Οι φωτογραφίες αυτές, και άλλες δικές μας, είναι η ανάμνηση ενός Σαββατοκύριακου που περάσαμε στη Λαμία πριν ούτε καν δυό βδομάδες. Ένα Σαββατοκύριακο όταν η Μαργαρίτα κι εγώ επισκεφθήκαμε παλιούς καλούς φίλους, δικούς μας ανθρώπους που δεν είχαμε γνωρίσει μέχρι την στιγμή που βρεθήκαμε "σπίτι μας", στο σπίτι τους, μαζί τους. Μια από τις στιγμές στη ζωή που αναρωτιέσαι τι άλλο μπορεί να υπάρχει, ή θα έπρεπε να υπάρχει ποτέ στην καρδιά ενός ανθρώπου, παρά ένα χαμόγελο και χαρά.
Ο Κώστας βέβαια με πρόλαβε κι έγραψε στην ανάρτησή του για την συνάντησή μας, ως συνήθως καλύτερα απ' όσο θα καταφέρω εγώ, με τα ίδια λόγια που θέλω να γράψω κι εγώ. Ο Κώστας και η Γεωργία είναι δύο σπάνιοι άνθρωποι που καθρεπτίζονται στα μάτια και το γέλιο δυό υπέροχων παιδιών. Κι εμείς, είχαμε την τύχη να γνωριστούμε εδώ στην μπλογκόσφαιρα, και όταν ήρθαμε τρέχοντας στην Ελλάδα για τράπεζες, εφορίες, και λοιπά ευτράπελα, σταματήσαμε το τρέξιμο για δυό μέρες και πήγαμε στη Λαμία κοντά τους. Και ήταν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια.
Όταν δεν ήμασταν σπίτι, να γευόμαστε την κουζίνα της Γεωργίας (κι εκείνο το στραγγιστό και το γιαούρτι!) μας πήγαν στα μέρη που δεν είχαμε δει, την γέφυρα του Γοργοποτάμου, την Μονή Αγάθωνος, την Αγία Μαρίνα... και μερικές φωτογραφίες είναι εδώ πιο κάτω.
Τώρα συνειδητοποιούμε ότι τα βουνά της βόρειας Ιταλίας πέφτουν λίγο μακριά για να τους βλέπουμε όποτε θέλουμε, και μας λείπουν από την ώρα που φύγαμε. Αλλά, όποτε και να βρισκόμαστε, εδώ ή εκεί, ή στην Αθήνα, η ζωή μας είναι πιο πλούσια με τους φίλους μας, τον Κώστα και την Γεωργία.
Ευχαριστούμε παιδιά!
Νάστε καλά, και σύντομα και στο χωριό μας!
Ο Κώστας βέβαια με πρόλαβε κι έγραψε στην ανάρτησή του για την συνάντησή μας, ως συνήθως καλύτερα απ' όσο θα καταφέρω εγώ, με τα ίδια λόγια που θέλω να γράψω κι εγώ. Ο Κώστας και η Γεωργία είναι δύο σπάνιοι άνθρωποι που καθρεπτίζονται στα μάτια και το γέλιο δυό υπέροχων παιδιών. Κι εμείς, είχαμε την τύχη να γνωριστούμε εδώ στην μπλογκόσφαιρα, και όταν ήρθαμε τρέχοντας στην Ελλάδα για τράπεζες, εφορίες, και λοιπά ευτράπελα, σταματήσαμε το τρέξιμο για δυό μέρες και πήγαμε στη Λαμία κοντά τους. Και ήταν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια.
Όταν δεν ήμασταν σπίτι, να γευόμαστε την κουζίνα της Γεωργίας (κι εκείνο το στραγγιστό και το γιαούρτι!) μας πήγαν στα μέρη που δεν είχαμε δει, την γέφυρα του Γοργοποτάμου, την Μονή Αγάθωνος, την Αγία Μαρίνα... και μερικές φωτογραφίες είναι εδώ πιο κάτω.
