτοί δρέπουν αυτά που έσπειραν. Τα 5.000.000 στη μέση πληρώνουν αμαρτίες γονέων και εγωισμό δικό ...μας.

Και από το σχόλιο του φίλου Epanechnikov,παρακάτω, δύο φωτογραφίες από την Zimbabwe:

Κουκούλες

Λοιπόν, η πιο βίαια από τις διαδηλώσεις ανά τον κόσμο έγινε στην Ρώμη. Όχι από τους διαδηλωτές αλλά από μια ομάδα που στην Ιταλία είναι γνωστή σαν "Black Bloc", μαύρο μπλοκ, όπου "μπλοκ" μπορεί να σημαίνει "πλευρά" ή "συνασπισμός". Είναι ακριβώς, το ίδιο με τους δικούς μας τους "κουκουλοφόρους".

Έτσι βλέπουμε ότι οι διαδηλώσεις της Αθήνας δεν έχουν μονοπώλιο στο να βγαίνουν μερικές ντουζίνες "στοιχεία" τα οποία επιτιθέμενα σε οτιδήποτε βρίσκουν μπροστά τους καταστρέφουν ιδιωτικές περιουσίες, αρχίζοντας από βιτρίνες και παρκαρισμένα ιδιωτικά αυτοκίνητα.

Στην περίπτωση των μελλών του Black Bloc που είδαμε στις τηλεοράσεις μας να καταστρέφουν ότι εύρισκαν μπροστά τους στην Ρώμη, η γνωστή και μεγάλη εφημερίδα La Repubblica, πήρε συνέντευξη από ένα μέλος της ομάδας αυτής.

Στην ερώτηση "προετοιμαζόσαστε;" (Vi preparate?) ο φέρελπις νέος απήντησε:

"Είμαστε εκπαιδευμένοι στην Ελλάδα" (Ci siamo addestrati in Grecia).

Παίρνουν λέει το φέρρυ από το Μπρίντιζι και έρχονται στην Ελλάδα όπου και εκπεδεύονται από τους δικούς μας "κουκουλοφόρους".

Το άρθρο-συνέντευξη είναι εδώ:
http://www.repubblica.it/politica/2011/10/17/news/black_bloc_piani-23345453/
Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το Google translate, για μια Ελληνική μετάφραση.

Τουλάχιστον δεν θα μείνουμε γνωστοί μόνο για ελιές, φέτα και Κυκλάδες! Έχουμε και κάτι πολιτιστικό, και μορφωτικό, να προσφέρουμε στους γείτονές μας στην Ευρώπη.

Με τις υγειές μας!



Η Μαργαρίτα δεν συμφωνεί με το τέλος που έγραψα στην ανάρτηση και επιμένει να σας πω ότι αισθάνεται ντροπή που η χώρα της σας έστειλε τουρισμό καταστροφής, και ότι φτάνει κανείς να ευχηθεί να μπορούσαμε να στείλουμε κουκουλοφόρους και μπλακ μπλοκ και λοιπούς τέτοιους σε ένα έρημο νησί σαν το βραχώδες Browse στην θάλασσα Τιμόρ βόρεια της Αυστραλίας και εκεί να μπορούν να σπάνε ότι θέλουν, πέτρες ας πούμε, επί δυό-τρία χρόνια.

Της εξήγησα ότι στην Ελληνική νοοτροπία, αυτή η πρόταση θυμίζει και Μακρόνησο και Γυάρο, νησιά του Αιγαίου που είχαν χρησιμοποιηθεί από την Ελληνική Δεξιά και την Χούντα εναντίων των Ελλήνων σοσιαλιστών και κομουνιστών, και μου απήντησε ότι οι Μπλακ Μπλοκ είναι οι φασίστες στην προκειμένη περίπτωση, όπως τους φώναζαν και οι πολίτες που διαδήλωναν ειρηνικά στην Ρώμη, οι οποίοι πολίτες και συνέλαβαν τρεις από αυτούς τους καταστροφείς και τους έδωσαν στην Αστυνομία.

