Όχλος

The New Collosus
Not like the brazen giant of Greek fame,
With conquering limbs astride from land to land;
Here at our sea-washed, sunset gates shall stand
A mighty woman with a torch, whose flame
Is the imprisoned lightning, and her name
Mother of Exiles. From her beacon-hand
Glows world-wide welcome; her mild eyes command
The air-bridged harbor that twin cities frame.
"Keep, ancient lands, your storied pomp!" cries she
With silent lips. "Give me your tired, your poor,
Your huddled masses yearning to breathe free,
The wretched refuse of your teeming shore.
Send these, the homeless, tempest-tost to me,
I lift my lamp beside the golden door!"
Emma Lazarus, 1883

Ο Νέος Κολοσσός

Αντίθετα από τον φημισμένο Ελληνικό θρασύ γίγαντα

που τα πόδια του υπότασσαν την γη

Εδώ, στις πύλες μας της δύσης, δίπλα στην θάλασσα θα στέκεται

μια πανίσχυρη γυναίκα με ένα δαυλό, κι η φλόγα του

είναι η υποταγμένη αστραπή, και το όνομά της

Μάνα των εξόριστων. Από το χέρι-φάρο της

λάμπει παγκόσμιο καλωσόρισμα. Τα πράα μάτια της προστάζουν

από το λιμάνι που γεφυρώνει δίδυμες πόλεις

"Αρχαίες γαίες κρατήστε την χιλιοτραγουδισμένη σας χλιδή" φωνάζει

με βουβά χείλη: "Δώστε μου τους κουρασμένους σας, τους φτωχούς σας,

τους μαζωμένους όχλους σας, γεμάτους λαχτάρα να αναπνεύσουν ελεύθεροι,

Στείλτε αυτούς, που καταιγίδες ξεσπίτωσαν, σε εμένα,

Κρατώ την φλόγα μου δίπλα στην πόρτα την χρυσή."

Η μετάφραση είναι δύσκολη, χάλια, και δικιά μου. Το ποίημα το έγραψε μια γυναίκα ονόματι Έμα Λάζαρους το 1883 για ένα διαγωνισμό ποίησης εμπνευσμένο από το άγαλμα της Ελευθερίας που τρία χρόνια αργότερα άναψε για πρώτη φορά τον δαυλό της στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Σήμερα βρίσκεται γραμμένο σε μία πλάκα μέσα στην βάση του αγάλματος.

Η φράση "Give me your tired, your poor, Your huddled masses yearning to breathe free", με τα χρόνια έχει γίνει ένα σύμβολο του αγάλματος της Ελευθερίας και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Μας διδάσκει ότι το πως θα φερθούν οι μετανάστες σε μια χώρα δεν εξαρτάται από την "ποιότητα" του μετανάστη αλλά από την ποιότητα της κοινωνίας που τον δέχεται.

Στρατόπεδα συγκεντρώσεως υπήρξαν και υπάρχουν πολλά στην Ευρώπη, και η Ελλάδα χτίζει τώρα καινούργια για τους μετανάστες της.

Και αυτό μας διδάσκει ότι χώρες σαν την Ελλάδα δεν έμαθαν ακόμη ότι, αν στα γονίδια της κοινωνίας τους βρισκόταν ο σπόρος της Ελευθερίας, οι μετανάστες θα γίνονταν παραγωγικά μέλη της κοινωνίας κάνοντας την χώρα δυνατότερη. Όταν όμως μια κοινωνία για γέλια και για κλάματα σαν την Ελληνική, βλέπει τους μετανάστες με ρατσισμό και εθνικισμό και φόβο, το είδωλο που τους φοβίζει είναι μόνο ο ίδιος ο δικός τους αντικατοπτρισμός, και καταδικάζουν τους μετανάστες στο να είναι οι κακούργοι που πιστεύουν οι δέκτες ότι είναι. Οι μετανάστες είναι το δώρο της Γης για την Ελληνική οικονομία, αλλά, ο καρκίνος της ψυχής και του μυαλού που σάπισε την Ελληνική κοινωνία εδώ και καιρό, το δώρο αυτό αδυνατεί να το γνωρίσει και το απωθεί, χτίζοντάς του στρατόπεδα συγκεντρώσεως...

Τα παραπάνω τα έγραψα κινούμενος από μια ανάρτηση του Δείμου του Πολίτη, και τα σχόλια της, που την βρήκα, για μένα, πολύ σωστή και καλογραμμένη (από όπου και κατέβασα την φωτογραφία χωρίς να ζητήσω άδεια -σόρυ Δήμο, ελπίζω ότι δεν πειράζει).

Δήλωση

Έχω μια απορία.

Όταν έριξα τα νοίκια στους ενοικιαστές μου, τους έκανα καινούργια συμβόλαια με τα καινούργια χαμηλά νοίκια και κατέθεσα τα συμβόλαια στην ΔΟΥ, όπως έπρεπε.

Κι έτσι τώρα η ΔΟΥ ξέρει πόσα χρήματα πρόκειται να πάρω για να τα ελέγξει έναντι των δηλώσεών μου, μια και στην Ελλάδα ο πολίτης θεωρείται από τον νόμο απατεώνας μέχρι να αποδείξει ότι δεν είναι. Να ξέρουνε βρε αδερφέ πόσα πρόκειται να φάνε από μένα.

Εν τω μεταξύ, ένα διαμέρισμα έχει να πληρώσει δύο μήνες χωρίς να τηλεφωνήσει, και δεν τηλεφώνησα κι εγώ, άλλο έχει αδειάσει 16 μήνες, και άλλο άρχισε να πληρώνει λιγότερα από το νέο χαμηλό συμβόλαιο, όσα μπορεί.

Ένα διαμέρισμα, παραδείγματος χάριν καθυστέρησε 15 μέρες αυτό το μήνα, αν και πάντα ήταν στην ώρα του 5 χρόνια, και με πήρε τηλέφωνο ο άνθρωπος από μόνος του. Ήταν αγχωμένος και άρχισε να μου εξηγεί ότι ακόμα δεν έχει δουλειά και ότι της γυναίκας του της κόψαν τον μισθό στο μισό σχεδόν, και ανησυχούν για τα παιδιά και ανησυχούν γιατί είναι 15 του μηνός και μόνο το μισό νοίκι έχουνε.

