Κουμπάρες

Οι Κουμπάρες,

ή,

Πως έμαθα να μην ανησυχώ

και να αγαπώ την Εικαζόμενη Συναίνεση.

Οι Έλληνες είμαστε πολύ καλοί στο να παίζουμε τις κουμπάρες -άλλωστε σφυρηλατήσαμε και την έκφραση αυτή, η οποία δεν μεταφράζεται σε καμία άλλη γλώσσα. Εγώ ουδέποτε ήμουν επιτυχής στο κατ' εξοχήν Ελληνικό αυτό άθλημα, του να παίζουμε τις κουμπάρες, οπότε και ζητώ την κατανόησή σας για τις λιτές μου επιδόσεις. Υπάρχουν άλλοι πολύ καλύτεροι από εμένα.

Παράδειγμα: ενώ στην Ελλάδα είμαστε αρκετά καλοί στο να μιλάμε με ποιητικές γενικότητες και να παραμερίζουμε τις ενοχλητικές λεπτομέρειες εις όφελος της γενικότερης θέσης της γνώμης μας, είμαστε εξ' ίσου καλοί στο να παρουσιάζουμε επιλεγμένες λεπτομέρειες με τρόπο που να πείθουμε αρκετούς να μην κοιτάξουν την συνολική εικόνα η οποία και θα έθετε την γνώμη μας στην σφαίρα του άσχετου με την πραγματικότητα. Ο Δοκησίσοφος!

Και μας αρέσει πολύ να έχουμε γνώμη, και να αποδεικνύουμε με επιλεγμένα επιχειρήματα, επί τούτου αγνοώντας άλλα ενοχλητικά επιχειρήματα, ότι η γνώμη μας είναι σωστή.

Σε αυτή την εποχή της Ελληνικής Ιστορίας οι γνώμες έχουν αυγατίσει σαν κλούβια αυγά σε κοτέτσι το οποίο κανείς δεν φροντίζει πια.

Νόμοι έρχονται και φεύγουν αλλά η τσουλήθρα δεν σταματά. Ίσως γιατί η τσουλήθρα δεν έχει να κάνει με τους νόμους, αλλά με τους νομοθέτες.

Από αυτό όλο το κωλοχανείο νόμων, γνωμών, αντιδράσεων και αναπόφευκτων πραγματικοτήτων, τους τελευταίους πέντε μήνες έχω εστιάσει σε ένα συγκεκριμένο νόμο για να παραδειγματίσω συμβολικά, έστω και μέσω ενός από τους νόμους που έρχονται και φεύγουν, αυτό το οποίο κατά την δική μου ...γνώμη μπορεί να είναι ο λόγος για την ασταμάτητη τσουλήθρα: Διάλεξα να μιλάω για τον νόμο περί Εικαζόμενης Συναίνεσης Δωρεάς Οργάνων.

- Θα θυμάστε ίσως ότι ο νόμος πέρασε 15 Ιουνίου σε μια άδεια Βουλή με τους αγανακτισμένους απ' έξω (πριν πάνε διακοπές).

- Θα θυμάστε ίσως ότι ούτε σε άδεια Βουλή μπορούσαν να περάσουν τον νόμο που είχαν υποσχεθεί, μεταξύ άλλων πολλών νόμων στην Τρόικα, και αναγκάστηκαν, για να περάσει, να τον κάνουν soft αντί hard opt-out (να ερωτούνται οι συγγενείς).

- Θα θυμάστε ίσως ότι ούτε σαν soft περνούσε, και γι αυτό τον βάλανε να ισχύει μετά από δύο χρόνια στις 15 Ιουνίου 2013, μια που τότε πια μάλλον δεν θα είναι κυβέρνηση, ή θα ετοιμάζονται να φύγουν από κυβέρνηση, οπότε ο νόμος θα διαγραφεί το 2013 από την επόμενη κυβέρνηση. Το καθήκον τους στην Τρόικα πάντως το κάνανε τώρα για τα θεωρητικά έξοδα του ΕΣΥ στο μέλλον.

- Θα θυμάστε ίσως ότι το Διοικητικό συμβούλιο του Ελληνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων διαφωνούσε με τον νόμο, και, 24 ώρες μετά το πέρασμά του, στις 16 Ιουνίου 2011, το Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΟΜ αντικαταστάθηκε με καινούργιο Διοικητικό Συμβούλιο το οποίο συμφωνεί με τον νόμο. Ω, τι έκπληξη!

Αυτό που ίσως να μην θυμάστε είναι ότι από 18 χρονών εγώ είχα κάρτα Δωρητού Οργάνων και στην Αγγλία και στην Αμερική. Και όταν διαγνώστηκα με Διαβήτη (ζάχαρο) το 2004, έκανα και την απλοϊκή ερώτηση αν θα μπορούσα να παραμείνω δωρητής για διαβητικούς.

Και όμως, αντιτέθηκα στον νόμο στην Ελλάδα φέτος.

Γιατί να αντιτίθεται σε τέτοιο νόμο κάπιος σαν κι εμένα που είμαι εκ πεποιθήσεως δωρητής; Το επιχείρημά μου ήταν και είναι ότι είναι στέρηση Ελευθερίας του πολίτη το να αναγκάζεται να δηλώσει άρνηση.

Είναι ένα επιχείρημα που ισχύει στιβαρό σε όλες τις χώρες όπου ο νόμος αυτός δεν έγινε αποδεκτός. Ότι δηλαδή στερεί βασικές και αναλλοίωτες προσωπικές ελευθερίες. 

