Αυτές τις μέρες δεν έρχομαι πολύ στο μπλογκ -θα μπορούσα να βρω δικαιολογία σε πολύ δουλειά και άλλα πράγματα που θα έπρεπε κάλλιστα να με κρατάν μακριά. Αλλά, όπως και ο Τζωρτζ Ουάσινγκτον όταν ήταν παιδί και τον ρώτησε ο πατέρας του αν εκείνος έκοψε την κερασιά στον κήπο, "Δεν μπορώ να πω ένα ψέμα". Ούτε να το αφήσω σαν δικαιολογία. Δεν είναι τόσο τα διάφορα που πράγματι υπερφόρτωσαν αυτές τις μέρες την ζωή -πάντα βρίσκω τρόπο και χρόνο να έρθω στο μπλογκ. Δεν είναι ούτε καν η κατάθλιψη που έχει κουκουλώσει την Ελληνόφωνη κοινωνία, ούτε η απόγνωση του "τι σημασία έχει οτιδήποτε πια", κοιτάζοντας τον τόπο μας...
Ο πραγματικός λόγος μου έγινε αντιληπτός 2-3 μέρες αφού συνέβη. Δεν ήταν ένα υπαρκτό γεγονός αλλά, περισσότερο, κάτι που διάβασα. Και όταν το διάβασα ο αέρας έπεσε και τα πανιά έμειναν να κρέμονται κουρέλια απ' τα κατάρτια. Και δεν ήταν τόσο οι λέξεις αυτές καθ΄αυτές που διάβασα, όσο οι προεκτάσεις τους, που σαν πλημμύρα γέμισαν και κάλυψαν όλο το τοπίο της Ελλάδας, στην ψυχή μου.
Θέλω να τονίσω ότι δεν έχει την παραμικρή σημασία ποιός έγραψε αυτά που διάβασα, ούτε θα είχε την παραμικρή ελπίδα μια σχετική συζήτηση και επεξηγήσεις ή επανατοποθετήσεις. Δεν έχει σημασία ποιός και που το έγραψε γιατί, όπως ήδη είπα, το "θέμα" για μένα έφυγε από την στενή εστίαση συγκεκριμενοποιήσεως και προσώπων και πήγε πολύ μακρύτερα.
Ένας καλός άνθρωπος συνέχιζε τα τετριμμένα και κουρασμένα περί της κρίσης, γιατί, και από που, και ποιός φταίει και οι συνομωσίες, και λοιπά... και σκέφτηκα να ρωτήσω το εξής: "Ας υποθέσουμε ότι είμαστε σύμφωνοι σε όλα. Ωραία. Τι προτείνεις ότι είναι δυνατόν να γίνει αύριο;"
Έψαχνα εκείνη την στιγμή να βρούμε τρόπο να αφήσουμε αυτό το τέλμα και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, στο αύριο. "Τι προτείνεις ότι είναι δυνατόν να γίνει αύριο;"
Η απάντηση που διάβασα με αποστόμωσε -και δεν είναι ξέρετε εύκολο να αποστομωθώ...
"δεν είμαι υποχρεωμένος να προτείνω καν, ξέρεις"
Σταμάτησα σε αυτή τη φράση, εντελώς "άδειος", κεραυνόπληκτος. Μετά από λίγα λεπτά ο Αμερικανός Δημήτρης σκέφτηκε ότι δεν υπάρχει χρόνος να σπαταλιέται η ζωή με ανθρώπους που θεωρούν καθήκον τους να κριτικάρουν με ότι θεωρίες τους κατέβουν αλλά να μην αισθάνονται υποχρεωμένοι να προτείνουν κάτι. Αυτό είναι χάσιμο χρόνου. Εκεί που μεγάλωσα το παιδί μου κάτι τέτοιες στάσεις προκαλούν, ή αδιαφορία, ή οίκτο.
Ο Έλληνας Δημήτρης διάβασε και την επόμενη φράση, μετά από λίγα λεπτά, η οποία παρέπεμπε σε ένα άλλο κείμενο όπου υπήρχαν "κατατεθειμένες θέσεις". Πήγα το διάβασα και είδα ότι ούτε λίγο ούτε πολύ η "θέση" του "τι να κάνουμε αύριο", η οποία μου προετάθη στο δεύτερο συνθετικό της απάντησης, έλεγε απλά, σε παράφραση, ότι...
"όταν μας δίνανε τα δανεικά το ξέραν ότι τα σπαταλούσαμε άρα καλά να πάθουνε τώρα".
Θυμήθηκα πόσο περήφανος ήμουνα 12 χρονών να παίρνω το λεωφορείο, ντυμένος στα καλά μου να πάω στην Αθήνα κοντά στο σπίτι της γιαγιάς στην Νεάπολη, να πάω φροντιστήριο. Στην δική μου ψυχοσύνθεση το να χρειαζόταν κανείς να πάει φροντιστήριο μετά από το σχολείο σήμαινε ότι ή το σχολείο του δεν τον διδάσκει σωστά, ή είναι ο ίδιος ανεπίδεκτος μαθήσεως. Και μια και το σχολείο μου ήταν ένα από τα 2-3 καλύτερα της Ελλάδας, θα έπρεπε να είμαι εγώ μειωμένης πνευματικής ισχύος για να χρειάζομαι φροντιστήρια και ιδιαίτερα. Και στο Σύνταγμα έβλεπα τον κόσμο που θα ήταν δικός μου όταν μεγαλώσω... Τα πάντα εξαρτιόνταν από εμένα. Και τα έσπρωξα μακριά, πέρα από τον λόφο τα λιβάδια, τα βουνά και τις θάλασσες. Έζησα ζωές στον δρόμο για την Ιθάκη πολλές, ταξιδεύοντας προς εκείνη την γνώριμη εστία που δεν είχα δει ποτέ μα την κουβάλαγα στην καρδιά μου. Θα είχε βουλιάξει το καράβι αν δεν πρότεινα συνέχεια τι πρέπει να γίνει τώρα, και αύριο.
Και όταν απέκτησα τον Κώστα συνταξιδιώτη, τότε ήταν καθήκον μου και υποχρέωσή μου να προτείνω πάντα το τι είναι δυνατόν να γίνει αύριο. Η ζωή συμβαίνει αύριο. Χθες είναι μόνο ο κουβάς των αναμνήσεων επιτυχίας ή αποτυχίας. Θα έπρεπε να με κρεμάγανε ανάποδα αν μεγάλωνα το παιδί μου μαθαίνοντας το πως να παραπονιέται και να ρίχνει την ευθυνη μακριά, χωρίς προτάσεις για το αύριο.
"δεν είμαι υποχρεωμένος να προτείνω καν, ξέρεις"
"όταν μας δίνανε τα δανεικά το ξέραν ότι τα σπαταλούσαμε άρα καλά να πάθουνε τώρα".
Με κάποιο τρόπο οι λέξεις αυτές εικονογραφούν με σκληρή σοβαρότητα το ποιοί είναι οι περισσότεροι από εμάς τους Έλληνες.
"Δεν βλέπω τον λόγο να προτείνω κάτι, και ότι γίνει φταίνε οι άλλοι που δεν με αφήνουν να είμαι ελεύθερος να ονειρεύομαι."
Και έτσι, για πρώτη φορά στα δύο χρόνια, που γράφω κάθε δύο μέρες σχεδόν, αισθάνθηκα ξένος, Αισθάνθηκα να μην ανήκω και να βρίσκομαι σε λάθος μέρος μαζί με τους καλούς φίλους αυτού του μπλογκ που ταξιδεύουμε μαζί -κι εκείνοι μαζί μου, όλοι μας ξένοι που δεν ανήκουν, έχουμε βρει όμως ο ένας τον άλλον στο μικρό μας κύκλο.
Ξαφνικά το αγαπημένο μου μπλογκ το αισθάνθηκα σαν κάτι το ξένο.
Δεν είναι δυνατόν για μένα να κάτσω να αυνανίζομαι με τις συνομωσίες κατά της μεσαίας τάξης, τους κακούς τραπεζίτες, τους πουλημένους πολιτικούς, τους διεφθαρμένους κυβερνόντες, και όλων το θύμα: Εγώ! Αυτά είναι νοσηρές μπούρδες σχεδιασμένες να παίρνουν από πάνω μας την ευθύνη για τις επιλογές μας, αλά Ελληνικά. Άλλοι φταίνε, όχι εμείς. Εμείς είμαστε θύματα. Και δεν έχουμε καν την υποχρέωση να προτείνουμε. Απλά να κριτικάρουμε και να εξηγούμε ότι δεν φταίμε εμείς που καθόμαστε.
Όσο και να γράφω στα Ελληνικά, δεν μιλάω Ελληνικά φαίνεται. Και μου έλαμψε σαν προβολέας στα μάτια μου με άδειες μπαταρίες -και πίσω από τον προβολέα που τρεμόσβηνε είδα τις εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές που ψάχνουν τι είναι αυτό που φταίει, χωρίς να κάνουν τίποτα για να πλησιάσουν το φως.
