Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Πετώντας #2





Καθώς ο γιός μου ο Κώστας πετά πάνω από τις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες σαν συγκυβερνήτης σε CRJ200, μου στέλνει συνέχεια φωτογραφίες από το iPhpone του. Το αεροδρομιο βάσης του είναι στην Ντέητον του Οχάιο, και το σπίτι του στην Ντεητόνα της Φλώριδας. Παίρνει δύο πτήσεις για να πάει στην δουλειά του, και κάθεται στην έξτρα θέση των πιλοτηρίων πετώντας προς το δικό του πιλοτήριο. Μετά παίρνει ένα πρόγραμμα 15-20 πτήσεων σε τέσσερεις μέρες και κοιμάται σε ξενοδοχεία όπου διανυκτερεύει... Παρακάτω, μερικές φωτογραφίες από τις τελευταίες εβδομάδες.





Παρέα στον ουρανό, χίλια πόδια πιο ψηλά.

 Μια διαφήμιση στους δρόμους της Φλώριδας του πανεπιστημίου το οποίο τελείωσε τον Μάιο.
Για αυτή την διαφήμιση διάλεξαν μια φωτογραφία του Κώστα.



 Πάνω από το Νιού Τζέρσι, ευθεία μπροστά το Λονγκ Άιλαντ και η Νέα Υόρκη

 Στο αεροδρόμιο Ρέγκαν της Ουάσινγκτον. Στο Βάθος ο τρούλος του Καπιτωλίου








Σινσινάτι, Οχάιο






Ύψος 10.300 μέτρα, ταχύτητα αέρος 460 χλμ/ώρα, ταχύτητα εδάφους 825 χλμ/ώρα
574 χιλιόμετρα από την Φιλαδέλφεια (KPHL)




















Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Δημοσιογραφία











Το ότι η δημοσιογραφία στην Ελλάδα είναι ένα καλαμπούρι πιο τραγικό ακόμα κι απ' την τραγική άγνοια σημαντικής πλειοψηφίας του λαού που την διαβάζει, δεν νομίζω να είναι γεγονός που το αμφισβητεί κανείς.

Η δημοσιογραφία είναι ένα λειτούργημα με βαθιές και τρομερές ευθύνες σε μια κοινωνία. Οι πιο άμεσοι κίνδυνοι που διατρέχει το λειτούργημα προέρχονται πρώτα από την αμορφωσιά, ανευθυνότητα και ερασιτεχνισμό του δημοσιογράφου, δεύτερον από τις οικονομικές διασυνδέσεις και προσκολλήσεις της διεύθυνσης του μέσου ενημέρωσης στο οποίο εργάζεται ο/η δημοσιογράφος, και τρίτον, από την ικανότητα, ή ανικανότητα, του αναγνωστικού κοινού να καταλάβουν και να φιλτράρουν αυτά που διαβάζουν. Το μόνο κριτήριο και φίλτρο του μέσου Έλληνα είναι η πολιτική τοποθέτηση της εφημερίδας γενικά. Αν είσαι ΣΥΡΙΖΑ ότι γράφει η Αυγή είναι σωστό και ότι γράφει η Καθημερινή λάθος, και αν είσαι δεξιός ότι γράφει ο Ελεύθερος Τύπος είναι σωστό και ότι γράφουν Τα Νέα λάθος. Ή κάτι τέτοιο. Μέσες άκρες... πάνω-κάτω.

Η γνώμη μου, διαμορφωμένη από την εμπειρία μου με τις ιστοσελίδες Ελληνικών εφημερίδων, είναι ότι στην Ελλάδα πάσχουμε βαθιά και από τα τρία.

Οι δημοσιογράφοι δεν έχουν πλέον την εκπαίδευση ή την γνώση του πως να παρουσιάζουν ένα νέο, πως να χτίζουν το άρθρο τους, πως να προσπαθούν κάποια αντικειμενικότητα, πως να υποστηρίζουν με αποδείξεις και έρευνα αυτά που γράφουν. Τους αρκεί να λένε "...όπως έγραψε το Γουώλ Στρητ Τζέρναλ", και η έρευνά τους τελείωσε. Όλο και περισσότερο οι Έλληνες δημοσιογράφοι εισέρχονται στην συνομοταξία του "κοίτα μαμά! γράφω και με διαβάζουνε!" Αν στην Ελλάδα ξέρεις να σπέρνεις μέσα στο κείμενό σου τις λέξεις "ο τάδε υπογράμμισε", "τόνισε", "σημείωσε", και αν αναφέρεις γεγονότα χωρίς πηγές, και αν εμπλουτίζεις το κείμενό σου με επίθετα και ρήσεις προσωπικής γνώμης, τότε είσαι δημοσιογράφος.

Οι εταιρείες των οποίων το προϊόν είναι η ενημέρωση, στην Ελλάδα, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, κατευθύνονται από τους έμμεσους και άμεσους χρηματοδότες τους που συνήθως είναι άμεσα μπλεγμένοι στην πολιτική.

Οι αναγνώστες κατά μέγιστο ποσοστό χάβουνε ότι κοτσάνα διαβάσουνε και δεν ενδιαφέρονται για αντικειμενικότητα ή έστω και σοβαρότητα. Βαβούρα να γίνεται, ιδέες να ταΐζονται, να διαβάζει κάτι που να συμφωνεί με την άποψή του, και ο Ρωμιός είναι ευτυχής.

Η σοβαρότερη και σωστότερη εφημερίδα φαίνεται να είναι η Καθημερινή. Δεν εννοώ "καλή". Εννοώ η σωστότερη από τις άλλες, στον πάτο όπου βρίσκονται όλες.

Η Αυγή και ο Ριζοσπάστης είναι απροκάλυπτα πολιτικά, κομματικά όργανα, άρα είναι ειλικρινείς ως προς το ότι δεν περιμένει κανείς αντικειμενικότητα από αυτές. Διαβάζονται από ομοϊδεάτες που τους αρέσει να τους σερβίρουν και να τους ενισχύουν αυτά που θέλουν να πιστεύουν.

Από τις κυριότερες άλλες, Νέα, Έθνος, Ελεύθερο Τύπο, Βήμα, την πιο πολύ πλάκα και βαβούρα την έχει το Βήμα.

Από τις πολλές άλλες πηγές ειδήσεων, κυρίως ιστοσελίδες -γιατί είναι φτηνές να τις φτιάξεις και φέρνουνε γρόσι διαφήμισης, που έχουν ξεπεταχτεί σαν μανιτάρια δεν έχω διαβάσει ούτε μία που να μην σφύζει από ερασιτεχνισμό και εστίαση σε συγκεκριμένο κοινό. Δηλητηριώδη μανιτάρια.

Και φυσικά πάντα ισχύει το ότι "αν το είπε η τηλεόραση ή το έγραψε εφημερίδα είναι αληθινό". Και αυτή είναι η φαντασιακή σφαίρα άρνησης στην οποία ζει η Ελληνική κοινωνία, σε πολύ μεγαλύτερο και ανεξέλεγκτο βαθμό από άλλες κοινωνίες δυτικές τουλάχιστον. Τουλάχιστον ξέρουνε στις ΗΠΑ ότι το Fox News του Μέρντοχ είναι καθαρά και απροκάλυπτα δεξιό, και ότι αν θέλεις να απολαύσεις έγκυρη και επαγγελματική δημοσιογραφία διαβάζεις Τάιμς της Νέας Υόρκης, ή Ουάσινγκτον Ποστ. Ακόμα και η εφημεριδούλα της κωμόπολης όπου ζούσα στην Μασαχουσέτη είχε περισσότερο επαγγελματισμό από τα Ελληνικά μέσα ενημέρωσης.

Αφού μπω στην Καθημερινή κάθε πρωί να πάρω ιδέα τι γίνεται, μετά πάω γραμμή στο Βήμα για χαβαλέ και διασκέδαση. Η ιστοσελίδα είναι εύχρηστη, εντυπωσιακή και εστιάζει στον αναγνώστη που δεν θέλει να σκεφτεί πολύ, αλλά του αρέσει το μπούγιο και οι μεγάλες φωτογραφίες. Το ωραίο με το Βήμα είναι πόσο εύκολο είναι να σχολιάσεις κάτω από κάθε άρθρο! Και πόσο εύκολο είναι να πατήσεις Like ή Dislike στο κάθε σχόλιο! Τα σχόλια αναγνωστών του Βήματος είναι ο πνευματικός παλμός του Ελληνικού έθνους (και δεν εννοώ την φημρίδα Έθνος)!

Είπα να τα γράψω τα παραπάνω επιτέλους όταν διάβασα ένα άρθρο στο Βήμα με τίτλο:
"Ο αμερικανός κερδοσκόπος που θέλει να (ξανα)πτωχεύσει την Αργεντινή.
Ο Πολ Σίνγκερ έχει απομυζήσει πολλές χώρες με προβληματικές οικονομίες".
Με τέτοιο έγκυρο και δημοσιογραφικά άψογο τίτλο και υπότιτλο, όχι θα μου ξέφευγε!

Ένα από τα σχόλια αναγνωστών κάτω από το άρθρο έγραφε σε γκρηκλις:
THA MAS PIOUNE TO AIMA | 08:57
TI AMERIKANOS EBREOS EINE.OPOS KAI OI PERISOTEROI TOKOGLYFOI
Ανώνυμος / η
Μέχρι τις 5:15 το απόγευμα 23/11, ο κύριος ανώνυμος είχε λάβει 16 Like και 62 Dislike

Και από κάτω του απάντησα εγώ:
Απάντηση σε Ανώνυμος / η
Απάντηση | 12:57
Ηλίθιοι, αμόρφωτοι ρατσιστές σαν κι εσένα έχουν χαντακώσει την κοινωνία. Δεν ντρέπεσαι βλάκα;
Ένας Έλληνας, όχι σαν εσένα
και, μέχρι τις 5:15 το απόγευμα 23/11, είχα λάβει 24 Like και 3 Dislike

Το δε άρθρο είναι άπιαστο. Το διαβάσατε; 
http://www.tovima.gr/world/article/?aid=486144

Ένα άλλο σχόλιο που μου άρεσε έλεγε:
Κουραφέξαλα για μαζική κατανάλωση! | 10:35
'Αδίστακτοι' καιροσκόποι επενδυτές και τρίχες κατσαρές!!! Αν οι κυβερνώντες δεν μπορούν να διαχειριστούν κεφάλαια και εισφορές του λαού τους ας φύγουν και να προσλάβουν συμβούλους που μπορούν! Επιτέλους καταλάβετε ότι η παγκόσμια οικονομία δεν συγχωρεί άγνοια και λάθη ούτε από λαούς ούτε από πολιτικούς αλλά ούτε και από τα ΜΜΕ! Εκτός και αν δεν πρόκειται για άγνοια αλλά απλά τροφή για μαζική κατανάλωση!
geo
Ο κύριος geo μέχρι τις 5:15 το απόγευμα 23/11, είχε λάβει 39 Like και 20 Dislike Ένα Like ήταν απο μένα!


