Ορκίστηκα Ιταλός
Υπήκοος.
12 Μαρτίου, 2025, 11:32 πμ
Από αριστερά: Νεογνό Ιταλός την στιγμή της γέννησης, η Αρχηγός της Δασικής Αστυνομίας του Βόρειου τμήματος του Εθνικού Πάρκου όλο αγάπη-περηφάνεια-προστασία, και ο φίλος μας ο Δήμαρχος του Πόρτικο και Σαν Μπενεντέτο με όλη του την καρδιά, αγάπη και χαρά.
Φορούσα το κουστούμι μου Ralph Lauren, ενα πουκάμισο του θείου και νονού μου (αδελφού του πατέρα μου) Yves Saint Laurent, και την αγαπημένη μου γραβάτα!
Ρώτησα μήπως να πω ότι ορκίζομαι να είμαι πιστός στην Αρχηγό της Δασικής Αστυνομίας του Βόρειου τμήματος του Εθνικού Πάρκου, αλλά δεν θα γινόταν δεκτό από την Ρώμη χωρίς την αναφορά στην Ρεπούμπλικα.
Ο Όρκος που πήρα στην Αμερική ήταν πιο λεπτομερής:
«Δια του παρόντος δηλώνω, ενόρκως, ότι παραιτούμαι απολύτως και πλήρως και αποκηρύσσω κάθε υποταγή και πίστη σε οποιονδήποτε ξένο πρίγκιπα, ηγεμόνα, κράτος ή κυριαρχία, του οποίου υπήρξα μέχρι τώρα υπήκοος ή πολίτης. ότι θα υποστηρίξω και θα υπερασπιστώ το Σύνταγμα και τους νόμους των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής ενάντια σε όλους τους εχθρούς, ξένους και εγχώριους· ότι θα φέρω αληθινή πίστη και υποταγή σε αυτό· ότι θα φέρω όπλα στο όνομα των Ενωμένων Κρατών όταν απαιτείται από το νόμο· ότι θα εκτελέσω μη μάχιμη υπηρεσία στις Ένοπλες Δυνάμεις των Ενωμένων Κρατών όταν απαιτείται από το νόμο, οτι θα επιτελέσω έργο εθνικής σημασίας υπό πολιτική καθοδήγηση όταν απαιτείται από το νόμο· και ότι αναλαμβάνω αυτή την υποχρέωση ελεύθερα, χωρίς καμία νοητική επιφύλαξη ή σκοπό υπεκφυγής. Βοήθησέ με Θεέ να το κάνω».
Στην Ιταλία σηκώνεις το δεξί χέρι ενώ στην Αμερική σηκώνεις το αριστερό, οπότε δεν υπάρχει σύγκρουση ή αντίθεση.
Από παιδιά ολοι και όλες στην Αμερική μαθαίνουν και τον όρκο στη σημαία:
«Ορκίζομαι πίστη στη σημαία των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής και στη Δημοκρατία την οποία εκπροσωπεί, ένα έθνος υπό Θεό, αδιαίρετο, με ελευθερία και δικαιοσύνη για όλους».
(το «υπό θεό» προστέθηκε το 1952 --τουλάχιστον δεν αναφέρει ποιον συγκεκριμένο θεό...)
Τώρα πλέον είμαι και με τον νόμο εξουσιοδοτημένος να μαγειρεύω σωστή μακαρονάδα, ταλιατέλες, τορτέλι και καπελέτι! Να μπαίνω σε λάθος λωρίδα 30 χλμ την ώρα πάνω από το νόμιμο όριο, να προσπερνάω από διπλή γραμμή πάνω σε τυφλή στροφή και να τραγουδάω το Μπέλα Τσάο! Δεν θα τα κάνω όμως αυτά. Δεν χρειάζεται, ούτε το επιτρέπω στον εαυτό μου, μια και το δίπλωμα οδήγησης το πήρα στην Αγγλία και τραγουδάω στα Αγγλικά σε Αμερικανικό αυτοκίνητο.
Τώρα είμαι...
1) Αμερικανός υπήκοος από επιλογή,
2) Ιταλός υπήκοος σαν
ένδειξη σεβασμού προς την χώρα όπου ζούμε και όπου θα πεθάνουμε, και
3) Έλληνας υπήκοος λόγω
του ότι, ε, κανείς δεν είναι τέλειος. Τι να την κάνω την Ελληνική, το σκέφτομαι, αλλά η Μαργαρίτα μου λέει να την κρατήσω επειδή ο Κώστας μας ήταν υπερήφανος για τις ρίζες του. Κι' εγώ πάντα έλεγα ότι όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν τον γιό μου. Οπότε, θα την κρατήσω, για τον Κώστα.
Επί τέλους, συν το Αμερικανικό, έχω πάλι και
Ευρωπαϊκό διαβατήριο μια που Ελληνικό διαβατήριο δεν με ενδιαφέρει να βγάζω πολλά
χρόνια τώρα.
