Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Μεταμόσχευση








Ίσως να θυμάστε την κουβέντα στα μπλογκ τον Μάρτιο και Απρίλιο για το νομοσχέδιο της Εικαζόμενης Συναίνεσης ως προς την δωρεά οργάνων.

Για όσους δεν το ξέρουν, το νομοσχέδιο έγινε νόμος στις 15 Ιουνίου 2011.

Ψηφίστηκε στα γρήγορα σε μια άδεια Βουλή καθώς οι αγανακτισμένοι απ' έξω δυσκόλευαν την προσέλευση. Και έτσι ακόμη, δεν πέρασε στα εύκολα. Ο Υπουργός αναγκάστηκε να προσθέσει τροποποιήσεις που λένε ότι η γνώμη των συγγενών θα εισακούεται, και ότι ο νόμος θα ισχύσει σε δύο χρόνια, από τις 1/7/2013, κατόπιν ενημερώσεως του κοινού.

Ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων στην ιστοσελίδα του δημοσίευσε σήμερα αυτό το κείμενο:

Ανακοίνωση Ε.Ο.Μ. σχετικά με δημοσιεύματα που αφορούν την απόφαση της Ιεράς Συνόδου
18 | 08 | 11

Με αφορμή την ανακοίνωση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, περί αντίθεσής της σε άρθρα του νέου νόμου 3984/11 «Δωρεά & Μεταμόσχευση Οργάνων», το Διοικητικό Συμβούλιο του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (Ε.Ο.Μ.) επισημαίνει ότι, η αναφερόμενη στα Μ.Μ.Ε. «ανησυχία» και «αντίθετη γνώμη» του ΕΟΜ σχετικά με τον νέο νόμο, χαρακτηρίζει τις θέσεις του απελθόντος Διοικητικού Συμβουλίου και όχι τις θέσεις της νέας σύνθεσής του από 16/06/2011.

Το παρόν Δ.Σ. του Ε.Ο.Μ. συντάσσεται με το νέο νόμο, ο οποίος εναρμονίζεται απόλυτα με τις Ευρωπαϊκές Κοινοτικές Οδηγίες και εκφράζει την πίστη ότι ο νέος νόμος θα προωθήσει έμπρακτα τη Δωρεά Οργάνων στη χώρα μας, διασφαλίζοντας ακόμα περισσότερο την αξιοπιστία των μεταμοσχεύσεων και προστατεύοντας την ελεύθερη βούληση των πολιτών.

Η έναρξη της ισχύος της «εικαζόμενης συναίνεσης», σύμφωνα με το νόμο, έχει οριστεί για την 01/07/2013, παρ όλα αυτά, κατόπιν της διάγνωσης του θανάτου, θα εξακολουθήσει να ζητείται η συναίνεση των συγγενών του εκλιπόντος για την αφαίρεση των οργάνων  του, όπως γίνεται σε όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη με την αντίστοιχη νομοθεσία. Σύμφωνα και με τη παγκόσμια εμπειρία, η εικαζόμενη συναίνεση, με τον τρόπο που εφαρμόζεται,  έχει αποδειχθεί ως ένα αποτελεσματικό μέσο αλλαγής της νοοτροπίας των πολιτών υπέρ της Δωρεάς Οργάνων. Άλλωστε ο νόμος  3984/11 παρέχει ρητά σε κάθε πολίτη το δικαίωμα της έκφρασης και πιστοποίησης της αντίθεσής του.

Το Δ.Σ. του Ε.Ο.Μ. διατηρεί την πίστη του στη σημαντική συμβολή της Εκκλησίας στη προσπάθεια σωτηρίας ασθενών συνανθρώπων μας.

Η δημοσίευση βρίσκεται εδώ.

Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι, όπως διαβάζουμε, το απελθόν Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΟΜ διαφωνούσε με τον νόμο, ενώ το παρών Διοικητικό Συμβούλιο συμφωνεί. Ο νόμος πέρασε στις 15/6/11 και το Συμβούλιο του ΕΟΜ άλλαξε στις 16/6/11, δηλαδή την επόμενη ημέρα. Γειά σου Ελλάδα με τα ωραία σου και τα στυλάτα σου!

