Μετάληψη

Άμα έχεις τριαντατριαμελή χορωδία τι να την κάνεις την λειτουργεία... Μεσάνυχτα και είκοσι μπήκαμε μέσα, και αρχίσανε την επίδειξη. Τριάντα έξι, (36) Χριστός Ανέστη αργότερα, κατά τις μία και είκοσι πέντε (01:25) άρχισε η λειτουργία. Αμ δε προχωρούσε ούτε με βαζελίνη. Νάσου κορώνες η χορωδία, ψάλτες, πως τους λένε, νάσου παρεκτροπές από την λειτουργία και επιδείξεις λες και ήσουνα σε κονσέρτο του Νταλάρα χωρίς ούτε ένα γιαούρτι πρόχειρο... φτάσαμε δύο το πρωί να πιάσουμε το βαγγέλιο και να πει κάποιος: "Στην αρχή ήταν η αιτία, και η αιτία ήταν ταυτόσημη με την συνειδητή πλήρωση των πάντων και την πανταχού παρουσία της γνώσης, και η συνείδηση ήταν αιτία, και τα λοιπά" (μόνο που το λένε "Λόγος", και "Θεός" για να μην μπερδεύονται οι αμήχανοι και να έχουν και κάτι να κριτικάρουν οι ά-"θεοι").

Αμ δεν θα περιμέναμε να λαλήσουν τρεις κοκόροι μέχρι να φτάσουμε να κοινωνήσουμε, κι έτσι ακολουθήσαμε, για πρώτη φορά, όλους που το σκάγανε ένας-ένας δειλά-δειλά. Που η Μασαχουσέτη μου και η Φλωρεντία μας που δύο η ώρα έχουμε τελειώσει και πάμε για ύπνο.

Τέλος πάντων, γυρίσαμε σπίτι όπου είχαμε χριστόψωμο, και ένα μπουκάλι καλό κόκκινο γλυκό κρασί, ανάψαμε με Φως τα κεριά στο τραπέζι του μπαλκονιού, κι οι δυό μαζί αρχίσαμε να σιγοτραγουδάμε το Last Supper από το Jesus Christ Superstar... "The end... is just a little harder... when brought about by friends... for all you care, this wine could be my blood... for all you care, this bread could be my body. The end. This my blood you drink. This is my body you eat. If you would remember me... when you eat, and drink..." 

Και ταΐσαμε ο ένας τον άλλον χριστόψωμο κομμένο με το χέρι και κρασί από ένα ποτήρι, τις πρώτες ύλες της ζωής, ανακατεύοντάς τα στο στόμα μας...

Την άλλη μέρα στην ταράτσα πάνω στα βόρεια με τα ξαδελφάκια μας, οβελία και κοκορέτσι που είχαμε να το κάνουμε εδώ τρία χρόνια και τό 'χαμε πεθυμήσει πάρα πολύ! Οικογένεια και τα ψητά του ξάδελφου και οι λιχουδιές που φτιάχνουνε οι ξαδελφούλες! (Καλά. Μια μπουκιά γαλατομπούρεκο μόνο, έ; κι είχα πάρει και τα χάπια μου. Ναι για σένα μιλάω αγαπητή μου! Τουλάχιστον χάρηκα όλο το γιαούρτι με τις φράουλες! και το τσουρέκι! φχαριστούμε!!! φιλάκια!!!)

 

Ήτανε όμως στην ομήγυρη κι ένα νούμερο, με γνώμες διαφέρουσες, σε καίρια σημεία, της πλειοψηφίας.

