Έχοντας ήδη αποδεχτεί ήττα, στην προηγούμενη ανάρτηση, και έχοντας παραδεχθεί ότι δεν ανήκω εγώ εδώ, βρίσκω στην κατάσταση μια λυτρωτική ελαφρότητα, σαν να μπορώ να ξεφυσήσω σιγά-σιγά με ανακούφιση. Και βλέπω ότι δεν είναι όλα για κλάματα στο τόπο που νόμιζα δικό μου. Υπάρχουν και πράγματα που είναι για γέλια!
Πρώτο-πρώτο, το μεγάλο θέμα στις εφημερίδες, και σε πολλά μπλογκ και σχόλια! Το αποτεφρωτήριο!
Μπρε με δουλεύετε, ή δουλεύετε τον εαυτό σας; Στις χώρες που η αποτέφρωση είναι μέρος των καθημερινών επιλογών για τους κακαρώσαντας, που κλώτσησαν τον κουβά και αγόρασαν την φάρμα αφού ξεπούλησαν, και αποδήμησαν εις τόπον χλοερόν, κάθε Γραφείο Τελετών, που λέει ο λόγος, έχει κι ένα αποτεφρωτήριο ανάμεσα στην αίθουσα της τελετής και τον καμπινέ! Στην Αμερική μάλιστα παίζουν και την μουσική που άρεσε στον μακαρίτη ή την μακαρίτισσα από ένα φτηνό στέρεο καθώς ένας ιμάντας μεταφέρει σιγά-σιγά το φέρετρο προς το κρεματόριο στον πίσω τοίχο, καθώς κουνάνε τα μαντήλια οι συγγενείς στην αίθουσα.
Εσείς εκεί χρειάζεστε το κράτος να μπει μέσα να σας φτιάξει το ειδικό αποτεφρωτήριο της περιοχής νοτίου ψωροκώσταινας και θέλετε και επιστήμονες να αιτιολογήσουν και να ειδικεύσουν το σημαντικό επιχείρημα, τρομάρα σας;
Αυτό από μόνο του είναι για γέλια. Στην Αθήνα έχετε ένα φαρμακείο κάθε 40 μέτρα και ένα Γραφείο Τελετών σε κάθε γωνία, δίπλα στη ταβέρνα, και έγινε κρατικό θέμα και έβγαλε κόσμο στον δρόμο το να χτίσετε ένα φούρνο; Τα φίλτρα στις καμινάδες στο κάτω-κάτω Γερμανικά θα είναι, σαν το γάλα της Φάγε και της Δέλτα, άρα θα δουλεύουν στην εντέλεια και η ατμόσφαιρα θα είναι καθαρή σαν κοιλάδα του Ρήνου.
Αλλά αυτό που με έχει κάνει να λυθώ στα γέλια είναι οι διαφωτισμένοι διανοούμενοι που λένε καλαμπουράκια και ειρωνεύονται τους υποδεέστερους πνευματικά συμπολίτες τους που τολμούν να ακολουθούν πιστεύω τα οποία δεν αρμόζουν στον δυτικό κόσμο του εικοστού πρώτου αιώνα. Και δεν καταλαβαίνουν, οι διαφωτισμένοι αυτοί διανοούμενοι ότι είναι το ίδιο πράγμα με αυτούς τους οποίους ειρωνεύονται, μόνο απ' την ανάποδη.
Βλέπετε, για να είναι κανείς διαφωτισμένος διανοούμενος στην Ελλάδα την σήμερον ημέρα πρέπει να έχει κανείς την μόρφωση και την πνευματική ικανότητα να λέει ότι όταν πεθαίνει τον τρώνε τα σκουλήκια. Γεγονός; Και βέβαια γεγονός. Ποιοί θα τον φάνε τον Έλληνα όταν πεθάνει; οι Μάο-Μάο; Τα σκουλήκια θα τον φάνε, όπως θα φάνε και τους Μάο-Μάο. Αλλά, το να το εικονογραφεί κάποιος με τέτοια γραφικότητα στην ίδια αναπνοή με την οποία ειρωνεύεται τους άλλους που πιστεύουνε σε αγγελούδια και παράδεισους, προδίδει όχι διανοούμενο αλλά κάποιον με άδεια ψυχή και μίζερη, άδεια, αποτυχημένη προσωπική ζωή στα βάθη του παιδιού πού έχει πεθάνει μέσα του πριν πολλά χρόνια. Και ένα εκατομμύριο Ευρώ να έχει βγάλει στην Ελβετία, δεν βρίσκει στην ψυχή του μέσα τίποτα. Μηδέν. Και για να πείσει τον εαυτό του ότι αυτά που μόλις είπα δεν ισχύουν, κάθεται και εξηγεί με τον γραφικό τρόπο των σκουληκιών ότι δεν υπάρχει τίποτα. Για να κρύψει από τον εαυτό του το γεγονός ότι το τίποτα βρίσκεται μέσα του. Και αυτό που πραγματικά τους τσαντίζει είναι ότι εκείνα τα υποδεέστερα όντα που πιστεύουν στην οποιαδήποτε πίστη τους, πιστεύουν σε *κάτι*.
