Η έκφραση/ορισμός "Λειτούργημα" είναι μια ιδιαίτερα Ελληνική λέξη και έννοια που απ' ότι ξέρω σημαίνει ότι ένας σωστός επαγγελματίας βλέπει την εργασία του σαν κάτι πάνω από επάγγελμα και πηγή αποδοχών: την βλέπει σαν κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό του, και η οπτική αυτή αντανακλά στην ποιότητα και τα αποτελέσματα της προσήλωσής του.
Τα δύο επαγγέλματα που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας εκείνων που θα έπρεπε να εκλαμβάνονται σαν λειτουργήματα είναι, κατά την γνώμη μου, τα επαγγέλματα του δασκάλου και του γιατρού. Βάζω τον δάσκαλο πρώτο γιατί και ο γιατρός χρειάζεται δάσκαλο ή δασκάλα για να γίνει γιατρός. Και δεν χωρίζω τους δασκάλους σε δασκάλους, καθηγητές, υφηγητές, προφέσορες, λοφία και περικεφαλαίες. Δάσκαλοι είναι όλοι για μένα. Ή είναι ή δεν είναι.
Το να περιμένεις από οποιαδήποτε πλειοψηφία γιατρών να εξασκούν το επάγγελμά τους σαν λειτούργημα είναι τραβηγμένο απ' τα μαλλιά. Μπαίνουν στη μέση τα φακελάκια.
Κι έτσι μένουμε με τους δασκάλους. Από εκείνους δεν περιμένω απλώς να εξασκούν το επάγγελμά τους σαν λειτούργημα. Το απαιτώ.
Το δικαίωμα της απεργίας είναι η ανώτερη έκφραση δικαιοσύνης που μπορεί να εξασκήσει ένας άνθρωπος κατά των δυναστών του. Δεν ξέρω αν τα αιτήματα των δασκάλων είναι δίκαια ούτε με ενδιαφέρει.
Δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν απεργία κατά την διάρκεια των εξετάσεων τις οποίες περιμένουν τόσους μήνες τα παιδιά και εργάζονται προς αυτές. Αυτό το δικαίωμα, οι δάσκαλοι δεν το έχουν. Το να καταστρέφουν την ζωή των παιδιών και να τους διδάσκουν την εν ψυχρώ συμπεριφορά δεν μπορεί κανείς να τους το επιτρέψει --μιά και δεν έχουν οι ίδιοι την ωριμότητα να μην το επιτρέψουν στον εαυτό τους.
Η επιστράτευση δεν είναι αρκετή. Ο νόμος που την επιτρέπει πρέπει να βελτιωθεί ώστε να απαιτεί καθώς οι επιστρατευμένοι δάσκαλοι επιστρέφουν στους διαγωνισμούς των παιδιών, να λένε και ένα τραγούδι.
Τα δύο επαγγέλματα που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας εκείνων που θα έπρεπε να εκλαμβάνονται σαν λειτουργήματα είναι, κατά την γνώμη μου, τα επαγγέλματα του δασκάλου και του γιατρού. Βάζω τον δάσκαλο πρώτο γιατί και ο γιατρός χρειάζεται δάσκαλο ή δασκάλα για να γίνει γιατρός. Και δεν χωρίζω τους δασκάλους σε δασκάλους, καθηγητές, υφηγητές, προφέσορες, λοφία και περικεφαλαίες. Δάσκαλοι είναι όλοι για μένα. Ή είναι ή δεν είναι.
Το να περιμένεις από οποιαδήποτε πλειοψηφία γιατρών να εξασκούν το επάγγελμά τους σαν λειτούργημα είναι τραβηγμένο απ' τα μαλλιά. Μπαίνουν στη μέση τα φακελάκια.
Κι έτσι μένουμε με τους δασκάλους. Από εκείνους δεν περιμένω απλώς να εξασκούν το επάγγελμά τους σαν λειτούργημα. Το απαιτώ.
Το δικαίωμα της απεργίας είναι η ανώτερη έκφραση δικαιοσύνης που μπορεί να εξασκήσει ένας άνθρωπος κατά των δυναστών του. Δεν ξέρω αν τα αιτήματα των δασκάλων είναι δίκαια ούτε με ενδιαφέρει.
Δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν απεργία κατά την διάρκεια των εξετάσεων τις οποίες περιμένουν τόσους μήνες τα παιδιά και εργάζονται προς αυτές. Αυτό το δικαίωμα, οι δάσκαλοι δεν το έχουν. Το να καταστρέφουν την ζωή των παιδιών και να τους διδάσκουν την εν ψυχρώ συμπεριφορά δεν μπορεί κανείς να τους το επιτρέψει --μιά και δεν έχουν οι ίδιοι την ωριμότητα να μην το επιτρέψουν στον εαυτό τους.
Η επιστράτευση δεν είναι αρκετή. Ο νόμος που την επιτρέπει πρέπει να βελτιωθεί ώστε να απαιτεί καθώς οι επιστρατευμένοι δάσκαλοι επιστρέφουν στους διαγωνισμούς των παιδιών, να λένε και ένα τραγούδι.
Πρόσθεση, Δευτέρα 13 Μαΐου, 10:50 πμ
Διαβάζω μέσα ενημέρωσης και μπλογκ για το θέμα, και πουθενά δεν βλέπω να γράφει ή να ενδιαφέρεται κανείς για τους μαθητές. Πουθενά δεν διαβάζω λέξη για το πως η κρίση της οικονομίας, η κρίση της κοινωνίας, η κρίση της ανικανότητας των επαγγελματιών, η κρίση ποιότητας και συντήρησης των σχολείων και μέσων διδασκαλίας, η κρίση στην παροχή διδακτικής ύλης, επηρεάζουν την θέληση και ικανότητα των παιδιών να μάθουν --ή να εξεταστούν. Τι φόβους και απελπισία φυτεύουν στην ψυχή τους (οι οποίοι φόβοι και η οποία απελπισία μετατρέπονται μέσω αυτοάμυνας σε παραίτηση και αδιαφορία --βλ., σχόλια παρακάτω). Και, επί του προκειμένου δεν έχω διαβάσει πουθενά κανείς να αναρωτιέται με τι ψυχή και ψυχολογική κατάσταση, και με τι προσδοκίες άμεσες και μακράς πνοής, τα παιδιά θα παρουσιαστούν να εξεταστούν.
Για τα παιδιά, την παιδεία, και το μέλλον κανείς μέγας δημοκράτης και συνδικαλιστής δεν γράφει.
Αυτά τα σκατά μέσα στα οποία ζείτε τα έχτισαν τα παιδιά που πέρασαν από την Ελληνική παιδεία των '50, '60 και '70. Διανοείται κανείς τι θα χτίσουν τα παιδιά που πέρασαν από την παιδεία των '80, '90 και μέχρι σήμερα;
Το να σκέφτονται, και μόνο να σκέφτονται, οι δάσκαλοι να απεργήσουν στις Πανελλαδικές εξετάσεις των παιδιών, ότι μαλακίες και να προσφέρουν σαν δικαιολογίες οι διάφοροι, υποδηλώνει ένα και μόνο απλό πράγμα: Τα παιδιά σας τα έχετε γραμμένα και είστε ανάξιοι να τα μεγαλώσετε. Και αξίζετε την κοινωνία που θα χτίσουν εκείνα για να σας γηροκομήσουν.
