Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Διαφορετικότητα










Ήταν Κυριακή και είχαμε σταματήσει την δουλειά για να πάει ο πατέρας του τον μικρό του γιό να παίξει το αγαπημένο του σπορ. Το πρωί δεν ξαναπήγαμε στο γραφείο που είχαμε αφήσει αργά το περασμένο βράδυ. Αφήσαμε την μεγαλύτερη κόρη σπίτι με την μαμά και οι τρεις μας περπατήσαμε τα λίγα μέτρα στο πάρκο Πρόσπεκτ του Μπρούκλυν και τα γήπεδα του μπέης μπωλ.

Ήταν μάλλον 2004, άνοιξη, και είχα κατέβει με το αυτοκίνητο από την Μασαχουσέτη για να είμαι στο γραφείο στην Νέα Υόρκη δυό βδομάδες. Ο φίλος μου που αργότερα έγινε και κουμπάρος μας, κι εγώ, και ο γιός του, περάσαμε όλο το πρωινό την Κυριακής με εκατοντάδες άλλους γείτονες και παιδιά όλων των ηλικιών στο πάρκο καθώς τα παιδιά έπαιζαν το αγαπημένο παιγνίδι της ζωής που είναι το μπέης μπωλ.

Καθώς κατά το μεσημέρι γυρνούσαμε στο σπίτι, καθώς βγαίναμε από το πάρκο, ο φίλος μου κοιτούσε γύρω του, μεσ' την ηλιόλουστη μέρα περπατώντας με όλους τους άλλους, και τον είδα βαθιά ευτυχισμένο, σαν να έβγαινε από τα πνευμόνια του και τα σωθικά του μια θετική ενέργεια που συναγωνιζόταν το φως και την δροσιά της ανοιξιάτικης ημέρας.

Κοντοστάθηκε σε μια στιγμή και άνοιξε τα χέρια του σαν να αγκάλιαζε τον κόσμο όλο.

- Κοίτα! μου λέει. Κοίτα πόσοι άνθρωποι. Από όλα τα μέρη του κόσμου! Πόσες κουλτούρες, πόσες φυλές, τι υπέροχη διαφορετικότητα! Που αλλού μπορείς να το βρεις αυτό;!

Ήταν καθοριστική στιγμή στην ζωή μου γιατί το δευτερόλεπτο εκείνο συνειδητοποίησα τι είναι ρατσισμός. Βλέπετε, για να καταλάβει κανείς μια έννοια, βοηθά να κατανοήσει κανείς βαθιά την αντίθετη έννοια. Και εκείνη την στιγμή κατανόησα, με την θετική ενέργεια που έβγαινε από κάθε πόρο του κορμιού του φίλου μου, τι είναι το αντίθετο του ρατσισμού.

Όχι την αποδοχή όλων των ανθρώπων σαν μέρος του συνόλου μας, κάτι που βγαίνει από διανόηση, αλλά, την χαρά του να είναι κανείς μέλος ενός συνόλου διαφορετικότητας χωρίς να χρειάζεται να το σκεφτεί. Κάτι που βγαίνει από την ψυχή. Και που είναι εξαίρεση.

Εξαίρεση, γιατί η φύση του ανθρώπου είναι να τείνει προς τους όμοιούς του. Και ο αγνότερος αντιρατσιστής φτάνει στην θέση του μέσω διανόησης, ανατροφής, παιδείας, μόρφωσης... Ο φίλος μου, από την Καλιφόρνια που ζει στην Νέα Υόρκη δεν χρειαζόταν να το σκεφτεί. Το είχε μέσα του. Και με δίδαξε, με μια φράση, με μια χειρονομία, σε μια στιγμή, καθώς ένοιωσα τι είχε μέσα στην ψυχή του. Εγώ δεν μπορώ να τον φτάσω, μπορώ όμως να τον καταλάβω.

Και είμαι περήφανος που βοήθησα τον δικό μου γιό να έχει πραγματική και βαθιά αχρωματοψία.

Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι, με προτερήματα και ελαττώματα, άνθρωποι που σε επιβουλεύονται ή όχι. Αγάπη δεν σημαίνει αφέλεια. Αγάπη σημαίνει να μην χρειάζεται να πεις στον εαυτό σου ότι όλοι οι άνθρωποι μαζί είναι ένα σύνολο που μπορεί να μεγαλουργήσει. Να το ξέρει η ψυχή σου. Να το επιζητά. Και όταν προφυλάσσεσαι από το κακό να μην το αποδίδεις στην διαφορετικότητα --ώστε να μπορείς να αγκαλιάζεις την χαρά της ζωής μαζί με όλους τους διαφορετικούς ανθρώπους, όλα τα πλάσματα του σύμπαντος από τα οποία είσαι ένα.















Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Κεμάλ











Πώς εμπνεύστηκα τον Κεμάλ
(αφήγηση του Μάνου Χατζιδάκι)

Στη Νέα Υόρκη το χειμώνα του ΄68, συνάντησα ένα νέο παιδί είκοσι χρονών που το λέγανε Κεμάλ. Μου τον γνωρίσανε. Τί μεγάλο και φορτισμένο από μνήμες όνομα για ένα τόσο όμορφο και νεαρό αγόρι, σκέφθηκα. Είχε φύγει απ΄ τον τόπο του με πρόσχημα κάποιες πολιτικές του αντιθέσεις. Στην πραγματικότητα, φαντάζομαι, ήθελε να χαθεί μέσ΄ στην Αμερική. Του το είπα. Χαμογέλασε.
-Δέχεστε να σας ξεναγήσω;
Αρνήθηκε ευγενικά. Προτιμούσε μόνος.
Κι έτσι σαν γύρισα στο σπίτι μου τον έκανα τραγούδι, μουσική.
Ο Γκάτσος εκ των υστέρων, γράφοντας τους στίχους στα ελληνικά, τον έκανε Άραβα πρίγκιπα να προστατεύει τους αδυνάτους. Κάτι σαν μια ταινία του ΄Ερολ Φλυν του ΄35.

Η Πελοπόννησος (καταγωγή του Γκάτσου), από τη φύση της αδυνατεί να κατανοήσει την αμαρτωλή ιδιότητα των μουσουλμάνων Τούρκων, που μοιάζουν σαν ηλεκτρισμένα σύννεφα πάνω απ΄ τον Έβρο, ή σαν χαμένα και περήφανα σκυλιά.
Το μόνο που αφήσαμε ανέπαφο στα ελληνικά είναι εκείνο το «Καληνύχτα Κεμάλ». Είτε πρίγκιπας Άραψ είτε μωαμεθανός νεαρός της Νέας Υόρκης, του οφείλουμε μια «καληνύχτα» τέλος πάντων, για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε ήσυχα τη νύχτα. Χωρίς τύψεις, χωρίς άχρηστους πόθους κι επιθυμίες. Κατά πως πρέπει σ΄ Έλληνες, απέναντι σ΄ ένα νεαρό μωαμεθανό- όπως θα έλεγεν κι ο φίλος μας ο ποιητής ο Καβάφης.
Μ.Χ.





Ο συνθέτης Μάνος Χατζιδάκις και ο στιχουργός Νίκος Γκάτσος




Κεμάλ
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις       

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκιπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ’ αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ’ τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...



Αλίκη Καγιαλόγλου, YouTube:





Πέρασε το 1968, τότε που γράφτηκε η μουσική του Κεμάλ, και μετά οι στοίχοι, πέρασε το 1993, τότε που ο Μάνος εξιστόρησε το πως γράφτηκε ο Κεμάλ, και έφτασε το 2013.

Έφτασε το 2013. Τι να κάνουμε, ήρθε κι αυτό για να μας θυμίσει και πάλι ότι αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Απλά που και που πέφτουνε οι μάσκες.
  • Μια δασκάλα πέμπτης δημοτικού "δίδαξε στα παιδιά τον Κεμάλ του Χατζιδάκι" στο μάθημα της μουσικής.
  • Γονείς ενός παιδιού "διαμαρτυρήθηκαν στην διευθύντρια κατηγορώντας την δασκάλα για Ισλαμική προπαγάνδα".
  • Η διευθύντρια "μπήκε στην τάξη και μάζεψε από τα παιδιά τις φωτοτυπίες που είχε μοιράσει η δασκάλα".
  • Μετά η διευθύντρια στο γραφείο της ανέλυσε στην δασκάλα "για ποιους λόγους στο δημοτικό μόνο μας μέλημα οφείλει να είναι να μαθαίνουμε στα παιδιά να αγαπούν την πατρίδα και να τονώνουμε το εθνικό τους φρόνημα".

Τι να αναλύσω από τα παραπάνω; Είναι πια εμφανές ότι το παιγνίδι έχει χαθεί. Αυτός ο τόπος κυλιέται στην αμορφωσιά, το μίσος και τον σκοταδισμό. Και γι' αυτό, πιστέψτε με, δεν φταίει η Τρόικα. Ούτε ο Κεμάλ.

Το παραπάνω περιστατικό το διάβασα εδώ, στου Zaphod, ο οποίος το είχε αναδημοσιεύσει από εδώ.

Στο μεταξύ, πληθαίνουν οι αναφορές:
Το Βήμα
Ελευθεροτυπία
Πρώτο Θέμα
NewsIT
Fimotro
κλπ...

Καληνύχτα σας.









Λαθραίοι










Κανείς δεν είπε ποτέ ότι είναι εύκολη η Δημοκρατία. Είναι πολίτευμα δύσκολο, το πιο δύσκολο, και χρειάζεται ανεπτυγμένο μείγμα λογικής, φιλοσοφίας και δικαιοσύνης. Και διορατικότητας. Συνείδηση προσωπικής και συλλογικής ευθύνης.

