Μια βόλτα στην μαρίνα Παλιού Φάληρου.
Εκεί που η ιστορία επιπλέει ξεχασμένη.
Όλες οι φωτογραφίες © 2013 Αποθήκη Σκέψης
με κλικ μεγαλώνουν στις 1300 πίξελς.
Το Βέλος, γέννημα και θρέμμα της Βοστώνης, ναυπηγημένο στην Boston Navy Yard, Boston, Massachusetts to 1942, αντιτορπιλικό τάξης Fletcher, πρωτοείδε υπηρεσία στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στον Ειρηνικό, με το όνομα USS Charrette (DD-581). Πολέμησε, προσφέροντας συνοδεία και κάλυψη σε Αμερικανικά θωρηκτά και αεροπλανοφόρα, βομβάδισε στόχους σε αποβάσεις, και βύθισε Ιαπωνικά καράβια και υποβρύχια: Marshall Islands, Makin, Tarawa, Nauru, Cape Gloucester, Funafuti, Hamboldt Bay, Ponape, Chichi Jima, Palau, Marianas, Peleliu, Guam, Saipan, Rota, Leyte Gulf και Okinawa.
Στις 16 Ιουλίου 1959 μετονομάσθηκε σε ΒΕΛΟΣ ΙΙ (D-16) και παρελήφθει για το Ελληνικό Ναυτικό στο San Diego με πρώτο Κυβερνήτη τον Αντιπλοίαρχο Γ. Μοράλη. Στις 25 Μαΐου 1973 αφού ο Κυβερνήτης του Βέλους Νίκος Παπάς έμαθε ότι οι υπόλοιποι αξιωματικοί του ναυτικού που είχαν προετοιμάσει την ανατροπή της χούντας συνελήφθησαν μετά από προδοσία στην Αθήνα, συγκέντρωσε το πλήρωμα, τους εξέθεσε την κατάσταση, και όλο το πλήρωμα μαζί πήραν την απόφαση να προκαλέσουν το ενδιαφέρον των διεθνών μέσων ενημέρωσης, βγήκαν από τον σχηματισμό μιας άσκησης του ΝΑΤΟ στην οποία έπαιρναν μέρος, αγκυροβόλησαν έξω από το Φιουμιτσίνο κοντά στην Ρώμη, και ζήτησαν πολιτικό άσυλο το οποίο και τους δόθηκε από την Ιταλία. Οι περισσότεροι έμειναν αυτοεξόριστοι. Το Βέλος παροπλίστηκε το 1991 και το 1994 ανακηρύχθηκε μουσείο του αγώνα κατά της δικτατορίας. Ο κυβερνήτης του Βέλους, Νίκος Παπάς γύρισε στην Ελλάδα και έφτασε τον βαθμό του Ναυάρχου και αρχηγού του Πολεμικού Ναυτικού. Πέθανε σε ηλικία 83 ετών στις 5 Απριλίου 2013.
Ελληνική Γουικιπήντια ως Βέλος
Αγγλική Γουικιπήντια ως Charrette
Πρόσθεση 25/5/2013, από παρακάτω σχόλιο της Μαρίνας, μια σειρά από εξαιρετικές αναρτήσεις του μπλόγκερ Ημίαιμος, από το 2007, που αφηγούνται στο πρώτο πρόσωπο την ιστορική δράση του Βέλους τον Μάιο του 1973.
Το θωρηκτό Γεώργιος Αβέρωφ ναυπηγήθηκε στα ναυπηγία Αδελφών Ορλάντο στο Λιβόρνο της Ιταλίας και ενώ είναι γνωστό ως θωρηκτό, η πραγματική του τάξη είναι θωρακισμένο καταδρομικό (battle cruiser). Κόστισε 1.000.000 χρυσές λίρες Αγγλίας, 300.000 από τις οποίες παραχώρησε ο Γεώργιος Αβέρωφ. Ξεκινώντας σαν ναυαρχίδα του Κουντουριώτη είδε δράση από το 1911 μέχρι το 1952. Από το '53 ως το 1984 σκούριαζε στον Πόρο, όπου το είχα δει το 1974 όταν ήμουνα κατασκήνωση με τους ναυτοπροσκόπους, λίγες μέρες πριν την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Το 1984 το Πολεμικό Ναυτικό το μετέτρεψε σε μουσείο και επέστρεψε στο Φάληρο όπου και είχε πρωτοαφηχθεί το 1911 με τεράστειες εκδηλώσεις υποδοχής.