Μου θύμισε μια ταινία με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς "Τι όνειρα θα έρθουν" που όταν πέθανε σε ατύχημα πήγε σε ένα παράδεισο όπου τα πάντα. όλα τα τοπία, ήταν τρισδιάστατα ζωντανά έργα ζωγραφικής που είχε ζωγραφίσει η γυναίκα του που την αγαπούσε. Αργότερα έμαθε ότι πέθανε και εκείνη και έψαξε να την βρει, έμαθε όμως ότι για να την βρει έπρεπε να πάει κάτω χαμηλά... Στα σκοτεινά, όπου ψυχές μακριά από τον παράδεισο πέρναγαν μια αιωνιότητα στην χωρίς ελπίδα απόγνωση θαμμένοι μέχρι τον λαιμό στη λάσπη... Την βρήκε την γυναίκα του σε ένα σκοτεινό ακατάστατο σπίτι, πνιγμένη κυριολεκτικά στην κατάθλιψη και απραξία. Προσπάθησε να την κάνει να τον ακολουθήσει προς τα πάνω εκεί που ήταν τα χρώματα της ζωής τους, και το φως. Αλλά η γυναίκα του δεν ήθελε να φύγει. Στο τέλος και εκείνος σταμάτησε να προσπαθεί και κούρνιασε να περάσει την αιωνιότητα καλύτερα στην κόλαση με την γυναίκα του παρά στο παράδεισο μακριά της. Μετά από λίγο, η γυναίκα του ξύπνησε λίγο από τον λήθαργο της κατάθλιψης, συνηδειτοποιόντας για μια στιγμή ότι ο αγαπημένος της είχε διαλέξει την κόλαση μαζί της, κατάλαβε, και εκείνη βρήκε την δύναμη να σύρει τον άντρα της έξω από την κόλαση του γκρι και σκούρου μηδέν και επέστρεψαν στα χρώματα και τα τοπία των πινάκων της, στον παράδεισο, όπου ανταμείφθηκαν με τη παρουσία των δύο παιδιών τους, τα οποία είχαν πεθάνει πριν από εκείνους.
Η φράση όμως "δεν είμαι υποχρεωμένος να προτείνω καν, ξέρεις" δεν θα ανέβει ποτέ να φτάσει τα χρώματα, τους πίνακες τέχνης ζεστής και ελπιδοφόρας. Είμαι και Έλληνας οπότε δεν μπορώ να πω το αμερικανικό "δεν έχω χρόνο να σπαταλήσω με τέτοιες νοοτροπίες". Θα παραμείνω και Έλληνας να μιλάω με φίλους Έλληνες, πάντα να προτείνουμε πως καλύτερα να αντιμετωπίσουμε το αύριο και πως θα σταματήσουμε να χάνουμε τον χρόνο μας προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι δεν φταίμε εμείς αλλά οι άλλοι, και ότι εμείς δεν έχουμε υποχρέωση, ή ευθύνη, μόνο οι άλλοι.
Έχουμε.
Ο πραγματικός λόγος μου έγινε αντιληπτός 2-3 μέρες αφού συνέβη. Δεν ήταν ένα υπαρκτό γεγονός αλλά, περισσότερο, κάτι που διάβασα. Και όταν το διάβασα ο αέρας έπεσε και τα πανιά έμειναν να κρέμονται κουρέλια απ' τα κατάρτια. Και δεν ήταν τόσο οι λέξεις αυτές καθ΄αυτές που διάβασα, όσο οι προεκτάσεις τους, που σαν πλημμύρα γέμισαν και κάλυψαν όλο το τοπίο της Ελλάδας, στην ψυχή μου.
Θέλω να τονίσω ότι δεν έχει την παραμικρή σημασία ποιός έγραψε αυτά που διάβασα, ούτε θα είχε την παραμικρή ελπίδα μια σχετική συζήτηση και επεξηγήσεις ή επανατοποθετήσεις. Δεν έχει σημασία ποιός και που το έγραψε γιατί, όπως ήδη είπα, το "θέμα" για μένα έφυγε από την στενή εστίαση συγκεκριμενοποιήσεως και προσώπων και πήγε πολύ μακρύτερα.
Ένας καλός άνθρωπος συνέχιζε τα τετριμμένα και κουρασμένα περί της κρίσης, γιατί, και από που, και ποιός φταίει και οι συνομωσίες, και λοιπά... και σκέφτηκα να ρωτήσω το εξής: "Ας υποθέσουμε ότι είμαστε σύμφωνοι σε όλα. Ωραία. Τι προτείνεις ότι είναι δυνατόν να γίνει αύριο;"
Έψαχνα εκείνη την στιγμή να βρούμε τρόπο να αφήσουμε αυτό το τέλμα και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, στο αύριο. "Τι προτείνεις ότι είναι δυνατόν να γίνει αύριο;"
Η απάντηση που διάβασα με αποστόμωσε -και δεν είναι ξέρετε εύκολο να αποστομωθώ...
"δεν είμαι υποχρεωμένος να προτείνω καν, ξέρεις"
Σταμάτησα σε αυτή τη φράση, εντελώς "άδειος", κεραυνόπληκτος. Μετά από λίγα λεπτά ο Αμερικανός Δημήτρης σκέφτηκε ότι δεν υπάρχει χρόνος να σπαταλιέται η ζωή με ανθρώπους που θεωρούν καθήκον τους να κριτικάρουν με ότι θεωρίες τους κατέβουν αλλά να μην αισθάνονται υποχρεωμένοι να προτείνουν κάτι. Αυτό είναι χάσιμο χρόνου. Εκεί που μεγάλωσα το παιδί μου κάτι τέτοιες στάσεις προκαλούν, ή αδιαφορία, ή οίκτο.
Ο Έλληνας Δημήτρης διάβασε και την επόμενη φράση, μετά από λίγα λεπτά, η οποία παρέπεμπε σε ένα άλλο κείμενο όπου υπήρχαν "κατατεθειμένες θέσεις". Πήγα το διάβασα και είδα ότι ούτε λίγο ούτε πολύ η "θέση" του "τι να κάνουμε αύριο", η οποία μου προετάθη στο δεύτερο συνθετικό της απάντησης, έλεγε απλά, σε παράφραση, ότι...
"όταν μας δίνανε τα δανεικά το ξέραν ότι τα σπαταλούσαμε άρα καλά να πάθουνε τώρα".
Θυμήθηκα πόσο περήφανος ήμουνα 12 χρονών να παίρνω το λεωφορείο, ντυμένος στα καλά μου να πάω στην Αθήνα κοντά στο σπίτι της γιαγιάς στην Νεάπολη, να πάω φροντιστήριο. Στην δική μου ψυχοσύνθεση το να χρειαζόταν κανείς να πάει φροντιστήριο μετά από το σχολείο σήμαινε ότι ή το σχολείο του δεν τον διδάσκει σωστά, ή είναι ο ίδιος ανεπίδεκτος μαθήσεως. Και μια και το σχολείο μου ήταν ένα από τα 2-3 καλύτερα της Ελλάδας, θα έπρεπε να είμαι εγώ μειωμένης πνευματικής ισχύος για να χρειάζομαι φροντιστήρια και ιδιαίτερα. Και στο Σύνταγμα έβλεπα τον κόσμο που θα ήταν δικός μου όταν μεγαλώσω... Τα πάντα εξαρτιόνταν από εμένα. Και τα έσπρωξα μακριά, πέρα από τον λόφο τα λιβάδια, τα βουνά και τις θάλασσες. Έζησα ζωές στον δρόμο για την Ιθάκη πολλές, ταξιδεύοντας προς εκείνη την γνώριμη εστία που δεν είχα δει ποτέ μα την κουβάλαγα στην καρδιά μου. Θα είχε βουλιάξει το καράβι αν δεν πρότεινα συνέχεια τι πρέπει να γίνει τώρα, και αύριο.
Και όταν απέκτησα τον Κώστα συνταξιδιώτη, τότε ήταν καθήκον μου και υποχρέωσή μου να προτείνω πάντα το τι είναι δυνατόν να γίνει αύριο. Η ζωή συμβαίνει αύριο. Χθες είναι μόνο ο κουβάς των αναμνήσεων επιτυχίας ή αποτυχίας. Θα έπρεπε να με κρεμάγανε ανάποδα αν μεγάλωνα το παιδί μου μαθαίνοντας το πως να παραπονιέται και να ρίχνει την ευθυνη μακριά, χωρίς προτάσεις για το αύριο.
"δεν είμαι υποχρεωμένος να προτείνω καν, ξέρεις"
"όταν μας δίνανε τα δανεικά το ξέραν ότι τα σπαταλούσαμε άρα καλά να πάθουνε τώρα".
Με κάποιο τρόπο οι λέξεις αυτές εικονογραφούν με σκληρή σοβαρότητα το ποιοί είναι οι περισσότεροι από εμάς τους Έλληνες.
"Δεν βλέπω τον λόγο να προτείνω κάτι, και ότι γίνει φταίνε οι άλλοι που δεν με αφήνουν να είμαι ελεύθερος να ονειρεύομαι."
Και έτσι, για πρώτη φορά στα δύο χρόνια, που γράφω κάθε δύο μέρες σχεδόν, αισθάνθηκα ξένος, Αισθάνθηκα να μην ανήκω και να βρίσκομαι σε λάθος μέρος μαζί με τους καλούς φίλους αυτού του μπλογκ που ταξιδεύουμε μαζί -κι εκείνοι μαζί μου, όλοι μας ξένοι που δεν ανήκουν, έχουμε βρει όμως ο ένας τον άλλον στο μικρό μας κύκλο.
