Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

Συναυλία









Forlimpopolis, υπαίθρια σκηνή της σχολής μουσικής. Μια συναυλία reunion μερικών φίλων που παίζουν παραδοσιακή μουσική romagnola. Πριν 20 χρόνια η Μαργαρίτα γύριζε μαζί τους ακολουθία, και είναι όλοι φίλοι. Πριν 30 χρόνια φωτογράφιζα τις σκηνές της Ελλάδας και της Αγγλίας και το παλκοσένικο κι εγώ είμαστε παλιοί επαγγελματικοί φίλοι. Τι καλύτερη ευκαιρία για να κατέβουμε από το βουνό!

Η παράσταση άρχιζε στις 9. Φτάσαμε στις 8:30, και η ουρές για εισιτήρια κουνήθηκαν 1 μέτρο και 25 εκατοστά σε 12 λεπτά, μέχρι που μας είπαν ότι οι θέσεις είχαν πουληθεί όλες. Ο κόσμος αγανάκτησε, αλλά δεν μούντζωσε. Η Μαργαρίτα πήγε θλιμμένη στην άκρη, νομοταγής πολίτης και αστυνομικίνα που είναι περιμένοντας μην δει έναν από τους φίλους της να μας βάλει μέσα. Ένας Αμερικανός όμως ποτέ δεν σταυρώνει τα χέρια να περιμένει τον από μηχανής θεό. Κι ένας Έλληνας, ως είναι γνωστό λέει "Τι λε ρε που θα μου πεις εμένα πω δε μπορώ να μπω!" Ο συνδυασμός είναι ακατανίκητος.

Περπάτησα ήρεμα αλλά σταθερά και μπήκα μέσα. Στις κλήσεις της κοπέλας που τσεκάριζε τα εισιτήρια, να δει το δικό μου, χωρίς να σταματήσω ή να γυρίσω το κεφάλι μου, σήκωσα το δεξί μου χέρι βαριεστημένα κρατώντας μια Nikon D300. Παλιά καραβάνα. Πήγα, βρήκα τον Μάρκο με τη μακριά γκρι αλογοουρά και την παραδοσιακή πίπιζα, και ήρθε και μας έβαλε μέσα. Κάτσαμε πίσω στα σκαλιά που πάνε πάνω στο μπαλκόνι, κι από κει αλώνιζα με την Nikon.

Ιδού τ' αποτελέσματα!

υγ. η Μαργαρίτα επιμένει να πληρώσουμε στα παιδιά έτσι για το ονόρε, και συμφωνώ. Και θα τους δώσουμε δώρα και μια καινούργια κόπια του χάρτη του Εθνικού Δρυμού και κάπου 160 φωτογραφίες εκ των οποίων οι ακολουθούσες είναι ένα δείγμα...



































Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Steve









Ένας ιδιαίτερα ξεχωριστός άνθρωπος, 56 ετών, παίρνει το μονοπάτι προς το ηλιοβασίλεμα.

Με καρκίνο στο πάγκρεας από το 2004, με μεταμόσχευση συκωτιού, και με άδεια από το γραφείο για λόγους υγείας από τον Ιανουάριο του 2011, ο Steve Jobs έστειλε προχθές ένα γράμμα στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας Apple και στον κόσμο, το μήνυμα του οποίου περικλείεται στο παρακάτω απόσπασμα:
Πάντα έλεγα ότι αν έρθει ποτέ μια ημέρα όταν δεν θα μπορώ πλέον να αντεπεξέρχομαι στα καθήκοντα και τις προσδοκίες μου ως Διευθύνων Σύμβουλος της Apple, θα ήμουν ο πρώτος που θα σας ενημέρωνα.
Δυστυχώς, εκείνη η ημέρα έχει έρθει.

Και έτσι κλείνει άλλη μια εποχή. Οι νεώτεροι πιστεύουν ότι αυτό που χρωστάνε στην δημιουργική μεγαλοφυΐα του Steve είναι τα iPods και τα iPhones, τα οποία είναι ανάμεσα στα προϊόντα της τελευταίας δεκαετίας που έφεραν την Apple σε θέση να έχει περισσότερο ρευστό χρήμα στην διάθεσή της από το θησαυροφυλάκιο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (σοβαρά!) και να είναι δεύτερη μόνο της Exxon-Mobil.

Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Εκτός από τα iPods και τα iPhones, στον Steve χρωστάμε την επανάσταση του προσωπικού υπολογιστή. Του χρωστάμε το όραμα το οποίο έδωσε μορφή, και δίνει μορφή, στην κοινωνία των ανθρώπων του 21ου αιώνα. ...και η εταιρεία Microsoft του χρωστάει την ύπαρξή της.