Ο μόνος λόγος που δεν υπάρχει άριστη δημοκρατία (πουθενά) είναι γιατί η δημοκρατία απαιτεί αντιδημοκρατικά μέτρα για να επιζήσει (οποιοσδήποτε νόμος είναι από τον ορισμό του αντιδημοκρατικός): το καλύτερο παράδειγμα είναι ότι ενώ η Χρυσή Αυγή πιστεύει στην κατάλυση της δημοκρατίας και την εγκαθίδρυση του ρατσισμού, της είναι δυνατόν να γεννηθεί και να υπάρχει πολιτικά μόνο μέσα από τα πλαίσια της δημοκρατίας. Μέχρι αρκετοί δημοκράτες να την προτιμήσουν ώστε να καταλύσουν με δημοκρατικούς τρόπους την δημοκρατία (ή να την καταλύσουν με ομάδες εφόδου και τσαμπουκά και δικτατορία, πείθοντας τα παιδιά του Δημοτικού ότι πρόκειται για Ρομπέν των Δασών με σβάστικα ή μαίανδρους αντί λοφίο, με μαύρα πουκάμισα αντί πράσινα καλτσόν).

Σε άλλες χώρες η ισότητα είναι γραμμένη στο Σύνταγμά τους. Στην Ελλάδα χρειαζόμαστε να το διευκρινίσουμε το πράμα.

Λένε ότι πρέπει να απαγορευθεί η ύπαρξη κόμματος ρατσιστικού, εθνικιστικού, αντιδημοκρατικού. Εγώ πάλι λέω ότι μια δημοκρατία δεν μπορεί να απαγορεύσει την φωνή κανενός, αλλιώς δεν είναι δημοκρατία --και αν οι φωνές προτιμήσουν τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, και την κατάλυση της δημοκρατίας, αυτό δεν θα είναι λόγω ανεπίτρεπτης ανοχής (δημοκρατία σημαίνει "ανοχή") αλλά λόγω του ότι οι φωνές απλά θα απεδείκνυαν ότι δεν άξιζαν το δώρο της δημοκρατίας, εξ' αρχής.

Βέβαια, οι ΗΠΑ, όπου η ισότητα και η δημοκρατία είναι γραμμένες με χρυσά γράμματα στην ποίηση του Συντάγματος, είναι από τις πλέον ρατσιστικές κοινωνίες του κόσμου, αλλά και η πλέον ενεργά αυτοελεγχόμενη κοινωνία του κόσμου --όπου κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα και τα μέσα να απαιτήσει την μεταχείρισή του σαν άνθρωπος. Μετά από τον εμφύλιο του 1860-1865 και μετά από τους αγώνες των δεκαετιών του 1950 και 1960, ο ρατσισμός και η ανισότητα είναι ακόμα μέρος της καθημερινότητας σε πολλές Πολιτείες --όμως το σύνταγμα και οι νόμοι παρέχουν την δυνατότητα ενεργούς συζήτησης, τριβής και αγώνων σε καθημερινή βάση στην εξέλιξη της κοινωνίας εκείνης, δια μέσου του Συντάγματος και των νόμων της.

Στην Ελληνική κοινωνία ούτε για ένα αντιρατσιστικό νομοσχέδιο δεν μπορείτε να συμφωνήσετε. Ο δε ρατσισμός του ρωμιού έχει βρει τώρα την έκτακτη δικαιολογία να προβάλλεται ως ...άμυνα κατά των λαθρομεταναστών, τρομάρα σας (..."οι λαθρομετανάστες με έκαναν ρατσιστή" [δε φταίω εγώ, φταίει το θύμα μου])

Οι λαθρομετανάστες είναι ακριβώς αυτό που εξηγεί ο ορισμός τους: είναι λαθραίοι, άρα παράνομοι. Δεν είναι άνισοι, υπάνθρωποι, μαυρούληδες, κιτρινούληδες, πρασινούλιδες, υποανάπτυκτοι, κακοί και ανάποδοι, κλπ., κλπ. Είναι απλά παράνομοι, αλλά και άνθρωποι χωρίς μοίρα, καθώς προσπαθούν να διεκδικήσουν κάποια μοίρα. Πρέπει να αντιμετωπιστούν ως παράνομοι (στους οποίους, στην τελική, το κράτος μας επιτρέπει να παρανομούν) και όχι ως διαφορετικοί. Και πρέπει να αντιμετωπισθούν ως άνθρωποι ίσοι με εμάς οι οποίοι περπάτησαν χιλιάδες χιλιόμετρα για να διεκδικήσουν την ευκαιρία ανθρώπινης ζωής. Δεν έχουν καμία διαφορά από τους παράνομους Έλληνες λαντζέρηδες της Νέας Υόρκης. Είναι παράνομοι και ως πρόσφυγες πρέπει να αντιμετωπιστούν και από την Ελλάδα και από την ΕΕ, στο πλαίσιο αυτής της καινούργιας μετατόπισης πληθυσμών.

