Αλήθεια!

Και τα μπλογκ έχουνε γενέθλια και γιορτή. Η Αποθήκη σκέψης έγινε ενός έτους στις 7 Φεβρουαρίου, ο εορτασμός έγινε με την ανάρτηση  "Το Τέρας", και περπατάμε τα δύο! Η γιορτή συνήθως είναι τα δύο μηδενικά μετά από το νούμερο των αναρτήσεων, δηλαδή, 100, 200, 300, κλπ., και, ενώ γιορτάσαμε εδώ τις 100 αναρτήσεις στις 6 Δεκεμβρίου του 2010, με την ανάρτηση "Νάννυ και Ρόουζ", μου διέφυγε εντελώς το 200, το οποίο πέρασε απαρατήρητο στις 15 Αυγούστου 2011, χρονιάρα μέρα.

Έτσι, και για να καλυφτεί η παράληψη λες και ήταν ηθελημένη επί σχεδίου, η Αποθήκη Σκέψης, φέρνοντάς σας πρωτοποριακά άλλη μια ξεχωριστή εμπειρία, θα αρχίσει να γιορτάζει όχι τα δύο μηδενικά αλλά τα τρία ίδια νούμερα!

Και ενώ τα τρία θα είναι ομοούσια αποτελώντας έναν και μόνο αριθμό, το σημαντικότερο νούμερο, με το νόημα, θα είναι το πρώτο και όχι το μεσαίο.

Σήμερα γιορτάζουμε 222 αναρτήσεις! Χρόνια μας πολλά, κι εις ανώτερα, να ζήσουμε να αναρχούμεθα να μας χαιρόσαστε!

Αυτό σημαίνει ότι ο Νικολά και η Αγγέλα θέλοντες, θα είμαστε εδώ να τα πούμε στις 333, στις 444, 555, και ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος και ο Πάγκαλος μόνο ξέρουν τι θα βρω να γράψω για το 666.

Στο 9-9-9 όμως, αν φτάσουμε ποτέ εκεί, πάμε γραμμή στον Λευκό Οίκο για λόγους που, όσοι διαβάζετε κανένα νέο πέρα του ωροσκοπίου της Αλέκας, θα γνωρίζετε καλά.

Για σήμερα λοιπόν, ημέρα 222, σας έχω μια ανάρτηση ξεχωριστή. Θα αποκαλύψω την ύψιστη σοφία του νομοθετικού και δημοσιονομικού έργου της Κυβερνήσεως μας, καλά να είναι, ο Θεός να τους κόβει χρόνια και να μας δίνει μέρες!

Προσπαθούσα να σκεφτώ, και ένοιωσα ένα πόνο πάνω από το αριστερό αυτί, καθώς μου ήρθε η εξής ιδέα: Έχοντας ζήσει εφτά χρόνια στην Αγγλία, και γνωρίζοντας εκ των έσωθεν καλά Σουηδία και Γαλλία, και έχοντας πείρα από την Γερμανία την οποία θα προτιμούσα να μην έχω, συνειδητοποιώ ότι πρόσεξα πως όλοι αυτοί οι λαοί, οι καθημερινοί άνθρωποι αυτών των λαών, είναι τρομερά νομοταγείς, οικονομικά υπεύθυνοι και σαν πολίτες και σαν άτομα, δεν φοροδιαφεύγουν, σέβονται και το κράτος τους και την κυβέρνηση τους κι ας μην την ψήφισαν. Μπορεί αν δεν την ψήφισαν να την μέμφονται. Αλλά την σέβονται.

Και, πως να το κάνουμε, εντάξει, εμείς δεν είμαστε έτσι.

Θα μου πείτε δε φταίμε εμείς, φταίνε οι κυβερνήσεις, οι ξένοι, οι Αμερικάνοι, οι Εβραίοι, και φυσικά η Τουρκοκρατία, ναι, ναι, δεν αντιλέγω, αλλά το γεγονός είναι ότι, να, πως να το κάνουμε, με όλο μας το δίκιο βέβαια, δεν είμαστε σαν τους υπόλοιπους. Εκείνοι θα μας λέγανε ότι ήμαστε ο τρελός του χωριού! Τρελοί είναι και φαίνονται εκείνοι, σαφώς το σαφές.