- Η Αμερική είναι ο σατανάς του κόσμου! Μόνο κακό κάνουνε οι άθλιοι όπου πάνε! Όλες τις πληγές της Γης η Αμερική τις φέρνει! έλεγε η κυρά, περίπου στην ηλικία μου. Τι να πω κι εγώ, πρόσεχα, γιατί είχα ξεκαρδιστεί στα γέλια μέσα μου αλλά δεν το έδειχνα... Τους αρέσει στους Αμερικάνους αυτά που κάνει η κυβέρνησή τους; ρώταγε.
- Οι Αμερικανοί ΕΙΝΑΙ η κυβέρνησή τους, ελάλησα εγώ.
- Κι εσύ τι λες γι αυτά που κάνουνε; δεν συμφωνείς μαζί μου; Ένας πολιτισμένος λαός δεν ενεργεί κατακτητικά! Ο πολιτισμός δεν κατακτά τους άλλους! Δεν συμφωνείς;
- Σέβομαι την γνώμη σου, της λέω. Κοκκίνησαν τα μάγουλά της γιατί καταλάβαινε ότι δεν επρόκειτο να με αγκαζάρει. Ήθελα να την είχα ρωτήσει αν ήταν πολιτισμένος ο Μεγαλέξαντρος αλλά σκέφτηκα άσε... τι ψάχνεις τώρα...
- Δηλαδή δεν συμφωνείς μαζί μου;
- Δεν έχει σημασία αν συμφωνώ ή δεν συμφωνώ της λέω εγώ. Σημασία έχει ότι σέβομαι την άποψή σου γιατί έχεις κάθε δικαίωμα να την έχεις. Τσαντίλα η κυρία.
- Και γιατί δεν συμφωνείς;!;
- Της απαντώ: έχεις ακούσει μάλιστα ότι μας ψεκάζουνε από αεροπλάνα;
- Και βέβαια! μου λέει εκείνη!
Μετά κάτι είπε για την Ελλάδα και της απάντησα: Από μια χώρα που έχει 12-14% Χρυσή Αυγή και 27% ΣΥΡΙΖΑ τι περιμένεις....
Κι εκείνη, θριαμβευτικά ανέκραξε: Είκοσι τέσσερα τα εκατό είναι η Χρυσή Αυγή!
- Βοήθειά σας, της απαντώ.
...και είπε με περηφάνεια: "Εγώ έχω γίνει ρατσίστρια!" Λες και καταλάβαινε τι σήμαινε η ανβογκ λέξη που χρησιμοποιούσε για τον εαυτό της η κακομοίρα...
Μετά τα έβαλε με τον Ομπάμα, και με πληροφόρησε κραυγάζουσα ότι ο Ομπάμα είπε και διέταξε την Μέρκελ να κάνει το-και-το κι εκείνο και τ' άλλο!
- Την κοίταξα με νόημα συνωμοτικό και την ρώτησα: Αυτά ο Ομπάμα τα διέταξε ΚΑΘΩΣ ψέκαζε από το αεροπλάνο, ή ΑΦΟΥ ψέκασε;
Και η συζήτηση τελείωσε εκεί. Τις επόμενες τέσσερεις ώρες δεν ξανάτυχε να συζητήσουμε τίποτα. Αλλά όταν έφυγε με χαιρέτησε ειλικρινά και με θερμή χειραψία, πράγμα που εξέπληξε και εμένα και άλλους που το πρόσεξαν.

Αυτό που λυπάμαι έιναι ότι δεν μου δώθηκε η ευκαιρία να ρωτήσω: "Αν πηγαίνανε πενήντα Έλληνες, με ταυτότητες, και παίρνανε τζάμπα φαΐ από την Χρυσή Αυγή, και μετά, εφ' όσον πλέον το φαΐ τους ανήκε γιατί τους είχε δοθεί, γυρίζανε και τα μοιραζόντουσαν με πενήντα μετανάστες μπροστά στη Χρυσή Αυγή... Τι θα γινότανε;" (κάτι τέτοιες επιδείξεις έκανε ο Γκάντι και τον φάγανε λάχανο --το θέμα βέβαια είναι αν υπάρχουν πενήντα τέτοιοι Έλληνες, ή μόνο σαράντα εννέα) Αλλά δεν ήρθε η στιγμή και δεν το ρώτησα. Ακόμα αναρωτιέμαι τι θα έλεγε... ίσως απλά να με ψέκαζε με κάτι τις...

Όλα καλά, μια υπέροχη Κυριακή του Πάσχα με την οικογένειά μας και γνωστούς και φίλους. 

Άντε και μόλις ανοίξει το καραγκιόζ-μπερντέ της ΔΟΥ, βδομάς του Πάσχα, θα πάω να τους πω φχαριστώ που μου αναστήσανε τον πατέρα (από την προηγούμενη ανάρτηση) και του ζητάνε φόρους έξι χρόνια αφού πέθανε και αφού είχα καταβάλει όλα τα πιστοποιητικά (με πολλεεεεές σφραγίδες) και έιχα αναλάβει τα ακίνητα εγώ, και, δεν μπορώ: θα μου ξεφύγει και θα τους πω κανένα "ρε καραγκιόζηδες, φαντασιώνεστε ότι έχετε και κράτος..." --αλλά δεν θα τους το πω τώρα χρονιάρες μέρες --τι φταίνε κι αυτοί οι δυστυχισμένοι.