Ξαφνικά το αγαπημένο μου μπλογκ το αισθάνθηκα σαν κάτι το ξένο.
Δεν είναι δυνατόν για μένα να κάτσω να αυνανίζομαι με τις συνομωσίες κατά της μεσαίας τάξης, τους κακούς τραπεζίτες, τους πουλημένους πολιτικούς, τους διεφθαρμένους κυβερνόντες, και όλων το θύμα: Εγώ! Αυτά είναι νοσηρές μπούρδες σχεδιασμένες να παίρνουν από πάνω μας την ευθύνη για τις επιλογές μας, αλά Ελληνικά. Άλλοι φταίνε, όχι εμείς. Εμείς είμαστε θύματα. Και δεν έχουμε καν την υποχρέωση να προτείνουμε. Απλά να κριτικάρουμε και να εξηγούμε ότι δεν φταίμε εμείς που καθόμαστε.
Όσο και να γράφω στα Ελληνικά, δεν μιλάω Ελληνικά φαίνεται. Και μου έλαμψε σαν προβολέας στα μάτια μου με άδειες μπαταρίες -και πίσω από τον προβολέα που τρεμόσβηνε είδα τις εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές που ψάχνουν τι είναι αυτό που φταίει, χωρίς να κάνουν τίποτα για να πλησιάσουν το φως.
Μου θύμισε μια ταινία με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς "Τι όνειρα θα έρθουν" που όταν πέθανε σε ατύχημα πήγε σε ένα παράδεισο όπου τα πάντα. όλα τα τοπία, ήταν τρισδιάστατα ζωντανά έργα ζωγραφικής που είχε ζωγραφίσει η γυναίκα του που την αγαπούσε. Αργότερα έμαθε ότι πέθανε και εκείνη και έψαξε να την βρει, έμαθε όμως ότι για να την βρει έπρεπε να πάει κάτω χαμηλά... Στα σκοτεινά, όπου ψυχές μακριά από τον παράδεισο πέρναγαν μια αιωνιότητα στην χωρίς ελπίδα απόγνωση θαμμένοι μέχρι τον λαιμό στη λάσπη... Την βρήκε την γυναίκα του σε ένα σκοτεινό ακατάστατο σπίτι, πνιγμένη κυριολεκτικά στην κατάθλιψη και απραξία. Προσπάθησε να την κάνει να τον ακολουθήσει προς τα πάνω εκεί που ήταν τα χρώματα της ζωής τους, και το φως. Αλλά η γυναίκα του δεν ήθελε να φύγει. Στο τέλος και εκείνος σταμάτησε να προσπαθεί και κούρνιασε να περάσει την αιωνιότητα καλύτερα στην κόλαση με την γυναίκα του παρά στο παράδεισο μακριά της. Μετά από λίγο, η γυναίκα του ξύπνησε λίγο από τον λήθαργο της κατάθλιψης, συνηδειτοποιόντας για μια στιγμή ότι ο αγαπημένος της είχε διαλέξει την κόλαση μαζί της, κατάλαβε, και εκείνη βρήκε την δύναμη να σύρει τον άντρα της έξω από την κόλαση του γκρι και σκούρου μηδέν και επέστρεψαν στα χρώματα και τα τοπία των πινάκων της, στον παράδεισο, όπου ανταμείφθηκαν με τη παρουσία των δύο παιδιών τους, τα οποία είχαν πεθάνει πριν από εκείνους.
Η φράση όμως "δεν είμαι υποχρεωμένος να προτείνω καν, ξέρεις" δεν θα ανέβει ποτέ να φτάσει τα χρώματα, τους πίνακες τέχνης ζεστής και ελπιδοφόρας. Είμαι και Έλληνας οπότε δεν μπορώ να πω το αμερικανικό "δεν έχω χρόνο να σπαταλήσω με τέτοιες νοοτροπίες". Θα παραμείνω και Έλληνας να μιλάω με φίλους Έλληνες, πάντα να προτείνουμε πως καλύτερα να αντιμετωπίσουμε το αύριο και πως θα σταματήσουμε να χάνουμε τον χρόνο μας προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι δεν φταίμε εμείς αλλά οι άλλοι, και ότι εμείς δεν έχουμε υποχρέωση, ή ευθύνη, μόνο οι άλλοι.
Έχουμε.
Κάπου μάλλον χαθήκαμε.... Δεκτός ο οίκτος (ποιος ηλίθιος θα έγραφε κάτι τέτοιο άραγε), αλλά με ποιο πνεύμα το έγραψε; Μήπως δεν είναι το πνεύμα του "σκέτη κριτική κάνω", αλλά του "δεν μπορώ να προτείνω κάτι πολύ συγκεκριμένο, δεν είμαι ειδικός, αλλά μόνο κατευθύνσεις μπορώ να δώσω"; Επειδή μάλιστα είδα ότι έμεινες σε δύο-τρεις φράσεις, είσαι βέβαιος ότι το συναίσθημά σου γεννήθηκε από το πλήρες σκεπτικό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέπεις κάποιοι μεγαλώσαμε από τα 14 στην εργασία, χωρίς να δανειστούμε ποτέ και τίποτα, αλλά μόνο με τη φτώχεια, το πείσμα και τη δουλειά μας, πετύχαμε τα λίγα που πετύχαμε. Σε νιώθω. Αλλά επιμένω είσαι βέβαιος ότι μετέφερες όλο το σκεπτικό;
Κι επειδή μας διαβάζουν κι άλλοι, προφανώς ξέχασες αυτά: Διαπραγμάτευση της χρεοκοπίας και Η Κοινωνική Οικονομία όπλο στα χέρια της μεσαίας τάξης και Στρατηγικοί στόχοι και δράσεις (της μεσαίας τάξης), αλλά και αυτό
Η επένδυση της Ελληνικής Πολιτείας στη μεσαία τάξη (ήτοι πώς φτάσαμε εδώ).
Βλέπεις το εν λόγω ιστολόγιο άντεξε τόσα χρόνια, όχι επειδή ήταν όμορφο ούτε επειδή είχε τσόντες και φτηνό συναισθηματισμό. Άντεξε και ανδρώθηκε (με διαδικτυακούς όρους ενηλικιώθηκε) επειδή ακριβώς καταθέτει προτάσεις. Αλλά αν δε σου άρεσε μία απάντηση σε σχόλιο, υπάρχει και τούτη ενός ακαδημαϊκού: Από εδώ και εμπρός, η διαμάχη των ιδεών του Νικόλα Σεβαστάκη.
Φιλάκια, αλλά φρονώ ότι οι κριτικές είναι καλό να απευθύνονται άμεσα, όχι έτσι κρυφά. Κάθε, εξάλλου, κριτική είναι θεμιτή, όταν είναι ειλικρινής...
Δήμο, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος: δεν κάνω κριτική. Κάνω την διαπίστωση ότι δεν ανήκω εδώ, εγώ. Δεν βλέπω σωστό ή λάθος. Δεν κρίνω ότι ο ένας ή ο άλλος τρόπος αντιμετώπισης είναι καλύτερος, χειρότερος, σωστός ή λάθος. Βλέπω μόνο μια διαφορά κατά πολύ μεγαλύτερη και βαθύτερη από όσο είχα φανταστεί, την οποία εγώ δεν μπορώ να γεφυρώσω. Ο οίκτος, που είναι ο τίτλος της ανάρτησης αναφέρεται στην οικτρή κατάσταση που έχουν βρεθεί όλοι οι Έλληνες του εξωτερικού που μετά από δεκαετίες γύρισαν νομίζοντας ότι ανήκαν σε κάποια πατρίδα. Απλά αναφέρω τον οίκτο που έδειχνα σε άλλους Έλληνες όταν ξαναγυρνούσαν στην Αμερική απογοητευμένοι, και είδα τώρα ότι και εγώ βρίσκομαι στον ίδιο παρανομαστή με εκείνους, γιατί ενώ 25 χρόνια πίστευα ότι έχω δύο πατρίδες, καταλαβαίνω τώρα ότι έχω μόνο μια. Η πραγματικότητα της Ελληνικής σκέψης και αντιμετώπισης όπως την βλέπω στο 70% πες της μπλογκόσφαιρας είναι από έναν πλανήτη στον οποίον δεν ανήκω. Δεν είναι σωστό ή λάθος Δήμο. Είναι αγεφύρωτα διαφορετικό. Και τώρα πια το καταλαβαίνω.
ΔιαγραφήΑν μπορούσες να είχες καταλάβει αυτό το πνεύμα, αντί να νομίζεις, δισδιάστατα, και Ρωμαίικα, ότι Ρωμαίικα κριτίκαρα όποιον είχε γράψει εκείνα που με αποστόμωσαν, ...αν είχες μπορέσει να καταλάβεις το πνεύμα μου τότε ίσως να υπήρχε ελπίδα και για μένα. Γι αυτό άλλωστε έγραψα ότι δεν είχε σημασία ποιά ήταν η συνομιλία, με ποιόν. Επειδή δεν έχει σημασία.
Σ' ευχαριστώ για όλα τα λινκ που έβαλες, και ελπίζω να διαβαστούν.