Διαβάζω μέσα ενημέρωσης και μπλογκ για το θέμα, και πουθενά δεν βλέπω να γράφει ή να ενδιαφέρεται κανείς για τους μαθητές. Πουθενά δεν διαβάζω λέξη για το πως η κρίση της οικονομίας, η κρίση της κοινωνίας, η κρίση της ανικανότητας των επαγγελματιών, η κρίση ποιότητας και συντήρησης των σχολείων και μέσων διδασκαλίας, η κρίση στην παροχή διδακτικής ύλης, επηρεάζουν την θέληση και ικανότητα των παιδιών να μάθουν --ή να εξεταστούν. Τι φόβους και απελπισία φυτεύουν στην ψυχή τους (οι οποίοι φόβοι και η οποία απελπισία μετατρέπονται μέσω αυτοάμυνας σε παραίτηση και αδιαφορία --βλ., σχόλια παρακάτω). Και, επί του προκειμένου δεν έχω διαβάσει πουθενά κανείς να αναρωτιέται με τι ψυχή και ψυχολογική κατάσταση, και με τι προσδοκίες άμεσες και μακράς πνοής, τα παιδιά θα παρουσιαστούν να εξεταστούν.
Για τα παιδιά, την παιδεία, και το μέλλον κανείς μέγας δημοκράτης και συνδικαλιστής δεν γράφει.
Αυτά τα σκατά μέσα στα οποία ζείτε τα έχτισαν τα παιδιά που πέρασαν από την Ελληνική παιδεία των '50, '60 και '70. Διανοείται κανείς τι θα χτίσουν τα παιδιά που πέρασαν από την παιδεία των '80, '90 και μέχρι σήμερα;
Το να σκέφτονται, και μόνο να σκέφτονται, οι δάσκαλοι να απεργήσουν στις Πανελλαδικές εξετάσεις των παιδιών, ότι μαλακίες και να προσφέρουν σαν δικαιολογίες οι διάφοροι, υποδηλώνει ένα και μόνο απλό πράγμα: Τα παιδιά σας τα έχετε γραμμένα και είστε ανάξιοι να τα μεγαλώσετε. Και αξίζετε την κοινωνία που θα χτίσουν εκείνα για να σας γηροκομήσουν.
Καλημέρα Δημήτρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολύ λυπηρά πράγματα αυτά.
Δεν ξέρω κι εγώ με ακρίβεια τα αιτήματα των δασκάλων, από όσα έχω διαβάσει μερικά είναι δίκαια, μερικά άλλα ίσως υπερβολικά, ξέρω όμως ότι οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας πρέπει να έχουν έναν αξιοπρεπή εργασιακό βίο, φυσικά έχουν υποχρεώσεις αλλά πρέπει να έχουν και δικαιώματα.
Εδώ επικρατεί Μεσαίωνας πλέον, εξαχρείωση, κανένας σεβασμός, χάθηκε το μέτρο.
Προβάλλονται πλέον οι εργαζόμενοι - όσοι έμειναν βέβαια - ως εχθροί της χώρας και αυτή η αισχρή Πολιτεία ως ο θεματοφύλακας των αξιών!
Σήμερα ένας δάσκαλος δεν μπορεί να ζήσει με το μισθό του, αυτό είναι ξεκάθαρο.
Το να ζητάς από έναν άνθρωπο να σταθεί στο ύψος του λειτουργήματος που ασκεί είναι έως και ηρωικό από τη στιγμή που αυτός ο εργαζόμενος ζει με ελάχιστα και αναγκάζεται να κάνει και δεύτερη δουλειά (αν βρει) για να ζήσει την οικογένειά του.
Δεν μπορεί μια Πολιτεία να επαφίεται στο φιλότιμο μερικών ανθρώπων για να λειτουργήσει η μηχανή, για να λειτουργήσει η παιδεία και η υγεία τουλάχιστον, γιατί είναι πολλοί οι δάσκαλοι που ακόμα κι από εκείνον τον πενιχρό τους μισθό βάζουν κι από την τσέπη τους για την αγορά αναλωσίμων υλικών στα σχολεία.
Η μεγαλύτερη κατάντια δεν είναι μόνο η ακαμψία και η έλλειψη ευαισθησίας από την πλευρά των δασκάλων, ειδικά την περίοδο των εξετάσεων (ξέρω ότι πολλοί δάσκαλοι ευτυχώς διαφωνούν με αυτή την τακτική κι αυτό τους τιμά) αλλά που αυτή η αισχρή Πολιτεία καταφεύγει στην επιστράτευση εργαζομένων τους οποίους έχει πρώτα ποδοπατήσει οικονομικά κι από πάνω τους ζητά και τα ρέστα.
Φτάσαμε στο σημείο η επιστράτευση να μας φαίνεται ως μια φυσική εξέλιξη και να ανακουφιζόμαστε από αυτό!
Αν είχαν νοικοκυρέψει κάπως την σπατάλη που υπάρχει ακόμα στο Δημόσιο δεν θα υπήρχε ίσως ανάγκη να ποδοπατούν όσους σήμερα εξαναγκάζουν με στρατιωτικό τρόπο να ασκήσουν το λειτούργημά τους, ούτε να τους κάνουν να πουν κι ένα τραγούδι.
Δεν μπορεί ο ένας να κάνει λειτούργημα κι άλλος να βιαιοπραγεί.
Επαναλαμβάνω ότι αυτή η Πολιτεία είναι απολύτως αισχρή και φοβάμαι μήπως δούμε και τη δικής επιστράτευση κάποια στιγμή και μάλιστα με...δημοκρατικές διαδικασίες...
Καλή σου μέρα αγαπητέ μου Τζων Μπόη.
ΔιαγραφήΔεν υπάρχει αμφιβολία ότι πράγματι αυτή η Πολιτεία είναι απολύτως αισχρή. Δεν υπάρχει αμφιβολία, και είμαι στο πλευρό των δασκάλων σε αυτό, ότι πληρώνονται ψίχουλα, και ότι βάζουν και από την τσέπη τους για τα παιδιά -και ότι η παιδεία από πλευράς κράτους είναι αφημένη στην τύχη της.
Η λειτουργική λέξη της παραπάνω μου παραγράφου όμως είναι η λέξη "παιδιά". Χωρίς αυτά δεν χρειάζονται ούτε σχολεία ούτε δάσκαλοι. Αν τα παιδιά δεν είναι στην πρώτη και τελευταία σκέψη, τα υπόλοιπα περιττεύουν και γυρνάν μπούμερανγκ.
Εστιάζω στην απόφαση απεργίας κατά τις Πανελλαδικές, η οποία απόφαση (υποθέτω της πλειοψηφίας) κατά την γνώμη μου το μόνο που πετυχαίνει είναι να βλάπτει τα παιδιά. Κατ' επέκταση αυτό λέει πολλά, νομίζω, για την κοινωνία.
Βασικά, και για να μην επαναλαμβάνω αυτά που έγραψες, συμφωνώ με το πνεύμα και το γράμμα όλων όσων έγραψες --για μένα απλά υπάρχει η διαχωριστική γραμμή των ετήσιων εξετάσεων των παιδιών, πέρα της οποίας γραμμής όποιο δίκαιο των εργαζομένων ανατρέπεται από τους ίδιους σε άδικο.
Η επιστράτευση είναι το μόνο εργαλείο στην διάθεση μιας Πολιτείας για τέτοιες περιπτώσεις και είναι ένα εργαλείο απεχθές και δικτατορικό. Που θα σταματήσει η χρήση του (όπως ρωτάς κι εσύ). Γι αυτό ακριβώς και το θεωρώ λάθος επαίσχυντο των εργαζομένων να βάλουν το εργαλείο αυτό στα χέρια της πρόθυμης να το χρησιμοποιήσει πολιτείας, και να το κάνουν με αφορμή τις πανελλαδικές, αφορμή η οποία κατά την γνώμη μου αφαιρεί κάθε δίκαιο, επί του προκειμένου, από την θέση τους, και στην τελική απλά λέει ότι κανείς, ούτε η Πολιτεία ούτε η πλειοψηφία που αποφασίζει την απεργία, σκέφτεται τον ένα λόγο για τον οποίον υπάρχουν όλα αυτά: Τα Παιδιά...