Και έχω την τιμή να κάνω τρεις διαφορετικές φορολογικές δηλώσεις τον χρόνο και να πληρώνω σε τρεις κυβερνήσεις, τώρα πλέον ως Ελληνοιταλοαμερικανός.
Λένε ότι μπορείς να βγάλεις τον Έλληνα από την Ελλάδα αλλά δεν βγαίνει η Ελλάδα από τον Έλληνα: ξέρω κόσμο που ζει δεκαετίες έξω αλλά μέσα τους η Ελλάδα, Ελλάς και δεν μπορούν να ταυτιστούν με το που βρίσκονται χωρίς να το καταλαβαίνουν καν, και περνάν την ζωή τους στην «ξενιτιά». Εγώ δοκίμασα την επιτυχή στρατηγική του να προσθέσω, μέσα μου, αντί να προσπαθήσω να αφαιρέσω. Προσθέτοντας ειλικρινά και βαθιά πρώτα την Βρετανική κουλτούρα, και μετά, φυσικά, την Αμερικανική της Νέας Αγγλίας, η Ελληνική πλευρά βρήκε την θέση της σε μια γωνία της ψυχής χωρίς να επεμβαίνει ή να συγχέεται με τις κουλτούρες που με αντιπροσωπεύουν πολύ περισσότερο. Δεν προσπάθησα να βγάλω την Ελλάδα από μεσα μου. Απλά βρήκε την αρμόζουσα θέση της. Τώρα, η Ιταλία θα πάει να κάτσει δίπλα στην Ελλάδα να τα λένε, καθώς εγώ θα ζω την ζωή μου με τον χαρακτήρα και την κουλτούρα που υιοθέτησα και διαμόρφωσα επειδή με αντιπροσώπευε. Όλη μου την ζωή, ούτε μια στιγμή δεν αισθάνθηκα ποτέ, πουθενά σαν σε ξενιτιά. Η «Ξενιτιά», είναι έκφραση και αίσθηση ανθρώπων που δεν τολμάνε να ανοίξουν τα φτερά τους. Εγώ πάντα αισθανόμουνα όχι μόνο ότι πετούσα αλλά ότι χορεύω ένα υπέροχο βαλς ανάμεσα στ' Αστέρια, στο Σύμπαν.
Βλέπετε...
Το 1958, καθώς ο πελαργός με πήγαινε σε κάποια βορειοδυτική χώρα, χασμουρήθηκε ενώ πετούσε πάνω από την Ακρόπολη και έπεσα κατά λάθος. Έκανα 17,5 χρόνια να δραπετεύσω. Το 1993 όταν σήκωσα το αριστερό μου χέρι και πήρα τον όρκο του Αμερικανού πολίτη στην Βοστώνη, μέσα σε ένα Ιστορικό κτήριο, το Φένουιλ Χωλ, όπου είχαν προετοιμάσει την συνομωσία να ρίξουν το Βρετανικό τσάι στα νερα του λιμανιού το 1773, ήταν μια μέρα και στιγμή ιδιαίτερη, δύσκολο να περιγραφεί. Και μάλιστα μέσα στο κτήριο από όπου ξεκίνησε η Αμερικανική Επανάσταση. Σαν να ξαναενηλικιώθηκα στα 35 μου, αυτή τη φορά όχι από επιλογή της φύσης αλλά επιλογή δικιά μου. Τώρα που πήρα και τον όρκο του Ιταλού υπηκοόου στα 67, αισθάνθηκα κοντύτερα στην οικογένειά μου των τελευταίων 17 χρόνων και τους γείτονές μας, και τον μικρό μας παράδεισο. Το πέτρινο σπίτι μας με θέα προς το άπειρο, και το τζάκι μας. Αισθάνθηκα ξαφνικά και απρόσμενα ότι ανήκω περισσότερο. Και πάντα διευκρινίζω σε όλους εις όφελος της ειλικρίνειας, το ποιες πτυχές της Ιταλικής κοινωνίας θεωρώ ότι δεν πρόκειται ποτέ να υιοθετήσω, αλλά θα ρίχνω πάντα το βοτσαλάκι μου για να αλλάξουν.
Όταν μπορεί κανείς να επιλέξει δύο ή περισσότερες υπηκοότητες στην ζωή του, υπάρχει μια πολύ σημαντική ερώτηση την οποία πρέπει να απαντήσει στον εαυτό του, ειλικρινά και αμετάκλητα: Αν υπάρξει ποτέ διαμάχη ή και πόλεμος ανάμεσα σε χώρες στις οποίες έχει κανείς υπηκοότητα, ποιά μία χώρα θα υποστηρίξει κανείς υπεράνω και εναντίων άλλων στις οποίες έχει υπηκοότητα; Αυτή την ερώτηση την έκανα πολύ σοβαρά στον εαυτό μου και την απάντησα, εφ' όρου ζωής, το 1993.