Όταν μετά την επιτυχία του πρώτου προσωπικού υπολογιστή Apple II το 1978, η Apple προετοίμαζε τον υπολογιστή Apple Macintosh, για το 1982, ο Steve κάλεσε μια μικρή εταιρεία από το Σηάτλ, που ετοιμαζόταν να χρεοκοπήσει, και της ανέθεσε το γράψιμο δύο προγραμμάτων για το Operating System του Macintosh τα οποία ονομάστηκαν Word και Excel. Ανέθεσε την δουλειά στον ιδρυτή εκείνης της εταιριούλας, της Microsoft που λεγόταν Μπιλ Γκέητς. Ο Μπιλ όμως για να γράψει η Microsoft τα προγράμματα αυτά χρειαζόταν το κλειδί του κώδικα του Macintosh. Έκλεψε τον κώδικα του Macintosh, τον παράλλαξε άγαρμπα και τον έβγαλε στην αγορά της Άπω Ανατολής, δύο μέρες πριν βγεί στις ΗΠΑ το Macintosh, και ονόμασε το "δικό του" σύστημα Microsoft Windows. Τα υπόλοιπα είναι στα βιβλία της Ιστορίας.

Το Macintosh ήταν πάντα ένα ανώτερο, και πιο ακριβό, σύστημα από το Windows. Από το 1990 στις ΗΠΑ, και από το 1995 που ίδρυσα, από το υπόγειό μου κάπου στη Μασαχουσέτη, την δική μου εταιριούλα software, η οποία μας συντηρεί ακόμα, ήμουν ένας από τους "Αποστόλους" του Apple Macintosh, σε όλους μου τους πελάτες, της Polaroid συμπεριλαμβανομένης. Εστράφην προς στην σκοτεινή πλευρά της δύναμης γύρω στο 2005 και έσκυψα το κεφάλι μπροστά στα Windows μόνο από αναγκαιότητα της αγοράς.

Δεν θα υπάρξει άλλος Steve όπως δεν θα υπάρξει άλλος Λεονάρντο. Καθώς προχωράει στην παραλία της Καλιφόρνια, δίπλα στην Silicon Valley, προς τον Ειρηνικό, και το ηλιοβασίλεμα, έχει μαζί του και την καρδιά μου, τον σεβασμό μου, την αγάπη μου και τις ευχαριστίες μου για τα τελευταία 21 χρόνια της ζωής μου... και αυτά που θα έρθουν.


New York Times article







Ένας επιστήμονας είχε πει, γύρω στο 1965, ότι μια μέρα τα κομπιούτερ θα εξελιχθούν τόσο πολύ, και θα γίνουν τόσο μικρά, που μπορεί και να χωράνε ολόκληρα μέσα σε ένα δωμάτιο.





Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Πικνίκ





Εχθές Τρίτη, όλως απροόπτως, πήγαμε διακοπές στο χωριό στο οποίο ζούμε. Η Μαργαρίτα είχε άδεια από την δουλειά, βάλαμε μαγιό, φανελάκι, πήραμε σακίδια με πικνίκ, και πήγαμε στο ποτάμι, σε ένα "κρυφό" μέρος που το ξέρει η Μαργαρίτα, 20 λεπτά περπάτημα από την πόρτα μας. Μετά, κατά τις έξι, γυρίσαμε τα 15 λεπτά περπάτημα στο κάτω χωριό για παγωτό, ανεβήκαμε στο σπίτι στο πάνω χωριό για ντους, ξανακατεβήκαμε για βράδυ, πίτσα και μπύρα! Διακοπές!