υγ. Πρόσθετα τις τελευταίες παραγράφους από κάτω από την ανάρτηση καθώς έγραφες το σχόλιο :-)
υ.γ.: όσο για το επίπεδο της Παιδείας στη χώρα, μια λέξη αρμόζει...ΚΑΤΑΝΤΙΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρότεινε όμως κάτι. Άντε και γίνονται οι πανελλαδικές ομαλά (με επιστράτευση ή μη) πόσο αλλάζει αυτό από εκείνο που αναφέρεις στην τελευταία σου προσθήκη περί φόβου και απελπισίας που φυτεύεται στην ψυχή των παιδιών;
Να το κάνω πιο σκληρό ακόμα; Δεν βλέπω ούτε απελπισία ούτε φόβο, απάθεια και παραίτηση βλέπω.
Το έγκλημα που γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα, θα καταλάβουμε τι πραγματικά συνέβη εδώ σε μερικά χρόνια.
Όσον αφορά την υγεία, ήδη διαβάζω ότι το προσδόκιμο της ηλικίας στην Ελλάδα πέφτει!
Για την Παιδεία είμαι σίγουρος πλέον που πάμε, ντουγρού στον γκρεμό!
Απόλυτα σωστά γράφεις, όπως το βλέπω κι εγώ. ΚΑΤΑΝΤΙΑ.
ΔιαγραφήΠράγματι, αυτό που φαίνεται από τα παιδιά, και αυτό που έχω δει εγώ ο ίδιος από παιδιά εδώ, είναι όπως γράφεις "απάθεια και παραίτηση". Πιστεύω ότι η απάθεια και η παραίτηση είναι το αποτέλεσμα, μέσω αυτοάμυνας, του φόβου και της απελπισίας. Πιστεύω ότι από εκεί ξεκινάν, και καταλήγουν στην απάθεια και την παραίτηση, για να επιβιώσουν χωρίς άμεση και εμφανή παντελή έλλειψη ελπίδας (βγάζοντας μέσω της παραίτησης και της απάθειας την ανάγκη για μια ελπίδα η οποία δεν υπάρχει --Η φύση ξεκινά από ελπίδα. Δεν ξεκινά ποτέ από απάθεια...)
Συμφωνώ μαζί σου απόλυτα!
Διαφωνω με οσα γραφεις αγαπητε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι δασκαλοι ειναι - οπως ολοι μας - μερος του συστηματος. Οταν το συστημα ειναι κατι παραπανω απο σαπιο, μην περιμενεις πολλα απο τα γραναζια του.
Η υπαρξη και μονο των πανελλαδικων εξετασεων ειναι ενα ρεζιλι, ενα απτό δειγμα (απο τα πολλά) του ποσο χάλια ειναι η παιδεια μας. Ποσες άλλες δυτικες χωρες ξερεις που να εχουν πανεθνικες εξετασεις;
Σε ποιές χωρες οι πανελλαδικες εξετασεις μονοπωλουν τα πρωτοσελιδα των εφημεριδων για μερες - ακομα και τις χρονιες που δεν γινονται απεργιες;
Και τι ακριβως "καταστρεφουν" οι απεργουντες δασκαλοι απο το μελλον των παιδιων; Το οτι δεν θα δωσουν εξετασεις σημερα (για να μπουν σε ενα παναθλιο παν/μιο, απο το οποιο θα βγουν ανεργοι και αχρηστοι) τι σημασια εχει για το μελλον τους;
Ξερεις πολυ καλα, οτι απεχθανομαι καθε μορφη συντεχνιακης διεκδικησης. Πιστευω μαλιστα οτι στην συγκεκριμενη διεκδικηση οι εκπαιδευτικοι εχουν αδικο!
Αλλά ακομα περισσοτερο απεχθανομαι το συνολικο συστημα "παιδειας" (δεν αξιζει να λεγεται ετσι) που εχουμε, κομματι του οποιου ειναι οι πανελληνιες.
Η Ελλαδα ειναι ενα σαπιο και διαλυμενο καραβι που εχει προσαραξει σε αγωγο βοθρολυματων και βυθιζεται στα σκ.. Οι καπετανιοι (ολες οι κυβερνησεις, προηγουμενες και νυν) εχουν σουφρωσει τα ασημικα και την εχουν κανει για Ελβετια. Οι αξιωματικοι (η οικονομικη μας ελιτ) εχουν σουφρωσει τις μηχανες και τα οργανα ναυσιπλοιας και τα εχουν πουλησει μισοτιμης.
Και εμεις τα βαζουμε με τους καμαροτους, επειδη δεν καθαριζουν επαρκως τα πομολα στις πορτες ...
Μπορεί να διαφωνείς αγαπητέ μου renegade of the high seas, αλλά περιέργως γράφεις ακριβώς αυτά που σκέπτομαι κι εγώ --βγήκαν όμως από εμένα στο μόρφωμα του παραπάνω θυμωμένου κειμένου.
ΔιαγραφήΦυσικά αυτές-καθ' αυτές οι πανελλαδικές είναι ένα γελοίο σκεύασμα, το ρεζίλι ενός τραγελαφικού συστήματος!
Όπως έγραψα και στον Τζών, και με το δικό σου σχόλιο κάπταιν συμφωνώ κατά γράμμα. Η θέση μου πέρα από αυτό εστιάζει στην σημερινή πραγματικότητα της 13ης Μαΐου 2013 όπως έχει για τα παιδιά. Σήμερα λειτουργούν μέσα στο σύστημα που και εσύ και ο Τζων περιέγραψες άψογα: δεν έχουν άλλο. Αυτά τα συγκεκριμένα παιδιά στην σημερινή ημερομηνία δεν έχουν άλλη εκλογή από τος Πανελλαδικές σε ένα σύστημα που δεν τους διδάσκει ούτε τα μισά από όσα χρειάζονται ούτε κατά προσέγγιση στην πυξίδα για την πορεία που θα έπρεπε να ακολουθεί η παιδεία σε μια κοινωνία. Αλλά αυτό το σάπιο και το ατελές έχουν σήμερα. Δεν έχουν τίποτα άλλο. Τους το παίρνουν και αυτό!
Ακόμη και αυτό τους το αφαιρούν από τον δρόμο τους και προσθέτουν στην ψυχή των παιδιών την γνώση ότι το μόνο που μπορούν να περιμένουν από την ζωή είναι να τους πλένει τα σώβρακα η μαμά μέχρι να παντρευτούν την μαμά τους στα 30-35 εν προσώπω κάποιας σχεδόν συνομήλικής τους... με προίκα.
Γραφαμε ολοι μαζι :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνω με τον Τζων φυσικα. Το μετρο της επιστρατευσης ειναι φασιστικο και αυθαιρετο.
Η δεξια του σαμαρα ειναι ετσι κι αλλιως πολυ κοντα ιδεολογικα στους ναζιστες, που τους εχει αποκουμπι.
Αλλωστε η χουντα δεν ηταν παρα μια διαρκης επιστρατευση ολων.
Οσο για τα παιδια, δεν βλεπω κανενα προβλημα. Τα παιδια θελουν να μπουν στο παν/μιο. Ε, ωραια, δεν θα δωσουν εξατασεις σημερα, θα δωσουν αυριο, σε 10 μερες, σε 10 μηνες. Και τι εγινε; Και που θα μπουν στο παν/μιο τι θα κερδισουν;
Ετσι κι αλλιως, στην Γερμανια θα ερθουν μετά.
Πρεπει να αποσυνδεσουμε αυτο το γελοιο και αθλιο συστημα που λεγεται "πανελλαδικες" απο την εννοια της Μορφωσης. Αν οι πανελλαδικες ειχαν σχεση με Μορφωση και Παιδεία, τοτε οι δασκαλοι θα ειχαν υποχρεωση να υποστηριξουν τα παιδιά. Αλλά οι πανελλαδικες εχουν τοση σχεση με την Παιδεία, οση εχω εγω με τον Πάπα της Ρωμης.