Κι άλλος σχολίασε:
μμμ | πριν 35'
καλος κυριος μου φαινεται. με χαρα του εμπιστευομαι τα λεφτα μου να τα αυγατισει. προφανως ξερει καλα τη δουλεια του. με ανυπομονησια περιμενω το ματς Σινγκερ-Τσιπρας, αν και δεν εχω αγωνια για το αποτελεσμα. Ο Τσιπρας θα παρει τη δοξα και ο Σινγερ τα λεφτα.
Ανώνυμος / η

Σχολιάζω συχνά, και κάτω από άρθρα, και κάτω από σχόλια άλλων. Έχει πολύ πλάκα. Και μετά επιστρέφω μερικές φορές να βλέπω πόσοι με λάικ και πόσοι δε με λάικ! Πολύ ιντελεκτουέλ και πολύ ακτιβισμός, να δείτε ένα πράμα! Αναρωτιέστε γιατί δεν έρχεται πια τόσος κόσμος στο Σύνταγμα; Είναι στα σχόλια του ίντερνετ και κάνουν τον αγώνα εκεί!

Τα σχόλια του Βήματος, σας λέω, είναι ο παλμός της διανοητικότητας του Έλληνα. Τα άρθρα και ο τρόπος που γράφονται οι ειδήσεις όμως είναι το κάτι άλλο. Ιδίως τα άρθρα του Καραγκούση θυμίζουν Μύκονο με τους αέρηδες και τους ανεμόμυλους!

Άλλο ένα νέο που έμαθα από το Βήμα είναι ότι "Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις η ΕΡΤ δεν θα πάρει μέρος στον εφετινό διαγωνισμό EUROVISION". Βέβαια, όταν λέει "εφετινό" δεν εννοεί το 2012. Εννοεί το 2013 που θα γίνει "εφετινό" την 1η Ιανουαρίου που μας έρχεται σε 32 μόλις μέρες (τι είναι τριάντα δύο μέρες μεταξύ φίλων). Πάντως δεν καταλαβαίνω γιατί δεν θα λάβουμε μέρος στην Γιουροβίζιον: γιατί δεν στέλνουμε τον Λαφαζάνο ή τον Αλαβάνο, ή κάποιον άλλον άνο, να τραγουδήσει στοίχους τσίπρα σε παραγωγή χρηματοδοτημένη από την Αυγή;
 







Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Πλούτος











Γιατί επί τέλους δεν φορολογούνται οι πλούσιοι; Γιατί δεν κυνηγάνε τους μεγάλους φοροφυγάδες; Γιατί κανένας σε θέση κυβερνητικής ισχύος (εκτός από εκείνους που ονειρεύονται να τους δοθεί κυβερνητική ισχύς) δεν μιλάνε για να ανέβουν τα ποσοστά φορολογίας των πλουσίων;

Την απάντηση, στην δεκαετία των '80, την έλεγαν Reaganomics, ή, Trickle-down economics. Η θεωρία είναι ότι όταν υπάρχουν λεφτά πάνω ψηλά, κατρακυλάνε σιγά-σιγά προς τα κάτω σαν καταρράκτης. Έχει-δεν-έχει βάση στην πραγματικότητα αυτή η θεωρία, το γεγονός είναι ότι την ευημερία της δεκαετίας των '90 και των αρχών του εικοστού πρώτου αιώνα την οφείλει ο κόσμος στον Reagan και την Thatcher των '80. Και το 2008 το Labor Party (αριστερά) της Βρετανίας είπε επισήμως ότι η Thatcher έπραξε σωστά και ότι είχαν κάνει λάθος, τότε, να την κατακρίνουν.

Η Μέρκελ ακολουθεί γραμμή Thatcher. Όμως το κάνει λάθος για δύο λόγους: Πρώτον, η Μέρκελ είναι ένας νάνος μπροστά στο μπόι της Thatcher. Δεύτερον, η Thatcher εφάρμοσε τα σωτήρια προγράμματά της στην δική της χώρα για να την σώσει από την καταστροφή ενώ η Μέρκελ εφαρμόζει τα προγράμματα της σε άλλες χώρες για να μην "αγγίξει" τα πορτοφόλια της δικιάς της χώρας και δεν επανεκλεγεί. Γι αυτούς τους δύο λόγους θα αποτύχει.

Υπάρχει μια θεωρία που κυκλοφορεί: ότι οι μεσαίες τάξεις δέχονται επίθεση από τις ανώτερες τάξεις για να εξαφανιστούν. Η θεωρία αυτή, ως εννοούσα προμελετημένο σχέδιο αφανισμού των μεσαίων τάξεων, είναι μια θεωρία ηλίθια, που μόνο οι αφανιζόμενοι θα μπορούσαν να την σκαρφιστούν για να δώσουν κάποια βάση λογικής στο παράλογο της κατάστασης όπου βρισκόμαστε και να αποπέμψουν οποιαδήποτε ευθύνη. 

Οι πλούσιες τάξεις ζουν από τα λεφτά των μεσαίων τάξεων οι οποίες αγοράζουν τα προϊόντα που κατασκευάζουν οι εργατικές τάξεις. Το να αφανιστούν οι μεσαίες τάξεις σημαίνει τρομερή καταιγίδα και ανακατατάξεις, το λιγότερο,  για τις πλούσιες τάξεις και κανείς δεν το θέλει αυτό.

Λέμε και λέμε πως και πότε θα ξαναβγεί η Ελλάδα στις αγορές. 

Καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει αυτό και τι θα γίνει όταν ξαναβγει η Ελλάδα στις αγορές; Δανεισμός. Το να "βγει η Ελλάδα στις αγορές" σημαίνει να μπορεί πάλι να δανείζεται από τον ιδιωτικό τομέα. Τίποτα άλλο. Όοοοολη αυτή την δυστυχία την τραβάμε για να μπορέσουμε μια μέρα να ξαναδανειζόμαστε από τις ιδιωτικές αγορές, αντί να δανειζόμαστε από κράτη όπως κάνουμε τώρα που πρέπει να πληρώνουμε τα παλαιότερα δανεικά και δεν έχουμε.
Δηλαδή, η ευχή μας είναι να μπορέσουμε πάλι μια μέρα, με χρόνια με καιρούς, να ξανακάνουμε από την αρχή αυτά που μας έφεραν εδώ που είμαστε. Όταν "ξαναβγούμε στις αγορές".

Έτσι λειτουργεί η οικονομία: με δανεισμό. Δεν έχουμε εφεύρει καλύτερο σύστημα. Αυτό υπάρχει. Και όταν δεν μπορείς να δανειστείς λεφτά, ξοδεύεις λιγότερα από όσα μπορείς να ξοδέψεις για να σου μείνουνε και αύριο, να αποδείξεις ότι είσαι αρκετά φερέγγυος ώσπου να σου δανείσουν κι άλλα. Αυτό το σκεπτικό λέγεται μνημόνιο και η πρακτική του είναι τα μέτρα λιτότητας.

Όλο το σκεπτικό της αντιπολίτευσης, αν το καλοσκεφτεί κανείς, στηρίζεται στην αξίωση ότι μπορούμε να ξοδεύουμε τώρα περισσότερα από όσα λέει το μνημόνιο να ξοδεύουμε, και ότι μπορούν  τα κράτη να μας δανείζουν τώρα περισσότερα από όσα μας δανείζουν, με το να διαγράψουν τα παλιά χρέη -το οποίο ισοδυναμεί με καινούργιο δανεισμό. 


Και η Πίστη ότι θα μπορούσανε να μας δανείσουν περισσότερα (με το να διαγράψουν τα παλαιότερα), συν την Πίστη ότι θα μπορούσαμε να ξοδεύουμε σήμερα περισσότερα, οδηγεί στην πεποίθηση ότι, για να μην γίνεται έτσι, σίγουρα πρόκειται για συνομωσία να καταστραφούν οι μεσαίες τάξεις και να κάνουν πλιάτσικο στην Ελλάδα.

Δηλαδή, το μνημόνιο λέει ότι θα μας δώσουν 10 και πρέπει να ξοδέψουμε 5, και η αντιπολίτευση λέει ότι θα μπορούσαν να μας δώσουν 15 και να ξοδεύουμε 10. Και εφ' όσον δεν γίνεται έτσι σημαίνει ότι εμείς δεν διαπραγματευόμαστε σωστά. Και όλα αυτά για να γίνει πρωθυπουργός ο τσίπρας. Το καράβι βούλιαζε κι ο τυχοδιώκτης είχε βρει και πουλούσε το όπιο των ηλιθίων μη και καταλάβουν την πραγματικότητα.


Οι πλούσιοι κάθε μέρα προσεύχονται να υπάρχουν πλατειές και βαθιές μεσαίες τάξεις ώστε να υπάρχουν και εκείνοι και να τα παίρνουν από τις μεσαίες τάξεις. Μάλιστα οι μεσαίες τάξεις είχαν γίνει τόσο πλατειές και τόσο βαθιές που για εργατική τάξη να κάνει την παραγωγή είχανε πάει στον τρίτο κόσμο. Και ήρθε η ώρα που η ανοδική πορεία δεν μπορούσε να συνεχιστεί γιατί ξύπνησε και ο τρίτος κόσμος και δεν υπήρχε τέταρτος.

Το θέμα είναι ότι οι λύσεις δεν μπορούν να δοθούν απότομα. Πρέπει να δοθούν μετρημένα και σιγά-σιγά, αλλιώς το οικοδόμημα της αλληλοεξαρτώμενης οικονομίας θα διαλυθεί από τον πανικό.

Η οικονομία κινείται σε κύματα με παλινδρομικές κινήσεις. Αυτή είναι η φύση της καθώς κάθε αίτιο και κάθε αφορμή γίνεται ο παράγων ενός αποτελέσματος σε έναν άπειρο συνδυασμό κινήσεων σε μια τρομερά πολύπλοκη δομή. Ακμή παρακμή, ύφεση και ανάπτυξη ακολουθούν η μία την άλλη, και, όσο ψηλότερο το κύμα της ανάπτυξης τόσο χαμηλότερη θα είναι η ύφεση που θα ακολουθήσει, και αιώνια μπουνάτσα δεν υπάρχει στο σύμπαν.