Η αντιμετώπιση της παρανομίας ξεκινά με την πρόληψη. Δηλαδή, αν δεν θέλετε λαθρομετανάστες, αστυνομεύστε καλύτερα τα σύνορά σας όσο δύσκολο και να είναι λόγω γεωγραφίας. Αν δεν θέλετε επεισόδια στους δρόμους από τους απελπισμένους ανθρώπους που αναγκάστηκαν, και τους επετράπει, να είναι λαθρομετανάστες, αστυνομεύστε καλύτερα τους δρόμους σας και τις πόλεις σας. Όταν συλλαμβάνετε λαθρομετανάστες κρατήστε τους σε εγκαταστάσεις ίδιας ποιότητας και προδιαγραφών όπου θα κρατούσατε Ελληνίδες γιαγιάδες που δεν είχαν κομπιούτερ στο χωριό για να πάρουν τον κλειδάριθμό τους από την εφορία (άλλη μαλακία πάλι αυτή) --όχι σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως για ζώα. Ούτε να τους δίνετε φτηνά τις δουλειές που δεν καταδέχονται οι γονείς των άνεργων νέων να κάνουν τα παιδιά τους και μετά να τους τουφεκίζετε όταν ζητάν έξι μηνών δεδουλευμένες δεκάρες.

Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα δεν υπάρχει αστυνομία, και όποιος διαφωνεί ας πάει να προσπαθήσει να προσπεράσει από διπλή γραμμή στην Μασαχουσέτη, ή ας πάει με 65 μίλια την ώρα σε όριο ταχύτητας 55 μίλια την ώρα. Ή ας τηλεφωνήσει από μακρινό εξοχικό σπίτι στην άμεσο δράση στις ΗΠΑ και ας χρονομετρήσει πόσα λεπτά θα κάνει να φτάσει το περιπολικό. Αστυνομία στην Ελλάδα απλά δεν υπάρχει, μη γελιέστε.

Αλλά, αντί να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης ως θέμα νόμων και οργάνωσης, απαιτώντας Αστυνομία και Αστυνόμευση, Ανθρώπινα Δικαιώματα και Δικαιοσύνη, η λαθρομετανάστευση σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση βάζει στο κοινοβούλιο ένα κόμμα που πρεσβεύει την κατάλυση της δημοκρατίας.

Όταν σας ζητήσανε να ζείτε με Ευρωπαϊκό κόστος ζωής αλλά να παίρνετε 1/2 με 1/5 Ευρωπαϊκού μισθού και αποδοχών, κάμποσοι αγοράσατε εξοχικό και καγιέν, και νομίζατε ότι 1.500-2.000 Ευρώ τον μήνα ήταν τότε πολλά (σε σχέση με το κόστος ζωής).

Όταν χρεοκοπήσατε και σας είπανε να εκμοντερνίσετε και να οργανώσετε τα δημοσιονομικά, να απολύσετε υπεράριθμους και κηφήνες, να πατάξετε την φοροδιαφυγή και να απελευθερώσετε τα επαγγέλματα, κόψατε συντάξεις και μισθούς.

Όταν είδατε στους δρόμους σας του παράνομους ανθρώπους, τους πρόσφυγες, στους οποίους το κράτος σας επέτρεψε να μπουν στην χώρα σας και το οποίο κράτος σας άφησε τους δρόμους σας χωρίς αστυνόμευση, ψηφίσατε τα κλούβια αυγά για να τους σπάσουνε στο ξύλο και αρχίσατε να χτίζετε στρατόπεδα και να φέρεστε κατά μιας θρησκείας αντί κατά των εξτρεμιστών (από τους οποίους έχουν όλες οι θρησκείες και φιλοσοφίες).

Όταν ο ρατσισμός στην κοινωνία σας απέδειξε την ανάγκη συζήτησης "αντιρατσιστικού νομοσχεδίου" (του οποίου η συζήτηση αποδεικνύει την ανάγκη ύπαρξής του), ούτε αυτό δεν μπορείτε να απαιτήσετε να καθιερωθεί ή να διατυπωθεί απλά και σταράτα και πλήρως. Ή απλά να κατατεθεί για συζήτηση στην βουλή των άβουλων.

Όσον αφορά την δημοκρατία, τελικά, μάλλον θα αποδειχθεί ότι οι λαθραίοι είναι εκείνοι που την υποσκάπτουν και την καταλύουν και όχι εκείνοι που την αποζητούν.

Πείτε μου τι δεν καταλαβαίνω;

















Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Νομοσχέδιο










Η Αποθήκη Σκέψης με την παρούσα καταθέτει το ακόλουθο νομοσχέδιο, μια που κανείς, ούτε το κράτος (ούτε η κυβέρνηση) φαίνεται να μπορούν να το κάνουν.
1. Oi άνθρωποι είναι ίσοι μεταξύ τους χωρίς καμιά σημασία σε φυλή, χρώμα δέρματος, φύλο, είδος, θρησκεία, πεποιθήσεις ή προτιμήσεις, εθνικότητα, παραδόσεις ή παιδεία.

2. Oi άνθρωποι πρέπει να τυχαίνουν της ίδιας μεταχείρισης, σεβασμού, και να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες, ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα δέρματος, φύλο, είδος, θρησκεία, πεποιθήσεις ή προτιμήσεις, εθνικότητα, παραδόσεις ή παιδεία.