Τότε τον σταμάτησα και του εξήγησα ότι ένα πράγμα για το οποίο δεν πρέπει να ανησυχεί είναι το σπίτι τους και, αν μπορέσει να δώσει το μισό νοίκι που έχει, η Μαργαρίτα κι εγώ τον ευχαριστούμε και κλείνουμε τον μήνα με αυτό το ποσόν, και τους επόμενους μήνες ότι μπορεί ας δίνει. Δεν θα αλλάζουμε το συμβόλαιο κάθε μήνα του είπα. Το συμβόλαιο το αναθεωρημένο παραμένει, αλλά, ένα τηλέφωνο, και κάθε μήνα να δίνει ότι μπορεί, και λιγότερα να είναι, χωρίς να προστίθενται σε κανένα χρέος -συμφωνία "κυρίων".

Του είπα ότι όπως το αφεντικό της γυναίκας του της έκοψε τον μισθό και δεν έχουν να πληρώσουν, έτσι και εκείνοι κόβουν τον δικό μου μισθό, που είναι το νοίκι που μου δίνουνε, και τώρα δεν θα έχω εγώ να πληρώσω τις δικές μου οφειλές. Αλλά "όλοι στην ίδια βάρκα είμαστε..." Αυτό τον έκανε να αισθανθεί λίγο καλύτερα σαν να είχε κάποια δύναμη (ως "μισθοδότης") την οποία δεν είχε δει ότι έχει. Είναι σημαντικό αυτό για έναν άνθρωπο, να αισθάνεται ότι κάποιος άλλος του αποδίδει δύναμη...

Τα κατέθεσε ο άνθρωπος στην τράπεζα 45 λεπτά μετά το τηλεφώνημα. Βέβαια όλοι θα μου πούνε ότι δεν έκανα καλά γιατί τώρα απλά δεν θα παίρνω νοίκι πια. Αλλά, στα Αγγλικά έχουμε μια έκφραση, "cold as a landlord's heart" (κρύο σαν την καρδιά ιδιοκτήτη) και ποτέ δεν ταυτίστηκα σαν "ιδιοκτήτης". Πιστεύω δε, ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ ρητορικής και πράξης -και η ρητορική, αν και κατ' εξοχήν Ελληνική, δεν μεταφράζεται καλά στην δική μου γλώσσα αν δεν συνοδεύεται από πράξη -Και στο τέλος, σχεδον ποτέ στην Ελλάδα δεν συνοδεύεται η ρητορική από πράξη. Και, πάλι, στο τέλος, αν υπάρχει πράξη η ρητορική είναι χάσιμο χρόνου, άρα, ο νοών νοείτο.

Κι έτσι, στην φορολογική μου δήλωση στο τέλος του χρόνου, θα δηλώσω τι εισέπραξα πραγματικά. Υπολογίζω ότι μεταξύ των διαμερισμάτων θα δηλώσω σχεδόν τα μισά από όσα περιμένει η εφορία, και θα εισάγω και δολάρια, πάλι, πάνω από τα νοίκια, να πληρώσω την εφορία και τα χαράτσια.

Τι λέτε;

Θα φάω και πρόστιμο από πάνω από την εφορία επειδή θα δηλώσω λιγότερα από όσα λένε τα συμβόλαια;

Θα με βάλουν άραγε να πληρώσω φόρο για εκείνα που δεν πήρα;

Προβολή

Carmen Silvestroni, Proiettati Nello Spazio, 1994

Γνώση

Το βρήκα στο facebook...

Όταν ένας Γερμανός δεν ξέρει κάτι, Όταν ένας Αμερικανός δεν ξέρει κάτι, Όταν ένας Άγγλος δεν ξέρει κάτι, Όταν ένας Γάλλος δεν ξέρει κάτι, Όταν ένας Ισπανός δεν ξέρει κάτι, Όταν ένας Έλληνας δεν ξέρει κάτι, Όταν ένας Ιρλανδός δεν ξέρει κάτι, Όταν ένας Ελβετός δεν ξέρει κάτι, Όταν ένας Ιταλός δεν ξέρει κάτι,

το σπουδάζει πληρώνει για να το μάθει στοιχηματίζει πάνω του κάνει ότι το ξέρει ζητάει να του το εξηγήσουν επιμένει ότι έχει δίκιο πίνει να το ξεχάσει το μελετάει το διδάσκει

Ει-ΚΑ

Διαβάστε
Οι ασφαλισμένες στο ΙΚΑ Καλλιθέας γεννούσαν... χιλιάδες δίδυμα



Δείγμα:
"Ενδεικτικό του μεγέθους της απάτης είναι ότι οι ελεγκτές του ΙΚΑ ανακάλυψαν περίπου 1.200 συναλλαγές από το ίδιο υποκατάστημα χωρίς να τηρείται απολύτως κανένα παραστατικό."

Λοιπόν:
Φαίνεται ότι όλα συμβαίνουν πάντα κατά το γράμμα του νόμου στην Ελλάδα σχετικά με την Υγεία, όπως επιμένουν να ισχυρίζονται μερικοί-μερικοί, οι οποίοι δίνουν απαντήσεις σε ανησυχίες διαβάζοντας μας τους νόμους.

Συμπέρασμα:
Θα είναι λογικό να δώσουμε στο ΙΚΑ όλη την ευθύνη της λειτουργίας του καινούργιου νόμου περί Εικαζόμενης Συνέναισης Δωρεάς Οργάνων.


Κούνια που σας κούναγε...
Η εικαζόμενη συναίνεση σας μάρανε, νομοταγείς μου δημοκράτες εσείς, που ζείτε σε μια χώρα όπου όλοι ακολουθούν τους κανονισμούς, τους νόμους, και την ηθική...

Ησυχία

Είναι άραγε η γαλήνη πριν την θύελλα; Είναι το μάτι του κυκλώνα; Τα πράγματα είναι ήσυχα, αλλά η ησυχία είναι περίεργη και ανησυχητική.

Εμείς έχουμε εγγυημένους 6 μήνες, νομίζω. Ένα-δύο μήνες να γίνουν οι εκλογές-κουκλοθέατρο, κανένα μήνα να βρουν αν θα συνεργαστεί η Αλέκα με τον Καρατζαφέρη, κι ο Αλέξης με την Ντόρα, ή, η δημοκρατική δεξιότερα της ακραίας αριστεράς με την αριστερή πλευρά της δεξιάς, και να βάλουν τα καινούργια νήπια στο παρκάκι τους. Μετά, θέλουμε κανένα δυό μήνες για Μήνα του Μέλητος της Νέας Εθνοσωτήριας Συνεργασίας. Και μέσα σ' όλα αυτά θα πέσει κι η περίοδος των λουτρών του λαού, όταν ο Έλλην, παραδοσιακά δεν ασχολείται με τίποτα (εξ' ου και το γνωστό "αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα!")