Ο Αβέρωφ πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, και στον Πρώτο και Δεύτερο Παγκόσμιους Πολέμους. Με την είσοδο του τρίτου ράιχ στην Ελλάδα, το πλήρωμά του αρνήθηκε την διαταγή να το καταστρέψει για να μην πέσει στα χέρια των Γερμανών και έπλευσε στην Σούδα, και μετά στην Αλεξάνδρεια. Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εκτελούσε περιπολίες στον Ινδικό Ωκεανό με το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό. Στο τέλος της κατοχής μετέφερε την κυβέρνηση από την Αλεξάνδρεια στην Αθήνα.
Έχει 140,5 μέτρα μήκος, 21 μέτρα πλάτος, έπιανε 23 κόμβους αλλά μέχρι το 1940 η ταχύτητά του είχε πέσει στους 16 κόμβους.
Γουικιπήντια
Το Αβέρωφ δν έχει δικιά του ιστοσελίδα :-(
Απέναντι ακριβώς, μόνιμα αγκυροβολημένο όταν δεν κάνει ταξίδια αναψυχής, το σούπεργιώτ Αλ Μιρκάμπ, ιδιοκτησία του πρωθυπουργού/υπουργού εξωτερικών του Κατάρ, μήκος 133 μέτρα, πλάτος 19 μέτρα, 20,3 κόμβοι, 10 σουίτες επιβατών, 55 πλήρωμα. Κόστος 200.000.000 δολάρια.
Υπηρέτησα στο Βέλος! 22 μήνες...
ΑπάντησηΔιαγραφήAhoy there, Navy!
ΔιαγραφήΘα πρέπει να ήταν 22 καλοί μήνες :-)
on deck, ή below decks;
Όμορφα καράβια τα Αμερικανικά αντιτορπιλικά του Β'ΠΠ...
Κι αν ήταν να υπηρετήσει κάποιος σε ένα από αυτά, το Βέλος ήταν το τέλειο, λόγω ιστορίας :-)
Κρυπτογράφος. Όπισθεν γέφυρας... Κέντρο Πληροφοριών Μάχης.
ΔιαγραφήΤο καλύτερο μέρος να βρίσκεται κανείς! Η θητεία σου πρέπει να άφησε υπέροχες μνήμες...
ΔιαγραφήΕξαιρετικό το οδοιπορικό. Παρέκαμψες τις βαρετές καφετέριες και έμεινες στην Ελλάδα που αξίζει ν' αναζητά κανείς. Πρίν απο 6 χρόνια υπήρχε ένας μπλόγκερ που φερόταν ώς "Ημίαιμος" που εδώ (http://imiaimos.blogspot.gr/2007/03/14.html) είχε βγάλει όλη την ιστορία του Νίκου Παπάς σε συνέχειες για εμάς τους νεώτερους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, Μαρίνα, σ' αυτές τις καφετέριες και να θέλαμε δεν μπορούμε να κάτσουμε γιατί δεν αντέχουμε την δυνατή μουσική που παίζουν! Το πάρκο πάντως, από τον Φλοίσβο δυτικά, τό 'χουν κάνει υπέροχο, ιδίως για τα παιδιά. Έχει παιδικές χαρές, και ένα υπαίθριο σινεμά πρώτης προβολής μέσα. Όταν μεγάλωνα εκεί ήταν θάλασσα μέχρι την παραλιακή. Επί χούντας άρχισαν τα φορτηγά, που κουβαλούσαν χώματα και πέτρες από οικοδομές και έργα, να τα αδειάζουν εκεί. Ότι βλέπεις εκεί σήμερα, το περισσότερο από μπάζα έχει γίνει. Κάναμε πλάκα τότε λέγοντας ότι ..."μεγαλώνουν την Ελλάδα". Κι εγώ πηδούσα κι έκανα βουτιές από τον τσιμεντένιο κυματοθραύστη που τώρα περικλείει την μαρίνα των γιώτ.