3. Όποιο άτομο ή ομάδα, με λέξεις ή με πράξεις προωθήσει την παραβίαση ή αλλοίωση, ή παραβιάσει, ή παραβλέψει τις παραπάνω αξίες, ή προσπαθήσει να διαχωρίσει πολιτιστικά, κοινωνικά ή γεωγραφικά ομάδες ανθρώπων, μπαίνει φυλακή χωρίς εξαγορά.

Αυτό ήταν. Απλό και απλοϊκό. Χρησιμοποίησα μικρές λέξεις για να γίνει κατανοητό. Αν κανείς έχει απορίες ή δεν καταλαβαίνει κάτι από τα παραπάνω, ας αισθανθεί απόλυτα ελεύθερος να ρωτήσει, εδώ, ότι θέλει











Διόρθωση:
Στις 5/28, 10:15 π.μ. ώρα Ελλάδας, έγιναν οι αλλαγές κατά το πρώτο σχόλιο του Jolly Roger.












Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Οθόνες








Διαστάσεις 1 επί 1,33. Το παλιό, καλό σινεμά.
Καρέ από την ταινία Citizen Kane (1939), Orson Welles, Joseph Cotten



Διαστάσεις 1 επί 1,65. Λιγο πιο ευρεία οθόνη.
Καρέ από την ταινία A Clockwork Orange (1971), Malcolm McDowell




Διαστάσεις 1 επί 1,85. Η πλατιά οθόνη.
Καρέ από την ταινία Absence of Malice (1981), Paul Newman, Sally Field




Διαστάσεις 1 επί 2.22. Παναβίζιον αναμορφικό 35, ή, φιλμ 65 χιλιοστών.
Καρέ από την ταινία Lawrence of Arabia (1962), Peter O'Toole, Omar Sharif

Το ίδιο καρέ από την ταινία Lawrence of Arabia (1962), από φιλμ 35 χιλιοστών,
χωρίς την διόρθωση από τον αναμορφικό φακό προβολής. Διαστάσεις καρέ 1 επί 1,33.






Παλιά τηλεόραση, διαστάσεις 1 επί 1,33



Καινούργια τηλεόραση, διαστάσεις 1 επί 1,77




Παλιά ταινία σε παλιά τηλεόραση


Παλιά ταινία σε καινούργια τηλεόραση με λάθος οπτικές επιλογές στην συσκευή σας


Παλιά ταινία σε καινούργια τηλεόραση με σωστές οπτικές επιλογές


Παλιά ταινία σε καινούργια τηλεόραση με οπτική επιλογή ζουμ






Η οθόνη των πρώτων κομπιούτερ. 640 επί 480 πιξελς, διαστάσεις 1 επί 1,33



800 επί 600 πιξελς, διαστάσεις 1 επί 1,33




1024 επί 768 πιξελς, διαστάσεις 1 επί 1,33




1280 επί 960 πιξελς, διαστάσεις 1 επί 1,33




Κοινή οθόνη λάπτοπ: 1600 επί 900 πιξελς, διαστάσεις 1 επί 1,77




High Definition: 1920 επί 1080 πιξελς, διαστάσεις 1 επί 1,77




Full High Definition: 1920 επί 1200 πιξελς, διαστάσεις 1 επί 1,6






Η σκάλα του Γκρι, από άσπρο μέχρι μαύρο.
Κάθε μπάρα φαίνεται πιο σκούρα αριστερά παρά δεξιά,
και, ιδίως, η οριζόντια γκρι μπάρα από κάτω φαίνεται επίσεις πιο σκούρα αριστερά παρά δεξιά.
Αυτό είναι οπτική απάτη.
Όλες οι μπάρες εχουν από μια και μόνο απόχρωση του γκρι,
εκτος από την μια στο κάτω μέρος που είναι ντεγκραντέ από άσπρο αριστερά στο μαύρο δεξιά.


Τα τρία πρωτεύοντα χρώματα, κόκκινο, πράσινο, μπλε,
τα τρία δευτερεύοντα, κίτρινο, ματζέντα και κυανό,
το άσπρο (όλα τα χρώματα μαζί)
και το μαύρο (κανένα χρώμα)




Τα τρία πρωτεύοντα χρώματα, κόκκινο, πράσινο, μπλε,


Τα τρία δευτερεύοντα, κίτρινο, ματζέντα και κυανό,








Ανοιχτό γκρι (συνιστάμενο από όλα τα χρώματα,
δύο πρωτεύοντα (κόκκινο και πράσινο)
και ένα δευτερεύον (ματζέντα, σκούρας απόχρωσης [μωβ])




Ένα πρωτεύον χρώμα (κόκκινο)


Ένα πρωτεύον χρώμα (κόκκινο),
και ένα δευτερεύον (κυανό)

