Παιδιά

Είναι ενδιαφέρον πως όταν πέφτουν οι μάσκες η αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου γίνεται με αφορμές και τρόπους αναπάντεχους, και το πρόσωπο που αποκαλύπτεται είναι συχνά αηδιαστικό.

Οι μάσκες πέφτουν σιγά-σιγά στην Ελλάδα εδώ και καναδυό χρόνια. Μέχρι τώρα βλέπαμε το πρόσωπο της άρνησης, της προχειρότητας, του ρατσισμού. Της κουτοπονηριάς και της δικαιολογίας.

Και, στο τέλος, τι σημασία έχει αν βγήκαν από ανάμεσά μας ένας Σεφέρης, ένας Ελύτης, Καζαντζάκης... ή σε πόσα κλαμπ είμαστε μέλη λόγω του γέρου Καραμανλή, όταν οι περισσότεροι πολίτες δεν μπορούν να απαγγείλουν ένα στοίχο ή να τον εφαρμόσουν στην ζωή τους, μπορούν όμως να περιγράψουν τι έκανε ο Κασιδιάρης στην Κανέλλη και να εξηγήσουν γιατί τόσοι συμφωνούν με το σκεπτικό της ΧΑ περί μεταναστών.

Συνέχεια από την προηγούμενη ανάρτηση: "Δάσκαλοι".

Όμως αυτό που εξελίσσεται αυτές τις μέρες είναι πολύ βαθύτερο και πιο καθοριστικό από οτιδήποτε άλλο είδαμε στον καθρέπτη τα τελευταία δύο χρόνια.

Οπωσδήποτε η οπτική από την οποία μιλάω, η εμπειρία μου, το ιστορικό της ζωής μου είναι ξένο προς την Ελλάδα ως προς το ότι θεωρώ ότι η σημαντικότερη ομάδα ανθρώπων είναι τα παιδιά και ότι η πρώτιστη ευθύνη και καθήκον όλων είναι να ανοίγουν τον δρόμο που θα διαβούν τα παιδιά. Όχι να τους λένε τι να κάνουνε αλλά να τα διδάσκουν ώστε να αποφασίζουν τα ίδια τι να κάνουνε.

Για μένα κάποιος είναι παιδί μέχρι 16-20 χρονών. Από εκεί και πέρα είναι υπεύθυνος ανεξάρτητος άνθρωπος, συναισθηματικά και οικονομικά, και αν δεν είναι φταίνε οι γονείς του και η κοινωνία στην οποία μεγάλωσε. Απλό. Αυτό πιστεύω, αυτό έχω πράξει και σαν παιδί (κι ας μην το είδαν ποτέ οι γονείς μου) και σαν γονιός.

Τις τελευταίες μέρες ρωτάμε αν έχουν δίκιο οι δάσκαλοι, αν είναι σωστή η επιστράτευση, αν είναι σάπιος και ηλίθιος θεσμός οι Πανελλαδικές... αν είναι ξεχαρβαλωμένη η παιδεία... κάμποσοι φτάνουν να μιλήσουν για τα παιδιά αλλά υπό την οπτική κριτικής για το πως φέρονται και τι πιστεύουν, τι περιμένουν και τι θέλουν... Οι οικογένειες θέλουν να γίνουν οι Πανελλαδικές με κίνητρα όχι το παιδί αλλά το πρόγραμμα των διακοπών, ή, το πρόγραμμα σιδηρόδρομου στου οποίου τις γραμμές έχουν δέσει το παιδί τους.

Για μένα τίποτα από τα παραπάνω δε έχει καμία σχέση με το θέμα. Το αν έχουν δίκαια αιτήματα οι δάσκαλοι ή αν φέρεται δικτατορικά η κυβέρνηση είναι δευτερευούσης σημασίας μπροστά στο μεγαλύτερο θέμα: τα παιδιά, σήμερα, τώρα, στο υπάρχον σύστημα. Το πως φέρονται και τι πιστεύουν τα παιδιά αντανακλά μόνο στο τι τους έμαθαν οι γονείς τους. Ότι κριτική κάνει κανείς για τα παιδιά γυρίζει αμέσως πάνω του και πάνω της: πάνω σε αυτούς που μεγάλωσαν τα παιδιά και τα έκαναν να γίνουν αυτό που κριτικάρουν --και η κοινωνία που έχτισαν οι "μεγάλοι" την οποίαν απωθούν τα παιδιά από πάνω τους σαν βρώμικο ρούχο.

