Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Είναι οι γυναίκες μαγικές;





Είναι οι γυναίκες, μαγικές;



Στις 21 Οκτωβρίου κλείνουνε 26 χρόνια από την ημέρα που ένα παιδί σταμάτησε πια να μεγαλώνει και έμεινε για πάντα ένας έφηβος, ένας νέος, λίγο επαναστάτης, πάντα ρομαντικός, άξιος να καταλαβαίνει και να επικοινωνεί. Ήταν ο αδελφός μας, ο πατέρας μας, ο γιός μας, μα στα τελευταία είχε βρεθεί πίσω από τα κάγκελα του καρκίνου ενός πενηνταδυόχρονου κορμιού.

 





Ο νεαρός πρωταγωνιστής της ταινίας, μετά από τα γυρίσματα της ημέρας περιφέρεται στα σκηνικά και τους χώρους του στούντιο και ρωτάει διάφορους: «Είναι οι γυναίκες μαγικές;»

Ένας κάμεραμαν του απαντάει όχι, ένας τεχνικός του ήχου δεν είναι σίγουρος. Ο συμπρωταγωνιστής του, ένας μεγαλύτερος και μεγάλος ηθοποιός, που παίζει τον πατέρα του στην ταινία που γυρίζουνε, σκέφτεται την ερώτηση και χαμογελά νοσταλγικά: «…μερικές, ναι». Μετά σοβαρεύει αμέσως και λέει: «άλλες όμως όχι!»

Εν τω μεταξύ, η βοηθός σκριπτ συζητάει με την βοηθό του σκηνοθέτη για τον νεαρό πρωταγωνιστή με τον οποίον κοιμούνται μαζί, και ανακοινώνει ότι πρόκειται να τον αφήσει: «δεν αντέχω άλλο! Πρέπει να είμαι η αδελφή του, η μητέρα του, η κόρη του!...»

Και σ’ αυτό το σημείο θυμόμαστε ότι τα λόγια αυτά τα είχαμε ξανακούσει σε μια άλλη ταινία τρία χρόνια νωρίτερα, το 1970. Μια νέα γυναίκα είχε μπει σ’ ένα ταξί καθώς άφηνε τον άντρα της. Ο άντρας της, της λέει με αγάπη: «Είσαι η αδελφή μου, η μητέρα μου, η κόρη μου…» και εκείνη του απαντά: «Ήθελα να ήμουνα και η γυναίκα σου.»

Μια γέφυρα ανάμεσα σε δύο ταινίες. Και δεν είναι μόνο τα λόγια. Ο νεαρός πρωταγωνιστής της ταινίας μέσα στην ταινία είναι ο ηθοποιός Jean Pierre Léaud στο ρόλο του Alphonse. Ο σύζυγος που τον αφήνει η γυναίκα του είναι και πάλι ο Jean Pierre Léaud στον ρόλο του Antoine Doinel. Και στις δύο ταινίες ο σκηνοθέτης είναι ο François Truffaut. Οι ταινίες είναι La Nuit Americaine (1973, Academy Award for Best foreign film) και Domicile Conjugal (1970).



Μοντάζ είναι το να προσφέρει ένας αφηγητής δύο διαφορετικές έννοιες που μαζί δημιουργούν μια τρίτη έννοια, και χρησιμοποιείται αυτό για να δώσει περισσότερο βάθος ή διαστάσεις σε μια κατάσταση, ιδέα, ή πρόσωπο. Ο πατέρας του μοντάζ θεωρείται ο Sergei M. Eisenstein (1898-1948), ο οποίος, στην ταινία του Oktyabr (Οκτώβρης) έδειξε ένα στρατηγό του Τσάρου να κορδώνεται στο πλατύσκαλο μιας σκάλας ανακτόρου. Από εκεί έκοψε σε ένα παγώνι σε ζωολογικό κήπο να επιδεικνύει τα φτερά του. Έτσι γεννήθηκε το μοντάζ, ή jaxta positioning.

Χρησιμοποιείται συνεχώς και όχι απαραίτητα μόνο σε εικόνα/εικόνα. Μπορεί να γίνει σε ήχο/ήχο ή και εικόνα/ήχο. Αλλά ο François Truffaut το ανέβασε μερικές σκάλες.

Στο έργο του Truffaut, όπως στο παραπάνω παράδειγμα, το μοντάζ χρησιμοποιείται και μεταξύ διαφορετικών ταινιών, χρησιμοποιεί ένα ηθοποιό σε δύο διαφορετικούς ρόλους, ένα ρόλο σε διαφορετικές καταστάσεις. Σε μια ταινία δύο άντρες και μια γυναίκα (Jules et Jim (1962)), σε μια άλλη δύο γυναίκες και ένα άντρα (Les deux Anglaises et le continent (1971)). Ίδιος διάλογος από διαφορετικούς χαρακτήρες σε διαφορετικές καταστάσεις, ακόμα και σε διαφορετικές ταινίες.

Ο Truffaut πρόσθεσε διαστάσεις επικοινωνίας μεταξύ δημιουργού και ακροατηρίου τις οποίες δεν έχει επαναλάβει κανείς με την ανθρωπιά και τέχνη εκείνου του ενός από τους πατέρες του Νέου Κύματος.

Το πάθος του ήταν οι συνεχείς ερωτήσεις και εξερευνήσεις της ανθρώπινης ανάγκης για αγάπη, για έρωτα, που συχνά οδηγούν τους ανθρώπους, σαν πάνω σε σιδηροδρομικές γραμμές χωρίς διακλαδώσεις, στο αδιέξοδο μιας amour fou που μεταφράζεται ίσως σαν μια αγάπη που είναι αδύνατο να εκπληρωθεί, μια αγάπη εξωπραγματική. Όπως στις ταινίες Jules et Jim (1962), L'histoire d'Adèle H. (1975) και L'homme qui aimait les femmes (1977).



Ο ήρωάς του ήταν ο Hitchcock του οποίου του πήρε συνεντεύξεις, εξέδωσε βιβλία για το έργο του, και γύρισε ταινίες homage (φορο τιμής), όπως το La mariée était en noir (1968).

Γεννημένος στο Παρίσι, τρία χιλιόμετρα από τον πύργο του Άϊφελ, αγάπησε το σινεμά από τα 7 του χρόνια. Του άρεσε να διαβάζει αλλά όχι να πηγαίνει σχολείο. Το άφησε στα 14 και άρχισε να εργάζεται. Το 1947, στα 15, ίδρυσε μια κινηματογραφική λέσχη όπου γνώρισε τον André Bazin, έναν κριτικό κινηματογράφου ο οποίος τον πήρε υπό την προστασία του. Ο νεαρός François κατετάγη στο στρατό και μετά λιποτάκτησε, πράξη που τον οδήγησε για λίγο καιρό στη φυλακή. Το 1953, δημοσίευσε την πρώτη κριτική του στο φημισμένο περιοδικό Les Cahiers du Cinema. Το 1954 ο Truffaut σκηνοθέτησε μια μικρού μήκους ταινία: Une visite (1955). Το 1956, βοήθησε τον Roberto Rossellini με κάποια του έργα που εγκαταλείφθηκαν στη συνέχεια.