Κόκκινο, πράσινο, μωβ (σκούρο ματζέντα), κίτρινο και κυανό με λευκό

Ο συνδυασμός κόκκινου, πράσινου και σκούρου ματζέντα επαναλαμβανόμενος μπροστά από λευκό και από κυανό.
Κυανό με λίγο μαύρο για να μην έιναι χτυπητό

Κίτρινο ενεργόν με κυανό, λευκό και κόκκινο

Ένα απλό γκρι

Πολυχρωμία βασισμένη στο κόκκινο και το ματζέντα

Το αποτλελεσμα της σκιάς στην φωτεινότητα τυ συνδυασμού κίτρινου με λίγο μαύρο (για να μην ειναι χτυπητό)

Ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο αλέξης τσίπρας

Αρκετό κυανό, μπλε και μαύρο με ελάχιστο ματζέντα και μια καρδούλα κόκκινη


Εν τω μεταξύ, στην Βόρειο Κορέα...


Κίτρινο, ροζ, ματζέντα σκούρο, και πράσινο.










Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Απίστευτο;












Όσο πιο απίστευτο ακούγεται κάτι, τόσο πιο αληθινό έχει την πιθανότητα να είναι. Βέβαια, η αλήθεια είναι πάντα ευρύτερη και πιο πολύπλοκη από οποιαδήποτε μεμονωμένη αναφορά, αλλά αξίζει τον κόπο να ξανασταθούμε για μια ακόμα φορά σε ορισμένα πράγματα που όλοι λίγο-πολύ ξέρουν ήδη.

Αφορμή για την επανάληψη αυτή είναι ένα άρθρο της Καθημερινής της Κυριακής 26 Μαΐου 2013 το οποίο αναφέρεται σε ένα καινούργιο βιβλίο της Γαλλίδας δημοσιογράφου Φλοράνς Οτρέ.

Συγκεκριμένα, το απόσπασμα που δημοσιεύεται στην Καθημερινή, εδώ, όπου ο Γιώργος Παπανδρέου στις 10 Δεκεμβρίου 2009 μπήκε σε συνάντηση των αρχηγών κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και είπε:
"Ακούστε πώς έχει η κατάσταση. Ολα τα δημοσιονομικά μας στοιχεία είναι ψεύτικα. Η χώρα μου είναι διαβρωμένη από τη διαφθορά. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια. Είμαι αποφασισμένος να δώσω τη μάχη. Θα χρειαστώ όμως υποστήριξη και βοήθεια, γιατί πρόκειται για μια γιγάντια προσπάθεια"

Ποιό είναι το "απίστευτο" στο οποίο αναφέρεται η ανάρτηση;
Απλά ότι ένας άνθρωπος, ο Γιώργος Παπανδρέου, αν τα παραπάνω αληθεύουν κατά λέξη, μπήκε σε ένα μήτινγκ και βασικά, απλά, ξεβρακώθηκε.

Σε επιχειρησιακές καταστάσεις, σε συμβούλια, ούτε ηλίθιοι μειωμένου δείκτη νοημοσύνης δεν κάνουν κάτι τέτοιο. Απλά δεν κάθεσαι σε ένα τραπέζι συζήτησης και διαπραγμάτευσης κατεβάζοντας τα βρακιά σου και προσφέροντας τον πισινούλη σου. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να είναι κανείς ειλικρινής χωρίς να ξεβρακώνεται, και ποτέ δεν το επιχειρεί χωρίς κάποιο ατού, κάποια στρατηγική, κάποιο σχέδιο νο.2. Η στρατηγική του δηλαδή ήταν ότι αν σταθεί ειλικρινής και ξεβρακωμένος οι ενήλικες θα άνοιγαν τα πορτοφόλια τους να δώσουν στο διεφθαρμένο κράτος του τους φόρους των φορολογουμένων πολιτών τους, θαμπωμένοι από την ειλικρίνειά του. Ω, θεέ του Ελλαδιστάν!

Αν αληθεύουν αυτά, ο άνθρωπος αυτός, γιός και εγγόνι αρχηγών κράτους, με κάποια πείρα και εκπαίδευση από την Αμερική, μπήκε σαν χαζούλικο με κοντό παντελονάκι στο δωμάτιο με τους μεγάλους, το κατέβασε, και χαμογέλασε ζητώντας κατανόηση, βοήθεια και επιείκεια. Αν είναι δυνατόν.

Φαίνεται πως είχε σταθεί πολύ πιο εύκολο από ότι φανταζόμουνα να του την φέρει ο προκάτοχός του. Τρεις μήνες νωρίτερα, ο προκάτοχός του το είχε στρίψει πολύ έξυπνα: είχε βγει στο ντημπέητ του Σεπτεβρίου 2009 και είχε πει όλη την αλήθεια ξέροντας ότι δεν θα τον πιστέψει κανείς Έλληνας και ότι θα εκλέξουν τον άλλο που "είχε λεφτά". Τα χρήματα που έλεγε ο Γιωργάκης ότι υπήρχαν προφανώς βρισκόντουσαν στην πίστη ότι όταν φανεί ειλικρινής στους εταίρους θα τον βοηθήσουν.