Το καλαμπουράκι είστε εσείς κύριοι που παριστάνετε ότι δεν είστε Έλληναράδες σαν αυτούς που ειρωνεύεστε. Και ναι: σήμερα παίρνω θέση, κάνω κριτική και λέω την γνώμη μου. Αυτή είναι η γνώμη μου.
Όσο για μένα, όταν θα 'χω πετάξει τούτο το θνητό περίβλημα και η ύπαρξη θα έχει λήξει για μένα δια παντός, ίσως έχω την τύχη να έχω σώας τας φρένας καθώς θα συμπαρασύρομαι προς το τελευταίο δευτερόλεπτο της εκτός συνειδητού χρόνου αιωνιότητας: του τελευταίου όνειρου. Εκτός αν με φάει κανείς Ελληναράς στην Πατρών-Κορίνθου και τελειώσουν όλα απότομα και άγαρμπα. Και μετά, προβάλλοντας τις δικές τους ελπίδες και φοβίες, άλλοι από τους συγγενείς και φίλους θα ελπίζουν ότι πήγα σε κάποιο παράδεισο, κάποιοι θα είναι σίγουροι ότι πήγα γραμμή στην κόλαση, μερικοί, ελπίζω θα χαμογελούν ικανοποιημένα με την ιδέα του ότι υπήρξα και πρόσφερα κάτι, και θα βρεθούν και κανασδυό να πουν ότι δεν προσέφερα τίποτα. Αλλά, ελπίζω μέχρι τότε να έχω αρκετό καιρό να κάνω κάμποσα ακόμα.
Όσο για το τι πρέπει να γίνει με το κουφάρι το δικό μου, υπάρχουν δύο σκέψεις.
Η μία είναι ένας λάκκος χωρίς φέρετρο, κάπου στα Βραχώδη Όρη, πάνω, κοντά στην γραμμή που τελειώνουν τα δέντρα, και μια ξύλινη ταύλα με τ' όνομα μου που θα την φάει ο χρόνος, σαν κι εμένα. Η άλλη είναι να με βάλουν σε μια βάρκα, με προσάναμμα, βενζίνη και πυροτεχνήματα, να ανάψουν το φυτίλι και να σπρώξουν την βάρκα από την παραλία καθώς θα δύει ο ήλιος. Πριν γίνουν όλα αυτά ελπίζω η επιστήμη να έχει ανακαλύψει ένα τρόπο να χρησιμοποιούνται τα όργανα διαβητικών ώστε να γίνω πάλι εθελοντής δότης, αλλά, με συμβολαιογραφική πράξη για χρήση οργάνων μόνο εκτός Ελλάδος.
Αν και στο τέλος με βλέπω στο νεκροταφείο του χωριού εδώ, μισό χιλιόμετρο έξω από το χωριό. Στα νεκροταφεία εδώ δεν έχουν μόνο τάφους μέσα στο χώμα: έχουν και τετραώροφες "πολυκατοικίες" για φέρετρα, το κάθε "διαμέρισμα" χωράει ένα φέρετρο κάθετα με την πρόσοψη, και το βράδυ έχουν και ηλεκτρικά καντηλάκια. Είναι πολύ ωραίο θέαμα από μακριά. Πριν δύο μήνες που οδηγούσαμε τον Κώστα στην Μπολόνια για το αεροπλάνο πριν τα χαράματα, είδε την "πολυκατοικία" του νεκροταφείου καθώς περνούσαμε, και είπε "κοίτα πως έχουν φωτίσει το κοτέτσι!" Και όταν του εξηγήσαμε ότι δεν είναι κοτέτσι λυθήκαμε και οι τρεις σε ασυγκράτητα γέλια -αλλά εκείνος είχε πνιγεί στην ντροπή της άγνοιάς του που την θεώρησε γκάφα ενώ εμείς ακόμα γελούσαμε και τώρα το λέμε "κοτέτσι" μόνιμα. "Ντροπή" είναι μια λέξη που λείπει από το λεξικό των Ελληναράδων διανοουμένων.