Η Νέα Εθνοσωτήριος Συνεργασία, παρεμπιπτόντως, Ν.Ε.Σ., έχει ήδη προταθεί από την Nestle, σε κλειστούς κύκλους, ως όνομα της καινούργιας κυβέρνησης (αντί αγνώστου ποσού αμοιβής), ώστε η Nestle να έχει καινούργιο διαφημιστικό μοχλό για το Νες Καφέ το οποίο όπως όλοι γνωρίζουμε είναι το κύριο συστατικό για ένα απολαυστικό φραπεδάκι.

Στους επόμενους 12 μήνες παίζεται και ο Σαρκοζύ στην αρχή, και αργότερα η Μέρκελ. Δηλαδή, ηρεμία μέχρι να βρούνε ποιά από τις διάφορες αλήθειες θα συμφέρει καλύτερα τους νέους εντολοδόχους των Ευρωπαϊκών λαών.

Τι θα γίνει μετά είναι σίγουρο. Μόνο το πως θα γίνει δεν έχει κανείς ιδέα.

Η ανθρωπότητα (ακόμα και η Ελλάδα) θα επιζήσουν, όπως επέζησαν από το κραχ του 1929-32 μέχρι το 1950, μόνο που, αντί για 20 χρόνια, θα γίνουν όλα σε αρκετά συντομότερο χρονικό διάστημα γιατί είμαστε καλύτερα οργανωμένοι τώρα, και το να επαναλάβεις Ιστορία είναι και ευκολότερο από το να την επινοήσεις -ή να μάθεις από αυτήν.

Πρέπει άλλωστε να τελειώσουν γρήγορα όλα για να είναι η ανθρωπότητα έτοιμη για την επόμενη πράξη, η οποία κάνει έναρξη προσεχώς με το έργο "Ο πλανήτης ξέμεινε από πετρέλαιο!"

Οι μέρες που έρχονται είναι σίγουρα δύσκολες, αλλά, θα είναι συναρπαστικές. Αυτό το οποίο όλοι σπάνε το κεφάλι τους αλλά δεν μπορούν να βρουν πως θα γίνει, είναι το πως μέσα στα επόμενα 20 χρόνια ο πληθυσμός του πλανήτη, από 7-8 δισεκατομμύρια, θα πέσει στα 3-4, ώστε να επαναλειτουργήσει το καπιταλιστικό σύστημα της φυσικής επιλογής δια της υπερισχύσεως του ισχυρότερου (το οποίο για την ώρα αυτομπλοκαρίστηκε λόγω υπερπληθυσμού).

Ένα από τα καλά που θα προκύψουν μέσα από όλον αυτόν τον πανζουρλισμό που έρχεται, είναι ότι θα βγάλουν τον σκασμό, ή θα τελειώσουν, οι μέγιστοι διανοούμενοι-κατάλοιπα του εικοστού αιώνα. Γιατί, στα επόμενα 20-30 χρόνια, μέχρι την αποκάλυψη της Νέας Γης, οι επιζήσαντες θα είναι εκείνοι που θα στρωθούνε να δουλέψουνε για να επιβιώσουνε, χωρίς να κλαίνε για τα ...κεκτημένα των αγώνων. Χωρίς να βγάζουν διανοούμενες λέξεις για να εξηγήσουν τι θα πει νεοφιλελευθερισμός παλαιότερος του αμέσως νεοτέρου, τρείς παρά πέντε, ευχαριστώ δεν θα πάρω.

Τον Μάιο του 1994 έβγαζα 42.000 δολάρια τον χρόνο σαν production manager στην έντυπη διαφήμιση. Τον Ιούνιο έχασα την δουλειά μου και την επόμενη μέρα οδηγούσα ταξί (τις μεγάλες άσπρες λιμουζίνες που βλέπετε στο σινεμά) για 4 δολάρια και 25 σεντς την ώρα συν πουρμπουάρ, καθώς συνάμα έψαχνα για δουλειά στον τομέα μου -γιατί είχα οικογένεια να συντηρήσω. Ζήτησα την δουλειά, και μου την έδωσε ένας γείτονας που είχε λιμουζίνες, τις οποίες μέχρι χτες χρησιμοποιούσα σαν πελάτης μέσω της δουλειάς μου. Δύο χρόνια αργότερα είχα δική μου εταιρεία. Δεν φοβάμαι: μπορεί να μη  είχα λεφτά να αγοράσω παπούτσια Nike, αλλά το διαφημιστικό τους σλόγκαν δεν το ξέχασα ποτέ: Just do it! Το οποίο, σε ελεύθερη μετάφραση έρχεται κάπου στο "σκάσε και κολύμπα!"

Μέση

Διαβάζω πολλά για την μέση αυτές τις μέρες. Συγκεκριμένα για την λεγόμενη μεσαία τάξη. Ξέρεται πια εννοώ: Αυτήν που δυό γενιές είχαν γεννηθεί πιστεύοντας ότι είναι δικαιωματικά και κληρονομικά μέλη της.

Τι είναι όμως η μεσαία τάξη; Για να το πούμε απλά, ας ρίξουμε μια ματιά στο παρακάτω παράδειγμα:

Πέστε ότι η Ζωή είναι ένα εστιατόριο.

Υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι μπαίνουν χωρίς να κοιτάξουν τις τιμές στο μενού, παραγγέλνουν, τρώνε, και όταν έρθει ο λογαριασμός δίνουν μια κάρτα χωρίς να κοιτάξουν τον λογαριασμό, και όταν έρθει η απόδειξη την υπογράφουν χωρίς να κοιτάζουν το σύνολο. Φεύγοντας δε, πετάνε στο τραπέζι με τα αποφάγια ότι ψηλά έτυχε να έχουν στην τσέπη τους.

Αυτή λέγεται "Ανώτερη Τάξη".

Υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που δεν κοιτάζουν το μενού στο παράθυρο του εστιατορίου, και προσπερνάνε το εστιατόριο χωρίς να μπούνε μέσα, γιατί ξέρουν, ότι όσο χαμηλές και να ήταν οι τιμές, δεν έχουνε να τις πληρώσουνε.