Το 1957 ήταν σημαντική χρονιά: παντρεύτηκε την Madeleine Morgenstern, την κόρη ενός σημαντικού διανομέα ταινιών, και ίδρυσε δική του εταιρεία παραγωγής: Les Films du Carrosse. Το όνομά ήταν εμπνευσμένο από την ταινία του Jean Renoir La Carrosse d’ or (1952). Σκηνοθέτησε επίσης το Les mistons (1957), που θεωρείται το πρώτο πραγματικό του κινηματογραφικό έργο.

Το 1958 μια αγγελία εμφανίστηκε σε Παρισινή εφημερίδα για ένα παιδί γύρω στα 15 που θα πρωταγωνιστούσε στην πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του François Truffaut. Την δουλειά την πήρε ο δεκαπεντάχρονος Jean Pierre Léaud. Η ταινία, με σενάριο γραμμένο από τον Truffaut και τον Marcel Moussy, λεγόταν Les quatre cents coups (1959).

Η ταινία αυτή, Τα 400 Χτυπήματα, κέρδισαν το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στις Κάννες και θεωρείται η ταινία από την οποία ξεκίνησε το Νέο Κύμα του Γαλλικού σινεμά. Και το λέω «σινεμά» και όχι «κινηματογράφο» γιατί η γαλλική λέξη cinema έχει για μένα ένα διαχρονικό ρομαντισμό και είναι ο μόνος ήχος με τον οποίο θα μπορούσα να μιλήσω για το Νέο Κύμα και τα παιδιά που κολύμπησαν πάνω στον αφρό του: François Truffaut, Jean-Luc Godard, Éric Rohmer, Claude Chabrol, Jacques Rivette, Alain Resnais, Agnès Varda, Jacques Demy.

Ήταν η Ιστορία του μικρού Antoine Doinel, ενός παιδιού που δεν βρίσκει ανταπόκριση ή κατανόηση στους γονείς του ή το σχολείο του. Καταλήγει στο αναμορφωτήριο από το οποίο δραπετεύει για να πραγματοποιήσει το όνειρό του: να δει τον ωκεανό για πρώτη φορά.

Ο Antoine ήταν η εναλλακτική περσόνα, το alter ego του François, ενσαρκωμένος στο πρόσωπο το Jean Pierre Léaud. Στα επόμενα είκοσι χρόνια παρακολουθήσαμε και μοιραστήκαμε την ζωή του Antoine Doinel, καθώς μεγάλωνε, ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, χώρισε, έζησε από τα 15 έως την τελευταία φορά που τον είδαμε, στα 35, στις πέντε ταινίες, τον πεντάλογο του Antoine Doinel:






Καμιά από τις 23 ταινίες του δεν είναι εύκολο να ξεχαστεί, και μια ανάρτηση μπλογκ δεν μπορεί να τις καλύψει όλες όπως αξίζει για τον αναγνώστη.

Η αγάπη του Truffaut για το cinema μεταφέρθηκε στην ταινία του 1973 Αμερικάνικη Νύχτα που κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. Σε αυτήν την ταινία μέσα σε ταινία, ο σκηνοθέτης, που τον υποδύεται ο ίδιος ο Truffaut, λέει: το να γυρίζεις μια ταινία είναι σαν να παίρνεις μια άμαξα για το Φαρ Ουέστ του δεκάτου ενάτου αιώνα. Στην αρχή εύχεσαι να έχεις καλό ταξίδι, αλλά κατά την μέση εύχεσαι να επιζήσεις. Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται σε μια χολιγουντιανή τεχνική, την Αμερικάνικη Νύχτα, όπου μειωμένη έκθεση του φιλμ και προσεγμένος εξωτερικός φωτισμός και σκιές, με ένα ειδικό φίλτρο, κάνουν την μέρα να φαίνεται σαν νύχτα, κι έτσι το γύρισμα είναι πιο εύκολο για μια νυχτερινή σκηνή.


Ο Steven Spielberg, στην παρακάτω φωτογραφία με τον Truffaut στο σετ του Close Encounters of the Third Kind, γράφοντας το σενάριο της ταινίας που ήταν το εφηβικό του όνειρο να φτιάξει, δημιούργησε τον ρόλο του διευθυντή προσπαθειών επικοινωνίας ειδικά για τον Truffaut. Ο Truffaut δέχθηκε να πάρει τον ρόλο –ένα ρόλο που είχε να κάνει με μια τέχνη που ο François Truffaut κατείχε τόσο ενστικτωδώς. Την επικοινωνία. Ένας ρόλος φόρος τιμής.


~~~~~~~~~~~~



Φιλμογραφία: François Truffaut
Antoine Doinel: κόκκινο
Εξωπραγματική αγάπη/L' amour fou: μπλε
Επικοινωνία: πράσινο
Παιδικά χρόνια: Πορτοκαλί
Επιρροή Χίτσκοκ/Χόλυγουντ/φόρος τιμής:  μαύρο


Vivement dimanche! (1983)
La femme d'à côté (1981)
Le dernier métro (1980)
L'amour en fuite (1979)
La chambre verte (1978)
L'homme qui aimait les femmes (1977)
L'argent de poche (1976)
L'histoire d'Adèle H. (1975)
La nuit américaine (1973, Oscar)
Une belle fille comme moi (1972)
Les deux Anglaises et le continent (1971)
Domicile conjugal (1970)
L'enfant sauvage (1970)
La sirène du Mississipi (1969)
Baisers volés (1968)
La mariée était en noir (1968)
Fahrenheit 451 (1966)
La peau douce (1964)
L'amour à vingt ans -Antoine et Colette (1962)
Jules et Jim (1962)
Une histoire d'eau (1961) (co-director)
Tirez sur le pianiste (1960)
Les quatre cents coups (1959, Cannes, Best Director)
Les mistons (1957)
Une visite (1955)

Σημ. Το σενάριο της ταινίας του Jean-Luc Godard, À bout de souffle (1960), το είχε γράψει ο Truffaut σαν το επόμενο φιλμ στη ζωή του Antoine Doinel. Άρεσε τόσο στον Godard που ο Truffaut του το έδωσε για να γίνει η γνωστή τώρα ταινία "Χωρίς Ανάσα" με τους Jean-Paul Belmondo και  Jean Seberg.




~~~~~~~~~~~~


Τα τελευταία καρέ του Les quatre cents coups (1959), καθώς ο μικρός Antoine (Jean Pierre Léaud ) φθάνει στην παραλία και βλέπει τον ωκεανό για πρώτη φορά… Τα καρέ που σήκωσαν το Νέο Κύμα το 1959.







 ΥΓ. Ως μέλος του British Film Institute, επρόκειτο να συναντήσω τον François Truffaut σε μια συγκέντρωση στο National Film Theater. Είχα γράψει την διατριβή μου πάνω στο έργο του. Μια φωτογραφική δουλειά κράτησε περισσότερο απ’ όσο περίμενα και όταν έφτασα είχε φύγει. Δεν ήξερα εκείνη την ημέρα ότι θα τον χάναμε σε δύο χρόνια. Τον επόμενο χρόνο σε μια άλλη συγκέντρωση πήγα στην ώρα μου και συνάντησα και μίλησα με τον Claude Lelouch. Αλλά αυτό είναι για άλλη ανάρτηση…





Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Τα μεταξωτά βρακιά




[Σε τούτο ΄δώ τι φωτογραφίες να βάλει κανείς...]




Σήμερα λοιπόν πήγαμε Βουλιαγμένη, στην ελεύθερη αμμουδιά δεξιά της πλαζ, δίπλα στον ιστιοπλοϊκό όμιλο, στο Λαιμό. Τέλεια ημέρα, τέλεια θάλασσα, ουρανός, αμμουδιά. Κάτσαμε 5 ώρες, παίξαμε και μπάλα στη θάλασσα και την αράξαμε πάνω στην ψάθα μας κάτω από την ομπρέλα μας.

