Στις 27 Οκτωβρίου του 2010 είχα ρωτήσει έναν Έλληνα 18 χρονών, "αν αύριο ήταν 28 Οκτωβρίου 1940 θα έτρεχες με τραίνο ή με φορτηγό ή με τα πόδια να πας στην Πίνδο να πολεμήσεις;" Και μού απήντησε το παιδί:
-Όχι!
Και συνέχισε: "Ποιό καλά θα μας κυβερνούσαν οι ξένοι από εμάς. Τι να πάω να υπερασπιστώ;"
Όλα τα άλλα φίλοι μου είναι παπάρια αριστερά, δεξιά, άνωθεν-κάτωθεν, μέσα, έξω παπάρια, τίποτα παραπάνω.
Εμείς χτίσαμε αυτό το ΟΧΙ της 27ης Οκτωβρίου 2010, και εμείς το δώσαμε στις άδειες ψυχές των παιδιών αυτής της χώρας, τις οποίες εμείς επί 50 χρόνια αδειάσαμε για να γεμίσουμε την εφημερία μας. Δεν πρόκειται να βγάλω ούτε λόγο, ούτε να κάνω αναλύσεις. Νομίζω το Ελληνόπουλο που μου έδωσε αυτή την απάντηση, σας, μας, ανέλυσε όλους πλήρως.
Και για να δανειστώ και να παραφράσω μια έκφραση από την πιο πρόσφατη ανάρτηση ενός μπλόγκερ για τις σκέψεις του οποίου έχω μεγάλο σεβασμό: Είναι ώρα πια όλοι, απ' τ' αριστερά μέχρι τα δεξιά, να σκάσουνε και να δουλέψουνε.
ακριβως το ιδιο θα απαντουσα κι΄γω .
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημερα και καλο σαβ/κυριακο
το ότι επιλέγουμε λαμόγια πολιτικούς γιατί έχουν ωραίο χαμόγελο ή φιρμάτο όνομα, και δεν έχουν τρόπο να κυβερνήσουν, ή ξεπουλιούνται, δε σημαίνει όιτ πρέπει να χάσουμε τη χώρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήτι θα πει όχι; θέλει να γίνει τουρκία; θέλει να γίνει βουλγαρία; θέλει να μείνει έλληνας;
αυτός θα κάνει την αλλαγή. όταν δε ζητά ρουσφέτια, όταν ψηφιζει άξιους αντιπροσώπους, όταν δεν κοιτά να βολευτεί στο δημόσιο για να ξύνει τα γεννητικά του όργανα οκτώ ώρες τη με΄ρα και μετά να πληρώνεται και απο πάνω. όταν δεν κλέβει από την εφορία, όταν δεν κλέβει απο το κράτος.
δε θα γίνουμε κράτος με το να μην πολεμήσει κανείς και γίνουμε τουρκια. θα γίνουμε κρατος με το να αλλάξουμε νοοτροπία!!!
να παει να πολεμησει ο βαρδινογιαννης , ο λαναρας ο λαυρεντιαδης και γενικα ολος αυτος ο συρφετος που εχει συμφεροντα , εγω για ποιον να πολεμησω? εγω ενα σπιτακι εχω και μια δουλεια δυσκολη (ψαρας ειμαι) και ασταθη . εμενα τι χειροτερο με περιμενει αν ας πουμε η ελλαδα κατακτηθει?