Τώρα συνειδητοποιούμε ότι τα βουνά της βόρειας Ιταλίας πέφτουν λίγο μακριά για να τους βλέπουμε όποτε θέλουμε, και μας λείπουν από την ώρα που φύγαμε. Αλλά, όποτε και να βρισκόμαστε, εδώ ή εκεί, ή στην Αθήνα, η ζωή μας είναι πιο πλούσια με τους φίλους μας, τον Κώστα και την Γεωργία.
Ευχαριστούμε παιδιά!
Νάστε καλά, και σύντομα και στο χωριό μας!
Δημήτρη, είδαμε την ανάρτηση και χαρήκαμε. Και λυπηθήκαμε μαζί! Το υπέροχο Σαββατοκύριακο από τη μια και η νοσταλγία από την άλλη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΨάξαμε να βρούμε λόγια για να απαντήσουμε, αλλά στο λεξικό οι λέξεις είναι λίγες για να περιγράψουμε τα αισθήματά μας... Ένα ευχαριστώ από μόνο του είναι λίγο για τη χαρά που μας δώσατε όταν ήρθατε για πρώτη φορά στο σπίτι σας! Αλλά είμαστε και πολύ χαρούμενοι που ξέρουμε ότι στη μέση της Ιταλίας, εκεί στο San Benedetto in Alpe, έχουμε κι εμείς ένα σπίτι!
Κι επειδή δεν έχεις comment moderation, μπορώ να πω ότι θέλω χωρίς λογοκρισία, χα, χα, χα...!
Η Μαργαρίτα και ο Δημήτρης είναι δυο άνθρωποι ξεχωριστοί. Η Μαργαρίτα, μια οξυδερκής και γλυκιά Ιταλίδα. Ο Δημήτρης, ένας έξυπνος άνθρωπος με βλέμμα που δεν κοιτάζει απλώς αλλά φιλτράρει τα πάντα γύρω του. Κι όσο κι αν έζησε εκτός Ελλάδας, είναι περισσότερο Έλληνας από εμάς που είμαστε εντός των τειχών! Κι αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι έχει φιλότιμο. Κάτι που εμείς που κατοικούμε σ' αυτή τη χώρα το έχουμε ξεχάσει! Οι δυο τους, ένα ταιριαστό ζευγάρι, θαρρείς ότι είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Και το καλύτερο απ' όλα είναι ότι διαθέτουν μια ισχυρή θετική ενέργεια που την μοιράζουν απλόχερα σε όλους όπου κι αν σταθούν!
Χα, χα, χα, έπεσες στην παγίδα τώρα και δεν μπορείς να σβήσεις το σχόλιό μου!!!
Είπα ότι θα αργήσω να κάνω σχόλιο, αλλά διαβάσαμε το άρθρο σου στο κινητό και δεν αντέξαμε τον πειρασμό. Με την ευγενική χορηγία του πλησίον μας (!) μπήκαμε στο διαδίκτυο και να 'μαστε!
Καλό σας βράδυ και... εις το επανιδείν!