Και μάλιστα, στο μονοπάτι από εκεί που κάναμε πικνίκ και μπάνιο στο χωριό για παγωτό, βρήκαμε μια οικογένεια που είχε χτίσει μια λιμνούλα 75 εκατοστά με πετρούλες και μέσα στην λιμνούλα το παιδάκι είχε εγκλωβίσει εννέα μικρά ζωάκια του ποταμού που μοιάζουν με αστακούς 10-12 εκατοστά μήκος το καθένα, και τα βασάνιζε. Η Μαργαρίτα εξήγησε στον πατέρα, ο οποίος μέχρι εκείνη τη στιγμή θαύμαζε τον γιόκα του με περηφάνια περισσή, ότι, τα ζωάκια αυτά είναι προστατευόμενα και ότι το πρόστιμο για αυτό που έκανε ο κανακάρης είναι 512 Ευρώ ανά ζωάκι, άρα κοιτούσανε σε μια λιμνούλα βασανιστηρίων συνολικού κόστους 4.096 Ευρώ. Ο μπαμπάκας αμέσως έμπηξε τις φωνές στον διαμαρτυρόμενο υιό του να τα ελευθερώσει εδώ και τώρα! Με πολλά νάζια, το σαδιστικό κωλόπαιδο τα ελευθέρωσε ένα-ένα. Όταν είδαμε ότι ένα από τα αστακουδάκια είχε πρόβλημα στην αριστερή του δαγκάνα από την περιποίηση που έλαβε, η Μαργαρίτα είπε ότι το ένα πρόστιμο δεν το γλυτώνουν, και ο μπαμπάκας έπεσε στα γόνατα και άρχισε να προσπαθεί να βοηθήσει το αστακουδάκι να περπατήσει μέχρι που έφυγε στην ροή του ποταμού (το αστακουδάκι έφυγε στη ροή του ποταμού, όχι ο μπαμπάς). Σήμερα η Μαργαρίτα θα ζητήσει άδεια από τον Συνταγματάρχη της να πάει με του υπασπιστές της περιοδεία στον ποταμό μας με πολιτικά. χεχεχε!

Ά! και στα μονοπάτια όλα βρήκαμε ΕΝΑ αποτσίγαρο!!! Το βάλαμε στην ειδική νάιλον σακούλα στην τσέπη μας, μαζί με τα δικά μας.




























Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Σχολείο




1965, Ιούνιος, πριν τις επιδείξεις στο τέλος της 1ης δημοτικού.



Έρχεται Σεπτέμβριος, ή Σεπτέμβρης, ανάλογα με το πόσο πληρώναν οι γονείς μας στα σχολεία.

Εμείς με το ακριβό ιδιωτικό τον λέγαμε Σεπτέμβριο και οι της δωρεάν δημόσιας παιδείας τον έλεγαν Σεπτέμβρη -πράγμα που σήμαινε ότι μάλλον ήταν κουμουνιστές και καλά θα κάναμε να προσέχουμε τις συναναστροφές μπας και μας πιάσει κι εμάς η χούντα.

Όχι ότι εμείς είχαμε τίποτα πολιτικές ιδεολογίες ή μπαγκάζια βεντέτας από τον παππού ή τον μπαμπά, αλλά ότι και να ήσουνα ήξερες πως έτσι και τον πεις τον μήνα Σεπτέμβρη ή Οκτώβρη, κάποιος θα σε πέρναγε για κουμουνιστή κι άντε μετά να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφας (ή ελέφαντας). Τον συμμοριτοπόλεμο ή εμφύλιο δεν τον συζητούσαμε γιατί αν τον έλεγες συμμοριτοπόλεμο σε παίρνανε για χουντικό, κι αν τον έλεγες εμφύλιο σε έβαζε η χούντα μέσα, αν δεν είχες τα λεφτά να πας να κάνεις αντίσταση από το Παρίσι ή το Μπέρκλεϋ.

Λύκειο δεν υπήρχε: εξατάξιο δημοτικό και εξατάξιο γυμνάσιο. Το νηπιαγωγείο ήταν για τους φιόγκους (φιόγκους λέγαμε τους πλούσιους μη-μου-άπτω) και εμείς δεν ήμασταν πλούσιοι άρα νηπιαγωγείο δεν πήγα. Μπήκα κατ' ευθείαν πρώτη δημοτικού, τον Σεπτέμβριο του 1964.

Είχα κερδίσει χρόνο, γεννημένος τέλη Νοεμβρίου (ή Νοέμβρη), και αργότερα είχα καθυστέρηση της ήβης καναδυό χρόνια, και η μάνα μου ήταν ένα μέτρο σαράντα κάτι, άρα εγώ έδειχνα 2-3 χρόνια μικρότερος από τους άλλους της τάξης μου. Την ιστορία μου στο σχολείο μόνο ο Ντίκενς θα μπορούσε να την είχε γράψει άξια. Όταν το 1975 έφυγα για το Λονδίνο έμοιαζα νάμαι γύρω στα 12. Άντε 13.

Παρόλη τη φτώχεια μας οι γεννήτορες και ο αδελφός του πατρός έκριναν ότι όχι μόνο πρέπει να μάθω να λέω "Σεπτέμβριος, Οκτώβριος, Νοέμβριος" (αντί για το άλλο το μπασκλας) αλλά έπρεπε να πάω και σε καλό ιδιωτικό σχολείο, το οποίο το πλήρωνε τελικά ο θειός μου απ' τα καράβια, ο πατέρας μου, η γιαγιά μου... όποιος είχε να δώσει τη δόση κάθε μήνα.