Όταν αυτό συνδυαστεί με το γεγονός ότι οι κυβερνήτες της οικονομίας δεν είναι παρά άνθρωποι σαν κι εμάς, έξυπνοι και χαζοί, καλοί και κακοί, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, μην εκπλαγείτε αν στην πραγματικότητα οι πλούσιες τάξεις αυτή την στιγμή είναι πιο φοβισμένες από τις μεσαίες. Στο εξωτερικό αυτό. Στην Ελλάδα πρόσθεσε και το πελατειακό κράτος και την παντελή έλλειψη οργάνωσης, συστημάτων, μόρφωσης και ευθύνης, και, μπίνγκο!

Η διαδικασία κινείται όσο γρήγορα γίνεται χωρίς να ξεχαρβαλώσει την μηχανή. Αλλά η διαδικασία εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνους που έχουν τα λεφτά. Η Ελλάδα δεν μπορεί να διαπραγματευτεί όσο και να χτυπιέται ο τσίπρας γιατί δεν έχει θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων: δεν έχει λεφτά να αγοράσει εισιτήριο για να κάτσει στο τραπέζι. Η διαδικασία κινείται με δυνάμεις που σπρώχνουν (ΔΝΤ) και δυνάμεις που πατάνε φρένο (Γερμανία), και η πρόοδος γίνεται με την ταχύτητα που θα επιτρέψει στο σύστημα να επιζήσει χωρίς φθορά. Στην δυναμική αυτή καθοριστικός παράγων είναι ότι το ζητούμενο από εκείνους είναι να ανασάνουν οι μεσαίες τάξεις για να ανασάνουν και να ξαναψηφιστούν και εκείνοι, χωρίς να ξεχαρβαλωθεί το οικοδόμημα, και για να υπάρχουν καταναλωτές να καταναλώνουν.

Τα περί αφανισμού των μεσαίων τάξεων είναι το όπιο εκείνων που δεν αντέχουν τον απαραίτητο και φυσικό ρυθμό της εξέλιξης των πραγμάτων.

Όποιος και να ήταν πρωθυπουργός στην Ελλάδα, αυτό που γίνεται θα είχε γίνει και στην Ελληνική Βουλή και στις Βρυξέλες. Τυχαίνει να είναι πρωθυπουργός ο Σαμαράς και αντιπολίτευση ο τσίπρας, και για αυτό δεν ακούμε τον τσίπρα να περνάει μνημόνια και τον Σαμαρά να ζητάει διαγραφή του χρέους. Το ευτύχημα είναι ότι η δαρβινική εξέλιξη θα ξαναφέρει την ανάπτυξη ούτως ή άλλως. Το δυστύχημα είναι ότι ο κυρίαρχος λαός θα δώσει τα εύγε στον τυχοδιώκτη που θα καρπωθεί τα εύσημα, ή τον έναν ή τον άλλον, λες και είχε ο ίδιος κάτι να κάνει με την έκβαση...















Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Λειτουργικότητα









Το να κατανοεί ο χρήστης πως λειτουργεί το πρόγραμμα που κοιτάζει στην οθόνη του είναι το πιο σημαντικό θεμέλιο στην αποδοτικότητα της πληροφορικής. Αν ο χρήστης δεν καταλαβαίνει αμέσως "που" βρίσκεται, "τι" κοιτάζει, τι πρέπει να "κάνει" και "που" να βρει τις πληροφορίες που θέλει, και "που" και "πως" να εισάγει τα στοιχεία που θέλει... χωρίς αυτά να γίνονται άμεσα κατανοητά κοιτώντας την οθόνη, τα κομπιούτερ είναι άχρηστα.

Επίσης, από οθόνη σε οθόνη, ο χρήστης πρέπει οπτικά να έχει την σιγουριά ότι η "πορεία" του μέσα στο πρόγραμμα είναι "γεωγραφικά" σωστή, να ξέρει πάντα "που" βρίσκεται σε σχέση με το "που" ήταν πριν από ένα κλικ, και "που" θα πάει μετά από το επόμενο κλικ. Χωρίς την "γεωγραφική" σιγουριά της θέσης στην οποία βρίσκεται μέσα στο πρόγραμμα ο χρήστης... χάνει την ώρα του άδικα.

Αυτά όλα εξαρτώνται από το πως έχει σχεδιαστεί η "εικονογράφηση" του συστήματος, και πως έχουν διαλεχτεί οι λέξεις και οι επικεφαλίδες που διαβάζει ο χρήστης: Αυτό που λέγεται "interface" ("διεπαφή" -έτσι το μεταφράζει το λεξικό)

Για να γίνει ένα πρόγραμμα χρειάζονται τρία πράγματα:
1. Να ξέρουμε τι θέλουμε να εκπληρώσει το πρόγραμμα
2. Να σχεδιάσουμε το πως λειτουργεί η "μηχανή" του προγράμματος
3. Να σχεδιάσουμε το τι θα βλέπει στην οθόνη του ο χρήστης.

Γράφω την σημερινή ανάρτηση γιατί επί τέλους κατάφερα να μπω στον λογαριασμό μου στην ιστοσελίδα της Εφορίας! Και έκλαψα για τα λεφτά που ξοδεύει το Υπουργείο Οικονομικών στα παιδάκια που λένε "κοίτα μαμά! προγραμματίζω κομπιούτερ!"

Πριν μιλήσω για το πρόγραμμα, απλά να επιβεβαιώσω αυτά τα οποία όλοι μας θα περιμέναμε να ισχύουν: Δηλαδή, ότι η εφορία έχει στο όνομά μου ένα διαμέρισμα που δεν μου ανήκει, και ότι για τα υπόλοιπα διαμερίσματα που μου ανήκουν έχουν κάνει λάθος όλα τα τετραγωνικά  (σε σχέση με τα τετραγωνικά που γράφει η ΔΕΗ στους λογαριασμούς της). Το αυτοκίνητό μου, αγοράς 1995 το έχουν σαν καινούργιο το 2007, και, τα ποσοστά που χρησιμοποιούν για να με φορολογήσουν βάση του δηλωμένου εισοδήματος ουδεμία σχέση έχουν με τα ποσοστά που λέει ο νόμος του κάθε αντίστοιχου έτους -και φυσικά ο νόμος αλλάζει κάθε έτος. Εν συντομία, ένα ΜΠΑΧΑΛΟ. Δηλαδή, όλα νορμάλ.

Το πρόγραμμα της ιστοσελίδας...

1. Να ξέρουμε τι θέλουμε να εκπληρώσει το πρόγραμμα.
Εντάξει, μην υπερβάλουμε τώρα, πάμε παρακάτω.

2. Να σχεδιάσουμε το πως λειτουργεί η "μηχανή" του προγράμματος.
Σε 15 λεπτά, δυό φορές με γύρισε στην αρχική αντί για εκεί που έπρεπε να πάει, και τρεις φορές μου είπε ότι κάτι δεν λειτουργεί κάτι και να ξαναπροσπαθήσω. Πάμε παρά κάτω.

3. Να σχεδιάσουμε το τι θα βλέπει στην οθόνη του ο χρήστης.
Αυτό, συν τα δύο παραπάνω, είναι η δουλειά μου κάπου 20 χρόνια, και την κάνω αυτή την δουλειά στις ΗΠΑ με ανταγωνιστές άλλους προγραμματιστές στις ΗΠΑ, και έχω ακόμα πελάτες κι ας ζω 5 χρόνια τώρα στην Ευρώπη.

Ο σχεδιασμός του τι βλέπει ο χρήστης στην οθόνη των περισσότερων Ελληνικών προγραμμάτων που έχω δει, και στο πρόγραμμα του Υπουργείου Οικονομικών, είναι μια τραγελαφική κωμωδία. Αν εγώ ο "προγραμματιστής" και "σχεδιαστής interface" πρέπει να ψάχνω επιμελώς και απεγνωσμένα να καταλάβω που είμαι, τι κοιτάζω, που να βρω τις πληροφορίες που θέλω, και πως να πλοηγήσω αυτόν τον τραγέλαφο, πως να το καταλάβει ο χρήστης που δεν ξέρει καλά-καλά από κομπιούτερ...

Το σχέδιο με το οποίο απεικονίζεται το πρόγραμμα και η χρήση του στην οθόνη μας είναι όχι μόνο το σημαντικότερο πράγμα στον προγραμματισμό, αλλά δεν μπορεί να γίνει από "ατόφιους" προγραμματιστές: χρειάζεται ειδικότητα που να έχει σπουδάσει οπτική επικοινωνία... να έχει πείρα... να καταλαβαίνει ότι δεν πρέπει να προσαρμόζεται ο χρήστης στο πρόγραμμα, αλλά το πρόγραμμα στον χρήστη. Και να ξέρει την ιδιαίτερη ψυχολογία του χρήστη σαν ανθρώπινο όν... και να προσαρμόζει το πρόγραμμα στον νου του απλού χρήστη.

Ένα άλλο πράμα που έχω καταλάβει εδώ εις τας Ευρώπας, και ιδιαίτερα στο ηλεκτρονικό Ελλαδιστάν, είναι ότι οι προγραμματιστές έχουν γεμίσει την κούτρα τους με κώδικα και νομίζουν ότι ο κάθε χρήστης μπορεί να κάτσει να παρακολουθήσει τον λαβύρινθο του μυαλού τους και του λεξιλογίου τους.

Μετά, ξέροντας τι θέλαν να κάνουν οι προγραμματιστές, και πιστεύοντας ότι το επέτυχαν, δεν το δοκιμάζουν σαν χρήστες... απλά το παραδίδουν, κι όποιον πάρει ο χάρος. Αυτοί που αποδέχονται την παράδοση δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι τι να ελέγξουν, τι να δοκιμάσουν αν δουλεύει, και το αποδέχονται. Και πληρώνουν εκατομμύρια τους προγραμματιστές, και μετά την πληρώνουν οι χρήστες.

Απλά αναρωτιέμαι, όοοοολες αυτές οι ώρες που σπαταλούνται για να δημιουργηθούν προγράμματα, όοοοολα αυτά τα λεφτά... γιατί πάνε έτσι χαμένα;

Ο κύριος Υπουργός Οικονομικών, όταν λειτούργησε στο ίντερνετ το σύστημα, μπήκε ο ίδιος να δει αν μπορεί να βγάλει άκρη; Βάζω στοίχημα ότι μπήκε μέσα, δεν μπόρεσε ούτε κλικ να κάνει, του έδειξαν οι προγραμματιστές του που να κάνει τα κλικ, δεν μπόρεσε να τα αποστηθίσει, και έμεινε με την εντύπωση ότι ο ίδιος δεν ξέρει από κομπιούτερ και οι προγραμματιστές του είναι σαΐνια. Αλλά δεν σκέφτηκε ποτέ ότι αν ένας απλός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει που βρίσκεται, αυτό είναι επειδή οι προγραμματιστές πρέπει να αλλάξουν επάγγελμα γιατί μόνο προγραμματιστές δεν είναι...