Εν τω μεταξύ, οι μεγάλοι, οι ενήλικες, που άκουσαν το παιδάκι να κάνει μπρλμπρλμ με το δάχτυλο στο στόμα (και το άλλο δάχτυλο κάπου αλλού) βρέθηκαν προ πρωτοφανούς και πρωτόγνωρου απροόπτου. Και τώρα λένε στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα, γιατί τα κάνανε θάλασσα τα δυο πρώτα χρόνια που προσπάθησαν να αντιδράσουν στο ανήκουστο.

Όχι ότι δεν τα ξέρανε περί Ελλάδας. Απλά δεν είχαν μέχρι εκείνη την στιγμή την παραμικρή ιδέα ότι μπροστά τους είχαν κάποιον που δεν ήξερε να επικοινωνήσει διπλωματικά και στρατηγικά, και κατάλαβαν ότι δεν υπήρχε επίπεδο συνεννόησης. Ο Γιωργάκης τους έκανε πάσα την Ελλάδα την οποία κανείς δεν ήθελε να "πιάσει". Την άφησαν να πέσει καθώς αναρωτιόντουσαν από που ξεφύτρωσε τούτος. Μέχρι που δυό χρόνια αργότερα, με ακόμα πιο ηλίθιο τρόπο, τους ανακοίνωσε το περίφημο δημοψήφισμα και σήκωσαν πια τα χέρια ψηλά (δεν μιλάω για την ιδέα του δημοψηφίσματος αλλά για τον τρόπο με τον οποίον τους το ανακοίνωσε).

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, η πρώτη τους αντίδραση ήταν να προτείνουν εξυγίανση των δημοσιονομικών, άμεση πάταξη της φοροδιαφυγής, άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και απόλυση των υπεράριθμων και των κηφήνων. Βέβαια η Ελληνική κυβέρνηση του Γιωργάκη, όπως και οι επόμενες, είπε ότι δεν γίνονται αυτά τα πράματα και προτίμησε να κόβει μισθούς, συντάξεις κλπ., αντί να δυσαρεστήσει τους μόνιμους πελάτες.

Ξέρω, ξέρω, τά 'χουμε ξαναπεί... απλά αντέδρασα σήμερα στον τρόπο με τον οποίον εξιστόρησε η Οτρέ, όπως ανέφερε η Καθημερινή, το πόσο παιδιάστικα και απλοϊκά χειρίστηκε το θέμα ο Έλλην εταίρος στο στρογγυλό τραπέζι. Απλά μου φαίνεται ότι ο Γιωργάκης είναι πολύ περισσότερο, και σε προσωπικό επίπεδο, υπεύθυνος για την σημερινή δυστυχία της Ελλάδας από όσο του έχουν καταλογίσει μέχρι σήμερα... Όλοι ψάχνουν εξηγήσεις που να έχουν νόημα. Η αλήθεια ίσως είναι ότι ο άνθρωπος απλά δεν είχε νοήμα.












ΥΓ. Αξίζει επίσης να διαβάσετε αυτό, στο οποίο πολλές φορές έχω αναφερθεί και δεν νομίζω ότι του έχει δοθεί ακόμα η σημασία που του αρμόζει όσον αφορά τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες η Ελλάδα καλέστηκε να ζει σαν μέλος ενός νομίσματος και μιας αγοράς.









Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Μαρίνα






Μια βόλτα στην μαρίνα Παλιού Φάληρου.
Εκεί που η ιστορία επιπλέει ξεχασμένη.

Όλες οι φωτογραφίες © 2013 Αποθήκη Σκέψης
με κλικ μεγαλώνουν στις 1300 πίξελς.






Το Βέλος, γέννημα και θρέμμα της Βοστώνης, ναυπηγημένο στην Boston Navy Yard, Boston, Massachusetts to 1942, αντιτορπιλικό τάξης Fletcher, πρωτοείδε υπηρεσία στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στον Ειρηνικό, με το όνομα USS Charrette (DD-581). Πολέμησε, προσφέροντας συνοδεία και κάλυψη σε Αμερικανικά θωρηκτά και αεροπλανοφόρα, βομβάδισε στόχους σε αποβάσεις, και βύθισε Ιαπωνικά καράβια και υποβρύχια: Marshall Islands, Makin, Tarawa, Nauru, Cape Gloucester, Funafuti, Hamboldt Bay, Ponape, Chichi Jima, Palau, Marianas, Peleliu, Guam, Saipan, Rota, Leyte Gulf και Okinawa.

