Πολιτικοί

Οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι και ανίκανοι, και εδώ στο χωριό, στην Ιταλία. Τίποτα το καινούργιο. Ο Δήμαρχος μετά από ένα ωραίο προσωπείο την πρώτη του πενταετία χασμουριέται την δεύτερη και δεν απαντά και στο τηλέφωνο.

Ο περιορισμός χρόνου θητείας, σε δύο θητείες, είναι καλό πράγμα γιατί αναγκάζει τους διεφθαρμένους και ανίκανους να αποσυρθούν ώστε να δώσουν την θέση τους σε καινούργιους διεφθαρμένους και νέους ανίκανους, δημιουργώντας έτσι την εντύπωση στους βιοπαλαιστές ότι επειδή κάθε 8 χρόνια βρίζουν διαφορετικό όνομα, πρόκειται για διαφορετικό πρόσωπο. Το πρόσωπο όμως παραμένει το ίδιο, όσο και να αλλάξει το κορμί ή το όνομα.

Είναι το πρόσωπο εκείνου που μια και βρήκε την καλή έστω και για μερικά χρόνια, χαμογελά με πόνο στην δυστυχία εκείνων των οποίων το αίμα πίνει, και εκείνοι πιστεύουν, για λίγο τουλάχιστον, ότι ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο παρά τις μίζες που θα διευκολύνει η θέση και το προσωπείο που φορά.

Μπορεί μάλιστα να περνάει και νόμους, ώστε, ότι κάνει θα είναι νόμιμο. Και οι πράξεις του θα καλύπτονται υπό την αιγίδα του Κράτους. Το Κράτος βέβαια έχει μεγάλη διαφορά από, ας πούμε, την Μαφία της Σικελίας, ή την Καμόρα της Νάπολης: η Μαφία κι η Καμόρα είναι εκτός νόμου.

Είτε υπάρχουν περιορισμοί θητείας είτε όχι πάντως, διαφορετικά προβλήματα καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Οι βιοπαλαιστές απλά δεν έχουν φωνή. Και ξέρετε τι γίνεται όταν ένας βιοπαλαιστής γίνει πολιτικός για να κάνει τα πράγματα πλέον σωστά για τον λαό; Να σας πω τι γίνεται. Ο Βιοπαλαιστής γίνεται πολιτικός. Τώρα αρχίστε να διαβάσετε την ανάρτηση από την αρχή για να δείτε την συνέχεια του τι γίνεται όταν ο βιοπαλαιστής γίνει πολιτικός.

Και καμιά φορά φτάνουν στο απροχώρητο, οι απλοί άνθρωποι, και φωνάζουν. Εγώ παραδείγματος χάριν έκανα ένα λάθος: έπεσα στην ποντικοπαγίδα που καραδοκεί μπροστά από όλους μας.

Έγραψα μια ανάρτηση πριν πέντε μέρες όπου ήθελα να πω ότι ο Πάγκαλος βγήκε στο CNN και είπε ότι "η Ευρώπη δεν βοήθησε την Ελλάδα αλλά της έδωσε δάνεια που η Ελλάδα θα ξεπληρώσει, αλλά αυτό είναι δάνεια και όχι βοήθεια". Και η γνώμη μου ήταν ότι μιλώντας στο CNN ο Πάγκαλος μιλούσε στους ξένους βιοπαλαιστές και ψηφοφόρους, όχι τους Έλληνες, και ότι δεν έπρεπε να μιλήσει έτσι. Όχι μόνο δεν έπρεπε να μιλήσει έτσι, αλλά, κατά την γνώμη μου η συνέντευξη που έδωσε μπορεί να στρέψει την ξένη κοινή γνώμη εναντίων της Ελλάδας και του πραγματικού πόνου των τοκογλυφικών επιτοκείων.

Αντί όμως να αναπτύξω αυτή την θέση πολιτισμένα, στην ανάρτησή μου, τον απεκάλεσα χοντρό, αφύσικά χοντρό, μαλάκα, ξιπασμένο αχάριστο μαλάκα, ηλίθιο, και μάλιστα στα σχόλια τον είπα και καθίκι.

Ο Πάγκαλος μπορεί πράγματι να είναι χοντρός, αφύσικά χοντρός, μαλάκας, ξιπασμένος αχάριστος μαλάκας, ηλίθιος και καθίκι. Αυτό, το αν είναι ή όχι, είναι υποκειμενικό. Αλλά το να βρίζει κανείς δεν επιτυγχάνει τίποτα και εξουδετερώνει οποιοδήποτε σωστό μήνυμα μπορούσε να αναπτυχθεί.