Στην δική μου δουλειά, στις ΗΠΑ, 75% του χρόνου ανάπτυξης ενός προγράμματος, και ίσως 60% του κόστους στον πελάτη μου, πάει, πάντα με πρωτοβουλία του πελάτη (ο οποίος ξέρει τι είναι σημαντικό) στο να σχεδιάζεται η οθόνη με τρόπο που να "προσκαλεί" τον χρήστη να την χρησιμοποιήσει, και να λειτουργεί απλά, χωρίς πιθανότητα ποτέ, όσα λάθη και να κάνει ο χρήστης, να βγει κάτι που ο χρήστης να μην περιμένει...





Σ' αυτή την σελίδα μπαίνεις για να βρεις τι χρωστάς, γιατί το χρωστάς, και τι στοιχεία έχει για σένα η εφορία, και να τα διορθώσεις αν είναι λάθος. Που, μα που να πάω να τα βρω αυτά; Οι μόνες επιλογές που βλέπω είναι:
  • Ο λογαριασμός μου
  • Εφαρμογές TAXISnet
  • Αποσύνδεση
  • My TAXISnet
  • Διαχείριση Λογαριασμού
  • Εξουσιοδοτήσεις
  • Εφαρμογές φορολ. προφίλ
  • Συντομεύσεις εφαρμογών
  • Ερωτήματα προς Γ.Γ.Π.Σ.
  • Εισερχόμενα μηνύματα
  • Αλλαγή Στοιχείων Μητρώου
  • Αποθήκευση
  • Άκυρο

Που στο διάολο πάω για να βρω το εκκαθαριστικό, ή τη δήλωσή μου, ή τα περιουσιακά μου στοιχεία;
Τι νοηματική διαφορά υπάρχει μεταξύ "Εφαρμογές TAXISnet" και "My TAXISnet";
Τι νοηματική διαφορά υπάρχει μεταξύ "My TAXISnet" και "Διαχείριση Λογαριασμού";
Και τι στην ευχή σημαίνει TAXIS; δεν θέλω να βρώ ταξί, ούτε ένα ούτε πολλά;
Σε ποιά αρχαιοελληνική διάλεκτο η εφορία λέγεται ταξισνετ, και γιατί είναι με λατινικά;
Ας διαβάσει ένας απλός θνητός τις επικεφαλίδες στην σελίδα αυτή να μου πει αν καταλαβαίνει τι λένε και τι σχέση έχουν με αυτά που ψάχνει να κάνει;
Τι σημαίνει "Εφαρμογές" για κάποιον που δεν ξέρει τι σημαίνει applications στην πληροφορική; Και τι τον ενδιαφέρει τον χρήστη να βρει "εφαρμογές"; Εγώ δε θέλω να εφαρμόσω τίποτα, ούτε να συντομεύσω την εφαρμογή μου... το εκκαθαριστικό μου θέλω να βρω...
Και λέει ο προγραμματιστής: "Μα εμένα η δασκάλα μου είπε ότι όταν προγραμματίζω ένα μηχανισμό που φέρνει κάποιο αποτέλεσμα όταν τον χρησιμοποιώ, αυτό, στην πληροφορική, λέγεται εφαρμογή". Ναι ρε στούρνο αλλά η εφαρμογή είναι μια λέξη που ξέρεις εσύ: τον χρήστη δεν τον ενδιαφέρει ο ακαδημαϊκός ορισμός του τι έφτιαξες αλλά το αποτέλεσμα το οποίο ψάχνει ο άνθρωπος να επιτύχει. Λοιπόν, μη λες "Εφαρμογές"! Λέγε "Εκκαθαριστικό". Ή, "Δήλωση"...








Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Παλαιστίνη







Παλαιστίνιος στην Ιερουσαλήμ, © Αποθήκη Σκέψης, 1987




Δικαίωμα

Τα δεινά και βάσανα ενός λαού πάντα θα έπρεπε να προκαλούν αντίδραση από συνανθρώπους που να προσπαθούν να βοηθήσουν όχι μόνο υλικά αλλά και ηθικά, και, εν τέλει, να βοηθούν στην επίλυση και εξαφάνιση των συνθηκών που προκαλούν τον πόνο. Δεν ξέρω να υπάρχει πιο πολύπλοκο παράδειγμα αυτής της σκέψης από το μεσανατολικό πρόβλημα και τις ταλαιπωρίες, αδικίες και θάνατο που υποφέρουν οι Παλαιστίνιοι, κάθε φορά που οι Παλαιστίνιοι και οι Άραβες επιτίθενται στο Ισραήλ και το Ισραήλ απαντά, επιτυχώς αμυνόμενο με επίθεση.

Άσχετα με το τι, υποκειμενικά και αυθαίρετα, θεωρείται καλό ή κακό, σωστό ή λάθος, δίκαιο ή άδικο, νόμιμο ή όχι, η προσέγγιση στο οποιοδήποτε πρόβλημα χωρίς την καθαρή κατανόηση των γεγονότων και της ιστορίας μόνο λύση δεν μπορεί να επιφέρει -αλλά διαιωνίζει το πρόβλημα, και τον πόνο.



© 2012. Η έρευνα αυτή έγινε από την Αποθήκη Σκέψης από πηγές στο ίντερνετ. Το κείμενο αντιπροσωπεύει μόνο και αποκλειστικά την γνώμη του συγγραφέα, όπως εκφράζεται από τα αναμφισβήτητα γεγονότα τα οποία την υποστηρίζουν.



Συχνά γίνεται το λάθος να πιστεύει κανείς ότι η ψηφοφορία των Ηνωμένων Εθνών στις 29 Νοεμβρίου του 1947 έγινε για την δημιουργία ή όχι του κράτους του Ισραήλ. Η ψηφοφορία έγινε για την διχοτόμηση των εδαφών που ονομαζόντουσαν "Παλαιστίνη" (και συμπεριλάμβαναν όλα τα σημερινά εδάφη του Ισραήλ, τα κατεχώμενα, την Γκάζα, και μέρη της Ιορδανίας η οποία [Ιορδανία] τότε δεν υπήρχε), για να κατανεμηθούν μεταξύ των διαμενόντων στην περιοχή "Παλαιστινίων" (Αράβων/Μουσουλμάνων) και των Εβραϊκής καταγωγής (Ιουδαϊκής θρησκείας) κατοίκων. Ένα θετικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας εννοούσε την διαφύλαξη των δικαιωμάτων και των δύο πλευρών.

Η μία πλευρά, των Παλαιστινίων, και των ομοθρήσκων Μουσουλμανικών εθνών της περιοχής, ουδέποτε δέχτηκε ότι έπρεπε καν να γίνει ψηφοφορία και ως επί το πλείστον μέχρι σήμερα δεν δέχτηκαν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Αυτό γιατί εξ' ορισμού η θετική έκβαση της ψηφοφορίας θα αφαιρούσε εδάφη στα οποία ζούσαν μέχρι τότε, και θα επέτρεπαν την νομιμοποίηση των Εβραϊκής καταγωγής κατοίκων (Εκείνα τα χρόνια, οι Εβραϊκής καταγωγής κάτοικοι ήταν στην θέση στην οποία είναι σήμερα οι Παλαιστίνιοι Άραβες).

Η άλλη πλευρά, αποτελούταν από πληθυσμούς που είχαν ζήσει ως επί το πλείστον σε αρμονία με τους Μουσουλμάνους επί αιώνες, σημαντικά προσαυξημένοι μεταξύ 1900 έως 1939, και ιδιαίτερα 1945 με 1947 από Εβραϊκής καταγωγής πρόσφυγες από την Ευρώπη, και πριν αλλά και περισσότερο μετά το ολοκαύτωμα. Δέχτηκαν αμέσως το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, 33 Υπέρ, 13 Κατά, 10 Αποχές και 1 Απών, και προχώρησαν στην δημιουργία του κράτους του Ισραήλ μέσα σε σύνορα καθορισμένα από το ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών.

Η έκφραση της καρδιάς του Μεσανατολικού Προβλήματος, μέχρι και σήμερα, είναι το αν αναγνωρίζεται στο Ισραήλ "το δικαίωμα να υπάρχει", ή όχι.

Οι Παλαιστίνιοι και τα γειτονικά Μουσουλμανικά κράτη, επί τούτου και συγκεκριμένα, έχουν αρνηθεί το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει και διατηρούν μια μόνιμη εμπόλεμη κατάσταση εναντίων του Ισραήλ, γεγονός το οποίο θέτει το Ισραήλ επί μονίμου βάσεως κάτω από την απειλή του αφανισμού του, αφανισμό τον οποίο έχουν προσυπογράψει και υποσχεθεί όλοι οι γείτονες του, και οι Παλαιστίνιοι, με εξαίρεση την Αίγυπτο. Αυτό δίνει στο Ισραήλ το δικαίωμα και την υποχρέωση να βρίσκεται σε συνεχή στάση άμυνας, την οποία εκφράζει ενεργά και αποτελεσματικά.

Μετά από πολλές αποτυχημένες ένοπλες επιθέσεις κατά του Ισραήλ, ξεκινώντας με συνδυασμένη επίθεση από τους γείτονές του την επόμενη μέρα της ίδρυσής του, επιθέσεις τις οποίες το Ισραήλ πάντα αναχαίτισε και κατέληξε κερδισμένο μετά από την κάθε μία, το ισχυρότερο όπλο στο οπλοστάσιο των Παλαιστινίων εναντίων του Ισραήλ είναι ο οίκτος της διεθνούς κοινότητας. Ένα όπλο που, σε συνδυασμό με τον ντεφάκτο αντισημιτισμό και ανιστόρητη προχειρότητα των λαών, το χρησιμοποιούν αποτελεσματικά.