Καλή σας μέρα Γεωργία και Κώστα! Μόλις μετέφρασα το σχόλιό σας στη Μαργαρίτα είπε ότι σας θέλει εδώ στο χωριό τώρα! Και η αλήθεια είναι ότι από το καράβι ψάχνουμε τι να σας προτείνουμε για τον καλύτερο τρόπο να έρθετε! αλλά θα τα πούμε λεπτομερώς κατ' ιδίαν :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌτι έγραψες για την Μαργαρίτα Κώστα μου είναι σωστό, και ότι έγραψες για μας σαν ζευγάρι απλά δείχνει πόσο τυχερός ήμουν να σταματήσω σ' αυτό τον παράδεισο στον δρόμο από την Στοκχόλμη στην Αθήνα... το πρόβλημα είναι ότι έγραψες για μένα, γιατί, πέρα από το ότι με γεμίζεις χαρά να τα διαβάζω, ότι και να απαντήσω θα είναι δύσκολο να το εκφράσω. Είμαι ο Δημήτρης και με τα τρωτά μου και με τα καλά μου όπως όλοι οι άνθρωποι, και, όπως για όλους και από όλους αυτά μου τα μέρη που κάποιος θα τα έβλεπε τρωτά, τα ίδια, άλλος θα τα έβλεπε καλά... Όπως είχα διαβάσει κάπου, κάποτε, είμαστε ο καθένας τρείς άνθρωποι: Αυτός που νομίζουμε ότι είμαστε, αυτός που βλέπουν οι άλλοι ότι είμαστε, και αυτό που πραγματικά είμαστε. Τα δύο πρώτα είναι υποκειμενικά, και το τρίτο αδύνατο να προσδιοριστεί, λόγω των δύο πρώτων :-)
Άρα σε κάθε στιγμή της ζωής μπορούμε να κάνουμε μια μόνο ευχή, ότι οι άνθρωποι που αγαπάμε να μας βλέπουν κι εκείνοι με αγάπη όπως τους βλέπουμε εμείς, και εκείνοι στους οποίους δεν αρέσουμε να μην θιγούν ποτέ πραγματικά από τις πράξεις μας.
Λένε πολλοί ότι οι ομογενείς που είναι εκτός των τειχών δεν βλέπουν την πραγματικότητα που ζουν καθημερινά οι εντός. Αλλά υπάρχει και η σχολή η οποία λέει ότι οι εκτός των τειχών βλέπουν μια συνολική εικόνα την οποία οι εντός δεν βρίσκονται σε θέση να εκτιμήσουν. Το μόνο που ήθελα ποτέ ήταν να είμαι ειλικρινής και ως προς τις επιλογές μου του να ανήκω έξω από την Ελλάδα, και ως προς τα πιστεύω μου τα οποία είναι συνυφασμένα με τις ρίζες που οι εντός, αυτές τις μέρες, σνομπάρουν. Είμαι περήφανος και για την υπηκοότητα που επέλεξα και για εκείνη στην οποία γεννήθηκα, την κάθε μια για ξεχωριστούς, αλλά σοβαρούς και ειλικρινείς λόγους. Γι αυτό και θα δεχτώ με περηφάνια και ευγνωμοσύνη την άποψή σου για την Ελληνικότητά μου. Σ΄ευχαριστώ Κώστα. Ποτέ δεν προσπάθησα να κάνω τίποτ' άλλο, για τον γιό μου και για μένα, από αυτό που είπες.
Η ζωή ίσως να γίνεται διαφορετική για όλους μας, στο μέλλον, απ' ότι φανταζόμασταν και προγραμματίζαμε μόλις δυό χρόνια πριν. Όμως κάθε μέρα που ζούμε στο παρών είναι μια καλή μέρα αν έχουμε υγεία και ανθρώπους που μας αγαπάν και αγαπάμε. Οι αναμνήσεις είναι μόνο αυτό: αναμνήσεις, και το μέλλον, όπως πικρά καταλαβαίνουμε τώρα, αδύνατο να το φανταστούμε. Το ένα σίγουρο που μπορούμε να βλέπουμε στο μέλλον είναι αυτό που εξαρτάται μόνο από εμάς, και εμείς, η Μαργαρίτα κι εγώ, βλέπουμε ένα μέλλον χαμογελαστό, μια που θα πάμε εκεί με φίλους σαν κι εσάς, παιδιά.