Ο Εθνικός Ύμνος της Ιταλίας:
(γραμμένος τον Σεπτέμβριο 1847 από τον Μαμέλι Γκοφρέντο, μουσική Μικέλε Νοβάρο)
(Το Τραγούδι Των Ιταλων)
(Η Ιταλία ενώθηκε από τον Γκαριμπάλντι το 1861, 1866, 1914)
(Η Ρώμη έγινε πρωτεύουσα στις 18 Φεβρουαρίου 1871 μετά την πτώση του Ναπολέοντα ΙΙΙ στην Γαλλία)
Αδέρφια της Ιταλίας,
η Ιταλία σηκώθηκε όρθια,
φοράει το κράνος του Σκιπίωνα
στο κεφάλι της.
Πού είναι η Νίκη;
Δώσε της τα μαλλιά σου,
σκλάβα της Ρώμης
ο Θεός την έπλασε.
Ας μαζευτούμε σε μια ομάδα,
είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε,
είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε,
Κάλεσε η Ιταλία.
Ναί!
Υπήρχε για αιώνες
ποδοπατήθηκε, χλευάστηκε,
γιατί δεν είμασταν άνθρωποι ενωμένοι,
γιατί είμασταν διχασμένοι.
Πάρτε μια μοναδική
σημαία, μια ελπίδα:
να συγχωνευθούμε όλοι μαζί
η ώρα έχει ήδη σημάνει.
Ας ενωθούμε, ας αγαπηθούμε,
ένωση και αγάπη
να αποκαλύψουν στο λαό
τους δρόμους του Κυρίου.
Ορκιζόμαστε να απελευθερώσουμε
το εγγενές έδαφος:
ενωμένοι, για τον Θεό,
ποιος μπορεί να κερδίσει;
Από τις Άλπεις στη Σικελία
όπου γίνεται η μάχη του Λενιάνο,
κάθε άνθρωπος του Φερούτσιο
έχει την καρδιά, έχει το χέρι,
τα παιδιά της Ιταλίας
λέγονται Μπαλίλα,
ο ήχος κάθε κουδουνιού
Ακούστηκε εσπερινός.
Είναι βιασύνες που λυγίζουν
Πωλήθηκαν ξίφη:
ήδη ο Αυστριακός Αετός
έχασε τα φτερά του.
Το αίμα της Ιταλίας,
Πολωνικό αίμα,
ήπιε, με τον Κοζάκο,
αλλά η καρδιά της έκαιγε.
Ζήτω η Ιταλία,
ξύπνησε από τον ύπνο,
το κράνους του Σκιπίωνα
ζούσε στο κεφάλι της.
Πού είναι η νίκη;!
Δώσε της τα μαλλιά σου,
τι σκλάβα της Ρώμης
ο Θεός την έπλασε.
Παράμ-παράμ-παραπαραπαπάμ!
Ιδιαίτερα ...Ιταλικός ακούγεται ο ύμνος...
Η νίκη λέει, είναι σκλάβα της Ρώμης.
(για να μην της επιτραπεί να φύγει και πάει αλλού)
Οι άλλοι δύο μου ύμνοι είναι πολύ απλοί:
Ο ένας λέει ότι σηκώσαμε την σημαία, πολεμήσαμε όλη την νύχτα και αυγή ρωτάμε αν κυμματίζει ακόμα,
Ο άλλος λέει ότι η ελευθερία γεννήθηκε από τα κόκαλα των πεσόντων.
Απλά.
Ο Ιταλικός είναι λίγο περίεργος...
Γράφτηκε καμιά εικοσαριά χρόνια πριν ενωθεί η Ιταλία και προσπαθεί να πείσει, για την ένωση.
Επίσης, αναφέρει ότι η Νίκη είναι σκλάβα της Ρώμης.
Στη Σαμοθράκη της είχαν κόψει τα φτερά για να μη φύγει.
Στην Ιταλία, για να μη φύγει, την σκλάβωσαν.
Περίεργα πράματα.
~~~
Εν τω μεταξύ...