Το κλειδί της κατάστασης είναι η ερώτηση του πως θα φερόταν το Ισραήλ στους Παλαιστινίους, και στους εχθρούς του, αν αναγνωριζόταν από αυτούς το δικαίωμά του Ισραήλ να υπάρχει. Αναγνωρίζοντας οι Παλαιστίνιοι και οι Μουσουλμάνοι γείτονες το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει, και παύοντας τις επιθέσεις εναντίων του, θα εξανάγκαζαν το Ισραήλ να παύσει οποιαδήποτε σκληρή στάση και να εργαστεί προς τον καθορισμό συνόρων και προς την δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους -το οποίο και έχει επανειλημμένα πει. Όμως η αναγνώριση του δικαιώματος του Ισραήλ να υπάρχει δεν αποφασίζεται από τους εχθρούς του. Γιατί;

Οι Παλαιστίνιοι και οι σύμμαχοί τους στην περιοχή:
1. Δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει,
2. Επικαλούνται το δικαίωμα να αμυνθούν.
Έτσι, επιτίθενται στο Ισραήλ επειδή "δεν έχει δικαίωμα να υπάρχει", και δικαιολογούν τις επιθέσεις εναντίων του σαν δικαίωμα άμυνας: μια άμυνα που δικαιολογείται στο σκεπτικό τους από την ντεφάκτο ύπαρξη του Ισραήλ.
3. Το Ισραήλ αμύνεται και συνεχώς υπερισχύει των αντιπάλων του.

Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι ποτέ δεν δόθηκε στο Ισραήλ η ευκαιρία να δείξει πως θα φερόταν αν δεν τελούσε υπό συνεχή απειλή και επιθέσεις. Το να αμύνεται κανείς αποτελεσματικά και νικηφόρα δεν είναι ένδειξη κακίας, αλλά αξίας.





Το δικαίωμα του να υπάρχεις...


Το "δικαίωμα να υπάρχει" λέγεται ότι είναι ένα χαρακτηριστικό των εθνών. Σύμφωνα με ένα δοκίμιο από τον δέκατο ένατο αιώνα του Γάλλου φιλόσοφου Ernest Renan, ένα κράτος έχει το δικαίωμα να υπάρχει όταν οι πολίτες είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τα συμφέροντά τους για την κοινότητα που το κράτος τους εκπροσωπεί. Σε αντίθεση με την αυτοδιάθεση, το "δικαίωμα να υπάρχει" είναι ένα χαρακτηριστικό των κρατών και όχι των λαών. Δεν είναι ένα δικαίωμα που αναγνωρίζεται από το διεθνές δίκαιο. Η φράση έχει εξέχουσα θέση στην αραβο-ισραηλινή σύγκρουση από το 1948.

Το δικαίωμα ύπαρξης ενός de facto κράτους μπορεί να αντισταθμίζεται με το δικαίωμα άλλου κράτους για την εδαφική του ακεραιότητα. Οι υποστηρικτές του "δικαιώματος ύπαρξης" συνδέουν τον χαρακτηρισμό με το θεμελιώδες δικαίωμα των κρατών που αναγνωρίζονται από συγγραφείς του διεθνούς δικαίου για εκατοντάδες χρόνια.

Το νομικό και εδαφικό καθεστώς του Ισραήλ εξακολουθεί να αμφισβητείται έντονα στην περιοχή και εντός της διεθνούς κοινότητας. Το Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών του 1948 για διχοτόμηση της Παλαιστίνης στην οποία το Ισραήλ στηρίζει «το δικαίωμα ύπαρξης» του έχει περιγραφεί από τον καθηγητή Joseph Massad ως "μια μη δεσμευτική πρόταση που δεν επικυρώθηκε ποτέ και που δεν εγκρίθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας, και ως εκ τούτου ποτέ δεν απέκτησε νομική υπόσταση , όπως απαιτούν κανόνες των Ηνωμένων Εθνών ». Σε αυτή τη βάση άραβες ηγέτες στη δεκαετία του 1950 και του 1960 δεν αναγνώρισαν ότι το Ισραήλ είχε δικαίωμα να υπάρχουν σε παλαιστινιακά εδάφη.

Μετά τον πόλεμο του Ιουνίου 1967, ο Αιγύπτιος εκπρόσωπος Mohammed Η. el-Zayyat, στο Κάιρο, δήλωσε ότι η Αίγυπτος είχε δεχτεί το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει "εντός συνόρων συμφωνημένων από κοινού", από την υπογραφή της ανακωχής του 1949 μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ. Πρόσθεσε ότι αυτό δεν συνεπάγεται αναγνώριση του Ισραήλ. Τον Σεπτέμβριο του 1967, οι Άραβες ηγέτες συμφώνησαν "τα κατεχόμενα εδάφη είναι αραβικά εδάφη και ότι το βάρος του να ανακτήσουν τα εδάφη πέφτει σε όλα τα αραβικά κράτη» και ενέκρινε μια σκληροπυρηνική θέση των "Τριών Όχι" στο ψήφισμα του Χαρτούμ: Δεν υπάρχει ειρήνη με το Ισραήλ, Δεν υπάρχει αναγνώριση του Ισραήλ, και Δεν γίνονται διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ. Ωστόσο, το Νοέμβριο, η Αίγυπτος αποδέχθηκε το ψήφισμα 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας, το οποίο προϋπέθετε την αποδοχή του δικαιώματος ύπαρξης του Ισραήλ.. Ο βασιλιάς Χουσεΐν της Ιορδανίας, επίσης, αναγνώρισε ότι το Ισραήλ είχε το δικαίωμα να υπάρχει αυτή τη στιγμή. Εν τω μεταξύ, η Συρία απέρριψε το ψήφισμα 242, λέγοντας ότι, "αναφέρεται στο δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει και αγνοεί το δικαίωμα των [Παλαιστινίων] προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια τους ».

Με την ανάληψη της πρωθυπουργίας το 1977, Μεναχέμ Μπεγκίν είπε τα εξής: Το δικαίωμά μας να υπάρχουμε -έχετε ακούσει ποτέ ένα τέτοιο πράγμα; Θαέμπαινε ποτέ η σκέψη στον νου κάθε Βρετανού ή Γάλλου, Βέλγου ή Ολλανδού, της Ουγγαρίας ή της Βουλγαρίας, Ρώσικου ή Αμερικανού, να ζητήσει από τους ανθρώπους την αναγνώριση του δικαιώματός του να υπάρχει; Από την Κνεσέτ του Ισραήλ, θα ήθελα να πω στον κόσμο, η ίδια η ύπαρξή μας αυτή καθαυτή συνιστά το δικαίωμά μας να υπάρχουμε!

Όπως αναφέρεται από τους New York Times, το 1988 ο Γιάσερ Αραφάτ δήλωσε ότι οι Παλαιστίνιοι αποδέχονται τις ψηφοφορίες 242 και 338 των Ηνωμένων Εθνών ψηφίσματα τα οποία θα εγγυώνται στο Ισραήλ "το δικαίωμα να υπάρχει εν ειρήνη και μεασφάλεια για όλους». Το 1993, υπήρξε μια επίσημη ανταλλαγή επιστολών μεταξύ του ισραηλινού πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν και του Πρόεδρου Αραφάτ, στον οποίο ο Αραφάτ δήλωσε ότι "η ΟΑΠ επιβεβαιώνει ότι τα εν λόγω άρθρα του Παλαιστινιακού Συμφώνου που αρνούνται το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ, καθώς και τις διατάξεις του Συμφώνου που δεν συνάδουν με τις δεσμεύσεις της επιστολή ς αυτής είναι τώρα εκτός λειτουργίας και δεν ισχύει πλέον ».

Το 2009 ο πρωθυπουργός Εχούντ Ολμέρτ απαίτησε αποδοχή της Παλαιστινιακής Αρχής του δικαιώματος του Ισραήλ να υπάρχει ως εβραϊκό κράτος, το οποίο η Παλαιστινιακή Αρχή απέρριψε. Η ολομέλεια της Κνεσέτ έδωσε την αρχική έγκριση τον Μάιο του 2009 σε νομοσχέδιο που ποινικοποιεί την δημόσια άρνηση του δικαιώματος του Ισραήλ να υπάρχει ως εβραϊκό κράτος, με μια ποινή μέχρι ενός έτους φυλάκισης.

Σύμφωνα με τον Εβραϊκής καταγωγής Νόαμ Τσόμσκι, ο όρος "δικαίωμα να υπάρχει" είναι μοναδικός στην ύπαρξή του αποκλειστικά για την ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη: "Κανένα κράτος δεν έχει το δικαίωμα να υπάρχει, και κανείς δεν απαιτεί τέτοιο δικαίωμα (..) Σε μια προσπάθεια να εμποδίσουν τις διαπραγματεύσεις και μια διπλωματική διευθέτηση, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ επιμένουν να προβάλουν το εμπόδιο αυτό, απαιτώντας κάτι που κανείς δεν πρόκειται να δεχθεί (...) [οι Παλαιστίνιοι] δεν πρόκειται να δεχτούν (...) την νομιμοποίηση της στέρησης των δικαιωμάτων τους». Ο John V. Whitbeck υποστήριξε ότι η επιμονή του Ισραήλ σχετικά με το δικαίωμα να υπάρχει, εξαναγκάζει τους Παλαιστινίους να το προβάλλουν ως ηθική δικαιολογία για τα δεινά τους.

(Σημείωση του συγγραφέα: Ο Τσόμσκι παραλείπει να επισημάνει ότι η απαίτηση του Ισραήλ να αναγνωρίσουν οι εχθροί του το δικαίωμα του να υπάρχει είναι θεμελιωμένη στην φρασεολογία και πράξεις των εχθρών του οι οποίοι δεν το αναγνωρίζουν και δεν δέχονται την ψηφοφορία των ηνωμένων Εθνών με την ισχύ της οποίας δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ. Το θέμα του δικαιώματος να υπάρχει ετέθει πρώτα από τους Άραβες και τους Παλαιστινίους)




Ιστορικό έως το 1987


Όλη αυτή η κατάσταση στήθηκε αριστοτεχνικά από την θνήσκουσα Βρετανική Αυτοκρατορία μεταξύ του 1917 (Λώρενς της Αραβίας) και 1948 (κράτος του Ισραήλ). 

(Η ανάρτηση συνεχίζεται κάτω από αυτή τη μακρά λίστα γεγονότων. Η λίστα των γεγονότων μεταφράστηκε στα Ελληνικά από τον συγγραφέα. Η έμφαση με κίτρινο χρώμα έχει μπει από τον συγγραφέα)

 


ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΠΟΛΕΜΟΙ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ


1517:

- Η περιοχή της Παλαιστίνης απορροφήθηκε από την Οθωμανική αυτοκρατορία.