Είχα να μιλήσω Ελληνικά από 17 έως 49 χρονών σχεδόν. Βρήκα όμως ότι δεν είναι δίκαιο για πολλούς από τους συνομιλητές μου να μεταφράζω στα Ελληνικά από τα Αγγλικά, γιατί όσον αφορά αυτά που εννοώ, πίσω από τις λέξεις, όλα καταλήγουν σε κάτι που ακούγεται ως άναρθροι ήχοι. Οι λέξεις μπορεί να είναι Ελληνικές, αλλά δεν υπάρχει ταύτιση πουθενά αλλού με 70% ή και περισσότερους των εν Ελλάδι Ελλήνων.
Κι έτσι έρχεσαι με το σχόλιό σου να επιβεβαιώσεις ότι πράγματι σωστά ένοιωσα. Ο οίκτος πηγαίνει, όπως πάντα, στον Ελληνο-αμερικανό που συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα τίποτα πριν από την παύλα.
Το μπλογκ θα συνεχίσει με αυτή την συνειδητοποίηση, αλλά θα συνεχίσει γιατί υπάρχουν άνθρωποι εδώ μέσα τους οποίους αγαπώ και εκτιμώ. Άλλωστε, και να μην ανήκει κανείς κάπου, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να το πονάει.
Θα συμφωνησω τοσο πολυ μαζι σας. Την δικη μας ευθυνη ποτε θα την αναλαβουμε; Οσο φταινε οι αλλοι κι εμεις δεν εχουμε μεριδιο, σημαινει οτι δεν εχουμε και δυναμη να αλλαξουμε την κατασταση αυτου του τοπου. Ειμαι πολυ κυκλοθυμικη πια. Σημερα ετσι, αυριο αλλιως. Δεν με ενδιαφερει να ανηκω στους Ελληνες, ουτε σε καμια ρατσα. Με ενδιαφερει να ανηκω στους Ανθρωπους. Να εκμεταλλευομαι το μυαλο μου για να ειμαι δικαιη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπουδασα στην Ρουμανια, μια χωρα του ανατολικου μπλοκ που οι ελληνες περιφρονουν. Εκει εμαθα πολιτισμο, εμαθα σεβασμο στον πεζο, εμαθα σε μια πιο δικαιη καθημερινοτητα. Οχι δεν ηταν παραδεισος. Ελαττωματα μπορουμε να βρουμε παντου. Μα εδω πια, βρωμαει παντου. Που να βρεις κουραγιο να συζητησεις με καποιον που κατακρινει την πολιτικη κατασταση και την επομενη πηγαινει και παρκαρει μπροστα σε ραμπα των ΑμΕΑ. Και αν του το πεις, του φαινεται ασχετο το ενα με το αλλο. Ευχομαι να φαινεται και σε σας λαθος το παραδειγμα που εδωσα :)
Χαιρομαι που βρεθηκα στο μπλογκ σας :) Απο την αγαπημενη μου roadartist σας βρηκα .
Καλημερα, καλο μηνα και μια καλυτερη ανοιξη ευχομαι :)
Dee Dee, καλώς ήρθες, και οι φίλοι της Roadartist είναι πάντα περισσότερο από ευπρόσδεκτοι εδώ -αλλά, κρίνοντας από το σχόλιό σας είστε ευπρόσδεκτη ούτως ή άλλως! συμφωνώ μαζί σας απόλυτα!
ΔιαγραφήΤο παράδειγμα που δώσατε είναι στο κέντρο του στόχου: μιλάει για μια υποκρισία που είναι τόσο βαθειά εμπεδωμένη στην Ελληνική συνείδηση ώστε να μην γίνεται καν αντιληπτή ή κατανοητή. Γύρισα από τις ΗΠΑ το 2007, και από το 2008 μένω σε ένα χωριό στην Ιταλία κοντά στην Φλωρεντία, και ερχόμαστε στην Ελλάδα όποτε μπορούμε. Η πρώτη εντύπωση είναι πάντα το πως οδηγούν στην Εθνική Οδό Πατρών Κορίνθου εκείνοι που όταν βγαίνουν από τα αυτοκίνητα-σκωτόστρες τους αρχίζουν να κριτικάρουν την χώρα τους και πως όλοι οι άλλοι κάνουν λάθος.
Είναι η χώρα της φιλοσοφίας-που-κατάντησε-εφιάλτης: γιατί σήμερα την φιλοσοφία πάρα πολλοί την χρησιμοποιούν για να αποδείξουν, σοφιστικά μάλλον, πως εκείνοι έχουν δίκιο και όλοι οι άλλοι άδικο. Βλέποντας και αμέσως εννοώντας την ρηχότητα και απλότητα των θεωρείων και επιχειρημάτων γεμίζει κανείς θλίψη για το ότι είναι αδύνατον να επικοινωνήσει...
Προ ημερών είχα προτείνει από αυτό το μπλογκ να γυρίσουμε στην δραχμή, όχι ότι θα ήταν σωστό: καταστροφικό θα ήταν και θα αφάνιζε την Ελλάδα από τον χάρτη. Αλλά το είχα προτείνει εικάζοντας ότι δεν υπάρχει άλλη λύση στο τέλος λόγω ανικανότητας στην μακρά πνοή. Δεν μπορεί να αλλάξει ένα ολόκληρο κράτος συν την φύση των ανθρώπων σε ένα μήνα. Άδικα παιδεύονται.
Πράγματι πολλοί Έλληνες περιφρονούν την Ρουμανία, και άλλες χώρες. Άλλωστε, οι εκφράσεις "Πόντιος", "Βλάχος", "Εβραίος", "αμερικανάκι", κλπ., κλπ., έχουν νοήματα στην Ελληνική καθομιλουμένη τόσο ριζικά ρατσιστικά που οι άνθρωποι δεν το εννοούν καν ότι είναι ρατσιστές. Είναι αδύνατον να το εξηγήσει κανείς και να γίνει κατανοητό.
Μια κοινωνία όπου χυδαίες βρισιές είναι πλέον καθομιλουμένη και φιλικοί χαιρετισμοί.
Υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι όμως στην Ελλάδα που δεν είναι έτσι, και δίνουν την ελπίδα ότι μια μέρα μπορεί τα πράγματα να αλλάξουν. Και αυτό ελπίζω κι εγώ.
Χαίρομαι που περάσατε από εδώ και ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα!
Και σε σας, καλή σας μέρα, καλό μήνα, και ας φέρει η άνοιξη κάτι καλό... την ζωή!
Κάτσε λίγο. Κρίνεις και αυτό είναι αυταπόδεικτο και σίγουρα σωστό (βασική δημοκρατική αξία είναι η κρίση). Και κρίνεις κάτι που σου φαίνεται λάθος, δεν καταδικάζεις, αλλά κρίνεις. Η κρίση δεν έχει σωστό ή λάθος, (κρίση=έκθεση άποψης επί ενός θέματος, δικό μου ορισμός).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον οίκτο το κατανοώ που λες, και το κατανοώ τώρα από το σχόλιο (η αλήθεια δεν το έπιασα με την πρώτη). Βλέπεις οι διαφορετικοί ρυθμοί ζωής, αντιλήψεων και δράσεων δημιουργούν τέτοιες καταστάσεις. Το βίωσα κι εγώ όταν γύρισα από τη Γαλλία, όχι σε τέτοιο βαθμό βέβαια. Δεν είδα τον οίκτο για μένα, προς Θεού, αυτό νομίζω ξεκαθαρίστηκε.
Εγώ απλά σχολίασα επί του κενού που είδα (εν μέρει παρανοώντας το άρθρο) για την "απουσία προτάσεων". Δηλαδή, αν μη τι άλλο έχουμε και μπόλικες (άσε το βιβλίο που είναι γεμάτο από τέτοιες, εκεί δηλαδή που είμαι πιο ειδικός).
Σχετικά, δε το άλλο μέρος. Ήμουν σε ία αμφιβολία να γράψω προσωπικά ή να ακολουθήσω το πνεύμα σου. Κατάλαβα ότι ήθελες να αποφύγεις "καβγά" και δεν έμεινες στο πρόσωπο, αλλά σε μία ουσιώδη αιτία σχολιασμού. Απλά μάλλον κυριάρχησε η ανάγκη να λύσω την παρεξήγηση (με την έννοια του μπερδέματος). Εξάλλου, ποτέ δε κρύφτηκα.
Πάντως δεν παρεξήγησα, αλλά είδα την ανάρτηση σαν να έχασες κεφάλαια και να κόλλησες σε ένα μόνο τμήμα.
σ.σ. εκείνο το "φιλάκια" ήταν "φιλικά" κανονικά, αλλά αν θες να σου στείλω και φιλάκια.
Δήμο, συνεχίζεις να κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Δεν κρίνω και, το να κρίνει κανείς δεν είναι αναπόφευκτο. Αποδεικνύεις και πάλι το χάσμα.