Δεν φοβάμαι τον θάνατο ούτε να μιλάω γι αυτόν. Είναι μέρος της ζωής. Είναι η ίδια "πόρτα" της γέννησης στην οποία μπαίνεις από την ανυπαρξία, μόνο που στον θάνατο την περνάς ανάποδα. Σε κάθε κινηματογράφο άλλωστε η Είσοδος είναι και Έξοδος. Εξαρτάται από πια πλευρά της πόρτας κοιτάς την φωτεινή επιγραφή.
Το θέμα είναι αν σε "γεμίζει" η ταινία.
Αυτό που με κάνει να μην φοβάμαι τον θάνατο, αλλά και να μην χρειάζομαι παραμυθάκια γι αυτόν, όπως επίσης να μην νοιώθω την ανάγκη να ειρωνεύομαι εκείνους που τα πιστεύουν, είναι η Μαργαρίτα. Και εκείνο που με έκανε έτσι και πριν την γνωρίσω είναι ότι είχα φέρει τον εαυτό μου σε ένα μονοπάτι από το οποίο είχα την ψυχική διαύγεια να την αναγνωρίσω όταν την γνώρισα.
Πρώτο-πρώτο, το μεγάλο θέμα στις εφημερίδες, και σε πολλά μπλογκ και σχόλια! Το αποτεφρωτήριο!
Μπρε με δουλεύετε, ή δουλεύετε τον εαυτό σας; Στις χώρες που η αποτέφρωση είναι μέρος των καθημερινών επιλογών για τους κακαρώσαντας, που κλώτσησαν τον κουβά και αγόρασαν την φάρμα αφού ξεπούλησαν, και αποδήμησαν εις τόπον χλοερόν, κάθε Γραφείο Τελετών, που λέει ο λόγος, έχει κι ένα αποτεφρωτήριο ανάμεσα στην αίθουσα της τελετής και τον καμπινέ! Στην Αμερική μάλιστα παίζουν και την μουσική που άρεσε στον μακαρίτη ή την μακαρίτισσα από ένα φτηνό στέρεο καθώς ένας ιμάντας μεταφέρει σιγά-σιγά το φέρετρο προς το κρεματόριο στον πίσω τοίχο, καθώς κουνάνε τα μαντήλια οι συγγενείς στην αίθουσα.
Εσείς εκεί χρειάζεστε το κράτος να μπει μέσα να σας φτιάξει το ειδικό αποτεφρωτήριο της περιοχής νοτίου ψωροκώσταινας και θέλετε και επιστήμονες να αιτιολογήσουν και να ειδικεύσουν το σημαντικό επιχείρημα, τρομάρα σας;
Αυτό από μόνο του είναι για γέλια. Στην Αθήνα έχετε ένα φαρμακείο κάθε 40 μέτρα και ένα Γραφείο Τελετών σε κάθε γωνία, δίπλα στη ταβέρνα, και έγινε κρατικό θέμα και έβγαλε κόσμο στον δρόμο το να χτίσετε ένα φούρνο; Τα φίλτρα στις καμινάδες στο κάτω-κάτω Γερμανικά θα είναι, σαν το γάλα της Φάγε και της Δέλτα, άρα θα δουλεύουν στην εντέλεια και η ατμόσφαιρα θα είναι καθαρή σαν κοιλάδα του Ρήνου.
Αλλά αυτό που με έχει κάνει να λυθώ στα γέλια είναι οι διαφωτισμένοι διανοούμενοι που λένε καλαμπουράκια και ειρωνεύονται τους υποδεέστερους πνευματικά συμπολίτες τους που τολμούν να ακολουθούν πιστεύω τα οποία δεν αρμόζουν στον δυτικό κόσμο του εικοστού πρώτου αιώνα. Και δεν καταλαβαίνουν, οι διαφωτισμένοι αυτοί διανοούμενοι ότι είναι το ίδιο πράγμα με αυτούς τους οποίους ειρωνεύονται, μόνο απ' την ανάποδη.
