Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Εργασία






1. Ποταμός Ποτόμακ
2. Κτήρια Γουώτεργκέητ
3. Κέντρο Κέννεντυ
4. Λευκός Οίκος
5. Κογκρέσο
6. Μνημείο του Ουάσιγκτον
7. Μνημείο του Λίνκολν
8. Μνημείο του Τζέφερσον
9. Πεντάγωνο
10. Εθνικό Αεροδρόμιο Ρόναλντ Ρέγκαν

Η προσέγγιση στο αεροδρόμιο Ρέγκαν της Ουάσιγκτον, το αεροδρόμιο για πτήσεις του εσωτερικού, είναι δύσκολη όταν ο ενεργός διάδρομος είναι ο νούμερο 19. Ο αριθμός ενός διαδρόμου εννοεί την κατεύθυνση της πυξίδας, δηλαδή ο 19 είναι στις 190 μοίρες, 10 μοίρες δυτικά του ακριβούς Νότου (180).

Όταν πρόκειται για προσέγγιση στον 19, το αεροπλάνο πρέπει να πετάξει πάνω από τον ποταμό Ποτόμακ, ακολουθώντας τον, αποφεύγοντας τους απαγορευμένους εναέριους χώρους πάνω από το Πεντάγωνο (δεξιά μας στην φωτογραφία, δυτικά) και τον Λευκό Οίκο και το κέντρο της Ουάσιγκτον (αριστερά μας στην φωτογραφία, ανατολικά).

Στο βάθος, πάνω από την τελευταία γέφυρα στην παραπάνω φωτογραφία, απότομη στροφή δεξιά και προσγείωση. Από την αρχή της τελικής στροφής μέχρι που ακουμπάνε οι ρόδες στην άσφαλτο περνάνε 38 έως 41 δευτερόλεπτα.



Κάτοψη του αεροδρομίου με τον Βορά στην κορυφή της δορυφορικής φωτογραφίας.
Επάνω, κέντρο και αριστερά, το Πεντάγωνο.

Άποψη κοιτώντας νότια, στο σημείο που το αεροπλάνο πρέπει να στρίψει πάνω από τις γέφυρες για να προσγειωθεί.

15 δευτερόλεπτα μετά από την αρχή της στροφής, έτοιμοι να ευθυγραμμιστούμε με τον διάδρομο.
Ξέρουμε ότι είμαστε στο σωστό ύψος γιατί οι δύο σειρές προβολέων αριστερά του διαδρόμου
είναι οι επάνω κόκκινοι και οι κάτω λευκοί.
Και οι δύο σειρές κόκκινες θα σήμαιναν ότι είμαστε πολύ χαμηλά.
Και οι δύο σειρές λευκές, πολύ ψηλά.
Κατεβαίνουμε 150 μέτρα το λεπτό με ταχύτητα 245 χιλιόμετρα την ώρα.


Ο γιός μου ο Κώστας έχει κάνει πολλές φορές αυτή την προσέγγιση έχοντας τον έλεγχο του χειριστηρίου καθώς ο κυβερνήτης του επιμελείται των επικοινωνιών, μεταφέροντας 50-90 επιβάτες. Ο Κώστας προσελήφθει στην Γιου-Ες-Αίργουέης τον Αύγουστο του 2012 όταν ήταν 21 ετών.

Στην αρχή ένας πιλότος είναι "διαθέσιμος" και καλείται όταν υπάρχουν κενά στην διοργάνωση των πληρωμάτων. Έχοντας το σπίτι του στην Ντεητόνα Μπητς της Πολιτείας της Φλώριδας, η βάση του από την οποία ξεκίναγε τις πτήσεις του ήταν στο αεροδρόμιο της Ντέητον της Πολιτείας του Οχάιο, 1.230 χιλιόμετρα και δύο πτήσεις μακριά.

Ένα χρόνο αργότερα απέκτησε την δική του "γραμμή" αρχαιότητας το οποίο σήμαινε ότι μπορεί πλέον να διαλέγει τις πτήσεις του από το πρόγραμμα τον προηγούμενο μήνα χωρίς να περιμένει να τον καλέσουνε. Και την περασμένη εβδομάδα,  πάλι λόγω αρχαιότητας, μπόρεσε να αλλάξει την βάση του από την Ντέητον του Οχάιο στην Σάρλοτ της Βόρειας Καρολίνας.

Στην Ουάσιγκτον δεν πηγαίνει μόνο ως πιλότος. Πηγαίνει και για συναντήσεις στο Κογκρέσο ως Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Παιδείας για την βιομηχανία αερομεταφορών. Τώρα είναι 23 ετών. Λίγους μήνες αφού κλείσει τα 24 θα έχει φτάσει την σειρά να γίνει κυβερνήτης.

Η τελευταία του πτήση την περασμένη εβδομάδα, "αποχαιρετώντας" το Οχάιο για την Βόρεια Καρολίνα,  ήταν Ντέητον-Ουάσιγκτον, όπου θα έμενε μία μέρα πριν συνεχίσει.

Αφού προσγείωσε την πτήση στον 19, έκανε μια βόλτα στην Ομοσπονδιακή Πρωτεύουσα.







Το μνημείο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου


Το μνημείο του Τζέφερσον

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

Λίνκολν

Τζέφερσον




Στο χιλιόμετρο εκατέρωθεν του πάρκου από το μνημείο του Ουάσιγκτον ως το Καπιτώλιο τα κτήρια είναι τα περισσότερα μέρος του Σμισθόνιαν. Ένα από αυτά στεγάζει το Σμισθόνιαν Μουσείο Αέρος και Διαστήματος όπου είναι εκτεθειμένα ανεκτίμητα κειμήλια της ανθρωπότητας.

Μέσα εκεί, δυό ώρες αφού προσγειώθηκε, είδε ο Κώστας ένα μανεκέν που φορούσε την ίδια στολή από την οποία μόλις είχε αλλάξει στο ξενοδοχείο πριν βγει για τον περίπατό του. Επίσης, υπήρχε ένας εξομοιωτής πραγματικής κλίμακας, όπου έπαιζε σε βίντεο την προσέγγιση στον 19 της Ουάσιγκτον.

Είναι ωραίο να μπαίνεις σε ένα από τα σημαντικότερα μουσεία επιστημονικών επιτευγμάτων του κόσμου και να βλέπεις σαν έκθεμα την εργασία σου την οποία τέλειωσες για σήμερα μόλις πριν δύο ώρες...







Μετά, φυσικά...
Στρείδια, καβούρια, αστακός...
















Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Γνώμη











Πάντα είχα γνώμη. Ποτέ δεν πίστεψα ότι η οποιαδήποτε γνώμη είναι σωστή ή λάθος, λόγω της σιγουριάς ότι το κάθε θέμα, από το απλούστερο έως το πιο πολύπλοκο, έχει πολλαπλές διαστάσεις και ουδέποτε μία αντιμετώπιση. Εννοώ την λογική προέκταση του τι σημαίνει να μην δικάσεις δίκη πριν ακούσεις και τους δύο μύθους (όχι την μπύρα): Ένα θέμα αποτελείται από όλες τις πλευρές του, δύο ή περισσότερες, και καμία δεν έχει περισσότερη εγκυρότητα από την άλλη. Παραδείγματος χάριν η Αλ Κάιντα είναι και τρομοκράτες-δολοφόνοι και μαχητές-μάρτυρες για την ελευθερία και τον Θεό. Κάμποσοι Έλληνες είναι και αθώα θύματα των μουσουλμάνων προσφύγων και ρατσιστικά καθάρματα. Ο Χίτλερ ήταν και το τρομερότερο τέρας-δικτάτορας που γέννησε η ανθρωπότητα και ένας πατριώτης σοσιαλιστής. Εγώ μπορεί στο κάθε ένα από τα τρία αυτά παραδείγματα να επιλέγω μία από τις δύο εκδοχές, ξέρω όμως ότι είναι "σωστές" οι επιλογές μου μόνο όσον αφορά την γωνία βλέψεως την δική μου --άρα, απλά υποκειμενικές.

Πάντα είχα γνώμη ξέροντας ότι η γνώμη μου είναι δική μου --και ότι εξ' ορισμού δεν είναι σωστή, ή η μόνη σωστή. Και ότι η άλλη σωστή άποψη μπορεί να είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από την δική μου. Μάλλον, πως δεν υπάρχει σωστό ή λάθος παρά μόνο υποκειμενικές αντιλήψεις, γνώμες, που παύουν να είναι σωστές την στιγμή που θα προσπαθήσει κάποιος να τις αξιολογήσει ως αντικειμενικές. Το καθήκον μου δεν βρισκόταν στο να βρω το σωστό αλλά στο να βρω την αλήθεια και να την κατανοήσω υποκειμενικά στο πλαίσιο που είχε προσδιορίσει σαν "Ηθική" η εκάστοτε κοινωνία της οποίας θεωρούσα τον εαυτό μου μέλος. Ίσως η εμπειρία του να έχω αποτελέσει μέλος τεσσάρων πολύ διαφορετικών κοινωνιών, σαν ενεργός κρίκος και όχι σαν τουρίστας ή φοιτητής, ή "ξενιτεμένο θύμα", βοήθησε στην κατανόηση του πόσο διαφορετικό φαίνεται το ίδιο θέμα σε διαφορετικούς ανθρώπους.

Πάντα είχα γνώμη αλλά πάντα ήξερα ότι η οποιαδήποτε γνώμη, χωρίς πράξη που να την συνοδεύει, είναι αέρας κοπανιστός. Γι' αυτό προσπάθησα πάντα να στηρίζω τις απόψεις μου έμπρακτα --να πράττω αυτό που "δίδασκα". Ή, να γεύομαι ο ίδιος την γνώμη μου δια μέσου των ενεργειών που η άποψή μου συνεπάγεται...

Πάντα μιλούσα για την πολιτική και για τα δρώμενα από τους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις. Και ευχαριστώ την ζωή που μου έδωσε την ευκαιρία αφού πάντα υποδείκνυα την Ρόδο να επιχειρήσω τώρα και το πήδημα. Το να μιλάει κανείς για πολιτική και κυβερνήσεις εκ του ασφαλούς του καναπέ, ή του κομπιούτερ, είναι πολύ εύκολο. Είναι ένα είδος κριτικής. Πάντα όμως πίστευα ότι οι κριτικοί είναι εκείνοι που δεν κατάφεραν τίποτα στην ζωή τους και προσπαθούν να ακυρώσουν εκείνα που κατάφεραν άλλοι. Και ιδού που από κριτικός της πολιτικής είμαι τώρα "πολιτικός" εκλεγμένος από εκλογείς.

Βέβαια, ποτέ δεν θα γίνω πολιτικός --δεν είναι στο είναι μου. Αλλά, σκέφτομαι, ίσως γι' αυτό ακριβώς να μου ζήτησαν να μπω στο ψηφοδέλτιο και γι' αυτό να με ψήφισαν: επειδή με ήξεραν όλοι εδώ στα τρία χωριά του δήμου και ήξεραν ότι δεν είμαι πολιτικός, αλλά ένα αυθάδες Αμερικανάκι. Θα ήταν λοιπόν μεγάλο λάθος να γίνω πολιτικός τώρα και να αλλάξω την υφή του προσώπου που διάλεξαν και ψήφισαν. 