Στις μέρες μας ο Ακτιβισμός δεν είναι πλέον επιλογή αλλά καθήκον. Και παρά το ότι έχω βγει στη σύνταξη (μέχρι να μου την κλέψει ο Τραμπ, έρχεται κι' αυτό), είμαι περισσότερο απασχολημένος από ποτέ μια που η επιλεγμένη πατρίδα μου εξέλεξε τον Τραμπ και πάσχει από μια σαλάτα φασισμού-Ναζισμού, προσπαθώντας για έναν Άξωνα Ρωσίας-Κίνας-Αμερικής, καθώς ο Τραμπ το παίζει βασιλιάς, και τώρα η νέα μου, τρίτη υπηκοότητα κατευθύνεται από κυβέρνηση ανοιχτά φασιστική σε μια χώρα όπου και αριστεροί ακόμα πιστεύουν στα ιδεώδη του φασισμού του Μουσιολίνι και της δόξας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Όσο για την άλλη, νοτιοανατολικά από δώθε... αστα-βράστα: ούτε αντιπολίτευση δεν υπάρχει, άρα εκ προσδιορισμού απολυταρχία (autocracy) σε μια φούσκα όπου ακίνητα και ενοίκια πήγαν πάνω από 100% υψηλότερα σε δύο χρόνια, υψηλότερα ποσοστά από την φούσκα στην Αμερική πριν το κραχ του 2008. Η Ελλάδα ετοιμάζεται για μεγάλο κραχ, η Ιταλία περιμένει την ακροδεξιά στην Γερμανία και στην Γαλλία για να ρίξει το προσωπείο και η μισή Αμερική μαλακίζεται. Καθώς οι Ρώσοι περιμένουν να τα τινάξει ο Πούτιν... και οι Κινέζοι... οι Κινέζοι δε σκέφτονται σε σχέδια τετραετιών αλλά αιώνων.
Η επόμενη, η τέταρτη υπηκοότητα για την συλλογή μου, θα ήθελα να είναι του Θιβέτ. Δυστυχώς όμως το Θιβέτ είναι υπό Κινεζική κατοχή από το 1950, άρα πρέπει πρώτα να ηγηθώ της επανάστασης και του απελευθερωτικού αγώνα πριν πάρω Θιβετιανή υπηκοότητα. Θα πρέπει να συνεννοηθώ σχετικά, με τον Δαλάι Λάμα.
Ο Δαλάι Λάμα έχει πει:
- Αν ένα πρόβλημα μπορεί να λυθεί, δεν χρειάζεται να μας ανησυχεί, και, αν ένα πρόβλημα δεν είναι δυνατόν να λυθεί δεν χρησιμεύει σε τίποτα το να μας ανησυχεί.
Ό εστί μεθερμηνευόμενο: Άτοπο το να ανησυχεί κανείς για οτιδήποτε.
Αυτή η σοφή ρήση με βοήθησε πάρα πολύ στην ζωή μου...
...ελπίζω να βοηθήσει και στη δική σας.
Αλλά, τώρα πια, στα 67, προσωπικά δεν αισθάνομαι ότι αντιμετωπίζω πλέον οποιοδήποτε πρόβλημα, είτε που να λύνεται είτε που να μην λύνεται, και το ότι δεν βλέπω να υπάρχουν προβλήματα στη ζωή μου υποθέτω ότι θα έπρεπε να με ανησυχεί. Κανονικά, δεν θα έπρεπε άραγε να βλέπω τουλάχιστον ένα-δύο προβλήματα, στη ζωή μου, στα οποία να μην επιτρέπω να με ανησυχούν; Δεν θεωρείται άραγε ανόμαλο να μην βλέπεις προβλήματα μπροστά σου; Πρέπει να ρωτήσω την γνώμη του Δαλάι Λάμα.
The Colbert Questionert:
- Καλύτερο σάντουιτς;
Μπέηκον, μαρούλι, ντομάτα, αυγοσαλάτα - Ένα πράγμα που πρέπει να πεταχτεί από το σπίτι;
Ολο το ξερό ψωμί που αδυνατεί να πετάξει η Μαργαρίτα - Το πιο τρομακτικό ζώο;
Φίδι - Μήλα ή πορτοκάλια;
Πορτοκάλια - Ζήτησες ποτέ κάποιου το αυτόγραφο;
Ναι - Τι συμβαίνει όταν πεθάνουμε;
Από χώρο με γραμμικό χρόνο πηδάμε στον χωροχρόνο, όπου ο χρόνος δεν έχει παρελθόν-παρόν-μέλλον:
Τα θεμέλια της Ύπαρξης βρίσκονται στον κόσμο Quantum Mechanics, οχι στο αντιληπτό σύμπαν - Αγαπημένη ταινία δράσης;
Raiders of the Lost Arc. Όχι! The Hunt for Red October! - Πιο αγαπημένη μυρωδιά;
Τριαντάφυλλα - Πιο άσχημη μυρωδιά;
Υπόνομος - Αξίζει τον κόπο η εξάσκηση;
Όχι - Με φυσαλίδες ή χωρίς;
Με φυσαλίδες - Περισσότερο χρησιμοποιημένο πρόγτραμμα στο κινητό σας;
Facebook Messenger - Το ένα τραγούδι που θα επιλέγατε να ακούσετε και κανένα άλλο για την υπόλοιπη ζωή;
The Way We Were - Παράθυρο ή διάδρομος;
Παράθυρο - Περιγράψτε το υπόλοιπο της ζωής σας με 5 λέξεις;
Χαρά, ειρήνη, κατανόηση, ικανοποίηση, αγάπη
~~~
Στον δρόμο για την κατά δύναμιν υγεία:
Πρόγραμμα κομπιούτερ που σχεδίασα και έγραψα για να ελέγχω τον διαβήτη μου (το ζάχαρο)
Μετρώντας την γλυκόζη μου 3-5 φορές την ημέρα, συν τοις άλλοις μου δίνει και την τιμή γλυκοζιομένης
την οποία συνήθως την βρίσκεις μόνο με ανάλυση αίματος σε εργαστήριο.