Στο τέλος, το καινούργιο μέρος του πραγματικού προσώπου που αρχίζει να φαίνεται καθώς πέφτει και αυτή η μάσκα δεν είναι ο χουντισμός της επιστράτευσης πριν καν ληφθεί απόφαση επίσημη απεργίας. Δεν είναι το ότι οι λεγόμενοι δάσκαλοι χρησιμοποιούν τα παιδιά σαν όμηρους για τα αιτήματά τους γράφοντας τις ανάγκες των παιδιών στα παλιά τους τα παπούτσια. Δεν είναι καν το αν είναι ή όχι δίκαια τα αιτήματα.

Το πραγματικό πρόσωπο που αρχίζει να φαίνεται είναι ότι σχεδόν κανείς δεν μιλάει για τα παιδιά, και, αν μιλήσει κανείς για τα παιδιά δεν σκέπτεται πως ότι και να είναι τα παιδιά οι γονείς τους και η κοινωνία τους το διαμόρφωσε.

Η μόνη περηφάνια, ή ντροπή, που μπορεί να αισθάνεται ένας άνθρωπος, ή μια κοινωνία, αφορά αποκλειστικά την εικόνα που δίνουν τα παιδιά του ανθρώπου και της κοινωνίας.

Τα παιδιά έως 16-20 ετών, και οι νέοι άνθρωποι 16-30 ετών. Ποιοί είναι, τι πιστεύουν, τι αισθάνονται, τι χτίζουν, τι θέλουν. Τι περιμένουν. Τι λένε για την χώρα τους. Σήμερα. Όχι χτες. Τώρα.

Όλα τα άλλα είναι ρωμαίικες, χασούρικες, κουτοπόνηρες δικαιολογίες και παραπέτασμα καπνού --αποποίηση ευθύνης. Στο δικό μου το βιβλίο.

Όταν λες στο παιδί σου να φορέσει πουλόβερ για να μην πάθει πνευμονία κι εκείνο δεν σ' ακούσει και πάθει πνευμονία, ποιός φταίει; το παιδί που δεν άκουσε τον γονιό, ή ο γονιός που δεν μεγάλωσε το παιδί του και δεν μίλησε στο παιδί του έτσι ώστε να συνεννοούνται σαν φίλοι, και να ξέρει από μόνο του το παιδί ότι χωρίς πουλόβερ θα πάθει πνευμονία; Όταν το παιδί γράφει την κοινωνία του και την χώρα του στα μαύρα κατάστιχα, και περιμένει το επόμενο iPhone κι τις επόμενες διακοπές (πληρωμένες από τους γονείς), φταίει ο χαρακτήρας του παιδιού;

Δάσκαλοι

Η έκφραση/ορισμός "Λειτούργημα" είναι μια ιδιαίτερα Ελληνική λέξη και έννοια που απ' ότι ξέρω σημαίνει ότι ένας σωστός επαγγελματίας βλέπει την εργασία του σαν κάτι πάνω από επάγγελμα και πηγή αποδοχών: την βλέπει σαν κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό του, και η οπτική αυτή αντανακλά στην ποιότητα και τα αποτελέσματα της προσήλωσής του.

Τα δύο επαγγέλματα που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας εκείνων που θα έπρεπε να εκλαμβάνονται σαν λειτουργήματα είναι, κατά την γνώμη μου, τα επαγγέλματα του δασκάλου και του γιατρού. Βάζω τον δάσκαλο πρώτο γιατί και ο γιατρός χρειάζεται δάσκαλο ή δασκάλα για να γίνει γιατρός. Και δεν χωρίζω τους δασκάλους σε δασκάλους, καθηγητές, υφηγητές, προφέσορες, λοφία και περικεφαλαίες. Δάσκαλοι είναι όλοι για μένα. Ή είναι ή δεν είναι.