Αυτή λέγεται "Εργατική Τάξη".

Υπάρχουνε και όλοι οι υπόλοιποι που κοιτάνε το μενού, ψειρίζουνε τις τιμές, τσακώνονται για τον λογαριασμό, και παραπονιούνται για το φαγητό και το γεγονός ότι δεν αξίζει τις τιμές που πληρώνουν.

Αυτοί, αποτελούν την "Μεσαία Τάξη".

Βασικά, η Μεσαία Τάξη αποτελείται από δύο ομάδες οι οποίες την χρησιμοποιούν σαν οδό διπλής κατευθύνσεως. Υπάρχει η ομάδα εκείνων που βγαίνουν από την Εργατική Τάξη να πάνε στην Ανώτερη Τάξη, αν τα καταφέρουνε, και η ομάδα εκείνων που πέφτουν από την Ανώτερη Τάξη κατρακυλώντας προς την Εργατική.

Λιανά, η Μεσαία Τάξη είναι το γήπεδο στο οποίο παίζεται επ' αόριστον το παιγνίδι της Δαρβινικής εξέλιξης.

Προσωπικά, την Μεσαία Τάξη την έχω γραμμένη ...σε κατάστιχα που σε κάποιο συρτάρι τά 'βαλα και ξέχασα που. Η μόνη τάξη πού μ' ενδιαφέρει και της δίνω όλον τον σεβασμό, είναι η Εργατική Τάξη. Η Ανώτερη Τάξη είναι ωραία, αλλά δεν είναι αληθινή: δεν έχει ίχνος ουσίας για μένα. Ποσώς με ενδιαφέρει το κλαψ-κλάψ εκείνων που ξαφνικά συνειδητοποίησαν ότι η Μεσαία Τάξη δεν ήταν γενετικό τους προνόμιο, και φωνάζουν "μανούλα! μου παίρνουνε την Μεσαία Τάξη! μα δε φταίω εγώωωω! Αυτός ο κακός φταίει που δεν με παίζει πια"

Έτσι είναι η ζωή. Κερδίζεις μερικά, χάνεις μερικά. Πότε ο διπλός δρόμος της Μεσαίας Τάξης έχει συνωστισμό, πότε είναι άδειος. Όπως κάθε δρόμος. Κι αν ο δρόμος αδειάζει, ή άδειασε, επειδή βρέχει νεροποντή, ή χιονίζει, ή έπεσε πάγος και γλιστράει, ή βρες τρόπο να βγεις εσύ μόνος σου με τα σωστά λάστιχα, ομπρέλα, πατίνια, οτιδήποτε σκαρφιστείς, ή περίμενε την φυσική εξέλιξη να σε αφήσει στην στάση ενός λεωφορείου που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Δεν έχει λεωφορεία η Δαρβινική πραγματικότητα.

Κι εγώ έχω χάσει πολλά. Αλλά δεν κάθομαι να κλαίγομαι και να σκαρφίζομαι επιθέσεις κατά της Μεσαίας μου Τάξης για να ρίψω τις ευθύνες στον μπαμπούλα, σε οποιονδήποτε εκτός από εμένα. Κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα, και ότι έχω κάθε μέρα είναι αυτό που υπάρχει και αυτό που έφτιαξα μόνος μου και είμαι ευγνώμων και χαρούμενος που το έχω ότι κι αν είναι. Κι αν δεν έχω τίποτα, έχω την ζωή. Και με αυτήν μπορώ να τα φτιάξω όλα. Δική μου ευθύνη είναι, και πρωτοβουλία.

Κράτος

Πιστεύετε ότι έχετε, ή ότι είναι δυνατόν ποτέ να έχετε κράτος -και πιστεύετε μήπως ότι για τα στραβά φταίνε οι πολιτικοί και όχι οι πολίτες; Διαβάστε παρακάτω:

Όπως έχω ξαναγράψει κάμποσες φορές χρωστάω 4.500 Ευρώ στην εφορία. Ο λόγος για τον οποίον τα χρωστάω ακόμα είναι γιατί επί ένα χρόνο δεν μπορούν να μου στείλουν γράμματα στην διεύθυνση μου στο εξωτερικό αν δεν είμαι στην ΔΟΥ εξωτερικού, αλλά τελικά δεν με δέχονται στην ΔΟΥ εξωτερικού αν δεν έχω ξεπληρώσει στην τοπική μου ΔΟΥ αλλά η τοπική μου ΔΟΥ δεν επικοινωνεί ποτέ μαζί μου και δεν μιλάει στην δικηγόρο μου χωρίς πληρεξούσιο για το οποίο πρέπει να πάω στην Φλωρεντία. Τελικά πήγα και τό 'κανα το πληρεξούσιο, και έστειλα λεφτα μέσω τράπεζας -μια και η εφορία δεν δέχεται κάρτες ΑΤΜ ή επιταγές παρά μόνο μετρητά στο χέρι αφού κάτσεις δύο ουρές (για όποιον δεν κατάλαβε, επί πάνω από χρόνο προσπαθώ θα δώσω λεφτά στην εφορία και δεν ξέρουν πως να τα πάρουνε).

Λοιπόν

Έστειλα την δικηγόρο μου με το πληρεξούσιό της και με 2.000 ζεστά Ευρώ στο χέρι, να τα πληρώσει στην ΔΟΥ και να τους πει ότι σε 2-3 βδομάδες θα δώσουμε και τα άλλα 2.500. Αν έχουν πρόβλημα να τα πάρουν σε δυό δώσεις, της είπα, κράτα τα 2.000 και δώσε και τα 4.500 μαζί σε δύο-τρεις βδομάδες.

Αμ δε!

Το τι ακολούθησε ούτε ο Φελίνι δεν θα το είχε σκεφτεί.

Η ΔΟΥ *ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ* να την ξεπληρώσω με μετρητά στο χέρι. Μου επιβάλανε πρόγραμμα των 166 ευρώ τον μήνα για 24 μήνες, και, επειδή μπήκα στο πρόγραμμα μου αφαίρεσαν 516 Ευρώ από την οφειλή μου. Κι έτσι αντί να πάρουνε τα 4.500 μετρητά που παρακαλούσα να τα δώσω όλα εδώ και τώρα, ζητήσανε 3.984 σιγά-σιγά επί δύο χρόνια.

