Χήθροου

Ο Κώστας, έξω και στο πιλοτήριο, με το αεροπλάνο του, ένα Μπόινγκ 767-300,

στο Χήθροου του Λονδίνου, 27 Αυγούστου, 2015
Άρχισε να πετάει για την Γιουνάιτεντ 25 χρονών,
κατά τρία χρόνια νεότερος των άλλων 12.000 πιλότων της εταιρείας,
αφού πρώτα είχε φθάσει Κυβερνήτης στην Αμέρικαν Αιρλάινς για πτήσεις εσωτερικού.

Όποτε πέταγε στο Λονδίνο, και πέταξε πάμπολλες φορές, με είχε συχνά στο μέσεντζερ συνέχεια καθώς επισκεπτόταν και αγαπούσε τα μέρη που είχα αγαπήσει εγώ όταν ζούσα εκεί πριν 40 χρόνια, συμπεριλαμβανομένου του Νάσιοναλ Φίλμ Θήεατερ, του Μπρίτις Φιλμ Ίνστιτιουτ κάτω από την γέφυρα Γουωτερλού πάνω στον Τάμεση. Καμιά φορά όταν είχε πολύ τράφικ, και ο οδηγός της Λιμουζίνας τους επέστρεφε στο Χήθροου από το ξενοδοχείο τους στην Τραφάλγκαρ σκουαίαρ μέσω περίεργων κατευθύνσεων του έλεγα εγώ ποιούς δρόμους έπρεπε να πάρουν για να αποφύγουν το φρακάρισμα.

Σημείωση: Πιθανόν εκ πρώτης όψεως να μοιάζει η παρακάτω ανάρτηση σαν να εξιστορεί πράγματα που έχουν να κάνουν με εμένα, αλλά η πραγματικότητα είναι πως ο άνθρωπος του οποίου η σημασία και υπόσταση τα έκανε όλα αυτά να συμβούν είναι ο Κώστας, όχι εγώ.

Καθώς η Γιουνάιτεντ Αιρλάινς πήγαινε την Μαργαρίτα και εμένα από την Ευρώπη στα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής, λόγω του θανάτου του γιού μας, που εργαζόταν σαν πιλότος διεθνών πτήσεων σε Μπόινγκ 757 και 767 πριν σκοτωθεί με το ιδιωτικό του αεροπλάνο στις 5 Οκτωβρίου, όπως εξιστόρησα στην ανάρτηση της 8ης Νοεμβρίου, μπορούσε να μας παραλάβει από την Φρανκφούρτη ή από το Λονδίνο. 

Διάλεξα το Λονδίνο. Ήθελα να πάω και να γυρίσω στην, και από, την επιλεγμένη πατρίδα μου, την χώρα όπου έχτισα την ζωή μου και τον τόπο όπου μεγάλωσα τον γιό μου, ξεκινώντας από την χώρα όπου μεγάλωσα εγώ ο ίδιος και η οποία με βοήθησε πριν 45 χρόνια να γδυθώ από την Μεσογειακή θλιβερότητα και να γίνω οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό που έγινα. Ήθελα να πατήσω στο έδαφος της Αγγλίας και από εκεί να επιστρέψω στην Αμερική.

Ο «αδελφός» μου στην Αγγλία, με τον οποίον γνωριστήκαμε την πρώτη μέρα του Κολεγίου το 1976 (οικογένεια επίσης επιλέγεις, δεν μένεις μια ολόκληρη ζωή σώνει και καλά μόνο με οικογένεια που κληρονόμησες!), είχε πει ότι θα μας περίμενε στο Χήθροου να μας δει. Όταν όμως βγήκαμε από την πτήση που μας έφερε από την Μπολόνια, δεν μας περίμενε μόνο ο Νικ αλλά είχαν έρθει από την φάρμα τους στο Σάφολκ και η σύζυγός του η Έμμα και η κόρη τους η Ίζαμπελ. Είχαν κλείσει δωμάτιο στο ίδιο ξενοδοχείο που θα μέναμε κι’ εμείς και φάγαμε μαζί, και έμειναν συνέχεια μαζί μας. Τελευταία φορά που είχαν δει τον Κώστα ήταν πριν δυό-τρία χρόνια όταν είχε πετάξει Νεα Υόρκη-Λονδίνο και είχε πάει στο σπίτι του να τους δει και να φάνε μαζί. Ο Νικ ήξερε τον Κώστα από τότε που γεννήθηκε και είχαμε περάσει την πρωτοχρονιά 1999-2000 στο σπίτι τους, δυό μήνες πριν γεννηθεί η Ίζαμπελ.

Το πρωί ο Νικ μας έβαλε στο αυτοκίνητο και μας οδήγησε στο Τέρμιναλ 2 του Χήθροου όπου τόσες φορές, πριν 40 χρόνια είχα οδηγήσει το δικό μου αυτοκίνητο όταν ζούσα στο Λονδίνο, να πάω στις αφίξεις ή αναχωρήσεις για οικογένεια και φίλους.

Δεν είχαμε εισιτήρια. Οι εργαζόμενοι σε αεροπορικές εταιρείες στην Αμερική, και οι οικογένειές τους, έχουν δωρεάν πρόσβαση σε ότι πτήσεις θέλουν. Η πρόσβαση λέγεται «νον-ρεβ» (νον-ρέβενιου) που σημαίνει «χωρίς είσπραξη χρημάτων». Αυτό σημαίνει ότι πας στην πύλη, σταντ-μπάη και αφού οι πληρώνοντες επιβάτες με κανονικό εισιτήριο ανέβουν, όσες θέσεις παραμένουν άδειες μπορούν να τις πάρουν με σειρά αρχαιότητας στην εταιρεία όσοι περιμένουν στην λίστα «νον-ρεβ». Σε σπάνιες περιπτώσεις ένα κλείσιμο θέσης «νον-ρεβ» μπορεί να χαρακτηριστεί από την εταιρεία ως «πόζιτιβ-σπέης», όταν εκείνοι που ταξιδεύουν «νον-ρεβ» θεορούνται από την εταιρεία ότι πρέπει να φτάσουν πάση-θυσία στον προορισμό τους με αυτή την πτήση --που σημαίνει ότι θα πετάξεις κι’ αν ακόμα πρέπει να μείνει έξω επιβάτης που πληρώνει. Εμείς είμασταν «ποζιτιβ σπέης νον-ρεβ». Το μόνο που είχα πάνω μου πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο ήταν ένα εκτυπωμένο email από τον Αρχιπιλότο της Γιουνάιτεντ με δύο κωδικούς κρατήσεων.

Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα. Λόγω του κόβιντ, Ιταλοί (και Ευρωπαίοι γενικότερα) απαγορευόταν να εισέλθουν στα Ενωμένα Κράτη. Το πρόβλημα δεν ήταν για μένα, που δεν βγάζω από πολλά χρόνια πια Ελληνικό διαβατήριο και ταξιδεύω με το Αμερικανικό, αλλά για την Μαργαρίτα, που έχει Ιταλικό διαβατήριο.

Έτσι λοιπόν, πριν πάμε στα γκισέ να πάρουμε τις μπόαρντινγκ πάσες για να περάσουμε διαβατήρια, ασφάλεια και να πάμε στο αεροπλάνο, είδα πρώτα τον εκπρόσωπο του Αμερικανικού Στέητ Ντηπάρτμεντ και Αμερικανικού Ιμιγκρέησιον στο Χήθροου. Του έδειξα το email του αρχιπιλότου και το Αμερικανικό μου διαβατήριο, το μεταφρασμένο στα Αγγλικά πιστοποιητικό του γάμου μας και το Ιταλικό διαβατήριο της Μαργαρίτας, και ζήτησα το κράτος μου να επιτρέψει την είσοδο στην σύζυγό μου κατά τον νόμο. Ο κύριος, ευγενέστατος και με συλλυπητήρια έκανε πέντε λεπτά να βάλει στο διεθνές σύστημα του ιμιγκρέησιον την άδεια για την είσοδο της Μαργαρίτας στα Ενωμένα Κράτη και μας ευχήθηκε καλό ταξίδι.

Μετά έπρεπε να πάρουμε τις μπόαρντινγκ πάσες από υπάλληλο της Γιουνάιτεντ στα γκισέ. Η υπάλληλος ήταν προφανώς Βρετανίδα και δεν φορούσε στολή της Γιουνάιτεντ, ήταν μάλλον γενική υπάλληλος του αεροδρομίου στα γκισέ της Γιουνάιτεντ. Αυτό το πρόσεξα αλλά δεν το σκέφτηκα παρά-πέρα εκείνη την στιγμή. Εκτός του ότι… η έκφρασή της φαινόταν σαν να είχε ξυπνήσει πέφτοντας κατά λάθος από το κρεβάτι.

Με όσο χαμόγελο και ευγένεια μπορούσα να προβάλω εκείνο το πρωί, της έδωσα τους αριθμούς κρατήσεων που είχαμε. Προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα εργαζόταν ή αν θα γύρναγε σπίτι της να συνεχίσει τον ύπνο, κοίταξε τις κρατήσεις και μου απάντησε ότι η Μαργαρίτα δεν μπορεί να πετάξει επειδή δεν έχει πτήση επιστροφής, και ότι η Αμερική ζητά να έχουν πτήση επιστροφής.
- Μα… της απαντώ, αυτά δεν είναι εισιτήρια. Είναι «ποζιτιβ σπέης νον-ρεβ» που σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρχει εισιτήριο επιστροφής στην ίδια κράτηση. Εσείς πρέπει να κάνετε μια άλλη ξεχωριστή σημείωση «νον-ρεβ» για όποια πτήση θέλετε, τώρα, και την αλλάζει η εταιρεία αργότερα όταν αποφασίσουμε πότε θα επιστρέψουμε. Θα σας πάρει ένα λεπτό. Άλλωστε η σύζυγος μου είναι σύζυγος Αμερικανού πολίτη και δεν ισχύει για εκείνη ο νόμος περί εισιτήριου επιστροφής ούτως ή άλλως.
- Πρέπει να έχετε επιστροφή. Χωρίς επιστροφή δεν μπορεί να πετάξει η σύζυγός σας.
- Ναι… το ξέρω. Γι’ αυτό σας εξηγώ ότι είμαστε νον-ρεβ και πρέπει εσείς να βγάλετε ένα άλλο εικονικό νον-ρεβ επιστροφής όπως γίνεται πάντα, και ότι για την σύζυγό μου δεν χρειάζεται ούτως ή άλλως.
- Χωρίς επιστροφή δεν μπορεί να πετάξει η σύζυγός σας.

Έβγαλα το χαρτί του email από την τσέπη μου και το κράτησα ξεδιπλωμένο με το δεξί μου χέρι στο ύψος του ώμου μου. Το αριστερό μου χέρι το γύρισα  με το δάχτυλο να δείχνει προς το χαρτί, προς τα εμένα, το όνομα του Αρχιπιλότου της Γιουνάιτεντ πάνω στο χαρτί και της είπα:
- Κοιτάξτε: αυτή είναι η υπογραφή του αρχιπιλότου της Γιουνάιτεντ και αυτή την πτήση νον-ρεβ μας την δίνει η Γιουνάιτεντ για να πάμε στην κηδεία του γιού μας, συναδέλφου σας.
- Κύριε, εγώ δεν βάζω το δάκτυλό μου να σας δείχνει, γι’ αυτό μην με δείχνετε και εσείς με το δικό σας δάχτυλο.
- Το δάχτυλό μου είναι σε αντίθετη κατεύθυνση από εσάς και δείχνει το όνομα του αρχιπιλότου της Γιουνάιτεντ σε αυτό το email.
- Μην με ακουμπήσετε με το δάχτυλό σας!
- Μου δίνετε παρακαλώ την άδεια να χρησιμοποιήσω το δάχτυλό μου για να σας δείξω σε αυτό το χαρτί το όνομα και την θέση εκείνου που μας παραχωρεί αυτές τις κρατήσεις;
- Ναι, μπορείτε.
- Ευχαριστώ. Κοιτάξτε παρακαλώ. Οι κρατήσεις μας είναι δοσμένες από την εταιρεία, πόζιτιβ σπέης, για να πάμε στην κηδεία του γιού μας, συναδέλφου σας.
- Χωρίς επιστροφή δεν μπορεί να πετάξει η σύζυγός σας.
Και έφυγε και μας άφησε εκεί.

Η Μαργαρίτα, που λόγω επαγγέλματος έχει αποκτήσει πείρα στην ζωή από πολλούς μα πολλούς ηλίθιους και κακεντρεχείς ανθρώπους, πήγε και την βρήκε και την παρακάλεσε να μας φέρει σε επαφή με τον προϊστάμενό της. 

Σε λίγα λεπτά η προϊστάμενος ήρθε και μας βρήκε. Ήταν η Διευθύντρια Δημοσίων Σχέσεων της Γιουνάιτεντ για το Χήθροου. Πριν προλάβω εγώ να πω τίποτα, και χωρίς να ζητήσει να δει το email με τις κρατήσεις, μου είπε:
- Σας ζητώ συγγνώμη για αυτή την εμπειρία που είχατε μόλις τώρα. Μάθαμε και εμείς για τον γιό σας. Τα θερμότερα συλλυπητήριά μας. Παρακαλώ δώστε μου λίγα λεπτά να εκδώσω τις μπόαρντινγκ πάσες σας.

Και λίγα λεπτά αργότερα:
- Θα πετάξετε Πρώτη Θέση. Αυτές στην οθόνη είναι οι άδειες θέσεις. Ποιες θα θέλατε;

Η Διευθύντρια Δημοσίων Σχέσεων μας συνόδεψε μέχρι τον έλεγχο ασφαλείας καθώς συζητούσαμε. Εκεί σταματήσαμε και κοιταχτήκαμε. Αυθόρμητα πέσαμε και οι τρεις σε μια αγκαλιά και κλαίγαμε, καθώς εκείνη έκλαιγε στον ώμο μου.

Μείναμε σε επαφή με email. Θα έρθουν με τον φίλο της να μας δουν στο χωριό μας του χρόνου ίσως. Στο πρώτο email που ανταλλάξαμε αργότερα, ζήτησε πάλι συγγνώμη για την πρώτη μας εμπειρία την οποία χαρακτήρισε «απάνθρωπη και αδιάφορη».

Στην πόρτα του αεροπλάνου μας περίμεναν ο Κυβρνήτης, ο Συγκυβερνήτης, ο Λογιστής της πτήσης και δύο αεροσυνοδοί με συλλυπητήρια. Κατά την πτήση μας κέρναγαν δωρεάν ποτά, ότι θέλαμε. Μια αεροσυνοδός μου έφερε και δύο μπουκάλια εμφυαλωμένο νερό και μου είπε "Ορίστε τα νερά που παραγείλατε", χωρίς εγώ να τα έχω παραγείλει, ούτε η Μαργαρίτα. (Λίγες μέρες αργότερα η Μαργαρίτα ανοιξε ένα βράδυ ένα από αυτά τα μπουκάλια να πιεί νερό και ανακάλυψε ότι ήτανε βότκα). Στην φυσούνα στην έξοδο από το αεροπλάνο στην Νέα Υόρκη μας περίμενε ο Αρχιπιλότος της Γιουνάιτεντ, με προσωπικό από το ιμιγκρέισιον και δύο αυτοκινητάκια και μας πήγαν μέχρι την πύλη του αεροπλάνου για το Ορλάντο της Φλώριδας, χωρίς να σταματήσουν στο ιμιγκρέισιον κάνοντας όλες τις διαδικασίες πάνω στα αυτοκινητάκια. Την πτήση της Φλώριδας την είχαν κρατήσει με τους επιβάτες μέσα να μας περιμένουν επειδή είχαμε καθυστέρηση από το Λονδίνο. Μας έβαλαν στην πρώτη σειρά και κάθισε καζί μας Κυβερνήτης της Γιουνάιτεντ, φίλος και γείτονας του Κώστα που κατά σύμπτωση επέστρεφε σπίτι μετά από πτήσεις που είχε κάνει. Τον ξέραμε μάλιστα και πριν δύο χρόνια με είχε πάρει μισή ώρα στο ακροβατικό του αεροπλάνο και είχαμε παίξει στον ουρανό πάνω από την Φλώριδα, και μετά από εμένα, είχε πετάξει τον Κώστα. Όταν φτάσαμε στο Ορλάντο κάναν ανακοίνωση να περιμένουν οι επιβάτες για να βγούμε πρώτοι.

Και έτσι, την Τρίτη και δεκατρείς Οκτωβρίου του 2020, αυτό το παιδάκι, που είχε γεννηθεί στην Ελλάδα το 1958, όταν ήταν ακόμα χώρα του τρίτου κόσμου, και έβλεπε στο Φάληρο τα Αμερικανικά αεροπλανοφόρα καθώς μεγάλωνε, την μέρα εκείνη στεκόμενος στην δική του την Αγγλία, ζήτησε και πήρε άδεια από την Αμερικανική κυβέρνηση να δεχτεί την Ιταλίδα σύζυγό του για την κηδεία του Αμερικανού γιού του, ο οποίος ήταν πάντα τόσο περήφανος για την προγωνική καταγωγή του.

~

Σχεδόν τρεις βδομάδες αργότερα, οκτώ το βράδυ της 1ης Νοεμβρίου, στο αεροδρόμιο Νούαρκ της Νέας Υόρκης, πήγα στην πύλη της πτήσης που θα μας επέστρεφε στο Λονδίνο. Είπα στον υπάλληλο της Γιουνάιτεντ στην πύλη:
- Καλησπέρα. Αυτές οι μπόαρντινγκ πάσες είναι ποζιτιβ σπέης νον-ρεβ αλλά όπως γίνεται συνήθως είναι για τουριστική, ενώ η κράτηση είναι για πρώτη. Παρακαλώ, τις αλλάζετε;
- Τώρα είμαι απασχολημένος, ελάτε αργότερα.
- Σε 15 λεπτά;
- Όποτε να ‘ναι.
Σε δεκαπέντε λεπτά ήμουν πάλι εκεί και του έκανα την ίδια ερώτηση.
- Καλά. Θα δω τι μπορώ να κάνω.
- Σας παρακαλώ κοιτάξτε την οθόνη σας για τις κρατήσεις μας.
- Δεν μπορώ τώρα.
- Επιμένω, σας παρακαλώ, κοιτάξτε την οθόνη σας για τις κρατήσεις μας.

Μια Αεροσυνοδός εν στολή, κοντά στην ηλικία μου, που κατά σύμπτωση περνούσε από εκεί εκείνη την στιγμή, άκουσε και πλησίασε.
- Μα, αν είχατε πρόσβαση στην πρώτη θέση θα ήταν γραμμένο στο κομπιούτερ… μου είπε η αεροσυνοδός που φαινόταν από την στολή της και την έκφρασή της σαν παραπάνω από αεροσυνοδός.
- Ναι, φυσικά, γι’ αυτό ζητώ ο υπάλληλος πύλης να κοιτάξει… αχμ… Συγγνώμη! Δεν ήθελα εν’ ουδεμία περίπτωση να δημιουργήσω επεισόδιο σ’ αυτή την τελευταία μας νον-ρεβ στο όνομα του γιού μας. Θα πετάξουμε τουριστική.

Και έφυγα και γύρισα και κάθισα με την Μαργαρίτα να περιμένουμε να ανεβούμε στο Μπόινγκ 787 για την επιστροφή στο Λονδίνο και στο χωριουδάκι μας.

Σε δέκα λεπτά ήρθε και στάθηκε μπροστά μας ένας νέος, υπάλληλος της Γιουνάιτεντ, εν στολή, και πιστέψτε με δεν αστειεύομαι, φαινόνταν σαν άγγελος κυρίου από πίνακα της αναγέννησης. Με ένα γλυκό χαμόγελο μου είπε:
- Συγγνώμη, αλλά νομίζω ότι οι θέσεις σας έχουν τυπωθεί λάθος. Θα μπορούσα να έχω για λίγο τις μπόαρντινγκ πάσες σας;

Λίγα λεπτά αργότερα επέστρεψε με καινούργιες μπόαρντινγκ πάσες, για τις θέσεις #1 και #2 της Πρώτης Θέσης. Καθώς μου τις έδινε, χαμογέλασε πάλι και μου είπε:
- Ο γιός σας ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος.

Όταν περάσαμε από την πύλη να μπούμε στο αεροπλάνο, ο τύπος στην πύλη είδε τις καινούργιες θέσεις και με ένα συνδυασμό έκπληξης και θυμού ρώτησε:
- Α! Πρώτη Θέση! Πως το κατάφερες αυτό; Που τηλεφώνησες;

Η Μαργαρίτα μου ψιθύρισε να τον αφήσω και να μην του απαντήσω. Του έδωσα το φημισμένο μου βλέμμα του ενός χιλιομέτρου, περπατήσαμε, μπήκαμε στο αεροπλάνο και καθήσαμε στις θέσεις μας.

Με κάλεσαν στον χώρο μεταξύ του πιλοτηρίου και της Πρώτης Θέσης. Εκεί με περίμενε η Κυβερνήτης του αεροπλάνου, η Βρετανίδα Αρχιαεροσυνοδός που είχε δει το επεισόδιο στην πύλη, και η υπεύθυνη Αεροσυνοδός της Πρώτης Θέσης. Η Κυβερνήτης μου είπε ότι είχε πετάξει με τον Κώστα Συγκυβερνήτη της σε πτήσεις Λονδίνου και τον γνώριζε. Περάσαμε λίγα λεπτά μιλώντας καθώς εγώ προσπαθούσα να μην κλάψω.

Στο τέλος, αφού η Κυβερνήτης και η Αρχιαεροσυνοδός έφυγαν, η υπεύθυνη πρώτης θέσης μου έδειξε την οθόνη του άιπαντ της και μου είπε:
- Βλέπετε, αυτές είναι οι δύο θέσεις σας, #1 και #2, κρατημένες εκ προοιμίου από την εταιρεία. Αν ο υπάλληλος στην πύλη είχε κοιτάξει το κομπιούτερ του θα το είχε δει. Γι’ αυτό όταν ακούσαμε από την Αρχιαεροσυνοδό τι λέγατε στην πύλη, τηλεφωνήσαμε εμείς στην εταιρεία να στείλουν τον Επόπτη να σας βρει στον χώρο αναμονής για να σας εκδώσει τις σωστές θέσεις.
Στο ξενοδοχείο μας έξω από το Χήθροου την επόμενη μέρα, μας έδωσαν ένα δισέλιδο χειρόγραφο γράμμα, προσωπικό, πάρα πολύ γλυκό και όμορφο, που είχε γράψει η υπεύθυνη Πρώτης Θέσης και το είχε αφήσει στο ξενοδοχείο μας να μας το δώσουν...

~

Την ημέρα της 2ας Νοεμβρίου, από το πρωί της άφιξης στο Λονδίνο μέχρι το βράδυ που πετάξαμε για την Μπολόνια και το χωριουδάκι μας, την περάσαμε στο ξενοδοχείο έξω από το Χήθροου όπου είχαμε μείνει και στον πηγαιμό. Όλο το απογευματάκι, με τον ήλιο χαμηλά στον θόλο του ουρανού λόγω της γεωγραφικής θέσης της Αγγλίας στον πλανήτη, με την Νοεμβριανή ατμόσφαιρα, την θερμοκρασία, το αεράκι, τις μυρωδιές, τα δέντρα, τα σκιουράκια, τα δυόροφα κόκκινα λεωφορεία… αισθανόμουν τόσο οικεία, τόσο «σπίτι μου», έχοντας ζήσει εκεί από δεκαεφτά χρονών ως τα είκοσιπέντε. Τελευταία φορά που ζούσα εκεί μόνιμα ήταν πριν τριανταοκτώ χρόνια και ξεκινούσα την ζωή μου. Τώρα ήμουν εκεί σήμερα και αισθανόταν το κορμί μου τις γνώριμες αυτές συνθήκες, και ο γιός μου και καλύτερός μου φίλος είχε ήδη κλείσει τον τέλειο και υπέροχο κύκλο της δικής του ζωής των τριάντα ετών και τεσσάρων εβδομάδων. 

~

Αργότερα έγραψα μεταξύ άλλων και την ιστορία του Νούαρκ στον αδελφικό φίλο του Κώστα που είναι και εκείνος πιλότος. Του έγραψα επίσης πως είχα πει ότι «Δεν ήθελα εν’ ουδεμία περίπτωση να δημιουργήσω επεισόδιο σ’ αυτή την τελευταία μας νον-ρεβ πτήση». Και εκείνος μου απάντησε:
- Μα δεν ήταν η τελευταία σας νον-ρεβ. Όποτε θέλετε να πετάτε θα μου λες και θα σας βάζω και τους δύο στο δικό μου νον-ρεβ σαν οικογένειά μου.

Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι στην ζωή,
αν και θα συναντήσεις μερικούς ανθρώπους κακεντρεχείς και περισσότερους ακόμα ηλίθιους,
το Καλό, στο τέλος, πάντα λάμπει και νικά.

Σχεδόν πάντα

και βέβαια, εξαρτάται και από το τι ο καθένας θεωρεί ...«Καλό».

.

 

.

Με τον Νικ και την Έμμα στο ξενοδοχείο έξω από το Χήθροου, 12 Οκτωβρίου.

Η θέση της Μαργαρίτας Χήθροου-Νέα Υόρκη, που γίνεται οριζόντιο κρεβάτι.

Το πρώτο βράδυ της άφιξης στην Ντεητόνα, ο Μάικλ και η Λορήν μας είχαν δώσει ένα δωμάτιο στο Χάιατ Πλέης πριν πάμε στις 14 Οκτωβρίου στο σπίτι του Κώστα.
Εδώ, η αυγή από το μπαλκόνι του δωματίου μας.
Οι μαύρες κουκκίδες εκεί που τελειώνει το κύμμα του Ατλαντικού είναι θαλασσοπούλια.
Ευθεία μπροστά, 062 στην πυξίδα, μετά από 6.938 χιλιόμετρα, το Γιβραλτάρ.
...ή, 065 στην πυξίδα, μετά από 6.845 χιλιόμετρα, η Καζαμπλάνκα.
Από εδώ, επί 80 χιλιόμτερα, βάθος 35-50 μέτρα. Άλλα 285 χιλιόμετρα, βάθος γύρω στα 1.000 μέτρα.
Μετά, βάθος γύρω στα 5.000 μέτρα.
Από εδώ, το σπίτι μας στο Παλιό Φάληρο απέχει 9.226,9 χιλιόμετρα, 050,27 στην πυξίδα,
και το σπίτι μας στο San Benedetto in Alpe, 8,021,6 χιλιόμετρα, 49,09 στην πυξίδα,
και το Χήθροου, 6.898,4 χιλιόμετρα, 44,14 στην πυξίδα.

1η Νοεμβρίου, έξω από το Τέρμιναλ 3 του Νούαρκ, πριν την επιστροφή στο Χήθροου,
με το δερμάτινο σακάκι πιλότου του Κώστα που του το είχε κάνει δώρο η Μαργαρίτα από ένα χωριό στα βουνά μας στην Ιταλία.

Νούαρκ.

Στην Πύλη, στο Νούαρκ.

Επιστρέφοντας στο Χήθροου.

Απογευματάκι, στην Αγγλία.

Χήθροου.

Χήθροου.

Τσάι, στο σπιτάκι μας.
Τα κύπελα αυτά, μας τα είχαν φέρει ο Νικ και η Έμμα το 2012.
το δικό μου είναι το ροζ!
εγώ βάζω και μια έξτρα τημπαγκ και λίγες σταγόνας κρέμα με το γάλα.
Το τη μας [τσάι] το φέρνουμε 12 χρόνια από την Αγγλία και είναι η μάρκα που έπινα εκεί πάντα: Τέτλη!

Χαμόγελο

 

Δεν θα γίνω ποτέ ιδιοκτήτης σκύλου. Όλα τα σκυλιά έρχονται σ’ εμένα, και πέφτω στα γόνατα και τα χαϊδεύω κάτω από τον λαιμό τους και στο κεφάλι και με γλύφουν στο πρόσωπο αλλά δεν μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου «ιδιοκτήτη». Δεν υπάρχει θέαμα πιο οδυνηρό για μένα, από ένα σκυλί στην άκρη ενός λουριού, να προσπαθεί να τρέξει αλλά το τεντωμένο λουρί από το χέρι του «ιδιοκτήτη» να του το απαγορεύει καθώς το λουρί βυθίζεται στον λαιμό του.

Και ποτέ δεν θα αφήσω πουλάκι σε κλουβί. Τα πουλιά χρειάζονται να πετάνε, όχι να είναι σε κλουβιά.

Μεγάλωσα με καμιά δωδεκαριά γάτες, αδέσποτες που ζούσαν ελεύθερες στην αυλή μας και η μητέρα μου τις τάιζε μετά από εμένα το μεσημέρι. Καμιά δωδεκαριά ουρές στον αέρα να τρέχουν γύρω-γύρω από την μητέρα μου καθώς τους έριχνε στην αυλή το φαγητό τους σε μια εφημερίδα στο χώμα. Στην Αγγλία περπάτησα σκύλους φίλων καμιά-δυό φορές αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα άνετα κάνοντάς το, κρατώντας το λουρί. Ο Κώστας είχε ένα κουνέλι σε κλουβί στο υπόγειο, και ποτέ δεν αισθάνθηκα άνετα με αυτό αλλά ποτέ δεν του το είπα. Και όταν ο Κώστας το έβγαζε ελεύθερο στην αυλή που και που, ποτέ δεν με άκουσε να ψιθυρίζω «Τρέχα! Φύγε! Στο δάσος! Τρέξε να γλυτώσεις!»

Ζητώ συγγνώμη από όποιον ή όποια έχει γάτες ή σκύλους και δεν τα μεταχειρίζεται με την έννοια που αποδίδω εδώ –η οποία όμως έννοια που αποδίδω είναι περισσότερο κανόνας παρά εξαίρεση. Εσείς που είστε η εξαίρεση, δεχτείτε παρακαλώ την συγγνώμη που προσφέρω.

Και αναρωτιέμαι αν καταλαβαίνει κανείς ότι δεν υπάρχει όριο, διαχωριστική γραμμή, ως προς το που τελειώνει η συμπεριφορά αυτή ανάλογα με το περί τίνος ομιλούμε. Αναρωτιέμαι πόσοι κατανοούν ότι ο τρόπος με τον οποίο πολλοί γονείς φέρονται στα παιδιά τους διαφέρει ελάχιστα, αν και καθόλου, από το κολλάρο και το λουρί. Ή, το κλουβί. 

Η πιο τρομερή ευθύνη που είχα ποτέ στην ζωή μου ήταν το ότι ήμουν κάποιου ανθρώπου πατέρας. Την στιγμή που στο διαμέρισμά μας στην Μάρλμπορο Στρητ της Βοστώνης είδα το τεστ εγκυμοσύνης να γίνεται σιγά-σιγά θετικό καθώς το κρατούσαμε και περιμέναμε, ήξερα ότι τα επόμενα 20 χρόνια της ζωής μου ανήκαν σε κάποιον άλλο, ή κάποια άλλη –όχι σε εμένα.

Το πρώτο πράγμα που έκανα για τον Κώστα, όταν ήταν ηλικίας περίπου 30-45 δευτερολέπτων, αφού η νοσοκόμα μου είχε δώσει το ψαλίδι να κόψω τον ομφάλιο λώρο του, ήταν το εξής: Ο Κώστας δεν είχε κλάψει καθόλου βγαίνοντας στην Ζωή, από φυσική γέννα. Φαινόταν πολύ ευτυχής και πολύ άνετος. Η νοσοκόμα τον τοποθέτησε σε μια κοιτίδα και εκείνος συνέχισε να αισθάνεται τόσο άνετος που μ’ έκανε να χαμογελάσω. Μετά η νοσοκόμα έβαλε ένα πολύ δυνατό φώς από πάνω του. Ο Κώστας άρχισε να φαίνεται ενοχλημένος από το φως και πήγε να ξεκινήσει κάτι που θα κατέληγε σε κλάμα. Τότε έβαλα το αριστερό μου χέρι ανάμεσα στην λάμπα και το προσωπάκι του και έκανα σκιά. Ο Κώστας σταμάτησε αμέσως να φαίνεται ενοχλημένος, δεν έφτασε να κλάψει και επέστρεψε στην κατάσταση τέλειας άνεσης και ικανοποίησης.

Το δεύτερο πράγμα που έκανα για τον Κώστα, εκτός από τις αλλαγές πάνας και γάλα με το μπιμπερό, το έκανα κάποιους μήνες αργότερα. Είχε ένα στρογγυλό, χνουδωτό κεφαλάκι λιονταριού χαμογελαστό με ένα λουράκι βέλκρο που το φορούσε σαν ρολόι στον αριστερό του καρπό και το αγαπούσε πολύ. Το κοιτούσε συνέχεια όταν το φορούσε. Ένα απόγευμα όταν ήμασταν μόνοι μας στο διαμέρισμα τον είχα βάλει στο τραπεζάκι αλλαγής πάνας και είχα κάνει τα δέοντα. Το λιονταράκι ήταν πιασμένο από το λουράκι στο ξύλινο καγκελάκι του τραπεζιού αλλαγής πάνας, δίπλα του καθώς εκείνος ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα. Το κοίταζε, στα δεξιά του, και μου έδωσε την σαφή εντύπωση ότι ήθελε να το κρατήσει.

Υποθέτω ότι η νορμάλ αντίδραση οποιουδήποτε γονιού θα ήταν να το ξεσκαλώσει και να του το δώσει να το κρατήσει, ή να του το περάσει στον καρπό του χεριού του. Αλλά εγώ δεν είμαι νορμάλ, ούτε ήμουνα ποτέ. Εγώ σκέφτηκα, αν το θέλεις, Κώστα, πάρτο μόνος σου. Σιγά-σιγά γονάτισα κάτω, σε επίπεδο που δεν με έβλεπε πια, πήρα την βιντεοκάμερα και τον άφησα μόνο του με το αντικείμενο της προσοχής του.

Έκανε 20 ολόκληρα λεπτά, με εμένα κρυμμένο να το παίρνω όλο βίντεο. Επί 20 λεπτά της ώρας παρακολουθούσα πως εξελισσόταν στο πρόσωπό του, στα μάτια του και στις κινήσεις των χεριών του το ότι ήθελε το λιονταράκι και σχηματιζόταν σιγά-σιγά μέσα του η διαδικασία του πως να το πάρει μόνος του χωρίς την βοήθεια κανενός. Και πριν περάσουν στο τέλος 25 λεπτά το είχε ξεσκαλώσει και το είχε φέρει στα χέρια του μόνος του και χαμογέλασε κοιτώντας το καθώς το κρατούσε με τα δύο του χέρια μπροστά του.

Τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι πλέον γραμμένα στην Ιστορία.

Ένα άλλο πράγμα που έκανα για τον Κώστα αργότερα, κοντά στα δεκάξι του, ήταν η εξής ερώτηση: Ένας πιλότος κοιτάει από το πιλοτήριο πίσω, στην πρώτη θέση, και βλέπει έναν γιατρό ή έναν δικηγόρο ή βιομήχανο να πίνει το ποτό του στην πολυθρόνα του. Ποιος από τους δύο θέλεις να είσαι; Χρόνια αργότερα μου έλεγε ότι εκείνη την στιγμή που άκουσε την ερώτηση ήταν πια σίγουρος ότι θέλει να είναι ο πιλότος. Και χρόνια μετά, πέταξε τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών πρώτη θέση, από την Νέα Υόρκη στην Γενεύη.

~

Στην έκδοση Νοεμβρίου του 2020 του περιοδικού «Πιλότος Αερογραμμών» της Διεθνούς Ένωσης Πιλότων Αερογραμμών, σε άρθρο με τίτλο «Η Ένωση Θυμάται Εξαιρετικό, Προικισμένο Πιλότο, Εθελοντή», ο Κυβερνήτης Τζο Ντεπήτ. Πρόεδρος της Ένωσης (η οποία «Ένωση» είναι το μεγαλύτερο συνδικάτο πιλότων) έγραψε:

«Το 2009–2010 ως φοιτητής στο Αεροναυτικό Πανεπιστήμιο Έμπρι Ριντλ στην Ντεητόνα Μπητς της Φλόριντα, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη της πρώτης Λέσχης Κολεγιακής Μόρφωσης Αεροπορίας της Ένωσης Πιλότων Αερογραμμών. Αυτές παρέχουν ευκαιρίες καθοδήγησης και ηγεσίας στον κλάδο σε επίδοξους αεροπόρους.»

«Ο Κώστας ήταν εξαιρετικά ενεργός με την Επιτροπή Εκπαίδευσης από τότε που εντάχθηκε στην Ένωση το 2012 ως πιλότος για την ΠΣΑ Αερογραμμές. Πράγματι - πήγε από την ίδρυση της Λέσχης ενώ ήταν φοιτητής και στη συνέχεια επέλεξε έναν μεταφορέα της Ένωσης ως εργοδότη του, ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να καθοδηγεί την επόμενη γενιά πιλότων.»

«Το χαμόγελό του ήταν μεταδοτικό, ο ενθουσιασμός του μεταδοτικός, η αισιοδοξία του εκτιμήθηκε, η αφοσίωσή του ήταν προφανής.»

«Τον είδαμε ως το μέλλον της αεροπορίας. Τον είδαμε ως μέρος του μέλλοντος της Ένωσης.»

«Οι σκέψεις μου είναι με την οικογένεια και τους συναδέλφους του. Πολλοί από αυτούς είναι μαζί μας σήμερα»

https://www.alpa.org/news-and-events/air-line-pilot-magazine/the-landing-costas-sivyllis

~

Στις 18 Οκτωβρίου 2020, στο Μνημόσυνο για τον Κώστα στο Αεροναυτικό Πανεπιστήμιο Έμπρι Ριντλ στην Ντεητόνα Μπητς, ο Διευθύνων Σύμβουλος εκπαίδευσης πιλότων της Γιουνάιτεντ Αιρλάινς, Μαρκ Τσάμπιον, είπε, μεταξύ άλλων: «…το γεγονός είναι ότι ο Κώστας Σιβύλλης είναι κάτι σαν το καλούπι με το οποίο θα θέλαμε να χτίσουμε άλλους πιλότους της Γιουνάιτεντ Αίρλάινς, και, αν και δεν έχουμε πια τον πρωταρχικό, έχουμε ακόμα το καλούπι, και έτσι, κάθε πιλότος που έχει προσληφθεί και που θα προσληφθεί, θα έχει με κάποιο τρόπο, από κάποια οπτική, κάποιο χαρακτηριστικό που έρχεται σε εμάς από τον Κώστα Σιβύλλη, και ξέρω ότι αυτό θα εξυπηρετήσει την εταιρεία μας για πολλά, πολλά χρόνια που θα έρθουν».

Λεπτό: 1:12:20

Λινκ:

https://youtu.be/F7VD8dKPSpE

~

Πέρα από το τι γίνεται στην Αμερική με το ποιος ήταν ο Κώστας, ένα άλλο ίσως ακόμα πιο αξιοσημείωτο γεγονός που μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι ότι σ’ ένα μικρό χωριουδάκι 190 ανθρώπων στα βουνά της Ιταλίας, το οποίο ο Κώστας είχε επισκεφθεί ίσως 10 φορές επί 12 χρόνια, όλοι, μα όλοι οι άνθρωποι εδώ, πενθούν, και εννοώ πραγματικά και από τα βάθη τους πενθούν, έναν άνθρωπο που οπουδήποτε στην Μεσόγειο λογικά θα θεωρούνταν «ξένος».

~

Και τώρα, τριάντα χρόνια και οκτώ μήνες αφού έγινε θετικό το τεστ εγκυμοσύνης δυόμιση μήνες μετά την σύλληψη, έχω τώρα την σπάνια ευκαιρία να μπορώ να δω στο σύνολό της την πλήρη και υπέροχη σφαίρα της ολοκληρωμένης Ζωής ενός ανθρώπου και να έχω την τιμή και την χαρά να πιστεύω ότι ήμουνα ένα μικρό μέρος της φωτεινής αυτής σφαίρας. 