Το να περιμένεις από οποιαδήποτε πλειοψηφία γιατρών να εξασκούν το επάγγελμά τους σαν λειτούργημα είναι τραβηγμένο απ' τα μαλλιά. Μπαίνουν στη μέση τα φακελάκια.

Κι έτσι μένουμε με τους δασκάλους. Από εκείνους δεν περιμένω απλώς να εξασκούν το επάγγελμά τους σαν λειτούργημα. Το απαιτώ.

Το δικαίωμα της απεργίας είναι η ανώτερη έκφραση δικαιοσύνης που μπορεί να εξασκήσει ένας άνθρωπος κατά των δυναστών του. Δεν ξέρω αν τα αιτήματα των δασκάλων είναι δίκαια ούτε με ενδιαφέρει.

Δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν απεργία κατά την διάρκεια των εξετάσεων τις οποίες περιμένουν τόσους μήνες τα παιδιά και εργάζονται προς αυτές. Αυτό το δικαίωμα, οι δάσκαλοι δεν το έχουν. Το να καταστρέφουν την ζωή των παιδιών και να τους διδάσκουν την εν ψυχρώ συμπεριφορά δεν μπορεί κανείς να τους το επιτρέψει --μιά και δεν έχουν οι ίδιοι την ωριμότητα να μην το επιτρέψουν στον εαυτό τους.

Η επιστράτευση δεν είναι αρκετή. Ο νόμος που την επιτρέπει πρέπει να βελτιωθεί ώστε να απαιτεί καθώς οι επιστρατευμένοι δάσκαλοι επιστρέφουν στους διαγωνισμούς των παιδιών, να λένε και ένα τραγούδι.

Πρόσθεση, Δευτέρα 13 Μαΐου, 10:50 πμ

Διαβάζω μέσα ενημέρωσης και μπλογκ για το θέμα, και πουθενά δεν βλέπω να γράφει ή να ενδιαφέρεται κανείς για τους μαθητές. Πουθενά δεν διαβάζω λέξη για το πως η κρίση της οικονομίας, η κρίση της κοινωνίας, η κρίση της ανικανότητας των επαγγελματιών, η κρίση ποιότητας και συντήρησης των σχολείων και μέσων διδασκαλίας, η κρίση στην παροχή διδακτικής ύλης, επηρεάζουν την θέληση και ικανότητα των παιδιών να μάθουν --ή να εξεταστούν. Τι φόβους και απελπισία φυτεύουν στην ψυχή τους (οι οποίοι φόβοι και η οποία απελπισία μετατρέπονται μέσω αυτοάμυνας σε παραίτηση και αδιαφορία --βλ., σχόλια παρακάτω). Και, επί του προκειμένου δεν έχω διαβάσει πουθενά κανείς να αναρωτιέται με τι ψυχή και ψυχολογική κατάσταση, και με τι προσδοκίες άμεσες και μακράς πνοής, τα παιδιά θα παρουσιαστούν να εξεταστούν.

Για τα παιδιά, την παιδεία, και το μέλλον κανείς μέγας δημοκράτης και συνδικαλιστής δεν γράφει.

Αυτά τα σκατά μέσα στα οποία ζείτε τα έχτισαν τα παιδιά που πέρασαν από την Ελληνική παιδεία των '50, '60 και '70. Διανοείται κανείς τι θα χτίσουν τα παιδιά που πέρασαν από την παιδεία των '80, '90 και μέχρι σήμερα;

Το να σκέφτονται, και μόνο να σκέφτονται, οι δάσκαλοι να απεργήσουν στις Πανελλαδικές εξετάσεις των παιδιών, ότι μαλακίες και να προσφέρουν σαν δικαιολογίες οι διάφοροι, υποδηλώνει ένα και μόνο απλό πράγμα: Τα παιδιά σας τα έχετε γραμμένα και είστε ανάξιοι να τα μεγαλώσετε. Και αξίζετε την κοινωνία που θα χτίσουν εκείνα για να σας γηροκομήσουν.