Από την άλλη μεριά, συνεχίζει η Μαργαρίτα, η Αστυνομία στην Ιταλία, αυτές τις μέρες δεν έχει λεφτά από το κράτος ούτε για βενζίνη για τα περιπολικά, και στις πλατείες των πόλεων υπάρχουν αστυνομικοί που παρακαλάν πολίτες για ένα ευρώ ή ψιλά να μαζέψουν να βάλουν βενζίνη στο αυτοκίνητό τους.
 

Πολιτικοί

Οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι και ανίκανοι, και εδώ στο χωριό, στην Ιταλία. Τίποτα το καινούργιο. Ο Δήμαρχος μετά από ένα ωραίο προσωπείο την πρώτη του πενταετία χασμουριέται την δεύτερη και δεν απαντά και στο τηλέφωνο.

Ο περιορισμός χρόνου θητείας, σε δύο θητείες, είναι καλό πράγμα γιατί αναγκάζει τους διεφθαρμένους και ανίκανους να αποσυρθούν ώστε να δώσουν την θέση τους σε καινούργιους διεφθαρμένους και νέους ανίκανους, δημιουργώντας έτσι την εντύπωση στους βιοπαλαιστές ότι επειδή κάθε 8 χρόνια βρίζουν διαφορετικό όνομα, πρόκειται για διαφορετικό πρόσωπο. Το πρόσωπο όμως παραμένει το ίδιο, όσο και να αλλάξει το κορμί ή το όνομα.

Είναι το πρόσωπο εκείνου που μια και βρήκε την καλή έστω και για μερικά χρόνια, χαμογελά με πόνο στην δυστυχία εκείνων των οποίων το αίμα πίνει, και εκείνοι πιστεύουν, για λίγο τουλάχιστον, ότι ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο παρά τις μίζες που θα διευκολύνει η θέση και το προσωπείο που φορά.

Μπορεί μάλιστα να περνάει και νόμους, ώστε, ότι κάνει θα είναι νόμιμο. Και οι πράξεις του θα καλύπτονται υπό την αιγίδα του Κράτους. Το Κράτος βέβαια έχει μεγάλη διαφορά από, ας πούμε, την Μαφία της Σικελίας, ή την Καμόρα της Νάπολης: η Μαφία κι η Καμόρα είναι εκτός νόμου.

Είτε υπάρχουν περιορισμοί θητείας είτε όχι πάντως, διαφορετικά προβλήματα καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Οι βιοπαλαιστές απλά δεν έχουν φωνή. Και ξέρετε τι γίνεται όταν ένας βιοπαλαιστής γίνει πολιτικός για να κάνει τα πράγματα πλέον σωστά για τον λαό; Να σας πω τι γίνεται. Ο Βιοπαλαιστής γίνεται πολιτικός. Τώρα αρχίστε να διαβάσετε την ανάρτηση από την αρχή για να δείτε την συνέχεια του τι γίνεται όταν ο βιοπαλαιστής γίνει πολιτικός.

Και καμιά φορά φτάνουν στο απροχώρητο, οι απλοί άνθρωποι, και φωνάζουν. Εγώ παραδείγματος χάριν έκανα ένα λάθος: έπεσα στην ποντικοπαγίδα που καραδοκεί μπροστά από όλους μας.

Έγραψα μια ανάρτηση πριν πέντε μέρες όπου ήθελα να πω ότι ο Πάγκαλος βγήκε στο CNN και είπε ότι "η Ευρώπη δεν βοήθησε την Ελλάδα αλλά της έδωσε δάνεια που η Ελλάδα θα ξεπληρώσει, αλλά αυτό είναι δάνεια και όχι βοήθεια". Και η γνώμη μου ήταν ότι μιλώντας στο CNN ο Πάγκαλος μιλούσε στους ξένους βιοπαλαιστές και ψηφοφόρους, όχι τους Έλληνες, και ότι δεν έπρεπε να μιλήσει έτσι. Όχι μόνο δεν έπρεπε να μιλήσει έτσι, αλλά, κατά την γνώμη μου η συνέντευξη που έδωσε μπορεί να στρέψει την ξένη κοινή γνώμη εναντίων της Ελλάδας και του πραγματικού πόνου των τοκογλυφικών επιτοκείων.