Στις 16 Ιουλίου 1959 μετονομάσθηκε σε ΒΕΛΟΣ ΙΙ (D-16) και παρελήφθει για το Ελληνικό Ναυτικό στο San Diego με πρώτο Κυβερνήτη τον Αντιπλοίαρχο Γ. Μοράλη. Στις 25 Μαΐου 1973 αφού ο Κυβερνήτης του Βέλους Νίκος Παπάς έμαθε ότι οι υπόλοιποι αξιωματικοί του ναυτικού που είχαν προετοιμάσει την ανατροπή της χούντας συνελήφθησαν μετά από προδοσία στην Αθήνα, συγκέντρωσε το πλήρωμα, τους εξέθεσε την κατάσταση, και όλο το πλήρωμα μαζί πήραν την απόφαση να προκαλέσουν το ενδιαφέρον των διεθνών μέσων ενημέρωσης, βγήκαν από τον σχηματισμό μιας άσκησης του ΝΑΤΟ στην οποία έπαιρναν μέρος, αγκυροβόλησαν έξω από το Φιουμιτσίνο κοντά στην Ρώμη, και ζήτησαν πολιτικό άσυλο το οποίο και τους δόθηκε από την Ιταλία. Οι περισσότεροι έμειναν αυτοεξόριστοι. Το Βέλος παροπλίστηκε το 1991 και το 1994 ανακηρύχθηκε μουσείο του αγώνα κατά της δικτατορίας. Ο κυβερνήτης του Βέλους, Νίκος Παπάς γύρισε στην Ελλάδα και έφτασε τον βαθμό του Ναυάρχου και αρχηγού του Πολεμικού Ναυτικού. Πέθανε σε ηλικία 83 ετών στις 5 Απριλίου 2013.

Ελληνική Γουικιπήντια ως Βέλος

Αγγλική Γουικιπήντια ως Charrette


Πρόσθεση 25/5/2013, από παρακάτω σχόλιο της Μαρίνας, μια σειρά από εξαιρετικές αναρτήσεις του μπλόγκερ Ημίαιμος, από το 2007, που αφηγούνται στο πρώτο πρόσωπο την ιστορική δράση του Βέλους τον Μάιο του 1973.










Το θωρηκτό Γεώργιος Αβέρωφ ναυπηγήθηκε στα ναυπηγία Αδελφών Ορλάντο στο Λιβόρνο της Ιταλίας και ενώ είναι γνωστό ως θωρηκτό, η πραγματική του τάξη είναι θωρακισμένο καταδρομικό (battle cruiser). Κόστισε 1.000.000 χρυσές λίρες Αγγλίας, 300.000 από τις οποίες παραχώρησε ο Γεώργιος Αβέρωφ. Ξεκινώντας σαν ναυαρχίδα του Κουντουριώτη είδε δράση από το 1911 μέχρι το 1952. Από το '53 ως το 1984 σκούριαζε στον Πόρο, όπου το είχα δει το 1974 όταν ήμουνα κατασκήνωση με τους ναυτοπροσκόπους, λίγες μέρες πριν την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Το 1984 το Πολεμικό Ναυτικό το μετέτρεψε σε μουσείο και επέστρεψε στο Φάληρο όπου και είχε πρωτοαφηχθεί το 1911 με τεράστειες εκδηλώσεις υποδοχής.

Ο Αβέρωφ πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, και στον Πρώτο και Δεύτερο Παγκόσμιους Πολέμους. Με την είσοδο του τρίτου ράιχ στην Ελλάδα, το πλήρωμά του αρνήθηκε την διαταγή να το καταστρέψει για να μην πέσει στα χέρια των Γερμανών και έπλευσε στην Σούδα, και μετά στην Αλεξάνδρεια. Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εκτελούσε περιπολίες στον Ινδικό Ωκεανό με το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό. Στο τέλος της κατοχής μετέφερε την κυβέρνηση από την  Αλεξάνδρεια στην Αθήνα.

Έχει 140,5 μέτρα μήκος, 21 μέτρα πλάτος, έπιανε 23 κόμβους αλλά μέχρι το 1940 η ταχύτητά του είχε πέσει στους 16 κόμβους.

Γουικιπήντια
Το Αβέρωφ δν έχει δικιά του ιστοσελίδα :-(














Η τριήρης Ολυμπιάς, κατασκευασμένη από το Ελληνικό Ναυτικό μεταξύ του 1985 και 1987.

Η σελίδα του Ολυμπιάς, στα Αγγλικά μόνο (!):
http://www.triremeolympias.com

Η σελίδα του Ναυτικού για το Ολυμπιάς, στα Ελληνικά:
http://www.hellenicnavy.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=576&Itemid=483&lang=el

Η Ολυμπιάς σήμερα είναι αφημένη στην τύχη της και πεθαίνει.
Αυτή είναι η σελίδα της προσπάθειας να σωθεί:
http://www.onalert.gr/stories/soste-tin-triiri-olympias-protovoulia-omogenon-video







Απέναντι ακριβώς, μόνιμα αγκυροβολημένο όταν δεν κάνει ταξίδια αναψυχής, το σούπεργιώτ Αλ Μιρκάμπ, ιδιοκτησία του πρωθυπουργού/υπουργού εξωτερικών του Κατάρ, μήκος 133 μέτρα, πλάτος 19 μέτρα, 20,3 κόμβοι, 10 σουίτες επιβατών, 55 πλήρωμα. Κόστος 200.000.000 δολάρια.