Βλέπετε, για να είναι κανείς διαφωτισμένος διανοούμενος στην Ελλάδα την σήμερον ημέρα πρέπει να έχει κανείς την μόρφωση και την πνευματική ικανότητα να λέει ότι όταν πεθαίνει τον τρώνε τα σκουλήκια. Γεγονός; Και βέβαια γεγονός. Ποιοί θα τον φάνε τον Έλληνα όταν πεθάνει; οι Μάο-Μάο; Τα σκουλήκια θα τον φάνε, όπως θα φάνε και τους Μάο-Μάο. Αλλά, το να το εικονογραφεί κάποιος με τέτοια γραφικότητα στην ίδια αναπνοή με την οποία ειρωνεύεται τους άλλους που πιστεύουνε σε αγγελούδια και παράδεισους, προδίδει όχι διανοούμενο αλλά κάποιον με άδεια ψυχή και μίζερη, άδεια, αποτυχημένη προσωπική ζωή στα βάθη του παιδιού πού έχει πεθάνει μέσα του πριν πολλά χρόνια. Και ένα εκατομμύριο Ευρώ να έχει βγάλει στην Ελβετία, δεν βρίσκει στην ψυχή του μέσα τίποτα. Μηδέν. Και για να πείσει τον εαυτό του ότι αυτά που μόλις είπα δεν ισχύουν, κάθεται και εξηγεί με τον γραφικό τρόπο των σκουληκιών ότι δεν υπάρχει τίποτα. Για να κρύψει από τον εαυτό του το γεγονός ότι το τίποτα βρίσκεται μέσα του. Και αυτό που πραγματικά τους τσαντίζει είναι ότι εκείνα τα υποδεέστερα όντα που πιστεύουν στην οποιαδήποτε πίστη τους, πιστεύουν σε *κάτι*.
Κανένας πραγματικός επιστήμονας, κανένας πραγματικά μορφωμένος άνθρωπος ο οποίος κατάλαβε αντί να αποστηθίσει την μόρφωσή του, κανένας συγγραφέας που είχε κάτι να προσφέρει, κανένας άνθρωπος που χρησιμοποίησε την γνώση σαν εργαλείο αντί σαν *βιτρίνα* δεν το θεώρησε απαραίτητο, ούτε να περιγράψει το σύμπαν του Δαρβίνου και του Αϊνστάιν σαν σκουλήκια που σε τρώνε, ούτε να πει ειρωνικά καλαμπουράκια για εκείνους που δεν σκεφτόντουσαν όπως εκείνος.
Το καλαμπουράκι είστε εσείς κύριοι που παριστάνετε ότι δεν είστε Έλληναράδες σαν αυτούς που ειρωνεύεστε. Και ναι: σήμερα παίρνω θέση, κάνω κριτική και λέω την γνώμη μου. Αυτή είναι η γνώμη μου.
Όσο για μένα, όταν θα 'χω πετάξει τούτο το θνητό περίβλημα και η ύπαρξη θα έχει λήξει για μένα δια παντός, ίσως έχω την τύχη να έχω σώας τας φρένας καθώς θα συμπαρασύρομαι προς το τελευταίο δευτερόλεπτο της εκτός συνειδητού χρόνου αιωνιότητας: του τελευταίου όνειρου. Εκτός αν με φάει κανείς Ελληναράς στην Πατρών-Κορίνθου και τελειώσουν όλα απότομα και άγαρμπα. Και μετά, προβάλλοντας τις δικές τους ελπίδες και φοβίες, άλλοι από τους συγγενείς και φίλους θα ελπίζουν ότι πήγα σε κάποιο παράδεισο, κάποιοι θα είναι σίγουροι ότι πήγα γραμμή στην κόλαση, μερικοί, ελπίζω θα χαμογελούν ικανοποιημένα με την ιδέα του ότι υπήρξα και πρόσφερα κάτι, και θα βρεθούν και κανασδυό να πουν ότι δεν προσέφερα τίποτα. Αλλά, ελπίζω μέχρι τότε να έχω αρκετό καιρό να κάνω κάμποσα ακόμα.
Όσο για το τι πρέπει να γίνει με το κουφάρι το δικό μου, υπάρχουν δύο σκέψεις.
Η μία είναι ένας λάκκος χωρίς φέρετρο, κάπου στα Βραχώδη Όρη, πάνω, κοντά στην γραμμή που τελειώνουν τα δέντρα, και μια ξύλινη ταύλα με τ' όνομα μου που θα την φάει ο χρόνος, σαν κι εμένα. Η άλλη είναι να με βάλουν σε μια βάρκα, με προσάναμμα, βενζίνη και πυροτεχνήματα, να ανάψουν το φυτίλι και να σπρώξουν την βάρκα από την παραλία καθώς θα δύει ο ήλιος. Πριν γίνουν όλα αυτά ελπίζω η επιστήμη να έχει ανακαλύψει ένα τρόπο να χρησιμοποιούνται τα όργανα διαβητικών ώστε να γίνω πάλι εθελοντής δότης, αλλά, με συμβολαιογραφική πράξη για χρήση οργάνων μόνο εκτός Ελλάδος.