Αντί όμως να αναπτύξω αυτή την θέση πολιτισμένα, στην ανάρτησή μου, τον απεκάλεσα χοντρό, αφύσικά χοντρό, μαλάκα, ξιπασμένο αχάριστο μαλάκα, ηλίθιο, και μάλιστα στα σχόλια τον είπα και καθίκι.

Ο Πάγκαλος μπορεί πράγματι να είναι χοντρός, αφύσικά χοντρός, μαλάκας, ξιπασμένος αχάριστος μαλάκας, ηλίθιος και καθίκι. Αυτό, το αν είναι ή όχι, είναι υποκειμενικό. Αλλά το να βρίζει κανείς δεν επιτυγχάνει τίποτα και εξουδετερώνει οποιοδήποτε σωστό μήνυμα μπορούσε να αναπτυχθεί.

Επίσης, μπορούσε να κάνει ο άνθρωπος μήνυση. Γιατί όχι. Και θα είχε δίκιο. Γιατί, αν τον πω διεφθαρμένο και παραθέσω αποδεικτικά στοιχεία που προτείνουν ότι πράγματι είναι διεφθαρμένος, αυτός ή οποιοσδήποτε άλλος, τότε θα πρέπει να αποδείξει εκείνος ότι τα αποδεικτικά μου στοιχεία δεν είναι ακριβή. Το να τον πω όμως μαλάκα δεν αποδεικνύει κανένα δίκιο από μέρους μου γιατί δεν είναι δυνατόν να ξέρω τι κάνει ο άνθρωπος μόνος του στην τουαλέτα ή στο κρεβάτι, άρα δεν μπορώ να κατηγορώ κάποιον για κάτι το οποίο, όσο οφθαλμοφανές και να νομίζει κανείς να είναι, δεν υποστηρίζεται με αποδεικτικά στοιχεία σε δικαστήριο.

Γι αυτό και απέσυρα την ανάρτησή μου.

Άλλωστε, αν είναι να θυσιάσω οτιδήποτε, ας το θυσιάσω για κάτι που αξίζει θυσίες. Το να βρίσει κανείς τον Πάγκαλο σε προσωπικό επίπεδο, απλά χαλά σάλιο, και μας κατεβάζει στο επίπεδο όπου και μας θέλουν εκείνοι που μας φέρνουν σε αυτό το σημείο. Και τι επιτυγχάνει; Στο τέλος απλά πέφτω στην παγίδα της αγανάκτησης αντί της οργανωμένης άμυνας. Κάνοντας αυτό που έκανα δεν διαλέγω τον χρόνο και το έδαφος της μάχης αλλά αφήνω εκείνους που βρίζω να το διαλέξουν. Όχι!

Τέλος πάντων, σήμερα επέστρεψε η ομάδα από ένα σημαντικό οργανισμό της Ιταλίας που είχε έρθει πριν δυό μήνες και είχε πάρει συνεντεύξεις από τους χωρικούς και βιοπαλαιστές του χωριού. Επέστρεψε αφού είχε κάνει μελέτη και διαμορφώσει προτάσεις για την ανάπτυξη της περιοχής. Ήρθαν οι άνθρωποι να μιλήσουν και να εξηγήσουν πως με συναιτερισμούς και ανταλλαγές υπηρεσιών και προϊόντων η κοινότητα μπορεί να παρακάμψει κρατικούς περιορισμούς και γραφειοκρατίες και να δημιουργήσει μια καλύτερη τοπική οικονομία.