Αλλά είμαστε στο τέλος, λίγο διαφορετικοί.

Κι έτσι σκέφτηκα ότι μάλλον αυτό που πρέπει να έγινε είναι ότι μια μέρα που τα λέγανε ο Γιωργάκης, η Αγγέλα και ο Νικολά, κι ήταν εκεί και ο Ντομινίκ που τά 'ριχνε στην Αγγέλα γιατί δεν είχε άλλο θήλυ στο δωμάτιο, του είπανε του Γιωργάκη:

Κοίτα, μικρέ, τι θα γίνει; έχετε να μας ζητήσετε δανικά με υπόσταση από τότε που ζούσε ο συγχωρεμένος ο μπαμπάς σου. Μας έχετε μπουχτίσει στις παπάρες από Σημίτη και δε συμμαζεύεται αλλά μια καλή μπάζα είναι καιρός πια να πάρετε.

Μα πως θα ξεπληρώσουμε κι άλλα; μπορεί να ρώτησε απορημένος ο Γιωργάκης. Μη ταράζεσαι! Του βα μπιέν, έβριθινκ γουιλ μπι αλράιτ! του χαμογελάει ο Ντομινίκ και του χαϊδεύει τον ώμο καθώς με το άλλο χέρι χούφτωσε την Αγγέλα η οποία έβγαλε μια φωνούλα στιγμιαίας έκπληξης. Άστα σε μας.

Μα θα με σουβλίσουνε σαν τον Αθανάσιο Διάκο, διαμαρτυρήθηκε, πιθανώς, ο Γιωργάκης.

Θα τους σουβλίσουμε πρώτα εμείς, είπε με παγωμένη έκφραση η Αγγέλα καθώς με μια γρήγορη και διακριτική κίνηση τράβηξε το χέρι του Ντομινίκ από τον πισινό της.

Οι πολίτεζ ζας δεν είναι πάρα πολύ νομιμοφγών, ζεν είναι έτσι; σήκωσε τους ώμους του ο Νικολά.

Έ, ίσως, κι εμείς στην Αμέρικα δεν μπορώ να πω ότι συμφωνούμε πολύ με την φορολογική ενημερότητα των περισσοτέρων στην Ελλάδα... ψέλλισε ο Γιωργάκης.

Βλέπεις! αναφώνησε ο Ντομινίκ: Τι βουά! Έχεις μοχλό!

Τι μοχλό; ρωτάει μπερδεμένος ο Γιωργάκης.

Νομοθέτησέ τους να γίνουν Ευρωπαίοι, και πάρτους πίσω και μερικά από αυτά που τρώγανε  τόσα χρόνια!

Μα δεν τα φάγανε όλοι... λίγοι τα φάγανε, πολλά μαζί!

Μαζί τα φάγατε! Έτσι πες τους, τον νουθετεί ο Ντομινίκ καθώς ο Νικολά προσέφερε λίγο Ροκφορ από ένα δίσκο που κρατούσε μια καμαριέρα. Ο Ντομινίκ ζήτησε συγγνώμη και είπε ότι έπρεπε να πάει στην κουζίνα μια στιγμή, και η Αγγέλα πήρε τον λόγο:

Νομοθέτησέ τους πριν σε νομοθετήσουν!

Μα με ποιά δικαιολογία να τους νομοθετήσω; ρώτησε ιδρωμένος ο Γιωργάκης.

Τα δάνεια φυσικά! εξήγησε η Αγγέλα.

Ποιά δάνεια;

Αυτά που θα πάρεις τώρα!

Γιατί να πάρω δάνεια τώρα;

Για να μην ζε ζουβλίσουνε όταν τους νομοσετήσεις να γίνουν Ευρωπαιοί! Ζεν τά 'παμε; φώναξε ανυπόμονα ο Νικολά.

Ήταν Φεβρουάριος του 2010. Μόλις είχε ξεκινήσει τούτο το μπλογκ, εδώ και 222 αναρτήσεις!

"Μην μας ξεχνάτε κι εμάς..."
(The Chinese Leadership)