1918-1947:
- Με την ήτα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Παλαιστίνη πέρασε υπό τον έλεγχο της Βρετανίας ως British Mandate of Palestine.
- Ο αραβικός πληθυσμός που ζούσε τότε στην Παλαιστίνη την θεώρησαν "δική" τους βασισμένοι σε υποσχέσεις που είχαν δώσει οι Βρετανοί ζητώντας την βοήθεια των αράβων ενάντιων των Οθωμανών κατά την διάρκεια του πολέμου. Οι Βρετανοί αρνήθηκαν ότι είχαν δώσει τέτοιες υποσχέσεις.
- Ο Εβραϊκός πληθυσμός της περιοχής επικαλέσθηκε ανάλογες Βρετανικές υποσχέσεις της συμφωνίας Μπάλφουρ τι οποίες η Βρετανία επίσης αρνήθηκε ότι έδωσε.
-Κατά την εικοσαετία αυτή, και η πλευρά των Παλαιστινίων και η Εβραϊκή πλευρά επικαλούνταν αντιφατικές Βρετανικές υποσχέσεις τις οποίες οι Βρετανοί αρνούνταν ότι έδωσαν ή ότι είχαν εννοήσει όπως τις είχαν εκλάβει οι πλευρές.
- Κατά την δεκαετία των '30, και αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, η Βρετανία κράτησε μια στρατηγική ενεργό πολιτική η οποία διεχώριζε, βάση θρησκείας, τους  πληθυσμούς των εδαφών στα οποία βρισκόταν: Την Παλαιστίνη, όπου έβαλε τα θεμέλεια του μεσανατολικού προβλήματος, και την Ινδία, την οποία χώρησε σε Ινδία και Πακιστάν.
- Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα στην Μέση Ανατολή, και την ανοιχτή εχθρότητα και τωρινή εμπόλεμη κατάσταση των Μουσουλμάνων εναντίων των Ισραηλινών, τα έχτισε η Βρετανία και η Ευρώπη. Ούτε οι Παλαιστινιοι, ούτε οι Ισραηλινοί.

1947
18 Φεβρουαρίου: Η Βρετανία ανακείνωσε ότι θα παραδώσει το Mandate of Palestine στα Ηνωμένα Έθνη.
29 Νοεμβρίου: Τα Ηνωμένα Έθνη ψήφισαν το Σχέδιο για την Κατανομή της Παλαιστίνης μεταξύ Αράβων (Παλαιστινίων) και Εβραίων.
30 Νοεμβρίου: Παλαιστίνοι Άραβες αντίδρασαν βίαια στην ψήφο των Ηνωμένων Εθνών και ξεκίνησε εμφύλιος πόλεμος.

1948
14 Μαΐου: Η Βρετανία αποχώρησε με την λήξη του Mandate, και το Εβραϊκό συμβούλιο, στο Μουσείο του Τελ Αβίβ, διακήρυξε την εγκαθίδρυση του κράτους του Ισραήλ σύμφωνα με τις αποφάσεις και τα προκαθορισμένα σύνορα του από τα Ηνωμένα Έθνη.

15 Μαΐου: Οι ΗΠΑ αναγνώρισαν την κυβέρνηση του νέου κράτους του Ισραήλ.
Γενική Επίθεση κατά του Ισραηλ: Την ίδια μέρα, οι στρατοί της Συρίας, Ιράκ, Τρανσιορδανία (όχι ακόμα Ιορδανία), ο Στρατός του Ιερού Πολέμου, και ο Αραβικός Απελευθερωτικός Στρατός εισέβαλλαν στο νεοσύστατο κράτος ώρες μετά την ανακήρυξη του, για να "επαναφέρουν την ειρήνη στην περιοχή και να αποτρέψουν τον πόλεμο από το να φτάσει στα δικά τους εδάφη."

22 Σεπτεμβρίου: Η Παν-Παλαιστινιακή Κυβέρνηση συνεδριάζει στην υπό Αιγυπτιακο Έλεγχο λωρίδα της Γκάζας και αναγνωρίζεται από όλα τα αραβικά κράτη εκτός της Τρανσιορδανίας.

1949
Φεβρουάριος-Ιούλιος: Έχοντας απωθήσει επιτυχώς τις επιθέσεις των Αράβων, το Ισραήλ φτάνει σε συμφωνία εκεχειρίας με τους γείτονές του. Τα εδάφη του παλιού Mandate Of Palestine διαιρούνται μεταξύ του κράτους του Ισραήλ, την Τρανσιορδανία (που μετά θα γίνει Ιορδανία) τα εδάφη της οποίας συμπεριλαμβάνουν την Δυτική Όχθη, και την Παλαιστινιακή κυβέρνηση στην Γκάζα υπό την επίβλεψη της Αιγύπτου.
Κατά την διάρκεια του πολέμου και αμέσως μετά, 711.000 Παλαιστίνιοι Άραβες γίνονται πρόσφυγες, και 800.000-1.000.000 Εβραίοι που ζούσαν σε Μουσουλμανικές χώρες εκδιώκονται από τις χώρες όπου ζούσαν και στέλνονται στο Ισραήλ.

1951
Παλαιστίνιοι επιδρομείς σκότωσαν 137 άμαχους Ισραηλινούς, περίπου 80 γυναικόπαιδα.

1952
Παλαιστίνιοι επιδρομείς σκότωσαν 162 άμαχους Ισραηλινούς.

1953
Παλαιστίνιοι επιδρομείς σκότωσαν 160 άμαχους Ισραηλινούς.
Ισραηλινή επιδρομή στο χωριό Κιμπούα όπου σκοτώθηκαν 60 Άραβες, περίπου 40 γυναικόπαιδα.


1956
Η Κρίση του Σουέζ: Η Αίγυπτος απαγόρευε Ισραηλινό εμπόριο και ναυτιλία στο κανάλι του Σουέζ, και μέσω των ομάδων φενταγίν παρενοχλούσε το Ισραήλ με επιθέσεις στο νόμιμο έδαφός του. Με την κρυφή συμφωνία της Γαλλίας και της Βρετανίας οι οποίες είχαν οικονομικά και εμπορικά συμφέροντα στο κανάλι το Ισραήλ εισέβαλε στην χερσόνησο του Σινά, και απεχώρησε έξι μήνες αργότερα όταν η Αίγυπτος υποσχέθηκε ελευθερία κινήσεως του εμπορίου στο κανάλι.
Η Αίγυπτος εξεδίωξε τους Εβραϊκής καταγωγής πολίτες της οι οποίοι στάλθηκαν στο Ισραήλ.

1959
Ο Γιασέρ Αραφάτ, γεννημένος στο Κάιρο της Αιγύπτου, συγκρότησε την Φατάχ με δηλωμένο σκοπό τον άτακτο κλεφτοπόλεμο εναντίων του Ισραήλ.

1964
3 Φεβρουαρίου - Η Οργάνωσης Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης (PLO) ιδρύθηκε στο Κάιρο από τον Αραβικό Σύνδεσμο με τον Ahmad Shuqeiri ως ηγέτη της. Αν και ο Ahmad Shuqeiri είναι ο επίσημος ηγέτης, η οργάνωση ελέγχεται από την Αιγυπτιακή κυβέρνηση. Ο PLO δηλώνει ως στόχο τους την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ, δια μέσου ένοπλης πάλης, και την αντικατάστασή του Ισραήλ με ένα «ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος» ανάμεσα στον Ιορδάνη ποταμό και τη Μεσόγειο Θάλασσα. Η δράση του PLO ανά τον κόσμο συμπεριλαμβάνει την πρώτη αεροπειρατεία στην ιστορία.

1967
Ιούνιος: Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών. Η Αίγυπτος απέκλεισε τα στενά του Τιράν και συσσώρευσε στρατεύματα στην χερσόνησο ου Σινά. Το Ισραήλ εξέλαβε τις κινήσεις της Αιγύπτου σαν πρελούδιο για επίθεση και πόλεμο, και χτύπησε πρώτο εναντίων της Αιγυπτιακής αεροπορίας. Το Ισραήλ, σε έξι μέρες, κατανίκησε τους στρατούς της Αιγύπτου, Συρίας, Ιορδανίας, Ιράκ και άλλες δυνάμεις που υποστήριζαν τους στρατούς των αραβικών κρατών. Σαν αποτέλεσμα της νίκης, το Ισραήλ κατέλαβε την χερσόνησο του Σινά, την λωρίδα της Γκάζας από την Αίγυπτο, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, και την Δυτική Όχθη από την Ιορδανία και τα υψώματα του Γκολάν από την Συρία. Οι νεκροί του πολέμου υπολογίζονται μεταξύ 15.000 και 25.000.
1 Σεπτεμβρίου: Το ψήφισμα που εκδόθηκε από την σύνοδο κορυφής του Χαρτούμ από ηγέτες οκτώ Αραβικών χωρών υιοθέτησε τα «Τρία Όχι»:
1. Όχι ειρήνη με το Ισραήλ,
2. Όχι αναγνώριση του Ισραήλ,
3. Όχι διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ.

1968
21 Μαρτίου: Το Ισραήλ πολέμησε στο Καραμέχ εναντίων της Φατάχ και της Ιορδανίας
1968-1970: Η Αίγυπτος έκανε πόλεμο φθοράς "War of Attrition" εναντίων του Ισραήλ.

1969
2 Φεβρουαρίου: Ο Γιασέρ Αραφάτ έγινε πρόεδρος του PLO

1970
8 Μαΐου: Παλαιστίνιοι που μπήκαν στο Ισραήλ από τον Λίβανο επιτέθηκαν σε Ισραηλινό σχολικό λεωφορείο σκοτώνοντας 12 παιδιά και 19 άλλους.
Σεπτέμβριος: Μετά από ήτα του PLO στον "Μαύρο Σεπτέμβρη στην Ιορδανία" ο PLO διώχτηκε και βρήκε καταφύγιο στον νότιο Λίβανο.PLO

1972
8 Μαΐου: Αεροπειρατεία από Παλαιστίνιους σε αεροπλάνο της Sabena το οποίο ανατίναξαν
30 Μαΐου: Εκ μέρους του PLO, μέλη του Ιαπωνικού Ερυθρού Στρατού άνοιξαν πυρ στις αίθουσες αναμονής του αεροδρομίου του Τελ Αβίβ σκοτώνοντας 26 και τραυματίζοντας 78 μέλη του κοινού.
6 Σεπτεμβρίου: Σφαγή του Μονάχου: Μέλη της ομάδας Παλαιστινίων του Μαύρου Σεπτέμβρη δολοφόνησαν 11 Ισραηλινούς αθλητές και ένα Γερμανό αστυνομικό κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων.