Ο Δήμαρχος μας, στην δεύτερη και τελευταία θητεία του, δεν δέχτηκε να δει την ομάδα. Πήγα κάτω στην αίθουσα του χωριού να πάρω φωτογραφίες για την ιστοσελίδα την συνάντηση με τους χωρικούς, αλλά βρήκα την ομάδα μόνη της μπροστά σε άδειες καρέκλες. Στο τέλος πήγε με 45 λεπτά καθυστέρηση μόνο ένας χωρικός να εξηγήσει γιατί δεν είχε τον χρόνο να έρθει. Η ομάδα είναι πίσω μου και μιλάνε κοντά στο τζάκι με την Μαργαρίτα. Σε λίγο θα μαγειρέψουμε να φάμε και θα κοιμηθούν σπίτι μας απόψε.

Καθώς έφευγα από κάτω, από την άδεια αίθουσα να γυρίσω σπίτι, είδα ότι ο φούρνος ήταν κλειστός. Εκατό μέτρα παρακάτω είδα τον Φράνκο να συζητάει με δύο χωριανούς έξω από το μπακαλικάκι του. "ΨΩΜΙ;" του φωνάζω. "Έλα" μου κάνει νόημα.

Κατεβαίνω και καθώς προχωρώ προς το μπακαλικάκι του, ο Φράνκο παίρνει από τα χέρια ενός από τους χωρικούς μια πλαστική σακούλα, πάει μέσα, βγάζει ένα καρβέλι ψωμί από τη σακούλα, και καθώς κι εγώ και ο χωρικός τον κοιτούσαμε το κόβει στη μέση και δίνει από μισό καρβέλι στον καθένα μας.

"Το τελευταίο ήταν", λέει ο Φράνκο. "Μοιραστείτε το!"

Και μού είπε να δώσω 50 σεντς στον άλλο που είχε ήδη πληρώσει για ολόκληρο το καρβέλι πριν φτάσω.

Την πρακάτω φωτογραφία μου την έστειλε ο Κώστας από την Φλόριδα. Αυτό δεν είναι αεροδρόμιο. Είναι δρόμος μπροστά από σπίτια ιδιωτικά. Τα γκαράζ δεν είναι για αυτοκίνητα αλλά για ιδιωτικά αεροπλάνα. Μπροστά από το πρώτο σπίτι στην φωτογραφία, το αεροπλάνο είναι ιδιωτικό τζετ. Ο διάδρομος απογείωσης-προσγείωσης της γειτονιάς είναι πίσω μας.

ΚΑΛΟΣ

Η Ανάρτηση που βρισκόταν εδώ υπάρχει ακόμα στο αρχείο μου ατόφια, και σας ευχαριστώ για όλα τα σχόλια. Όσοι την διαβάσατε, την διαβάσατε :-)

Τελικά αποφάσισα ότι αλτρουισμοί και ανεύθυνοι τρόποι έκφρασης δεν είναι καλή συμβουλή για κανέναν αυτές τις μέρες, και από ένστικτο επιβίωσης, και μετά από μια καλή και caring πρόταση, αποφάσισα να αντικαταστήσω την ανάρτηση με κάτι πιο πρέπον.

 

CERN

Πρόσφατα δημοσιεύτηκε το αποτέλεσμα ενός πειράματος που προτείνει ότι σωματίδια αποκαλούμενα Ουδετερόνια (nutrino) έκαναν το ταξίδι 730 χιλιομέτρων από τον επιταχυντή  του CERN της Ελβετίας στον δέκτη μέσα στο όρος Γραν Σάσο της Ιταλίας 60 νανοδευτερόλεπτα (nanoseconds) γρηγορότερα από τον χρόνο που χρειάζεται το φως να ταξιδέψει ίση απόσταση.

Τα ΜΜΕ έσπευσαν να ανακοινώσουν ότι αν το πείραμα αποδεδειχθεί έγκυρο, θα είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη των τελευταίων 50 ετών γιατί θα αντιτεθεί στην θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν η οποία με την γνωστή εξίσωση E=mc2 καθιερώνει την ταχύτητα του φωτός (c) σαν την ανώτερη επιτρεπτή ταχύτητα στο σύμπαν.

Και ο κόσμος έσπευσε να παπαγαλίσει τα ΜΜΕ.