Πράγμα το οποίο επίσης σημαίνει ότι δεν μπορώ να πάω στην ΔΟΥ εξωτερικού για δύο χρόνια κατά την διάρκεια των οποίων θα μαζέψω και καινούργια χρωστούμενα εκτός αν πληρώνω την δικηγόρο μου να τα ψάχνει από μόνη της και να πηγαίνει στο Φάληρο να ψάχνει στο γραμματοκιβώτιο μου γράμματα της εφορίας.

Και αυτό το σοκ που υπεστήκατε τώρα, με αυτό το τελευταίο που διαβάσατε, μην σας αφήσει να ξεχάσετε, από την πρώτη παράγραφο, τον λόγο για τον οποίο χρωστάω.

Τώρα βέβαια δεν ξέρω αν φταίει το κράτος ή το σύστημα (και από ότι βλέπω οι Έλληνες πιστεύουν ότι οι ίδιοι δεν έχουν καμία ευθύνη για το κράτος τους, το οποίο φαίνεται ήρθε από διαστημόπλοιο). Αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι όταν συναλλάσσομαι με το κράτος μιλώ με ανθρώπους σαν κι εμάς που ζουν ανάμεσά μας και είναι υπάλληλοι και πάνε στο σουπερμάρκετ και ψωνίζουν δίπλα μας. Και όταν μου εξηγούν τα παραπάνω που διαβάσατε, πιστεύουν πραγματικά ότι μιλάνε σοβαρά. Δεν διανοούνται καν τον βαθμό της γελοιότητας την οποίαν αντιπροσωπεύουν και εκπροσωπούν και προωθούν... και, εν τέλει, αποτελούν ενεργά μέλη της.

Μα, με δουλεύετε ρε παιδιά που καθόμαστε και συζητάμε εδώ πέρα για μνημόνια και διαρθρώσεις και κυβερνήσεις και μεσαίες τάξεις και συνομωσίες εκείνων που χέστηκαν για την Ελλάδα... Εδώ, μαλακιζόμαστε ομαδικά και καθημερινά!!! Και το βλέπουν όλοι απ' έξω πια! Μας έχουν πάρει χαμπάρι. Μόνο εμείς δεν μας έχουμε πάρει χαμπάρι. Δεν βλέπετε που ζείτε, και τι μυαλά έχει ο διπλανός σας και με τι μυαλά "λειτουργούν" τα πάντα; Και σας φταίει το σύστημα που φτιάχνετε εσείς οι ίδιοι καθημερινά; Και μετά μου λέτε να βγει η Ελλάδα από την κρίση; Η κρίση στην Ευρώπη ωχριά μπροστά από την κρίση στο κρανίο της Ελλάδας.

Τέφρα

Έχοντας ήδη αποδεχτεί ήττα, στην προηγούμενη ανάρτηση, και έχοντας παραδεχθεί ότι δεν ανήκω εγώ εδώ, βρίσκω στην κατάσταση μια λυτρωτική ελαφρότητα,  σαν να μπορώ να ξεφυσήσω σιγά-σιγά με ανακούφιση. Και βλέπω ότι δεν είναι όλα για κλάματα στο τόπο που νόμιζα δικό μου. Υπάρχουν και πράγματα που είναι για γέλια!

Πρώτο-πρώτο, το μεγάλο θέμα στις εφημερίδες, και σε πολλά μπλογκ και σχόλια! Το αποτεφρωτήριο!

Μπρε με δουλεύετε, ή δουλεύετε τον εαυτό σας; Στις χώρες που η αποτέφρωση είναι μέρος των καθημερινών επιλογών για τους κακαρώσαντας, που κλώτσησαν τον κουβά και αγόρασαν την φάρμα αφού ξεπούλησαν, και αποδήμησαν εις τόπον χλοερόν, κάθε Γραφείο Τελετών, που λέει ο λόγος, έχει κι ένα αποτεφρωτήριο ανάμεσα στην αίθουσα της τελετής και τον καμπινέ! Στην Αμερική μάλιστα παίζουν και την μουσική που άρεσε στον μακαρίτη ή την μακαρίτισσα από ένα φτηνό στέρεο καθώς ένας ιμάντας μεταφέρει σιγά-σιγά το φέρετρο προς το κρεματόριο στον πίσω τοίχο, καθώς κουνάνε τα μαντήλια οι συγγενείς στην αίθουσα.

Εσείς εκεί χρειάζεστε το κράτος να μπει μέσα να σας φτιάξει το ειδικό αποτεφρωτήριο της περιοχής νοτίου ψωροκώσταινας και θέλετε και επιστήμονες να αιτιολογήσουν και να ειδικεύσουν το σημαντικό επιχείρημα, τρομάρα σας;

Αυτό από μόνο του είναι για γέλια. Στην Αθήνα έχετε ένα φαρμακείο κάθε 40 μέτρα και ένα Γραφείο Τελετών σε κάθε γωνία, δίπλα στη ταβέρνα, και έγινε κρατικό θέμα και έβγαλε κόσμο στον δρόμο το να χτίσετε ένα φούρνο; Τα φίλτρα στις καμινάδες στο κάτω-κάτω Γερμανικά θα είναι, σαν το γάλα της Φάγε και της Δέλτα, άρα θα δουλεύουν στην εντέλεια και η ατμόσφαιρα θα είναι καθαρή σαν κοιλάδα του Ρήνου.

Αλλά αυτό που με έχει κάνει να λυθώ στα γέλια είναι οι διαφωτισμένοι διανοούμενοι που λένε καλαμπουράκια και ειρωνεύονται τους υποδεέστερους πνευματικά συμπολίτες τους που τολμούν να ακολουθούν πιστεύω τα οποία δεν αρμόζουν στον δυτικό κόσμο του εικοστού πρώτου αιώνα. Και δεν καταλαβαίνουν, οι διαφωτισμένοι αυτοί διανοούμενοι ότι είναι το ίδιο πράγμα με αυτούς τους οποίους ειρωνεύονται, μόνο απ' την ανάποδη.