ΔιαγραφήΔεν είναι κατανοητό στην Ελληνική ψυχοσύνθεση, φαίνεται, ότι μπορεί κάποιος να παραδεχτεί μια διαφορά, ένα χάσμα, χωρίς να κρίνει. Μπορεί να φτάσει να πει με ποιόν τρόπο και αποτέλεσμα θα επηρέαζε ένα σκεπτικό εκείνον τον ίδιο, όπως έκανα στην παράγραφο για την ταινία, αλλά, ακόμα και αυτό δεν είναι κριτική ή κρίση. Είναι διαπίστωση διαφοράς. Το ξέρω ότι δεν μπορώ να στο εξηγήσω και ότι αυτό είναι όχι επειδή δεν μπορείς να το καταλάβεις αλλά επειδή υπάρχει το χάσμα που διαπίστωσα, και στο οποίο μετά από 2 χρόνια προσπάθειας (και ένα τρίτο πριν από αυτά σχολιάζοντας χωρίς να κάνω αναρτήσεις) το αποδέχτηκα. Δεν αλλάζει.
Και δεν ήθελα να αποφύγω καβγά. Για κάτι που έχει σημασία χάνω και άνθρωπο που εκτιμούσα κάποτε, όπως έγινε αλλού. Δεν δειλιάζω από τον καβγά, Δήμο. Αλλά εφ' όσον δεν υπήρχε διαφωνία ή κριτική, προς τι ο καβγάς; τι θα εξυπηρετούσε; αν δρούσα έτσι τότε θα ήταν που θα έπρεπε να οικτίρω τον εαυτό μου :-) Το θέμα ήταν ότι δεν είχε σημασία το ποιός, που και πως. Σημασία είχε η τελική διαπίστωση του χάσματος, και οι σκέψεις που προχώρησαν από εκεί.
Σε αυτό σου το σχόλιο τώρα όμως, λες κάτι το οποίο θα συζητήσω: Κατά την δική μου αντίληψη δεν έχει καμία αξία να ακολουθεί κανείς μια γραμμή 99% του χρόνου, γιατί είναι το 1% που σκοτώνει. Ως εκ τούτου, και να έχει γράψει κανείς 100 βιβλία, αν γράψει μια παράγραφο αντίθετη, αυτό έχει σημασία. Οι τενόροι δεν κρίνονται από το πόσες νότες τραγουδάν σωστά αλλά από το πόσες παραφωνίες κάνουν. Έστω και μία είναι πολύ. Αν θέλουν ακροατήριο. Αν τραγουδάνε στο ντους άλλη υπόθεση.
Είναι πονεμένη ράτσα η Ελληνική. Μια στάλα κάτω από την Εβραϊκή... Αλλά για να νοιώσεις τον πόνο και να καταλάβεις τον οίκτο που εννοεί η ανάρτηση πρέπει να ζήσεις 10-20 χρόνια μακριά και να μεγαλώσεις οικογένεια και παιδί μακριά.
Έθεσε έναν ορισμό για την "κρίση" (που μάλλον δεν είδες). Βλέπεις πάντα κάνουμε κρίσεις και για τα πάντα. Κάθε μας ενέργεια στηρίζεται σε μία κρίση/επιλογή. Αυτό εννοούσα από την αρχή. Και η παραδοχή μιας διαφοράς, κρίση είναι. Η κρίση είναι ουδέτερη έννοια, εμείς τη χρωματίζουμε (αρνητική ή θετική, αναλόγως, αλλά το επίθετο είναι το χρώμα, όχι το ουσιαστικό). Αν και πάλι νομίζεις ότι δε σε κατάλαβα, τι να πω, θέμα ερμηνεία της "κρίσης" είναι. Πάντως σίγουρα δεν είναι θέμα νοοτροπίας, αλλά ερμηνείας της "κρίσης".
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, για το βιβλίο το σχόλιο πήγαινε ότι υπάρχουν προτάσεις. Και αν κάτι διακρίνει το ιστολόγιο είναι αυτό ακριβώς (εκεί κολλούσε το βιβλίο). Και σαφώς, το να εκθέτω απόψεις σημαίνει ότι δέχομαι να κριθώ και δεν αισθάνομαι αυθεντία (με την έννοια του αλάνθαστου και άκριτου). Και είμαι, βέβαιος, ότι πολλοί θα διαφωνήσουν με τις θέσεις μου. Αλίμονο. Θα κριθώ και αυτό το επιδιώκω, στο κάτω κάτω.
Έκθεση απόψεων (=κρίσεις) σημαίνει ότι δίνεις το δικαίωμα να κριθείς. Όποιος φοβάται τις κρίσεις (θετικές ή αρνητικές, είπαμε ουδέτερος είναι ο όρος), ας μη γράφει...
η πρώτη λέξη είναι "έθεσα"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, σε καταλαβαίνω, πως εννοείς την "κρίση". Το είχα δει και στο προηγούμενο σχόλιο για την "άποψη επί ενός θέματος". Ίσως να έχεις δίκιο ότι η ερμηνεία της λέξης είναι που μας τα χαλάει. "Κρίση" είναι περισσότερο "Judgemenet" παρά "Appreciation". Όταν λέω ότι "I am now able to appreciate the fact that there are differences in..." δεν έρχεται από την ίδια αίσθηση από την οποία έρχεται οποιαδήποτε έννοια της κρίσης, και αυτό εννοώ με το "χάσμα" -γιατί είναι εντελώς δυνατόν να παραδεχτώ μια διαφορά, και να κρίνω (ναι, να κρίνω) τον τρόπο με τον οποίο η διαφορά αυτή θα επηρέαζε εμένα προσωπικά αν την υιοθετούσα, αλλά αυτό να γίνει χωρίς να θέσω υπό οιοδήποτε κάτοπτρο κρίσης την validity ή morality, ή substance, της άλλης θέσης όσον αφορά τα άτομα που ανήκουν εκεί. Δεν θα έτρωγα ποτέ φώκια για πολλούς λόγους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι λόγοι μου μπορούν να επεκταθούν στους Εσκιμώους.
ΔιαγραφήΗ νοοτροπία, νομίζω, καθορίζει τις, και καθορίζεται από, λέξεις και τον τρόπο με τον οποίο τις αισθάνεται ο νους και η ψυχή.
Και βέβαια έχω δει τις προτάσεις. Οι οποίες αποκτούν διαφορετικό φως αν αυτός που τις πρότεινε πει έστω και μια φορά κάτι ριζικά αντίθετο ή απροσάρμοστο σ' αυτές.
Για να μην ξεφεύγουμε όμως από το θέμα, και, επιστρέφοντας στους Εσκιμώους του τέλους της πρώτης παραγράφου του σχολίου αυτού... Όσο και να ήθελα, συνειδητοποιώ ότι δεν θα μπορέσω να ζήσω ποτέ σε ιγκλού.
Χαθήκαμε στη μετάφραση. Σκέψου πάντως ότι δε φταίει η μετάφραση, αλλά ο συναισθηματικός φορτισμός μιας λέξης. Ακόμα και οι "ιθαγενείς" υποχρεωνόμαστε να ορίζουμε τακτικά λέξεις για να αποφεύγουμε παρεξηγήσεις (δες σε δικό μου άρθρο τι έγινε με το "λαϊκισμό", μια έννοια που την αντιλαμβανόμαστε τόσο συναισθηματικά).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε εγώ θα ζούσα σε ιγκλού, αλλά ίσως να το δοκίμαζα. Βλέπεις οι νοοτροπίες των γύρω μας επηρεάζουν τρομακτικά τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο. Στη Γαλλία είχα άλλη στάση και συμπεριφορά. Στα ταξίδια μου, ως ξεναγός, είχα άλλες στάσεις σε κάθε χώρα. Αλλιώς στη Σερβία, αλλιώς στα Σκόπια, αλλιώς στην Ουγγαρία ή τη Βιέννη. Απλά εκεί ήμουν ας πούμε υποχρεωμένος για τον κόσμο μου.
Στο διαδίκτυο έχουμε και το πρόβλημα ότι ούτε πάντα είμαστε έτοιμοι να εκθέσουμε απόψεις (ή να θυμίσουμε παλαιότερες) ούτε κι έχουμε την κατάλληλη ψυχολογία (βοηθάει και ότι ο άλλος δεν είναι μπροστά μας) να κατανοήσουμε τον άλλο.
Το αν χαθήκαμε στην μετάφραση στα παραπάνω σχόλια, αν το καλοσκεφτείς αποδεικνύει την υπόθεσή μου περί χάσματος. Ο συναισθηματικός φορτισμός της λέξης είναι απαραίτητος στην λέξη όσο τα πρωτόνια στο άτομο. Και ο συναισθηματικός φορτισμός προέρχεται από την νοοτροπία της κοινωνίας και την κοινωνική εμπειρία. Άλλωστε και ο Καζαντζάκης έγραψε στην Αναφορά ότι οι λέξεις πρέπει μα σκάνε μέσα σου σαν χειροβομβίδες, και δεν ήταν Εσκιμώος! Το να αντιλαμβάνεσαι μια λέξη συναισθηματικά δεν είναι λαϊκισμός! Το να ΜΗΝ αντιλαμβάνεσαι μια λέξη παρά να την χτυπάς σαν ντέφι είναι λαϊκισμός! Και είναι αλήθεια ότι εσείς οι ιθαγενείς πρέπει να ορίζετε λέξεις για να μην παρεξηγείστε... μόνο εκεί το έχω δει!