Λίγοι έδωσαν σημασία στην λεπτομέρεια πως όταν τα αποτελέσματα του πειράματος ανακοινώθηκαν από τον Αντόνιο Ερεντιτάτο, επί κεφαλής της 160-μελούς ομάδας της Oscillation Project with Emulsion-tRacking Apparatus (OPERA), η οποία έκανε το πείραμα, δεν ανέφερε κατά την ομιλία του, η οποία διήρκεσε μια ώρα, ούτε τις πιθανές επιπτώσεις του πειράματος επί της θεωρίας της σχετικότητας, ούτε ανέφερε τον Αϊνστάιν, ούτε φρασεολόγησε ευθέως πως το αποτέλεσμα του πειράματος "αποδεικνύει την ύπαρξη ταχύτητας γρηγορότερης της ταχύτητας του φωτός". Απλά παρουσίασε, αντικειμενικά, το αποτέλεσμα, και πως η ομάδα έφτασε σε αυτό.

Γιατί είναι αυτή η λεπτομέρεια ενδιαφέρουσα; Διότι συνήθως επιστήμονες δεν αποφεύγουν να μπήξουν την σημαία τους στην κορφή των ανακαλύψεών τους.

Μπορεί βέβαια ο κύριος Ερεντιτάτο να είναι απλά σεμνός. Ίσως όμως να υπάρχει και κάποια άλλη εξήγηση που τα ΜΜΕ και οι παπαγάλοι δεν είδαν ακόμη.

Ονομάζουμε ταχύτητα του Φωτός την ταχύτητα με την οποία κινείται εκπεμπόμενη ενέργεια μέσα στο σύμπαν. Ο ορισμός  "Φως" αναφέρεται μόνο σε ένα μικρό τμήμα του φάσματος μήκους κυμάτων ενεργείας το οποίο μπορεί να το "δει" το ανθρώπινο μάτι -γι αυτό το λέμε "φως". Δεν είναι παρά ενέργεια, όπως, σε άλλες συχνότητες, τα διαφορετικά μήκη κύματος της ενέργειας χρησιμοποιούνται για σήματα ραδιοφώνου και τηλεόρασης, και άλλα μήκη κύματος είναι ραδιενέργεια Γαμα. Όλα όμως τα μήκη κύματος ταξιδεύουν με την ίδια ταχύτητα. Αυτήν που ονομάζουμε "ταχύτητα του φωτός", 299.792.458 μέτρα το δευτερόλεπτο.

Η πρώτη τηλεοπτική εκπομπή ήταν η έναρξη από τον Αδόλφο Χίτλερ των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου το 1936. Δηλαδή, ο Αδόλφος είναι ο πρεσβευτής μας στο σύμπαν, και έχει ανακοινώσει την ύπαρξή μας σε ακτίνα 70 ετών φωτός γύρω από τον πλανήτη μας. Ένα έτος φωτός είναι η απόσταση την οποία διανύει η ενέργεια (το φως) κατά την διάρκεια μιας περιστροφής του πλανήτη μας γύρο από το άστρο του, τον ήλιο (ένας χρόνος).

Ταξιδεύει το φως (η ενέργεια) με την ίδια ταχύτητα παντού; Ναι (και όχι ακριβώς), λέει η θεωρία της σχετικότητας. Σε κάθε μέρος του σύμπαντος, ναι, κινείται με την ίδια ταχύτητα, σχετικά με την τοποθεσία στην οποία μετράμε την ταχύτητα. Αλλά διαφορετικές τοποθεσίες, ανάλογα με το βάρος της μάζας που βρίσκεται εκεί (ένας πλανήτης ή ένα τεράστιο άστρο φερ' ειπείν), κάνουν την ενέργεια να κινείται πιο σιγά ή πιο γρήγορα ΣΧΕΤΙΚΑ με άλλη τοποθεσία (γι αυτό λέγεται και θεωρία της ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ).