Αν και στο τέλος με βλέπω στο νεκροταφείο του χωριού εδώ, μισό χιλιόμετρο έξω από το χωριό. Στα νεκροταφεία εδώ δεν έχουν μόνο τάφους μέσα στο χώμα: έχουν και τετραώροφες "πολυκατοικίες" για φέρετρα, το κάθε "διαμέρισμα" χωράει ένα φέρετρο κάθετα με την πρόσοψη, και το βράδυ έχουν και ηλεκτρικά καντηλάκια. Είναι πολύ ωραίο θέαμα από μακριά. Πριν δύο μήνες που οδηγούσαμε τον Κώστα στην Μπολόνια για το αεροπλάνο πριν τα χαράματα, είδε την "πολυκατοικία" του νεκροταφείου καθώς περνούσαμε, και είπε "κοίτα πως έχουν φωτίσει το κοτέτσι!" Και όταν του εξηγήσαμε ότι δεν είναι κοτέτσι λυθήκαμε και οι τρεις σε ασυγκράτητα γέλια -αλλά εκείνος είχε πνιγεί στην ντροπή της άγνοιάς του που την θεώρησε γκάφα ενώ εμείς ακόμα γελούσαμε και τώρα το λέμε "κοτέτσι" μόνιμα. "Ντροπή" είναι μια λέξη που λείπει από το λεξικό των Ελληναράδων διανοουμένων.
Δεν φοβάμαι τον θάνατο ούτε να μιλάω γι αυτόν. Είναι μέρος της ζωής. Είναι η ίδια "πόρτα" της γέννησης στην οποία μπαίνεις από την ανυπαρξία, μόνο που στον θάνατο την περνάς ανάποδα. Σε κάθε κινηματογράφο άλλωστε η Είσοδος είναι και Έξοδος. Εξαρτάται από πια πλευρά της πόρτας κοιτάς την φωτεινή επιγραφή.
Το θέμα είναι αν σε "γεμίζει" η ταινία.
Αυτό που με κάνει να μην φοβάμαι τον θάνατο, αλλά και να μην χρειάζομαι παραμυθάκια γι αυτόν, όπως επίσης να μην νοιώθω την ανάγκη να ειρωνεύομαι εκείνους που τα πιστεύουν, είναι η Μαργαρίτα. Και εκείνο που με έκανε έτσι και πριν την γνωρίσω είναι ότι είχα φέρει τον εαυτό μου σε ένα μονοπάτι από το οποίο είχα την ψυχική διαύγεια να την αναγνωρίσω όταν την γνώρισα.
Δε θα με βρεις πουθενά σύμφωνα. αφενός μεν δεν ξέρεις, πριν κρίνεις, αν κάνει αυτοκριτική ή τη προσφορά έχει ο καθένας στην κοινωνία. Δε γνωρίζεις πώς αντιδρά καθείς πριν φτάσει να κρίνει το φανατισμό εκείνο και τη οπισθοδρομικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι σε τούτο να θυμάσαι ότι κάνεις το ίδιο λάθος με εκείνο που κατηγορείς. Δηλαδή άλλο είναι να κρίνεις αυτό που λέει κι άλλο να κρίνεις αυτόν που το λέει. Στην μία περίπτωση είναι κριτική διαφωνία και στην άλλη κουτσομπολιό, θάψιμο κλπ, επί προσωπικού.
Και ακόμα χειρότερα η λέξη "αιδώς" είναι πανάρχαια και δηλώνει την εσωτερική ντροπή που συναισθάνεται το υποκείμενο κι όχι την ψεύτικη που ζητάς εσύ. Και η αιδώς είναι κατεκτημένη σε πολλά κλιμάκια.
Δήμο, δεν είμαι μορφωμένος -το μόνο που έμαθα είναι ότι ο ήλιος ανατέλλει και δύει.
ΔιαγραφήΔεν προσέφερα τίποτα στην κοινωνία παρά ένα παιδί που έχει αχρωματοψία στο χρώμα του δέρματος και δεν βλέπει διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους ότι και να πιστεύουν.
Ως προς το αν κάνω το ίδιο λάθος με εκείνους που με κάνουν να ξεκαρδίζομαι... Τουλάχιστον, απλοϊκός όπως είμαι δεν το αρνούμαι.
Για την λέξη "αιδώς", εγώ χρησιμοποίησα την λέξη "ντροπή" -και πάλι θέμα μόρφωσης. Τι ξέρω εγώ για καθαρεύουσες και αρχαία... σήμερα ζω, και απλοϊκά μάλιστα. Πάντως στο θέμα της "ψεύτικης" ή "αληθινής", αν είναι "ντροπή" θάναι ψεύτικη, και αν είναι "αιδώς" πρέπει να είναι αληθινή; Τα κλιμάκια αιδούς πάντως με μπερδέψανε.
Αλλά δεν διάβασα να αναφέρεσαι στην παράγραφο της ανάρτησης που είναι στενότερη από τις άλλες, με πλάγια γράμματα, κοντά στην μέση του κειμένου.
