Ψυχανάληση

Έρχεται η στιγμή για κάθε λαό όταν πρέπει να πληρώσει τον βαρκάρη για να τον περάσει στην άλλη όχθη. Για κάθε λαό, το νόμισμα στην τσέπη του αντιπροσωπεύει το σύνολο της ανθρωπιάς του και του ανθρωπομορφισμού του. Από την φύση του και τα ζωώδη ένστικτα της δεξιάς του έως την διανόηση και την ελπίδα της αριστεράς του: τις δύο όψεις του ενός νομίσματος που αντιπροσωπεύει την σάρκα και την ψυχή. Τα δύο στοιχεία, το νερό και την φωτιά, που ο άνθρωπος από καταβολής θρησκειών, φιλοσοφίας και επιστήμης δεν έχει ποτέ μπορέσει να παντρέψει.

Για την Ελλάδα σήμερα το νόμισμα έχει το κεφάλι του τσίπρα από την μια και τα γράμματα ΧΑ από την άλλη. Καμία έκπληξη εκεί. Η Φύση του πορτραίτου του Ντόριαν Γκρέυ μόνο με το φαντασιακό περίβλημα της πεισματικής και λυσσασμένης άρνησης της πραγματικότητας μπορεί να καλυφθεί. Η μία όψη του νομίσματος χρειάζεται την άλλη. Η μία τρέφεται από την άλλη.

Ο τσίπρας θα είναι σχεδόν σίγουρα ο επόμενος πρωθυπουργός. Ιδίως τώρα που διαλύει την αρχική δομή του συνασπισμού που τον ανέδειξε  επαναπροσδιορίζοντάς τον σε ενιαίο κόμμα, η αναμόρφωση του Ανδρέα σε εκδοχή νούμερο δύο, 2013, θα είναι πλήρης και θα τον αναδείξουν οι "ίδιοι" που ανέδειξαν τον λαοπλάνο ταχυδακτυλουργό το 1981. Μόνο που τώρα θα αναδείξουν έναν εξαπατώντα τυχοδιώκτη.

Η Ελλάδα χρειάζεται τον τσίπρα για να συμπληρώσει την τραγική της πορεία. Είναι αναπόφευκτος και υπό κάποια οπτική θα είναι καταλύτης λυτρωτικός στην ιστορία του τόπου... Και όταν φέρει τον τόπο στην κατάλληλη οικονομική και διεθνή θέση θα έχουν μείνει όρθια μόνο τα ένστικτα που θα δικαιολογούν στον νου του κόσμου την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής. Ο τσίπρας είναι η τελευταία άρνηση πριν την αναπόφευκτη κατάληξη του δράματος αυτού του λαού.

Ποιός είναι ο λόγος που γράφω τόσο σκληρά για τον τόπο που με γέννησε και γιατί έχω μέσα μου τόσο θυμό όταν γράφω στα ελληνικά για την Ελλάδα; Η Μαργαρίτα, που παρατηρεί την τάση μου αυτή, σε αυτό το μπλογκ, μου λέει ότι οφείλεται στο ότι αγαπάω και πονάω τον τόπο αυτό τόσο που η πραγματικότητά του με κάνει να αγανακτώ. Ίσως να είναι και έτσι.

Άλλοι, υποθέτω, που δεν έχουν τα μάτια να δουν μέσα μου την αγάπη μου για τον τόπο και τους ανθρώπους όπως την βλέπει η Μαργαρίτα δεν έχουν άλλη εκλογή παρά να δουν την στάση μου σαν μια τερατώδη μόρφωση ακατανόητη. Είναι φυσικό. Αν κανείς διάβαζε όσα γράφω και διέβλεπε το πόσο αγαπάω και πονάω αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους του δεν θα είχε άλλη εκλογή από το να δει επίσης και αυτά που βλέπω εγώ --και θα ήταν απαραίτητη τότε για κείνους η αναθεώρηση και όσων πιστεύουν για τον τόπο και όσων πιστεύουν για μένα.

Είναι απαραίτητο για εκείνους να δουν μέσα μου προβλήματα ψυχολογικά, εκκρεμούσες και άλυτες υποθέσεις με τον τόπο και το παρελθόν, για να αιτιολογήσουν την στάση μου σε αυτό το μπλογκ. Την εξήγηση που βλέπει η Μαργαρίτα, ότι αγαπώ την Ελλάδα και πονάω και θυμώνω να την βλέπω έτσι, και κατηγορώ την κατάντια της πολιτική και κοινωνική, δεν μπορούν και δεν πρέπει να την δουν γιατί είναι επικίνδυνη για τα δικά τους πιστεύω και κοσμοθεωρία που λέει ότι η δυστυχία της Ελλάδας οφείλεται στην Αμερική, την βόρεια Ευρώπη, τις αυτοκρατορίες... τους εξωγήινους και άλλους.