Μ' αρέσει να γράφουμε όλοι μαζί :-)
ΔιαγραφήΤο ότι οι πανελλαδικές έχουν τόση σχέση με την παιδεία όσο εσύ αγαπητέ με τον Πάπα δεν το αμφισβητεί κανείς --ή όσο εγώ. Και άψογος ως προς το ότι όταν βγάλουν τα 5 χρόνια πανεπιστημίου σε 8, στο εξωτερικό θα καταλήξουν.
Στην τρίτη γυμνασίου, 1973, ήμουνα στα Αρχαία στο 9-10-11 (στα 20). Ο φιλόλογός μου έβαλε έναν άλλο φιλόλογο του ίδιου γυμνασίου να συναντήσει τους γονείς μου σε μια καφετέρια για να "βοηθηθώ", και στην καφετέρια τους ζήτησε 3.000 δραχμές του 1973 για να σιγουρευτούμε ότι θα πάρω 10. Δεν είχαν λεφτά (ευτυχώς) και έμεινα στα Αρχαία για Σεπτέμβριο. Από την τρίτη γυμνασίου η παιδεία μου σταμάτησε και ξανάρχισε στο Λονδίνο το 1976.
Τα παιδιά σήμερα, αν εξαρτάτο από τους δασκάλους τους, ούτε καν βαθμό δεν θα είχαν. και όταν φτάσουν να διαγωνιστούν με τι καρδιά και ψυχή θα τα βλέπουν αυτά που περνάνε; Και για κείνα η παιδεία θα αρχίσει όταν μετά από χρόνια καταφέρουν να φύγουν. Όσα λίγα καταφέρουν να φύγουν.
Θα συμφωνήσω με τον Πειρατή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ύπαρξη και μόνο πανεθνικών εξετάσεων εισαγωγής στα Πανεπσιτήμια είναι δείγμα κι αυτό της κατάντιας της Παιδείας της χώρας.
Υπάρχει κάποιο κόμμα που ζητά την κατάργησή τους να το ψηφίσω;
Αν βάλεις στο σέικερ, το Μνημόνιο, το σχεδιο Αθηνά και την Ελληνική Πολιτεία, μαζί με τις συντεχνίες, τότε δημιουργείς το πιο εμετικό κοκτέηλ!
Κι από μένα μια από τα ίδια, και πάλι κατά γράμμα.
ΔιαγραφήΓια τα παιδιά όμως τα σημερινά, σήμερα, τι κάνουμε;
Θα τα αλλάξουμε όλα αυτά κάνοντας περισσότερα παιδιά να αισθανθούνε απάθεια και παραίτηση; δεν υπάρχει άλλος τρόπος τις άλλες 350 μέρες;
Για να καταλαβουμε τον (οχι και τοσο) υφερποντα φασισμο αυτης της κυβερνησης, αντιγραφω ενα αποσπασμα απο το protagon:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μέχρι πού μπορεί να φτάσει μια κυβέρνηση που επιστρατεύει όχι απεργούς, αλλά… ενδεχόμενους απεργούς; Η ευκολία με την οποία ο Πρωθυπουργός έβαλε την υπογραφή του στην απόφαση επιστράτευσης των καθηγητών είναι ανατριχιαστική. Διότι επιστρατεύτηκαν προληπτικά, πριν καν απεργήσουν. [...]
Οι καθηγητές επιστρατεύτηκαν επειδή… σκόπευαν να απεργήσουν και για λόγους που δεν προβλέπονται στο συνταγματικό πλαίσιο της χώρας. Ούτε η δημόσια ασφάλεια, ούτε η δημόσια υγεία θα μπορούσαν να απειληθούν από την απεργία. Ούτε οι καθηγητές έκαναν κάτι παράνομο. Μπορεί να μην έχουν δίκιο, μπορεί να είναι υπερβολικοί, αλλά εκτός του νόμου δεν κινούνται. [...]".
Στην τελικη, επιστρατευεις ολη την χωρα προληπτικα, επειδη ολοι μπορουν να απεργησουν καποτε. Ποια ειναι η διαφορά απο την χουντα;
Καμία διαφορά με την χούντα. Η προληπτική επιστράτευση εισάγει μια καινούργια διάσταση πολύ ενδιαφέρουσα. Άλλη μια ..."πρωτιά".
ΔιαγραφήΕκεί που επιμένω είναι ότι αν και συμφωνούμε σε όλα δεν συζητάμε από την θέση, από την οπτική, των παιδιών, των συγκεκριμένων παιδιών σήμερα με ότι επιλογές έχουν μπροστά τους σήμερα...
Λέμε ίσως ότι και για τα παιδιά αυτά ίσως να χρειαστεί διάλυση πριν χτιστεί κάτι σωστότερο; Και ποιός θα το χτίσει το "σωστότερο"; η Πολιτεία ή η κοινωνία της Ελλάδας του 2013;
Πειρατή, οι απορίες σου θα είχαν κάποια αξία εάν πραγματικά πίστευες ότι σε αυτόν τον τόπο λειτουργεί η Δημοκρατία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πρωθυπουργός πουλάει τζάμπα μαγκιά ποντάροντας στην απελπισία του Έλληνα γονιού που θα δει το παιδί του να μην μπορεί να δώσει εξετάσεις για τις οποίες έχουν επενδυθεί πολλά σε χρήμα και προσπάθεια.
Είδες τι κάνει ένας καλός πρωθυπουργός;
Σώζει τη χώρα από τους εξωτερικούς και τους εσωτερικούς κινδύνους!
Βγάζει το καράβι από την ξέρα, επαναφέρει το τρένο στις ράγες!
Επιστρατεύει εργαζομένους ή εν δυνάμει απεργούς, αλλά όλο το πολιτικό σύστημα κάνει την κότα μπροστά στους επίορκους και στους φοροφυγάδες, μπροστά σε όσους ληστεύουν και λεηλατούν τον πλούτο αυτής της χώρας!
Για να επιστρατευθούν οι εργαζόμενοι στο Μετρό πριν από μερικούς μήνες, έπρεπε να ταλαιπωρηθούν εκατομμύρια Αθηναίοι, αλλά τι είναι η μεταφορά μπροστά στην ακρογωνιαίοι λίθο της Παιδείας μας που λέγεται Πανελλαδικές Εξετάσεις;
Λαϊκισμός χειρίστου είδους, μου προκαλεί εμετό!
Κι εμένα μου προκαλεί εμετό Τζων, αλλά ας πούμε βρε παιδιά και κάτι για τα παιδιά από την δική τους οπτική; Που και πως μεγαλώνουν; τι σκέφτονται εκείνα; και στο θέμα μας; τι μήνυμα τους στέλνουν οι δάσκαλοί τους επ' ευκαιρία των εξετάσεων που περιμένουν για να προχωρήσουν στον γαΐδουρόδρομο που τους παραχωρεί η κοινωνία και η πολιτεία στις οποίες δεν ζήτησαν να γεννηθούν;
ΔιαγραφήΓια ποια παιδιά μιλάς και για ποια κοινωνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχουν ομοιογενή σύνολα εδώ.
Πολλά παιδιά γουστάρουν τον χαβαλέ, κάποια άλλα αδιαφορούν, κάποια άλλα συμπαρατάσσονται με τους δασκάλους τους και υπάρχουν και μερικά που έχουν ποντάρει πάνω σε αυτό στο σύστημα (καθώς άλλο δεν υπάρχει).
Αν μιλάμε για τα τελευταία υπάρχουν εκείνα που βλέπουν το δάσος κι όχι το δέντρο, κι εκείνα που βλέπουν το δέντρο κι όχι το δάσος.