Δήμο δεν ξέρω πολλά πράγματα... μόνο αυτό έχω μάθει:
Αν κάνει κουάκ σαν πάπια, περπατά σαν πάπια και μοιάζει με πάπια, είναι πάπια.
Μάλλον δεν κατάλαβες τίποτα από το σχόλιό μου ή το παρεξήγησες και νόμιζες ότι αναφέρομαι σε εσένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατηγορείς κάποιον διανοούμενο ότι κάνει ουσιαστικά αυτό που κατηγορεί (ως ελιτιστής κλπ). Εγώ σημειώνω ότι δεν ξέρεις αν κάνει αυτοκριτική. Παίρνεις ένα ειρωνικό του σχόλιο/ανάρτηση και κρίνεις βάσει τούτων.
Από την άλλη, τονίζω στο σχόλιο ότι άλλο είναι να κρίνεις αυτό που λέει κάποιος (απολύτως θεμιτό κλπ) κι άλλο να κρίνεις εκείνον τον ίδιο. Τουλάχιστον δε συμφωνώ να κρίνονται άνθρωποι, αλλά μόνο οι ιδέες τους.
Τώρα αυτά τα περί μόρφωσης για σένα κλπ, δεν κατάλαβα πως προέκυψαν. Το τι πρόσφερες κλπ επίσης δεν τα καταλαβαίνω, κι ελπίζω να κατάλαβες ότι παρεξήγησες όλο μου το σχόλιο (χωρίς να σε κατηγορώ ότι φταις εσύ, μπορεί κάλλιστα να ευθύνομαι κι εγώ που το έγραψα για τον τρόπο διατύπωσης κλπ).
Δήμο, λες ότι μάλλον δεν κατάλαβα ή παρεξήγησα το σχόλιό σου, και στο τέλος λες ότι δεν κατάλαβες τα περί μόρφωσής μου από που προέκυψαν. Μα, δεν είναι εμφανές; παραδεχόμουνα ότι δεν είχα την απαραίτητη πνευματική υποδομή για να καταλάβω το σχόλιό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, δεν κατηγόρησα κανένα διανοούμενο. Περιέγραψα, απλά, την εντύπωση που έχω για τους Ελληναράδες που παριστάνουν τους διανοούμενους. Για τους πραγματικούς διανοούμενους μίλησα σε εκείνη την παράγραφο στην μέση του κειμένου που είναι στενή και με πλάγια γράμματα, την οποία συνεχίζεις να αποφεύγεις.
Στο σχόλιό σου τώρα λες ότι κάποιος μπορεί να ειρωνεύεται κάποια ομάδα ανθρώπων αλλά, στην πραγματικότητα, η ειρωνεία αυτή είναι αυτοκριτική του ειρωνευόμενου. Σε έπιασα σωστά; Δηλαδή κάποιος μπορεί να κάνει αυτοκριτική μέσω της ειρωνείας που τραβάει σε άλλους;
Τονίζεις επίσης ότι δεν συμφωνείς να κρίνονται οι άνθρωποι οι ίδιοι από τα λεγόμενά τους αλλά να κρίνονται τα λεγόμενά τους αυτά καθ' αυτά χωρίς η κριτική επί των λεγομένων να φτάνει στο άτομο που τα είπε.
Δηλαδή, αν σε έχω καταλάβει σωστά, το άτομο, ο άνθρωπος, εφ' όσον δεν μπορεί να κρίνεται βάσει των λεγομένων του, δεν έχει την ευθύνη των λεγομένων του.
Αν είναι έτσι τότε πρέπει να πω ότι αυτό το περί μη προσωπικής ευθύνης επί των λεγομένων -αποποίηση δηλαδή της ευθύνης, κάτι μου θυμίζει... Α! Τους Ελληναράδες!
Κάτι κάνω λάθος... Δεν μπορεί. Άσε το. Θα το πιάσω πάλι το πρωί μήπως με καθαρό μυαλό γράψω αυτό που σκέφτομαι, γιατί μάλλον άλλα γράφω από αυτά που θέλω ή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό για την ειρωνία είναι άσχετο. Το πρώτο μέρος του σχολίου είναι ειρωνικό, αλλά πάλι δεν καταλαβαίνω γιατί, μια και εγώ δεν έγραψα κάτι σχετικό. Κανε το κοπο σε παρακαλώ και πάρε το σχόλιό μου από την αρχή. Ή θα κάνουμε διάλογο απλά για να μιλάμε κι ο καθένας θα λέει τα δικά του ή ας κάνουμε μια παύση μπας και το πρωί με καθαρό μυαλό δούμε τι γράφει ο άλλος. Καλή σου νύχτα...