Δεν μίλησα για την γελοία σκέψη ότι ένας τέτοιος νόμος θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει στο Ελλαδιστάν χωρίς να βρουν κάποιο ωραίο τρόπο οι φακελάκηδες (οι οποίοι τηρούν οποιονδήποτε όρκο πάρουν μόνο κατά προσωπική τους ερμηνεία και δικαιολογία), να διαλέξουν μεταξύ δύο ή περισσοτέρων συμβατών παραληπτών, και να καθορίσουν ότι έχει φτάσει ο συγκεκριμένος δότης, και έχει ξεπεράσει, την νοητή γραμμή πέρα της οποίας θεωρείται νεκρός, άρα δότης.

Δεν τα παρέθεσα όλα αυτά -μίλησα μόνο για τον ορισμό της προσωπικής ελευθερίας.

Και έτσι έγινα παραλήπτης βοηθείας, εν είδη φρασεολογικών πυροτεχνημάτων από τους δοκησίσοφους, οι οποίοι προσπάθησαν να εξηγήσουν στο απλοϊκό και παραπλανημένο μυαλουδάκι μου τους λόγους για τους οποίους έχω άδικο. Και έτσι βοήθησαν στην περεταίρω κατανόηση όχι τόσο των συγκεκριμένων αρχών όσο των αιτίων για την τωρινή γενική τσουλήθρα.

Διότι οι δοκησίσοφοι (ή ίσως και σοφιστές) αυτοί, αν και υπέρμαχοι της δωρεάς οργάνων, δεν είχαν οι ίδιοι ποτέ κάνει το βήμα να βγάλουν κάρτα όπως είχα βγάλει εγώ, και προτιμούν τον φασισμό από την ανιδιοτέλεια: Το "αποφασίζουμε και διατάσουμε" από την εκπαίδευση. Τον εξαναγκασμό από τον εθελοντισμό.

Και μια και δεν τους ενδιαφέρει να μιλήσουν για προσωπικές ελευθερίες, για δημοκρατία, και για κράτος που να λειτουργεί -εφ' όσον δεν θα είχαν τίποτα να πουν πάνω σ' αυτά, διαλέγουν να φλομώσουν την ατμόσφαιρα με εκ στόματος μεθάνιο αέριο, διδάσκοντάς μας την θεωρία και πρακτική της μεταμόσχευσης και πως αυτή λειτουργεί σε κράτη δυτικά.

Διότι, κατά την λογική τους, εφ' όσον δεν βλέπουμε εμείς την πεφωτισμένη θέση τους, πρέπει να είμαστε απλά αδαείς. Τι άλλος λόγος θα υπήρχε για να μην δεχόμαστε την θέση τους; είμαστε αγράμματοι και δεν ξέρουμε τι είναι και με ποιές συνθήκες γίνεται η μεταμόσχευση. Αυτό πρέπει να φταίει!

Η μεταμόσχευση και η δωρεά οργάνων ποτέ δεν ήταν θέμα άγνωστο σε μένα, ένα δωρητή εκ πεποιθήσεως, και δεν ήταν άγνωστο σε τόσους  όσοι αντιτίθενται στον νόμο. Διαλέγουν όμως οι αντιπρόσωποι της τσουλήθρας μας Έλληνες δοκησίσοφοι να επιχειρήσουν την ανύψωση του πνεύματός τους βασιζόμενοι στην εικαζόμενη μείωση των δικών μας γνώσεων.

Και έτσι, με τα επιχειρήματά τους, παραμένουν μονίμως εκτός θέματος.

Διότι, το πραγματικό θέμα δεν είναι να αποδείξουν ότι είμαστε ανίδεοι, αλλά να απαντήσουν σε ερωτήματα που έχουν να κάνουν με ατομικές ελευθερίες, την ικανότητα ενός έθνους να παριστάνει ότι είναι Αυστρία, και το περίεργο φαινόμενο ενός, ο οποίος ενώ είχε κάρτα δωρητού (και οι δοκησίσοφοι του καναπέ δεν είχανε) εναντιώνεται τώρα σε ένα νόμο που θα εξανάγκαζε όλους να κάνουν αυτό που ο ίδιος πιστεύει σωστό, και να δηλώνουν ενυπόγραφα άρνηση αν δεν θέλουν.

Για να ήμουν εκ πεποιθήσεως δωρητής και τώρα να αντιτίθεμαι στον νόμο αυτό, πρέπει να είμαι χαζός ή/και απληροφόρητος. Ή άκαρδος! Σωστά; Σωστά!




Διαβάζω στην Ελευθεροτυπία μου ότι μια 46χρονη Βελγίδα την περασμένη Τρίτη χάρισε το δώρο της ζωής σε πέντε ανθρώπους σε τρία κράτη, μετά την συναίνεση της οικογένειάς της και αφού πιστοποιήθηκε εγκεφαλικά νεκρή στη ΜΕΘ της Ευρωκλινικής. Όπως ακριβώς θα ήθελα να ήμουνα σε θέση να κάνω κι εγώ αν είχα την ατυχία της Βελγίδας αυτής.

Υπάρχουν δύο ειδήσεις μέσα στην είδηση που δημοσιεύει η Ελευθεροτυπία:

Είδηση Πρώτη: Δεν χρειαζόταν να ισχύει ο νόμος της Εικαζόμενης Συναίνεσης για να γίνουν αυτές οι μεταμοσχεύσεις.

Είδηση Δεύτερη: Η δότρια δεν ήταν Ελληνίδα (ή Έλληνας).

Ιδού άλλος ένας Δόκτορας
ο οποίος δεν θα είχε κανένα πρόβλημα με την Εικαζόμενη Συναίνεση.

Peter Sellers in Stanley Kubrick's
Dr. Strangelove,
or
How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (1964)