ΑπάντησηΔιαγραφήΝτροπη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ήρθατε, κύριε Γιώργο, και ευχαριστώ για το σχόλιο, και για την γνώμη σας, η οποία, πηγάζουσα από ένα άνθρωπό που εργάζεται, σκληρά, σε μια εργασία που παράγει υλικά αγαθά απαραίτητα, έχει μια βαρύτητα πιο ουσιαστική. Βέβαια Βαρδινογιάννηδες, συρφετός και δικτάτορες υπήρχαν και στις 28 Οκτωβρίου 1940 -δεν είναι καινούργιοι αυτοί, και μάλιστα θα λέγαμε ότι τότε η πραγματική καθημερινότητα του απλού πολίτη ίσως να ήταν πολύ πιο δύσκολη από την σημερινή. Όμως κάτι έχει αλλάξει από τότε μέχρι τώρα, και, μια που αυτό δεν είναι η δομή της κοινωνίας μας, πρέπει να είναι ο σεβασμός τον οποίον η κοινωνία μας εμπνέει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο και να διαφωνώ και να με τρομάζει σαν εφιάλτης το να βλέπω γενεές μιας κοινωνίας να μην σέβονται ούτε την κοινωνία τους ούτε την Ιστορία και τις παραδόσεις τους ούτε το μέλλον τους ή την ανεξαρτησία τους, παραδέχομαι αμέσως ότι όχι μόνο είναι έτσι η πραγματικότητα σήμερα, αλλά και ότι οι γενεές αυτές δεν μπορούν να θεωρηθούν ένοχες για αυτή την κατάσταση -το αντίθετο μάλιστα. Η στάση τους, και η γνώμη που εκφράζετε και εσείς εδώ είναι ένα κατηγορώ για το ποιόν και την ηθική εκείνων που δημιούργησαν αυτές τις γενεές και αυτή την αγανάκτηση-αδιαφορία ως προς το έθνος μας και το κράτος μας.
Ίσως το μάθημα να είναι ότι σήμερα η "Πίνδος" του '40 είναι η ίδια μας η κοινωνία. Η καταρρακωμένη ψυχή της κοινωνίας μας. Και εκεί πρέπει να γίνει η μάχη, για να μην περάσουν όχι οι ξένοι, αλλά για να μην επεκταθεί ο δικός μας κοινωνικός καρκίνος που τρώει ότι μας έχει απομείνει σα ανεξάρτητος λαός.
Ρία μου, σωστά τα λες, για τις επιλογές μας, και να συμπληρώσω ότι το κενό με το οποίο γέμισε η πατρίδα μας τις ψυχές των νέων γενεών ήρθε κι αυτό από επιλογές μας. Σωστά μιλάς για το τι έπρεπε να σκεφτεί αυτό το παιδί -αλλά κανείς δεν το έμαθε να σκέφτεται έτσι όπως θα έπρεπε... Αυτά που γράφεις γιατί δεν ενδιαφέρουν τα παιδιά -χωρίς πολιτική απόχρωση. Σε αυτό το σημείο πια μιλάμε για όλους άσχετα πολιτικών πεποιθήσεων... Καλό Σαββατοκύριακο.
Ανώνυμος, πράγματι ντροπή. Οι νεώτερες γενεές όμως είναι ο καθρέπτης εκείνων που τις εδίδαξαν...
συμφωνω κι' γω οτι υπευθυνοι ειναι ολοι αυτοι που εξευτελισαν την ιστορια και τις παραδοσεις μας , και σ' αυτους θα συμπεριλλαβω και τους ελληνες διανοουμενους.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλο απογευμα και ευχαριστω πολυ για τα καλα σας λογια .
giorgos
ΑπάντησηΔιαγραφήμε τα μυαλά που κουβαλάς, μια χαρά θα σου πάει το σαλβάρι! και το φέσι!!!
καποια σοβαρη απαντηση εχεις να μας πεις?