Βλέπετε, για να είναι κανείς διαφωτισμένος διανοούμενος στην Ελλάδα την σήμερον ημέρα πρέπει να έχει κανείς την μόρφωση και την πνευματική ικανότητα να λέει ότι όταν πεθαίνει τον τρώνε τα σκουλήκια. Γεγονός; Και βέβαια γεγονός. Ποιοί θα τον φάνε τον Έλληνα όταν πεθάνει; οι Μάο-Μάο; Τα σκουλήκια θα τον φάνε, όπως θα φάνε και τους Μάο-Μάο. Αλλά, το να το εικονογραφεί κάποιος με τέτοια γραφικότητα στην ίδια αναπνοή με την οποία ειρωνεύεται τους άλλους που πιστεύουνε σε αγγελούδια και παράδεισους, προδίδει όχι διανοούμενο αλλά κάποιον με άδεια ψυχή και μίζερη, άδεια, αποτυχημένη προσωπική ζωή στα βάθη του παιδιού πού έχει πεθάνει μέσα του πριν πολλά χρόνια. Και ένα εκατομμύριο Ευρώ να έχει βγάλει στην Ελβετία, δεν βρίσκει στην ψυχή του μέσα τίποτα. Μηδέν. Και για να πείσει τον εαυτό του ότι αυτά που μόλις είπα δεν ισχύουν, κάθεται και εξηγεί με τον γραφικό τρόπο των σκουληκιών ότι δεν υπάρχει τίποτα. Για να κρύψει από τον εαυτό του το γεγονός ότι το τίποτα βρίσκεται μέσα του. Και αυτό που πραγματικά τους τσαντίζει είναι ότι εκείνα τα υποδεέστερα όντα που πιστεύουν στην οποιαδήποτε πίστη τους, πιστεύουν σε *κάτι*.

Κανένας πραγματικός επιστήμονας, κανένας πραγματικά μορφωμένος άνθρωπος ο οποίος κατάλαβε αντί να αποστηθίσει την μόρφωσή του, κανένας συγγραφέας που είχε κάτι να προσφέρει, κανένας άνθρωπος που χρησιμοποίησε την γνώση σαν εργαλείο αντί σαν *βιτρίνα* δεν το θεώρησε απαραίτητο, ούτε να περιγράψει το σύμπαν του Δαρβίνου και του Αϊνστάιν σαν σκουλήκια που σε τρώνε, ούτε να πει ειρωνικά καλαμπουράκια για εκείνους που δεν σκεφτόντουσαν όπως εκείνος.

Το καλαμπουράκι είστε εσείς κύριοι που παριστάνετε ότι δεν είστε Έλληναράδες σαν αυτούς που ειρωνεύεστε. Και ναι: σήμερα παίρνω θέση, κάνω κριτική και λέω την γνώμη μου. Αυτή είναι η γνώμη μου.

Όσο για μένα, όταν θα 'χω πετάξει τούτο το θνητό περίβλημα και η ύπαρξη θα έχει λήξει για μένα δια παντός, ίσως έχω την τύχη να έχω σώας τας φρένας καθώς θα συμπαρασύρομαι προς το τελευταίο δευτερόλεπτο της εκτός συνειδητού χρόνου αιωνιότητας: του τελευταίου όνειρου. Εκτός αν με φάει κανείς Ελληναράς στην Πατρών-Κορίνθου και τελειώσουν όλα απότομα και άγαρμπα. Και μετά, προβάλλοντας τις δικές τους ελπίδες και φοβίες, άλλοι από τους συγγενείς και φίλους θα ελπίζουν ότι πήγα σε κάποιο παράδεισο, κάποιοι θα είναι σίγουροι ότι πήγα γραμμή στην κόλαση, μερικοί, ελπίζω θα χαμογελούν ικανοποιημένα με την ιδέα του ότι υπήρξα και πρόσφερα κάτι, και θα βρεθούν και κανασδυό να πουν ότι δεν προσέφερα τίποτα. Αλλά, ελπίζω μέχρι τότε να έχω αρκετό καιρό να κάνω κάμποσα ακόμα.

Όσο για το τι πρέπει να γίνει με το κουφάρι το δικό μου, υπάρχουν δύο σκέψεις.

Η μία είναι ένας λάκκος χωρίς φέρετρο, κάπου στα Βραχώδη Όρη, πάνω, κοντά στην γραμμή που τελειώνουν τα δέντρα, και μια ξύλινη ταύλα με τ' όνομα μου που θα την φάει ο χρόνος, σαν κι εμένα. Η άλλη είναι να με βάλουν σε μια βάρκα, με προσάναμμα, βενζίνη και πυροτεχνήματα, να ανάψουν το φυτίλι και να σπρώξουν την βάρκα από την παραλία καθώς θα δύει ο ήλιος. Πριν γίνουν όλα αυτά ελπίζω η επιστήμη να έχει ανακαλύψει ένα τρόπο να χρησιμοποιούνται τα όργανα διαβητικών ώστε να γίνω πάλι εθελοντής δότης, αλλά, με συμβολαιογραφική πράξη για χρήση οργάνων μόνο εκτός Ελλάδος.

Αν και στο τέλος με βλέπω στο νεκροταφείο του χωριού εδώ, μισό χιλιόμετρο έξω από το χωριό. Στα νεκροταφεία εδώ δεν έχουν μόνο τάφους μέσα στο χώμα: έχουν και τετραώροφες "πολυκατοικίες" για φέρετρα, το κάθε "διαμέρισμα" χωράει ένα φέρετρο κάθετα με την πρόσοψη, και το βράδυ έχουν και ηλεκτρικά καντηλάκια. Είναι πολύ ωραίο θέαμα από μακριά. Πριν δύο μήνες που οδηγούσαμε τον Κώστα στην Μπολόνια για το αεροπλάνο πριν τα χαράματα, είδε την "πολυκατοικία" του νεκροταφείου καθώς περνούσαμε, και είπε "κοίτα πως έχουν φωτίσει το κοτέτσι!" Και όταν του εξηγήσαμε ότι δεν είναι κοτέτσι λυθήκαμε και οι τρεις σε ασυγκράτητα γέλια -αλλά εκείνος είχε πνιγεί στην ντροπή της άγνοιάς του που την θεώρησε γκάφα ενώ εμείς ακόμα γελούσαμε και τώρα το λέμε "κοτέτσι" μόνιμα. "Ντροπή" είναι μια λέξη που λείπει από το λεξικό των Ελληναράδων διανοουμένων.

Δεν φοβάμαι τον θάνατο ούτε να μιλάω γι αυτόν. Είναι μέρος της ζωής. Είναι η ίδια "πόρτα" της γέννησης στην οποία μπαίνεις από την ανυπαρξία, μόνο που στον θάνατο την περνάς ανάποδα. Σε κάθε κινηματογράφο άλλωστε η Είσοδος είναι και Έξοδος. Εξαρτάται από πια πλευρά της πόρτας κοιτάς την φωτεινή επιγραφή.