ΔιαγραφήΤο δοκίμασα το ιγκλού δυό χρόνια. Κάποια στιγμή πρέπει να παραδεχτεί κανείς ήττα.
Καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που εννοείς χρησιμοποιώντας την πείρα σου των ταξιδιών σου στο εξωτερικό σαν ξεναγός -που φυσικά έπρεπε να ξέρεις όχι μόνο τη γλώσσα αλλά και να έχεις γνώσεις τις οποίες να χρησιμοποιήσεις για την δουλειά σου. Όμως πρέπει να παραδεχτούμε ότι εγώ δεν έχω αυτή την πείρα. Η δική μου πείρα είναι να ζω μονίμως στο εξωτερικό μεγαλώνοντας το παιδί μου εκεί και έχοντας διαβατήριο εκείνης της άλλης χώρας. Μήλα και πορτοκάλια το ένα και το άλλο.
εμένα ρε δημήτρη, αυτό με ενοχλεί. που δεχτήκαμε την κατάσταση, που δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα. που διαμαρτυρόμαστε μόνο διαδικτυακά, που δεν έχουμε να προτείνουμε λύσεις ή ενέργειες, μόνο να κριτικάρουμε, να χλευάζουμε και να συνεχίζουμε την ίδια νοοτροπία.
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό που ξέραμε πέθανε. πάει. τέλος.
πρέπει να δραστηριοποιηθούμε. να αλλάξουμε. και πάνω απο όλα να αλλάξουμε νοοτροπία. δε γίνεται να περιμένουμε κάθε μήνα τα δανεικά απο την ευρώπη λες και μας τα χρωστούσαν. πρέπει να κάνουμε κάτι. να αγαπήσουμε τη χώρα μας, όχι μόνο τα δικά μας. και η χώρα δική μας είναι. και ας μην το ένοιωσαν ποτέ.
ας σταματήσω εδώ, γιατί θα παρεκτραπώ και δεν το θέλω...
Φίλη μας Ρία, βλέπεις, όταν αγαπάει κανείς την πατρίδα του τον λένε δεξιό, και όταν λέει ότι είμαστε ανίκανοι σαν κοινωνία, και ότι χέστηκαν οι Ευρωπαίοι κι άλλη δουλειά δεν είχανε από το να μας κατατρέχουνε, τον λένε βλάκα. Και φταίνε βέβαια οι κυβερνήσεις. Ποτέ εμείς. Τις κυβερνήσεις μας φαίνεται οι Εσκιμώοι τις ανέδειξαν... Συμφωνώ μαζί σου, και μην σταματάς!
Διαγραφήria μου, θα συμφωνήσω. Αλλά η αλλαγή θα έρθει μέσα από την πράξη, μέσα στην καθημερινή μας ζωή, δράση κλπ. Παράλληλα, όμως είναι αναγκαίες και οι συλλογικές δράσεις. και τούτες -αν και συχνά παλιομοδίτικες- δεν είναι λίγες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔήμο θα συμφωνήσω μαζί σου περί δράσης, αν η δράση είναι για να διορθώσουμε τους εαυτούς μας εσωτερικά της Ελλάδας. Τα εναντίων της Ευρώπης απλά μετατοπίζουν την ευθύνη για να συνεχίσουμε να είμαστε οι ίδιοι που ήμασταν πάντα, και ξέρεις τι πιστεύω περί αυτών...
ΔιαγραφήΘα λείπω μέχρι Παρασκευή το απόγευμα! Καληνύχτα σ' όλους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα, υπάρχουν πολλά που με εξοργίζουν. Καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς. Αν και έχω γεννηθεί, μεγαλώσει εδώ, υπάρχουν φορές που αισθάνομαι ότι δεν ανήκω εδώ. Δε ξέρω, καθώς δεν είχα την ανάλογη εμπειρία, αν θα μπορούσα να έλεγα για κάποια άλλη χώρα ότι ταυτίζομαι απόλυτα με τα πάντα και ότι ανήκω απόλυτα εκεί. Κάθε χώρα έχει τα κακά της. Αλλά εμείς σήμερα βιώνουμε μια πρωτοφανή κρίση, όλα καταρρέουν και τα πάντα φαίνεται να χάνουν την αξία τους. Αυτό επισκιάζει ανθρώπους, έργα που αξίζουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι μπερδεμένη. Υπάρχουν πολλά που με πληγώνουν και αδυνατώ να τα αποδεχτώ. Όχι τώρα. Από πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Ένας λόγος που ξεκίνησα το blog ήταν αυτός. Να κρίνω και να προσπαθήσω να εκφράσω αυτά που με έπνιγαν, παράλληλα να επιμείνω σε ότι εξακολουθεί να είναι άξιο. Δεν είναι τυχαίο, που μετά την πρώτη ανάρτηση, η δεύτερη ήταν αυτή : http://roadartist.blogspot.com/2007/10/blog-post_31.html με τίτλο "Δεν... δεν... ...είμαι Έλληνας...". ,
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ευγένεια, σεβασμός στην άποψη του άλλου, εργατικότητα, τιμωρία σε όσους παραβαίνουν τους νόμους πολίτες/πολιτικοί, αλλαγή νοοτροπίας με την έννοια να βοηθάει η πολιτεία κάθε δημιουργική ιδέα να ευδοκιμήσει όχι να την πνίγει εν τη γεννήσει της.
Τον άνθρωπο που έγραψε αυτή τη φράση ίσως να τον δικαιολογούσα από την άποψη πως ότι αυτή τη στιγμή βιώνουμε πραγματικά πολύ δύσκολες και τρελές μέρες, ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας αντί να έχει μπει στην πρώτη γραμμή και να έχει ένα σχέδιο να πέσει με τα μούτρα στην υλοποίηση του, αισθάνεται να πληρώνει χαράτσια, να εξοντώνεται και να έχει εξαντληθεί. Αυτή τη στιγμή το σύστημα έχει 'ξεβρακωθεί' τελείως. Δίνει το πιο απάνθρωπο χαρακτήρα του.
Υπάρχουν στην Ελλάδα άνθρωποι που πραγματικά δυσανασχετούν με την κακή εικόνα μας και ας μην έχουν ζήσει έξω. Έχουν επίγνωση των "κακών" και τρελαίνονται με πολλά που βλέπουν. Θέλουν να διαφοροποιηθούν μα δεν βρίσκουν τον τρόπο. Δεν αξίζει να πεταχτεί η χώρα κ οι άνθρωποι της στα σκουπίδια. Δεν μας αξίζει ότι συμβαίνει σήμερα. Κουράστηκα από τα λόγια. Και ξέρω πως μαζί μου έχουν κουραστεί επίσης πολλοί άλλοι. Δε ξέρω που πρέπει να σταθώ. Στο 'βρώμικο', στο άδικο, ή σε ότι επιμένει.
Ευτυχώς έχω κοντά ανθρώπους που μπορώ να επικοινωνήσω, που με αισθάνονται και με αγαπούν, αλλά ίσως οι ιδέες και η αντίληψη για τη ζωή να μην ταιριάζει με τη πλειοψηφία.
Είχα μια ελπίδα ότι ίσως κάτι αλλάξει, ότι θα μπορέσουν κάποιοι άνθρωποι να φέρουν αλλαγή στα περισσότερα επίπεδα, μα χάνεται και αυτή. Αισθάνομαι ότι παρακολουθώ ένα θέατρο παραλόγου, και ενώ ως άνθρωπος είμαι αισιόδοξη και προσπαθώ να είμαι θετική, δυστυχώς αισθάνομαι να εξαντλούνται στιγμές περιθώρια και τα όρια.
Μα όταν νιώθω να πνίγομαι βλέπω κάποιους "τρελούς", κάποιους πραγματικά Ανθρώπους που με συγκινούν και με κάνουν να λέω η ελπίδα δεν έχει χαθεί.
Μόνο που τελικά δεν πιστεύω ότι μπορούν μέσα σε αυτό το χάος να φέρουν την αλλαγή. Ίσως μπορούν να κρατήσουν τις αξίες τους και να τις μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά τους, να συνεχίζουν να επιμένουν με αξιοπρέπεια και σιωπηλά υπερήφανα. Να παλεύουν κόντρα στη μιζέρια και σε ένα εχθρικό σύστημα. Στην κοινωνία, αν δεν αλλάξουν όλα από τα θεμέλια, από τις ρίζες δεν πρόκειται να διορθωθούν τα κακά.
Καλά! Αυτό είναι σχόλιο... :) :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πρέπει να έχω αφήσει μεγαλύτερο.
Ζητώ συγγνώμη για το μέγεθος του, μόλις το είδα συνειδητοποίησα ότι έγραψα ολόκληρη έκθεση.
Είναι το θέμα της ανάρτησης που με απασχολεί.
Καλά να περάσεις. Ευχαριστώ εσένα και τη deedee για τα λόγια σας.
Αγαπητή μου φίλη Roadartist, σ' ευχαριστώ! Άλλωστε, όπως λέει και πάνω-πάνω στο μπλογκ, στη συζήτηση (και στο σχόλιο σου) είναι το ζουμί, η ανάρτηση απλά η αφορμή! είναι τιμή μου που έγραψες όσα έγραψες και άλλα τόσα x2 θα ήταν ευπρόσδεκτα...