Κάθε τάξη είχε 30-40 παιδιά και κάθε χρόνος χωριζόταν σε τρία τμήματα για να τα πάρει το σχολείο από 90-120 οικογένειες αντί για μόνο 30-40. Έτσι είχαμε για τα πρωτάκια 1Α, 1Β και 1Γ δημοτικού, έως και την 6Α, 6Β και 6Γ γυμνασίου. Μάλιστα όταν έφτασα εγώ 6η γυμνασίου είχαμε και 6Δ. Ήταν δε αξιοκρατικά τα πράματα, με ευφυΐες στα "Α", ξύπνιους στα "Β" και σκράπες στα "Γ". Στην δε "Δ" αργότερα χώρεσαν εκείνοι που έκαναν την "Γ" να φαίνεται σαν να μην ήταν πλέον ο πάτος της διαλογής.

Η δασκάλα της 1Α, η Δεσποινίς Κ., στα προκαταρτικά, είπε στην μάνα μου ότι είμαι πολύ ιδιαίτερο παιδί και με πήρε στην 1Α.

Στα διαλλείματα της 1Α, στην αυλή, ερωτεύτηκα την δασκάλα της 2Β, την Κυρία Γ. Κι έτσι τον Σεπτέμβριο του '65 με πήρε μαζί της στην 2Β. Αλλά ήταν ήδη έγκυος και τον Νοέμβριο έφυγε και αντικαταστάθηκε από μια στρίγγλα η οποία με έκανε αφενός να μισήσω το σχολείο, και αφ' εταίρου να πιστέψω ότι είμαι πραγματικά χαζός.

Ο καλός μου δάσκαλος της 4ηςΒ δημοτικού, ο χαρισματικός και αγαπητός Κύριος Π., με αγαπούσε και τον θαύμαζα. Όταν μετά του έδωσαν την 5Γ με πήρε μαζί του και έτσι έφτασα στα τμήματα "Γ" για 5ηΓ, 6ηΓ, 1ηΓ γυμνασίου, 2αΓ και 3ηΓ.

Από την 2Β και μετά είχα κάτσει πια μονίμως στην βάση (5 ή 6 με άριστα το 10), ή λίγο πάνω από την βάση, και το σύμπαν σταμάτησε για λίγο μεταξύ 6ης δημοτικού και 1ης γυμνασίου, όταν η διοίκηση του Γυμνασίου αποφάσισε ότι δεν ήμουν αρκετά καλός ακαδημαϊκά για να συνεχίσω στο λαμπρό αυτό ιδιωτικό. Ο πατέρας μου κι εγώ παρακάλα-παρακάλα τα καταφέραμε κι έτσι το 1970, τον Σεπτέμβριο, επέστρεψα στο σχολείο με τ' όνομα. Στην 1Γ.

Ο καθηγητής Αρχαίων της 3Γ ήταν ένα μίζερο κουμάσι και το έδειχνε το παρουσιαστικό του και το φυσικό και το πνευματικό. Ήμουνα στο 10-11 με άριστα το 20 στα Αρχαία όλη τη χρονιά, με καναδυό εννιάρια. Τον Μάιο οι γονείς μου έλαβαν τηλεφώνημα όχι από τον φιλόλογό μου, τον μπάσταρδο τον Κύριο Κ., αλλά από έναν άλλο φιλόλογο του μεγάλου εκείνου εκπαιδευτικού ιδρύματος, του οποίου το επώνυμο άρχιζε κατά σύμπτωση κι εκείνο από "Κ". Αυτός ο άλλος φιλόλογος, o K2, τον οποίον ποτέ δεν τον είχα εγώ, έδωσε ραντεβού στους γονείς μου σε μια καφετέρια μακριά από το σχολείο.

Με ύφος σοβαρό εξήγησε στους άφωνους γονείς μου τι σκράπας ήμουνα και ότι μπορεί να τέλειωνα Αρχαία κάτω από την βάση και να μείνω μετεξεταστέος. Χρειαζόμουνα είπε βοήθεια.
-Πως να το βοηθήσουμε το παιδί; ρώτησε με ευγνωμοσύνη ο πατέρας μου.
-Για να σιγουρευτουμε ότι θα πάρει την βάση, απήντησε ο φιλόλογος, θα χρειαστούν 5.000 δραχμές για υψηλά ιστάμενα πρόσωπα (κάτι σαν 1000 ευρώ σήμερα).

Κι έτσι έμεινα μετεξεταστέος στα Αρχαία στην 3η γυμνασίου και πέρασα με 10 στα 20 τον Σεπτέμβριο.

Έμεινα και Χημεία στην 4η γυμνασίου και πέρασα τον Σεπτέμβριο.

Τουλάχιστον, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, από 3Γ γυμνασίου πήγα στην 4Β (πρακτικό) και έμεινα στο γυμνάσιο 4ηΒ, 5ηΒ, έως τα Χριστουγεννα της 6ηςΒ. Τότε το σχολείο ήθελε να με διώξει, στη μέση της τελευταίας χρονιάς, γιατί δεν είχα καλούς βαθμούς. Ο συμβιβασμός που πετύχαμε ήταν να τελειώσω στην 6ηΔ. Το πρόβλημα ήταν ότι στην Δ (Γ και Δ ήταν κλασσικό) κάνανε και Λατινικά που στην Β εγώ ποτέ δεν είχα κάνει. Με ιδιαίτερα στο σπίτι έμαθα δυόμισι χρόνια Λατινικά σε πέντε βδομάδες και πέρασα τον διαγωνισμό να τελειώσω την 6Δ.

Στο τέλος της χρονιάς για το απολυτήριο του γυμνασίου έπρεπε να περάσουμε διαγωνισμούς επιτροπής του δημοσίου ώστε να αποδείξουμε ότι το ιδιωτικό μας ήταν όσο καλό όσο και τα δημόσια. Ένα γεύμα με μια ψαρούκλα σε ακριβό εστιατόριο για τον πρόεδρο της επιτροπής και πήρα τα θέματα πριν τον διαγωνισμό! Έτσι έβγαλα το γυμνάσιο!

Και όποιος ακούει πιο σχολείο τέλειωσα στην Αθήνα, μέχρι τις μέρες μας, 35 χρόνια αργότερα απονέμει φόρο τιμής για την ακαδημαϊκότητά μου! Αμέσως μόλις τέλειωσα βέβαια έγινα καπνός κι έφυγα για το Λονδίνο, όπου, στο Κολέγιο, δεν ήμουν πια ο αριθμός 34 αλλά ο Δημήτρης (ή Dimitris ή απλά "D"), και, επιτρεπόταν μέσα στην τάξη να καπνίζουμε και να τρώμε σάντουιτς κατά την διάρκεια του μαθήματος στην Κοινωνιολογία και στα Οικονομικά. Αλλά όχι στην Ιστορία ή στα Νομικά.

Τελικά η χαμηλότερη οικονομική στάθμη της οικογένειας και η μόνιμη ατυχής μου μοίρα σε σχέση με τα πλουσιόπαιδα στο γυμνάσιο με κυνήγησε μέχρι το τέλος. Ιδίως στην 4η και 5η και 6η γυμνασίου ήταν το έθιμο να φέρνουν τα παιδιά στην τάξη το τελευταίο γυαλιστερό και φανταχτερό πράμα που τους είχε φέρει ο μπαμπάς ή η μαμά από την Αγγλία, την Γαλλία ή την Αμερική. Κι εγώ μια φορά μάζεψα σιγά-σιγά λεφτά και μια μέρα πήγα στην τάξη να δουν οι φίλοι μου τον καινούργιο μου δίσκο που ήταν το Bridge over Troubled Water των Simon and Garfunkel. Την ίδια μέρα ένα από τα πλουσιόπαιδα έφερε στην τάξη τον ίδιο δίσκο! Ο δικός του όμως ήταν καλύτερος γιατί ήταν made in the USA και ο δικός μου made in Greece. Τώρα θάθελα να πάω στην τάξη το Αμερικανικό μου διαβατήριο, και στριφογυρίζοντας τον δείκτη του δεξιού μου χεριού μέσα στην παλάμη του αριστερού, να πω: "νια-νια νια-νιά-νιαααααα"

Πήγα μια βόλτα στο Καλό Σχολείο ένα πρωινό του Μάρτη του 1994. Κανείς δεν με γνώρισε από αυτούς που ήξερα και ήταν ακόμη εκεί. Κανείς εκτός από έναν γερούλη που με χαμόγελο μου είπε: "Δημήτρη... σε γνώρισα από το περπάτημά σου". Ήταν ο καλός μου Κύριος Π., από την 4Β και 5Γ δημοτικού.




Σε αυτή τη φωτογραφία του Μαρτίου 1976, με τους φίλους μου, που μπήκε στο λεύκωμα του σχολείου το 1976, φορώ το δερμάτινο σακάκι που είχα αγοράσει με το μισθό μου όταν έπλενα πιάτα σε ένα φαγάδικο του Λονδίνου το καλοκαίρι του 1975.