Εκείνα που βλέπουν το δέντρο σκέφτονται ότι έχουν φάει τρελό πακέτο όλη τη χρονιά με το διάβασμα και τώρα ίσως να υποστούν ταλαιπωρία, αυτά όμως καίγονται να μπουν στο Πανεπιστήμιο και το βλέπουν ως αυτοσκοπό, μετά έχει ο Θεός. Υπάρχει και η πιο ενδιαφέρουσα ομάδα που βλέπει το δάσος, δηλαδή το επίπεδο σπουδών, το αύριο, την κατάντια της παιδείας μας, αυτά ξέρουν ότι η μη διεξαγωγή των εξετάσεων δεν αποτελεί μεγαλύτερο εμπόδιο στη ζωή τους από ότι η ίδια η χώρα και τις δομές της, είναι μια απογοητευμένη γενιά, έτσι κι αλλιώς που όμως έχει τη φρεσκάδα της ηλικίας και ονειρεύεται έστω σιωπηλά.
Το μήνυμα που στέλνουν οι δάσκαλοι δεν είναι χειρότερο από τα μηνύματα που εισπράττουν από αλλού, στο κάτω κάτω τα παιδιά έχουν μια τάση να απαξιώνουν και να αμφισβητούν τα πάντα, ο δάσκαλος για αυτούς είναι ένας εργαζόμενος έτσι κι αλλιώς κι όχι λειτουργός, ή έννοια της λειτουργίας μπαίνει αργότερα μέσα τους, σκέψου και τα δικά σου τα χρόνια, τα δικά μου, (ε κοντά είμαστε), πως έβλεπες εσύ τον δάσκαλό σου; Άλλοτε ως μέντορα κι άλλοτε ως κάποιον που έκανε κάποιο επάγγελμα, τον αμφισβητούσες όμως έτσι κι αλλιώς.
Το ισοπεδώνω; E κάπως έτσι είναι πάνω κάτω.
Ζούμε σε μια ένα όνειρο που τρίζει που έλεγε κι ο Σαββόπουλος
Πολυς Σαββοπουλος πεφτει εσχατως (και μ' αρεσει).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Τσουτσουλομυτης εξακολουθει να σουλατσαρει μερικα μετρα μπροστα απο την τζαμαρια μου ;-)
Οντως ο σεβασμος για τους (λιγους) Δασκαλους που ειχα, ηρθε πολυ μετά, αφοτου ειχα βγαλει τα πανεπιστημια.
Η μεγαλυτερη μεριδα των εφηβων βλεπει το πανεπιστημιο σαν ενα "χαρτι" που θα τους επιτρεψει αργοτερα να διοριστουν στο δημοσιο. Δεν φταινε, αυτα. Ετσι εχουν γαλουχηθει εδω και 30 χρονια.
Το να καθυστερησουν οι πανελληνιες τους ενοχλει, αποκλειστικα στον βαθμο οτι δεν θα μπορεσουν να αξορμησουν "εγκαιρα" στις παραλιες για μπανιο.
Ουσιαστικα η επιστρατευση γινεται (οσο αδικα και να ειναι τα αιτηματα των εκπαιδευτικων, που ειναι) για να ξεκινησουν οι 18ρηδες τα μπανια τους στις 20 Ιουνιου και οχι στις 20 Αυγουστου.
Σε ΤΙΠΟΤΑ αλλο δεν ενοχλει η απεργια. Ουτε στο "μελλον των παιδιων" για το οποιο τοσοι κοπτονται πομπωδως, ουτε πουθενα αλλού.
Άρα αφού δεν "ενοχλεί" η απεργία γιατί να συνταχτούμε με το μέρος όσων παιδιών κοιτούν ατομικίστικά τη πάρτη τους, συνεχίζοντας να βλέπουν το δέντρο αγνοώντας ηθελημένα το δάσος;
ΔιαγραφήΠεραστικός ήμουν από τον πολύ ενδιαφέροντα διάλογό σας...
Καλώς ήρθες spacefreak! Πιστεύω ότι είναι ο δρόμος της φύσης να δίνει στα παιδιά την δύναμη να μεγαλώνουν με το να θρέφει τον ατομικισμό τους, και η υποχρέωση των μεγαλύτερων να βοηθούν, να διδάσκουν τα παιδιά πως να διοχετεύουν τον ατομικισμό προς ένα σύνολο: πως τα δέντρα να μεγαλώνουν για να φτιάχνουν δάσος. Όταν όμως οι μεγαλύτεροι αυτοαρέσκονται σαν δασοφύλακες, έρχεται ανάμεσα στα δέντρα η ομίχλη που σκοτεινιάζει την γνώση... εντάξει: και μετά ξύπνησα :-)
Διαγραφή...και το να μην εξορμήσουν στις παραλίες εγκαίρως γιατί είναι κακό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Ελλάδα ζούμε, μια χώρα που προικίστηκε με ήλιο και θάλασσα, ας τα χαρούμε, η ζωή είναι και αυτά, η χαρά, η απόλαυση, η διασκέδαση, ειδικά μετά από τον αγώνα ενός ολόκληρου χρόνου.
Η συγκεκριμένη επιστράτευση είναι αηδιαστικός λαϊκισμός και τζάμπα μαγκιά, για να εξευμενιστεί η ελληνική οικογένεια από το ίδιο μάλιστα πολιτικό προσωπικό το οποίο την έχει φέρει στην απελπισία. Επίσης επενδύει και σε μελλοντικούς πελάτες (βλ. υποψηφίους)
Να σε κάψω Γιάννη να σ΄αλείψω μέλι!
Δυστυχώς θα μασήσουμε για μία ακόμα φορά
Καλές ερωτήσεις Τζων, και σωστές παρατηρήσεις κάπταιν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλάω για τα παιδιά που γεννιούνται, τα οποία οποιουδήποτε χρώματος, φύλου ή εθνικότητας είναι ίσα μεταξύ τους, και οι ανισότητες δημιουργούνται μετά, από τους γονείς, συστήματα, κοινωνίες και παιδείες και θρησκείες και δε συμαζεύεται.
Μιλάω για όποια κοινωνία ή ομάδα ενδιαφέρεται να πράττει με τρόπο που να δίνει δίκαιο όχι μόνο στην ύπαρξή της αλλά και τα αιτήματά της...
Δεν αμφιβάλλω ότι το μήνυμα που στέλνουν οι δάσκαλοι στα παιδιά με το να απεργούν στις εξετάσεις τους δεν είναι χειρότερο από τα μηνύματα που εισπράττουν από αλλού. Ίσως μάλιστα να είναι μόνο σταγόνα σε ποτήρι. Αλλά, για μένα, ήταν η σταγόνα (αν είναι πράγματι μόνο σταγόνα) που ξεχείλισε το ποτήρι.
Επίσης δεν αμφιβάλω, και δυστυχώς ο πειρατής έχει δίκιο, ότι στο τέλος το μόνο που θα κατάφερνε η απεργία θα ήταν να πάνε όλοι για μπάνιο λίγο αργότερα.
Μ' αρέσει πολύ και η εικονογράφηση και επεξήγηση του Τζων ότι άλλοι βλέπουν δέντρα και άλλοι δάσος (και άλλοι θάμνους).
Και βέβαια: "Δεν φταινε, αυτα. Ετσι εχουν γαλουχηθει εδω και 30 χρονια", που λέει ο πειρατής. Όπως έγραψα και στην πρόσθεση κάτω από την ανάρτηση: "Αυτά τα σκατά μέσα στα οποία ζείτε τα έχτισαν τα παιδιά που πέρασαν από την Ελληνική παιδεία των '50, '60 και '70. Διανοείται κανείς τι θα χτίσουν τα παιδιά που πέρασαν από την παιδεία των '80, '90 και μέχρι σήμερα;"
Νομίζω ότι θα συμφωνήσετε πως και όλα όσα γράφετε είναι ακριβή και σωστά αλλά και ότι όταν τα δούμε στο σύνολό τους, το δάσος μπροστά μας από το κάθε δέντρο που το αποτελεί, είναι πολύ μεγάλο για να προτείνει την πιθανότητα λύσης και βελτίωσης. Κάθε τι είναι αλληλεξαρτώμενο σε ένα συνολικό σύννεφο που όσο και να το φυσάς δεν φεύγει.