ΑπάντησηΔιαγραφήοσο για το φεσι ,τωρα που βλεπω μια παλια ενετικη γκραβουρα , μια χαρα τους πηγαινε
Κύριε Γιώργο, να προσθέσω ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα να συμπεριλάβουμε τους ...διανοούμενους στην κριτική, πρωτίστως γιατί οι εν λόγω σκεπτόμενοι συμπολίτες μας είναι ακριβώς αυτό, συμπολίτες μας και μέρος της ίδιας κοινωνίας την οποία μέμφονται ή δικαιολογούν -και, κανείς, ούτε οι εν λόγω φωστήρες της γνώσης, δεν έχουν εμβολιασθεί κατά της υποκειμενικότητας και ξερολίασης που στέκονται εμπόδια σε οποιαδήποτε πρόοδο στον τόπο μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡία μου, η γνώμη μου είναι ότι οι διαφορές απόψεων είναι η μαγιά που επιτρέπει συνοχή και πρόοδο μέσω της κατανόησης των θέσεων των γύρω μας, και κατανόησης των λειτουργιών που δημιούργησαν όλες τις διαφορετικές απόψεις. Αυτό βέβαια είναι μια ουτοπία για την Ελλάδα όπου η αντιμετώπιση μιας αντίθετης από την δικιά μας θέσης είναι η επίθεση εναντίων της. Πάντως, άσχετα με το ποιός συμφωνεί ή όχι με ποιόν, το μικρό μου σπιτάκι εδώ στο ιντερνέτ, η Αποθήκη Σκέψης, είναι ένα μέρος όπου η κάθε γνώμη είναι σεβαστή, όπως και ο εκφράζων την γνώμη αυτή.
Και εδώ, στο τελευταίο αυτό που είπα, βρίσκεται κάτι το περίπλοκο. Γιατί, αν η γνώμη κάποιου εκφράζεται με φραστική επίθεση στο πρόσωπο κάποιου άλλου, τότε πρέπει να κάνει κάποιος μια προσωπική επιλογή συνοχής ή διαχωρισμού. Δυστυχώς η Ελληνική κοινωνία δίνει συνεχώς μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα με την οποία δεν είμαι σύμφωνος...
Κι εγω 20 χρονων ειμαι αλλα δεν εμαθα ετσι. Ελπιζω αυτοι που γυρισαν τις πλατες στους πολιτικους να μην συμμεριζονται τις αποψεις του νεαρου στο αρθρο και ολων των ομοιων..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Ανώνυμε, κι εγώ είμαι περήφανος για αυτά τα παιδιά που γύρισαν τις πλάτες στους πολιτικούς, αλλά όχι στην πατρίδα τους και την κοινωνία τους. Εύχομαι ο νεαρός της ανάρτησης αυτής να είναι μια μειοψηφία, όχι μόνο για το μέλλον όλων μας, αλλά και γιατί θα ήθελα να πιστεύω ότι η κοινωνία και άνθρωποι της Ελλάδας θα έχουν κάτι καλύτερο να επιδείξουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς γυρίσουμε τις πλάτες μας μέχρι να καταλάβουν κάμποσοι ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα σ' αυτόν τον τόπο... Καλό σου απόγευμα.
Αν ακολουθήσουμε όλοι την ίδια τακτική, πρακτικά εγκαταλείπουμε την Ελλάδα σ' αυτούς που τη λιγουρεύονται (εντός ή εκτός συνόρων), και που δεν τους αξίζει. Απ' όλα τα ποιήματα του Καβάφη (που κάποτε-κάποτε τα θυμόμαστε), ας κρατήσουμε και τις "Θερμοπύλες".
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν ολιγοις... Δε χρωσταει η Ελλαδα σε εμας,εμεις χρωσταμε σ αυτην...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ΑπάντησηΔιαγραφήώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες•
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία•
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε•
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
Ευχαριστώ, κύριε Παπαγιάννη, ακριβώς αυτό σημαίνει αυτή η τακτική: ότι εγκαταλείπουν την χώρα τους σαν δειλοί, ίσως από αμορφωσιά, ίσως από το μίσος μιας αλεπούς που βρίσκει πως τα σταφύλια κρέμονται πολύ ψηλά για να μπορέσει να τα φτάσει.