ΔιαγραφήΚαι γράφεις σαν να διάβασες το μυαλό μου και τις εμπειρίες μου. Έχεις δίκιο ότι κάθε χώρα έχει τα κακά της. Δεν μπορεί κανείς να πάει σε οποιαδήποτε ξένη χώρα και να περιμένει η χώρα να κάνει κάτι που να τον/την κάνει να αισθάνεται καλά που είναι εκεί. Όπως δεν αισθάνθηκαν ποτέ σαν στο σπίτι τους στην Αμερική οι χιλιάδες Έλληνες που πήγαν, δούλεψαν στην πιτσαρία τους 16 ώρες 7 μέρες την εβδομάδα επί 20 χρόνια, πήραν τα λεφτά που βγάλανε γύρισαν στην Ελλάδα, τους έπιασε απόγνωση και κατάθλιψη αφού γύρισαν στην Ιθάκη "της επιστροφής" και ανακάλυψαν τι είχαν ωραιοποιήσει στα όνειρά τους, και μετά από 1-2 χρόνια ξαναγύρισαν στην Αμερική να γεράσουν χωρίς καμιά πατρίδα.
Για να λειτουργήσει το "εξωτερικό" πρέπει κανείς να πάει σε μια χώρα επειδή την θέλει την χώρα με επίγνωση και των καλών που του/της αρέσουν και των κακών που υπάρχουν, και να αισθανθεί ότι εκεί θέλει να βρίσκεται από την πρώτη μέρα. Αν δεν γίνει έτσι, άδικα κατά την γνώμη μου η μετανάστευση. Όχι "φεύγοντας από"" την Ελλάδα αλλά ""πηγαίνοντας προς"" την άλλη χώρα.
Και μένα, Roadartist μου, με πλήγωσαν πολλά στην Ελλάδα, σε όλες μου τις ηλικίες εκεί, πάνω-κάτω τα ίδια που πληγώνουν και εσένα, ανέκαθεν, και τώρα τρισχειρότερα...Περισσότερο από αυτό, δεν ένοιωθα να ανήκω, εγώ προσωπικά, σαν άτομο... όσες φορές και να το προσπάθησα ανά τις ηλικίες μου. Διάβασα την δεύτερή σου ανάρτηση, του 2007, και την ένοιωσα. Και σωστός ο Κυρ. Αλλά να σου πω κάτι, πάνω σ' αυτό, όπως ήδη είπα παραπάνω: όσο σκέφτεται κανείς να εγκαταλείψει αυτή τη χώρα, καλύτερα να μην το κάνει. Όταν θελήσει η ψυχή να πάει κάπου αλλού για συγκεκριμένους λόγους του κάπου αλλού, τότε, στο πρώτο αεροπλάνο.
Οπωσδήποτε οι σημερινές μέρες δικαιολογούν πολλά. Για μένα όμως τίποτα δεν δικαιολογεί την τελμάτωση στην κινούμενη άμμο της ανάλυσης επί αναλύσεων και γνώμης επί γνωμών χωρίς να υπάρχει ο παραμικρός ρεαλισμός για το τι γίνεται αύριο, σε οποιαδήποτε κατάσταση. Αυτό το φέρνω από την Αμερική, όχι γιατί το βρήκα εκεί αλλά γιατί το είχα πάντα μέσα μου: "Just Do it!" Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, and there's no crying in baseball. Η χλιδή που απολαμβάνουμε σαν δουλοπάροικοι των πολυεθνικών εταιρειών που πουλάνε ανέσεις τις οποίες εργάτες πριν και λιγότερο από ένα αιώνα δεν ονειρευόντουσαν, μας έχει κάνει να νομίζουμε όχι μόνο ότι υπάρχει ασφάλεια στον κόσμο αλλά ότι είναι αυτονόητη και όταν ταρακουνηθεί χάνουμε τα αυγά και τα πασχάλια. Ενώ η ζωή όμως προχωρά στον πλανήτη αυτόν με την υπερίσχυση του ισχυρότερου και του πιο αποτελεσματικού οργανισμού, που επιβιώνει κάθε λεπτό για εκείνο το λεπτό.
Ευτυχώς έχεις δίκιο, και το ξέρω, ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί "που πραγματικά δυσανασχετούν με την κακή εικόνα μας και ας μην έχουν ζήσει έξω". Δεν βρίσκουν τρόπο να διαφοροποιηθούν ακριβώς επειδή ένα από τα κακά τα οποία μας τρελαίνουν είναι ότι δεν γίνεται επιτρεπτή η διαφοροποίηση λόγω του "ωχ τώρα αδελφέ", το οποίο υποβαθμίζει κάθε προσπάθεια για σοβαρή συζήτηση και *αποτέλεσμα πράξης*.
(συνεχίζεται)
(συνέχεια)
ΔιαγραφήΚαι αυτό με πηγαίνει στο δυσκολότερο και πιο βαθειά λυπημένο μέρος του σχολίου σου: το ότι πάνω που είπαμε ότι κάτι θ' αλλάξει, η μουντίλα αρχίζει πάλι να σκεπάζει τον ουρανό για να αφήσει τα πάντα όπως ήταν -απλά φτωχότερα και πιο "θυμωμένα". Ότι και να κάνεις δεν πρέπει να αφήσεις τα όριά σου να εξαντληθούν -είναι φυσικό και ανθρώπινο να νοιώσει κανείς ότι εξαντλούνται, αλλά, δεν πρέπει να τα αφήσει. Πάση Θυσία, με οποιοδήποτε τρόπο. Κάτσε λίγο κάτω, επέτρεψε στον εαυτό σου να αισθανθεί όπως αισθάνεσαι, κλίσε λίγο τα μάτια... αλλά μετά σήκω πάλι κάτω και παρέμεινε η Roadartist. Η ελπίδα μέσα μας και σε μερικούς από τους γύρω μας δεν χάνεται ποτέ αν δεν της πεις να χαθεί... αλλά πρέπει να κάνεις τα βήματά σου, τα δικά σου, όποια και να είναι αυτά, γιατί αυτά τα βήματα που θα σπρώξεις τα πόδια σου να πάρουνε είναι η λύση για το κάθε αύριο...
Στην Ελληνική κοινωνία αν αλλάξουν τα πράγματα θα πάψει να είναι "Ελληνική". Θα είναι κάτι άλλο. Η Ελλάδα έδιωξε εκατομμύρια παιδιά της στα ξένα, τα τελευταία 200 χρόνια, για να *μην* αλλάξει. Μην το περιμένεις να αλλάξει. Μπορείς όμως, μπορεί ο καθένας μας, να επηρεάσει και να διαλέξει το άμεσο περιβάλλον, αν όχι γεωγραφικά, τουλάχιστον από μέσα μας, μέσω της σκέψης και της αντιμετώπισης.
Το να ζείς στην Ελλάδα με τις σκέψεις που περιγράφεις είναι, σκέφτομαι τώρα, σαν να είσαι παντρεμένος με ένα άτομο που πάσχει από ψυχοπάθεια και χρειάζεται ψυχιάτρους και φάρμακα. Η ζωή είναι κόλαση ώρες-ώρες. Δεν είναι δική σου ευθύνη η ψυχοπάθεια του άλλου, ούτε φυσικά μπορείς να γιατρέψεις εσύ το άτομο αυτό όσο συμπαράσταση και να δώσεις. Το να φύγεις δεν είναι απλά λύση, αλλά η μόνη λύση και λύση επιβαλλόμενη μια και στην ψυχοπάθεια του άλλου φαίνεσαι και εσύ ακόμα σαν εχθρός. Αλλά δεν φεύγουμε, ή κάνουμε πολύ, πολύ καιρό να φύγουμε, γιατί υποσυνείδητα αισθανόμαστε υπεύθυνοι για το άτομο αυτό, και νομίζουμε ότι αν κάναμε εμείς κάτι διαφορετικά ή προσπαθούσαμε περισσότερο, το άτομο με την ψυχοπάθεια θα γινότανε καλύτερα...
Σ' ευχαριστώ για αυτό το σχόλιο Roadartist μου. καλό βράδυ!
Σε καλησπερίζω! Θα συμφωνήσω απόλυτα, για μένα βέβαια δεν χρειάζεται να παίζουμε τόσο πολύ με τις λέξεις( μιλάω για την συνομιλία σου με τον Δείμο του Πολίτη), σημασία έχει να μπορέσει κάθε ένας που ανήκει στο μπλογκοχώρο, να ξεπεράσει όσο γίνεται τον πολιτικό σχολιασμό, την ανάλυση της κοινωνικής ύφεσης, το χρέος, το μνημόνιο, όλα όσα μας βομβαρδίζουν καθημερινά και ας προχωρήσουμε σε μία διαδικασία εξέλιξης μέσα από την οποία ''στη συζήτηση που είναι το ζουμί'' να κατατεθούν προτάσεις, νέες ιδέες, κυρίως ΛΥΣΕΙΣ για την αντιμετώπιση των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων. Νομίζω πως το πρόβλημα το μάθαμε, το εμπεδώσαμε, αργότερα το βιώσαμε και τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο της απόγνωσης και του προβληματισμού ψάχνοντας μία διέξοδο σωτηρίας. Εμ πως θα βρεθεί αυτή εάν εξακολουθούμε να κρίνουμε συνέχεια τους άλλους, τους πολιτικούς, κάθε λογής φορείς, υπηρεσίες κλπ. Φταίνε, έχουν ευθύνη, το γνωρίζουμε, αλλά και που το γνωρίζουμε τι κάνουμε γι' αυτό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου βράδυ Δημήτρη!