Με το ζαβλάκωμα που έρχεται σε τέτοιες άνετες καταστάσεις είχα και την ώρα να κοιτάξω γύρω μου και να κάνω τον παρακάτω υπολογισμό:

Σε κάθε τετραγωνικό μέτρο άμμου της Βουλιαγμένης αντιστοιχούσαν 7-10 αποτσίγαρα, 3 μικρά χαρτάκια και ένα πλαστικό πώμα ή σακουλάκι. Οι δύο σκουπιδοτενεκέδες είχαν υπερχειλίσει και στην άμμο γύρω τους υπήρχαν περισσότερα σκουπίδια απ’ όσα μέσα.

Με την γυναίκα μου κοιτάξαμε τους ανθρώπους γύρω μας και συμφωνήσαμε ότι αν πιάναμε κουβέντα με τον καθένα από αυτούς, όλοι θα συμφωνούσαν για την απελπιστική κατάσταση του σκουπιδότοπου που λέγεται Ελλάδα. Όμως, επίσεις συμφωνήσαμε με την γυναίκα μου ότι αυτοί οι ίδιοι που θα διέριγναν τα ιμάτια τους, ΑΥΤΟΙ είναι εκείνοι που αφήνουν τα σκουπίδια στον πρώτο παρονομαστή.

Εμείς τα βάζουμε σε ιδική σακούλα που έχουμε μαζί μας και την αφήνουμε σε καλάθι, αν υπάρχει άδειο, ή τα παίρνουμε και τα πετάμε στο σπίτι. Και στη σακούλα βάζει η γυναίκα μου και όλα τα γύρω μας σκουπίδια, όχι μόνο τα δικά μας.

Τι ΔΝΤ και Ευρώπες… Εδώ το ψάρι τούτο δεν βρωμάει μόνο από το κεφάλι: βρωμάει και από τα σωθικά του. Κοιτάξτε γύρω σας. Οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι γι αυτά που βλέπετε στην καθημερινότητα είναι αυτοί που θα σηκώσουν τον τόπο μας από εκεί που έχει πέσει;

Μετά από λίγο, δύο άρχισαν να παίζουν μπάλα πετώντας άμμο και τρομάζοντας κάθε άνθρωπό που καθόταν στην πετσέτα του. Στο τέλος κάτι άλλοι νέοι τους έμπηξαν τις φωνές, έπεσε λίγο τσαμπουκάς, και οι ποδοσφαιριστές γύρισαν στο κομμάτι τους της αμμουδιάς και κάθισαν κάτω. Μετά, άρχισαν να μιλάνε σιγά ο ένας στον άλλον σε μια γλώσσα που μου ακούστηκε μάλλον Σλαβική.

Κι ο νους μου πήδηξε 35 χρόνια και 2,411 χιλιόμετρα μακριά, όταν ήμουν σχεδόν 17 χρονών στο Λονδίνο. Άρτι αφιχθείς είχα πάει στη λίμνη Serpentine στο Hyde Park και είχα στηθεί ουρά περιμένοντας την σειρά μου να νοικιάσω βάρκα με κουπιά. Αρκετά μεγάλη ουρά. Σε μια στιγμή δύο νέοι πήγανε να χωθούνε από σπόντα κι έξυπνα στη μέση της ουράς. Μια νέα μαμά που ήτανε μπροστά τους, τους χαμογέλασε και τους έδειξε εγκάρδια που ήταν το τέλος της ουράς. Την ευχαρίστησαν και πήγαν πίσω μου στο τέλος της ουράς. Μετά, μίλησαν σιγά μεταξύ τους σε μια γλώσσα που οι περισσότεροι στην ουρά δεν θα την καταλάβαιναν. Ελληνικά.

 
 
 

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Ο Άκαρδος







Μεγάλωσα σ’ ένα ημιυπόγειο στο Παλιό Φάληρο που η μητέρα μου κρατούσε σαν παλάτι, με τη μυρωδιά του παρκέ, της ζεστασιάς και του μαγειρέματος. Ο κήπος περιελάμβανε όλο το Φαρ Ουέστ, μερικές παραλίες της Νορμανδίας όπως ήταν τον Ιούνιο του ’44, και σημαντικές εκτάσεις από ανεξερεύνητες ζούγκλες της Αφρικής. Στη μέση της 6ης γυμνασίου μετακομίσαμε επάνω στην αντιπαροχή και οι γονείς μου το νοικιάσαν το υπογειάκι μας με τον κήπο.

Το 2000 οι καινούργιοι ενοικιαστές ήταν δύο κυρίες από την Βουλγαρία. Το 2007, όταν έτρεξα από την Αμερική με την μάνα μου στο νοσοκομείο, μόλις έφτασα στο σπίτι ο πατέρας μου, μου είπε να μην ανησυχώ, είχε κάνει πληρεξούσιο στη μια από τις δύο κυρίες του κήπου να παίρνει λεφτά από την τράπεζα, και μήπως, τώρα που η μαμά δεν θα ξαναοδηγήσει το αγαπημένο της δεκαετές Άτος μήπως να το δώσουμε δώρο στην κυρία που τους περιποιείται. Πρότεινα ότι ίσως να μην ήταν αυτό η καλύτερη ιδέα που θα μπορούσαμε να έχουμε. Όταν γύρισα την μητέρα μου σπίτι 5 βδομάδες αργότερα με μια μόνιμη επαγγελματία διπλωματούχο νοσοκόμα, η κυρία από τη Βουλγαρία εθίγει τόσο πολύ μόλις την είδε που μας έβρισε όλους και εξαφανίστηκε. Έτσι έμεινε στο ημιυπόγειο μία μόνο κυρία από τη Βουλγαρία.

Τον Αύγουστο πέρσι της τηλεφώνησα να τη ρωτήσω που είναι το νοίκι. Την πέτυχα στη Βουλγαρία και μου εξήγησε ότι το άφησε το ημιυπόγειο και γύρισε στην πατρίδα της. Ο Αύγουστος και ο Σεπτέμβριος θα πληρωνόντουσαν από την κρατημένη εγγύηση για το συμβόλαιο που έληγε 30 Σεπτεμβρίου.

Ήρθαμε από την Ιταλία 25 Σεπτεμβρίου, βράδυ 10 η ώρα. Ρωτάει ο γείτονας «μα δεν έφυγε η κυρία του ημιυπογείου; Μπαίνει βγαίνει κόσμος κάτω κάθε βράδυ!»

Πάμε λοιπόν κι εμείς να δούμε. Γυρνάω τη γωνία στα σκαλάκια που κατεβαίναν από το πλάι του σπιτιού και οδηγούσαν στον κήπο και την πόρτα του διαμερίσματος. Πάνω ψηλά από την πόρτα, σε σημείο που φαινόταν από τον δρόμο, ένας γλόμπος έκαιγε και φως φαινόταν και από την πόρτα από μέσα από το διαμέρισμα.

Κατεβήκαμε τα σκαλάκια και κοιτάξαμε την πόρτα. Για να μπαίνει φως της ημέρας στο ημιυπόγειο ο παππούς είχε βάλει πόρτα με τρία μεγάλα παράθυρα με θαμπό γυαλί και πλέγμα σίδερου. Το κάτω τζάμι ήταν σπασμένο και μπορούσε κανείς να δεί μέσα στο χώλ.