Επίσης, μπορούσε να κάνει ο άνθρωπος μήνυση. Γιατί όχι. Και θα είχε δίκιο. Γιατί, αν τον πω διεφθαρμένο και παραθέσω αποδεικτικά στοιχεία που προτείνουν ότι πράγματι είναι διεφθαρμένος, αυτός ή οποιοσδήποτε άλλος, τότε θα πρέπει να αποδείξει εκείνος ότι τα αποδεικτικά μου στοιχεία δεν είναι ακριβή. Το να τον πω όμως μαλάκα δεν αποδεικνύει κανένα δίκιο από μέρους μου γιατί δεν είναι δυνατόν να ξέρω τι κάνει ο άνθρωπος μόνος του στην τουαλέτα ή στο κρεβάτι, άρα δεν μπορώ να κατηγορώ κάποιον για κάτι το οποίο, όσο οφθαλμοφανές και να νομίζει κανείς να είναι, δεν υποστηρίζεται με αποδεικτικά στοιχεία σε δικαστήριο.

Γι αυτό και απέσυρα την ανάρτησή μου.

Άλλωστε, αν είναι να θυσιάσω οτιδήποτε, ας το θυσιάσω για κάτι που αξίζει θυσίες. Το να βρίσει κανείς τον Πάγκαλο σε προσωπικό επίπεδο, απλά χαλά σάλιο, και μας κατεβάζει στο επίπεδο όπου και μας θέλουν εκείνοι που μας φέρνουν σε αυτό το σημείο. Και τι επιτυγχάνει; Στο τέλος απλά πέφτω στην παγίδα της αγανάκτησης αντί της οργανωμένης άμυνας. Κάνοντας αυτό που έκανα δεν διαλέγω τον χρόνο και το έδαφος της μάχης αλλά αφήνω εκείνους που βρίζω να το διαλέξουν. Όχι!

Τέλος πάντων, σήμερα επέστρεψε η ομάδα από ένα σημαντικό οργανισμό της Ιταλίας που είχε έρθει πριν δυό μήνες και είχε πάρει συνεντεύξεις από τους χωρικούς και βιοπαλαιστές του χωριού. Επέστρεψε αφού είχε κάνει μελέτη και διαμορφώσει προτάσεις για την ανάπτυξη της περιοχής. Ήρθαν οι άνθρωποι να μιλήσουν και να εξηγήσουν πως με συναιτερισμούς και ανταλλαγές υπηρεσιών και προϊόντων η κοινότητα μπορεί να παρακάμψει κρατικούς περιορισμούς και γραφειοκρατίες και να δημιουργήσει μια καλύτερη τοπική οικονομία.

Ο Δήμαρχος μας, στην δεύτερη και τελευταία θητεία του, δεν δέχτηκε να δει την ομάδα. Πήγα κάτω στην αίθουσα του χωριού να πάρω φωτογραφίες για την ιστοσελίδα την συνάντηση με τους χωρικούς, αλλά βρήκα την ομάδα μόνη της μπροστά σε άδειες καρέκλες. Στο τέλος πήγε με 45 λεπτά καθυστέρηση μόνο ένας χωρικός να εξηγήσει γιατί δεν είχε τον χρόνο να έρθει. Η ομάδα είναι πίσω μου και μιλάνε κοντά στο τζάκι με την Μαργαρίτα. Σε λίγο θα μαγειρέψουμε να φάμε και θα κοιμηθούν σπίτι μας απόψε.

Καθώς έφευγα από κάτω, από την άδεια αίθουσα να γυρίσω σπίτι, είδα ότι ο φούρνος ήταν κλειστός. Εκατό μέτρα παρακάτω είδα τον Φράνκο να συζητάει με δύο χωριανούς έξω από το μπακαλικάκι του. "ΨΩΜΙ;" του φωνάζω. "Έλα" μου κάνει νόημα.

Κατεβαίνω και καθώς προχωρώ προς το μπακαλικάκι του, ο Φράνκο παίρνει από τα χέρια ενός από τους χωρικούς μια πλαστική σακούλα, πάει μέσα, βγάζει ένα καρβέλι ψωμί από τη σακούλα, και καθώς κι εγώ και ο χωρικός τον κοιτούσαμε το κόβει στη μέση και δίνει από μισό καρβέλι στον καθένα μας.

"Το τελευταίο ήταν", λέει ο Φράνκο. "Μοιραστείτε το!"

Και μού είπε να δώσω 50 σεντς στον άλλο που είχε ήδη πληρώσει για ολόκληρο το καρβέλι πριν φτάσω.

Την πρακάτω φωτογραφία μου την έστειλε ο Κώστας από την Φλόριδα. Αυτό δεν είναι αεροδρόμιο. Είναι δρόμος μπροστά από σπίτια ιδιωτικά. Τα γκαράζ δεν είναι για αυτοκίνητα αλλά για ιδιωτικά αεροπλάνα. Μπροστά από το πρώτο σπίτι στην φωτογραφία, το αεροπλάνο είναι ιδιωτικό τζετ. Ο διάδρομος απογείωσης-προσγείωσης της γειτονιάς είναι πίσω μας.