Ταξίδεμα

Αίγυπτος, 1976

Σημασία δεν έχει τόσο το από που ξεκινάς όσο το που καταλήγεις, όπου το που καταλήγεις δεν έχει αξία αν δεν το αισθάνεσαι σαν λυτρωτικό και επιβραβευτικό με κύριο κριτήριο την ευτυχία περισσότερο από την "επιτυχία" --άλλωστε τι σημαίνει η επιτυχία αν δεν συνοδεύεται από ευτυχία, και, δεν είναι άραγε επιτυχία η ίδια η ευτυχία;

Σε αυτό στάθηκα τυχερός. Η τύχη μου ξεκίνησε στην τρίτη γυμνασίου όταν έχασα κάθε σεβασμό και κάθε ενδιαφέρον για το Ελληνικό σύστημα παιδείας και κοινωνικές αξίες. Μέσα σε τρία χρόνια κατάφερα να βάλω πλώρη για την ζωή μου. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να κάνω, ότι έπρεπε να κάνω, πηγαίνοντας κόντρα στους γονείς μου (που θα τους πήγαινα κόντρα άνετα αν ήταν απαραίτητο --η ζωή είναι πολύ μικρή για να την αφιερώνει κανείς στα απωθημένα των γονιών του... όχι ότι δεν είχαν απωθημένα οι δικοί μου, αλλά δεν τα άδειαζαν σε μένα. Τουλάχιστον όχι εκεί που είχε σημασία για να μπορέσω κάποτε να φτάσω εκεί που το αισθάνομαι μέρος δικό μου), κι έτσι είχα ένα βαρίδι λιγότερο από τα άλλα Ελληνόπουλα να κουβαλάω. Φχαριστώ μανούλα. Φχαριστώ μπαμπά.

Το από που ξεκινάς αποκτά νόημα μόνο σε σχέση με την κατάληξη... και εγώ αισθάνομαι παιδί και γέννημα συγκεκριμένου DNA: Της ταινίας Jesus Christ Superstar, του βιβλίου 2001: A Space Odyssey, της ταινίας, μουσικής και βιβλίου Jonathan Livingston Seagull, του βιβλίου Παραμύθι Χωρίς Όνομα, των Beatles και του Beethoven (ευχαριστώ Ροζίτα για τους Beatles και Ηλία για τον Beethoven). Και των ταξιδιών.

Τα ταξίδια δεν έχουν καμία αξία όταν τα κάνει κανείς σαν τουρίστας. Ακόμα κι αν επισκεφτείς ένα μέρος για μια μέρα πρέπει να αισθανθείς το μέρος. Όχι να το κοιτάξεις. Να ξεχάσεις εντελώς το από που έρχεσαι και να νοιώσεις το που είσαι. Τα μάτια, άλλωστε, είναι οι λιγότερο αξιόπιστοι μάρτυρες της πραγματικότητας. Ίσως και γι' αυτό τα μάτια είναι το κύριο εργαλείο του επαγγέλματός μου, όπου, στο επάγγελμα της επικοινωνίας, βλέπω τα μάτια σαν ατελή μεταφραστή πληροφοριών --γι' αυτό και πιστεύω ότι ο τρόπος που χτίζει κανείς την παρουσίαση της πληροφορίας είναι κεντρικός στο τι κατανοεί ο δέκτης (και η ευθύνη μέγιστη ώστε το σχέδιο χτισίματος της παρουσίασης των πληροφοριών να είναι αντικειμενικό και όχι υποκειμενικό). Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι άνθρωποι ακούν αυτό που βλέπουν (θα είχε ποσοστά ο σύριζα αν δεν ήταν παίδαρος ο αλέξης; και, θα είχε εκλέξει η Αμερική πρόεδρο σε αναπηρική πολυθρόνα αν υπήρχε τηλεόραση το 1933;)


Την πρώτη μέρα μου στις σαιζλόνγκ του Χάιντ Παρκ στο Λονδίνο το 1975, πριν φτάσω στην σαιζλόνγκ, σταμάτησα σε ένα καλάθι και αγόρασα τρία μεταχειρισμένα βιβλία: Το Μανιφέστο του Κομουνιστικού Κόμματος, το Μπαγκνταβά Τζιτά (Ινδουισμού), και το 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος. Άφησα το 2001 τελευταίο στην ανάγνωση ελπίζοντας ότι τα δύο πρώτα θα με βοηθούσαν να το καταλάβω καλύτερα --και η προβλεπτικότητά μου πράγματι ανταμείφθηκε ανοίγοντας την πόρτα να κατανοήσω το αριστούργημα των Κλαρκ και Κιούμπρικ... Η ταινία δεν αποκαλύπτει τίποτα από το ζουμί της αν δεν διαβάσει κανείς το βιβλίο. Στα Αγγλικά.

Δεν αισθάνομαι ότι εργάστηκα μια μέρα στην ζωή μου. Δεν αισθάνομαι ότι "κουνιέμαι" από την καρέκλα μου --αισθάνομαι ότι θα έπρεπε να κουνιέμαι περισσότερο μιά και δεν θυμάμαι ποτέ περίοδο φούριας (κι' όμως ο ανεξάρτητος παρατηρητής μάλλον με έβλεπε να τσακίζομαι στο τρέξιμο και την μετακίνηση). Κοιτώντας την ζωή μου και το τι έχει χωρέσει στα τελευταία 39 από τα 55 μου χρόνια αναρωτιέμαι τι πρόκειται να χωρέσει ακόμα μέχρι να γδυθώ από τούτο το θνητό σαρκίο και να παραδοθώ στην φευγάτη στιγμή της αιωνιότητας που έρχεται και φεύγει το δευτερόλεπτο πριν σταματήσει ο χρόνος του καθενός.

Τον φόβο της ανεξερεύνητης χώρας δεν τον αισθάνθηκα ποτέ ανησυχητικό, αλλά, περισσότερο από όλα, φυσικό και αναπόσπαστο μέρος της εξερεύνησης. Το τέλος της εξερεύνησης, σαν τους τίτλους στο τέλος μιας ταινίας. Αν όμως μπορέσω να διατηρήσω την υγιή απόσταση που τηρώ από τους Έλληνες Ιατρούς, ίσως και να χωρέσω άλλα τόσα μετά από την ανάρτηση αυτή από όσα χώρεσαν μέχρι σήμερα.

Ακόμα μπορώ να τραγουδήσω ολόκληρο το Jesus Christ Superstar χωρίς να χρειάζεται να διαβάζω τα λόγια που πάντα τα θυμάμαι απ' έξω. Ίσως να μην πιάνω τις κορώνες του Ted Neely αλλά αλλάζω κλίμακα για να μην τις σκοτώσω.

Stonehenge, Wiltshire, 1977
Η Diana μας φωτογράφησε, τον Ian και εμένα, δυό μέρες πριν απαγορευτεί το περπάτημα μέσα στον πέτρινο κύκλο.
Είμασταν από τους τελευταίους ανθρωπους που περπάτησαν ανάμεσα στους μονόλιθους.
Ξαναγύρισα με τον Κώστα για το ηλιοβασίλεμα της 31ης Δεκεμβρίου 1999.
(αν και είχα περάσει με το αυτοκίνητο κάμποσες φορές απ' έξω εν τω μεταξύ)
Όταν χτίστηκε ο Παρθενώνας, το Stonehenge ήταν ήδη όσο αρχαίο όσο είναι ο Παρθενώνας σήμερα.

Το εστιατόριο του Κολεγείου (έτσι λέγαμε ένα παμπ που ήταν κοντά στο Κολέγειο).
Δίπλα μου ίσα-ίσα που φαίνεται ο Νικ που είναι σαν αδελφός μου μέχρι σήμερα. Δίπλα του ο φίλος μας ο Χάκεν από την Ιστανμπούλ που έφτιαξε την ζωή του στο Λονδίνο και παντρεύτηκε Γαλλίδα. Ο Ντίκι Νταν, καθηγητής Οικονομικών, τον διπλανό του δεν το θυάμαι αλλά νομίζω ότι είναι ο Μπάρυ. Τελευταίος, καλός φίλος ο Πητ, σκοτώθηκε με το αυτοκίνητό του στην βροχή το 2000. Την στιγμή της φωτογραφίας είχε ακόμα 23 χρόνια μπροστά του και 21 πίσω του.

Ώρα Κοινωνοιολογίας, Την καθηγήτρια την λέγανε Παμ.
Ήτανε η μία από τις καθηγήτριες Κοινωνιολογίας που δεν φορούσε σανδάλια και Ινδικά σαρί φορέματα...

1977

2014