Ποτέ άλλωστε δεν θα μπορέσω να γίνω πολιτικός γιατί το μόνο μου ενδιαφέρον είναι το άμεσο αποτέλεσμα και η διαύγεια. Ένας πραγματικός πολιτικός ξέρει καλά ότι η διαύγεια και τα αποτελέσματα είναι η καταβαράθρωση μιας πολιτικής καριέρας. Αν ο τσίπρας καταργήσει αύριο τα μνημόνια, θα μείνει άνεργος γιατί θα έχει εξαλείψει τον λόγο για τον οποίον θα τον ψήφιζαν. Αν πρόσφερε διαφάνεια των κινήτρων του θα τον παίρναν με τις πέτρες. Όσο υπάρχουν όνειρα και θυμός στην καρδιά του πολίτη υπάρχουν και πολιτικοί που του λένε ότι θα τα γιάνουν όλα μ' ένα μάκια. Χωρίς ασθένειες τι δουλειά θα είχαν να κάνουν οι γιατροί, και τι φάρμακα θα πουλούσαν οι φαρμακοποιοί;

Το ευτύχημα είναι πως ούτε ο δήμαρχος μου ενδιαφέρεται για την καρέκλα του. Δεν κάθεται καν στην καρέκλα του Δήμαρχου: μαζί μας κάθεται με μπλου τζην και τη-σερτ. Είναι όμως γεννημένος αλεπού. Ξέρει πως να φέρνει αποτελέσματα δια της πολιτικής --κάτι στο οποίο εγώ θα αποτύχαινα οικτρά.

Μαζί, οι δυό μας κάνουμε μια καλή ομάδα. Και μια που εκείνος δεν ενδιαφέρεται να έχει υπάλληλο και εγώ δεν ενδιαφέρομαι να έχω αφεντικό, η δυναμική μεταξύ μας είναι άψογη. Ο άνθρωπος έπρεπε να είχε γεννηθεί Αμερικανός!

Και ιδού το περίεργο. Μια ζωή έχω κάτσει σε πολλά μίτινγκ και συνελεύσεις και σε ουρανοξύστες έχω μπει και καφέ με έχουν ρωτήσει αν θα ήθελα. Σήμερα όμως στο παλιό, αριστοκρατικό, τεράστιο παλάτι της πρεφεκτούρας (του υπουργείου εσωτερικών) κάτω στην πρωτεύουσα της περιοχής μας, στην αίθουσα του συμβουλίου με άλλους 30 δήμαρχους, αντιδήμαρχους και ελεγκτές, στο μεγάλο ημικυκλικό τραπέζι με τα μικρόφωνα και τα λαμπάκια μπροστά στον καθένα, αν και ήμουν σε περιβάλλον γνώριμο αισθάνθηκα κάτι που δεν είχα αισθανθεί ποτέ πριν.

Αισθάνθηκα ότι δεν βρισκόμουν εγώ εκεί αλλά ότι μέσα στο κορμί μου και το μυαλό μου βρισκόντουσαν οι 800 ψυχές που υπηρετώ αντιπροσωπεύοντάς τες.

Και σκέφτηκα... μα αν οι πολιτικοί αισθάνονται έτσι, πως και ζούμε σε τέτοια χαβούζα ύψιστης μαλακίας; Απάντησα στον εαυτό μου ότι οι περισσότεροι πολιτικοί μάλλον δεν αισθάνονται έτσι, και οι λίγοι που αισθάνονται έτσι εξαφανίζονται...

Ίσως καθυστερήσει όμως για λίγο η εξαφάνισή μου λόγω της συνεργίας με τον φίλο μου την αλεπού. Σήμερα ότι πήγαμε εκεί να καταφέρουμε το καταφέραμε. Και το αποτέλεσμα θα είναι διαυγές και φανερό την Δευτέρα, άντε Τρίτη.










Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Καταφύγιο







Άλλη μία εκδρομή οργανωμένη για τα παιδιά, μέσα στην φύση,
με όλο το εισόδημα από δωρεές και εισιτήρια να πηγαίνει για να βοηθήσει
το σχολείο μας στο Πόρτικο.