Στις χώρες που έζησα ήμουν Έλληνας, και εκεί, μακριά από την Ελλάδα μεγάλωσα ένα Ελληνόπουλο, που αγαπά την πατρίδα του και είναι περήφανος για την ιστορία του, και ξέρει και την Ιθάκη και τις Θερμοπύλες... Περνάμε δύσκολα χρόνια και ο κίνδυνος είναι όχι στις πύλες αλλά μέσα στην κοινωνία μας την ίδια. Και ο εφιάλτης είναι τώρα μεταμφιεσμένος σαν όνειρο.
Αγαπητέ Ανώνυμε, μπορεί το κορμί μου να είναι 33 χρόνια στη γη ποιό πολλά από το δικό σου αλλά η καρδιά μου καταλαβαίνει ακριβώς αυτό που λες, και μου δίνει μεγάλη ελπίδα το ότι μπορείς να το λες. Πριν πολλά χρόνια, ένας άνθρωπος, στην Αμερική, που τον δολοφόνησαν στο τέλος, είχε πει: Ask not what your country can do for you. Ask what you can do for your country (Μην ρωτάς τι μπορεί να κάνει για σένα η πατρίδα σου. Ρώτα τι μπορείς εσύ να κάνεις για την πατρίδα σου).
για μενα πατριωτισμος δεν σημαινει "αγαπη για την πατριδα" η πατριδα δεν ειναι γκομενα η ερωμενη για να την αγαπαμε , η αγαπη ειναι μια κατασταση συναισθηματικη - πατριωτισμος σημαινει γνωση του τι ειναι πατριδα και προσπαθεια βελτιωσης αυτης της πατριδας για να συνεχισει να υπαρχει , μεχρι να καταργηθη κι΄αυτη και ολες οι πατριδες και να ησυχασουμε .
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημερα
80 τελλαρα σαρδελα πεταξαμε στη θαλασσα πρωι-πρωι γιατι εμεινε απουλητη
Καλημέρα κύριε Γιώργο, νομίζω, ενώ καταλαβαίνω απόλυτα το νόημα του σκεπτικού σας, αυτό που έχει σημασία στο τέλος είναι ακριβώς η κατάληξη του σχολίου σας, ότι "πατριωτισμος σημαινει γνωση του τι ειναι πατριδα και προσπαθεια βελτιωσης αυτης της πατριδας για να συνεχισει να υπαρχει ". Το αν αυτό το ονομάσει κανείς "αγάπη", ή γνώση, αυτογνωσία, ή οποιαδήποτε άλλη λέξη, λίγη σημασία έχει, μια που οι λέξεις είναι περισσότερο μεταφορικά μέσα της σκέψης παρά προορισμός από μόνες τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραδείγματος χάριν, η φράση που έγραψα παραπάνω στον Ανώνυμο, την οποία είχε πει ο Τζων Κέννεντυ, στην αρχική της γλώσσα χρησιμοποιεί την λέξη country, και αυτή η λέξη μπορεί να σημαίνει χώρα, τόπο όπου ζούμε... έχοντας ή όχι γεννηθεί εκεί. Την μετέφρασα σαν "πατρίδα" για το γενικότερο νόημα των σχολίων στα Ελληνικά, αλλά η λέξη αυτή καθ' αυτή δεν έχει τόση σημασία όσο το γενικότερο νόημα.
Θα φτάσουν άραγε να καταργηθούν όλες οι πατρίδες, κι αν γίνει αυτό θα ησυχάσουμε; και από τι; Ανάλογα με τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσουμε και το νόημα που αποδίδουμε μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Αλλά προσωπικά νομίζω ότι αν και μπορεί μια μέρα να εξαφανιστούν τα κράτη, ή κει τα έθνη, η έννοια της χώρας, την γενέτειρας, της Εστίας, είναι μέρη της ανθρώπινης ψυχής και αυτά δεν είναι δυνατόν να εκλείψουν χωρίς να εξαφανιστεί μαζί τους και ο άνθρωπος όπως υπάρχει σήμερα...