Αλλά πρέπει να αρχίσουμε από κάπου. Ένα-ένα βήμα. Στην πρόταση της απεργίας κατά τις Πανελλαδικές, μπορούμε να ρωτήσουμε τι αξία έχουν οι Πανελλαδικές, τι συνείδηση έχουν οι διαγωνιζόμενοι, και φυσικά αν είναι αποδεκτό το μέτρο της επιστράτευσης. Φοβάμαι ότι η εμπεριστατωμένη και σφαιρική μελέτη μας προτείνει την απραξία.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται να έχουμε τρεις επ[ιλογές. Να υποστηρίξουμε τους δασκάλους, να μην υποστηρίξουμε τους δασκάλους, ή να "ψηφίσουμε λευκό". Αν και η μόνη επιλογή μας θα έπρεπε να ήταν να υποστηρίξουμε τα παιδιά. Απλά διαλέγω να υποστηρίξω τα παιδιά, να μην ψηφίσω λευκό, και αυτό δεν μου αφήνει επιλογή άλλη από το να εναντιωθώ στην απόφαση των δασκάλων --σκεπτικό το οποίο θέλω-δε-θέλω με οδηγεί στην αποδοχή της πράξης της ...Πολιτείας.
Διαβάζοντάς σας καταλαβαίνω ότι δεν είναι τόσο απλό ή δισδιάστατο... όμως ότι και να πούμε παραμένει η θεωρητική τουλάχιστον επιλογή γνώμης του καθενός μας:
1. Ναι, να απεργήσουν στις εξετάσεις οι δάσκαλοι.
2. Όχι, να μην απεργήσουν,
3. Δε βαριέσαι αδελφέ, τι σημασία έχει.
Τι να πω βρε παιδιά, ακόμη δεν μπορώ να ξεκολλήσω από το #2.
Βεβαίως και να απεργήσουν, αν έτσι μπορούν να πιέσουν ένα χουντοειδές πολιτικό σύστημα που παραμένει γαντζωμένο στη λεηλάτηση της χώρας από τα λαμόγια και τους φοβισμένους νοικοκυραίους που το στηρίζουν. Γιατί αν ο μισθός είναι 800 ευρώπουλα και το επίπεδο φτώχειας 600, τί διάολο ήθος θα διδάξει ένα άδειο στομάχι;
ΔιαγραφήΚαι μιλάμε για το μισθολογικό επίπεδο του νέου και πιθανόν ορεξάτου για δουλειά δασκάλου. Που ίσως βλέπει και λίγο ως λειτούργημα το επάγγελμά του. Ο παλιός άλλωστε είναι φύσει αδιάφορος αφού δουλεύει φοροδιαφεύγοντας στο φροντιστήριο.
Είναι πρακτικό το ζήτημα για τους νέους εκπαιδευτικούς... επιβίωσης.
Και βέβαια ο καθένας έχει και δικαίωμα και υποχρέωση να πιέζει το κάθε χουντοειδές πολιτικό σύστημα... Το πρόβλημα που μου δένει τα χέρια και μου λύνει την γλώσσα στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι βάζω πάντα τα παιδιά πρώτα, μπροστά από οτιδήποτε άλλο. Και ο μόνος τρόπος να συμφωνήσω με την απεργία στις εξετάσεις, είναι να πίσω τον εαυτό μου ότι υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα μου, ή ότι ο κανόνας μου είναι λάθος...
ΔιαγραφήΉ, αλλιώς, με τι λογική θα μπορούσε να μου εξηγήσει κάποιος ότι οι δάσκαλοι με την απόφασή τους αυτή δεν βάζουν τα παιδιά σε δεύτερη θέση;
Οι επιλογές είναι παραπλανητικές, πάντως θα ψήφιζα την επιλογή 2, αλλά δεν την θεωρώ καλύτερη ή χειρότερη από την επιλογή 1, η επιλογή 3 δεν με αφορά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά έχουν γίνει όμως στην Ελλάδα, να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα και στο τέλος να επικροτούμαι την κάθε αντιδημοκρατική πρακτική, μαζί με αυτή και το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Με άλλα λόγια, καταφεύγουμε ξανά στη λύση της σωτηρίας μας από τους ίδιους τους δεσμώτες μας. Δεν υπάρχει τελικά άλλη λύση; Πάλι στον ίδιο λάκκο, κάθε φορά με διαφορετική δικαιολογία και πρόσχημα;
Πάλι όμηροι οι ελληνικές οικογένειες και τα παιδιά, με πρόσχημα το δικό τους το καλό;
Οπότε επιλέγω την επιλογή 4.
Ανατροπή της σαπίλας με κόστος σήμερα. Τα κέρδη δεν εισπράττονται πάντοτε στην ώρα τους.
Θέλουμε; Μπα!
Πολύ σωστός ως προς την επιλογή #4. Και ίσως να συμφωνούσαν περισσότεροι από όσους θα περίμενες, εμού συμπεριλαμβανομένου. Βέβαια δεν θα έβγαζε σε τίποτα γιατί στο τέλος δεν θα συμφωνούσε κανείς στο "τι είναι σαπίλα" και ατο "πως" να την ανατρέψουμε. Άρα, στο τέλος... "μπα!"
ΔιαγραφήΑντί να περιμένω να συμφωνήσουν από αριστερά έως δεξιά τι είναι η σαπίλα και πως να την ανατρέψουνε εγώ ο κακομοίρης αυθόρμητα θέλησα να σταματήσω έστω και ένα μικρό πράγμα, όσο ασήμαντο ή άσχετο και να το θεωρούν πολλοί... αλλά βέβαια αυτό με ρίχνει στην παγίδα του να υποστηρίζω ένα δικτατορικό μέτρο... άρα λογικά, και ηθικά, η ανάρτησή μου δεν πρέπει να στέκει.
Αυτό όμως που με φοβίζει περισσότερο από όλα είναι η απραξία και το "μπα..." Υποχρεώνω τον εαυτό μου να λάβει θέση. Επιλέγω την θέση των παιδιών... κι ας λένε κι εκείνα ότι δεν τους ενδιαφέρει... και τελικά που βρίσκομαι; πουθενά, ως προς τα εδώ. Άρα, για να βρω το κέντρο μιας αποδεκτής ύπαρξης επιστρέφω εκεί που πρόκειται να πάνε πολλά από τα παιδιά. Εκεί που πήγα όταν ήμουνα κι εγώ παιδί.
Αυτή τελικά είναι η μοίρα αυτού του τόπου;
Δεν ξέρω ποια είναι τελικά η μοίρα αυτού του τόπου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ τόπος αυτός, καθώς και οι άνθρωποι του θα ήταν μοιραίοι εάν παραλάμβαναν ένα παράδεισο νοικυροσύνης, έναν τόπο με παράδοση οικονομική, κλπ και τον μετέτρεπαν σε χάος.
Όμως αυτός ο τόπος ήταν ένα χάος (και εννοώ μετά την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς) κι έγινε μια χώρα, μάλιστα η χώρα δημιουργούνταν σταδιακά και μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου με προσάρτηση εδαφών, χωρίς απαραιτήτως να κάνει επεκτατικούς πολέμους, με εξαίρεση του Βαλκανικούς, εμείς εδώ τους ονομάζαμε απελευθερωτικούς και πες μου πόσες χώρες δεν απώλεσαν εδάφη, ενώ εμείς προσαρτούσαμε. Οι κάτοικοι αυτής της χώρας ευημέρησαν και ενδεχομένως ευημερούν, οι καμπύλες ανάπτυξης σε μακροπρόθεσμο επίπεδο είναι ανοδικές, η χώρα συγκαταλέγεται μέσα στις 30 (νομίζω) πλουσιότερες χώρες του κόσμου, οι κάτοικοί της είναι κάτοχοι κινητής και ακίνητης περιουσίας, όπως και η ίδια η χώρα διαθέτει πλήθος κινητών και ακινήτων ανα τον κόσμο, οι κάτοικοί της σπουδάζουν, μιλούν γλώσσες, ταξιδεύουν, έχουν ένα από τα υψηλότερα προσδόκιμα ζωής στον κόσμο (ακόμα), η ίδια η χώρα είναι μέλος των σημαντικότερων διεθνών οργανισμών και πολλά άλλα.