Καλώς ήρθες Κουφετάριε! και καλή σου μέρα! Εδώ κάνουμε καπουτσίνο αλλά έχουμε και Ελληνικό, σε παλιό μπρίκι και σιγανή φωτιά...
ΔιαγραφήΑκριβώς!! τα μάθαμε, τα καταλάβαμε (ο καθένας διαφορετικά) και όποιος παίζει πολύ με τις λέξεις έχει φαίνεται άπλετο χρόνο στην διάθεσή του -ενώ ο χρόνος μας τελειώνει, και, αν δεν ξεπεράσουμε την δεδομένη νοοτροπία και δεν περάσουμε αμέσως σε προτάσεις και λύσεις, όχι μόνο για τα μεγάλα θέματα αλλά και για την οικογένειά μας και τον εαυτό μας, ο χρόνος θα μας προσπεράσει.
Έχουμε σχεδόν περάσει από τα πέντε στάδια του θανάτου: Άρνηση, Θυμός, Διαπραγματεύσεις, Κατάθλιψη, Θάνατος. Και σε αυτό το τελευταίο είναι τα δύσκολα, γιατί, εξαρτάται αν δει κανείς την φάση εκείνη σαν τελευταία, ένα θάνατο, ή σαν μια πρώτη στην απαρχή της αναγέννησης. Περνώντας η Ελληνική κοινωνία από τον θάνατο θα μπορέσει να φτάσει στην αναγέννηση;
Μόνο θετική αδελφωμένη σκέψη και πράξη για λύσεις. Όχι για εκδίκηση ή για κουτοπονηριά αλλά για πραγματική λύση που θα μας επιτρέψει κάποια αξιοπρέπεια αφ' ενός και πρακτικές λύσεις για επιβίωση από την άλλη. Η γνώμη μου είναι ότι οι λύσεις πρέπει να συμπεριλαμβάνουν μια ενωμένη και τρανταχτή φωνή να λέει στους "άρχοντες" μας ότι ως εδώ ήταν, και απαιτούμε αυτά που μέχρι χτες δεν ξέραμε καν πως να τα κυνηγήσουμε.
Θα γίνει κάτι τέτοιο; όλοι πρέπει να βοηθήσουμε, όχι με κριτική και με το ποιοί φταίνε αλλά με την λογική του εντάξει, τώρα τι θα κάνουμε για να επιβιώσουμε αύριο.
Σ' ευχαριστώ. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Κουφετάριε, καλό σου ξημέρωμα.
Καλημέρα Δημήτρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήσε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση.
Η παρομοίωση στο σχόλιο ήταν απίστευτη, κάπως έτσι...
Μου άρεσε και το σχόλιο του Κουφετάριου, μαζί με την απάντηση σου.
Ξέρουμε ότι είμαστε μπροστά σε ένα γόρδιο δεσμό, δυο πράγματα είναι απαραίτητα να συμβούν: α) θεμελιώδεις αλλαγές στον κρατικό μηχανισμό, αλλαγή από τα θεμέλια του και β) ανάπτυξη. Αλλαγή στα πάντα από τη βάση τους, πόσο εφικτά βέβαια είναι αυτά. Τουλάχιστον μπορεί να υπάρχει η κουτοπονηριά, αλλά δεν υπάρχει κακία, υπάρχει ανθρωπιά, υπάρχουν ικανότητες. Ήδη πολλά χάσαμε, ελπίζω να έρθει η στιγμή που θα χρειαστούν οι σωστοί και θα πρέπει να μπουν μπροστά, μήπως να λάμψει η καλοσύνη. Η παρατήρηση σου ότι η Ελλάδα δε θέλει να αλλάξει έχει δυστυχώς επίσης βάση.
Αυτή τη στιγμή είμαστε στην άβυσσο και κοντά στο θάνατο. Μακάρι να υπάρξει μια κάθαρση σε κάθε επίπεδο. Καλό σαββ/κο να έχετε!
Roadartist μου, μου φαίνεται "έπιασες" ακριβώς την παρομοίωση που έκανα. Πραγματικά βλέπω πολλούς και ριζικούς παραλληλισμούς. Μια παρομοίωση που κάνει κανείς, άλλωστε, είναι περισσότερο πετυχημένη όταν αυτός που την σκέφτεται να την πει έχει ιδίαν και μακρά πείρα... Πραγματικά νομίζω ότι στο τέλος δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αισθάνεται ούτε καν υποσυνείδητα υπεύθυνος/η για τα ψυχιατρικά προβλήματα του άλλου. Η λύση, η πράξεις, πρέπει στο τέλος να έχουν σαν αντικείμενο να σωθούμε εμείς -απλά γιατί δεν είναι εφικτό εκ των πραγμάτων ότι και να κάνουμε να "σώσουμε" την κατάσταση επί της οποίας δεν έχουμε δύναμη ή επιρροή.
ΔιαγραφήΚαι στην άλλη παρομοίωση, με την ταινία, που έκανα στο τέλος της ανάρτησης, δυστυχώς το τέλος ήταν χάπυ εντ του Χόλυγουντ. Στην πραγματικότητα ο Ρόμπιν Γουίλιαμς θα είχε μείνει κουρνιασμένος στην κόλαση της Αναμπέλα Σιόρα.
Οι αλλαγές στον κρατικό μηχανισμό άρχισαν από τον Παπαδήμο ο οποίος μας "τελειώνει" σύντομα. Ανάπτυξη στην Ελλάδα παραδοσιακά γίνεται μόνο με μαύρα χρήματα για τον εαυτούλη, και την "ανάπτυξη" που εννοείς θα την επιβάλλουν απ' έξω ως την μόνη λύση όσο τους επιτρέψει η πραγματικότητά μας. Η ερώτηση όμως είναι αν μπορεί η Ελληνική κοινωνία να συντηρήσει/υποστηρίξει/υποφέρει/υιοθετήσει τις αλλαγές στην μακρά πνοή των 8 ετών μέσα της.
Κοίτα το παράδειγμα της αποτέφρωσης νεκρών. Υπάρχει το παραδοσιακό μέρος εκείνων που δεν την θέλουν επειδή είναι κόντρα στις παραδόσεις, βάζουν στην μέση την εκκλησία και γιουχαΐζουν του επιστήμονες. Υπάρχει το μέρος των "διαφωτισμένων" που κατακρίνουν την στάση των παραδοσιακών. Και υπάρχουν και εκείνοι που λένε ότι το κράτος έπρεπε να δείξει πιο πολύ σθένος και να υποστηρίξει και την άποψη των "διαφωτισμένων".
...αλλά, κανείς δεν λέει ότι οι "παραδοσιακοί" έχουν όλο το δικαίωμα της γνώμης τους και πρέπει να την σ-ε-β-ό-μ-α-σ-τ-ε χωρίς να τους μεμφόμαστε για υποανάπτυκτους και φανατικούς αλλά να δεχόμαστε πραγματικά και ισάξια την γνώμη τους, και ότι το κτήριο για την αποτέφρωση μπορεί να πάει να χτιστεί εκεί που η πλειοψηφία της κοινότητας το θέλει. Και αν δεν υπάρχει στην Ελλάδα κοινότητα με τέτοια πλειοψηφία να μην γίνει πουθενά, αντί οι "διαφωτισμένοι Έλληνες" να μέμφονται τους άλλους και να λένε ότι πρέπει να τους επιβάλλουν την αναγέννηση ώστε σαν κι αυτούς να γίνουν όλοι βέροι ευρω-πέη.
Εγώ θα ήθελα να ταφώ χωρίς φέρετρο ή τάφο στο χώμα στα βραχώδη όρη πάνω κοντά στην γραμμή που τελειώνουν τα δέντρα. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα... Περιέργως, αν και δεν συμφωνώ βέβαια να μπαίνει η εκκλησία στον δήμο και α λέει ο κόσμος ότι η αποτέφρωση είναι λάθος. και δεν συμφωνώ να λέει η εκκλησία ότι δεν θα αναμειχθεί σε κηδείες που επιλέγουν αποτέφρωση, διαβάζοντας τις Ρωμαίικες ιστοσελίδες και σχόλια που κηρύττουν διαφωτισμό )και αποτέφρωση), αισθάνθηκα ότι οι *γελοίοι* ήταν οι "διαφωτισμένοι" με τον τρόπο που μέμφονται τους συμπολίτες τους υποτιμητικά, χρησιμοποιώντας τον παραδοσιακό Ελληνικό ρατσισμό σαν πνευματικό ρατσισμό για να επιδείξουν αλαζονικά και υβριστικά και ειρωνικά την ...υπεροχή τους.
Είναι αρετή το να προσπαθούμε και να ελπίζουμε. Αλλά είναι επίσης αρετή να μπορούμε να δούμε που δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα, και, στο τέλος, που δεν έχουμε δικαίωμα να ζητήσουμε αλλαγή γιατί απλά τυγχάνει εμείς να μην ταιριάζουμε...