Όποτε θέλεις Δήμο. Δεν πάω πουθενά :-)
ΔιαγραφήΔημήτρη με μπέρδεψες. Σε προηγούμενο επεισόδιο σα να θυμάμαι να είπες ότι οι γονείς σου με το υστέρημά τους σε έστειλαν σε ένα από τα τρία καλύτερα σχολεία της Ελλάδας και πήρες πολύ καλή μόρφωση. Τώρα λες ότι είσαι αμόρφωτος;;; Τι ισχύει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά βέβαια, μάλλον έχασα επεισόδια γιατί σα να θυμάμαι επίσης ότι οι γονείς σου σου άφησαν οκτώ διαμερίσματα που τα νοικιάζεις. Οπότε αυτό με το "υστέρημα" δεν κολλάει. Μάλλον θυμάμαι λάθος...
Χριστάκη μου καλή σου σπέρα. Ναι, έχει χάσει επεισόδια, αλλά να στα βάλω όλα στην θέση τους:
ΔιαγραφήΝαι, οι γονείς μου με το υστέρημά τους και την βοήθεια του θείου μου με έστειλαν από 1η Δημοτικού μέχρι 6η Γυμνασίου (3η Λυκείου τώρα), σε ένα από τα καλύτερα σχολεία της Ελλάδας. Ήταν τόσο καλό που όταν πήγαινα αν μείνω μετεξεταστέος στα Αρχαία, ένας φιλόλογος τους συνάντησε σε μια καφετερία με ραντεβού και τους πρότεινε ότι με 3.000 δραχμές μετρητά, θα με περνούσανε. Αλλά δεν είχαμε και έμεινα μετεξεταστέος. Πάντως θα προτιμούσα να υπήρχαν τότε εκείνα τα μικρά μαγνητοφωνάκια που βάζεις στην τσέπη σου...
Και οι δύο οι γονείς μου ήταν από καλές οικογένειες. Ο ένας παππούς είχε φέρει ένα από τα πρώτα αυτοκίνητα στην Αθήνα και ο άλλος είχε χτίσει σπίτι στην Πόλη. Μέχρι να γεννηθούν οι γονείς μου είχανε μείνει μόνο τα περασμένα μεγαλεία. Καμιά φορά ο πατέρας μου, για να βάλει βενζίνη στο Simca 1000 δανειζόταν από το χαρτζιλίκι που έδινε σε μένα η μητέρα του.
Τα δύο μικρά πατρικά δόθηκαν από μία αντιπαροχή όταν τέλειωνα το σχολείο, και τα νοίκια με στείλανε στην Αγγλία. Όταν πέθαναν οι γονείς μου το 2007, μου άφησαν 4+4 διαμερίσματα. Το ένα το πούλησα αμέσως για τους φόρους κληρονομίας. Από τα εφτά που μείνανε το ένα το έχω κλειστό για όταν είμαστε στην Ελλάδα. Από τα 6 που είναι για νοίκιασμα:
Το ένα δεν πείρα νοίκι από τον άνθρωπο για 1 χρόνο, γιατί δεν είχε, και του είπαμε να μείνει και ας μην πληρώνει, αλλά στο τέλος έφυγε, πριν 4 μήνες, γιατί δεν ήθελε να μένει επ' αόριστον χωρίς να πληρώνει τίποτα. Τώρα κοιμάται στο μαγαζάκι του και μιλάμε καμιά φορά από το τηλέφωνο. Αν θέλεις να σου μετατρέψει το αυτοκίνητο να κινείται με αέριο πες μου να σου δώσω το τηλέφωνό του. Το διαμέρισμα είναι άδειο. Είναι πιο φτηνό για μένα να είναι άδειο και είναι καλύτερα από το να μπει μέσα κάποιος, να σταματήσει να πληρώνει και να μην μπορώ να τον βγάλω για 3 χρόνια.
Στα άλλα 5 έριξα το νοίκι γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν αυτές τις μέρες, και είναι κάπου 220-250 το μήνα το ένα, και χάνουν κανένα μήνα πληρωμής που και που. Ανάμεσα σε ένα δάνειο που πήρα επί πλέον του ενός που πούλησα όταν πέθαναν οι γονείς μου, και των φόρων και του χαρατσιού, πάνω από ότι νοίκια εισπράττω πληρώνω και από την τσέπη μου από ότι βγάζω στην δουλειά μου εκτός Ελλάδος.
Αυτά όλα τα έχω γράψει σε διάφορα σημεία στο μπλογκ και τα έβαλα όλα μαζί για να έχεις πλήρη εικόνα του τι έχω πει ήδη.