ΔιαγραφήΗ περιοχή με τα πλοία που είναι μουσείο του Πολεμικού Ναυτικού είναι πολύ ενδιαφέρουσα και καλοφτιαγμένη. Όταν ο γιός μου μεγάλωνε στην Μασαχουσέτη τον πήγαινα συχνά σε ένα παρόμοιο μέρος που λέγεται Battleship Cove (όρμος του Θωρηκτού), όπου βρίσκονται σαν Μουσεία το Θωρηκτό Μασαχουσέτη από τον Β'ΠΠ, ένα ναρκαλιευτικό, και ένα υποβρύχιο και μια τορπιλάκατος. Το μουσείο που είναι δίπλα στο υποβρύχιο είναι αφιερωμένο "Στα Πληρώματα που λείπουν ακόμα σε Περιπολία" (Τα πληρώματα που δεν επέστρεψαν από τον πόλεμο) - (όπως και στα νοσοκομεία των βετεράνων, πχ., γράφει απ' έξω "Υπηρετούμε Εκείνους που Υπηρέτησαν"). Τα εκθέματα στο Φάληρο είναι πολύ όμορφα παρουσιασμένα, και με πάρα πολύ ιστορία και πληροφορίες. Είναι χαρά να τα επισκέπτεσαι. Αλλά αυτό που λείπει για μένα από την παρουσίαση και την εστίαση είναι λίγο περισσότερη μνεία για τα ...πληρώματα που κάνουν ακόμα περιπολία.
Μαρίνα μου, έβαλα όλα τα λινκ προς τον Ημίαιμο πάνω, μέσα στην ανάρτηση.
ΔιαγραφήΣ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Πηγαίνω συχνά στο πάρκο της μαρίνας Φλοίσβου, όντως είναι όμορφο. Το 2008, ένα ανεμοδαρμένο πρωϊνό είχα επισκεφθεί το θωρηκτό Αβέρωφ απο περιέργεια κυρίως αλλά και για να πιάσω μνήμες, μιά που ο μπαμπάς μου έχοντας τελειώσει τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1938 είχε εκπαιδευτεί εκεί. Τράβηξα και μερικές φωτογραφίες (για να τις δείς κύττα εδώ http://www.panoramio.com/user/1287665/tags/boats)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν ήμουνα μικρή με πήγαινε ο μπαμπάς μου για μπάνιο στα βραχάκια στο Τροκαντερό. Θυμάμαι πόσο κοντά ήταν η θάλασσα στη Λεωφ. Ποσειδώνος και πόσο σκούρα μπλέ ήταν τα νερά της. Εκεί έμαθα να κολυμπάω και να βουτάω ψάχνοντας για αχινούς. Τα μόνα κτίσματα που υπήρχαν στη θέση των προσχώσεων της μαρίνας Φλοίσβου ήταν τα κτίρια της Αεροπορίας με τις παράξενες μυτερές στέγες, το Μουσείο Ιστορίας της Πολεμικής αεροπορίας μερικά αεροπλάνα. (http://www.panoramio.com/user/1287665/tags/airplanes και μετά τίποτα. Ξεραϊλα, σκουπίδια, κάποια τσίρκο να στήνουν σκηνές.
Πολύ ωραίες οι φωτογραφίες σου Μαρίνα, και ο καιρός βοήθησε να γίνουν πιο εντυπωσιακές :-)
ΔιαγραφήΦαληριώτισα λοιπόν! Κι εγώ από παππού, πάνω από τον Φλοίσβο. Η μάνα μου με πήγαινε όλα τα καλοκαίρια για μπάνιο στο μουράγιο, δίπλα δυτικά από εκεί που τώρα είναι η σκακιέρα. Και νοικιάζαμε που και που βενζίνες από το λιμανάκι. Τώρα έχουν κλείσει την είσοδο του λιμανιού από τον Δήμο. Δεν καταλαβαίνω γιατί... Τελευταίες φορές που βγήκα από εκεί με βενζίνα ήταν το 2007 με τον γιό μου και το 2008 με την Μαργαρίτα.
Αχινούς και πεταλίδες η μάνα μου με έμαθε να βγάζω και να τρώμε όταν παίρναμε το λεωφορείο και πηγαίναμε στην Βουλιαγμένη απέναντι από τον Λάμπρο. Στην Βοστώνη ο αχινός είναι στο μενού των εστιατορίων sushi και πάντα παίρνω και κλείνω τα μάτια μου και η γεύση με πάει στην Βουλιαγμένη και στο Παλιό Φάληρο.
Ωραίες αναμνήσεις :-)
Μάλλον πρέπει να έχουμε ειδοθεί. Στους ίδιους δρόμους φαίνεται μεγαλώσαμε.
Καλό σου βράδυ γειτόνισσα