Επίσης, προσέξατε εκεί που γράφει "όπως γίνεται σε όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη με την αντίστοιχη νομοθεσία"; Πόσα Ευρωπαϊκά κράτη;

Και: "διασφαλίζοντας ακόμα περισσότερο την αξιοπιστία των μεταμοσχεύσεων και προστατεύοντας την ελεύθερη βούληση των πολιτών". Πως ακριβώς η Εικαζόμενη Συναίνεση διασφαλίζει την ελεύθερη βούληση ρε Κάφροι του νέου Διοικιτικού Συμβουλίου του ΕΟΜ, που νομίζετε ότι κάτι είσαστε. Μηδενικά είσαστε.

Σήμερα έστειλα το παρακάτω email  στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων στην διεύθυνση eom@eom.gr


Χαίρετε,

Είμαι Έλληνας πολίτης των ΗΠΑ και της Ελλάδας, 53 ετών. Είχα από 18 ετών στο πορτοφόλι μου κάρτα δωρητού οργάνων και στην Αγγλία και στην Αμερική.

Έμαθα για τον νόμο Εικαζόμενης Συναίνεσης που ψηφίστηκε στην Ελλάδα, και το θεωρώ καθήκον μου να προβώ στις νόμιμες ενέργειες ώστε να δηλώσω αμετακλήτως ότι δεν επιτρέπω στην Ελλάδα να εφαρμόσει τον νόμο αυτό επάνω στο κορμί μου προ ή μετά θανάτου μου, αν έχω την ατυχία να πεθάνω στην χώρα που αγαπώ, της οποίας η ηθική και πολιτιστική χρεοκοπία, και σπασμωδικές κινήσεις μιας θνήσκουσας κοινωνίας, οροθετούνται με νόμους σαν και αυτόν.

Είμαι διαβητικός από το 2004 και στην πραγματικότητα δεν τίθεται για μένα πλέον θέμα δωρεάς οργάνων, αλλά, το θεωρώ, όπως είπα, καθήκον μου να προβώ σε αυτήν την έστω συμβολική ενέργεια.

Παρακαλώ απαντήστε σε αυτό το email με οδηγίες του τι πρέπει να κάνω για να είναι νόμιμα γνωστή και εφαρμόσιμη η αντίθεσή μου.

Με λύπη, για την κατάντια της πατρίδας μου,

Με τιμή,




Να δούμε τι θα μου απαντήσουνε...

Πράγματι είχα κάρτα δωρητού στην Αγγλία και Αμερική από 18 χρονών... μέχρι που έπαθα διαβήτη το 2004. Μάλιστα, το 1978 παρά λίγο να χρησιμοποιηθεί η κάρτα μου όταν στο Λονδίνο, στο Paddington, βγήκε από STOP μια κόκκινη άλφα ρομέο χωρίς να σταματήσει και με πήγανε στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο. Η άλφα ρομέο ανήκε σε Έλληνα εφοπλιστή και την οδηγούσε ο γιός του που είχε βγει βόλτα με το τουτού του μπαμπά.

Τέλος πάντων. Ήθελα να ήξερα πόσοι συμφωνούν με αυτόν τον φασιστικό νόμο;








9 σχόλια:

  1. Απάντηση από Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων:

    "Αξιότιμε κύριε,

    Ευτυχώς που στην Ελλάδα ισχύει ο νόμος περί της εικαζόμενης συναίνεσης για τη δωρεά οργάνων κι έτσι έχουμε ήδη έναν εγκέφαλο διαθέσιμο για να σας τον μεταμοσχεύσουμε. Διότι, αξιότιμε κύριε, αν δεν αλλάξετε μυαλά, δεν μπορείτε να ισχυρίζεστε ότι είστε Έλλην πολίτης και ότι αγαπάτε την Ελλάδα. Εδώ δεν είναι Αμερική, εδώ είναι Ελλάδα κι από τη στιγμή που γίναμε Ευρώπη, έχετε υποχρέωση να μας δώσετε τα όργανά σας, όπως όλοι οι άλλοι Έλληνες, προθύμως κι άνευ αντιλογίας. Οι εξυπνάκηδες δε χωράνε εδώ, εμείς είμαστε σοβαροί και η δουλειά μας χαρακτηρίζεται από υψηλό ποιοτικό επίπεδο. Οι νομοθέτες μας είναι η αφρόκρεμα της διανόησης κι εσείς αγαπητέ κύριε έρχεστε να κρίνετε τη σοφία τους; Με ποια παιδεία; Θα εκλάβουμε την επιστολή σας ως μια απλή κίνηση εντυπωσιασμού και, ευτυχώς για σας, την επόμενη φορά που θα πατήσετε το πόδι σας στη χώρα δε θα σας αφαιρέσουμε τον ένα νεφρό τουλάχιστον!

