Παιδιά

Είναι ενδιαφέρον πως όταν πέφτουν οι μάσκες η αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου γίνεται με αφορμές και τρόπους αναπάντεχους, και το πρόσωπο που αποκαλύπτεται είναι συχνά αηδιαστικό.

Οι μάσκες πέφτουν σιγά-σιγά στην Ελλάδα εδώ και καναδυό χρόνια. Μέχρι τώρα βλέπαμε το πρόσωπο της άρνησης, της προχειρότητας, του ρατσισμού. Της κουτοπονηριάς και της δικαιολογίας.

Και, στο τέλος, τι σημασία έχει αν βγήκαν από ανάμεσά μας ένας Σεφέρης, ένας Ελύτης, Καζαντζάκης... ή σε πόσα κλαμπ είμαστε μέλη λόγω του γέρου Καραμανλή, όταν οι περισσότεροι πολίτες δεν μπορούν να απαγγείλουν ένα στοίχο ή να τον εφαρμόσουν στην ζωή τους, μπορούν όμως να περιγράψουν τι έκανε ο Κασιδιάρης στην Κανέλλη και να εξηγήσουν γιατί τόσοι συμφωνούν με το σκεπτικό της ΧΑ περί μεταναστών.

Συνέχεια από την προηγούμενη ανάρτηση: "Δάσκαλοι".

Όμως αυτό που εξελίσσεται αυτές τις μέρες είναι πολύ βαθύτερο και πιο καθοριστικό από οτιδήποτε άλλο είδαμε στον καθρέπτη τα τελευταία δύο χρόνια.

Οπωσδήποτε η οπτική από την οποία μιλάω, η εμπειρία μου, το ιστορικό της ζωής μου είναι ξένο προς την Ελλάδα ως προς το ότι θεωρώ ότι η σημαντικότερη ομάδα ανθρώπων είναι τα παιδιά και ότι η πρώτιστη ευθύνη και καθήκον όλων είναι να ανοίγουν τον δρόμο που θα διαβούν τα παιδιά. Όχι να τους λένε τι να κάνουνε αλλά να τα διδάσκουν ώστε να αποφασίζουν τα ίδια τι να κάνουνε.

Για μένα κάποιος είναι παιδί μέχρι 16-20 χρονών. Από εκεί και πέρα είναι υπεύθυνος ανεξάρτητος άνθρωπος, συναισθηματικά και οικονομικά, και αν δεν είναι φταίνε οι γονείς του και η κοινωνία στην οποία μεγάλωσε. Απλό. Αυτό πιστεύω, αυτό έχω πράξει και σαν παιδί (κι ας μην το είδαν ποτέ οι γονείς μου) και σαν γονιός.

Τις τελευταίες μέρες ρωτάμε αν έχουν δίκιο οι δάσκαλοι, αν είναι σωστή η επιστράτευση, αν είναι σάπιος και ηλίθιος θεσμός οι Πανελλαδικές... αν είναι ξεχαρβαλωμένη η παιδεία... κάμποσοι φτάνουν να μιλήσουν για τα παιδιά αλλά υπό την οπτική κριτικής για το πως φέρονται και τι πιστεύουν, τι περιμένουν και τι θέλουν... Οι οικογένειες θέλουν να γίνουν οι Πανελλαδικές με κίνητρα όχι το παιδί αλλά το πρόγραμμα των διακοπών, ή, το πρόγραμμα σιδηρόδρομου στου οποίου τις γραμμές έχουν δέσει το παιδί τους.

Για μένα τίποτα από τα παραπάνω δε έχει καμία σχέση με το θέμα. Το αν έχουν δίκαια αιτήματα οι δάσκαλοι ή αν φέρεται δικτατορικά η κυβέρνηση είναι δευτερευούσης σημασίας μπροστά στο μεγαλύτερο θέμα: τα παιδιά, σήμερα, τώρα, στο υπάρχον σύστημα. Το πως φέρονται και τι πιστεύουν τα παιδιά αντανακλά μόνο στο τι τους έμαθαν οι γονείς τους. Ότι κριτική κάνει κανείς για τα παιδιά γυρίζει αμέσως πάνω του και πάνω της: πάνω σε αυτούς που μεγάλωσαν τα παιδιά και τα έκαναν να γίνουν αυτό που κριτικάρουν --και η κοινωνία που έχτισαν οι "μεγάλοι" την οποίαν απωθούν τα παιδιά από πάνω τους σαν βρώμικο ρούχο.

Στο τέλος, το καινούργιο μέρος του πραγματικού προσώπου που αρχίζει να φαίνεται καθώς πέφτει και αυτή η μάσκα δεν είναι ο χουντισμός της επιστράτευσης πριν καν ληφθεί απόφαση επίσημη απεργίας. Δεν είναι το ότι οι λεγόμενοι δάσκαλοι χρησιμοποιούν τα παιδιά σαν όμηρους για τα αιτήματά τους γράφοντας τις ανάγκες των παιδιών στα παλιά τους τα παπούτσια. Δεν είναι καν το αν είναι ή όχι δίκαια τα αιτήματα.

Το πραγματικό πρόσωπο που αρχίζει να φαίνεται είναι ότι σχεδόν κανείς δεν μιλάει για τα παιδιά, και, αν μιλήσει κανείς για τα παιδιά δεν σκέπτεται πως ότι και να είναι τα παιδιά οι γονείς τους και η κοινωνία τους το διαμόρφωσε.

Η μόνη περηφάνια, ή ντροπή, που μπορεί να αισθάνεται ένας άνθρωπος, ή μια κοινωνία, αφορά αποκλειστικά την εικόνα που δίνουν τα παιδιά του ανθρώπου και της κοινωνίας.

Τα παιδιά έως 16-20 ετών, και οι νέοι άνθρωποι 16-30 ετών. Ποιοί είναι, τι πιστεύουν, τι αισθάνονται, τι χτίζουν, τι θέλουν. Τι περιμένουν. Τι λένε για την χώρα τους. Σήμερα. Όχι χτες. Τώρα.

Όλα τα άλλα είναι ρωμαίικες, χασούρικες, κουτοπόνηρες δικαιολογίες και παραπέτασμα καπνού --αποποίηση ευθύνης. Στο δικό μου το βιβλίο.

Όταν λες στο παιδί σου να φορέσει πουλόβερ για να μην πάθει πνευμονία κι εκείνο δεν σ' ακούσει και πάθει πνευμονία, ποιός φταίει; το παιδί που δεν άκουσε τον γονιό, ή ο γονιός που δεν μεγάλωσε το παιδί του και δεν μίλησε στο παιδί του έτσι ώστε να συνεννοούνται σαν φίλοι, και να ξέρει από μόνο του το παιδί ότι χωρίς πουλόβερ θα πάθει πνευμονία; Όταν το παιδί γράφει την κοινωνία του και την χώρα του στα μαύρα κατάστιχα, και περιμένει το επόμενο iPhone κι τις επόμενες διακοπές (πληρωμένες από τους γονείς), φταίει ο χαρακτήρας του παιδιού;