Αυτό το "Μολών Λαβέ" κάπως πονάει. Τότε και............ σήμερα.. Αχ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ σημερινή μέρα είχε απίστευτη κούραση και τρέξιμο. Τώρα επιτέλους στο σπίτι.. ηρεμία, πριν κλείσω το pc, για να χαλαρώσω, διαβάζοντας ένα βιβλιαράκι.., πέρασα από εδώ. Τι πανέμορφες φωτογραφίες.. αλλά περισσότερο τι όμορφο αυτό το ανθρώπινο περιβάλλον που εδώ δημιουργήθηκε. Ότι σημαντικότερο. Να είστε πάντα καλά, αυτό είναι ότι χρειαζόμαστε, αυτό είναι το "Συν" :)
Καλό σαββ/κο!
Αγαπητή μου Roadartist, αυτό το συν είναι που γεμίζει την ζωή. Κι εδώ στην πλατεία του παγκόσμιου χωριού του εικοστού πρώτου αιώνα, το ότι καθόμαστε μπροστά σε μια οθώνη μ' ένα πληκτρολόγιο δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι που θα βρίσκαμε και κάτω από τον πλάτανο ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόσεξα κι εγώ αυτό το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ... ο ανιψιός μας, 18 χρονών Ιταλός, περιμένει μια μέρα πως-και-πως να τον φέρουμε στις Θερμοπύλες να βρεθεί κοντά στο άγαλμα του ήρωά του. Εμείς θα πάμε στον Κώστα και την Γεωργία και ο Λεονάρντο θα περάσει κουλουριασμένος την νύχτα αγκαλιάζοντας τα πόδια του Λεωνίδα. Όλοι παντού που έχω ζήσει, από τα πρώτα που έρχονται στο μυαλό για συζήτηση περί Ελλάδας είναι οι Θερμοπύλες. Μέσα στην Ελλάδα βέβαια δεν ακούω και πού συχνά να μιλάνε για το γεγονός ότι οι 300 Σπαρτιάτες και οι 700 Θεσπρωτείς άλλαξαν την πολιτιστική Ιστορία της Ευρώπης πεθαίνοντας ένας-ένας, μέχρι που ο συμπατριώτης τους ο Εφιάλτης βοήθησε τους Πέρσες να δώσουν ένα γρηγορότερο τέλος στην μάχη... αυτά δεν βλέπω να ενδιαφέρουν και πολύ σήμερα μέσα στην Ελλάδα... άλλωστε αν παραπεί κανείς για την ιστορία κλπ., θα τον πάρουν και γι' ακροδεξιό!
Θα πρόσεξες δύο από τις φωτογραφίες του Λεωνίδα, όπου άθελά του υπερασπίζεται την ΔΕΗ. Ναι. Όλοι οι διεθνείς επισκέπτες των Θερμοπυλών επιστρέφουν στην πατρίδα τους με ένα μπόνους: όχι μόνο τον Λεωνίδα στις φωτογραφικές τους μηχανές, αλλά και την Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού και Χαρατσοεισπράξεως!
Το μνημείο μου αρέσει πολύ: ένας απλός τοίχος που σαν τους Έλληνες εκείνους φράζει τον δρόμο στον εισβολέα, με τον Λεωνίδα να οδηγεί. Αλλά, όπως βλέπεις στις δύο τελευταίες φωτογραφίες, ο τοιχος, και ο Λεωνίδας, είναι τοποθετημένοι παράλληλα στο βουνό, και όχι στην λογικά σωστή ευθεία που θα έφραζε τον δρόμο σε εκείνους που έρχονταν από τα δεξιά του βουνού.
Αν είχαμε χτίσει το μνημείο κατεύθυνση 90 μοιρών δεξιά, και θα ήταν πιο οργανικά δεμένο με το περιβάλλον, την γεωγραφία και την ιστορία, και δεν θα έπαιρναν μαζί τους και την ΔΕΗ όλοι οι επισκέπτες.
Από την άλλη μεριά βέβαια, θα μπορούσαμε να βάλουμε μεγάλα πανό στο στύλο της ΔΕΗ που να λένε "Στείλτε Χρήματα" στα Γιαπωνέζικα και τα Κινέζικα. Στα Γερμανικά δεν χρειάζεται... αυτοί πέρασαν ήδη. Δύο φορές.