Χτυπάω το κουδούνι που δεν έκανε το συνηθισμένο «ντρίιιν» αλλά ένα διακριτικό «τζζζ». Ακούμε πατημασιές.

Από το σπασμένο τζάμι βλέπουμε πρώτα δύο γόβες κατακόκκινες, τακούνι ψηλό στιλέτο, μετά γυμνά πόδια να ‘ρχονται σιγά-σιγά και νωχελικά προς την πόρτα. Ανοίγει η πόρτα λιγάκι. ‘Ισα-ίσα να δούμε μια νταρντάνα ένα κι ογδόντα με αρχαία Ελληνική χλαμύδα που της έφτανε λίιιγο κάτω από τη μέση.

Με βλέπει και χαμογελάει. Βλέπει μετά τη γυναίκα μου και κόβεται το χαμόγελο.
Εγώ, με έκφραση φιλική:
- Σπηκ Ίνγκλις;
- ...
- Παρλέ βου Φρανσέ;
- ...
- Πάρλα Ιταλιάνο;
- ...
- Ελληνικά;
Η πόρτα κλείνει και βλέπουμε από το σπασμένο παράθυρο τις κόκκινες γόβες στιλέτο να απομακρύνονται.

Προχωράμε μερικά βήματα και κοιτάζουμε μέσα από το παράθυρο του παιδικού μου δωματίου. Φως. Άδειο. Χτυπάω με το δαχτυλίδι μου το τζάμι 3-4 φορές. Έρχεται η καλλονή στην πόρτα του δωματίου και μας κοιτάζει. Σηκώνω στο χέρι μου και της δείχνω το κινητό μου:
- Πολίς! Πολιτσία!
Εξαφανίζεται πάλι στα εντός η λεγάμενη. Η γυναίκα μου κι εγώ αλληλοκοιταζόμαστε.

Σε 40 λεπτά ήρθανε δυό παιδιά του 100 και τα περιμέναμε έξω στο πεζοδρόμιο.
- Γειά σας παιδιά, φχαριστούμε που ήρθατε, ορίστε, χαρτιά, συμβόλαιο, διαμέρισμά μας, Βουλγαρία, γυναίκα μέσα άγνωστη, δεν πάτε νε δείτε περί τίνος πρόκειται;
Κατεβαίνουν τα παιδιά και χτυπάνε την πόρτα.

Πέντε λεπτά αργότερα τα παιδιά κοιτάζανε τα χαρτιά της κοπέλας καθώς εκείνη, λίγο έξω από την πόρτα, ακουμπούσε τους ώμους στον τοίχο και το ένα γόνατο λιγισμένο με το τακούνι να ακουμπάει κι αυτό στον τοίχο.

Μέσα από τις σκιές του δρόμου, έξω στο πεζοδρόμιο που περιμέναμε, βγαίνει η σιλουέτα ενός μεσόκοπου άνδρα με μύτη που θύμιζε γύπα.
- Ποιος είσαι εσύ; Με ρωτάει. Θαυμάσια Ελληνικά αλλά σίγουρα όχι από γεννησιμιού.
- Είμαι ο ιδιοκτήτης. Εσείς ποιος είστε; Του απαντώ.
- Εσύ δεν είσαι στην Ιταλία, με ρωτάει απορημένος.
- Τώρα είμαι εδώ. Τον πληροφορώ.
- Η γυναίκα τι σου φταίει;
- Έ! Παιδιά! Συγγνώμη αλλά είναι ένας κύριος εδώ που ξέρει την κοπέλα! Ένας από τους δύο αστυνομικούς αρχίζει να έρχεται κατά μας.
- Δεν την ξέρω!
- Κι εδώ τι κάνεις;
- Είναι γκαρσόνα και θα την πάω στη δουλειά της.
- Μες τα μεσάνυχτα;

Τέλος πάντων, δέκα λεπτά αργότερα ο γύπας και η μορφονιά ετοιμάζανε βαλίτσες να φύγει. Στο πεζοδρόμιο έξω οι δύο αστυνομικοί και η γυναίκα μου είχαν κάνει πηγαδάκι και συγκρίνανε σπεσιφικασιόν των υπηρεσιακών τους εργαλείων, και νομίζω πως με σαρανταπεντάρι και χειροπέδες στην υπηρεσιακή ζώνη , και αυτόματο στο γραφείο, η γυναίκα μου κέρδιζε τον συναγωνισμό κατά κράτος. Κι εγώ περίμενα.

Σε λιγάκι ανεβαίνουνε τις σκάλες, η καλλονή μπροστά, ο γύπας από πίσω κουβαλώντας τις βαλίτσες της. Η παρθένος είχε φορέσει μπλου τζήν που της έφτανε μέχρι κάτω από την μέση των υπερχιλιζόντων κωλομεριών. Οι κόκκινες γόβες και η χλαμύδα στάνταρ.

Καθώς περνάγανε μπροστά μου να φύγουν, ο γύπας μου λέει:
- Είσαι άκαρδος άνθρωπος να πετάς την κοπέλα στο δρόμο νυχτιάτικα! 




 




Ηθικό δίδαγμα: Μην πράττεις ποτέ βιαστικά. Μπορεί να χάσεις καλή ευκαιρία για μπίζνες.
 
 
 

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Πούλια




Τελικά, η Πούλια (Puglia, Απουλία) είναι σαν να είσαι σε Ελληνικό νησί –μου θύμιζε σαν να ήμουνα ανατολική Κρήτη, ή Ρόδο ίσως. Ίδια τα πάντα, χωριά, άνθρωποι, παντελής έλλειψη σχεδίου πόλεως (ή τουλάχιστον χωριού), και μόνο αργότερα ξεχωρίζεις καμιά δυό λεπτομέρειες που σου λένε ότι δεν είσαι στην Ελλάδα: τα παντζούρια είναι διαφορετικά. Και δεν έχει σκουπίδια πουθενά, ούτε στους δρόμους, τα παρκάκια ή την εξοχή. Ούτε ένα σκουπίδι να σε κάνει να αισθάνεσαι σα στο σπίτι σου βρε αδερφέ...

Ο άντρας μιας αδελφής της μαμάς μας είναι από το χωριό Calimera όπου μιλάνε αρχαιοελληνοιταλικά. Παντρευότανε λοιπόν ο ξάδελφος Τζιάκομο την Μπάρμπαρα και πήγαμε στο Βιτιλιάνο, κοντά στο Καλιμέρα, 840 χιλιόμετρα από το Φορλί, Φλωρεντία και τα βουνά μας. Όλοι μένουν Φορλί και επίσης δυτικά της Φλωρεντίας, αλλά ο Τζιάκομο και η Μπάρμπαρα είχαν γνωριστεί στην Αγία Καισαριανή, την παραλία του Βιτιλιάνο, οπότε άντε όλοι 840 χιλιόμετρα κάτω για το γάμο!

Μετά από όλες τις συστάσεις ήταν σειρά να με συστήσουνε σ’ ένα μεγάλο θείο που μιλούσε Ελληνικά.
- Μίλα στον Δημήτρη Ελληνικά! Του λένε.
Μου λέει κάτι…
-Συγγνώμη, δεν μπορώ να καταλάβω τι λέτε, του απαντώ.
-Δεν τον καταλαβαίνω τι μου είπε, λέει στους γύρω του ο Θείος λυπημένος.
Και μου έρχεται φαϊνή. Ζητώ ενδόμυχα να με συγχωρέσει ο Φιλόλογός μου της 5ης Γυμνασίου που τον αγαπούσα, και λέω:
-Ουκ δύναμαι κατανοήσω...
Αστράφτει ένα χαμόγελο ο θείος και ανακράζει:
-Τον κατάλαβα! Ούτε εκείνος με καταλαβαίνει!