Το ενδιαφέρον είναι ότι σε κάθε μια τοποθεσία η μέτρηση της ταχύτητας θα αποδειχθεί ίδια με όλα τα άλλα μέρη, και κοιτώντας το ρολόι μας σε κάθε τοποθεσία θα αισθανθούμε τον χρόνο να περνά κανονικά. Άν υπήρχε όμως μια τηλεοπτική σύνδεση μεταξύ δύο διαφορετικών τοποθεσιών, ο παρατηρητής σε τοποθεσία κοντά σε ένα αντικείμενο τρομερά μεγάλης και βαριάς μάζας θα έβλεπε στην τηλεόρασή του τον παρατηρητή σε άλλη τοποθεσία να κινείται με γρήγορη κίνηση σαν βουβή ταινία του 1910, και εκείνος ο παρατηρητής θα έβλεπε τον άλλον να κινείται σε αργή κίνηση.

Επίσης, ξέρουμε ότι η πορεία του φωτός επηρεάζεται από μια μεγάλη και βαριά μάζα και διαγράφει μια ελάχιστη στροφή στην πορεία. Μπορούμε δηλαδή να δούμε ένα άστρο που βρίσκεται πίσω από άλλο μεγάλο άστρο γιατί το φως του πρώτου άστρου θα διαγράψει καμπύλη περνώντας διπλα από το μεγάλο και βαρύ άστρο -το οποίο και θα μας επιτρέψει να δούμε το πίσω άστρο σαν να είναι δεξιά ή αριστερά του μπροστινού του μεγάλου άστρου, αντι κρυμένο από πίσω όπως είναι στην πραγματικότητα.

Γιατί επηρεάζει η μάζα την ενέργεια με τους παραπάνω τρόπους; Διότι η ενέργεια, τα φωτόνια, έχουν ηλεκτρική φόρτιση, πόλους, και για αυτό δουλεύουν τα πολαριζέ γυαλιά ηλίου σας.

Το Ουδετερόνιο (nutrino) όμως, δεν έχει ηλεκτρική φόρτιση. Γι αυτό και λέγεται Ουδετερόνιο (nutrino). Άρα τίποτα δεν το επηρεάζει. Ούτε η μάζα της Γης στο ταξίδι του από το CERN στο Γραν Σάσο.

Ανθρωπομορφισμός είναι όταν μεταφράζουμε δεδομένα του σύμπαντος με όρους υποκειμενικούς στην ανθρώπινη κατανόηση. Γι αυτό λέμε "Ταχύτητα του φωτός" αντί "Ταχύτητα της ενέργειας". Ίσως, μια από τις σημαντικές προσφορές στην επιστήμη του αποτελέσματος της OPERA να είναι η αποανθρωπομορφοποίηση του λεξιλογίου της επιστήμης, και από εδώ και πέρα να λέμε η "ταχύτητα του ουδετερονίου" χωρίς να αλλάξει τίποτα από την ουσία της θεωρίας της σχετικότητας.

Δηλαδή, η ταχύτητα της ενέργειας (η ταχύτητα του φωτός), και η ταχύτητα του ουδετερονίου (nutrino) μπορούν να είναι ταυτόσημες, αλλά να παρουσιάζουν διαφορά στις μετρήσεις λόγω της ηλεκτρικής φόρτισης της ενέργειας.

Επίσης, η κατανόηση αυτή μπορεί να μας φέρει κοντύτερα στην ανακάλυψη του τι ακριβώς είναι ο χρόνος και πως λειτουργεί -μια που ξέρουμε ότι στην απόλυτη ταχύτητα (του φωτός ή της ενέργειας ή του ουδετερονίου) ο χρόνος από την "αρχή" μέχρι το "τέλος" του σύμπαντος είναι μηδέν -και όμως έχουμε την χρονική συνείδηση της ύπαρξης.


Εγώ τουλάχιστον, ψηφίζω αυτή την πιθανότητα σαν πλέον ουσιαστική, και ο Αϊνστάιν μου είπε στον ύπνο μου χθες βράδυ ότι συμφωνεί.

Πρόσθεση εικόνων για απάντηση σε σχόλια: