Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Διάφορα










Διευθυντικό υψηλόβαθμο στέλεχος του δημόσιου τομέα σε καίρια θέση, μου εμπιστεύτηκε σε συζήτηση φιλικότατη και ευχάριστη ότι «οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί μας ζηλεύουν εμάς τους Έλληνες γιατί εμείς φτιάχνουμε τα σουβλάκια μας, έχουμε τον ήλιο μας, και είμαστε εύθυμοι». Έμεινα σύξυλος με ένα παγωμένο χαμόγελο. Έπρεπε να είχα ρωτήσει αν εννοεί καλαμάκι ή γύρο πίτα...







Καλός αδελφικός φίλος, δικός μου άνθρωπος, πιστεύει ότι οι Αμερικανοί ζηλεύουν τους Ευρωπαίους επειδή «οι Ευρωπαίοι έχουν ιστορία και οι Αμερικανοί δεν έχουν». Ενώ καμία άποψη δεν μπορεί να περιγράψει το σύνολο των Αμερικανών ή της Αμερικανικής κοινωνίας, αντιπαράθεσα την γνώμη μου, έχοντας ζήσει 17 χρόνια και μεγαλώσει το παιδί μου στην Αμερική: Οι Αμερικανοί οικτίρουν τους λαούς που επιτρέπουν στην ιστορία τους να ενεργεί σαν βαρίδι ενάντια της προόδου. Οικτίρουν τους λαούς που επιτρέπουν στην ιστορία τους να ενεργεί σαν λίπος σε απύθμενα βιβλία νόμων. Δεν καταλαβαίνουν, ή/και δεν ενδιαφέρονται για τα πανάρχαια ταξικά συστήματα που επιτρέπουν σε ανίκανους να είναι πλούσιοι και σε ικανούς να μην μπορούν να αναδειχθούν. Μην ξεχνάμε επίσης, ότι οι Αμερικανοί είναι οι Ευρωπαίοι και όλοι οι άλλοι λαοί την Γης, που έδωσαν δυό μούντζες στις κοινωνίες τους, και μετά, αντί να πάνε για τα μπάνια του λαού, πήγανε και χτίσανε την δικιά τους καινούργια χώρα όπως την ήθελαν εκείνοι. Το βλέπω λίγο παράδοξο να ζηλεύουν εκείνους που άφησαν πίσω όταν έφυγαν για να φτιάξουν κάτι καλύτερο.







Σε άρθρο εφημερίδας σχετικά με τον άνθρωπο που συλλάβανε για τις λεκτικές επιθέσεις του κατά του …γέροντα στο FB, σχολίασα ότι:
«Είναι εξοργιστικό ότι οι τραμπούκοι και γορίλες της ΧΑ πέτυχαν την σύλληψη του ανθρώπου αυτού. Σημασία όμως δεν έχει η σύλληψη αλλά αν κρατήθηκε, και αν βγει αθώος ή ένοχος. Μετά την σύλληψη αφέθηκε ελεύθερος και τώρα περιμένουμε την δίκη και την απόφαση που πρέπει να είναι εκ των πραγμάτων αθωωτική. Είναι δημοκρατικό δικαίωμα ακόμα και των ναζί να καταγγείλουν, είναι δημοκρατική υποχρέωση του κράτους να ερευνήσει, και εξυπακούεται η αθώωση. Αν ο άνθρωπος αυτός κριθεί ένοχος, ΤΟΤΕ τα λέμε! Όσο για το αν παρακολουθείτο ο λογαριασμός του στο FB, πιστεύετε ότι στον δυτικό κόσμο υπάρχει λογαριασμός που ΔΕΝ παρακολουθείται; Αν θέλεις να μιλήσεις εξυπακούεται πως παίρνεις το ρίσκο να ακουστείς.»
Πάνω από 55% των αναγνωστών διαφώνησαν μαζί μου. Δεν ξέρω σε τι ακριβώς διαφώνησαν, και θα με ενδιέφερε να μάθω. Το πιο υπέροχο δώρο της πραγματικής δημοκρατίας είναι ότι επιτρέπει την ύπαρξη και την φωνή εκείνων που επιζητούν την κατάλυσή της. Αν η πλειοψηφία δεχτεί και αναδείξει έναν Μουσολίνι ή ένα τσίπρα, ή έναν Χίτλερ, την ευθύνη φέρουν οι «δημοκράτες» και όχι η δημοκρατία.







Η ΔΟΥ εξωτερικού θα με πάρει στις αγκάλες της με χαρά. Πρώτα όμως, λένε, πρέπει να κάνω δήλωση πάλι στην τοπική μου ΔΟΥ, και μετά να κάνω αίτηση στην τοπική μου ΔΟΥ, αφού πληρώσω και τα καινούργια, να με μεταφέρουν στου εξωτερικού. Το ότι ζω στο εξωτερικό από το 1990 συνεχώς με παραμονή στην Ελλάδα μόνο 8 μήνες το 2007-8 φαίνεται να μην έχει σημασία. Και η επίσκεψη, μετά από πολύ συζήτηση και καλή θέληση, δεν απέφερε το παραμικρό αποτέλεσμα ή πρόοδο, ουσιαστική ή άλλη. Όλα δηλαδή είναι νορμάλ.







Τα καινούργια μέτρα … «κλειδώσανε» από πλευράς Σαμαρά. Ουδεμία απόλυση στο Δημόσιο. Αυτό έλειπε… να απολύσουμε κηφήνες αντί να μειώσουμε το εισόδημα όλων. Άλλωστε οι πίτες που ψήθηκαν στον Άγιο Φανούριο για την δουλειά στο δημόσιο φαγωθήκαν και ο Άγιος δεν τις δίνει πίσω! Εκτός αν ξεράσουμε όλοι, πράγμα όχι εντελώς εκτός πιθανολογίας.

Το επόμενο σκάνδαλο που θα βγει από την Βουλή των άβουλων, πάω στοίχημα, θα είναι ότι πιθανώς να υπήρξαν δυό-τρεις άνθρωποι που δεν έφαγαν και δεν έκλεψαν και δεν ξέπλυναν μαύρο χρήμα.

Απεργία Τετάρτη. Δεν δουλέψαμε και με το νόμο! Συνήθως δουλεύουμε τρεις δουλειές –αλλά ποτέ δεν μάθαμε να εργαζόμαστε. Το σόου με τα μολότωφ και τα δακρυγόνα στην τηλεόραση ήταν θα έλεγα πληκτικό. Έλειπε η οργάνωση, το πάθος, η καρδιά… έγινε πια ρουτίνα, σαν ταινία Β’ κατηγορίας. Και οι διαδηλωτές και οι κουκουλοφόροι και τα ΜΑΤ φαίνονται να έχουν βαρεθεί.







Επί τέλους βρέθηκε τρόπος να χρησιμοποιηθεί εποικοδομητικά ο νόμος περί ασυλίας βουλευτών: Όλοι οι Έλληνες θα διοριστούν βουλευτές (εκτός των Ελλήνων του Εξωτερικού).

Έλαβα το ψηφοδέλτιό μου για τις εκλογές του Νοεμβρίου. Ένα πράγμα που ίσως να μην είναι γνωστό εκτός ΗΠΑ είναι ότι στο ψηφοδέλτιο, κάτω από κάθε ομάδα ονομάτων εκ των οποίων πρέπει να διαλέξεις ένα, υπάρχει κενός χώρος για να γράψεις τον δικό σου υποψήφιο. Δηλαδή αν δεν μου αρέσει κανένας μπορώ να γράψω τον γιό μου για πρόεδρο και εμένα για αντιπρόεδρο, και στην ιστορία θα γραφτεί ότι στα αποτελέσματα του 2012 κατεγράφημεν ως έχοντες λάβει μία ψήφο. Επίσης, φέτος στην Μασαχουσέτη, έχουμε και τις ερωτήσεις για Ναι/Όχι σχετικά με ευθανασία, ιατρική χρήση μαριχουάνας, και έλεγχο ποιότητας μεταχειρισμένων αυτοκινήτων από ανεξάρτητα γκαράζ με τα ίδια μηχανήματα που χρησιμοποιούν οι κατασκευαστές.







Καπνίζω 37 χρόνια, 2-3 πακέτα. Ξέρω το λαρύγγι μου και τα πνευμόνια μου. Παντού αισθάνομαι το ίδιο, νορμάλ, Αμερική, Ιταλία, πόλη, βουνό, χωριό… μια ζωή. Αλλά, 2-3 μέρες αφού έρθω στην Αθήνα, πάντα, αρχίζει το γαργάλημα στο λαρύγγι, ο βήχας και το φλέμα. 1-2 μέρες αφού φύγω από την Αθήνα σταματάει πάντα αμέσως και επιστρέφω στο νορμάλ.
Μα τι αναπνέετε εδώ πέρα;

















Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Επέτειος









Παντρευτήκαμε πριν τέσσερα χρόνια σαν και σήμερα. Πρώτα στο δημαρχείο μας στο χωριό και μετά στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Φλωρεντία, με οικογένεια και φίλους από έξι χώρες, 125 άτομα. Το νυφικό το είχε ράψει η μαμά μας. Εμείς πάντα θυμόμαστε την ημέρα που γνωριστήκαμε, 17 Απριλίου, 2008, σαν επέτειο, που δεν μείναμε χωριστά ούτε εικοσιτετράωρο από τότε…










Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Locus Publicus












Ένας αξιόλογος άνθρωπος δεν είναι πια ανάμεσά μας.


Μια από τις ελάχιστες, όχι περισσότερες από δύο-τρεις, σταθερές, διορατικές, αντικειμενικές, έμπιστες φωνές των Ελληνικών ιστολογίων, που πάντα πραγματευόταν τα γεγονότα, την πολιτική, την οικονομία, την κοινωνία της Ελλάδας, μας παρέδωσε το σύνολο του έργου του, το οποίο θα βρίσκεται εδώ όσο λειτουργεί το διαδίκτυο.

Ο Locus Publicus θα μου λείψει προσωπικά και θα τον σκέφτομαι πάντα. Σε κάθε στιγμή και γύρισμα της ιστορίας του τόπου όπου γεννηθήκαμε θα αναρωτιέμαι τι θα είχε πει, τι θα είχε γράψει –πως θα είχε αποδώσει τα γεγονότα και τι θα έβλεπε για το αύριο η καθαρή του ματιά.

Η οικογένειά του στην Μασαχουσέτη, και στο αγαπημένο του Μεσολόγγι, και όλοι εμείς που τον αγαπήσαμε, όλη αυτή η ζωή που άφησε πίσω του, υπάρχει, όπως πάντα θα υπάρχουν οι σκέψεις του, μέσα μας.








Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Βάρβαροι








Η έννοια και η λέξη «Βάρβαροι» δόθηκε στο δυτικό κόσμο από την Αρχαία Ελλάδα όπου πρώτα πήρε μορφή. Εννοούσε όλους εκείνους που δεν ήταν Έλληνες: τους αλλοδαπούς. «Πας μη Έλλην βάρβαρος». Οι βάρβαροι μάλιστα δεν μπορούσαν να λάβουν μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες. Λέγεται, ίσως χωρίς υπόσταση σε επιστημονική πραγματικότητα, ότι η ετυμολογία της λέξης ξεκινά από την περιγραφή εκείνων οι οποίοι δεν μιλούσαν Ελληνικά και οι ήχοι που έβγαιναν από το στόμα τους ακούγονταν σαν «βαρ-βαρ» (ασχέτως με το τι θα σήμαιναν οι ήχοι αυτοί αν ο μη βάρβαρος καταλάβαινε την γλώσσα των ομιλούντων). Κάτι σαν αυτά που γράφω εδώ.

Το ενδιαφέρον στο θέμα ξεκινά όταν διερωτηθεί κανείς ποιά να είναι η σχέση μεταξύ της έννοιας που δίνει στην ψυχή ο προσδιορισμός των «άλλων» και εννοιών όπως ξενοφοβία, ρατσισμός, και αυταρέσκεια –ή, φυλετική διάκριση;

Η λέξη «βάρβαρος» δεν διήνυσε τους αιώνες και δεν ξαπλώθηκε στις γλώσσες σημαίνοντας ή επισημαίνοντας, αθώα, την διαφορετικότητα. Οι «βάρβαροι» είναι απολίτιστοι, άγριοι, επικίνδυνοι, υποδεέστεροι. «Εμείς» που δεν είμαστε «βάρβαροι» βρισκόμαστε στο κέντρο της σφαίρας του αποδεκτού. Οι «άλλοι», όχι. 

Όταν εξηγούσα στον γιό μου τι είναι ρατσισμός είχε μάθει ότι η αναφορά και μόνο σε αντικείμενο διαφορετικότητας είναι η απαρχή του ρατσισμού. Είναι η επισήμανση, πριν καν φτάσει κανείς στην κρίση ή κριτική. Και μόνο το να πει κανείς ότι οι μαύροι είναι ίσοι με τους λευκούς, ή ότι η διαφορετικότητα δεν σημαίνει ανωτερότητα-κατωτερότητα, ακόμα και μόνο η επισήμανση έστω και με θετικότητα, και προς απόρριψη του ρατσισμού, υποδεικνύει την ύπαρξη της αντίθετης γνώμης, της αρνητικής: και, η υπόνοια της αντίθετης γνώμης την διαιωνίζει δίνοντας της υπόσταση έστω και όταν διαφωνούμε μαζί της. Ο γιός μου έμαθε ότι ή όλοι οι άνθρωποι στην Γη είναι βάρβαροι, ή κανείς. Εμείς, με τον γιό μου, προτιμάμε το «κανείς».

Η ξενοφοβία, ο ρατσισμός ξεκινά από την αποδοχή του όμοιου, την αυταρέσκεια, και τον προκύπτοντα διαχωρισμό από το διαφορετικό. Έχει σαν βάση την μη κατανόηση και την αποξένωση ή φόβο που αυτή δημιουργεί. Εκείνο που φοβόμαστε προσπαθούμε να το καταστρέψουμε και να επιτύχουμε την ανυπαρξία του αντικειμένου του φόβου. Τι θα απαντούσε ένας Χρυσαυγίτης αν του έλεγε κάποιος ότι στην πραγματικότητα φοβάται τον άνθρωπο τον οποίον σπάει στο ξύλο; Ότι οι ακροδεξιοί είναι δειλοί και ότι ο φασισμός δεν είναι τίποτα άλλο από αυταρέσκεια; Ότι η αυταρέσκεια που θεωρεί άλλους υποδεέστερους, ή επικίνδυνους υπάρχει μόνο σαν αποτέλεσμα έλλειψης κατανόησης και γνώσης; Αμορφωσιά.

Η διαφορετικότητα δεν είναι διαχωριστική αλλά ενωτική: το νεφρό και η καρδιά, το κόκαλο και το δέρμα, είναι πράγματα πολύ διαφορετικά το ένα από το άλλο, όμως όλα αυτά τα διαφορετικά πράγματα μαζί αποτελούν το κορμί μας, όπως όλες οι φυλές, λαοί, πολιτισμοί και ιδέες αποτελούν την ανθρωπότητα, όπως όλα τα είδη αποτελούν την ζωή…

Οι αρχαίοι «ημών» πρόγονοι μας έδωσαν φιλοσοφία, επιστήμη και πολιτισμό, όπως επίσης μας έδωσαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, όπως μας έδωσαν και Πυθία, όπως μας έδωσαν και τους βαρβάρους. Ουδείς τέλειος, και πρώτος ατελής ο πολιτισμός που επιτρέπει το χρήμα και τους πολέμους. Και τον διαχωρισμό των διαφορετικών.

Η πρόοδος δεν έρχεται με πρόβλεψη αλλά με διαπίστωση. Εξαρτάται από το άτομο, και την κοινωνία που αποτελείται από άτομα, να διαχειριστεί την διαπίστωση.

Η διαπίστωση δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν εξήγηση γιατί η εξήγηση είναι η αδελφή της δικαιολογίας. Αλλά πολλά που βλέπω γύρω μου είναι η δικαιολογία και ο ρατσισμός των μη-βαρβάρων.

Πως περιγράφεις το χρώμα κόκκινο, ή πράσινο, ή μπλε σε έναν άνθρωπο που είναι εκ γενετής τυφλός; Το έχετε προσπαθήσει ποτέ; Πως μπορώ να βοηθήσω στην διαπίστωση του ρατσισμού όταν η ράτσα μας προσδιόρισε την έννοια των βαρβάρων;

…ιδίως όταν πηγαίνουμε στις πύλες να περιμένουμε τους βαρβάρους, λατρεύοντας και μισώντας τους, θέλοντάς τους και φοβούμενοι τους, ανάλογα με τις εποχές, συχνά και τα δύο μαζί, και ξυλοδέρνωντας τους βάρβαρους που είναι ήδη μέσα, ή πληρώνοντάς τους ξεροκόμματα για την δουλειά που δεν θέλουμε να κάνουμε εμείς, πάλι ανάλογα με τις εποχές.  Και, πάντα ζητώντας τους λεφτά είτε σαν αφεντικά είτε σαν επαίτες.

Πως περιγράφεις, σε εκείνον που εφηύρε την έννοια «βάρβαροι», ότι, αντικειμενικά, οι «άλλοι» θα έβλεπαν τον ίδιο σαν βάρβαρο κατά την έννοια που ο ίδιος εφηύρε.







Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Ασχήμια









Μεγάλωσα σ’ αυτόν τον δρόμο, στο σπίτι που είχε χτίσει ο παππούς μου, αυτό και καναδυό άλλα, μα μόνο αυτό του είχε μείνει. Ήταν κάμποσα τα σπίτια, μονοκατοικίες, και δυό-τρεις αλάνες. Ζούσα πάνω στο ποδήλατό μου, και στον Φλοίσβο τα καλοκαίρια. Μια φορά είχα κάνει διαγράμμιση στην άσφαλτο με πράσινη μπογιά που ειχε μείνει από ένα βάψιμο. Ο δρόμος έμεινε έτσι μήνες πριν ξεθωριάσει. Ήταν δικός μας, και από τα παιδιά ήμουν ο μικρότερος. Είχαμε και σανίδες με ρουλεμάν στις τέσσερεις γωνίες και κάναμε αγώνες. Μετά πέσαν οι αντιπαροχές, τα εφταόροφα, και οι άνθρωποι και τα αυτοκίνητα πολλαπλασιάστηκαν επί εφτά. Και το Παλιό Φάληρο είναι Παλιό Φάληρο, ότι και να σημαίνει αυτό. Δεν το γνωρίζω πια αλλά είναι ο δρόμος μου. Και από εδώ από τον τέταρτο βλέπω γύρω τις άλλες ακριβές αντιπαροχές –η δική μας ήταν η πρώτη. Όχι τόσο ακριβή. Ακρίβηναν μετά από το '81. Από την πίσω μεριά βλέπαμε την θάλασσα και τον Πειραιά, μα τώρα άλλα μπαλκόνια. Από μπροστά βλέπεις τις ωραίες ακριβές προσόψεις. Και τα αυτοκίνητα και στα δύο πεζοδρόμια. Και τα ακριβά, καθώς πρέπει διαμερίσματα με τους καθώς πρέπει ανθρώπους –η κρίση δεν φαίνεται εδώ εκτός αν ξέρεις πόσα κοινόχρηστα χρωστάνε.

Ανδρική, κάποιας ηλικία φωνή, 10:35 το βράδυ καθώς βλέπαμε μια ταινία στην τηλεόραση:

- Ά στο διάλο από δώ πουτάνα! ‘Α τσουλί
Και γαυγισματάκια μικρών σκυλιών.
- Ά στο διάλο ξεκουμπίσου από δω!

Βγήκαμε στο μπροστινό μπαλκόνι. Άλλοι βγήκαν στα δικά τους.

- Σκατόφατσα τσούλα ξεκουμπίσου στον αγύριστο Αλβανία πουτάνα!

Άλλα μπαλκόνια, γυναικείες φωνές:

- Χαστούκι θέλει! Ξύλο! Κοπρίτισα!

Κάτω στις σκιές μια γυναικεία κορμοστασιά λιγνή, μικρή, λίγο καμπουριαστή τράβαγε φοβισμένα δυό σκυλάκια στρίβοντας την γωνία κάτω από το φως. Εξαφανίστηκε. Η συζήτηση από τα μπαλκόνια φούντωσε:

- Περπατάει τα σκυλιά κάθε βράδυ δε ντρέπεται το τσουλί!
- Αυτά θα ακούμε τώρα!
- Είναι τρεις από δαύτους.
- Αλβανοί
- Ναι εδώ δυό δρόμους κάτω!
- Στο (τάδε) διαμέρισμα.
- Να μαζευτούμε να πάμε πρέπει
- Η καριόλα εδώ βρήκε να περπατάει.
- Ξύλο θέλουνε! Όλοι τους

Η κουβέντα από τα μπαλκόνια συνέχισε σε ψηλούς τόνους. Δεν έγραψα τα χειρότερα. Η Μαργαρίτα και εγώ ακούγαμε από την μπροστινή βεράντα. Με ρώτησε:

- Is this what I think?
- Yes. Berlin, 1936. But she is not Jewish. She is Albanian.
- It is heavy on the stomach.
- I am so sorry, agapi mou, I am so ashamed.
- Sorry?
- Sorry you had to see and hear this. Animals in expensive apartments.
- They don’t even realize it.
- No they don’t. Agapi mou I am so ashamed. Where is home?…
- In our mountains.
- Yes. I wanted it to be here too. And it is inside these walls. Beautiful, ours. But not outside.

Γυρίσαμε και συνεχίσαμε την ταινία μας. Οι γείτονες θα πάνε στον Άγιο Αλέξανδρο να τους κοινωνήσει ο παππάς την Κυριακή.







Ταξίδι










Κάθισα σε μια καρέκλα κοντά στο μπαρ
και είπα να πάρω φωτογραφίες για 10 λεπτά χωρίς να κουνηθώ από την θέση μου.






























Και δύο-τρεις το βράδυ









Οι πρώτες εντυπώσεις ενός τουρίστα που έρχεται στην Ελλάδα
και πρέπει να βγει από το καράβι και να βρει πως να φτάσει στον αυτοκινητόδρομο.





























Καλώς σας βρήκαμε...