Στο χωριό ήταν το πανηγύρι του Άγιου Ρόκο (του Ρόκο μόνο, όχι και των αδελφών αυτού). Η πλατεία ήταν φωτισμένη με χιλιάδες γλόμπους.




Είχαμε και μεγάλη ορχήστρα με μαέστρο που θύμιζε δάσκαλο Δημοτικού Ελληνικού χωριού.


Η απόλαυση ήταν δυνατή και μακριά από το πλήθος.


Να και ο Άγιος Ρόκο που τον πάνε να δει τα πυροτεχνήματα!




Την επομένη ήταν ο γάμος. Στην παλαιότερη μου ζωή έλεγα σε όλους: «Εθνικό Θέατρο έχουμε, και Royal Shakespeare επίσης. Μόδα έχουμε. Διαφήμιση τραβάμε. Τουρισμό μπόλικο. Αλλά οι γάμοι μας έχουνε τελειώσει. Βρείτε άλλον.» Στην Ιταλία όμως και στην καινούργια οικογένεια μου δεν μού ΄ρχετε να το πώ. Κι έστι είμαι πάντα ο θείος ή ξάδελφος με τη Nikon.

Στην εκκλησία έβαλα δεύτερο φλάς ασύρματο συμμετρικά σε μένα και είχα και την πόρτα με το ηλιοβασίλεμα από πίσω και δούλεψε η κατάσταση.

Κι εδώ, στο ακριβές γεωγραφικό σημείο που είχαν πρωτοφιληθεί, ο Τζιάκομο, η Μπάρμπαρα, το Μεσαιωνικό πράμα και το φεγγάρι επάνω,




Κι εδώ το στυλ με το οποίο είχαν πρωτοφιληθεί!






Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Η δουλειά του Ντετέκτιβ



Το συστηματικό ψάξιμο αποκαλύπτει την αλήθεια



Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ:

Οι εραστές είναι Γάλλοι,
Οι σεφ είναι Ιταλοί,
Οι μηχανικοί είναι Γερμανοί,
Οι αστυνομικοί είναι Βρετανοί,
και,
Όλα είναι οργανωμένα από τους Ελβετούς!


Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ:

Οι εραστές είναι Ελβετοί,
Οι σεφ είναι Βρετανοί,
Οι μηχανικοί είναι Γάλλοι,
Οι αστυνομικοί είναι Γερμανοί,
και,
Όλα είναι οργανωμένα από τους Ιταλούς!



(και στις δύο περιπτώσεις, φυσικά,
εμείς οι Έλληνες είμαστε τόσο απασχολημένοι με το να προσφέρουμε κρίσεις και κριτική,
ώστε δεν μας μένει καιρός να ασχοληθούμε και με τίποτ' άλλο...
ιδού το Καθαρτήριο)



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



Άντε, φεύγουμε τώρα αμέσως για ένα γάμο στα αρχαιοελληνόφωνα χωριά της Απουλίας,
 ντουγρού ίσα 840 χιλιόμετρα νότια από 'δω,
μετά, Μπρίντιζι-Πάτρα, και θα τα ξαναπούμε Δευτέρα-Τρίτη από την Αθήνα.
Καλή αντάμωση, και κατεβάστε λίγο τη ζέστη σας περικαλούμε.



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



Την Κόλαση και τον Παράδεισο μου τό 'στειλε ένας φίλος από το ιντερνέτ στα Αγγλικά,
κι είπα να το μεταφράσω στα Ελληνικά, να προσθέσω τον επίλογο,
να το στιλβώσω, να το τρίψω και να σας το παρουσιάσω...

Does your dog bite?
No...
Good doggie!
{{{BITE!}}}
???
This is not my dog.



Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Σκοτάδι και Φώς






Τελικά υπάρχουν τόσοι Θεοί όσοι άνθρωποι που έζησαν, σκέφτηκαν και πέθαναν, ή θα πεθάνουν. Οι Θεοί υπηρέτησαν τους δημιουργούς τους πιστά και το μόνο που ζήτησαν σαν αντάλλαγμα ήταν η αθανασία.

Οι άνθρωποι, εν τω μεταξύ, αυτές τις χιλιετηρίδες μετά από την τελευταία εποχή παγετώνων, έκαναν άλματα που έφτασαν στο φεγγάρι.

(ναι, οι Γερμανοί Ναζί επιστήμονες των Αμερικανών κατάφεραν να στείλουν ανθρώπους στο φεγγάρι πιο γρήγορα από τους άλλους Γερμανούς Ναζί επιστήμονες που προσπαθούσαν να κάνουν το ίδιο για τους Ρώσους -μην ακούτε τις συνομοσιολογίες: οι προσσεληνώσεις έγιναν).

Η ανθρωπότητα δεν έφτασε  ίσαμε 'κει μονορούφι όμως. Κουράστηκε, κοιμήθηκε, ξανά-ξεκίνησε, κουράστηκε, και πήγε λέγοντας. Η προ τελευταία φορά ήταν γύρω στο 1200 ΠΚΕ (ΠΚΕ = Προ Κοινής Εποχής). Πήρε έναν υπνάκο, καθώς οι λεγόμενοι "Άνθρωποι της Θάλασσας" λεηλατούσαν την Μεσόγειο, και ξύπνησε πάλι με τον Όμηρο γύρω στο 800 ΠΚΕ.

Μετά, βάλε Αθήνα, ρίξε Ελληνιστικό πνεύμα, άντε Ρώμη και πήγε λέγοντας μέχρι που η ανθρωπότητα παρά λίγο να πάθει έμφραγμα και έριξε έναν ύπνο τρικούβερτο από την δολοφονία της επιστήμονος Υπατίας και τη λεηλασία της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας το 415 ΚΕ, μέχρι το 1452, όταν στο μικρό χωριουδάκι Βίντσι, κοντά την Φλωρεντία, γεννήθηκε ένα μωράκι που το βαφτίσαν Λεονάρδο.

Και η ανθρωπότητα ξύπνησε πάλι.

Αυτά τα χίλια χρόνια της τελευταίας σκοτεινής περιόδου, που τα λέμε μεσαίωνα, χαρακτηρίστηκαν από τον διαγωνισμό στο ποιός θα φτάσει τα τσίσα του μακρύτερα: Ο άρχων του Λατερανού που είχε σεντούκια, στρατό και πρίγκιπες του κεφιού του, ή ο πτωχότερος συνάδελφος του στη Νέα Ρώμη που έπρεπε να καλοπιάνει τον αυτοκράτορα κάθε φορά που πείναγε να φάει κάτι.