1973
9 Απριλίου: Ισραηλινοί κομάντος επιτέθηκαν εναντίων στόχων του PLO στην Βυρηττό, του Λίβανου.
Οκτώβριος: Ο Πόλεμος του Γιομ-Κιπούρ: Η Συρία και η Αίγυπτος πραγματοποίησαν αιφνιδιαστική επίθεση εναντίων Ισραηλινών δυνάμεων στα Υψώματα του Γκολάν και την χερσόνησο του Σινά κατά την πιο ιερή μέρα του Εβραϊκού ημερολογίου. Η Ιορδανία, το Ιράκ και άλλες αραβικές χώρες συμμετείχαν ή/και υποστήριξαν την αραβική πολεμική προσπάθεια. Πολλοί Ισραηλινοί αιχμάλωτοι πολέμου βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από την Αίγυπτο και τη Συρία, καθώς ήταν αιχμάλωτοι.

1974-1976
Παλαιστινιακή Στάση (Ανταρσία), Νότιος Λίβανος.
11 Απριλίου 1974: Σφαγή του Kiryat Shmona: Η Γενική Διοίκηση τοy Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης πέρασαν τα σύνορα του Ισραήλ από το Λίβανο. Μπήκαν σε μια πολυκατοικία και σκότωσαν όλους τους 18 κατοίκους, οι μισοί από τους οποίους ήταν παιδιά.
15 Μαΐου 1974: Σφαγή του Ma'alot. Το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης επιτέθηκε σε ένα λεωφορείο σκοτώνοντας δύο γυναίκες, πολίτες του Ισραήλ Αραβικής καταγωγής, μπήκαν σε ένα διαμέρισμα και σκότωσαν μια οικογένεια, κατέλαβε ένα τοπικό σχολείο και κράτησε 115 μαθητές και δασκάλους σαν ομήρους. 25 Ισραηλινοί έχασαν τη ζωή τους στο σχολείο, συμπεριλαμβανομένων 22 παιδιών, και 68 τραυματίστηκαν.
3 Οκτωβρίου 1974: Ο Αραβικός Σύνδεσμος αναγνώρισε την PLO ως μοναδική εκπρόσωπο των Παλαιστινίων.
13 Νοεμβρίου 1974: Ο Γιασέρ Αραφάτ μίλησε στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
4 Μαρτίου 1975: Επιχείρηση Savoy. Οκτώ Παλαιστίνιοι τρομοκράτες σε δύο ομάδες που κατέβηκαν από πλοίο στο Τελ Αβίβ. Πυροβολώντας με τα όπλα τους και ρίχνοντας χειροβομβίδες, κατέλαβαν το Ξενοδοχείο Savoy και πήραν του διαμένοντες εκεί ως ομήρους. Πέντε όμηροι αφέθηκαν ελεύθεροι και οκτώ σκοτώθηκαν. Τρεις Ισραηλινοί στρατιώτες σκοτώθηκαν επίσης.
4 Ιουλίου 1975: Η "βόμβα ψυγείο" στην Ιερουσαλήμ σκότωσε 15 Ισραηλινούς και τραυματισε 77.
10 Νοεμβρίου 1975: Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με το ψήφισμα 3379, που εγκρίθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1975 από μια ψηφοφορία 72-35 (με 32 αποχές), "καθόρισε ότι ο σιωνισμός είναι μια μορφή ρατσισμού και φυλετική διάκριση". Το ψήφισμα ανακλήθηκε με το ψήφισμα 46/86 στις 16 Δεκεμβρίου 1991.
13 Νοεμβρίου 1975: Μία βόμβα εξερράγη κοντά στο Cafe Naveh, κοντά στο εμπορικό κέντρο πεζών. Επτά Ισραηλινοί πολίτες σκοτώθηκαν και 45 τραυματίστηκαν.
3 Μαΐου 1976: Η Ben Yehuda Street στην Ιερουσαλήμ βομβαρδίστηκε από Παλαιστίνιους τρομοκράτες. Τραυματίστηκαν 33 πολίτες.
4 Ιουλίου 1976: Επιχείρηση Entebbe. Η πτήση Air France Flight 139, που προερχόταν από το Τελ Αβίβ, απογειώθηκε από την Αθήνα με προορισμό το Παρίσι. Καταλήφθηκε από τέσσερις τρομοκράτες (δύο από το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και δύο από την ριζοσπαστική γερμανική αγωνιστική ομάδα Επαναστατικοί Πυρήνες). Το Ισραήλ πραγματοποίησε αποστολή διάσωσης για να απελευθερώσει τους 248 επιβάτες και 12 μέλη του πληρώματος που κρατούνταν όμηροι στο αεροδρόμιο Entebbe στην Ουγκάντα.

1978
Μάρτιος: Σφαγή Coastal Road. Παλαιστίνιοι της Φατάχ σκότωσαν έναν Αμερικανό φωτογράφο, κατέλαβαν ένα γεμάτο λεωφορείο και σκότωσαν 38 Ισραηλινούς, συμπεριλαμβανομένων 13 παιδιών, και οι τραυμάτισαν 76.
Μάρτιος: Επιχείρηση Λιτάνι. Το Ισραήλ, σε συμμαχία με τον ως επί το πλείστον χριστιανικό στρατό του Νοτίου Λιβάνου, εγκαινιάζει σε περιορισμένο πεδίο εφαρμογής-εισβολή στον Λίβανο, και προσπάθησε να ωθήσει παλαιστινιακές ένοπλες ομάδες μακριά από τα σύνορα του Ισραήλ. Οι 7-ήμερη επίθεση δημιούργησε περίπου 285.000 πρόσφυγες και μεταξύ 300 και 1200 νεκρούς πολίτες του Λιβάνου και Παλαιστινίων μαχητών και αμάχων.
17 Σεπτεμβρίου : Ο Μεναχέμ Μπεγκίν και ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Ανουάρ Σαντάτ υπέγραψαν τη συμφωνία Καμπ Ντέιβιντ όπου το Ισραήλ συμνφώνησε να αποχωρήσει από τη Χερσόνησο του Σινά, σε αντάλλαγμα για την ειρήνη και το πλαίσιο για τη μελλοντική διαπραγμάτευση πάνω στο θέμα της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας.

1979
14 Μαρτίου: Μια ισραηλινή σκοτώθηκε και 13 άτομα τραυματίστηκαν όταν ένας κάδος απορριμμάτων εξεράγει στην πλατεία Σιών.
26 Μαρτίου: Συνθήκη Ειρήνης μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου. Η Αίγυπτος έγινε η πρώτη αραβική χώρα που αναγνώρισε επίσημα το Ισραήλ.
22 Απριλίου: Ο Samir Kuntar από το Μέτωπο Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης σκότωσε 4 Ισραηλινούς συμπεριλαμβανομένων ενός τεσσάρων ετών κοριτσιού και ενός δύο ετών κοριτσιού στην Ισραηλινή πόλη Ναχαρίγια.

1981
17 Ιουλίου: Το Ισραήλ βομβάρδισε την έδρα του PLO, η οποία βρισκόταν σε έναν κατοικήσιμο χώρο της Βηρυτού και προκάλεσε περισσότερους από 300 θανάτους αμάχων. Αυτό οδήγησε τις Ηνωμένες Πολιτείες να μεσολαβήσει σε κατάπαυση του πυρός μεταξύ του Ισραήλ και του PLO.
29 Αυγούστου: Επίθεση στην συναγωγή Stadttempel της Βιέννης, στην Αυστρία από Παλαιστίνιους τρομοκράτες της οργάνωσης Αμπού Νιντάλ.
20 Οκτωβρίου: Βομβιστική επίθεση στην Αμβέρσα, όταν ένα φορτηγο-βόμβα εξερράγη έξω από την πορτογαλική εβραϊκή συναγωγή στο κέντρο της Αμβέρσας, στο Βέλγιο.

1982
15 Μαΐου: Το Ισραήλ ξεκίνησε την επιχείρηση Ειρήνη για τη Γαλιλαία στο νότιο Λίβανο. Το Ισραήλ ισχυρίζεται ότι η εισβολή ήταν, προκειμένου να φύγουν οι δυνάμεις του PLO από τον Λίβανο μετά από αρκετές παραβιάσεις της κατάπαυσης του πυρός από μέρους του PLO, και μιας απόπειρας δολοφονίας κατά του πρέσβη του Ισραήλ στο Ηνωμένο Βασίλειο, Shlomo Argov, από τον Οργανισμό Abu Nidal. Το Ισραήλ είχε συμμαχήσει με τον χριστιανικό στρατό του Λιβάνου εναντίων του PLO, της Συρίας, του Λιβάνου και μουσουλμάνων Λιβανέζων. Ως αποτέλεσμα του πολέμου, η ηγεσία του PLO διώχτηκε από το Λίβανο και μεταφέρθηκε στην Τύνιδα.
Σεπτέμβριος: Σφαγή της Σάμπρα και Σατίλα. Φαλαγγίτες του Λιβάνου σκότωσαν μεταξύ 700-3.500 Παλαιστινίους στα προσφυγικά στρατόπεδα της Σάμπρα και Σατίλα, σχεδόν όλα τα θύματα άμαχοι. Ενώ Ισραηλινοί στρατιώτες δεν ήταν παρόντες, ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας, Αριέλ Σαρόν, βρέθηκε να είναι έμμεσα υπεύθυνος από αμέλεια για τη σφαγή από την Επιτροπή Kahan, και ζητήθηκε να παραιτηθεί. Τα συμπεράσματα της επιτροπής είναι αμφιλεγόμενα και παραμένουν θέμα συζήτησης.

1983
Αύγουστος: Ο ισραηλινός στρατός αποσύρθηκε από τις περισσότερες θέσεις του στον Λίβανο, διατηρώντας μια αυτοαποκαλούμενη «Ζώνη ασφαλείας» στα νότια.

1985
9 Απριλίου: Η Σαναά Mouhadlyof του Συριακού Κοινωνικού Εθνικιστικού Κόμματος τίναξε στον αέρα με εκρηκτικά το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε και έγινε η πρώτη γυναίκα που πέθανε σε επίθεση αυτοκτονίας, σκοτώνοντας δύο Ισραηλινούς στρατιώτες και τραυματίζοντας δύο ακόμη.
1 Οκτωβρίου: Μετά από την δολοφονία τριών Ισραηλινών πάνω στο γιότ τους ανοικτά της Κύπρου, η Ισραηλινή αεροπορία χτύπησε τα αρχηγία του PLO στην Τύνιδα σκοτώνοντας 60 μέλη του PLO.
7 Οκτωβρίου: To PLO κατέλαβε το κρουαζιερόπλοιο Achille Lauro, το πλοήγησε στη Συρία και κράτησε τους επιβάτες και το πλήρωμα ομήρους απαιτώντας την απελευθέρωση 50 Παλαιστινίων από τις ισραηλινές φυλακές. Ένας τρομοκράτης δολοφόνησε τον 69χρονο εβραϊκής καταγωγής αμερικανό Leon Klinghoffer, πάνω στο αναπηρικό του καροτσάκι με μια σφαίρα στο κεφάλι και μία στο στήθος.
27 Δεκεμβρίου: Τρομοκράτες της Φατάχ προσπάθησαν να καταλάβουν αεροπλάνα και να τα ανατινάξουν πάνω απο το Τελ Αβίβ.Ένοπλοι άνοιξαν πυρ στα αεροδρομια της Ρώμης και της Βιέννης σκοτώνοντας 18 αμάχους και τραυματίζοντας 138. Έξι από τους 7 τρομοκράτες είτε σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν.