    Με τιμή,
    Ε.Ο.Μ."

    ... και μετά από δυο τρεις αιώνες ακόμα θα τρέχουμε λαχανιασμένοι με τη γλώσσα έξω να αντιγράψουμε τους ξένους, πάντα κάνοντας κακή αντιγραφή και γκάφες. Κι αντί να ρίξουμε στη μάχη το εργαλείο που λέγεται παιδεία για να αυξήσουμε τους δωρητές οργάνων κι όλα τα καλά στοιχεία γενικότερα, φτιάχνουμε φασιστικούς νόμους και ξεριζώνουμε με το έτσι θέλω τα σωθικά του κοσμάκη. Αλίμονό μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κώστα, από μικρός, καθώς σιγά-σιγά μεγάλωνα και διαμορφωνόταν η ενστικτώδης ανάγκη να φύγω μακριά από την νοοτροπία που με βούλιαζε στον τόπο που μεγάλωνα, είχα ήδη σχηματίσει στο μυαλό μου το πορτραίτο εκείνων των συμπατριωτών μου που είναι επικίνδυνοι:

    Έχουν μια καλή δουλειά και ζουν άνετα. Ξέρουν καμιά ξένη γλώσσα και έχουν πολλά βιβλία. Τους αρέσουν και αναγνωρίζουν τα καλά πράγματα και που στον κόσμο να βρεις τα καλύτερα. Μιλάν εγκυκλοπαιδικά και αποστομώνουν.

    Αλλά στη δουλειά τους, πίσω από την πλάτη τους οι συνάδελφοι ασφυκτιούν από την παρουσία τους. Την ξένη γλώσσα την ξέρουν για να την επιδεικνύουν σε εκείνους που την ξέρουν λιγότερο καλά, και στην υπόλοιπη παρέα όταν επισκέπτονται μια ξένη χώρα.

    Τα βιβλία τα έχουν αποστηθίσει αλλά δεν τα έχουν καταλάβει.

    Τα καλά πράγματα τα διαλέγουν με κριτήριο του τι δεν έχουν οι άλλοι.

    Όταν μιλάν απαγγέλουν μια διάλεξη. Όταν ο συνομιλητής τους κατά την συζήτηση προτείνει 3-4 σημεία, εκείνοι διαλέγουν μέρος ενός από τα σημεία και απαντάν σ' αυτό, συνήθως με ερώτηση ή με σαρκαστικό χιούμορ, και δεν αναφέρονται καθόλου στα άλλα 2-3 σημεία που τους προτάθηκαν, σαν να μην τα άκουσαν, κατευθύνοντας την "συζήτηση" σε αδιέξοδο, μακριά από το πραγματικό θέμα.

    Αυτοί Κώστα, είναι εκείνοι που διαλέγουν τι υποστηρίζουν με κριτήριο του πως να φανούν διαφορετικοί και ανώτεροι. Και τους έχω γνωρίσει μόνο στην Ελλάδα, καθώς απεγνωσμένα προσπαθούν να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι η ζωή τους και η ψυχή τους δε είναι άδεια.

    Είναι αυτοί που αντιπροσωπεύουν την Ελληνική κοινωνία, όχι στην Βουλή (είναι πολύ θρασύδειλοι για να μπουν σε ένα παιγνίδι τόσο αιμοβόρο όσο η πολιτική) αλλά στα σαλόνια και τα μπλογκ. Παριστάνουν κάτι: οτιδήποτε θα τους κάνει να αισθανθούν υπεράνω των γύρω τους.

    Και αυτοί Κώστα μου είναι κατά την γνώμη μου οι υποστηρικτές ενός τέτοιου νόμου, σαν αυτόν στον οποίον αναφέρεται η ανάρτηση. Δεν θα δίσταζαν να φέρουν δικτατορία ή φασισμό (σε συζήτηση τουλάχιστον) για να αποδείξουν ότι έχουν δίκιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αν δεν ήταν υποχρεωτικό, θα το έβλεπα διαφορετικά. τώρα όμως αντιτάσσομαι στην απόφαση.