Τον διαγωνισμό κέρδισε η παλαιά Ρώμη, αλλά το κακό είχε ήδη γίνει:

Μια θρησκεία που είχε εφευρεθεί από 320 νοματαίους τους οποίους είχε διατάξει ο Κωνσταντίνος το 325 ΚΕ να του την φτιάξουνε και να του την δώσουνε, μια θρησκεία που είχε κρυμμένο στον κόρφο της το απόγειο της ανθρώπινης γνώσης, χρησιμοποιώντας έναν κακομοίρη Εβραίο, που είχαν σταυρώσει οι Ρωμαίοι, για να ενώσουν νοηματικά τον άνθρωπο και τον Θεό, εξηγώντας στον άνθρωπο ότι είναι ένα, αδιαίρετο, με το σύμπαν, αυτή η Θρησκεία που επρόκειτο να ενώσει τη μεταφυσική και την επιστήμη σε έναν θρίαμβο του Ελληνορωμαϊκού πνεύματος... κακόπεσε.

Έπεσε πάνω στην ώρα που η ανθρωπότητα είχε κουραστεί και χασμουριότανε να πέσει για ύπνο. Και αντί γι' αυτό, έγινε το άλλο. Και φτάσαμε στην ιερά εξέταση (αντί για όνειρα γλυκά στον ύπνο της η ανθρωπότητα είδε εφιάλτες).

Λένε ότι ο Χριστιανισμός φταίει για τον σκοταδισμό του Μεσαίωνα. Μα νομίζω ότι ο σκοταδισμός του Μεσαίωνα φταίει που το Δόγμα δεν βρήκε αυτιά να το δουν και μάτια να το ακούσουν. Ο Κόσμος συνήθως ακούει αυτά που βλέπει. Το Δόγμα της Νίκαιας έφτασε στο σωστό τόπο, σε λάθος χρόνο.

Η ειρωνεία πάντως είναι ότι η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός ξεπήδησαν από το Ελληνιστικό πνεύμα το οποίο είχε διατηρηθεί, καταγραφεί και σωθεί από ποιούς; τους Χριστιανούς μοναχούς στα μοναστήρια της Ευρώπης.

Με το που άρχισε να ξυπνάει η ανθρωπότητα μιά και δυό έφτασε να μπορεί σιγά-σιγά να αποδεικνύει επιστημονικά αυτά που πάντα ήταν μόνο υποθέσεις.

Δηλαδή, για το άτομο, φερ' ειπείν, είχε μιλήσει ο Δημόκριτος, αλλά μόλις τον τελευταίο αιώνα ο άνθρωπος μπόρεσε να αποδείξει ότι υπάρχει πράγματι αυτό που είχε μυριστεί ο αρχαίος ημών πρόγονος. Και αφού το βρήκε, ο άνθρωπος, το διέσπασε και έγινε στην Ιαπωνία της πουτάνας.

Η θρησκεία της Νίκαιας του Κωνσταντίνου ήταν κομμένη και ραμμένη για να φέρει την ανθρωπότητα εκεί που έφτασε τον 19ο και 20ο αιώνα, παίρνοντας τον άνθρωπο από την δεισιδαιμονία, τον φόβο, και την ανάγκη ενός ή περισσοτέρων υπέρτατων όντων και φέρνοντας τον στην συνειδητοποίηση ότι όχι μόνο το σύμπαν είναι πιο μεγαλειώδες από οποιονδήποτε θεό, αλλά στην κατανόηση ότι το σύμπαν, ο άνθρωπος, και οι νόμοι της φύσης είναι η τρισυπόστατη ενότητα της ύπαρξης. Η Θρησκεία που θα έφερνε τέλος στην ανάγκη για θρησκείες...

Έπρεπε να είχε φτάσει εκεί πολύ πιο σύντομα ο άνθρωπος, αλλά κάτι πήγε τρομακτικά στραβά. Και στο τέλος η ανθρωπότητα έφτασε εκεί που έφτασε μέχρι τώρα, όχι λόγω του τι έκρυβε μέσα της εκείνη η θρησκεία, που δεν κατάφερε ποτέ να το παρουσιάσει, αλλά αντιδρώντας εναντίων του τι την είχαν καταντήσει την θρησκεία αυτή μερικοί-μερικοί.

Τέλος πάντων. Στο ίδιο σημείο φτάσαμε, αλλά καθυστερημένα και από άλλο δρόμο... όλα καλά που τελειώνουν καλά. Ή όχι; ...κάτι χασμουρητά ακούω πάλι απ' όλη την υφήλιο... πολύ κούραση βλέπω και ύπνος καινούργιος προμηνύεται, μου φαίνεται...







Σημ. Άν έχει κανείς 28-30 λεπτά να διαβάσει, κοιτάξτε εδώ...


Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

Υπάρχουμε...





Και τώρα, όσοι θυμούνται την ανάρτησή μου Απ' το φόρουμ, δεξιά! , ίσως να περιμένατε εναγωνίως την σελίδα πού έφτιαχνα για την Ελληνική Εκκλησία της Ρώμης. Μετά λοιπόν από την website για την Ελληνική Εκκλησία της Φλωρεντίας πέρσι, ιδού τώρα η website για την Ελληνική Εκκλησία της Ρώμης!

Και αργότερα πάμε για τρίτη και τέταρτη Ελληνικής Εκκλησίας ιστοσελίδα, με ιδία χαρά και περηφάνια υπό την αιγίδα του Πατριάρχη της Νέας Ρώμης, εδώ στα χωράφια του Ποντίφικα της παλαιάς Ρώμης.

Σ' αυτό το σημείο της ανάρτησης τούτης βέβαια, κινδυνεύω να θεωρηθώ Θρησκόπληκτος, ή ακόμα χειρότερα, βλάξ. Μια διευκρίνηση λοιπόν, που επί τακτά διαστήματα, γίνεται από αυτό το μπλογκ: μην μπερδεύουμε την πίστη του καθενός με της παραδώσεις ενός λαού με τους κληρικούς κάθε κοινωνίας. Τέτοιου είδους τριπλό μπέρδεμα βγάζει τουρλού ντολμάδες.

Τα πράματα είναι απλούστατα. Το σύμπαν έκανε μπαμ και γεννήθηκε, και 12.5 δισεκατομμύρια χρόνια μετά έφτασε μέσω της εξέλιξης, βασισμένης στους νόμους της φυσικής, σε μάς που αποτελούμαστε από άτομα, από τις πρώτες ύλες του σύμπαντος, αδιαίρετα του σύμπαντος,  "γεννηθέντες" και όχι ποιηθέντες, οι οποίες πρώτες ύλες υπήρχαν προ πάντων των αιώνων. Είμαστε γαλαξίες ατόμων που σπουδάζουν την εξέλιξη του ατόμου.

Και από όλες της βουνοκορφές που έφτασε το ανθρώπινο πνεύμα του Αριστοτέλη, του Βούδα, του Κομφούκιου, του Δημόκριτου, του Μωυσή, του Μαρξ, του Λέννον (αλλά όχι τόσο του Λένιν), η κορφή με την απλούστερη αλλά πιό μεγαλειώδη θέα του γύρω κόσμου είναι αυτή της Νίκαιας, της "Αγίας Τριάδας", όπου ο Πατήρ είναι το σύμπαν, ο Υιός είναι ο άνθρωπος και το Άγιο πνεύμα είναι οι νόμοι της Φυσικής και η εξέλιξη. Οι γνώσεις των αιώνων κρυμμένες καλά μέσα στο παραμύθι του Ορθόδοξου Χριστιανισμού.

Βέβαια, στα παιδάκια λένε πως τα έφερε ο πελαργός. Και αργότερα τους μιλάμε για τα λουλούδια, τις μέλισσες και τα πουλάκια. Και ακόμα αργότερα τα παιδάκια μεγαλώνουν και βλέπουν τσόντες.