Δεν ξέρω για ποια μοίρα μιλάμε τελικά, κι εγώ είμαι μπερδεμένος, ίσως σκεφτόμαστε αυτό το οποίο θα μπορούσαμε δυνητικά να είχαμε επιτύχει και δεν έχουμε κάνει, παρά όσα έχουμε ήδη καταφέρει με τον οποιαδήποτε τρόπο (π.χ. δανεικά, κλπ), άλλωστε δεν είμαστε η μοναδική χώρα που έζησε ή ζει με αυτά.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι η δημιουργία αυτής της χώρας ήταν απλά αποτέλεσμα ξένης βοήθειας και στήριξης κι όχι και εγχώριας προσπάθειας, ειδικά σε έναν τόπο με παντελή έλλειψη παράδοσης, παρά μόνο έχοντας ως κληρονομιά τον απόηχο ενός ένδοξου παρελθόντος.
Πως ακριβώς είμαστε μοιραίοι;
Εννοούσα ως "μοίρα" τα επαναλαμβανόμενα κύματα μετανάστευσης ανά καιρούς. Δεν μου είχε πάει το μυαλό στην λέξη "μοιραίοι" που χρησιμοποιείς στο τέλος. Δεν βρίσκω λόγο ή έκφραση να αποκαλέσω τους Έλληνες μοιραίους. Πάντως μου θύμησες με αυτή την λέξη το έργο της Π.Σ. Δέλτα "παραμύθι Χωρίς Όνομα", το οποίο εξελίσσονταν στην χώρα των Μοιρολατρών, και το οποίο δεν ξέρω αν το διαβάζει κανείς πιά.
ΔιαγραφήΔιαβάζοντας αυτό σου το σχόλιο θα έλεγε κανείς ότι η Ελλάδα έχει επιτύχει πολλά πράγματα από το 1821 και αφήνεις την γεύση ότι οποιαδήποτε κριτική πρέπει να ισοζυγισθεί με τα επιτεύγματα. Σωστό. Όμως προϋποθέτει αυτό ορισμένα μέτρα και σταθμά, κρίσεις υποκειμενικές.
Φυσικά πρέπει να ορίζει κανείς τα μέτρα συγκρίσεως. Συγκρίνοντας με τριτοκοσμικές χώρες, ή και με εκείνες που βρίσκονται σε καταστάσεις εμπόλεμες, κλπ., η Ελλάδα έχει επιτύχει πολλά και βρίσκεται σε καλή θέση. Συγκρινόμενη με χώρες της σφαίρας στην οποία θέλει να ανήκει, οικονομικά και πολιτιστικά, ίσως το συμπέρασμα να είναι διαφορετικό.
Όταν ένα αεροπλάνο πετάει σε υψόμετρο πολύ χαμηλότερο της δυνατότητάς του, με ελαττωματικά όργανα στο πιλοτήριο, σε κενά αέρος, με σάκους ναυτίας για τους επιβάτες, οξυγόνο να κρέμεται από πάνω από τις καρέκλες, και βουνά στο διάβα του ύψους πτήσης του, μπορούμε απλά να πούμε: κοίτα: απογειώθηκε, έκανε ανοδική πορεία μέχρι το σημερινό του ύψος πτήσης... πετάει! Το θέμα βέβαια είναι ότι αν οι επιβάτες δεν έχουν πετάξει ποτέ με άλλο αεροπλάνο ή άλλη εταιρεία θα έχουν δίκιο να πούνε: κοίτα, πετάει. Και με αυτό το σκεπτικό, πράγματι, δεν βλέπω τον λόγο να κάνει κανείς οποιαδήποτε κριτική.
Τι εννοείς, αν όχι τα παραπάνω;
Το σχόλιο μου δεν το έγραψα με σκοπό να προβάλλω τα επιτεύγματα και να πω ότι ως εκ τούτου δεν χρειάζεται να γίνει κάποια κριτική, τουναντίον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ εξαγωγή μεταναστών απασχόλησε πολλές χώρες, δεν είμαστε η μοναδική χώρα που έδιωξε τον κόσμο της, βέβαια ο αντίλογος είναι ότι οι μετανάστες στην Ελλάδα είναι αναλογικά πολλοί σε σχέση με τον εγχώριο πληθυσμό, άρα εάν δείκτης ευημερίας μιας χώρας είναι και η ύπαρξη οικονομικών μεταναστών σε αυτή, τότε και σε αυτόν τον τομέα η Ελλάδα είναι επιτυχημένη.
Αναφέρεις ότι "συγκρινόμενη με χώρες της σφαίρας στην οποία θέλει να ανήκει, οικονομικά και πολιτιστικά, ίσως το συμπέρασμα να είναι διαφορετικό".
Με σε αυτές της χώρες ανήκει κι αυτό είναι πασιφανές, μέλος της Ε.Ε., πριν ακόμα από άλλες πιο προηγμένες χώρες, διαθέτει το ισχυρότερο νόμισμα στον κόσμο, μέλος του ΝΑΤΟ (με το συμπάθειο αλλά άλλες χώρες κωλοχτυποιούνται για να μπουν), 5 ελληνικά πανεπιστήμια βρίσκονται μέσα στα 200 καλύτερα του κόσμου με το τμήμα μηχανολογίας του ΕΜΠ να είναι στην 25άδα, με δεδομένους τους πολέμους στους οποίους συμμετείχε και τις εγχώριες διαμάχες, με Νομπελίστες λογοτέχνες, με ανύπαρκτες υποδομές πριν από κάποιες δεκαετίες, με μεγάλη πείνα και μέχρι 50 χρόνια πριν, βλέπω παλιές ελληνικές ταινίες και με πιάνει η καρδιά μου, με επιτεύγματα των μαθητών της σε μαθηματικές ολυμπιάδες και διαγωνισμούς, μια χώρα η οποία κατάφερε και προηγείται οικονομικά σε σχέση με άλλες χώρες οι οποίες προπορεύονταν πριν από χρόνια (βλ. χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ), και πολλά άλλα που δεν μου έρχονται τώρα στο μυαλό μου, το "Project Ελλάδα" είναι επιτυχημένο αν το δεις σε βάθος χρόνου.
Είναι όμως;
Αν το δεις με βάση τα νούμερα ασφαλώς και είναι, αν το δεις με ποιοτικά κριτήρια μπάζει νερά. Το σχόλιο μου αυτό είναι προς απάντηση όσων προσκυνούν σε καμπύλες, σε γραφήματα, σε αριθμούς, σε συναρτήσεις και μετρούν την ευημερία μόνο με όρους υλικούς.
Ποτέ δεν μέτρησα την ευημερία με όρους υλικούς και ποτέ δεν με ενδιέφεραν γραφήματα και αριθμοί. Συμφωνούμε.
ΔιαγραφήΕίναι πολύ ενδιαφέρουσα η οπτική που προτείνεις. Το ότι με ποιοτικά κριτήρια το Project Ελλάδα μπάζει νερά φαίνεται υπό το πρίσμα της παρουσίασής σου εντελώς δευτερευούσης σημασίας. Ειλικρινά δεν βλέπω τον λόγο να αντιλέγω και κάθε λόγο να συμφωνήσω. Άλλωστε δεν νομίζω ότι ποτέ αρνήθηκα τα επιτεύγματα --νομίζω πως πάντοτε εξέφρασα την προσωπική και υποκειμενική μου πίκρα, και θυμό, για αυτά τα πράγματα τα οποία εσύ προσδιορίζεις, ίσως, λέγοντας ότι "μπάζει νερά". Πόσο νερό μπάζει, αν το έμπαζε πάντα ή τελευταία περισσότερο, πόσο επικίνδυνο είναι για την πορεία, όλα αυτά είναι υποκειμενικά.