Και αν τους βοηθά να με βλέπουν έτσι, μου δίνει χαρά να μπορώ να βοηθήσω έτσι τουλάχιστον. Με το να ενισχύω στην ψυχή τους την θέση μου όπως την αντιλαμβάνονται, αναλαμβάνοντας γύρω μου την αύρα του προβληματικού ατόμου. Εκείνου που ανεξήγητα διάλεξε και αγάπησε άλλο τόπο για πατρίδα --κάτι ακατανόητο σε όσους πιστεύουν ότι υπάρχει μόνο ένα είδος αγάπης και ότι μόνο μια αγάπη χωράει στην ανθρώπινη ψυχή.

Ως Έλληνας έγινα Ελληνοαμερικανός. Ως Αμερικανός έχω την αυτοπεποίθηση να μην χρειάζομαι αποδοχή για να έχω γνώμη. Και να μπορώ να επιτρέψω την διαστρέβλωσή μου αν αυτή θα βοηθήσει την κοσμοθεωρία και το κέντρο του σκεπτικού άλλων που το χρειάζονται.

Ποτέ σε κανένα γραπτό μου, η προφορικά, δεν έχω βάλει όλους τους Έλληνες σα ξεχωριστά άτομα σε ένα καλούπι, και έχω μιλήσει για τους έντιμους, για εκείνους που αξίζουν τόσα... για εκείνους που άδικα βρέθηκαν σε αυτόν τον κυκεώνα. Αλλά είμαι αναγκασμένος να σκέφτομαι και βάσει της δικής μου κοσμοθεωρίας: του ότι η Πολιτεία, το κράτος ενός λαού, είναι ο καθρέπτης του λαού. Και όταν διαβάζουμε Σουρρή και Π.Σ. Δέλτα που έγραψαν πριν 100 χρόνια σαν να έγραφαν σήμερα, τότε αναρωτιέσαι αν η πολιτεία παραμένει η ίδια... γιατί; Και την εποχή της Δέλτα η Μέρκελ και η Αμερική μας κατάτρεχε; Εκατό χρόνια από τον Σουρρή και την Π.Σ. Δέλτα δεν έχει αλλάξει τίποτα σ' αυτόν τον τόπο, αλλά φταίνε οι κακοί αποικιοκράτες.

Τελικά αυτό που με θυμώνει περισσότερο είναι κάτι άλλο... Η λύση, αν υπάρξει, δεν έπρεπε να έρθει από ένα άτομο σαν τον Αντωνάκη τον πονηρούλη. Και τώρα, μετά από ένα χρόνο σύμπλευση με τους δυνάστες, οι δυνάστες από τα βόρεια έχουν αρχίσει να ρίχνουν κόκκαλα στα σκυλάκια εν είδη ευσήμων ότι καλά πάμε και είναι ικανοποιημένοι. Και αυτά τα εύσημα σε άλλον ένα χρόνο θα ακολουθηθούν με πράξεις που θα βοηθήσουν την Ελλάδα. Υπό αυτή την οπτική πράγματι η Ελλάδα έχει αρχίσει να βγαίνει από την θέση που ήταν πριν κάμποσους μήνες.

Και τώρα, η έκπληξη στη δεύτερη πράξη. Αν ο Σαμαράς καταφέρει να απειλήσει την Ευρώπη με το χαμόγελο, φέρνοντας προ των θυρών της, στην Ελλάδα, την Κίνα, το παιγνίδι αλλάζει. Αν παιχτεί έξυπνα θα έχει εκπλήξεις.

Το ότι θα φέρουμε τον λύκο να διώξει τον σκύλο είναι άλλη υπόθεση. Βραχυπρόθεσμα, με την Κίνα στην Ελλάδα, η Μέρκελ θα μάθει να τρώει ρύζι με ξυλάκια.

Απλά τσαντίζομαι ότι αυτήν την αλλαγή παλίρροιας φαίνεται να την φέρνει ένας άνθρωπος που δεν άξιζε και δεν αξίζει τίποτα άλλο από περιφρόνηση.

Βέβαια, εφ' όσον ο Σαμαράς ήδη πέτυχε διαφορετική ρητορική από τα βόρεια, αν πετύχει να αλλάξει και το παιγνίδι στο δεύτερο ημίχρονο με την Κίνα και την Ασία... Ο τσιπράκος μπορεί να ξεμείνει στην εκκλησία χωρίς νύφη να του κάτσει...