Όσο για το αν είναι κανείς μορφωμένος κλπ., αυτό δεν είναι κάτι που το λέει ο ίδιος ο άνθρωπος: το λένε άλλοι για κείνον. Αν νομίζεις ότι είμαι μορφωμένος, είμαι. Αν δεν νομίζεις, δεν είμαι. Το βιογραφικό του καθενός είναι το τι βλέπουν οι άλλοι -όχι τι διατυμπανίζει ο ίδιος.
Για την συζήτηση με τον Δήμο, ο Δήμος κι εγώ τα λέμε με τον τρόπο μας. Εγώ πάντως νομίζω ότι είναι καλό παιδί και υπάρχει ακόμα ελπίδα γι αυτόν!
Αυτά όσον αφορά τα οικογενειακά μου. Για την ανάρτηση, και την προηγούμενη, τι λες;
Καλό βράδυ!
Δημήτρη, ευχαριστώ για τις διευκρινήσεις.
ΔιαγραφήΓια τα δύο ποστ δεν έχω άποψη. Δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα το θέμα.
Ψιλο-άσχετο, αλλά ένα ενδιαφέρον που διάβασα είναι το εξής:
http://www.techiechan.com/?p=1564
από έναν Έλληνα που μένει στη Γερμανία.
Πάντως αν τύχει και μάθετε για καμιά καλή επιδότηση για να ανοίξουμε τράπεζα ... ώστε να παίρνουμε κι εμείς τις επιδοτήσεις της ΕΚΤ, πείτε μου κι εμένα!!! :-)
ΔιαγραφήΔημήτρη, επέστρεψα μετά από την ίωση, αν και λίγο καθυστερημένα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την ανάρτησή σου αυτή αλλά και την προηγούμενη θα συμφωνήσουμε. Στην Ελλάδα δυστυχώς κάποια πράγματα είναι αγκυλωμένα σε κάποιες βλακώδεις αιτιάσεις... Έχουμε κολλημένα μυαλά και αντιλήψεις και δεν μπορεί κανένας και τίποτα να μας αλλάξει γνώμη. Όσο ανοιχτόμυαλος λαός υπήρξαμε κάποτε άλλο τόσο το έχουμε πάρει στραβά κι από την ανάποδη τώρα πια! Νομίζω ότι εκτός από το γεγονός ότι συμφωνούμε, καταλαβαινόμαστε κιόλας ;) Κι ας έχουμε ζήσει σε τελείως διαφορετικά περιβάλλοντα, εγώ εντός της χώρας κι εσύ εκτός!
Κώστα μου, σ' ευχαριστώ και χίλια συγγνώμη για την καθυστέρηση. Γεννιέται η SW στην ΝΥ και τρέχω x24. Φυσικέ συνφωνούμε και καταλαβαινόμαστε θαυμάσια. Μπορεί να ζήσαμε σε διαφορετκέςκαταστάσεις αλλάφαινεται ότι κατά σύμπτωση λάβαμε κάποια σόσηραδιενέργοας παιδιά, για αυτό τώρα έχουμε δύο κεφάλια, ή τουλάχιστον μας κοιτάνε σαν να έχουμε. Καλό βράδυ και φιλιά σε όλους.
ΔιαγραφήΝα και ένα ωραίο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλκίνοος Ιωαννίδης: We blame you!
http://alkinoos.gr/el/news.html
"Ακούς εκεί we blame you! Ηλίθιε!"
Τα διάβασα, Χριστάκη μου, ευχαριστώ.
ΔιαγραφήBy the way, η έκφραση "we blame you", στα Βρετανικά Αγγλικά είναι λίγο χιουμοριστική, σαν δούλεμα, όχι σαν κατηγορία. Η απάντηση είναι βασικά απόδειξη ότι δεν υπάρχει συνεννόηση μεταξύ Έλληνα και ξένου. Aν είχα πει εγώ το "we blame you" και είχα πάρει αυτή την απάντηση, θα είχα σηκώσει τα φρύδια, θα είχα πει "sorry I spoke!" και θα είχα γυρίσει να φύγω χωρίς να δώσω σημασία σε αυτόν που μου έδωσε την απάντηση. Αν νομίζει ο Ρωμιός ότι έτσι θα δώσει στον ξένο να καταλάβει τι θέλει να πει, δέκα χρόνια φροντιστήρια και είκοσι χρόνια στο εξωτερικό δεν αρκούν γιατί αποδεικνύει ότι δεν έχει καταλάβει πως να απευθυνθεί στην κουλτούρα και το πνεύμα με το οποίο προσπαθεί να συνομιλήσει...
Καλό βράδυ!