Η γλυκοζιομένη είναι η μέση τιμή A1c (HbA1c) των τελευταίων τριών μηνών.
Ως διαβητικός, είμαι τυχερός.
Υπάρχουν δυό ειδών επαγγελματίες: Γιατροί και Ιατροί.
Οι Γιατροί είναι άνθρωποι και οι Ιατροί φοράνε περικεφαλαία και λοφίο, ιδίως στη Μεσόγειο.
Η διαβητολογία μας κάτω στο νοσοκομείο στην πόλη είναι καλύτερη, κατά την πείρα μου, και από την Αμερική.
Και στην Αμερική ήμουνα στο κέντρο Joslin, στην Βοστόνη!
Το πρόγραμμά μου το έφτιαξα πριν 8 χρόνια. Όταν το είδαν οι γιατροί μου, μου είπαν ότι θα έπρεπε να το βγάλω στην αγορά να το πουλήσω και ότι δεν χρειάζεται να με βλέπουν πλέον 4 φορές τον χρόνο αλλά 1-2 θα αρκούν. Πάντα μάλιστα η γλυκοζιομένη τιμή που έβγαζε το πρόγραμμά μου συμφωνούσε με τα εργαστήρια αίματος του νοσοκομείου. Εκτός από μια φορά που οι τιμές εργαστηρίου και του προγράμματός μου βγήκαν διαφορετικές. Τους εξήγησα ότι η μόνη απάντηση, φυσικά, είναι πως το εργαστήριο του νοσοκομείου εκανε λάθος. Ξανακάνανε την ανάλυση και βγήκε ότι πράγματι, το λάθος ήταν του εργαστηρίου του νοσοκομείου.
Όταν πέταξε ο Κώστας προς την δύση τον Οκτώβριο του 2020 σταμάτησα να ενδιαφέρομαι για τον διαβήτη μου. Η γλυκοζιομένη μου, με νορμάλ κάτω του 6 και δικές μου τιμές μέχρι τότε γύρω στα χαμηλά 7+, άρχισαν να πηγαίνουν στο 8, 8,5, 9… 9,3… Μέχρι που τον Οκτώβριο του 2024 χτύπησε 10,8. Τότε πια κοίταξα στον καθρέφτη και αντί να δω έναν μπαμπά που δεν του καιγότανε καρφάκι, είδα έναν ηλίθιο. Και ξανάρχισα να προσέχω. Η επάνω φωτογραφία οθόνης είναι 15 Οκτωβρίου 2024 έως σήμερα, και το έριξα πάλι στο 7,6, και προχωράμε. Αλλά έχω δουλειά μπροστά μου: πρέπει να ρίξω την κύμανση της γραμμής όσο το δυνατόν μεταξύ της πράσινης και της πορτοκαλιάς.
Βέβαια, μπορεί να φτιάξω τον διαβήτη, να αρχίσω να ασκούμε και να περπατάω, να κόψω το κάπνισμα, να κόψω τις παρατυπίες μου με υδατάνθρακες κλπ., να χάσω βάρος, και μετά να με πατήσει λεωφορείο. Δεν ξέρεις ποτέ...
Αξιον σημείωσης, σχετικά με την περίθαλψή μας, εδώ στο Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, ο γενικός μας γιατρός στο χωριό ήταν καταπληκτικός αλλά πήρε σύνταξη και πανικοβληθήκαμε, ιδιαίτερα επειδή εκείνος που επρόκειτο να τον αντικαταστήσει θεωρείτο μαλάκας. Τελευταία στιγμή όμως άλλαξε, και μας ήρθε μια Ιταλίδα γιατρός αρχικά από την Μπολόνια, που πέρασε τα τελευταία 20 χρόνια εργαζόμενη σαν γιατρός σε Emergency Room νοσοκομείου στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια! Η Υγεία της Εμίλια-Ρομάνια μου έφερε γιατρό από το Αμέρικα! Χαρά εγώ! Μάλιστα έχουμε γίνει καλοί φίλοι οι τρεις μας και έρχεται και μαγειρεύω δείπνο καμιά φορά. Την τελευταία φορά επέλεξε να της φτιάξω κοτόπουλο ταντούρι με μπασμάτι από τους πρόποδες των Ιμαλαΐων και τσάτνη μάνγκο, και Αμερικάνικα μαλακά κούκις με κομματάκια σοκολάτα και φυστικοβούτυρο, και κέηκ μπανάνα Αμερικάνικο. Δύο επιδόρπια!