Και στην πρώτη δημοτικού κάνουμε Ιστορία και στην τρίτη Λυκείου κάνουμε Ιστορία. Η Ιστορία βέβαια περιγράφεται διαφορετικά στα παιδάκια των 6 ετών και στους μαντράχαλους των 18 ετών.

Εντάξει, το παραμύθι της Θρησκείας μπορεί να είναι Νηπιαγωγείο. Αλλά το να γκρεμίσουμε όλα τα νηπιαγωγεία, επειδή αργότερα φτάνουμε στην 5η Δημοτικού, ή 2α Γυμνασίου, ή 3η Λυκείου, ή ακόμη και Πανεπιστήμιο, και βλέπουμε πόσο διαφορετική είναι η αλήθεια όσο μπορεί ο καθένας να την φτάσει, το να τα γκρεμίσουμε θα ήταν αστείο, μια και όπου και να έφτασε κανείς σε εκπαίδευση ο δρόμος του ξεκίνησε από το Νηπιαγωγείο.

Όσο για τους παπάδες, πάρε φερ' ειπείν τους γιατρούς, ή οποιοδήποτε επάγγελμα, όπου υπάρχουν λειτουργοί και χαραμοφάηδες, έξυπνοι και ηλίθιοι, προικισμένοι και εγκληματίες. Όλα τα επαγγέλματα το ίδιο είναι. Να τα κάψουμε όλα; Το επάγγελμα των παπάδων τουλάχιστον, κουτσά στραβά, βοηθά κατά κάποιον τρόπο να διατηρηθούν οι παραδώσεις του λαού μας και των προγόνων μας...

Γιατί, η Θρησκεία είναι η παράδοση μας, άσχετα με το τι πιστεύει κανείς στην προσωπική του πίστη. Έζησα και είδα κάμποσους λαούς τα τελευταία 51 χρόνια, και ο Ελληνικός λαός είναι ο μοναδικός λαός που είδα ποτέ, που με χαρά και έκσταση, σε πλήρη ηλιθιότητα, γδέρνει τις σάρκες της ταυτότητας και των παραδόσεων του παριστάνοντας τον διανοούμενο.

Από την δική μου πλευρά, απλοϊκός όπως είμαι, και βλέποντας τα πράματα σαν να ήταν απλά, χαίρομαι που ανάμεσα στην "Μακεδονία", την Κύπρο και το Αιγαίο, μπορώ να σηκώσω μια μικρή φωνούλα που να λέει στον υπόλοιπο κόσμο ότι υπάρχουμε, εμείς οι Έλληνες, μέσω των παραδόσεων μας που είναι τα θεμέλια των παραδόσεων όλης της Δύσης...

 



ΥΓ. Εμένα που μ' αρέσει η δροσιά και το κρύο, οι πάγοι, τα χιόνια και το σκι, λέγεται ότι ο πελαργός με πήγαινε στην Ισλανδία, αλλά πετώντας πάνω από την Αθήνα χασμουρήθηκε και του έπεσα από το ράμφος στην ταράτσα ενός μαιευτηρίου δίπλα στην Ακρόπολη. Τι να κάνω και εγώ, προσπαθώ ο κακομοίρης να αντιπροσωπεύσω όσο καλύτερα μπορώ την κοινωνία που με υιοθέτησε...



 

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

Καλύτερο κι απ' το Όχι!







Υπάρχουν νεώτερα για όσους θυμούνται τις αναρτήσεις μου Ανεμόμυλοι! και Τεχνολογία, Συμφέροντα και ο κοσμάκης.

Περιμέναμε τις αρχές Αυγούστου για να μάθουμε αν η Τοσκάνη είπε "Ναι", ή "Όχι", στους Ανεμόμυλους που απειλούν να καταστρέψουν την γή και το βιός μας. Και η απάντηση ήρθε. Μα δεν ήταν ούτε "Ναι" ούτε "Όχι". Ήταν ακόμη καλύτερο και σοφότερο:

Σκέφθηκαν οι υπεύθυνοι της επαρχίας της Τοσκάνης ότι αν πούνε "Ναι" θα γίνονταν υπεύθυνοι για την καταστροφή που θα ακολουθούσε. Αν έλεγαν "Όχι" θα άνοιγαν αμέσως το δρόμο για έφεση και, ίσως πιο ανησυχητικό, θα έδιναν το κίνητρο στην Μαφία, η οποία βρίσκεται πίσω από τους ανεμόμυλους στην Ιταλία, να απαντήσει με τον δικό της τρόπο.

Και, σκεφτόμενοι πολύ, και υιοθετώντας την συνδυασμένη σοφία της Σίβυλλας (η Πυθεία της Ρώμης) και του μοντέρνου δυτικού τρόπου λειτουργίας μεγάλων κέντρων αποφάσεων, δεν έδωσαν απάντηση, παρά ζήτησαν από την εταιρία των ανεμόμυλων περισσότερες πληροφορίες.

Αυτό ήταν το καλύτερο γιατί έριξαν τους ανεμόμυλους στο χρονοντούλαπο της γραφειοκρατίας (της Ιταλικής γραφειοκρατίας) χωρίς να μπορεί κανείς να κάνει τίποτα, έφεση ή τίποτ' άλλο.

Αλλά δεν έφτανε αυτό! Η φρασεολογία των πολλών σελίδων της μη-απάντησης εξηγούσε ποιές ήταν οι πληροφορίες που έλειπαν. Παραδείγματος χάριν: "Δεν καταθέσατε σπουδή για το πως θα επηρεάσει το σχέδιο αυτό την τοπική βλάστηση και την ζωή αγρίων και κατοικίδιων ζώων και των κατοίκων", "Δεν καταθέσατε την απαραίτητη σπουδή που θα έπρεπε να είχε γίνει κατά τον νόμο με ανεμόμετρα επί 18 μήνες", "Δεν καταθέσατε σπουδή για το πως θα επηρεάσουν το περιβάλλον τα έργα που πρέπει να γίνουν για να επιτραπεί η μεταφορά των ανεμόμυλων στα σημεία έγερσής των", "Λέτε ότι μόνο 2 από τους 14 ανεμόμυλους θα βρίσκονται σε μέρος όπου τώρα υπάρχει δάσος. Αυτό πρέπει να είναι τυπογραφικό σας λάθος, γιατί όπως προκύπτει, μόνο 2 από τους 14 ανεμόμυλους ΔΕΝ θα βρίσκονται σε μέρος όπου τώρα υπάρχει δάσος", και πολλά άλλα τέτοια σημεία.

Ήταν γραμμένα με τέτοιο τρόπο αυτά, που η μόνη πιθανή λογική αντίληψη του αναγνώστη κατευθύνεται εμμέσως στο ότι όποιος πάει να προμηθεύσει τα στοιχεία που γυρεύει η Τοσκάνα θα καταλάβει από μόνος του ότι η απάντηση πρέπει να είναι "Όχι".

Σε μία φάρμα ονειρεμένη, που βρίσκεται κάτω από το σημείο όπου επρόκειτο να στηθεί ένας από του 14 ανεμόμυλους 155 μέτρων ύψους, στήθηκε γλέντι της επιτροπής αντίστασης ενάντια στους ανεμόμυλους και σφάχτηκε κατσίκι το οποίο ετοίμασαν επί 5 ώρες, με σούβλα και μηχανάκι να γυρνάει τη σούβλα φερμένα πρόσφατα από την Αθήνα, ο εις διακοπάς στα μέρη μας ξάδελφος μου, ο οποίος πήρε και από τους Τοσκανούς και Ρομανιόλους τον τιμητικό τίτλο του Μαέστρου του Οβελία, βοηθούμενου εκ του υπογράφοντος μαθητευομένου Μαέστρου...

 
 



Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Διπλωματία





Διπλωματία.

Το να έχεις δύο μάτια: το ένα να κοιτάζει την μια άποψη ενός θέματος και το άλλο την άλλη.

Κίνδυνος: να αλληθωρίσει κανείς (η διπλωματία θέλει τέχνη).

(Μην ψάχνετε στα λεξικά για ετυμηγορία -παίρνουμε και καμιά ποιητική άδεια άμα λάχει)

Διπλωματία είναι αυτό που κάνουμε για να συνεννοούμαστε με άλλα κράτη: να καταλαβαίνουνε τις θέσεις μας, και εμείς τις δικές τους, να ξέρουμε τι θέλουν, ή, και να ξέρουμε πόση βαζελίνη να αγοράσουμε (σε περίπτωση που αλληθωρίσουμε)

Ήμασταν τυχεροί: από την μεταπολίτευση, το 1974, μέχρι σήμερα, η Ελλάδα είχε τρία και μόνο θέματα, ΤΡΙΑ, όχι περισσότερα, να βγάλει άκρη.


1. Την Κύπρο

2. Την Υφαλοκρηπίδα

3. Τα Σκόπια


Και στα τρία, επί 36 χρόνια, οι διπλωματικές μας προσπάθειες στέφθηκαν με παταγώδη και ολοκληρωτική αποτυχία.

Μπορεί να σκεφτείτε κι άλλα, μα βάζω στοίχημα πως ότι άλλο θέμα προτείνετε σχετίζεται με κάποιο από τα τρία πρώτα.


Στην Κύπρο έχουμε να κάνουμε με την Τουρκία.

Στην Υφαλοκρηπίδα έχουμε να κάνουμε με την Τουρκία.

Στα Σκόπια, άμα κοιτάξεις κάτω από τον καναπέ, πίσω από το παραβάν ή μέσα στην κρεβατοκάμαρα πολύ πιθανόν να βρεις την Τουρκία.


Όταν μια δασκάλα έχει να κάνει με δυό παιδάκια, το γλειφιτζούρι θα το δώσει στο παιδάκι που κάθεται φρόνιμα -όχι σ' αυτό που την στέλνει στο διάολο. Μην σηκώνετε την γροθιά λοιπόν κατά της Αμερικής. Πρώτα σκεφτείτε τι είδους παρουσίαση των θέσεών μας κάναμε εις αντιπαράθεση με την Τουρκία στην διεθνή σκηνή.

Καθώς εμείς φορούσαμε τα Ζιβάγκο και φωνάζαμε "Έξω οι Βάσεις! ΣΙΑ-ΝΑΤΟ-Το ίδιο συνδικάτο! ΗΠΑ Go Home!" η Τουρκία έστηνε κωλαράκι. Τριάντα χρόνια αργότερα η Τουρκία γίνεται κύριος παίχτης στο Μεσανατολικό, στην Ανατολική Μεσόγειο, μπαίνει με Α' ή Β' (ή Γ') τροπο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και είναι στον δρόμο να αναμειχθεί και με το Ιράν. Όσο για τα Αμερικανάκια, δεν έχουν πια πέραση στο όλο και πιο στιβαρό ντοβλέτι του Οσμάν. ...λέτε να θυμούνται ακόμα εκείνη τη μικροπαρεξηγησούλα του 1821;



Της Κύπρου της επιτέθηκε μια από τις τρείς εγγυήτριες δυνάμεις της, η Τουρκία, και η άλλη από τις τρείς, εμείς, δεν έχουμε επιτύχει το παραμικρό επί 36 χρόνια (καλά, για την τρίτη εγγυήτρια δύναμη, την Μεγάλη Βρετανία, τι να πούμε; μας έβλεπε σκασμένη στα γέλια 20 χρόνια μετά τα '50).

Η Υφαλοκρηπίδα είχε και μπαλαντέρ: μαζί με την διπλωματία χρειαζόταν και επίπεδο διεθνούς μπίζνες... εμείς, εκτός από τις καθημερινές αερομαχίες, όπου αμερικανικά μαχητικά αεροπλάνα με γαλανόλευκα εθνικά σήματα αναχαιτίζουν αμερικανικά μαχητικά αεροπλάνα με κόκκινα εθνικά σήματα, δεν έχουμε επιτύχει το παραμικρό επί 36 χρόνια.

Τα Σκόπια βγήκαν και είπαν ότι θέλουν να αποκαλεστούν με ένα όνομα το οποίο ήδη χρησιμοποιείται επί 80 χρόνια σαν ονομασία για συνορεύουσα επαρχία γειτονικού τους κράτους -της Ελλάδας. Παρά του ηλίου φανερότερο εμείς δεν έχουμε επιτύχει το παραμικρό επί 18 χρόνια και όλος ο κόσμος λέει πια τα Σκόπια, Μακεδονία.

Πόσους μαλάκες εκλέξαμε τα τελευταία 36 χρόνια, και πόσοι ξετσίπωτοι ηλίθιοι αγράμματοι χαραμοφάηδες διοριστήκανε τα τελευταία 36 χρόνια; Ούτε ένας δεν μπόρεσε να επιτύχει το παραμικρό σε επίπεδο διεθνών σχέσεων και διπλωματίας ώστε να υποστηρίξει τις θέσεις μας έστω κι ένα κράτος με υπολογίσιμη γνώμη και επιρροή; (τη Γαλλία βράστηνε -δεν ξέρω αν το ξέρετε αλλά στον αγγλόφωνο δυτικό κόσμο, και στον γερμανόφωνο, τη Γαλλία την έχουνε για καλαμπούρι. Πάει ο 19ος αιώνας).

Μέχρι και σήμερα κανείς μα κανείς άνθρωπος του δυτικού κόσμου δεν έχει ιδέα ότι υπάρχει πρόβλημα στο Αιγαίο, δεν θυμάται κανείς τι τρέχει στην Κύπρο, και όλοι αναρωτιούνται τι τους έχει πιάσει τους Έλληνες και τα βάζουν με την καημένη τη Δημοκρατία της Μακεδονίας (εκείνη τη περιοχή βόρια της πρώην λίμνης των Γιαννιτσών)... Το κοινό, οι καθημερινοί άνθρωποι εκτός Ελλάδας, πλέουν σε πελάγη αγνοίας των θεμάτων μας γιατί κανείς δεν φρόντισε να τα παρουσιάσει με τρόπο που να τα καταλαβαίνει άνθρωπος που δεν τσακώνεται στα Ελληνικά...

Έτσι λοιπόν, η Κύπρος είναι μόνιμα διχοτομημένη,
η Τουρκία σε 10-20 χρόνια θα έχει ξεκινήσει παραγωγή πετρελαίου στο Αιγαίο με τους εταίρους της στην Ευρώπη,
η Ευρώπη θα πηγαίνει διακοπές στην όμορφη Μακεδονία (ξέρετε πια Μακεδονία εννοώ),
και εμείς θα βουρλιζόμαστε ακόμα με το ποιός φταίει και πως μας κατατρέχει η Ευρώπη και η Αμερική...



Διπλωματία, φίλε μου!

Φτου! να μην μας ματιάσω!