Αυτό το πρόσωπο πετούσε και κατεύθυνε αεροπλάνο Cessna 172 σε ηλικία 12 χρονών.

Όποτε πετούσε ο Κώστας ήξερε, γιατί του το είχα πει, ότι εγώ πάντα πετάω δίπλα στη άκρη του δεξιού του φτερού, σε σχηματισμό, σαν πάπια, και να πηγαίνει ήρεμα όταν έχει πολύ αέρα γιατί κουράζονται οι αγκώνες μου, φλαπ-φλαπ-φλαπ πάνω-κάτω. Στις 5 Οκτωβρίου ντρεπόμουνα να τους ακολουθώ στον μήνα του μέλιτος και δεν πετούσα δίπλα τους… άλλωστε από τότε και μπρος είχε την Λίντσι να πετάει δίπλα του και η δική μου παρουσία ως dad είχε αλλάξει υφή. Είχε έρθει η ώρα να παραχωρήσω την θέση μου στην Λίντσι… γι’ αυτό και δεν ξέρω τι και πως έγινε… δεν ήμουνα εκεί να το δω και να πιάσω να σηκώσω το δεξί του φτερό.

Ουρανοί

 

Ο Κώστας είχε επιλέξει να ζήσει την ζωή του στον ουρανό, και εκεί είναι τώρα, για το δικό μας "πάντα", με την Λίντσι, και παίζουν ανάμεσα στα ασημένια βέλη που εμείς από ‘δω τα κοιτάμε ψηλά και ονειρευόμαστε –εκείνοι όμως κοιτάν τον ουρανό και είναι σπίτι τους.

Πήρε στη ζωή του χιλιάδες και χιλιάδες φωτογραφίες, από το σμαρτφών του καθώς πετούσε και μέσα από τις φωτογραφίες που πήρε βλέπω τώρα εγώ τι έβλεπε εκείνος.

Και σαν την επόμενη ανάρτηση, εδώ, μετά από την προηγούμενη, σκέφτηκα να σας δείξω και εσάς, ελάχιστες από τις φωτογραφίες που έπαιρνε από το τηλέφωνό του, στην τύχη, όχι απαραίτητα τις καλύτερες, του τι έβλεπε από το παράθυρο του γραφείου του κάθε μέρα της ζωής του. Εκεί έζησε, και εκεί ζει, εκτός, πλέον, τόπου και χρόνου.

Του είχα πει όταν ήταν μικρούλης ότι δεν είναι σημαντικό το αν θα γίνει επιστήμονας, βιομήχανος, εργάτης, καθηγητής, σερβιτόρος, ή σκουπιδιάρης. Το μυστικό της ζωής είναι, του είχα πει, ότι και να κάνεις, να είναι αυτό που εσύ θα επιλέξεις να κάνεις, από την δική σου την ψυχή, όχι με επιβολή από τα απωθημένα των μεγαλύτερών σου, ή αξιολογημένα με αξίες άλλων --μόνο από τις δικές σου αξίες, και να είσαι εσύ ευτυχισμένος κάνοντάς το, ότι και νά 'ναι. Με πήρε φαίνεται στα σοβαρά, και, όπως ο μπαμπάς του, έτσι κι’ εκείνος δεν "δούλεψε" ούτε μια μέρα στην ζωή του, και ήτανε περήφανος γι' αυτό, και το έλεγε.

 

Αυτά έβλεπαν τα μάτια του, και η ψυχή του, κάθε μέρα…

Ενα τζάμπο της Virgin Atlantic σε δυτική πορεία πάνω από τον Βόρειο Ατλαντικό, 2000 πόδια χαμηλότερα του Κώστα

Οι καταρράκτες του Νιαγάρα

Εκτόξευση Διαστημικού Λεωφορείου

Στο βάθος, οι Άλπεις και το Μον Μπλαν.

Στο κέντρο της φωτογραφίας, το Μάτερχορν.

Το σπίτι του Κώστα, στην άλλη μεριά της λιμνούλας, κέντρο-δεξιά.

39.000 πόδια, πετώντας προς την αυγή πάνω από τον Ατλαντικό.

Ευρώπη, ευθεία μπροστά.

Ένα τζάμπο της KLM, 2000 πόδια χαμηλώτερα από τον Κώστα

Το Μάτερχορν

Νότια Γροιλανδία

Το αεροπλάνο του Κώστα, το οποίο πιλοτάρει ο ίδιος,
φωτογραφημένο από πιλότο άλλου αεροπλάνου από κάτω του,
πάνω από τον Βόρειο Ατλαντικό.

Ουράνιο τόξο, από ψηλά.

Η Βοστώνη και ακριβώς κάτω από τα σύνεφα κέντρο δεξιά, το αεροδρόμιο όπου ο Κώστας ονειρευόταν να γίνει πιλότος.

Ασημένιο βέλος το σούρουπο, φωτογραφημένο από πάνω.

Αυτή δεν είναι αστραπή μπροστά στο αεροπλάνο,
είναι ηλεκτρική εκκένωση που κρατά αρκετά δευτερόλεπτα αλλάζοντας διαύλους και συμβαίνει πάνω στο παράθυρο του πιλοτηρίου. Αυτό το φαινόμενο λέγεται Saint Elmo's Fire,  και το παρατηρούσαν και οι ναυτικοί άλλων αιώνων τα βράδια με καταιγίδες πάνω στην κορφή των καταρτιών τους. Ένα τέτοιο περιστατικό αναφέρεται και στο βιβλίο Μόμπυ Ντικ.

Λαμπραντόρ

Most will look to the sky and dream;

we look at the sky and we're home.

(συγγραφή έκφρασης από τον Τζάστιν και την Έμιλι για τον Κώστα και την Λίντσι.
Στην συγγραφή επίσης συνέβαλαν ο άλλος Τζάστιν, ο Μπλέηκ, ο Μάικ, ο Κόντυ, ο Έρικ και η Τζένα)