~~~
Μέχρι τώρα, έχω:
- 17,5 χρόνια στην Ελλάδα (Δραπέτευσα πριν καλά-καλά ενηλικιωθώ)
- 8 χρόνια στην Αγγλία, Λονδίνο
- 5,5 χρόνια στην Ελλάδα (Προσπάθησα λίγο τα '80, αλλά ξαναδραπέτευσα και πέρασα μόνιμα τον ωκεανό)
- 18 χρόνια στην Μασαχουσέτη, στην Αμερική, και στο Μανχάταν
- 17 χρόνια στην Ιταλία, Εμίλια-Ρομάνια, σ' ένα χωριουδάκι στο βουνό
- 1 χρόνο Παρίσι, Στοκχόλμη και άλλα διάφορα ταξίδια και διαμονές/εργασίες
Και η περίμετρος των ταξιδιών και επισκέψεών μου είναι:
- Σπιτσβέργη, Ισλανδία, Βερμόντ, Τορόντο, Γουισκόνσιν, Σικάγο, Γουαϊόμινγκ, Βραχώδη Όρη, Κανκούν, Καραϊβική, Γιβραλτάρ/Σεβίλλη, Κάιρο, Σινά, Ισραήλ, Κωνσταντινούπολη, Βερολίνο, Στοκχόλμη, Βόρειο Ακρωτήριο.
Στον δρόμο για την παγκοσμιοποίηση των υπηκοοτήτων μου:
Τα αγαπημένα μου μέρη:
- Τήνος, Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, Βερσαλίες, Λονδίνο, Γουίντσεστερ, Στοκχόλμη, Νορβηγικά Φιόρδ, Ισλανδία, Βοστόνη, Φέαρχέηβεν, Μανχάταν, Βραχώδη Όρη.
- "Home" αισθάνομαι την Βοστόνη
- Ιδιαίτερα στην καρδιά μου το Γουίντσεστερ, κοντά στο Σάουθάμπτον και ο Καθεδρικός Ναός του, του 1093 ΚΕ.
Η αγαπημένη μου Μουσική:
- Τσαϊκόφσκι
- Βιβάλντι
- The Beatles
- Joan Baez
- Eagles
- Simon and Garfunkel
Αγαπημένος Κινηματογράφος:
- Steven Spielberg
- Sydney Pollack
- Francois Truffaut
- Federico Fellini
Αγαπημένη Τέχνη:
- Vincent Van Gogh
- Jackson Pollock
- Scott Prior
Συγγραφείς:
- Καραγάτσης
- Π.Σ. Δέλτα
- Ernest Hemingway
- William Shakespeare
- Albert Uderzo, René Goscinny
Ποιητές:
- Καβάφης
- Robert Frost
- Longfellow
- Bob Dylan
- Dylan Thomas
Τα αγαπημένα μου
φαγώσιμα και πόσιμα:
(τελικά, μου βγήκε πολύ-πολύ μεγάλη η λίστα, γι' αυτό τώρα έβαλα κόκκινο στα πολύ σημαντικά)
(με ροζ για τα απολύτως απαραίτητα)
(να το κάνω αυτό ξεχωριστή ανάρτηση ή να το αφήσω εδώ; το αφήνω εδώ)
- Κοκορέτσι
- Αρνί σούβλας
- Παϊδάκια αρνίσια γάλακτος
- Αρνάκι φρικασέ
- Μαγειρίτσα
- Κεφτεδάκια Σμυρναΐικα
- Σπανακόπιτα
- Αυγά τηγανιτά (νερουλούτσικος κροκός, ξεροψημένο γύρω-γύρω ασπράδι)
- Κουλούρι Θεσσαλονικιό
- Τσουρέκι
- Παγωτό Δοδώνη Παρφέ Σοκολάτα
- Μαστίχα Υποβρύχιο
- Αγγλικό πρόβατο με σάλτσα μέντα
- Αγγλικό ροστ μπηφ
- Αγγλικό ψάρι και πατατες τηγανιτές τυλιγμένα σε εφημερίδα
- Αληθινή Αγγλική
μπύρα (Real Ale)
- Αγγλική πίτα ρούμπαρμπ (Rhubarb, Ραβέντι)
- Κρέμα γάλακτος και βούτυρο από το Ντέβον της Αγγλίας
- Ιρλανδικό βούτυρο, μια και δεν βρίσκω βούτυρο Ντέβον από την Αγγλία εκτός Αγγλίας
- Σκωτσέζικο shortbread, με λίγη μαρμελάδα φράουλα, κρύα.