1987 Πρώτη Ιντιφάντα (Intifada: Ξεσηκωμός/Αποτίναξη)


Η ιστορική αναφορά σε αυτήν την ανάρτηση σταματά με την Πρώτη Ιντιφάντα γιατί ενώ τα πιο πρόσφατα ιστορικά γεγονότα, και η πιο πρόσφατη επιθετική άμυνα του Ισραήλ είναι γνωστά, συχνά ξεχνάμε τα αίτια και εστιάζουμε στα αποτελέσματα και την διαιώνιση. Μετά από τα γεγονότα του 1982, προς το τέλος της παραπάνω ιστορικής αναφοράς, η ζυγαριά άρχισε να αλλάζει κλίση. Αλλά δεν μπορεί να δοθεί λύση, όπως δεν μπορούσε και τότε, αν δεν γίνει κατανοητό το ιστορικό 1918-1988.


Ψήφος για διακαίωμα



Είναι ενδιαφέρον να αναρωτηθεί κανείς:

1. Τι έκανε από το 1948 το Ισραήλ χωρίς να έχει πρώτα δεχτεί επίθεση, απειλή, ή κλεφτοπόλεμο φθοράς, ή τρομοκρατία; και ποιές ήταν οι επιλογές του ως προς το πως να αμυνθεί πριν δεακετίες και ποιές είναι οι επιλογές του από την πρώτη Ιντιφάντα μέχρι σήμερα;

2. Όταν μια χώρα δέχεται επίθεση και την αποκρούει, και μετά προχωράει, καθώς αποκρούει την επίθεση, μέσα στα εδάφη εκείνων που της επιτέθηκαν, με ποιά λογική αυτό δεν γίνεται δεκτό όσο υφίσταται ακόμα η απειλή; Ο Ελληνικός στρατός δεν είχε πρόβλημα να κυνηγήσει τον Μουσολίνι μέσα στην Αλβανία, και η Ιστορία μάλιστα έγραψε ότι ο Ελληνικός στρατός ήταν ο πρώτος που ανέκτησε εδάφη από τις δυνάμεις του άξονα.

3. Τα εδάφη στα οποία το Ισραήλ προέλασε είναι τώρα τα "κατεχόμενα εδάφη" τα οποία τα χρησιμοποιεί σαν μια ζώνη ασφαλείας μεταξύ των εδαφών του και των εχθρών του. Τι θα έκανε το Ισραήλ με την δικαιολογία αυτή αν δεν είχε πλέον εχθρούς; Εχθρούς οι οποίοι βασίζουν το δικό τους σκεπτικό στο ότι δεν δέχονται μια ψηφοφορία των Ηνωμένων Εθνών η οποία είχε σαν σκεπτικό και την δική τους διαφύλαξη και εξασφάλιση.





Ψηφοφορία των Ηνωμένων Εθνών για το σχέδιο κατανομής της Παλαιστίνης
29 Νοεμβρίου 1947

Υπέρ: 33

Κατά: 13

Αποχή: 10

Απών: 1
.
Αϊτή
Αυστραλία
Βέλγιο
Βενεζουέλα
Βολιβία
Βραζιλία
Γαλλία
Γουατεμάλα
Δανία
Δομινικανή Δημοκρατία
Εκουαδόρ
Ηνωμένες Πολιτείες
Ισλανδία
Καναδάς
Κόστα Ρίκα
Λευκορωσία
Λιβερία
Λουξεμβούργο
Νέα Ζηλανδία
Νικαράγουα
Νορβηγία
Νότια Αφρική
Ολλανδία
Ουκρανία
Ουρουγουάη
Παναμάς
Παραγουάη
Περού
Πολωνία
Σοβιετική Ένωση
Σουηδία
Τσεχοσλοβακία
Φιλιππίνες
Αίγυπτος (1) (3) (4)
Αφγανιστάν (3)
Ελλάδα
Ινδία
Ιράκ (2) (3)
Ιράν (2) (3)
Κούβα
Λίβανος (1) (4)
Πακιστάν (3)
Σαουδική Αραβία (2) (3)
Συρία (1) (3) (4)
Τουρκία (2) (3)
Υεμένη (2) (3)


* (5) (1) (3) (4)
Αιθιοπία
Αργεντινή
Γιουγκοσλαβία
Ελ Σαλβαδόρ
Ηνωμένο Βασίλειο
Κίνα
Κολομβία
Μεξικό
Ονδούρα
Χιλή
Ταϊλάνδη

(1) Γείτονας
(2) Γενικότερη Περιοχή
(3) Ισλαμικό Έθνος
(4) Άμεση διαμάχη με Ισραήλ
(5) Ιορδανία δεν υφίστατο ως έθνος το 1947

Καμία από τις χώρες που ψήφισαν "Υπέρ", "Αποχή", ή "Απών" δεν ήταν Γείτονας του Ισραήλ, ή στην Γενικότερη περιοχή, ή επίσημα Ισλαμικό Έθνος, ή είχε αργότερα διαμάχη με το Ισραήλ.

Από τις χώρες που ψήφισαν "Κατά", οι μόνες χώρες που δεν ήταν Γείτονας, ή στην Γενικότερη Περιοχή, ή Ισλαμικό Έθνος, ήταν η Ελλάδα, η Ινδία, και η Κούβα.

Η Ιορδανία δεν υφίστατο ως έθνος το 1947, αλλά, στα σπάργανα της γέννησής της το 1948 προσήρτησε τα εδάφη που ονομάστηκαν Δυτική Όχθη και επιτέθηκε στο Ισραήλ.

Σαν ενδιαφέρουσα σημείωση, ο Μαχάτμα Γκάντι είχε πάρει θέση κατά της δημιουργίας του κράτους του Ισραήλ, αλλά, επίσης, το 1939 είχε πει ότι ο Αδόλφος Χίτλερ δεν ήταν κακός άνθρωπος και είχε παροτρύνει τους Βρετανούς να επιτρέψουν στο Τρίτο Ράιχ να καταλάβει την Βρετανία. Αυτές οι θέσεις δεν ρίχνουν "κακό" φως στον Μαχάτμα, αλλά προτείνουν τις ρίζες της γενικότερης αντίληψής του εναντίων καταστάσεων που οδηγούν στην βία. Είχε επίσης αντιτεθεί στον διαχωρισμό της Ινδίας, από τους Βρετανούς, σε Ινδία και Πακιστάν.


 




Οι χώρες που εμπλέκονται σήμερα ευθέως στο μεσανατολικό πρόβλημα παραμένουν οι ίδιες χώρες που είχαν ψηφήσει "Κατά" στην ψηφοφορία των Ηνωμένων Εθνών το 1947, εκτός από τις Ελλάδα, Ινδία και Κούβα, που δεν αναμιγνύονται στην διαμάχη

Το Ισραήλ υπάρχει και ο μόνος τρόπος να σταματήσει να υπάρχει θα είναι πυρηνικός πόλεμος στην περιοχή. Ο μόνος τρόπος να σταματήσει το πρόβλημα και η δυστυχία των Παλαιστινίων είναι να αναγνωριστεί το γεγονός ότι το Ισραήλ υπάρχει και δεν πρόκειται να φύγει. Καλώς ή κακώς, δίκαια ή άδικα, έτσι έχει η κατάσταση. Ή θα το αναγνωρίσουν οι γείτονές του ώστε να δημιουργηθεί Παλαιστινιακό κράτος εν ειρήνη, ή το πρόβλημα θα συνεχιστεί ως έχει, ή, θα γίνει πυρηνικός πόλεμος.


Λέγεται ότι ένας Εβραίος μια φορά είχε πει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, να γυρίζουμε το άλλο μάγουλο στους εχθρούς μας και να αποδίδουμε στον Καίσαρα αυτά που ανήκουν στον Καίσαρα. Σήμερα κανείς δεν τα κάνει αυτά, ούτε το Ισραήλ, ούτε οι γείτονές του, ούτε εμείς, ούτε εκείνοι που στέλνουν ρουκέτες μέσα στο Ισραήλ και μετά από την απάντηση του Ισραήλ μας δείχνουν φωτογραφίες των παιδιών τους, ούτε όσοι "ορκίζονται" στο όνομα εκείνου του Εβραίου. Σε όλους όμως αρέσει να λένε ότι τα είπε αυτά. Μερικοί μάλιστα πιστεύουν ότι ήταν ξανθός και γαλανομάτης, και έτσι τον απεικονίζουν στα βιβλία τους του δημοτικού...

Ο Δαυίδ και ο Γολιάθ πάντα τραβούν την προσοχή και ο Δαυίδ πάντα έχει την υποστήριξη του κόσμου. Το Ισραήλ ήταν ο Δαυίδ. Τώρα το Ισραήλ έγινε ο Γολιάθ και στέκεται μπροστά στον Δαυίδ των Παλαιστινίων. Πολλοί λένε ότι ο Γολιάθ του Ισραήλ αντιδρά πλέον υπέρμετρα βίαια όταν του επιτίθεται ο Δαυίδ των Παλαιστινίων. Και ενώ ο Δαυίδ απλώς αφήνει μια-δυό γρατζουνιές στα πόδια του Γολιάθ, ο Γολιάθ του σπάει τα κόκκαλα. Κανείς όμως δεν αναρωτιέται γιατί επιμένει να επιτίθεται ο Δαυίδ, και ποιός τον παροτρύνει. Ίσως δεν αναρωτιέται κανείς επειδή, στην ψυχοσύνθεση και στον ρομαντισμό των θεατών, ο Δαυίδ πάντα πρέπει να πολεμά τον Γολιάθ, όποιοι και να είναι οι δύο αυτοί αντίπαλοι στην πραγματικότητα, χωρίς να δίνουμε πολύ σημασία στην Ιστορία...


~~~





Συζήτηση στην Ιερουσαλήμ, © Αποθήκη Σκέψης, 1987



Ιερουσαλήμ, © Αποθήκη Σκέψης, 1987



Πρόποδες του Σινά, © Αποθήκη Σκέψης, 1987