    αναρωτιέμαι, όταν κάποιος που του λένε να γίνει δωρητής, απαντήσει: πάρτε τα αρχίδια μου, είναι δωρητής ή όχι;;;

    είμαι ξανθιά, τι να κάνουμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ρία μου, ακριβώς έτσι. Ο δωρητής που περιγράφεις είναι δύο φορές δωρητής, διότι εκτός από το ότι τους προσφέρει τα όργανά του, τους προσφέρει όργανα τα οποία εκείνοι δε έχουν. Όχι ότι δεν λειτουργούν σωστά: δεν τα έχουν καθόλου. Γι αυτό και κρύβουν την ανεπάρκειά τους πίσω από τέτοιους νόμους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Λοιπόν, φίλε μου Δημήτρη, δε με τιμά αυτό, αλλά δυστυχώς στην περιγραφή που δίνεις στην απάντησή σου προς τα μένα, περιλαμβανόμουν κάποτε κι εγώ. Αν ζεις μέσα σ' ένα περιβάλλον με ανθρώπους όπως ακριβώς τους περιγράφεις, μοιραία γίνεσαι έτσι. Ακριβώς όπως το γράφεις, λέξη προς λέξη! Και δυστυχώς βλέπω μέσα α' αυτές τις λέξεις κι εμένα! Τουλάχιστον κάποτε...

    Κάποια στιγμή, με τη βοήθεια του Λιαντίνη, του Επίκουρου, της γυναίκας μου και της τύχης αν θες, κατάφερα να συνειδητοποιήσω ότι αποτελούσα κι εγώ μέρος αυτού του καρκινώματος. Και σιγά σιγά άρχισα να αποστασιοποιούμαι. Όταν τελικά κατάφερα να κλείσω την πόρτα πίσω μου σε όλα αυτά (τουλάχιστον έτσι νομίζω), ξέρεις με τι βρέθηκα αντιμέτωπος; Έφτασα να νιώθω ότι είμαι ξένο σώμα μέσα στην ίδια την κοινωνία που ζούσα. Συγνώμη για την έκφραση, αλλά έγινα για τους άλλους ξαφνικά ο μαλ@κας που δουλεύει υπεύθυνα και δεν τα φορτώνει στον κόκορα, ο απροσάρμοστος που τηρεί το ωράριό του ευλαβικά, ο σπαστικός που είναι τυπικός στις υποχρεώσεις του κι εκείνος που αντί να μιλάει έμαθε να ακούει! Και το κακό ξέρεις ποιο είναι; Ότι πριν έκανα ότι ήθελα χωρίς κανένα πρόβλημα και τώρα πρέπει να προσέχω τις κινήσεις μου για να μην περιθωριοποιηθώ! Πάντως, ειλικρινά σου λέω, λυπάμαι τον εαυτό μου που κάποτε μιλούσα κάνοντας διάλεξη και τα βιβλία που είχα ενώ τα είχα αποστηθίσει δεν τα είχα καταλάβει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φίλε μου Κώστα, δεν έχει σημασία πότε γίνεται η συνειδητοποίηση... σημασία έχει να γίνεται. Στην δική μου περίπτωση ο διαχωρισμός μου ήταν εξ' αρχής, και για αυτό έφυγα στα 17. Και ξανάφυγα στα 31. Και στα 49. Και ετοιμάζομαι να φύγω πάλι στα 53 κι ας μην είμαι καν εκεί. Στην δική σου περίπτωση έγινε ο διαχωρισμός αργότερα, όταν ήδη είχες μπει στον χωρό, και, το να γίνει τότε ήταν πιο δύσκολο και μπράβο σου! Η μόνη διαφορά μεταξύ μας ήταν ότι εγώ μεγάλωνα όχι μόνο με Ελληνική αλλά και ξένη άμεση επαφή, και οι απορείες για τα εγχώρια δημιουργήθηκαν νωρίτερα.

    Όμως, και να μην μπορεί να βγει κανείς από το καζάνι γεωγραφικά, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα άμεσο περιβάλλον που κατά κάποιο μέτρο να εξουδετερώνει το αίσθημα απελπισίας του να βλέπει γύρω του αυτά για τα οποία συζητάμε...

    Ένα πρόβλημα προσδιορίζεται ως πρόβλημα όχι υποκειμενικά αλλά από τα αποτελέσματά του. ΠΧ. Κοίτα την Ελλάδα, Οικονομικά και Κοινωνικά. Έχει πρόβλημα. Τελεία. Παύλα. Ένας άνθρωπος είτε είναι μέρος της λύσης είτε μέρος του προβλήματος. Δεν υπάρχει ουδετερότητα σε αυτήν την περίπτωση: είναι ή το ένα ή το άλλο.