Στην Ευρώπη τα κριτήρια για έναν άνθρωπο συμπεριλαμβάνουν την καταγωγή του, την εκπαίδευσή του, το ποιόν του... στην Αμερική είσαι ότι έκανες σήμερα. Ούτε η μία ούτε η άλλη είναι σωστή αντιμετώπιση από μόνη της, και εγώ βρίσκομαι ανάμεσα στις δύο όπου αξιολογώ με την δεύτερη και δικαιολογώ/αιτιολογώ με την πρώτη.
Όπως σε κάθε τι, η αλήθεια βρίσκεται μάλλον ανάμεσα στις μεμονωμένες απόψεις :-)
Νομίζω πάντως ότι δεν θα έλεγα ποτέ ότι είναι πασιφανές πως η Ελλάδα ανήκει στην ίδια σφαίρα με αυτές τις χώρες με τις οποίες θέλει να ανήκει. Η Ελλάδα ανήκει κατά την γνώμη μου στην δική της σφαίρα η οποία βρίσκεται στο σταυροδρόμι των Ηπείρων και των Πολιτισμών, σφαίρα η οποία της επέτρεψε πριν 2500 να προσδιορίσει τον σημερινό πολιτισμό. Σφαίρα που τότε ήταν φωτεινή σαν φάρος. Τώρα όμως τα κέντρα αίγλης έχουν μετατοπιστεί και η Ελλάδα παλεύει ανάμεσά τους προσπαθώντας να ανήκει κάπου αλλού. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που επιτρέπει στα νερά να μπαίνουν...
Εν πολλοίς κάθε χώρα ζει στη δική της σφαίρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο κι αν μας ξενίζει, η Ελλάδα έχει πραγματικά καταφέρει να στρέψει τα φώτα πάνω της, είτε με αρνητικό είτε με θετικό τρόπο. Όπως και να το δεις η Ελλάδα μάλλον κάνει καλό μάρκετινγκ του προϊόντος που πουλάει.
Προχτές το προϊόν ήταν η ΕΟΚ, χτες η ΟΝΕ και η Ολυμπιάδα, σήμερα το προϊόν που πουλάει λέγεται "σωτηρία" κι από ότι δείχνουν τα πράγματα το πουλάει καλά και μέσα κι έξω.
Σκέψου οτι αυτή η χώρα διασώθηκε και ευημέρησε ακόμα και μετά από 5 χρεοκοπιες, αν το δεις με επιχειρηματικούς όρους, κάθε επιχείρηση κάνει τον κύκλο της, εδώ μέχρι και η Apple έφτασε στον πάτο και αναστήθηκε, τα προϊόντα αυτά καθ΄αυτά κάνουν κύκλους.
Δες τι έχεις μέσα σπίτι σου, είναι όλα χρήσιμα; στο δικό μου πάντως όχι, κι όμως πολλές επιχειρήσεις ζουν επειδή μου πωλουν προϊόντα τα οποία μάλλον μου είναι άχρηστα.
Έτσι είναι και η Ελλάδα αν τη δεις με όρους επιχειρηματικούς, ανήκει μέσα σε ισχυρά κλαμπς παράγοντας άχρηστα προϊόντα τα οποία όμως ακόμα μπορεί και τα πουλά κι έτσι επιβιώνει, για πόσο; τι να σου πω, όσο ο κόσμος θα καταναλώνει πράγματα που δεν του χρειάζονται τόσο θα υπάρχει και η Ελλάδα, έτσι όπως είναι σήμερα, αν αλλάξει το μοντέλο μπορεί να αλλάξει κι αυτή η χώρα, όπως και άλλες με ανάλογη παραγωγή σκουπιδιών.
Δεν θέλω να βλέπω τη χώρα στην οποία ζω σαν επιχείρηση όμως, νομίζω ότι αυτή είναι μια κακώς εννοούμενη αγγλοσαξονική θεώρηση την οποία θα ήθελα να παντρέψω με την όποια πνευματικότητα διαθέτει η Ανατολή.
Το κακό με την Ελλάδα είναι ότι προσπαθεί να παράξει ένα προϊόν το οποίο δεν έχει καταλάβει ότι δεν είναι σε θέση να το κάνει ποτέ της καλά, το προϊόν της Ελλάδας βρίσκεται μέσα στο dna των ίδιων των χωμάτων και της θάλασσάς της και είναι η δωρικότητα και το μέτρο που έχει αυτός ο τόπος ως κατασκευή.
Δυστυχώς μεγαλοπιανόμαστε.
Όσο για τα κέντρα αίγλης, αυτά μετατοπίζονται όλο και δυτικότερα αν δεις το χάρτη με επίκεντρο την Ελλάδα, ακόμα στα δυτικά των δυτικών ακτών των ΗΠΑ βρίκσεται η Κίνα, η οποία όμως σε εμάς είναι ανατολκότερα και είναι σαν να γυρνάμε πάλι από την αρχή, βλέπεις η γη είναι στρογγυλή και κάνει κύκλους.
Σίγουρα κάναμε πολύ δρόμο ξεκινώντας από το αν λέμε, ή όχι, στα παιδιά μας να πάνε να κουρεύονται, και φτάνοντας στο αν η Ελλάδα έχει σε γενικές γραμμές ικανοποιητική καμπύλη προόδου ανά τους αιώνες και τις εποχές συγκρινόμενη με την Apple των '90. Η καυτή ερώτηση βέβαια είναι ποιός είναι και που είναι ο Steve και πότε θα επιστρέψει :-)
ΔιαγραφήΚαι αν έχει παιδιά.
Όσον αφορά τα φώτα που είναι στραμμένα στην Ελλάδα, από την οπτική του μέσου θεατή απ' έξω, σίγουρα το φως δεν δείχνει τίποτα το καλό (εκτός από τον ήλιο και την θάλασσα και τα νησιά τα οποία δεν τα έβαλαν οι Έλληνες εκεί που είναι), αλλά θα μου πεις τι σημασία έχει τι δείχνει εφ' όσον το δείχνει. Αυτό που λένε "I don't care what you call me so long as you call me" :-)
Το ευχάριστο είναι ότι μετά από την Κίνα, πηγαίνοντας πάντα δυτικά, θα έρθει και η ώρα της Ελλάδας πάλι, και ανυπομονώ :-)
Δεν ξέρω κατά πόσον υπάρχει πραγματικά άχρηστο προϊόν. Η ψυχολογία ευφορίας την οποίαν δημιουργεί έστω και μια άχρηστη αγορά σε κάποιον μπορεί να ωθήσει εμμέσως σε άλλες σκέψεις ή πράξεις που να μην είναι άχρηστες. Και το αντίθετο.
Οπωσδήποτε η παρουσίασή σου έχει την αξία του ότι παίρνει τις συνειδητοποιήσεις και τις πραγματικότητες του σήμερα και τοποθετώντας τες στην γενικότερη αυθαίρετη οπτική της διαχρονικής πορείας αφαιρεί τον λόγο ανησυχίας και άμεσης κριτικής --φοβάμαι όμως μήπως θεωρητικά αφαιρεί και τον λόγο επαγρύπνησης.
Βέβαια, ενώ σκέφτομαι διαφορετικά --γι αυτό άλλωστε έφυγα από την Ελλάδα, ελπίζω να είναι εμφανές ότι το σκεπτικό μου το περιορίζω στην θέση της υποκειμενικότητάς μου, και έτσι μπορώ να είμαι ειλικρινής όταν λέω: έχεις δίκιο, μπορεί να το δει κανείς και έτσι.