Το θέμα είναι αν σε "γεμίζει" η ταινία.

Αυτό που με κάνει να μην φοβάμαι τον θάνατο, αλλά και να μην χρειάζομαι παραμυθάκια γι αυτόν, όπως επίσης να μην νοιώθω την ανάγκη να ειρωνεύομαι εκείνους που τα πιστεύουν, είναι η Μαργαρίτα. Και εκείνο που με έκανε έτσι και πριν την γνωρίσω είναι ότι είχα φέρει τον εαυτό μου σε ένα μονοπάτι από το οποίο είχα την ψυχική διαύγεια να την αναγνωρίσω όταν την γνώρισα.

Οίκτος

Αυτές τις μέρες δεν έρχομαι πολύ στο μπλογκ -θα μπορούσα να βρω δικαιολογία σε πολύ δουλειά και άλλα πράγματα που θα έπρεπε κάλλιστα να με κρατάν μακριά. Αλλά, όπως και ο Τζωρτζ Ουάσινγκτον όταν ήταν παιδί και τον ρώτησε ο πατέρας του αν εκείνος έκοψε την κερασιά στον κήπο, "Δεν μπορώ να πω ένα ψέμα". Ούτε να το αφήσω σαν δικαιολογία. Δεν είναι τόσο τα διάφορα που πράγματι υπερφόρτωσαν αυτές τις μέρες την ζωή -πάντα βρίσκω τρόπο και χρόνο να έρθω στο μπλογκ. Δεν είναι ούτε καν η κατάθλιψη που έχει κουκουλώσει την Ελληνόφωνη κοινωνία, ούτε η απόγνωση του "τι σημασία έχει οτιδήποτε πια", κοιτάζοντας τον τόπο μας...

Ο πραγματικός λόγος μου έγινε αντιληπτός 2-3 μέρες αφού συνέβη. Δεν ήταν ένα υπαρκτό γεγονός αλλά, περισσότερο, κάτι που διάβασα. Και όταν το διάβασα ο αέρας έπεσε και τα πανιά έμειναν να κρέμονται κουρέλια απ' τα κατάρτια. Και δεν ήταν τόσο οι λέξεις αυτές καθ΄αυτές που διάβασα, όσο οι προεκτάσεις τους, που σαν πλημμύρα γέμισαν και κάλυψαν όλο το τοπίο της Ελλάδας, στην ψυχή μου.

Θέλω να τονίσω ότι δεν έχει την παραμικρή σημασία ποιός έγραψε αυτά που διάβασα, ούτε θα είχε την παραμικρή ελπίδα μια σχετική συζήτηση και επεξηγήσεις ή επανατοποθετήσεις. Δεν έχει σημασία ποιός και που το έγραψε γιατί, όπως ήδη είπα, το "θέμα" για μένα έφυγε από την στενή εστίαση συγκεκριμενοποιήσεως και προσώπων και πήγε πολύ μακρύτερα.

Ένας καλός άνθρωπος συνέχιζε τα τετριμμένα και κουρασμένα περί της κρίσης, γιατί, και από που, και ποιός φταίει και οι συνομωσίες, και λοιπά... και σκέφτηκα να ρωτήσω το εξής: "Ας υποθέσουμε ότι είμαστε σύμφωνοι σε όλα. Ωραία. Τι προτείνεις ότι είναι δυνατόν να γίνει αύριο;"

Έψαχνα εκείνη την στιγμή να βρούμε τρόπο να αφήσουμε αυτό το τέλμα και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, στο αύριο. "Τι προτείνεις ότι είναι δυνατόν να γίνει αύριο;"

Η απάντηση που διάβασα με αποστόμωσε -και δεν είναι ξέρετε εύκολο να αποστομωθώ...

"δεν είμαι υποχρεωμένος να προτείνω καν, ξέρεις"

Σταμάτησα σε αυτή τη φράση, εντελώς "άδειος", κεραυνόπληκτος. Μετά από λίγα λεπτά ο Αμερικανός Δημήτρης σκέφτηκε ότι δεν υπάρχει χρόνος να σπαταλιέται η ζωή με ανθρώπους που θεωρούν καθήκον τους να κριτικάρουν με ότι θεωρίες τους κατέβουν αλλά να μην αισθάνονται υποχρεωμένοι να προτείνουν κάτι. Αυτό είναι χάσιμο χρόνου. Εκεί που μεγάλωσα το παιδί μου κάτι τέτοιες στάσεις προκαλούν, ή αδιαφορία, ή οίκτο.

Ο Έλληνας Δημήτρης διάβασε και την επόμενη φράση, μετά από λίγα λεπτά, η οποία παρέπεμπε σε ένα άλλο κείμενο όπου υπήρχαν "κατατεθειμένες θέσεις". Πήγα το διάβασα και είδα ότι ούτε λίγο ούτε πολύ η "θέση" του "τι να κάνουμε αύριο", η οποία μου προετάθη στο δεύτερο συνθετικό της απάντησης, έλεγε απλά, σε παράφραση, ότι...

"όταν μας δίνανε τα δανεικά το ξέραν ότι τα σπαταλούσαμε άρα καλά να πάθουνε τώρα".

Θυμήθηκα πόσο περήφανος ήμουνα 12 χρονών να παίρνω το λεωφορείο, ντυμένος στα καλά μου να πάω στην Αθήνα κοντά στο σπίτι της γιαγιάς στην Νεάπολη, να πάω φροντιστήριο. Στην δική μου ψυχοσύνθεση το να χρειαζόταν κανείς να πάει φροντιστήριο μετά από το σχολείο σήμαινε ότι ή το σχολείο του δεν τον διδάσκει σωστά, ή είναι ο ίδιος ανεπίδεκτος μαθήσεως. Και μια και το σχολείο μου ήταν ένα από τα 2-3 καλύτερα της Ελλάδας, θα έπρεπε να είμαι εγώ μειωμένης πνευματικής ισχύος για να χρειάζομαι φροντιστήρια και ιδιαίτερα. Και στο Σύνταγμα έβλεπα τον κόσμο που θα ήταν δικός μου όταν μεγαλώσω... Τα πάντα εξαρτιόνταν από εμένα. Και τα έσπρωξα μακριά, πέρα από τον λόφο τα λιβάδια, τα βουνά και τις θάλασσες. Έζησα ζωές στον δρόμο για την Ιθάκη πολλές, ταξιδεύοντας προς εκείνη την γνώριμη εστία που δεν είχα δει ποτέ μα την κουβάλαγα στην καρδιά μου. Θα είχε βουλιάξει το καράβι αν δεν πρότεινα συνέχεια τι πρέπει να γίνει τώρα, και αύριο.