    Και, στην τελική, τα μέτρα και σταθμά τα οποία επιβάλω στον εαυτό μου είναι, όχι τόσο να είμαι μέρος της λύσης, αλλά να εργαστώ με εκείνους που είναι μέρη του προβλήματος. Ουδείς τέλειος όμως και πρώτος μη τέλειος εγώ... ο φίλτατος Γεσουά μπόρεσε να συγχωρήσει τους μπάσταρδους πάνω από τον σταυρό... Εγώ όμως δεν μπορώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σε συγχα'ιρω για την επιστολή σου.
    Παρότι και γω θα ήμουν ευνοικά διακείμενος να γίνω δυνητικός δωρητής,για να γίνει τέτοιο θα ήθελα τη μεγαλύτερη δυνατή διασφάλιση οτι σε ενδεχόμενη κρίσιμη κατάσταση δεν θα μου τραβήξει κάποιος την "πρίζα" για να πάρει τα όργανά μου.
    Αντ'αυτού ο συνταγματολόγος Λοβέρδος έφτιαξε ένα φασιστικό Νόμο ο οποίος προκαλεί την αντίδραση οποιουδήποτε λογικά σκεπτόμενου.
    Είναι τυχαίο,φαίνεται,οτι τα πιο αντισυνταγματικά και φασιστικά νομοθετήματα φέρουν την υπογραφή Συνταγματολόγων?
    Συντάσσομαι λοιπόν και γω με την προσφορά της Ρίας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλησπέρα!

    Δεν είχα ιδέα για το νόμο.. Δεν είχα παρακολουθήσει το διάλογο σας στα blogs.

    Να χρησιμοποιήσω μια μόνο λέξη; "Φρίκη!"

    Πραγματικά φασιστικός. Ίσως θα έπρεπε οι απίστευτοι του υπουργείου, να μας ενημέρωναν σε ποιες άλλες χώρες ισχύει αυτός ο νόμος! Όπως και ο νόμος περί της ανωνυμίας των bloggers..

    Επίσης με ανησυχεί ιδιαίτερα και η αποποινικοποίηση της χρήσης των ναρκωτικών, πιστεύω πως απλά θα οδηγήσει σε μια μεγαλύτερη εξαθλίωση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγαπητέ μου Squarelogic, σ' ευχαριστώ, και συγγνώμη για την καθυστέρηση να απαντήσω. Πράγματι, ίσως να θυμάσαι και από το σάλο που είχε γίνει Μάρτιο και Απρίλιο στα μπλογκ, με μόνο δυο-τρεις να είναι υπέρ, ένας τέτοιος νόμος, και οι υποστηρικτές του, μας υποχρεώνουν να δούμε δια μέσου και παρά πέρα από τον νόμο, την κοινωνία που τον προτείνει, αντιγράφοντας κακώς και με γκάφες τα ελάχιστα άλλα μέρη του κόσμου όπου υπήρχε προσωρινά ή υπάρχει ακόμα. Που βρίσκεται πια αυτή η κοινωνία που δεν έχει την νοημοσύνη να επεξεργαστεί απλές αρχές προσωπικής ελευθερίας πριν καν φτάσουμε στο ότι το να περιμένουν ότι δεν θα γίνουν στο Ελλαδιστάν παρατράγουδα με τέτοιο νόμο είναι ευτράπελο από μόνο του. Που πάμε ούτε συγγραφείς δεν μπορούν πια να φανταστούν...



    Αγαπητή μου Roadartist, πολύ χαίρομαι που σε ξαναβλέπω και πρέπει να σου πω ότι έχοντας χάσει τον σάλο που είχε γίνει στα μπλογκ έχασες θέαμα απείρου κάλους. Μου φαίνεται ότι πρέπει να σου στείλω λινκς!

    Το ότι ήδη ζούμε κάτω από ένα είδος δικτατορίας νομίζω δεν το αμφιβάλει κανείς. Αλλά το ανησυχητικό είναι ότι έχει χαθεί πια η συλλογική πυξίδα ακόμα και για κραυγαλέες ακρότητες όπως αυτός ο νόμος, με την κατά μέτωπό επίθεση κατά της προσωπικής ελευθερίας. Αυτός, και εκείνος περί άρσης της ανωνυμίας στα μπλογκ, και για ορισμένα ναρκωτικά, είναι κάτι περισσότερο από τα τριξίματα που ακούει κανείς καθώς βουλιάζει ένα καράβι και το σκαρί του διαλύεται. Είναι κάτι περισσότερο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.