Χα χα χα φοβερός :) τον πρόσεξα το στύλο της ΔΕΗ, βγάζει μάτι! Έπεσα κάτω από τα γέλια με όλα όσα έγραψες, έτσι είναι ακριβώς! (Κανένα ελληνόπουλο δε νομίζω να ένιωθε όλα αυτά στις Θερμοπύλες) Ισχύει πως όταν μιλήσεις για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, για την ιστορία, αμέσως κατατάσσεσαι από ένα κομμάτι κόσμου ως "ακροδεξιός". Προσωπικά λατρεύω να διαβάζω σχετικές αναφορές, αλλά αντιπαθώ απίστευτα τους εθνικιστές και ότι ακροδεξιό. Δεν χρειάζονται εξηγήσεις σε στενόμυαλα μυαλά, όσοι το καταλαβαίνουν. Για αυτό ακολουθούμε όσα πιστεύουμε ότι αξίζουν, αναζητούμε όσα οι άλλοι σνομπάρουν και δε μας απασχολεί καθόλου τι θα πει ο καθένας. Καλό βράδυ, καλό σαββατοκύριακο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρη, θα φτιάξω ένα ομοίωμα του Λεωνίδα στο σπίτι..., είναι κρίμα να μείνει όλη τη νύχτα ο ανιψιός μόνος του!!! Χα, χα, χα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τη ΔΕΗ, τη θέση του μνημείου και όλα τα υπόλοιπα, θα συμφωνήσουμε!
Καλό σου Σαββατοκύριακο Roadartist μου, νάσαι καλά :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι βρε Κώστα! Ποιός ξέρει πως θα το βρούμε το παιδί το πρωί αν μείνει εκεί όλη νύχτα! Φιλιά και καλή επιστροφή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρότι κατάλαβα οτι ήσουν απ τα μέρη μας,και φυσικά ήθελα και γω να συναντηθούμε από κοντά,είχα εγώ ένα επαγγελματ.ταξίδι στο εξωτερικό από Παρ/ευή-Τετάρτη βράδυ,οπότε και πριν την αναχώρηση ήμουν μπλοκαρισμένος κι μετά...έλειψα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολύ ωραίο που και κοντινή,ζωντανή επαφή ήταν το ίδιο ζεστή και ενθουσιώδης με την δικτυακή,αν και οι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν περσόνα για καιρό και να κρυφτούν απ τα κείμενα τους.
Αρα η δική μας συναντηση θα γίνει την επόενη φορά που θα έρθετε Αθήνα,εκτός αν προλάβω εγώ να πεταχτώ απ τα βουνά σας...Καλό βράδυ!
Αγαπητέ μου Squarelogic, φυσικά σε περιμένουμε στο βουνό από καιρό -αλλά είχα σκεφτεί κι εγώ να στείλω μέηλ τώρα, να ρωτήσω και σένα και την Roadartist αν είχατε ώρα να βρεθούμε -αλλά τελικά δεν βρέθηκε στιγμή για μας καμιά. Το θέλω πολύ να βρεθούμε στην Αθήνα την επόμενη φορά. Τώρα αν θα είναι Χριστούγεννα ή Πάσχα ή καλοκαίρι, δεν ξέρουμε... ελπίζουμε για Χριστούγεννα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είναι το ωραίο στο ίντερνετ, και μ' αρέσει πως το έγραψες, ότι δεν μπορεί να κρυφτεί κανείς απ' τα κείμενά του καιρό. Και έτσι γνωρίζουμε ανθρώπους που εκτιμούμε, που μας αγγίζουν, και λίγη αν καμιά διαφορά υπάρχει τελικά όταν κοιτάς κάποιον στα μάτια ή στο νου...
Θέμα χρόνου λοιπόν! η εδώ, ή εκεί :-)