- Σουηδικά κεφτεδάκια
- Σούπα Αχιβάδες Νέας Αγγλίας (αχιβάδες και κρέμα) (New England Clam Chowder)
- Αστακός Νέας Αγγλίας (το λιγότερο 1 κιλό, 1,5, μπορεί και 2)
- Μύδια αχνιστά σε ατμό λευκού κρασιού με θυμάρι
- Στρείδια φρεσκοανοιγμένα, πάνω σε πάγο
- Χταπόδι, ψητό ή ξυδάτο
- Αχινός Μεσογείου που βγαζω εγώ στην Βουλιαγμένη
- Αχινός Ειρηνικού από το Hokkaido (καλύτερος από τον της Santa Barbara)
- Αμερικάνικες μπριζόλες porterhouse
- Αμερικάνικες μπριζόλες ribeye
- Φιλέτο βοδινό, στη σχάρα, ή τηγανισμένο λιγάκι σε βούτηρο
- Κρέας κατσαρόλας Νέας Αγγλίας
- Pulled pork
- Τσηζμπέργκερς
- Σπανάκι βραστό αναμεμειγμένο με τυρί Phildelphia
- Αμερικάνικη μηλόπιτα
- Αμερικάνικα μαλακά κούκις με κομμάτια σοκολάτα γάλακτος και κομμάτια φυστικοβούτυρου
- Reese's Peanut Butter Big Cup (σοκολάτα με φυστικοβούτυρο)
- Σάντουιτς λευκό ψωμί με φυστικοβούτηρο και μαρμελάδα κόκκινου σταφυλιού
- Βατόμουρα, σμέουρα (blackberries, raspberries), με κρέμα γάλακτος
- Μπακέτα ψωμί παραδοσιακή από την Μονμάρτρ (στο υπόλοιπο Παρίσι την έχουν χαλάσει)
- Κρουασάν στην Γαλλία και κρέπες
- Τυριά: Γαλλικό Ροκφόρ, Αγγλικό Στίλτον, Γραβιέρα Κρήτης, Φέτα, Ελβετικό Εμεντάλ, Παρμετζιάνο Ρετζιάνο, Πεκορίνο
- Το Γερμανικό πιάτο σάουερμπράτεν! Είναι κρέας με σάλτσα που παίρνει δυό μέρες να το φυτιάξεις όταν το φτιάχνεις σωστά. Πρώτη φορά που το δοκίμασα το είχε ετοιμάδει για μένα η πρώτη μου πεθερά όταν πήγα να την γνωρίσω, πριν γίνει πεθερά μου.
- Σούσι (αληθινό γιαπωνέζικο, Αμερική, όχι στην Ιταλία ή Ελλάδα, εκτός αν είναι έκτακτη ανάγκη)
- Σασίμι (αληθινό γιαπωνέζικο, Αμερική, όχι στην Ιταλία ή Ελλάδα)
- Λάδι από σουσάμι, μάρκα Umami, εισαγώμενο από την Ιαπωνία για τα περισσότερα που τηγανίζω (προσθέτω ίσως και λίγο Umami Mirin στο σησαμέλαιο --κάτι αλκοολικό από την Ιαπωνία) (αλλιώς, καλαμποκέλαιο και, φυσικά, Ελληνικό Ελαιόλαδο παρθένο)
- Ελιές Καλαμών
- Κάπαρι Τήνου
- Κοτόπουλο κάρυ (κάρυ που αναμιγνύω εγώ με μπαχαρικά εισαγώμενα από την Ινδία)
- Ρύζι Μπασμάτι, κλασσικό, μάρκα India Gate, από τους πρόποδες των Ιμαλαΐων (εισαγώμενο παραγγελία από την Ινδία σε πεντόκιλα)
- Οτιδήποτε Κινέζικο μόνο στην Τσάινατάουν του Λονδίνου
- Το γλυκόξινο χοιρινό με κομμάτια ανανά που φτιαχνω εγώ στο γουώκ
- Το κοτόπουλο ταντούρι που φτιαχνω εγώ
- Φέτες λεπτές βοδινό με γκλέηζ τεριάκι που φτιάχνω εγώ
- Τα καπελέτι και τα τορτέλι της μαμάς μας, που τα ζυμώνει και τα φτιάχνει στο χέρι
- Οι ταλιατέλες σπανάκι ζυμωμένες, απλωμένες στο χέρι της Μαργαρίτας, κομμένες από εμένα, βράσιμο τριάμισι λεπτά, σερβιρισμένα με κρέμα γάλακτος με κομματάκια σολομό καπνιστό
- Καρπάτσιο (ωμό βοδινό κομένο τσιγαρόχαρτο)
- Προσούτο κρούντο Ιταλικό, Σαν Ντανιέλε
- Ζαμπόν γαλλικό
- Οτιδήποτε εφευρίσκω να μαγειρεύω στην κουζίνα μας (ποτέ από συνταγές: είμαι αναρχικός)
- Σε κεραμικό χοντρό με καπάκι, μεγάλο 32 cm, 5-6 ώρες σιγά-σιγά-βρασμένο στον 90x60 cm φούρνο μας:
Το φημισμένο «Του Δημήτρη»:
Βοδινό, πατάτες, καρότα, κρεμύδια, σκόρδο, αρακάς, πιπεριές γυκιές, πιπεριές καυτές, κρεμύδια του στιφάδο, ντομάτες, χυμός ντομάτας, κρασί λευκό, ελαιόλαδο, γαρύφαλο, 5-Μπαχαρικά Κινέζικα, - Μπαχαρικά κλπ: Ελληνική ρίγανι, θυμάρι, θρούμπι, Carribean Jerk Rub, Κινεζικά five spices
- Λόγω διαβήτη, υποκατάσταση ζάχαρης με Αμερικανική Splenda, και λευκή και καστανή, και την φέρνω από την Αμερική μια και αν την βρεις στην Ευρώπη κοστίζει πέντε με οχτώ φορές πιο ακριβά από την Αμερική.