Και όταν απέκτησα τον Κώστα συνταξιδιώτη, τότε ήταν καθήκον μου και υποχρέωσή μου να προτείνω πάντα το τι είναι δυνατόν να γίνει αύριο. Η ζωή συμβαίνει αύριο. Χθες είναι μόνο ο κουβάς των αναμνήσεων επιτυχίας ή αποτυχίας. Θα έπρεπε να με κρεμάγανε ανάποδα αν μεγάλωνα το παιδί μου μαθαίνοντας το πως να παραπονιέται και να ρίχνει την ευθυνη μακριά, χωρίς προτάσεις για το αύριο.

"δεν είμαι υποχρεωμένος να προτείνω καν, ξέρεις"
"όταν μας δίνανε τα δανεικά το ξέραν ότι τα σπαταλούσαμε άρα καλά να πάθουνε τώρα".

Με κάποιο τρόπο οι λέξεις αυτές εικονογραφούν με σκληρή σοβαρότητα το ποιοί είναι οι περισσότεροι από εμάς τους Έλληνες.

"Δεν βλέπω τον λόγο να προτείνω κάτι, και ότι γίνει φταίνε οι άλλοι που δεν με αφήνουν να είμαι ελεύθερος να ονειρεύομαι."

Και έτσι, για πρώτη φορά στα δύο χρόνια, που γράφω κάθε δύο μέρες σχεδόν, αισθάνθηκα ξένος, Αισθάνθηκα να μην ανήκω και να βρίσκομαι σε λάθος μέρος μαζί με τους καλούς φίλους αυτού του μπλογκ που ταξιδεύουμε μαζί -κι εκείνοι μαζί μου, όλοι μας ξένοι που δεν ανήκουν, έχουμε βρει όμως ο ένας τον άλλον στο μικρό μας κύκλο.

Ξαφνικά το αγαπημένο μου μπλογκ το αισθάνθηκα σαν κάτι το ξένο.

Δεν είναι δυνατόν για μένα να κάτσω να αυνανίζομαι με τις συνομωσίες κατά της μεσαίας τάξης, τους κακούς τραπεζίτες, τους πουλημένους πολιτικούς, τους διεφθαρμένους κυβερνόντες, και όλων το θύμα: Εγώ! Αυτά είναι νοσηρές μπούρδες σχεδιασμένες να παίρνουν από πάνω μας την ευθύνη για τις επιλογές μας, αλά Ελληνικά. Άλλοι φταίνε, όχι εμείς. Εμείς είμαστε θύματα. Και δεν έχουμε καν την υποχρέωση να προτείνουμε. Απλά να κριτικάρουμε και να εξηγούμε ότι δεν φταίμε εμείς που καθόμαστε.

Όσο και να γράφω στα Ελληνικά, δεν μιλάω Ελληνικά φαίνεται. Και μου έλαμψε σαν προβολέας στα μάτια μου με άδειες μπαταρίες -και πίσω από τον προβολέα που τρεμόσβηνε είδα τις εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές που ψάχνουν τι είναι αυτό που φταίει, χωρίς να κάνουν τίποτα για να πλησιάσουν το φως.

Μου θύμισε μια ταινία με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς "Τι όνειρα θα έρθουν" που όταν πέθανε σε ατύχημα πήγε σε ένα παράδεισο όπου τα πάντα. όλα τα τοπία, ήταν τρισδιάστατα ζωντανά έργα ζωγραφικής που είχε ζωγραφίσει η γυναίκα του που την αγαπούσε. Αργότερα έμαθε ότι πέθανε και εκείνη και έψαξε να την βρει, έμαθε όμως ότι για να την βρει έπρεπε να πάει κάτω χαμηλά... Στα σκοτεινά, όπου ψυχές μακριά από τον παράδεισο πέρναγαν μια αιωνιότητα στην χωρίς ελπίδα απόγνωση θαμμένοι μέχρι τον λαιμό στη λάσπη... Την βρήκε την γυναίκα του  σε ένα σκοτεινό ακατάστατο σπίτι, πνιγμένη κυριολεκτικά στην κατάθλιψη και απραξία. Προσπάθησε να την κάνει να τον ακολουθήσει προς τα πάνω εκεί που ήταν τα χρώματα της ζωής τους, και το φως. Αλλά η γυναίκα του δεν ήθελε να φύγει. Στο τέλος και εκείνος σταμάτησε να προσπαθεί και κούρνιασε να περάσει την αιωνιότητα καλύτερα στην κόλαση με την γυναίκα του παρά στο παράδεισο μακριά της. Μετά από λίγο, η γυναίκα του ξύπνησε λίγο από τον λήθαργο της κατάθλιψης, συνηδειτοποιόντας για μια στιγμή ότι ο αγαπημένος της είχε διαλέξει την κόλαση μαζί της, κατάλαβε, και εκείνη βρήκε την δύναμη να σύρει τον άντρα της έξω από την κόλαση του γκρι και σκούρου μηδέν και επέστρεψαν στα χρώματα και τα τοπία των πινάκων της, στον παράδεισο, όπου ανταμείφθηκαν με τη παρουσία των δύο παιδιών τους, τα οποία είχαν πεθάνει πριν από εκείνους.

Η φράση όμως "δεν είμαι υποχρεωμένος να προτείνω καν, ξέρεις" δεν θα ανέβει ποτέ να φτάσει τα χρώματα, τους πίνακες τέχνης ζεστής και ελπιδοφόρας. Είμαι και Έλληνας οπότε δεν μπορώ να πω το αμερικανικό "δεν έχω χρόνο να σπαταλήσω με τέτοιες νοοτροπίες". Θα παραμείνω και Έλληνας να μιλάω με φίλους Έλληνες, πάντα να προτείνουμε πως καλύτερα να αντιμετωπίσουμε το αύριο και πως θα σταματήσουμε να χάνουμε τον χρόνο μας προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι δεν φταίμε εμείς αλλά οι άλλοι, και ότι εμείς δεν έχουμε υποχρέωση, ή ευθύνη, μόνο οι άλλοι.

Έχουμε.