- Ιταλικός καφές, από μόκα (μόκα λέγεται το σκεύος που είναι σαν κλεψύδρα), με κρέμα γάλακτος
Έκανα τυφλό τεστ με καφέδες Lavazza, Illy, και του σούπερμάρκετ μας, και προτιμώ του σούπερμάρκετ - Τσάι: Tetley, Twinings Earl Grey classic, Whittard Earl Grey, πάντα παραγγελία εισαγωγή από την Αγγλία
- Κρασί Κλάρετ, Γαλλικό (από την περιοχή του Μπορντώ) (Το Claret είναι ένας βρετανικός όρος που χρησιμοποιείται, ανεπίσημα, σε σχέση με το κόκκινο κρασί Bordeaux. Τα κόκκινα κρασιά του Μπορντό είναι μείγματα, βασισμένα κυρίως στο Cabernet Sauvignon και στο Merlot.) και, Κρασί Μερλό, Γαλλικό (από την περιοχή του Μπορντώ)
- Κρασί Μποζολαί νουβώ (καινούργια σοδιά, κάθε Νοέμβριο, Δεκέμβριο)
- Κρασι Πόρτο, Πορτογαλία
(τα Ιταλικά και τα Ελληνικά κρασιά τα βρίσκω, προσωπικά, λίγο όξινα, για μένα --είναι θέμα εδάφους, κλίματος και γεωγραφίας --και προσωπικής προτίμησης της παλέτας) - Σαμπάνια Veuve Clicquot
- Αγγλικό Harvey's Bristol Cream
- Το λικέρ κερασιού που φτιάχνει η ξαδέλφη μου στο Χαλάνδρι
- Αληθινή ρετσίνα βαρελίσια, που δυστυχώς δεν υπάρχει πια
- Margarita με Μεξικάνικη Τεκίλα και θρυματισμένο πάγο, και αλάτι στο χίλος του ποτηριού
- Μπύρες: Coors Original (αρχικά από το Colorado), Corona (Μεξικάνικη, με χοντρή φέτα λεμόνι)
- Λικέρ Μαστίχα Σκίνος
... και βλέπουμε.
... κάτι πρέπει να ξέχασα. Δεν θυμάμαι...* Σχετικά με τα Ιταλικά κοτόπουλα! Χρειάζονται διπλάσιο χρόνο στον φούρνο από όσο οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, Ελλάδα, Αγγλία, Γαλλία ή Αμερική (θερμοκρασία ίδια παντού, μετρημένη με θερμόμετρα). Νομίζαμε οτι ειμαι τρελός να το λέω, μέχρι που καλή μας φίλη μας εξιστόρησε πως επισκεφτήκανε τον γιό τους, την νύφη τους και την εγγονή τους στο Παρίσι, πήγε να ψήσει Γαλλικό κοτόπουλο και ψήθηκε στον μισό χρόνο από όσο ψήνεται στην Ιταλία. Τότε πλέον ξέραμε ότι δεν είμαι εγώ τρελός. Τα Ιταλικά κοτόπουλα είναι τρελά! Μα, είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι, και τα πεισματάρικα φασιστικά κοτόπουλά τους που δεν ψήνονται!
Τέλος πάντων, Γειά-χαρά, Take care και Ciao!
Το ξέρατε, ότι το Ciao (τσάο) έρχεται απο το ενετικό s'ciao, που έρχεται από το Λατινικό sclavus;
Οταν λες τσάο, λες «σκλαβος σας».
Και, τσάο λες και όταν έρχεσαι και όταν φεύγεις.
Σαν το Αλόχα, στη Χαβάη.
Άντε, να είναι καλά!
Η ευγενική κλήση στα Ιταλικά δεν είναι δεύτερη πληθυντικού αλλά τρίτη ενικού.
Δηλαδή εδώ παραπάνω όταν είπα να είναι καλά ενοούσα να είστε καλά.
Το «σας ευχαριστώ» το λένε «το ευχαριστώ» (grazie a lei, οχι grazie a voi)
Αριβεντέρτσι!
(εις το επανειδείν)
(το adio [αντίο] [a dio = στον Θεό] εννοεί για πάντα, γι' αυτό και λέω α-ριβεντέρτσι)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου